Δ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ο νέος που δικαιούται να μας δείξει πώς είναι η ζωή

 

Το βράδυ της 14ης Οκτωβρίου 2006 η κοινωνία της Θεσσαλονίκης πάγωσε στο άκουσμα της είδησης ότι ένα 16χρονο παιδί τραυματίστηκε σοβαρότατα έξω από το 7ο γενικό λύκειο της Καλαμαριάς, το οποίο τελούσε υπό κατάληψη, όταν, την ώρα που στεκόταν στο πεζοδρόμιο μαζί με δύο φίλους του, έπεσε επάνω του ασυνείδητος οδηγός που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
 

Της Βαρβάρας Ζούκα

Μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί, χιλιάδες κόσμου κινητοποιήθηκαν από την πρώτη στιγμή, προσπαθώντας να υποστηρίξουν έμπρακτα το 16χρονο τότε αγόρι στην πολύμηνη μάχη που έμελλε να δώσει, ώστε κατ’ αρχήν να κρατηθεί στη ζωή και μετέπειτα να μάθει να κινείται επάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι.
Ο άτυχος μαθητής της β’ λυκείου υπέστη συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα και ολική ρήξη νωτιαίου μυελού. Χρειάστηκε να υποβληθεί σε επάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις, να νοσηλευτεί επί μακρόν στο “Παπανικολάου” και σε εξειδικευμένο κέντρο αποθεραπείας στη Σουηδία, ενώ υπέστη ακόμη ακρωτηριασμό του δεξιού χεριού του από το ύψος του ώμου και τραχειοτομή.
Σήμερα ο 25χρονος πλέον Δημήτρης Αντωνίου συγκινεί διπλά με τη δύναμη της ψυχής και την ευρύτητα του πνεύματός του. Αν και εξακολουθεί -εννέα ολόκληρα χρόνια μετά το τραγικό ατύχημα που άλλαξε τη ζωή του- να κινείται επάνω σε ένα ηλεκτρικό καρότσι, ο Δημήτρης είναι κάθε άλλο παρά καθηλωμένος.
Αντίθετα έχει ανοίξει τα φτερά του στις επιστήμες, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του στο τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και συνεχίζοντας τώρα με μεταπτυχιακές σπουδές στην οικονομική θεωρία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Ο ίδιος ανυπομονεί να ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία. “Οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι προέρχονται από το χώρο της φυσικής”, λέει χαρακτηριστικά. Εξάλλου ήδη σε συνεργασία με έναν καθηγητή του από το πανεπιστήμιο έχει βάλει στα σκαριά την προετοιμασία μιας καινούργιας έρευνας στο πεδίο των πηγών ενέργειας.

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ…
Ο Δημήτρης Αντωνίου αυτήν την περίοδο κάνει τα πρώτα βήματά του στο χώρο της συγγραφής βιβλίων. Στις 28 Μαρτίου παρουσιάζεται η πρώτη συλλογή διηγημάτων, που φέρει την υπογραφή του, σε εκδήλωση που οργανώνει ο αθλητικός και πολιτιστικός σύλλογος “Ναύαρχος Βότσης” με την υποστήριξη και του δήμου Καλαμαριάς. Η εκδήλωση, όπως αναφέρει η γενική γραμματέας του συλλόγου Μαλάμω Παπαδοπούλου, θα πραγματοποιηθεί στις 7 το απόγευμα στο δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς “Ν. Βότσης”, το οποίο βρίσκεται στους χώρους του 5ου λυκείου, στη συμβολή της Μεγάλου Αλεξάνδρου με την Ανατολικής Θράκης.
Το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη φέρει τον τίτλο “Έτσι είναι η ζωή”, που, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος, “είναι μία φράση τόσο ασαφής, που όμως οι απελευθερωτικές ιδιότητές της μπορούν να μαγνητίσουν τον καθένα”. Μάλιστα το βιβλίο, το οποίο θα παρουσιάσει ο δάσκαλος και συγγραφές Ισίδωρος Ζουργός, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και δύο αυτοβιογραφικά διηγήματα.
“Είχα την ανάγκη να εξωτερικεύσω ορισμένα πράγματα, γι’ αυτό και αποφάσισα να αποτυπώσω στο χαρτί τις σκέψεις που συνήθως κάνω τα βράδια, καθώς ούτως ή άλλως δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά. Μέσα από δύο διηγήματα που έχουν περιληφθεί στο βιβλίο ήθελα να πω τη δική μου ιστορία. Και μέσα από τα υπόλοιπα διηγήματα όμως θέλησα να περνούν μηνύματα, που έχουν ιδιαίτερη αξία για τους νέους, για σοβαρά ζητήματα, όπως το κάπνισμα, η βία, η διαφορετικότητα κ.ά.”, λέει ο Δημήτρης Αντωνίου.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΓΚΡΑΦΙΤΙ
Την ίδια ώρα ο Δημήτρης δεν εγκατέλειψε μία από τις μεγαλύτερες αγάπες του, όπως περιγράφει την τέχνη του γκράφιτι. “Θυμάμαι η πρώτη φορά που επισκέφθηκα το δήμο Καλαμαριάς ήταν στα 13 μου χρόνια, για να ζητήσω την άδεια για ένα γκράφιτι που είχα κατά νου. Τότε δεν μου είχαν δώσει την άδεια. Μετά το ατύχημα εγκατέλειψα το μεράκι μου. Λίγα χρόνια αργότερα όμως συνάντησα έναν παλιό μου φίλο και έπειτα άλλον έναν κι έτσι σιγά σιγά ξαναστήσαμε την ομάδα μας. Στην αρχή γράφαμε το σύνθημα c’est la vie (έτσι είναι η ζωή), που αποτελεί και το μότο της δικής μου ζωής. Στη συνέχεια αρχίσαμε να επιλέγουμε κι άλλες παραστάσεις, χρησιμοποιώντας πάντοτε χαρούμενα χρώματα, με σκοπό να ομορφύνουμε τους χώρους όπου συναθροίζονται παιδιά”, παρατηρεί ο Δημήτρης.
Στο πάρκο των Χαμένων Πατρίδων στην Καλαμαριά ξεχωρίζει το γκράφιτι που έκανε η ομάδα c’est la vie, απεικονίζοντας σε μία κίνηση γεμάτη συμβολισμούς τον ίδιο τον Δημήτρη επάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, που όμως έχει φτερά. Αυτήν την περίοδο ο Δημήτρης με την παρέα του έχουν αναλάβει να ομορφύνουν τους χώρους του 11ου δημοτικού σχολείου στην Καλαμαριά. “Δημιουργήσαμε μία κουκουβάγια και επιλέξαμε το σύνθημα ‘αγαπάμε το σχολείο’”, υπογραμμίζει ο ίδιος.
Μετά το ατύχημα, όπως περιγράφει ο ίδιος ο Δημήτρης στο πρώτο βιβλίο που ετοιμάζεται να εκδώσει, “δέθηκα με γονείς και φίλους, ερωτεύτηκα τη μουσική και τη λογοτεχνία και γενικά ενδιαφέρομαι και ασχολούμαι με οτιδήποτε. Όσο κι αν ωρίμασα όμως, απώτερος σκοπός μου δεν είναι άλλος παρά να βρω και να νιώσω ξανά, όπως το παιδί που κάποτε ήμουν…”.
http://www.makthes.gr/news/reportage/134836/

"Στη φυλακή ήμουν και δεν με επισκεφτήκατε..."

Της Μάρως Βαμβουνάκη
Τον ονομάζουν "Ο άγιος των φυλακισμένων" και είναι ο π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος από τα Γρεβενά. Λέει ότι ξεκίνησε την ακούραστη διακονία του στις φυλακές της Ελλάδας, της Ρωσίας, της Αιγύπτου, της Ρουμανίας, της Γερμανίας, στο Ισραήλ, παντού, από τότε που νεαρός ιερέας συγκινήθηκε απ΄το παράπονο του Ιησού: "Στη φυλακή ήμουν και δεν με επισκεφτήκατε..."

Γυρίζει στα κελιά, πληρώνει χρέη και αποφυλακίζει κρατούμενους. Έχει περάσει πια τα ογδόντα του χρόνια και συνεχίζει. Τον άκουσα στο ραδιόφωνο να λέει: Δεν είναι μόνο τα λεφτά που έχουν ανάγκη οι φυλακισμένοι, σε κοιτούν στην απελπισία τους και ζητούν λίγο σεβασμό, μια παρηγοριά, μια ελπίδα. Τους λέω:
"Παιδιά μου, ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στον Παράδεισο ήταν ένας ληστής δίπλα στον σταυρό. Αφού έκλεψε και λήστεψε στη γη, λήστεψε μετά και τον Ουρανό! Έτσι παιδιά μου να κάνετε τώρα κι εσείς..."

Όλα τα κομμάτια μαζί

"Όλα τα κομμάτια μαζί", μια ταινία της Μαίρης Καριωτάκη, σε σκηνοθεσία Ρένας Σκουρογιάννη με θέμα τον αυτισμό.

Περίληψη:

Μια παρέα, μια καφετέρια, μια φλυτζάνια, χίλια κομμάτια.. Η ταινία αποτελεί ένα στιγμιότυπο από την καθημερινότητα του Βασίλη, ενός φοιτητή που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού και παλεύει με τις φοβίες και τις εμμονές του. Παλεύει,να σταθεί σε μια κοινωνία που δεν χαρίζεται στην διαφορετικότητα. Δίπλα του, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, οι φίλοι του. Τα υπόλοιπα κομμάτια του πάζλ.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ

 

Στις μέρες μας το τραγούδι «Τίποτα δεν πάει χαμένο» του Μάνου Λοΐζου αποκτά ένα νέο περιεχόμενο απλώς με τη μετατόπιση των εισαγωγικών μια λέξη πιο αριστερά: «Το τίποτα δεν πάει χαμένο», αφού το τίποτα αυτοαντανακλάται, μεγεθύνεται και αναμεταδίδεται.Δεν έχω ακούσει πιο θλιβερή φράση από το «Εχω χρόνο και δεν έχω άνθρωπο να μιλήσω», δηλαδή έχω στο κινητό μου δωρεάν χρόνο ομιλίας που πρέπει να τον εξαντλήσω.Στα μαγαζιά και στα λεωφορεία, μες στο ασανσέρ, στις δημόσιες υπηρεσίες, στο πεζοδρόμιο, στο καφενείο, οι άνθρωποι μιλούν ακατάπαυστα... και συνήθως για το τίποτα.Το πρωί μιλούν κυρίως για τις δουλειές τους. Για πωλήσεις, δικογραφίες, υδραυλικά, φορολογικά. Ολο το βαγόνι ένα κινούμενο γραφείο. Αρκετοί δίνουν οδηγίες στους συνεργάτες τους, διαπραγματεύονται, τσακώνονται, φωνασκούν, αδιαφορώντας για το ακούσιο ακροατήριό τους. Δεν είναι επιβάτες αυτοί, είναι εργαζόμενοι, είτε μισθωτοί είτε αυτοαπασχολούμενοι. Και το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό. Το δικαίωμα στην επικοινωνία είναι επίσης ιερό, όπως τουλάχιστον προσπαθεί να μας πείσει η διαφήμιση.Καθώς μεσημεριάζει, έρχεται και η ώρα των οικογενειακών και των αισθηματικών. Το περίεργο είναι ότι οι κινητοί τελάληδες δεν εξωραΐζουν τις εμπειρίες τους, αλλά συχνά τις περιγράφουν με μελανά χρώματα, καθώς μιλούν για τον γιο που έμεινε στην ίδια τάξη ή τις αιμορροΐδες τους ή τον ανάξιο εραστή, τον φίλο που τους πούλησε.Τα ριάλιτι υποχώρησαν από την τηλεόραση και κατέκλυσαν την πραγματική ζωή. Ολοι τα συζητούν όλα, ενώπιον όλων, χωρίς ταμπού και αναστολές. Τα σχολικά, τα μαγειρικά, τα σεξουαλικά. Μόνον που στα τηλεοπτικά ριάλιτι υπάρχει ένα είδος επιβεβλημένης συλλογικότητας. Στην εκτός οθόνης ζωή, ο καθένας είναι παίκτης και σκηνοθέτης του ατομικού του ριάλιτι, στο οποίο δεν προβλέπεται διαδικασία ψηφοφορίας και αποχώρησης.Σπάνια κάποιος, που δέχεται μια κλήση σε δημόσιο χώρο, χαμηλώνει τη φωνή του, φέρνει την παλάμη μπροστά στα χείλη, δείχνει μια στοιχειώδη συστολή. Οι περισσότεροι τσιρίζουν, ίσως γιατί η τηλεόραση μας διδάσκει «να περνάς καλά» και «να είσαι ο εαυτός σου». Και το «είμαι ο εαυτός μου» σημαίνει ότι είμαι ο άρχοντας του μικρού μου σύμπαντος. Είναι αυτονόητο ότι αυτός ο παροξυσμός της επικοινωνίας είναι ταυτόχρονα και η ακύρωσή της. Το κλασικό αξίωμα «γράφω πολλά γιατί δεν έχω χρόνο να γράψω λίγα» γίνεται «μιλάμε πολύ γιατί δεν έχουμε τίποτα να πούμε». Η δημόσια εξομολόγηση δεν είναι δείγμα άνεσης, αλλά κοινωνικού αυτισμού. Δεν μιλώ «με» τους άλλους, αλλά «μπροστά» στους άλλους – και μιλώ για τον εαυτό μου, για τα ποικίλα τίποτα της καθημερινότητάς «μου». Οι άλλοι απλώς δεν υπάρχουν, είναι απρόσωποι και αόρατοι όπως οι τηλεθεατές.Η τηλεόραση και η τεχνολογία συμβάλλουν στη διαμόρφωση νέων ηθών, όπως συμβάλλουν και άλλοι –και ίσως πολύ πιο καθοριστικοί– παράγοντες. Ποιος ο λόγος να ενοχληθεί κανείς από τις κάμερες παρακολούθησης στους δημόσιους χώρους, όταν ο καθένας θεωρεί φυσιολογικό να αυτοαποκαλύπτεται και να εκπέμπει την προσωπική του ζωή σε κάθε τυχαίο δέκτη;Η κόλαση είναι οι άλλοι; Ποιοι άλλοι; Η κόλαση είναι ένα υπερτροφικό, ανασφαλές και αρπαχτικό εγώ.

Καθημερινή 20/5/2007

πηγή http://353agios.blogspot.gr/2014/06/blog-post_11.html?spref=bl

Όταν ένα παιδί ξεπαγιάζει μες στο χιονιά, τι κάνουν οι περαστικοί;

 

Ένα εντεκάχρονο αγόρι στο Όσλο, κάθεται ολομόναχο  σε μία στάση λεωφορείου δίχως παλτό. Τουρτουρίζει, ενώ το χιονισμένο τοπίο τριγύρω του μαρτυρά χαμηλές θερμοκρασίες…

Οι κρυφές κάμερες καραδοκούν και καταγράφουν τις αντιδράσεις των περαστικών.

Αδιάφοροι; Περίεργοι; Σαστισμένοι; Ευαίσθητοι; Ανθρώπινοι; Προστατευτικοί;

Ναι, οι περισσότεροι Νορβηγοί διαβάτες σταματούν, ρωτούν, φροντίζουν το αγόρι και του δίνουν κασκόλ, γάντια ή ακόμα και το μπουφάν τους προκειμένου να το ζεστάνουν.

Δείτε το video με το ενδιαφέρον πείραμα που έγινε από τα Νορβηγικά Χωριά SOS. Εντάσσεται στην προσπάθεια να συγκεντρωθούν ζεστά ρούχα για τα παιδιά της Συρίας, σύμφωνα με την Nordic Page.

“Οι άνθρωποι θα έπρεπε να νοιάζονται εξίσου για τα παιδιά στη Συρία όσο και γι’αυτό το αγόρι“, δήλωσε ο Synne Rønning, υπεύθυνος τύπου των Νορβηγικών Χωριών SOS.

Σ’ έναν κόσμο που κρυσταλλιάζουν παιδιά και καρδιές ας επιστρατεύσουμε όλη τη θέρμη τις ψυχής μας για να ζεστάνουμε τον μόνο, τον παγωμένο, τον ανήλικο…

Πηγή: Huffington Post
το βρήκαμε εδώ http://symvstathmos.wordpress.com/2014/02/22/%

Ένας Δάσκαλος, βιβλίο ανοιχτό!

 

 

Μυρωδιά μελανιού και χαρτιού, ανοιχτός ουρανός στη σκέψη, δρόμος φωτεινός στη καρδιά! Έτσι περιγράφεται ο κόσμος αυτού του υπέροχου Ιταλιάνου δασκάλου που γυροφέρνει τη γειτονική μας χώρα με σκοπό να κάνει τη γνώση και την αλήθεια να λαμπυρίσουν μπρος στα παιδικά μάτια.

Έτσι λοιπόν, ο συνταξιούχος δάσκαλος Anto­nio La Cava γυρνά από χωριό σε χωριό στην Ιταλική ενδοχώρα με την μικροσκοπική του κινητή βιβλιοθήκη, επιδιώκοντας να προωθήσει το διάβασμα. Τα παιδιά περιμένουν ανυπόμονα κάθε εβδομάδα να βρουν κάτι καινούριο και ενδιαφέρον ανάμεσα στα βιβλία του και να γλυκαθούν απ’ το ζεστό χαμόγελό του!

πηγή http://symvstathmos.wordpress.com/2014/02/16

UBUNTU - Υπάρχω επειδή υπάρχουμε

Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε ένα παιχνίδι στα παιδιά σε μια αφρικανική φυλή. Έβαλε ένα καλάθι γεμάτο φρούτα κοντά σε ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιος θα έφτανε πρώτος τρέχοντας εκεί θα κέρδιζε τους γλυκούς καρπούς. Όταν τους εδωσε σύνθημα να τρέξουν, όλοι πιάστηκαν χέρι χέρι και έτρεξαν όλοι μαζί, κάθισαν μαζί και απόλαυσαν όλοι μαζί τους καρπούς τους.

Όταν τους ρώτησε γιατί είχαν τρέξει έτσι όταν κάποιος μόνος του θα μπορούσε να έχει όλα τα φρούτα για τον εαυτό του, του απάντησαν, «UBUNTU, πώς μπορεί κανείς από εμάς να είναι ευτυχής αν όλοι οι υπόλοιποι είναι λυπημένοι;» («UBUNTU» στον πολιτισμό των Ξοζα σημαίνει: «Εγώ υπάρχω γιατί εμείς υπάρχουμε).

An anthropologist proposed a game to children in an African tribe. He put a basket full of fruit near a tree and told the children that whoever got there first won the sweet fruits. When he told them to run, they all took each others hands and ran together, then sat together enjoying their treats.

When he asked them why they had run like that when one could have had all the fruits for himself, they said, ‘UBUNTU, how can one of us be happy if all the other ones are sad?’ (‘UBUNTU’ in the Xhosa culture means: ‘I am because we are.)”

Osani Circle Game - taken by Jean-Pierre Hallet

πηγή http://animusanimus.blogspot.gr/2014/01/ubuntu.html

Δάσκαλος γνώσεων και στάσης ζωής

Η ιστορία του πιο ξεχωριστού δασκάλου της Πτολεμαΐδας ή, πώς ο Μιχαλάκης έγινε κύριος Μιχάλης. Ένα θαυμάσιο κείμενο του Ευθύμιου Σαββάκη για τον ”κύριο Μιχάλη” (μα τι εύηχο που είναι…), έναν γεννημένο εκπαιδευτικό. Τυχεροί οι μαθητές του που έχουν για δάσκαλο έναν άνθρωπο που ξέρει πως να τους κάνει δυνατούς και αυτόνομους. Φάρος γενναίας ψυχής και ελπίδας, Δάσκαλος για να αντλείς δύναμη και να υποκλίνεσαι με σεβασμό.

Λένε πως τα παραμύθια που σέβονται τον εαυτό τους έχουν πάντα έναν δράκο και ένα αισιόδοξο φινάλε. Ο Μιχάλης Σίσιος τα έζησε από κοντά και τα δύο. Ο προσωπικός του δράκος γεννήθηκε μαζί του πριν 30 χρόνια, προσθέτοντας στα γενέθλια δώρα και ένα καροτσάκι για τις μετακινήσεις του. Σε αυτό τον γνώρισα στο δημοτικό. Τότε που σε μία χριστουγεννιάτικη γιορτή είχε ανακοινώσει το όνειρό του να γίνει δάσκαλος. Μερικά χρόνια μετά περιμένει να τελειώσουν οι διακοπές των Χριστουγέννων για το πρώτο κουδούνι της χρονιάς. Για να δει τους μαθητές του. Ο κύριος Μιχάλης του Α2.

«Ο ρόλος των γονιών σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το Α και το Ω. Από εδώ αρχίζουν όλα. Στη δική μου περίπτωση ήμουν ευλογημένος γιατί είχα δύο γονείς που στάθηκαν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό μου. Όπως και η αδερφή μου και ο αγαπημένος μου παππούς. Δεν είναι όλα τόσο ρόδινα πάντα. Υπάρχουν οικογένειες που επειδή το παιδί τους έχει κάποια αναπηρία το κρατούν στο σπίτι, το κλειδώνουν, δεν το βγάζουν έξω. Ντρέπονται! Ντρέπονται να λέει ο κόσμος ότι έχουν ένα ανάπηρο! Κι όλα αυτά το 2014!

Εγώ, αν με ρωτάς, δε γνώρισα ρατσισμό. Δε με χλεύασε κανένας και το κυριότερο κανένας δεν έδειξε οίκτο μπροστά μου. Έμαθα να διεκδικώ αυτά που μου ανήκουν. Να είμαι και να δείχνω ίσος. Όταν δε δίνεις δικαίωμα ούτε σε λυπούνται ούτε σε κοροϊδεύουν. Είναι μεγάλο ζήτημα να έχει αξιοπρέπεια ο άνθρωπος και να θυμάται πάντα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή.

Όταν ήμουν στο δημοτικό και αντιμετώπιζα τα πρώτα προβλήματα στη μετακίνηση ή τη διαφορετικότητα της τάξης η μητέρα μου κάθε βράδυ μου μιλούσε με τις ώρες. “Μιχάλη δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Ποτέ μην το βάλεις κάτω“».

Ο ίδιος στα 15 του χρόνια γνωρίζει τον αθλητισμό. Το φλερτ μετατρέπεται σε έρωτα και τα πανελλήνια ρεκόρ έρχονται το ένα μετά το άλλο.

«Στο γυμνάσιο άρχισα να ασχολούμαι με τις ρίψεις και συγκεκριμένα με την κορίνα και το δίσκο. Έκανα πρωταθλητισμό για δώδεκα χρόνια. Ήταν η διέξοδός μου. Στο σπίτι έχω περισσότερα από δέκα μετάλλια, ενώ έχω σπάσει δέκα συνεχόμενες φορές το πανελλήνιο ρεκόρ στην κορίνα. Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Κάθε φορά και ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα παραπάνω. Αυτό μου δίδαξε η προπονήτριά μου, Λίζα Καλταβαρίδου και την ευχαριστώ για αυτό. Μαζί ξεκινήσαμε το ταξίδι του αθλητισμού, μαζί ταξιδέψαμε, μαζί παλέψαμε. Είναι όμορφο να κάνεις πάντα πράγματα που αγαπάς. Προσωπικά έχω μία καλή σχέση και με τον Θεό. Πιστεύω. Πριν λίγα χρόνια χειροτονήθηκα Αναγνώστης. Μου αρέσει. Με ηρεμεί. Έχω κάνει και Βυζαντινή μουσική. Μου επέτρεψε να ξεφεύγω».

Τα απογεύματα προπόνηση και ρίψεις. Το πρωί ιστορία, έκθεση και λατινικά. Ο Μιχάλης λατρεύει τα θεωρητικά μαθήματα και περνάει με πανελλήνιες στο Παιδαγωγικό Τμήμα της Φλώρινας. Το όνειρο αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά.

«Ήταν ένα όνειρο να σπουδάσω αυτό που αγαπώ κόντρα σε όλους και σε όλα. Δεν σου λέω ότι ήταν εύκολα. Πηγαινοερχόμουν με ειδικό αυτοκίνητο. Κάθε μέρα. Πτολεμαΐδα – Φλώρινα και πίσω. Μου άρεσε η σχολή μου. Η εξελικτική ψυχολογία, η προσέγγιση των θρησκευτικών, η μουσική. Πράγματα που διευρύνουν τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα».

Και μετά τη σχολή η ορκωμοσία και ο διορισμός. «Στην ορκωμοσία ανάγκασα όλη την Πτολεμαΐδα να… μετακομίσει στη Φλώρινα. Ήταν όλοι εκεί. Φίλοι, συγγενείς και στην άκρη ο παππούς μου. Πιστεύω το χάρηκε πιο πολύ από εμένα. Ξέρεις, όταν ήμασταν μικρά και το χιόνι έφτανε το μισό μέτρο σηκωνόταν δύο ώρες νωρίτερα από το σχολείο και άνοιγε τον δρόμο για να με πάει με το καρότσι.

Τον Σεπτέμβριο του 2007 έκανα προπόνηση όταν με πήραν οι γονείς μου και μου είπαν ότι με ψάχνουν από το γραφείο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Επιστρέφω σπίτι και τους τηλεφωνώ. Μου ζητούν την επόμενη να περάσω από εκεί και να ετοιμαστώ για να παρουσιαστώ στους μαθητές μου. Τρελάθηκα».

Τη φετινή χρονιά ο Μιχάλης συμπληρώνει εφτά χρόνια ως δάσκαλος στο ειδικό Δημοτικό. «Αποφοίτησα από το τμήμα κανονική αγωγής αλλά προτίμησα να ασχοληθώ με την ειδική αγωγή. Να δώσω το ζωντανό παράδειγμα στους γονείς αυτών των παιδιών ότι κάποιος μπορεί να φτάσει εκεί που θέλει. Όλα αυτά τα χρόνια είχα τη χαρά να έχω πολλούς και αξιόλογους μαθητές. Παιδιά με σύνδρομο Down, με νοητική υστέρηση, με σύνδρομο Γουίλι, με σύνδρομο Σαν Φιλίππο κτλ. Φέτος έχω μαθητές με αυτισμό.

Το πρώτο κουδούνι χτυπάει στις 08:10 και σχολάμε στις 12:30, περνώντας ένα παραγωγικό 5ωρο με τα παιδιά κάθε ημέρα. Σε αυτές τις ώρες το βασικότερο που πρέπει να τους διδάξουμε είναι η αυτοεξυπηρέτηση. Να μάθουν να πλένονται, να τρέφονται, να διαβάζουν μία ταμπέλα, να μπορούν ανά πάσα στιγμή να ικανοποιούν τις ανάγκες του. Όλα αυτά γίνονται μέσα από επιτραπέζια, κάρτες, βιβλία αλλά και ipad, όπου τα παιδιά παίζουν διάφορα παιχνίδια (ταύτισης, αντίθεσης, ρόλων κτλ) σαν προσομοίωση της ζωής.

Φέτος στη χριστουγεννιάτικη γιορτή μας κάναμε ένα θεατρικό σκετσάκι όπου αναπαριστούσαμε τη ζωή των παλιών χρόνων, όπου η σύζυγος είναι νοικοκυρά και καλύπτει τις ανάγκες του σπιτιού, οι άνδρες εργάζονται, κόβουν τα ξύλα, τα παιδιά λένε τα κάλαντα κτλ. Πρέπει το παιδί να αντιληφθεί από μικρή ηλικία μερικά πράγματα και σταδιακά να μάθει να αυτοεξυπηρετείται. Όλοι νομίζουν ότι οι γονείς μας θα είναι πάντα δίπλα μας να μας τα παρέχουν όλα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, οπότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε κατάσταση».

Ποια είναι όμως η μεγαλύτερη «αναπηρία» του ελληνικού κράτους; «Η παιδεία. Δεν υπάρχει παιδεία. Τελειώνω το σχολείο, προσπαθώ να πάω να πιω έναν καφέ ή να βγω το βράδυ να δω τον αγαπημένο μου Ολυμπιακό και βρίσκω συνέχεια αυτοκίνητα και μηχανές πάνω σε ράμπες, περάσματα και θέσεις αναπήρων. Αυτό για εμένα είναι η μεγαλύτερη αναπηρία».

Με χαιρετάει και στρίβει για τη Μακεδονομάχων. Μου υπόσχεται φωναχτά ότι θα έρθει Θεσσαλονίκη να δούμε μαζί τον αγώνα με τη Μάντσεστερ. «Δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι και τον Γκιγκς και τον Ρούνεϊ. Αλλά μην ξεχνάς ότι εγώ έχω Μήτρογλου. Να τον ακούς τον δάσκαλο!».

Πηγή: lifo.gr

το βρήκαμε εδώ http://symvstathmos.wordpress.com/

Moιράσου, ενδιαφέρσου και νιώσε χαρούμενος

Από το ίδρυμα Naik Foundation που μάχεται σκληρά για παροχές και συμπαράσταση
σε αδύναμες κοινωνικές ομάδες της Ινδίας.
Ένα μικρό φιλμάκι σου δείχνει τον μόνο δρόμο προς την ευτυχία.

http://www.lifo.gr

το βρήκαμε εδώ http://samakos9.blogspot.gr/2014/01/mo.html?spref=bl

Οι πολέμιοι των Χριστουγέννων.

 

 

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο του εμπορικού κέντρου Rockefeller στη Νέα Υόρκη. Πολλοί Αμερικανοί αναφέρονται πλέον σε αυτό λέγοντας «Το δέντρο», αποφεύγοντας τη χρήση της λέξης «χριστουγεννιάτικο» (Πηγή: ΑΡ/ JULΙΕ JΑCΟΒSΟΝ)

Γιατί πολλοί Αμερικανοί προτείνουν να χρησιμοποιείται ο ουδέτερος όρος «γιορτές»

Τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ έγιναν προσπάθειες απαλοιφής του όρου «Χριστούγεννα» και ήδη αρκετά καταστήματα χρησιμοποιούν τον όρο «γιορτές». 

Οι «εχθροί» των χριστουγεννιάτικων όρων προβάλλουν την προάσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας, καθώς θεωρούν ότι ίσως ενοχλούνται οι πιστοί άλλων θρησκειών.

«Γιορτές», «χειμώνας», «Χmas». Ιδού ορισμένα ονόματα με τα οποία προτιμούν να αναφέρονται στην εορταστική περίοδο που κορυφώνεται στις 25 Δεκεμβρίου οι ορκισμένοι εχθροί των Χριστουγέννων. Αυτοί που επικαλούνται, μεταξύ άλλων, την προάσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας και απαιτούν να πάψουν επιτέλους τα Χριστούγεννα να... καταδυναστεύουν το τέλος κάθε έτους.

Τα τελευταία χρόνια μαίνεται ένας ιδιότυπος «πόλεμος»: ο πόλεμος εναντίον των Χριστουγέννων. Ξεκίνησε ήδη από τον 17ο αιώνα στην Αγγλία και έκτοτε ενισχύεται λόγω της παγκοσμιοποίησης, η οποία προωθεί την κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική ελευθερία. Πρόκειται για την εναντίωση στον δημόσιο στολισμό, την απαίτηση να εξαλειφθεί οποιαδήποτε χριστουγεννιάτικη αναφορά στη διαφήμιση, στα ΜΜΕ, στα δημόσια σχολεία.

Εκείνοι που αντιτίθενται στη χρήση του όρου «Χριστούγεννα» και των παραγώγων του προτείνουν επίσης τα διάφορα δημοφιλή αλλά όχι αυθεντικά θρησκευτικά στοιχεία της εορτής όπως ο Αϊ-Βασίλης, τα κάλαντα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο- να μην παραπέμπουν συγκεκριμένα στα Χριστούγεννα, αλλά στις γιορτές γενικότερα.

Απειλές για μποϊκοτάζ

Από το 2005 υπήρξαν στις Ηνωμένες Πολιτείες αρκετές προσπάθειες απαλοιφής του όρου «Χριστούγεννα» από καταστήματα και εταιρείες, που φυσικά επέσυραν πλήθος επικρίσεων. Ύστερα από απειλές για μποϊκοτάζ, η επιχείρηση Sears Ηoldings αναγκάστηκε να αλλάξει την πολιτική της εγκαταλείποντας τον όρο «γιορτή». Η μεγαλύτερη αμερικανική αλυσίδα εκπτωτικών καταστημάτων Wal-Μart Stores απέφευγε επί χρόνια τον όρο «Χριστούγεννα» και επικρίθηκε από την Καθολική Ένωση.

Το 2006 άρθρο της εφημερίδας «USΑ Τoday» είχε γνωστοποιήσει ότι η επιχείρηση Βest Βuy θα συμπεριληφθεί σε εκείνες που δεν χρησιμοποιούν τον όρο «Χριστούγεννα». Όπως είχε εξηγήσει ένας εκπρόσωπος της εταιρείας: «Θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο “εορτή” διότι τη συγκεκριμένη αυτή περίοδο υπάρχον πολλές γιορτές και πρέπει να τις σεβαστούμε όλες».

Το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα η εταιρεία Gap Ιncorporated (στην οποία ανήκουν η Gap, η Οld Νavy και η Βanana Republic) δέχθηκε επίσης επικρίσεις για την απόφασή της να αποφύγει τον όρο «Χριστούγεννα», ενώ η εταιρεία πώλησης προϊόντων για τα ζώα ΡetSmart αναγκάστηκε το 2007 να συμμορφωθεί με την «πολιτικώς ορθή» στρατηγική που υποδεικνύει να μην υπάρχει χρήση του όρου «Χριστούγεννα».

Τα τελευταία χρόνια η χριστιανική εορτή του Δεκεμβρίου γιορτάζεται στις ΗΠΑ με κάθε επισημότητα, με μία και μόνη διαφορά: η λέξη «Χριστούγεννα» έχει εξαφανιστεί. 

Τα καταστήματα πουλάνε κάρτες με θρησκευτικά θέματα, που δεν γράφουν όμως «Καλά Χριστούγεννα» αλλά «Καλές Γιορτές». Ο ΑϊΒασίλης, οι τάρανδοι που μεταφέρουν το έλκηθρο με τα δώρα και το έλατο διακρίνονται παντού, αλλά πουθενά δεν ακούει κανείς τη λέξη «Χριστούγεννα». Τα πάρτι των Χριστουγέννων ονομάζονται πλέον «εορταστικές συγκεντρώσεις», ενώ ακόμη και οι στολισμοί αρχίζουν να χάνουν σιγά σιγά την έντονα χριστουγεννιάτικη εικόνα τους.

Αν βγει κάποιος για ψώνια, με μεγάλη δυσκολία θα συναντήσει τη λέξη «Χριστούγεννα» στα προϊόντα ή στις διαφημίσεις, ενώ διάφοροι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν απλώς «εορταστική μουσική». Όλοι αναφέρονται στο περίφημο χριστουγεννιάτικο δέντρο του εμπορικού κέντρου Rockefeller λέγοντας «Το δέντρο», ενώ η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» έχει αντικατασταθεί από άλλες που αφορούν κυρίως το Νέο Έτος.

Δύο συγγραφείς αναδεικνύουν ξεκάθαρα τις δύο οπτικές γωνίες, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί στις ΗΠΑ αναφορικά με τον εορτασμό των Χριστουγέννων.

Το βιβλίο που εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2005 και φέρει την υπογραφή του αναλυτή του τηλεοπτικού δικτύου Fox Νews Τζον Γκίμπσον τιτλοφορείται «Ο πόλεμος εναντίον των Χριστουγέννων: Η συνωμοσία των Φιλελευθέρων για την απαγόρευση της ιερής εορτής των Χριστουγέννων είναι χειρότερη απ΄ όσο φαντάζεστε».

Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι οι Φιλελεύθεροι- και συγκεκριμένα η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών (ΑCLU) - ηγούνται μιας εκστρατείας εναντίον των Χριστουγέννων, κίνηση που αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου κινήματος.

Ο κ. Γκίμπσον παραθέτει μια σειρά παραδειγμάτων που κατά τη γνώμη του ενισχύουν τη θέση του: από την παρέλαση στο Ντένβερ απαγορεύθηκαν οι αναπαραστάσεις της φάτνης, στην Ουάσιγκτον απαγορεύθηκαν τα κέικ επάνω στα οποία αναγράφεται «Ευτυχισμένα Γενέθλια του Ιησού», στο Νιου Τζέρσι ακυρώθηκε μια σχολική έξοδος στην παράσταση του Ντίκενς «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα», ενώ απαγορεύθηκε και η δημόσια εκτέλεση χριστουγεννιάτικων τραγουδιών.

Για τον συγγραφέα και άλλους συντηρητικούς χριστιανούς διαφαίνεται μια κοσμική συνωμοσία, η οποία αποσκοπεί στην κατάργηση των θρησκευτικών συμβόλων, όπως είναι το χριστουγεννιάτικο δέντρο, η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» και οι στολισμοί σε κόκκινο και πράσινο χρώμα.

Προάσπιση της διαφορετικότητας

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που τα Χριστούγεννα μπαίνουν στο στόχαστρο. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια όμως επικρίνονταν για την εμπορευματοποίησή τους, τον υλισμό που προωθούν και τις ανθυγιεινές διατροφικές συνήθειες, σήμερα το διακύβευμα είναι η προάσπιση της διαφορετικότητας, η οποία ευαισθητοποιεί τα τελευταία χρόνια τον αμερικανικό πολιτισμό και τις επιχειρήσεις.

Πόσοι Αμερικανοί δεν θα γιορτάσουν εφέτος τα Χριστούγεννα; Δεκάδες χιλιάδες, αναφέρει, από την πλευρά της, σε άρθρο της η Σίμα Λίμπερμαν, συμπράττουσα συγγραφέας στο βιβλίο «Η διαφορετικότητα στην εργασία: Πώς να διοικείς με επιτυχία ένα ετερόκλητο εργατικό δυναμικό». Και αυτό διότι οι θρησκευτικές προτιμήσεις ποικίλλουν: άλλοι είναι πιστοί μη χριστιανικών θρησκειών- όπως βουδιστές, μουσουλμάνοι, εβραίοι-, άλλοι άθεοι και άλλοι αγνωστικιστές.

Η κυρία Λίμπερμαν μάλιστα προτείνει στους εργαζομένους να διοργανώνουν πάρτι με στολισμούς που δεν παραπέμπουν σε καμία θρησκεία ή, ακόμη καλύτερα, να αντικαταστήσουν τα πάρτι των Χριστουγέννων με τα ρεβεγιόν για το Νέο Έτος.

Εορτασμός μόνο σε σπίτια και εκκλησίες 

Οι πολέμιοι των Χριστουγέννων υποστηρίζουν ότι ο εορτασμός προσβάλλει ενδεχομένως μια μεγάλη μάζα ανθρώπων. Την παραπάνω θέση αποδομούν ωστόσο εκείνοι που αναφέρουν ότι στις ΗΠΑ πολλοί μη χριστιανοί- ακόμη και εβραίοι- γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι μπορούμε να κρατήσουμε τον σημερινό χαρακτήρα της εορτής, αν παραμερίσουμε τις ανησυχίες και τις διαφορές μας και επιλέξουμε να βγούμε από τη ρουτίνα μας για λίγες ημέρες. 

Ωστόσο η ΑCLU κάνει λόγο για «πλασματικό» πόλεμο, που μοιάζει μάλλον με προπαγάνδα, και ξεκαθαρίζει τη θέση της επισημαίνοντας δύο σημεία: 

πρώτον, οι πολέμιοι δεν αντιτίθενται στον εορτασμό των Χριστουγέννων, δεδομένου ότι η θρησκευτική έκφραση προστατεύεται από το κράτος. Ωστόσο είναι απόλυτα επιτρεπτός και σεβαστός μόνο στα σπίτια και στις εκκλησίες των χριστιανών, πουθενά αλλού. 

Δεύτερον, οι κυβερνήσεις δεν θα πρέπει να εμπλέκονται στην ενίσχυση της θρησκευτικής έκφρασης, καθώς η θρησκεία τα καταφέρνει καλύτερα όταν δεν είναι η κυβέρνηση αυτή που αποφασίζει ποιες γιορτές και αργίες να προωθήσει. 

Η θρησκεία ανήκει εκεί όπου ευημερεί περισσότερο: στα άτομα, στις οικογένειες και στις θρησκευτικές κοινότητες. Το μήνυμα της ΑCLU είναι ξεκάθαρο: προς τους χριστιανούς «Καλά Χριστούγεννα» και προς τους πιστούς όλων των άλλων θρησκειών «Ευχαριστούμε που εμπλουτίζετε τον κόσμο μας»

πηγή http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/12/oi-polemioi-tvn-xristoygennvn.html#more

 

Κύριε, ζέστανε τους δύο βαθμούς Κελσίου!

           

Χθες βράδυ γυρίζαμε από το σπίτι κάποιων φίλων, όπου είχαμε διασκεδάσει τη φτώχεια μας και είχαμε υποκριθεί το "βγαίνουμε Σάββατο", τρώγοντας αυτό που θα έλεγε ο Παπαδιαμάντης "λιτό δείπνο των παραμονών των Χριστουγέννων". Γύρω από το τζάκι (ελλείψει άλλης θέρμανσης), ευτυχείς ωστόσο που είχαμε κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας και γεμάτα στομάχια.
Κατά τα μεσάνυχτα που φύγαμε, ο αέρας ήταν αυτός του παλιού δίστιχου "ο βοριάς που τ' αρνάκια παγώνει". Ακόμη έχουμε βενζίνη...με το αυτοκίνητο είμαστε αλλά μέχρι να μπούμε, το κρύο τσουχτερό.
Ήξερα πως θα πάω σε ένα ζεστό σπίτι και θα σκεπαστώ με το βαρύ μου πάπλωμα αλλά τούτο δεν με παρηγόρησε, δεν με ζέστανε καθώς πέρασαν από το μυαλό μου (και μετά εγκαταστάθηκαν εκεί) οι άνθρωποι των πάρκων, οι άστεγοι.
Νομίζω πως το τρέμουλό τους πέρασε μέσα από το μπουφάν και με έκανε να ανατριχιάσω, παρά την σχετική ζέστη του αυτοκινήτου.
Πώς κοιμούνται έξω άνθρωποι απόψε;
Θεέ μου πας Eσύ κοντά τους;
Χριστέ μου διδάχθηκες από τα ζώα που σε χνώτιζαν στη Φάτνη και το κάνεις τώρα Εσύ στους ανθρώπους αυτούς; Ανασαίνουν την ανάσα Σου, απόψε αυτοί που κρυώνουν και τους δίνεις την θαλπωρή Σου,
Κάπως έτσι πρέπει να γίνεται, αλλιώς δεν βγαίνει. Δεν αντέχει άνθρωπος έξω απόψε.
Στους 2 βαθμούς η θερμοκρασία.......Παναγία μου, φέρε τα ρούχα που χάρισες στις συγγένισσες σου, όταν μετέστης, και σκέπασέ τους. Εκείνα από το μαλλί των προβάτων, που είχες υφασμένα με νοικοκυροσύνη.
Μπαίνοντας στο σπίτι, άπλωσε το σώμα μου στη ζεστασιά. Στο εικονοστάσι οι Άγιοι ζεστοί και Φίλοι. "Οι άνθρωποι" τους είπα "οι άνθρωποι" και μέσα μου έκλαιγαν οι κρουσταλιασμένες ανασεμιές των πάρκων της πόλης.
Οι Φίλοι δεν με κοίταξαν, όπως άλλες φορές. Ίσως επειδή δεν πήγα στα πάρκα....
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τί να κάνω για τους ανθρώπους που τις νύχτες χώνονται μέσα σε λερές κουβέρτες και μεγάλα τρύπια σκουφιά.....Ο Γέροντάς μου τρέχει γι αυτούς και όταν μπορώ δίνω κάτι. Αλλά το τρέξιμο του Γέροντα και το μηδαμινό κάτι μου, δεν φτάνει. Οι άνθρωποι στα πάρκα είναι πολλοί, γίνονται περισσότεροι και τo κρύο ολοένα και πιο τσουχτερό.
Σήμερα διάβασα πως η Τροϊκάνοι είπαν "παντού υπάρχουν άστεγοι. Γιατί όχι και στην Ελλάδα;"
Δεν διάβασα να τους χαστούκισε κάποιος, ούτε καν τους έκραξαν....
Χθες βράδυ, την ώρα που τρεμούλιαζα την ενοχή μου για τα αδέλφια των πάρκων, στη Βουλή ψήφιζαν τον προϋπολογισμό, με πανηγυρισμούς για το.....πρωτογενές πλεόνασμα! Τί ακριβώς είναι αυτό; Έχει κάποια σχέση με τα μελανιασμένα δάχτυλα, τα ανακατωμένα βρώμικα μαλλιά, τα ασπρισμένα χείλη ή τα παγκάκια που το καλοκαίρι στεγάζουν έρωτες και τον χειμώνα θανάτους;
Πέφτει ο ήλιος, θα νυχτώσει κι'απόψε......
Χριστέ μου συγχώρεσέ με, Κύριε ζέστανε τους δύο βαθμούς Κελσίου!
Πηγή:anazhthseis-elena (http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2013/12/blog-post_8.html)
αναδημοσίευση http://www.sostis.gr/blog/item/496-kyrie-zestane-tous-duo-vathmous-kelsiou#.Uqi8Uh9J4cM.blogger

Aντί για βαλίτσες, πήραν τα δώρα που ήθελαν για τις γιορτές (βίντεο)

Aντί για βαλίτσες, πήραν τα δώρα που ήθελαν για τις γιορτές (βίντεο)

Η αεροπορική εταιρεία WestJet του Καναδά, έκανε από ένα δώρο στους πελάτες της για τα Χριστούγεννα. Και δεν εννοούμε μπρελόκ.

Η ανθρωποκεντρική εταιρεία, χρησιμοποίησε έναν Άγιο Βασίλη στις «Αναχωρήσεις» από τον οποίο οι επιβάτες, χωρίς να υποψιάζονται οτιδήποτε, ζητούσαν τα δώρα που επιθυμούσαν.

Μια ομάδα της εταιρείας, από τον τόπο στον οποίο θα έφτανε το αεροπλάνο, ανέλαβε το δύσκολο έργο να αγοράσει τα δώρα και να τα πακετάρει.

Μετά την πτήση και φτάνοντας στις «Αφίξεις», αντί για τις βαλίτσες τους, οι επιβάτες, αντίκρυσαν τα δωράκια τους.
πηγή http://stereanea.gr/Post.aspx?id=19889&title=

Αυξέντιος Καλαγκός: Μεγάλη καρδιά για άπορα παιδιά

«Να προσπαθείς να γίνεις κάποιος που θα προσφέρει στους άλλους».

«Το χαμόγελο ενός παιδιού, η χαρά των γονιών του... Αυτή είναι η ανταμοιβή μου. Τότε ούτε κούραση νιώθω ούτε τίποτα. Παίρνω κουράγιο και συνεχίζω»

"Η φιλανθρωπία, η αλληλεγγύη, η ιατρική ως λειτούργημα υπήρξε βίωμα μέσα από την οικογένειά μου".

«Όταν ο Θεός σού έχει δώσει ένα χάρισμα, πρέπει να το μοιράζεσαι. Δεν πρέπει να κλείνεις ποτέ τα μάτια σου στους άλλους».

κ. Αυξέντιος Καλαγκός, διευθυντής της Καρδιοχειρουργικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Γενεύης

Διαβάστε για τον κ. Καγκαλό το αφιέρωμα εδώ

http://kataskinosi-agkyra.blogspot.gr

Προς κατάργηση τα θρησκευτικά σύμβολα στις δημόσιες υπηρεσίες του Κεμπέκ

Κατατέθηκε στη Βουλή του Κεμπέκ ο πολυσυζητημένος νόμος περί κατάργησης των θρησκευτικών συμβόλων σε πολίτες που εργάζονται σε δημόσιες υπηρεσίες. «Είναι μια όμορφη ημέρα για το Κεμπέκ» δήλωσε με νόημα η πρωθυπουργός της πολιτείας, Πολίν Μαρουά, σε συνέντευξη Τύπου.

Ο αρχιτέκτονας του νομοσχεδίου, ο υπουργός Μπερνάντ Ντρενβίλ, δήλωσε ότι το υπό συζήτηση νομοσχέδιο εξασφαλίζει την ισότητα ανάμεσα στις γυναίκες και τους άνδρες καθώς και τη θρησκευτική ουδετερότητα της κυβέρνησης.

Το προτεινόμενο νομοσχέδιο θα επιβάλει στους δημόσιους υπαλλήλους να αφαιρέσουν τις μαντήλες, τα καπέλα, τα τουρμπάνια και τους εμφανείς σταυρούς κατά την ώρα της υπηρεσίας. «Κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπάλληλοι δημόσιων υπηρεσιών δεν θα πρέπει να φορούν αξεσουάρ όπως μαντήλες, καπέλα, κοσμήματα και άλλα ρούχα ή εξαρτήματα που υποδηλώνουν τη θρησκευτική τους ταυτότητα» αναφέρει χαρακτηριστικά το νομοσχέδιο.

 

Παράλληλα, ο νόμος επιβάλλει στους υπαλλήλους δημόσιων οργανισμών να έχουν ακάλυπτο το πρόσωπό τους όταν προσφέρουν υπηρεσίες, καθώς επίσης στους πολίτες που λαμβάνουν δημόσιες υπηρεσίες να προσέρχονται χωρίς καλυμμένο το πρόσωπο. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, των Φιλελευθέρων, υποστηρίζει πως ο μόνος περιορισμός που πρέπει να ισχύσει είναι να μην προσέρχονται με καλυμμένα πρόσωπα άτομα που δέχονται δημόσιες υπηρεσίες.

Ο νόμος έγινε δεκτός με διαμαρτυρίες εκ μέρους των εθνικών και θρησκευτικών ομάδων του Κεμπέκ και υπάρχει μεγάλη αγωνία για το εάν θα περάσει στην ψηφοφορία, καθώς η κυβέρνηση του Αυτονομιστικού Κόμματος του Κεμπέκ είναι μειοψηφική.

zougla.gr

Στο τελευταίο θρανίο της Πάτρας: "Μαμά, η ψήφος μου μετράει;"

Η Ιταλίδα ευρωβουλευτής Licia Ronzulli τα τελευταία τρία χρόνια συθηθίζει να παίρνει την κόρη της μαζί της στις συνεδριάσεις της Βουλής για να προβάλλει με αυτόν τον τρόπο τα προβλήματα των εργαζόμενων μητέρων. Η μικρή Vittoria έχει μεγαλώσει στην κυριολέξια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τώρα τελευταία μάλιστα έχει αποφασίσει ότι μεγάλωσε αρκετά ότι να λαμβάνει ενεργά μέρος στις ψηφορίες μαζί με τη μητέρα της! Απολαύστε την πολιτική της καριέρα στις παρακάτω φωτογραφίες από την ηλικία των τεσσάρων εβδομάδων μέχρι σήμερα που είναι περίπου τριών ετών.

 

πηγή http://teleytaiothranio.blogspot.gr/2013/11/blog-post_8721.html?spref=bl