ΚΑΘΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ΙΝΑ ΠΟΙΩΣΙΝ ΥΜΙΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΙ ΥΜΕΙΣ ΠΟΙΕΙΤΕ ΑΥΤΟΙΣ ΟΜΟΙΩΣ

Το κείμενο ανήκει στον  π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός  από την εξαιρετική σελίδα ΒΗΜΑΤΑ  και θα μπορούσαμε να την αξιοποιήσουμε στην ενότητα της α΄λυκείου για την έννοια της αυτογνωσίας .

                Στη  σημερινή πραγματικότητα οι άνθρωποι ζητούμε από τους συνανθρώπους μας να μας φέρονται όπως εμείς θέλουμε. Έχουμε προσδοκίες από αυτούς. Συχνά δημιουργούμε στο νου και την καρδιά μας μία φαντασιακή κατάσταση για το ποιοι είμαστε και πώς φερόμαστε στους άλλους ή έχουμε την εντύπωση ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τα αισθήματα αγάπης, τα οποία τρέφουμε προς αυτούς, ή, κι αντίστροφα, ότι δεν καταλαβαίνουν πόσο υποκριτικά και εγωκεντρικά τους φερόμαστε και έτσι μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από αυτούς, χωρίς εκείνοι να αισθάνονται, όπως πιστεύουμε, ότι μπορούν να μας αρνηθούν. Αυτό συμβαίνει διότι υποχωρεί η δύναμη των κριτηρίων της συνείδησής μας. Αντί να ζούμε την αλήθεια, τη φανταζόμαστε ή την σχηματοποιούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να ζούμε σε μία ψευδαίσθησή της. Κι έτσι εύκολα έχουμε παράπονα από τους άλλους, αλλά και εκείνοι από εμάς.

                Η αυθεντική χριστιανική παράδοση αποτυπώνεται σε ένα λόγο του Χριστού:  «καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως» (Λουκ. 6, 31). «Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεστε κι εσείς σ’  αυτούς». Είναι ένας λόγος δύσκολος, διότι προϋποθέτει αυτογνωσία σ’  εμάς και την ίδια στιγμή επίγνωση του πώς φερόμαστε και πώς θα θέλαμε να μας φέρονται. Είναι ένας λόγος ο οποίος μας προσγειώνει στην αλήθεια. Και η αλήθεια δεν είναι  εύκολη υπόθεση, γιατί προϋποθέτει έξοδο από την αυτάρκεια της σχετικής τελειότητας, στην οποία θεωρούμε ότι βρίσκεται ο εαυτός μας.

Γιατί να έχουν παράπονα οι άλλοι από εμάς, ενώ εμείς είμαστε τόσο καλοί και φερόμαστε τόσο άψογα απέναντί τους; Ή, ακόμη κι αν κάτι δεν έχουμε κάνει όπως θα το ήθελαν, είναι δυνατόν να διαγράφουν από την μνήμη και την πεποίθησή τους τα όσα τους έχουμε προσφέρει; Μήπως εκείνοι αξίζουν την αγάπη μας και την καλή μας συμπεριφορά έναντί τους;  Γιατί να απαιτούν από εμάς να υπερβούμε τον εαυτό μας ή να δείξουμε ότι είμαστε καλοί, ενώ εκείνοι δεν έχουν κάνει κάτι ιδιαίτερο για να δικαιούνται την δική μας καλή στάση; Τα ερωτήματα αυτά ουσιαστικά περιγράφουν και το μέγεθος της κρίσης που χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Το γιατί οι άνθρωποι είμαστε εύκολοι σε παράπονα εις βάρος των άλλων. Το γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Αλλά και γιατί δεν μπορούμε τελικά να αρκεστούμε στα λίγα που μας δίδονται ή και να δούμε πόσο λίγα προσφέρουμε εμείς.

Ο λόγος του Χριστού είναι η απάντηση. Αν σκεφτόμασταν πώς θέλουμε οι άνθρωποι να μας φέρονται, θα αντιλαμβανόμασταν ότι προσπαθούμε να μπούμε στη θέση τους. Και αυτό είναι ήδη έξοδος από το «εγώ» μας, είναι αγάπη. Δεν είναι απλώς μία επικοινωνιακή προσέγγιση του άλλου, για να λειτουργήσουμε ιδιοτελώς. Είναι ένα βαθύ ενδιαφέρον για το πρόσωπό του. Γιατί εκεί είναι το ουσιώδες του λόγου του Κυρίου. Δείτε τον άλλον ως πρόσωπο. Προσπαθήστε να καταλάβετε πώς σκέφτεται και τι ζητά. Πώς θα ήθελε να του φέρεστε. Μην έχετε γνώμονα το «εγώ», αλλά το «συ». Αυτό είναι άνοιγμα στην αλήθεια του άλλου. Έτσι παύουμε να έχουμε ψευδαισθήσεις για το ποιος είναι και τι ζητά, παύουμε να προβάλουμε σ’  αυτόν ό,τι νομίζουμε εμείς ότι είναι και θέλει.

Η συμπεριφορά είναι θέμα παιδείας. Αρχών. Στάσης ζωής. Η χριστιανική πρόταση είναι στηριγμένη στην αγάπη και στην αλήθεια. Καλούμαστε να φερθούμε στον άλλο με αγάπη. Αυτό δε σημαίνει ότι θα κάνουμε ό,τι θέλει, αλλά ό,τι μπορούμε και ό,τι είναι ωφέλιμο γι’  αυτόν. Οι άνθρωποι έχουμε όρια, δυνατότητες και δυνάμεις. Μπορούμε να φερθούμε στους άλλους με βάση αυτά. Τα όρια είναι η φιλοσοφία ζωής μας. Οι δυνατότητες είναι αυτά που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Και οι δυνάμεις μας είναι ό,τι αντέχουμε να κάνουμε. Η αλήθεια λοιπόν έχει να κάνει με αυτά τα τρία στοιχεία. Αν στη συμπεριφορά μας συνδυάζουμε την αλήθεια και την αγάπη, τότε ακόμη κι αν η στάση μας δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις τω ν άλλων, θα γνωρίζουν ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε και ό,τι κρίνουμε ότι θα τους ωφελήσει. Πάντως δε σκεφτόμαστε με κριτήριο τη δική μας υστεροβουλία.

Έχει σημασία να σκεφτούμε πώς θα θέλαμε να μας φέρονται οι άνθρωποι. Και εδώ υπεισέρχεται το κριτήριο της αυτογνωσίας. Μας ενδιαφέρει το ευχάριστο μόνο ή και το ωφέλιμο; Το υποκριτικό το οποίο δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι οι άλλοι μας αγαπάνε ή το αληθινό, το οποίο μπορεί και να μας στενοχωρήσει, όμως θα μας ωφελήσει;  Πόσο είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε έναντι ενός εαυτού που ζητά την ευκολία, την άνεση και την ευχαρίστηση και όχι τον κόπο; Αν μπορούμε, μέσα από την πνευματική ζωή να εργαστούμε αληθινά με τον εαυτό μας, τότε θα διαμορφώσουμε κριτήρια που θα μας επιτρέπουν να βλέπουμε τους άλλους διαφορετικά. Όχι στην προοπτική των απαιτήσεων από αυτούς, αλλά στη δυνατότητα δοξολογίας και ευχαριστίας προς τον Θεό για κάθε τι που επιτρέπει να μας δίδεται από εκείνους. Διότι αυτός είναι ο τελικός σκοπός των ανθρώπινων σχέσεων. Να μπορούμε να δοξάζουμε με τους συνανθρώπους μας τον Θεό της αγάπης, που μέσω εκείνων και μέσω ημών μας δίδει τη δυνατότητα της κοινωνίας και την εργασία της σωτηρίας. Κάποτε κι μέσα από τις θλίψεις που οι άλλοι μας προκαλούν.

Το τελικό ερώτημα έχει να κάνει με το τι θα πράξουμε σε περίπτωση που εμείς αγαθοποιούμε και οι άλλοι μας φέρονται άσχημα. Ο Χριστός είναι και πάλι ξεκάθαρος. Ακόμη κι αν δε βρίσκετε αυτό που ζητάτε από τους άλλους, εσείς πράξτε αυτό που θα θέλατε να δείτε από εκείνους. Ο Χριστός κηρύττει και δείχνει με τη δική Του πορεία τον κόσμο ότι η συγχώρεση και την ίδια στιγμή η αγαθοποιία, δηλαδή η καλοσύνη, είναι τα κλειδιά της αυθεντικής χριστιανικής ζωής. Δεν εξαρτάται από τους άλλους η πορεία μας, αλλά από εμάς. Δρόμος δύσκολος, όχι όμως μοναχικός. Διότι αυτός που πιστεύει έχει και ως παράδειγμα και ως βοηθό τον Κύριό μας, ο Οποίος στηρίζει εν τη καρδία και με τη χάρη Του, κάποτε  με έναν  μυστικό και κάποτε με έναν εμφανή τρόπο (κυρίως με την εμφάνιση στη ζωή ανθρώπων που ανταποδίδουν αγάπη, μετά από μία θλίψη από άλλους) όποιον είναι αποφασισμένος να ζήσει αληθινά χριστιανικά.

Ας αναλογιστούμε την πορεία του εαυτού μας και των σχέσεών μας με τους άλλους σ’   αυτή την προοπτική και τη διαφορετικότητα της κοινωνίας μας και ας πάρουμε τις αποφάσεις μας. Ο κόσμος δεν αλλάζει μαζικά, αλλά προσωπικά.

Κέρκυρα, 2 Οκτωβρίου 2016

ΠΗΓΉ http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/2016/10/blog-post.html?spref=bl

Η Αγάπη Και Η Συγχωρητικότητα Του Κυρίου Μας Ιησού.Χριστού

Ένας Ρουμάνος γέροντας μου διηγήθηκε την εξής ιστορία: 

Από ομιλία του πατρός Μεθοδίου Κρητικού
Ένας Ρουμάνος γέροντας μου διηγήθηκε την εξής ιστορία:
Κάπου στην Ισπανία σε ένα εξομολογητήριον υπάρχει ένας Εσταυρωμένος με περίεργη στάση, με το ένα χέρι καρφωμένο στο Σταυρό και το άλλο κατεβασμένο παράλληλα με το σώμα. Τον συνοδεύει μια μικρή ιστορία.
Πηγή : Συνοδοιπορία
Παλιά βρισκόταν σε ένα εξομολογητήριον όπου εξομολογούσε ένας πνευματικός. Μία ημέρα,πήγε για εξομολόγηση ένας πιστός, ο οποίος με πόνο ψυχής του εξομολογήθηκε ένα βαρύτατο αμάρτημα. “Πω πω παιδάκι μου πώς το έκανες αυτό το πράγμα! Σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις” είπε ο ιερέας ο οποίος του διάβασε τη συγχωρητική ευχή έχοντας αποσπάσει την υπόσχεσή του ότι δε θα ξαναπέσει σε αυτό το μεγάλο αμάρτημα.
Μετά από κάποιο καιρό, ξαναήρθε ο πιστός. Μη μπορώντας να σηκώσει το βλέμμα του από το έδαφος αποκάλυψε στον εξομολόγο ότι ξανάπεσε στο ίδιο αμάρτημα παρόλες τις προσπάθειές του. Ο εξομολόγος αρχικά δεν ήθελε να συγχωρέσει τον πιστό. “Είναι πολύ μεγάλο το αμάρτημά σου, πήρα μεγάλη ευθύνη διαβάζοντάς σου τη συγχωρητική ευχή. Δεν ξερω αν πρέπει να σε ξανασυγχωρέσω.” Επειδή όμως ο πιστός έδειχνε μεγάλη μεταμέλεια, έκλαιγε, παρακαλούσε και έδινε υποσχέσεις ότι θα προσπαθήσει περισσότερο και δε θα ξαναπέσει στο αμάρτημα αυτό, πείστηκε και τον συγχώρεσε.
Μετά από αρκετό καιρό φάνηκε πάλι ο πιστός εκείνος. “Μη μου πεις!” Αναφώνησε ο ιερέας!Και όμως το είχε ξανακάνει. Όσα παρακάλια και αν έκανε με συντριβή ψυχής ο πιστός ο ιερέας δε δέχτηκε να τον συγχωρέσει. “Έχω πάρει ήδη μεγάλη ευθύνη, ρισκάρω την ψυχή μου και εσύ δε δείχνεις ότι θα μπορέσεις να μην το ξανακάνεις. Δε μπορώ να σε συγχωρέσω.” Ο πιστός επέμενε με κλάματα αλλά ο πνευματικός έμεινε ανένδοτος. Και αφού σηκώθηκε να φύγει απογοητευμένος ο πιστός, ο πνευματικός δέχτηκε ένα ισχυρό χτύπημα στην πλάτη και ακούστηκε μια αυστηρή φωνή:
“ΔΕ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕΣ ΕΣΥ ΓΙ’ΑΥΤΟΝ!”
Τη συνέχεια την καταλαβαίνετε τόσο για τον πνευματικό όσο και για τον πιστό, που ένιωσε πραγματικά την αγάπη και τη συγχωρητικότητα του Χριστού μας.
Ο Εσταυρωμένος έμεινε σ’αυτή τη στάση για να θυμίζει αυτό το περιστατικό σε όσους Τον προσκυνούν μέχρι και σήμερα.
Η αγάπη του Χριστού μας μας καταδιώκει, ας ανταποκριθούμε, ας εξομολογηθούμε με ειλικρινή μετάνοια και ας κάνουμε φέτος την αρχή για να ζήσουμε την πραγματική Ανάσταση!
Αμήν!
πηγή theomitoros.blogspot.gr

το βρήκαμε εδώ http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/2015/11/blog-post_13.html?spref=bl

θρησκευτικά...ζωής!!!: Περί συγχώρεσης...

                   θρησκευτικά...ζωής!!!: Περί συγχώρεσης...:               Συγ­χώ­ρε­ση και Α­γά­πη, ο δρό­μος προς την Α­νά­στα­ση.    Η συγ­χώ­ρε­ση εί­ναι η αρ­χι­κή έκ­φρα­ση της α­γά­πης, το πρώ­το ...

Η ιστορία του μικρού Ανδρέα .

 

        Η ιστορία του μικρού Ανδρέα (παιδικό παραμύθι)

Κάποτε ήταν ένα μικρό παιδάκι που τον έλεγαν Ανδρέα. Ο Ανδρέας ήταν ένα πολύ χαρούμενο παιδί, και οι γονείς του τον αγαπούσαν ολόψυχα.

Ο Ανδρέας μπορούσε να παίζει ελεύθερα, να τρέχει, να πηδάει, και να παίζει παντού, σε όλους τους χώρους του σπιτιού..... εκτός από ένα χώρο : το καθιστικό.

Ένας μόνο κανόνας υπήρχε στο σπίτι του Ανδρέα : «Ού παίξεις μέσα στο καθιστικό»

Ο Ανδρέας ήταν κατά βάση ένα ευχαριστημένο παιδί, όμως, περισσότερο από κάθε τι στον κόσμο, είχε μέσα του την επιθυμία να παίξει μέσα στο καθιστικό.

Κάθε φορά που περνούσε από κοντά, η επιθυμία του να παίξει εκεί μέσα μεγάλωνε. Όλο και περισσότερο, μεγάλωνε η εμμονή του να παίξει μέσα στον απαγορευμένο χώρο...

Μια μέρα, όταν απουσίαζαν οι γονείς του σε γειτονικό σπίτι, ο Ανδρέας άρπαξε την ευκαιρία!

Μπήκε μέσα στο απαγορευμένο δωμάτιο. Έτρεξε γύρω-γύρω. Πηδούσε εδώ και εκεί. Πεταγόταν από πολυθρόνα σε καναπέ και πίσω πάλι. Πόσο πολύ διασκέδαζε! Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί του απαγορευόταν τόσο απόλυτα να παίζει εκεί μέσα. Μα, αυτό ήταν το πιό διασκεδαστικό δωμάτιο του σπιτιού τους!

Και σε μια στιγμή, συνέβη.

ΚΡΑΑΑΑΤΣ !!!

Το πανάκριβο, αγαπημένο βάζο.... σπασμένο.... θρύψαλα.... σκορπισμένα τα κομμάτια του στο πάτωμα....

Ο Ανδρέας σταμάτησε το παιχνίδι. Μη ξέροντας τι να κάνει, έσπρωξε γρήγορα-γρήγορα τα θραύσματα του βάζου κάτω από τα καλύμματα της μεγάλης πολυθρόνας.

Μετά από λίγη ώρα, επέστρεψαν οι γονείς του. Διαισθάνθηκαν πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το παιδί τους, αλλά εκείνο τους είπε πως όλα είναι εντάξει.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, και ο Ανρέας σταμάτησε εντελώς το παιχνίδι.

Σταμάτησε να παίζει στο χωλ, στον κήπο, ακόμα και στο δωμάτιο παιχνιδιού. Ελάττωσε και τα υπαίθρια παιχνίδια με τους φίλους του.

Σταμάτησε τελείως και το τρέξιμο, και έπεσε σε μελαγχολία. Οι ώμοι του άρχισαν να γέρνουν. Δεν χαμογελούσε πιά. Έπαψε να είναι εκείνο το χαρούμενο, ευχαριστημένο παιδί που ήταν κάποτε.

Όταν τον ρωτούσαν για την κακοκεφιά του, το μόνο που τους έλεγε ήταν: «Όλα είναι μιά χαρά».

Τα μάτια του δεν κυττούσαν πλέον προς το καθιστικό με την ίδια φλέγουσα επιθυμία, αλλά με ένα θλιμμένο και έντρομο δέος. Εκεί, κάτω από την επίσημη πολυθρόνα του πατέρα του, ήξερε πως βρίσκονταν κρυμμένα τα θραύσματα ενός ακριβού βάζου....

Πέρασαν εβδομάδες. Μήνες. Η προσωπικότητα του Ανδρέα βυθιζόταν όλο και περισσότερο, κάτω από το βάρος της ενοχής....

Και τότε συνέβη.

Μια μέρα, καθώς έσερνε τα βήματά του στο χωλ του σπιτιού, είδε την μητέρα του να βγαίνει από το φρικτό εκείνο δωμάτιο.

Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν.

Εκείνος κατάλαβε..... Εκείνη κατάλαβε......

Ωχχχχ. Πάγωσε από τον τρόμο.

Μέχρι που είδε την μητέρα του να χαμηλώνει προς το μέρος του, και να του ανοίγει ορθάνοιχτα την αγκαλιά της ...

Και μετά συνέβη... Τα δάκρυα μετανοίας άρχισαν να κυλούν σαν ποτάμι στα μάγουλά του, και έτρεξε να χωθεί μέσα στην αγκαλιά της μητέρας του.

«Γιατί;» του είπε με παράπονο. «Γιατί δεν μου το είπες;»

Δεν χρειάστηκε να της πει περισσότερα. Η μητέρα του είχε ήδη δει τον φόβο και την θλίψη στα μάτια του. Και εκείνη την στιγμή, έμαθε και τον λόγο της μελαγχολίας του παιδιού της. Αλλά εκείνη την στιγμή, γνώρισε και ο Ανδρέας για πρώτη φορά το θαύμα της συγχωρητικής αγάπης.

 

πηγή  http://www.paidika.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=646&Itemid=83

Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες: Θεέ μου, είσαι άδικος….

Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που «του ανήκουν» (άκου θράσος το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου. Μόλις τα έφαγε όλα και έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει. Κι Εσύ εκεί, να τον περιμένεις. Γιατί;Τη ζωή του ήθελε να κάνει. Ας τα λουστεί τώρα. Άσε που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό.Τον κακομαθαίνεις. Κι αν κάνει σε λίγο τα ίδια; Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε. Δεν είναι σωστό. Να έρχεται πίσω ο μικρός και να τα συγχωρείς όλα και να τον κάνεις πάλι γιο σου!! Ε, αυτό πάει πολύ…..

Αλλά, πιο πολύ ήθελα, Θεέ μου, να σε ρωτήσω το εξής: Εκεί όπως τον έβλεπες να έρχεται δεν σου βγήκε μια δικαίωση, ένας θυμός; Δεν σου πέρασε από το μυαλό το «έρχεσαι, ε….τώρα θα δεις, αχάριστε»; Δεν σου ήρθε να του τα πεις ένα χεράκι; Την ώρα που τον αγκάλιαζες, δεν σου βγήκε να τον στήσεις απέναντι και να του πεις με οργή,ως πατέρας θιγμένος και ζημιωμένος, «εμείς οι δυο πρέπει να πούμε δυο κουβεντούλες»;

Εμένα δεν με βλέπεις κάτω από το σταυρό Σου; Μαζί με άλλους Χριστιανούς να περιμένουμε δικαίωση από το θάνατο αυτού του καθάρματος; Καλά τώρα…. Σοβαρά μιλάς; Επειδή σου είπε ένα «μνήσθητι», του λες με σιγουριά «από σήμερα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο»; Έτσι τον φαντάζεσαι, Θεέ μου, τον Παράδεισο; Ξέρεις τι έχει κανείς αυτός ο ελεεινός σε εμάς; Ξέρεις για τις κλοπές, τους φόνους, τις αδικίες του;Δεν βλέπεις τα χριστιανικά μας μάτια που βράζουν για εκδίκηση;

Άλλωστε, αυτός πεθαίνει πλέον. Πες του «θα ήθελα να κάνω κάτι για σένα, αλλά δεν έχουμε χρόνο να μου αποδείξεις ότι σωφρονίστηκες». Πες του μια παρηγοριά, μια ευχή. Μίλα του λογικά. Ε, όχι και «από σήμερα είσαι μαζί μου….». Τι σημαίνει ότι είδες τη μετάνοια στην καρδιά του; Δεν καταλαβαίνεις ότι σε εκμεταλλεύεται κι αυτός, όπως και ο μικρότερος γιος;

Συγχωρείς,συγχωρείς, συγχωρείς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς…. Πού θα πάει αυτή η ιστορία; Δεν βλέπεις εμάς που συνεχίζουμε το έργο σου; Δεν καταλαβαίνεις, Θεέ μου, ότι και η αγάπη πρέπει να έχει όρια;

Υ.Γ.: Ευχαριστώ τους μαθητές μου που καθημερινά μου δίνουν αφορμές γι’ αυτό το κείμενο. Τους εύχομαι να εγκαταλείψουν τη θρησκεία και να τρελαθούν με έναν τέτοιο Θεό….

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Δρ. Θεολογίας –Καθηγητής

 

πηγή   http://theologosnaf.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html?spref=bl

''Άφησε την οργή και συγχώρεσε τον αδελφό σου.'' Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

''Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι. Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.'' Τάσος Λειβαδίτης

Αν σου πω, νήστεψε πολλές φορές μου προβάλλεις ως δικαιολογία την ασθένεια του σώματος.

Αν σου πω, δώσε στους φτωχούς μου λες ότι είσαι φτωχός και έχεις να αναθρέψεις παιδιά.

Αν σου πω να έρχεσαι τακτικά στις Συνάξεις της Εκκλησίας, μου λες, έχω διάφορες μέριμνες.

Αν σου πω, πρόσεχε αυτά που λέγονται στην Εκκλησία και κατανόησε το βάθος των λόγων του Θεού, μου προβάλλεις ως δικαιολογία την έλλειψη μορφώσεως.

Αν σου πω, φρόντισε να βοηθήσεις ψυχικά τον αδελφό σου, μου λες ότι δεν υπακούει όταν τον συμβουλεύω, αφού πολλές φορές του μίλησα και περιφρόνησε τα λόγια μου...

Βέβαια, δεν ευσταθούν οι προφάσεις αυτές και όλα αυτά είναι χλιαρά λόγια, αλλά, παρά ταύτα, μπορείς να προφασίζεσαι.

Αν όμως σου πω, άφησε την οργή και συγχώρεσε τον αδελφό σου, ποια από τις προφάσεις αυτές μπορείς να χρησιμοποιήσεις;

Διότι νομίζω, δεν μπορείς να φέρεις ως πρόφαση ούτε ασθένεια σώματος, ούτε φτώχεια, ούτε αμάθεια, ούτε απασχόληση και μέριμνα, ούτε τίποτε άλλο.

Γι’ αυτό απ’ όλες σου τις αμαρτίες, αυτή η αμαρτία θα σου είναι ασυγχώρητη. Αλήθεια, πως θα μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον Ουρανό; Πως θα κινήσεις τη γλώσσα σου να προσευχηθείς;

Πως θα ζητήσεις συγνώμη;

Ακόμη κι’ αν θέλει ο Θεός να σου συγχωρήσει τις αμαρτίες, δεν Του το επιτρέπεις εσύ, επειδή δεν συγχωρείς τις αμαρτίες του αδελφού σου.

Διότι, αν εσύ ο ίδιος εκδικηθείς και επιτεθείς εναντίον του, είτε με λόγια, είτε με ανάλογες συμπεριφορές, είτε με κατάρες, ο Θεός δεν θα επέμβει πλέον, αφού εσύ ανέλαβες την τιμωρία Του. Και όχι μόνο δεν θα επέμβει, αλλά και από σένα θα ζητήσει λόγο, διότι φέρθηκες υβριστικά προς Αυτόν.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
agios-panteleimon.blogspot.gr

 

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr/2014/02/blog-post_12.html#more

The Return (Award Winning Short Film) Η Συγχώρεση

Η Συγχώρεση

Η λέξη ‘’ Συγχωρώ ‘’είναι σύνθετη λέξη και αποτελείται από τις λέξεις Συν + Χωρώ, με άλλα λόγια ‘’χωράμε και οι δυο μαζί ‘’ ή ‘’ βρίσκεις χώρο μέσα μου ‘’. Είναι η συνειδητή αυτή στάση να αφήσουμε κάποιον να ‘’ χωρέσει στην καρδιά μας ’’. Όταν αρνούμαστε να συγ-χωρήσουμε τον διπλανό μας θωρακίζουμε την ψυχή μας κατά τέτοιο τρόπο ώστε δε βρίσκει χώρο μέσα μας.

Αν και ο θυμός είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα που πολλές φορές προκαλείται από πραγματικά αίτια και δικαιολογείται, ωστόσο δε θα πρέπει να αποτελεί τρόπο ζωής. Αντίθετα, η συγχωρητικότητα είναι θεραπευτική και είναι ωφέλιμο να γίνει τρόπος ζωής. Η συγχωρητικότητα δεν είναι συναισθηματική ενέργεια αλλά απόφαση που βασίζεται στη γνώση της ανθρώπινης φύσης ως αδύναμης και περιορισμένης και στην επιείκεια που πηγάζει από αυτή την γνώση.

http://imverias.blogspot.gr/2013/06/blog-post_7.html

Ασωτος Υιός

Giannos WU – Άσωτος υιός

Πατέρα, εσύ που βρίσκεσαι ψηλά στον ουρανό, ευλογημένο να ναι πάντα το όνομά σου

Αν έλθει η βασιλεία σου στην γη, όπως είναι και στον ουρανό ξέρω ότι θα γίνει μόνο το θέλημά σου

Σε όλη μου την ζωή είμαι μακριά σου και ξέρω ό,τι έχω στην ζωή μου είναι δικά σου

Γι’αυτό λέω στον εαυτό μου στάσου, τι θα γίνει την μέρα που θα βρεθώ

για να κριθώ μπροστά σου

Δεν έχω κάνει τίποτα σωστό, Πατέρα δεν έχω πάνω μου τίποτα καλό

για να σωθώ

Ό,τι μου είπες να κάνω ποτέ δεν το έχω κάνει  κι ό,τι μου απαγόρευσες το έχω παρακάνει

Ποτέ δεν έχασα ευκαιρία για αμαρτία, πόσες φορές σε σταύρωσα χωρίς αιτία

ένοχος χωρίς δικαιολογία

Η καρδιά μου μολυσμένη, στα βάθη μου αιχμαλωτισμένη πονεμένη, στερημένη

Το στόμα μου είναι σαν τάφος και η γλώσσα μου σαν φτυάρι, όσο πιο πολύ μιλώ τόσο πιο πολύ με θάβει

πιο βαθιά στην κόλαση που έφτιαξα μόνος, και την καρδιά μου νίκησε το μίσος και ο φθόνος

Νιώθοντας χαμένος, όμως γνωρίζοντας ότι ο μόνος τρόπος για να σωθώ

είναι γυρίζοντας πίσω σε σένα

Και για ό,τι έκανα μετανοώ. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί αλλά ο πρώτος είμαι εγώ

 Ρεφραίν

Όπως τον άσωτο γιο πίσω σε σένα επιστρέφω

Ζητάω έλεος, το βλέμμα μου σε σένα στρέφω

Σε όλη μου την ζωή είμαι μακριά σου

Συγχώρεσε με ουράνιε Πατέρα και πάρε με κοντά σου

 

Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ, σκέφτομαι, τα λάθη μου μετρώ

Το παρελθόν μου ερευνώ το κάθε λάθος μελετώ, υπερηφάνεια, εγωισμό, καινοδοξία, φιληδονία, θυμό

Κρίνοντας άλλους, ξεχνώντας ότι κι εγώ θα κριθώ μήπως θα καταφέρω έγκαιρα να λυτρωθώ

Είμαι αδύνατος, θα νικηθώ, βοήθησε με συ Πατέρα, γιατί εγώ από μόνος δεν μπορώ

Στα αδέλφια μου δεν ήμουνα ποτέ σωστός αδελφός, στους γονείς μου δεν ήμουνα ποτέ σωστός υιός

Στους φίλους μου δεν ήμουνα ποτέ φίλος σωστός, ούτε στην εκκλησία σου ένας καλός χριστιανός

Σαν αιχμάλωτος πολέμου, νικημένος, Θεέ μου μίλησε μου, συγχώρεσέ μου τα λάθη

Και φώτισέ μου το σκότος που με κρατάει μακριά σου, θα έδινα τα πάντα για να βρεθώ για λίγο στην αγκαλιά σου

Προσπαθώντας με στίχους να κάνω κόσμο να ξυπνήσει, ξέχασα ότι κι εγώ ακόμα κοιμάμαι

Προσπαθώντας να φέρω λίγο κόσμο κοντά σου, ενώ κι εγώ μόνο στις δύσκολες στιγμές σε θυμάμαι

Νιώθοντας χαμένος, όμως γνωρίζοντας, ότι ο μόνος τρόπος για να σωθώ είναι γυρίζοντας πίσω σε σένα

Και για ό,τι έκανα μετανοώ, όλοι είμαστε αμαρτωλοί αλλά ο πρώτος είμαι εγώ

Ρεφραίν (x4)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΧΘΡΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ! Μια αληθινή ιστορία

Του Johann Christoph Arnold

Όταν η διάσημη δολοφόνος Κάρλα Φαίη Τάκερ εκτελέστηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1998, στο Χάντσβιλλ του Τέξας, μία μικρή ομάδα διαδηλωτών ενάντια στη θανατική ποινή έκαναν μία ολονυχτία με αναμμένα κεριά. Αλλά πολλές περισσότερες εκατοντάδες ήταν εκεί έξω από τη φυλακή για να χαρούν για το θάνατό της. Ένα πανό που κρατούσε κάποιος τα έλεγε όλα: “Είθε ο Παράδεισος να σε βοηθήσει. Είναι τόσο σίγουρο όσο η κόλαση, ότι εμείς δεν θα σε βοηθήσουμε!”
Μέσα στη φυλακή, ωστόσο, ένας άνδρας, ονόματι Ρον Κάρλσον, προσευχόταν για την Κάρλα  και όχι στην αίθουσα των μαρτύρων όπου βρίσκονταν οι οικογένειες των θυμάτων της Κάρλα, όπου λογικά θα έπρεπε να είναι, αλλά στο χώρο που η φυλακή παρείχε για την οικογένεια της δολοφόνου.
Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που γνώρισα τον Ρον και άκουσα το αξιοθαύμαστο ταξίδι του από το μίσος στη συμφιλίωση, αλλά αυτά που μου είπε είναι κολλημένα στο μυαλό μου λες και ήταν χτες:
«Λίγο μετά που είχα γυρίσει σπίτι μετά από μία μέρα κοπιαστικής δουλειάς  (ήταν 13 Ιουλίου του 1983)  χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο πατέρας μου. Είπε, “Ρόν, πρέπει να έρθεις αμέσως στο μαγαζί. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι η αδελφή σου δολοφονήθηκε.” Έπεσα στο πάτωμα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ακόμα κι όταν είδα στην τηλεόραση το σώμα της αδελφής μου να το μεταφέρουν έξω από ένα διαμέρισμα. Η Ντέμπορα ήταν αδελφή μου, και με είχε μεγαλώσει. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει όταν ήμουν πολύ μικρός, έξη χρονών. Δεν είχα αδελφούς  μόνο μία μεγαλύτερη αδελφή  και γι’ αυτό η Ντέμπορα ήταν κάτι το πολύ ιδιαίτερο για μένα. Πολύ ιδιαίτερο.
H Ντέμπορα φρόντιζε πάντα να έχω ρούχα, και να υπάρχει φαγητό στο τραπέζι. Με βοηθούσε στα μαθήματά μου, και με χτυπούσε στα χέρια αν έκανα κάτι λάθος. Είχε γίνει η μητέρα μου.
Τώρα ήταν νεκρή, με δεκάδες μώλωπες από γροθιές σ’ όλο της το σώμα, και την πληγή από σφαίρα στην καρδιά της.  Η Ντέμπορα δεν ήταν άνθρωπος που είχε εχθρούς. Απλά βρέθηκε στο λάθος μέρος, την λάθος ώρα. Οι δολοφόνοι είχαν έρθει να κλέψουν ανταλλακτικά μοτοσικλετών από το σπίτι που αυτή έμενε, και όταν ανακάλυψαν τον Τζέρρυ Ντην,  τον άνθρωπο με τον οποίο ήταν μαζί,  τον χτύπησαν μέχρι θανάτου. Βρίσκονταν κάτω από μεγάλη επήρεια ναρκωτικών. Μετά ανακάλυψαν την Ντέμπορα κι έτσι έπρεπε να την σκοτώσουν κι αυτήν ..».
To Xιούστον ήταν ανάστατο. Οι εφημερίδες περιέγραφαν με πηχυαίους τίτλους το έγκλημα, και η πόλη ζούσε σε φόβο. Μερικές βδομάδες αργότερα οι δολοφόνοι – δύο ναρκομανείς, η Κάρλα Τάκερ και ο Ντάνιελ Γκάρετ – παραδόθηκαν από συγγενείς. Στη συνέχεια δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Ντάνιελ αργότερα πέθανε στη φυλακή. Ωστόσο ο Ρον δεν αισθανόταν ανακούφιση: «Χάρηκα που συνελήφθηκαν, φυσικά, αλλά ήθελα να τους σκοτώσω εγώ ο ίδιος. Είχα γεμίσει με απόλυτο μίσος, και ήθελα να ισοφαρίσω. Ήθελα να χτυπήσω την καρδιά της Κάρλα όπως εκείνη είχε κάνει στην αδελφή μου».
Ο Ρον λέει ότι από πριν το θάνατο της αδελφής του, είχε πρόβλημα με το ποτό και τα ναρκωτικά, αλλά μετά χειροτέρεψε πολύ. Ένα χρόνο αργότερα και ο πατέρας τους πυροβολήθηκε από ληστές.
«Συχνά μεθούσα, και βυθιζόμουν στα ναρκωτικά όπως LSD και μαριχουάνα και ότι άλλο έβρισκα. Επίσης συνεχώς τσακωνόμουν με τη γυναίκα μου. Ήθελα να σκοτώσω τον εαυτό μου…
Τότε ένα βράδυ, αισθανόμουν ότι δεν άντεχα άλλο, και σκεφτόμουν ότι έπρεπε να κάνω κάτι για το μίσος και την οργή που με πλημμύριζαν. Είχαν γίνει τόσο άσχημα μέσα μου, που ήθελα συνεχώς να κάνω κακό σε αντικείμενα και ανθρώπους. Βάδιζα στο ίδιο μονοπάτι με τους δολοφόνους της αδελφής μου και του πατέρα μου. Εκείνο το βράδυ όμως αποφάσισα να ανοίξω τη Βίβλο, και άρχισα να διαβάζω.
Ήταν αλήθεια παράξενο. Ήμουν κάτω από επήρεια ναρκωτικών και διάβαζα το Λόγο του Θεού! Αλλά όταν έφτασα εκεί που σταύρωσαν τον Ιησού έκλεισα απότομα το βιβλίο. Για κάποιο λόγο με χτύπησε στην καρδιά όπως ποτέ πριν: “Θεέ μου”, σκέφτηκα, “σκότωσαν ακόμα και τον Ιησού!”.
Τότε έπεσα στα γόνατά μου  και δεν το είχα κάνει ποτέ πριν αυτό – και ζήτησα από τον Θεό να έρθει στη ζωή μου και να με αλλάξει όπως Εκείνος ήθελε να είμαι, και να είναι Κύριος της ζωής μου. Αυτό ήταν βασικά που συνέβη εκείνο το βράδυ.
Αργότερα διάβασα περισσότερο τη Βίβλο, και μία γραμμή από το Πάτερ Ημών – εκείνη η γραμμή που λέει “συγχώρησέ μας όπως και εμείς συγχωρούμε” – πήδηξε έξω από το κείμενο προς εμένα. Το νόημα φαινόταν καθαρό: “Δεν θα συγχωρηθείς αν δεν συγχωρήσεις.” Θυμάμαι ότι επιχειρηματολογούσα με τον εαυτό μου : “Δεν μπορώ Εγώ να το κάνω αυτό, ποτέ δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο”. Και ο Θεός φαινόταν να μου απαντάει αμέσως, “Καλά, Ρον, Εσύ δεν μπορείς. Αλλά μέσω Εμένα μπορείς”.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και μία μέρα μιλούσα με ένα φίλο στο τηλέφωνο, και με ρώτησε αν ήξερα ότι η Κάρλα ήταν σε μία φυλακή στην πόλη μας. “Θα πρέπει να πάς εκεί και να της πεις τις σκέψεις σου”, μου είπε. Αυτός ο φίλος δεν ήξερε την πνευματική μου πορεία, και δεν του είπα τίποτα. Αλλά αποφάσισα να πάω να δω την Κάρλα.
Όταν πήγα εκεί και την αντίκρισα της είπα ότι είμαι ο αδελφός της Ντέμπορα. Δεν είπα τίποτα άλλο στην αρχή. Με κοίταξε παράξενα και είπε, “Ποιος είπες ότι είσαι;” Επανέλαβα, αλλά ακόμα με κοιτούσε αποσβολωμένη, σαν να μην πίστευε αυτό που άκουγε. Μετά ξέσπασε σε κλάμα.
Είπα, “Κάρλα, ό,τι και να βγει απ’ αυτό, θέλω να ξέρεις ότι εγώ σε συγχωρώ, και δεν έχω τίποτα εναντίον σου.” Εκείνη τη στιγμή όλο το μίσος και η οργή έφυγε. Ήταν σαν ένα μεγάλο βάρος να σηκώθηκε από τους ώμους μου».
Ο Ρον λέει ότι μίλησε πολύ ώρα με την Κάρλα, και στη διάρκεια της συνομιλίας του ανακάλυψε ότι κι εκείνη, επίσης, πρόσφατα είχε πιστέψει στον Θεό, και ότι η πίστη της είχε αλλάξει τη στάση της για τη ζωή. Ήταν τότε που ο Ρον αποφάσισε ότι έπρεπε να ξαναπάει και να μάθει περισσότερα γι’ αυτήν:
«Στην αρχή απλά ήθελα να πάω και να την συγχωρήσω και να φύγω, αλλά μετά από εκείνη την πρώτη επίσκεψη χρειαζόμουν να πάω ξανά. Ήθελα να ανακαλύψω αν ήταν ειλικρινής για τη χριστιανική πορεία την οποία ισχυριζόταν ότι είχε. Επίσης ήθελα να μάθω γιατί οι άνθρωποι σκοτώνουν, γιατί δολοφονούν ο ένας τον άλλο. Ποτέ δεν το έμαθα αυτό, αλλά έμαθα ότι η Κάρλα ήταν ειλικρινής. Επίσης ανακάλυψα, μέσα από αυτήν, ότι οι άνθρωποι μπορεί να αλλάξουν και ότι ο Θεός είναι ζωντανός.
Η μητέρα της Κάρλα ήταν πόρνη και ναρκομανής, και εισήγαγε την κόρη της από πολύ νεαρή ηλικία σε όλα αυτά. Η Κάρλα είχε αρχίσει να κάνει ενέσεις ηρωίνης από δέκα ετών. Στη φυλακή ήταν που άλλαξε η ζωή της 180 μοίρες – μέσω μίας διακονίας που ασχολούνταν με γυναίκες και έδινε Βίβλους και μιλούσε για το νόημα της ζωής με τον Θεό». Ο Ρον επισκεπτόταν κάθε δύο μήνες την Κάρλα, ενόσω αυτή ανέμενε την εκτέλεσή της, για τα επόμενα δύο χρόνια, και επίσης αλληλογραφούσε με αυτήν. Σύντομα είχαν γίνει στενοί φίλοι.
Θυμάται: «Οι άνθρωποι γύρω μου δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Έλεγαν πως είναι ολοφάνερο ότι κάτι πάει στραβά με εμένα – ότι θα έπρεπε να μισώ τον άνθρωπο που σκότωσε την αδελφή μου, όχι να την πλησιάζω. Ένας συγγενής μου είπε ότι ντρόπιαζα τη μνήμη της αδελφής μου με τον τρόπο που ενεργούσα, και ότι πιθανώς “τα κόκαλά της να έτριζαν στο τάφο της”. ΄Ενας άλλος έκανε μία δημόσια δήλωση τη μέρα της εκτέλεσης της Κάρλα για το πόσο χαρούμενος ήταν που σε λίγο θα ήταν νεκρή.»
Η ίδια η Κάρλα είχε μείνει έκπληκτη από τη στάση του Ρον απέναντί της. Μιλώντας σε μία τηλεοπτική συνέντευξη λίγο πριν την εκτέλεσή της, είχε πει: “Είναι απίστευτο, φανταστικό! Η συγχώρεση είναι ένα πράγμα. Αλλά το να πάει κάποιος πέρα από αυτό και να με πλησιάσει – να με αγαπήσει ενεργά;” Της ήταν πολύ πιο εύκολα να κατανοήσει την οργή χιλιάδων ανθρώπων που ήθελαν το θάνατό της: «Μπορώ να κατανοήσω την οργή τους. Ποιος δεν θα μπορούσε; Είναι μία έκφραση του πόνου και της πληγής τους. Το ξέρω ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι αξίζω συγχώρεση. Αλλά ποιος την αξίζει; Μου έχει δοθεί μία νέα ζωή, και η ελπίδα – η υπόσχεση – ότι ο θάνατος δεν είναι η τελική πραγματικότητα». Η Κάρλα προχώρησε στον θάνατό της γενναία, χαμογελώντας καθώς έκανε την τελευταία της δήλωση: “Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό που έκανα … ελπίζω ο Θεός να σας δώσει ειρήνη μέσω του θανάτου μου”.
Όσο για τον Ρον, επιμένει ότι δεν χρειαζόταν η εκτέλεσή της: “Δεν ωφελεί … Σίγουρα μου λείπει η αδελφή μου. Αλλά μου λείπει επίσης και η Κάρλα …”.
(Μετάφραση από το περιοδικό The Plough Reader, Άνοιξη 2000).
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου.
 http://fdathanasiou.wordpress.com

Αρμενιστής

When God Run Animated Music Video

Και αναστάς ήλθε προς τον πατέρα εαυτού. Έτι δε αυτού μακράν απέχοντος, είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και εσπλαγχνίσθη και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού, και κατεφίλησεν αυτόν.
Παραβολή του σπλαχνικού Πατέρα.

Συγχωρείς τους άλλους;

Αν σου πω, νήστεψε πολλές φορές μου προβάλλεις ως δικαιολογία την ασθένεια του σώματος.
Αν σου πω, δώσε στους φτωχούς μου λες ότι είσαι φτωχός και έχεις να αναθρέψεις παιδιά.
Αν σου πω να έρχεσαι τακτικά στις Συνάξεις της Εκκλησίας, μου λες, έχω διάφορες μέριμνες.
Αν σου πω, πρόσεχε αυτά που λέγονται στην Εκκλησία και κατανόησε το βάθος των λόγων του Θεού, μου προβάλλεις ως δικαιολογία την έλλειψη μορφώσεως.
Αν σου πω, φρόντισε να βοηθήσεις ψυχικά τον αδελφό σου, μου λες ότι δεν υπακούει όταν τον συμβουλεύω, αφού πολλές φορές του μίλησα και περιφρόνησε τα λόγια μου.

Βέβαια, δεν ευσταθούν οι προφάσεις αυτές και όλα αυτά είναι χλιαρά λόγια, αλλά, παρά ταύτα, μπορείς να προφασίζεσαι.

Αν όμως σου πω, άφησε την οργή και συγχώρεσε τον αδελφό σου, ποια από τις προφάσεις αυτές μπορείς να χρησιμοποιήσεις;
Διότι νομίζω, δεν μπορείς να φέρεις ως πρόφαση ούτε ασθένεια σώματος, ούτε φτώχεια, ούτε αμάθεια, ούτε απασχόληση και μέριμνα, ούτε τίποτε άλλο.

Γι’ αυτό απ’ όλες σου τις αμαρτίες, αυτή η αμαρτία θα σου είναι ασυγχώρητη.

Αλήθεια, πως θα μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον Ουρανό; Πως θα κινήσεις τη γλώσσα σου να προσευχηθείς; Πως θα ζητήσεις συγνώμη;

Ακόμη κι’ αν θέλει ο Θεός να σου συγχωρήσει τις αμαρτίες, δεν Του το επιτρέπεις εσύ, επειδή δεν συγχωρείς τις αμαρτίες του αδελφού σου.

Διότι, αν εσύ ο ίδιος εκδικηθείς και επιτεθείς εναντίον του, είτε με λόγια, είτε με ανάλογες συμπεριφορές, είτε με κατάρες, ο Θεός δεν θα επέμβει πλέον, αφού εσύ ανέλαβες την τιμωρία Του.
Και όχι μόνο δεν θα επέμβει, αλλά και από σένα θα ζητήσει λόγο, διότι φέρθηκες υβριστικά προς Αυτόν.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος