Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Δεν υπάρχει Παράδεισος χωρίς τους ''άλλους'' The Guest by Henrik Malmgren



"In a society where we take care of each other with bullets, the old widow Elsa is trapped in old habits. When her lonely dinner gets brutally interrupted, Elsa makes a decision that changes more than her own life, understanding that Paradise is lost without others."

το βρήκα εδώ http://animusanimus.blogspot.gr/

Γιατί η λατρεία είναι συλλογική υπόθεση;



 

Πολλές φορές ρωτάτε... "δεν αρκεί, κυρία, να λατρεύουμε το Θεό μόνοι μας στο σπίτι κάνοντας την προσευχή μας; Γιατί θα πρέπει να πηγαίνουμε στην Εκκλησία;
Το γιατί, λοιπόν, η λατρεία είναι συλλογική υπόθεση μας το λέει έξοχα το κείμενο που ακολουθεί:









 
"...Η λατρεία διαφέρει από την προσευχή – μεταξύ των άλλων – και κατά το ότι τελείται στο Ναό· σε συγκεκριμένες ώρες, όχι όποτε θέλουμε· με προσδιορισμένες εκφράσεις, όχι όπως επιλέγουμε.[...]
Η λατρεία νοείται μόνο συλλογικά, εκκλησιαστικά. Δε λατρεύει το Θεό κανείς μόνος του, ούτε από σπίτι του· Τον λατρεύει μαζί με άλλους και μέσα στο Ναό, με τους αδελφούς του και τους αδελφούς του Χριστού, σε ένα χώρο που δεν είναι δικός του για κοινή χρήση, αλλά πιο κοντινός του γιατί είναι του Θεού. Δε μαζευόμαστε στην εκκλησία για κανέναν άλλο λόγο παρά για να λατρεύσουμε όλοι και μαζί. Δεν γίνεται η λατρεία αν είμαστε αρκετοί αλλά όχι όλοι· ούτε πάλι αν είμαστε μεν όλοι αλλά χωριστά. Ο Θεός δε λατρεύεται από τον καθένα μόνο του, αλλά λατρεύεται μόνον από την Εκκλησία ως καθολική οντότητα. Γι’ αυτό και η Θεία Λειτουργία κάνει το χώρο σημείο, μεταποιεί την ιστορία σε διαρκές «σήμερον» και παρόν, ενώνει τους πάντες...
Μέσα στη Θεία Λειτουργία οι λέξεις «πάντων», «πάσα» και «όλοι» διαπερνούν όλες σχεδόν τις ευχές· «πάντων των αγίων μνημονεύσαντες», αναφέρουμε όλους τους Αγίους μην μας ξεφύγει κανένας. Και όταν μνημονεύουμε τις ψυχές και τα ονόματα, καταλήγουμε με την ευχή κανείς να μην εξαιρεθεί: «Και πάντων και πασών». Η Θεία Λατρεία λοιπόν προσφέρεται από όλους και επίσης από όλους μαζί. Γι’ αυτό και δε μπορεί να είναι τοπική ούτε μερική, αλλά καθολική και οικουμενική. Η Εκκλησία ζει όλες τις λειτουργίες σαν μία· συγκεντρώνει όλους τούς Ναούς, όλες τις αναίμακτες θυσίες που προσφέρονται από όλον τον κόσμο, συλλέγει τους πάντες και τα πάντα και τα προσφέρει θυσία ευάρεστη τω Θεώ. Αυτή η καθολικότητα εκφράzει τό μυστήριο της ενότητας.
Ποιός όμως είναι ο βαθύτερος λόγος να είμαστε όλοι και μαζί; Ας ανατρέξουμε στη δημιουργία μας. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και έπλασε και τον Αδάμ, είπε ότι «ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον», γι’ αυτό και προχώρησε στη δημιουργία της Εύας. Και από τους πρωτοπλάστους γεννάται το ανθρώπινο είδος με όλες του τις ευλογίες . «Ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον». Δεν είναι εγωισμός μόνο το να θέλει κανείς να είναι πρώτος, αλλά υπάρχει ένας άλλος ύπουλος εγωισμός, το να θέλει να είναι κανείς μόνος. Και αυτό είναι τραγικό. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα που ίσως ξαφνιάσει. Συχνά πηγαίνουμε στην εκκλησία, κρατούμε ένα βιβλιαράκι, κρυβόμαστε σε μια σκοτεινή γωνιά, δεν θέλουμε, να ασχολούμαστε με τίποτε άλλο και αν κανείς δίπλα μας κουνηθεί διαμαρτυρόμαστε ότι μας εμποδίζει να συγκεντρωθούμε. Μα στο Ναό δεν πηγαίνουμε για να συγκεντρωθούμε. Αν σκοπός μας ήταν η αυτοσυγκέντρωση, τότε ο χώρος του κελλιού μας θα ήταν καταλληλότερος.

Στο Ναό πηγαίνουμε για να κοινωνήσουμε. Ο ένας να περιχωρήσει στη ζωή του άλλου και να ανοίξει τις πόρτες του και προς τα έξω, για να βγει ο ίδιος, και προς τα μέσα, για να μπουν οι άλλοι που θα φέρουν το Θεό.
*Πηγαίνουμε για να συγ-χωρηθούμε δηλαδή να μπούμε στον ίδιο χώρο.
*Πηγαίνουμε για να συγ-χρονισθούμε· δηλαδή να είμαστε ταυτόχρονοι στη δόξα μας προς το Θεό και στην παράστασή μας ενώπιόν Του.
*Πηγαίνουμε για να συν-αδελφωθούμε.

Δεν πηγαίνουμε για να βάλουμε το μυαλό μας να πονοκεφαλιάσει με φίλαυτες απομονωτικές σκέψεις. Γι’ αυτό και η Εκκλησία, χωρίς να δέχεται την ασεβή φασαρία, είναι ανεκτική στη σχετική αταξία, στη φυσική ανησυχία των μικρών παιδιών, στη δυσκολία απόλυτης προσαρμογής των ασθενών, των γερόντων ή των ψυχικά ασταθών, που όμως όλοι τα μέγιστα συμβάλλουν στην κοινωνία της θείας λατρείας.
Οι Ναοί μας δεν αποτελούν χώρους απόλυτης συμμετρίας ή επιβεβλημένης τάξης και οργάνωσης, αλλά χώρους όπου το τυπικό, η ευταξία, οι διατάξεις διευκολύνουν την μεταξύ μας και μετά του Θεού κοινωνία. Αυτός είναι και ο λόγος που οι λατρευτικές ευκαιρίες μας αποκαλούνται συνάξεις, το κατ’ εξοχήν μυστήριο κοινωνία, το δε σώμα του Χριστού Εκκλησία.
Δεν γίνεται να κοινωνήσουμε το Θεό χωρίς να μπορέσουμε να κοινωνούμε μεταξύ μας• και δε γίνεται να κοινωνούμε μεταξύ μας, αν δε μπορέσουμε κάποτε να βγούμε από τον εαυτό μας. Και για να βγούμε από τον εαυτό μας, μας βάζει η Εκκλησία εδώ που όλοι μαζί μαζευόμαστε, ξεχνώντας ο καθένας τη δική του αυτοσυγκέντρωση, το δικό του εαυτό.
...Συγχωρεμένοι, αγαπημένοι, ενωμένοι στην Εκκλησία μπορούμε να μυσταγωγηθούμε στο μυστήριο του Θεού και να προετοιμάσουμε έτσι το έδαφος της ψυχής μας για να δέχεται τη χάρη του Θεού. Τότε κανείς παύει να παρακολουθεί, αλλά συμμετέχει στη θεία Λατρεία.

πηγή:www.peptousia.gr

«ὅλοι γιά τόν ἕναν καί ὁ ἕνας γιά ὅλους».




Στή σημερινή κοινωνία τῆς ἀνισότητος καί τῆς πενίας ἔχουν πολύ αὐξηθεῖ οἱ γογγυστές, οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι πού δέν κάνουν ὑπομονή, δέν δείχνουν ἀγάπη, ἀλλά στενάζουν καί παραπονοῦνται κατά τῶν ἄλλων. Τά παιδιά παραπονοῦνται κατά τῶν γονέων τους πού δέν τούς παρέχουν ὅλα τά ἀγαθά νά ζήσουν εὐτυχισμένα, ἔστω κι ἄν οἱ ταλαίπωροι γονεῖς μέρα καί νύχτα κοπιάζουν γι' αὐτά. Οἱ μαθητές γογγύζουν κατά τῶν καθηγητῶν τους, οἱ ἐργαζόμενοι κατά τῶν ἐργοδοτῶν τους, οἱ πολίτες κατά τοῦ κράτους, οἱ πιστοί κατά τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἄνθρωποι κατά τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔχουν τή δύναμη νά ἀντιμετωπίσουν τό πρόβλημα πού προκύπτει. Ζητοῦν περισσότερα ἀπό ὅσα προσφέρουν καί ἀξίζουν. Χάνουν τό θάρρος τους καί περιπίπτουν στήν μεμψιμοιρία καί τήν καταλαλιά.

Παλαιά ἀνθρώπινη ἀσθένεια ὁ γογγυσμόςὉ γογγυσμός ἀφαιρεῖ τήν ἀγάπη καί δέν διορθώνει τό κακό. Μερικές φορές τό παράπονο ἴσως εἶναι δικαιολογημένο. Τό παράπονο ὅμως μαζί μέ τήν κακία εἶναι ἀδικαιολόγητοἘμεῖς ὡς χριστιανοί πρέπει νά ὑπομένουμε καί νά ἀναθέτουμε τήν ἐλπίδα μας στό Θεό. Συγχρόνως νά ἐνεργοῦμε νόμιμα καί ἠθικά, ὥστε νά ἐπέλθει διόρθωση τοῦ σφάλματος. Στήν Ἐκκλησία μᾶς πρέπει νά ἔχει ἐφαρμογή τό σύνθημα «ὅλοι γιά τόν ἕναν καί ὁ ἕνας γιά ὅλους».

Μέ τίς σκέψεις αὐτές ἀσφαλῶς δέν συμφωνοῦν ὅσοι ταλαιπωροῦνται σήμερα ἀπό τά οἰκονομικά μέτρα πού λαμβάνονται, τά ὁποῖα εἶναι ἐξουθενωτικά. Μέ τόν γογγυσμό ὅμως δέν διορθώνεται ἡ κατάσταση. Μόνο μέ τήν ψύχραιμη σκέψη, τίς καλές ἀποφάσεις, τήν συστηματική ἐργασία καί τόν συντονισμό τῶν δυνάμεων μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀνατροπή τῆς δεινῆς περιστάσεως. Ἡ γκρίνια εἶναι μεγάλο κακό. Αὐτή διαλύει οἰκογένειες, φιλίες, συνεργασίες καί ὁλόκληρες κοινωνίες. Εἶναι ὥρα νά σταματήσουμε τήν γκρίνια καί νά συνεργασθοῦμε ἀδελφικά γιά νά πᾶμε μπροστά ὡς κράτος, ὡς κοινωνία καί ὡς Ἐκκλησία.

http://xristianos.gr/
Του Μητροπολίτη Φθιώτιδος Νικολάου

Όποιος αγαπά δεν έχει ποτέ μοναξιά...

Όποιος είναι αληθινά ταπεινός δεν έχει κανένα φόβο. Αυτός που αγαπά τον Θεό και τον συνάνθρωπο και όταν είναι μόνος δεν είναι μόνος. Ο ταπεινός έχει ασφάλεια, αφοβία, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, πραότητα, αγαθοσύνη, εγκράτεια, ελευθερία, χάρη. Ένας γνήσιος χριστιανός που αγαπά, προσφέρεται, θυσιάζεται, ζει για τους άλλους, δεν μπορεί να μην είναι ταπεινός. Ο αληθινά ταπεινός χαίρεται περισσότερο να δίνει παρά να παίρνει. Δεν έχει απαιτήσεις από τους άλλους. Τους υπομένει, τους αποδέχεται, τους καλοδέχεται, προσεύχεται γι’ αυτούς. Έτσι δεν στενοχωρείται. Στενοχωρούμεθα με τους άλλους γιατί έχουμε πολλές απαιτήσεις από αυτούς. Είμαστε αρκετά αυστηροί μαζί τους, ενώ με τον εαυτό μας είμαστε αρκετά επιεικείς. Θέλουμε μόνο να μας προσέχουν, να μας ακούν, να μας αγαπούν. Είμαστε φειδωλοί στην προσοχή, στην ακοή, στην αγάπη απέναντι των άλλων. Αποζητάμε την εκτίμηση, τον έπαινο, το πλήρες ενδιαφέρον των άλλων. Εμείς όμως είμαστε τσιγγούνηδες σε προσφορά.
Στεναχωριούνται εύκολα οι άνθρωποι, αποθαρρύνονται, απογοητεύονται, θλίβονται και μελαγχολούν, γιατί η πίστη τους δεν είναι θερμή, η εμπιστοσύνη τους στο Θεό είναι χαλαρή κι η ελπίδα τους απομακρυσμένη. Ο πιστός έχει πληροφορία βεβαιότητος, ενισχύσεως, εμπιστοσύνης και ελπίδος. Δεν σημαίνει ότι δεν έχει προβλήματα, αλλά τα προβλήματα τα αντιμετωπίζει ελπιδοφόρα. Η ελπίδα στον Παντοδύναμο και πανταχού παρόντα Θεό χαρίζει στον πιστό ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία, παρηγορία, έλεος. Γέροντες και γερόντισσες παλαιότερων εποχών με μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα οπωσδήποτε, έκαναν με νόημα το σταυρό τους, καρτερούσαν φιλότιμα, υπόμεναν επίμονα και το «πρώτα ο Θεός» ή «έχει ο Θεός» ή «δόξα τω Θεώ» δεν ήταν διόλου σχήμα λόγου. Οι σημερινοί φουσκωμένοι από έπαρση άνθρωποι θεωρούν μεγάλη ντροπή να σταυροκοπηθούν ή να επικαλεσθούν το Θεό και πιστεύουν πως η ευφυΐα τους, η πολυγνωσία τους, η πολυπραγμοσύνη τους θα λύσει όλα τους τα προβλήματα. Να που όμως δεν τα λύνουν και είναι γεμάτες οι τσέπες τους αγχολυτικά, αναλγητικά, καταπραϋντικά, αντικαταθλιπτικά και υπνωτικά.
Όσοι δε πίστεψαν στη θεοποιημένη λογική τους και στο υπερφίαλο εγώ τους πλανέθηκαν από μία επικίνδυνη αυτάρκεια, ένα μοντέρνο χριστιανισμό μιας φαρισαϊκής αγιότητος κι έγιναν παίγνια δαιμόνων. Η αγιότητα δεν είναι ποτέ αταπείνωτη, υποκριτική, εγωκεντρική, αφιλάδελφη και απομονωμένη. Οι άγιοι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και στα έργα τους αλλά ελπίζουν και επικαλούνται συνεχώς το άπειρο έλεος του Πανάγαθου Θεού. Οι άγιοι παρακινούν κι εμάς τους αμαρτωλούς να συγκινηθούμε και να συνετισθούμε από τα παραδείγματα των μεγάλων αμαρτωλών που μετανόησαν και έγιναν άγιοι…

Πηγή: http://churchofagianapa.blogspot.gr 

Οι άνθρωποι στο χωριό μας

 

Κάποτε στην άκρη ενός χωριού ζούσε ένας γέρος. Μια μέρα ένας ταξιδιώτης που έφτασε στο χωριό από ένα μακρινό τόπο, πλησίασε τον γέρο και ρώτησε: ‘πώς είναι οι άνθρωποι του χωριού;
Ο γέροντας τον κοίταξε και τον ρώτησε: ‘πώς βρίσκεις τους ανθρώπους στο δικό σου τόπο;
Ο ταξιδιώτης σάστισε λίγο και μετά απάντησε πως το χωριό του ήταν γεμάτο έγκλημα, βία κι επιθετικότητα και οι άνθρωποι ήταν εντελώς αναξιόπιστοι.
Τότε ο γέροντας μουρμούρισε λυπημένα: ‘νομίζω πως κι εδώ τα ίδια θα βρεις’.
rights4women-earthpeacechildrenlogo
Πέρασε λίγος καιρός κι ένας επόμενος ταξιδιώτης σταμάτησε και ρώτησε τον γέρο ‘πώς είναι οι άνθρωποι στο χωριό αυτό;
κι εκείνος ανταπάντησε πάλι: ‘πώς τους βρίσκεις στο δικό σου τόπο;
Ο ταξιδιώτης χαμογέλασε και ξεκίνησε να λέει στον γέρο πόσο φιλικοί, καλοσυνάτοι και συμπονετικοί ήταν οι κάτοικοι στο χωριό του. Ο γέροντας τον κοίταξε, του χαμογέλασε πίσω και του είπε: ‘έτσι θα τους βρεις και δω’.
_______
(πηγή: Shawn Callahan, Anecdote)
Το είδαμε: tetras-consult.blogspot.gr
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Μεσογαίας: ''Τα μικρά που στηρίζουν το μεγαλείο αυτού του κόσμου''.


Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος εκφώνησε μια ξεχωριστή ομιλία σε εκδήλωση του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, με αφορμή την πλήρη αποκατάσταση του ιστορικού τηλεσκοπίου Newall.

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής. κ. Νικόλαου, ο οποίος σημειώνεται ότι έχει σπουδάσει, μεταξύ άλλων, και Αστροφυσική στο Πανεπιστήμιο του Harvard:

“Ζοῦμε σὲ ἕναν πανέμορφο κόσμο ποὺ τὸ μυστικό τῆς ζωῆς τὸ σηκώνουν μικροσκοπικὲς ὀντότητες ποὺ λέγονται γονίδια. Εἶναι δυσδιάκριτα, δὲν φαίνονται. Ὅμως αὐτὰ προσδιορίζουν τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἰδιώματά της. Αὐτὰ χαρακτηρίζουν τὸ κάθε πρόσωπο, καθορίζουν τὴν ταυτότητα. Μὲ ἀκρίβεια καὶ λεπτομέρειες.


Κολυμπᾶμε μέσα σὲ ἕναν ὠκεανὸ ἄπειρων σωματιδίων, ποὺ ταυτοποιοῦνται μὲ ποικίλα καὶ παράξενα ὀνόματα: Quarks, γκλουόνια, μποζόνια, λεπτόνια, βαρυόνια, νετρίνα, φωτόνια καὶ πλῆθος ἄλλων. Καὶ ποὺ δὲν φαίνονται. Ὅμως αὐτὰ τὰ μικρὰ στηρίζουν τὸ μεγαλεῖο αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Αὐτὰ κρύβουν τὸ μυστήριό του.

Ὅλα ἔχουν τὴν ἀποστολὴ καὶ τὴ σημασία τους. Ὅσο μικρὰ κι ἂν εἶναι. Κάποια εἶναι ὑπεύθυνα γιὰ τὴ μᾶζα. Λέγονται μποζόνια.

Οὔτε καταλαβαίνουμε γιατί. Χωρὶς ὅμως αὐτὰ δὲν θὰ ψηλαφούσαμε τὸν κόσμο μας. Ἄλλα πάλι βοηθοῦν στὴ διάδοση τῶν δυνάμεων.

Κάποια εἶναι γνωστὰ ὡς γκλουόνια. Κι αὐτὸ κακόηχο. Καὶ ἄλλα συγκροτοῦν τὸ φῶς. Αὐτὰ λέγονται φωτόνια. Πιὸ εὔηχο ὄνομα.

Μᾶζα, δυνάμεις, φῶς.

Εἶναι σημαντικὸ νὰ ἑρμηνεύεται ἡ μᾶζα ἢ νὰ δικαιολογεῖται ἡ διάδοση τῶν δυνάμεων. Ἡ ὕλη ψηλαφεῖται, οἱ δυνάμεις συντηροῦν τὴν κίνηση καὶ διατηροῦν τὶς ἰσορροπίες. Ἔτσι κατανοοῦμε τὴν ὕλη καὶ τὴ βαρύτητα.

Γιὰ κάποιον ὅμως λόγο, τὸ φωτόνιο ἔχει ἕνα μοναδικὸ μεγαλεῖο. Εἶναι πολὺ εὐγενές, δὲν ἔχει μᾶζα, ἀλλὰ ὅμως ὑπάρχει.

Καὶ μάλιστα μπορεῖ νὰ γεννήσει μᾶζα. Κουβαλάει ἐνέργεια. Κυρίως ὅμως δείχνει καὶ φανερώνει. Χάρις στὰ φωτόνια ἀπολαμβάνουμε τὸ αἴσθημα τῆς ὅρασης.

Ὁ κόσμος φαίνεται. Καὶ εἶναι τόσο ὄμορφος. Πλῆθος χρωμάτων, ἐντυπωσιακὲς συμμετρίες, ἐκπληκτικὲς ἀσυμμετρίες, ἀντιθέσεις, ἀνακλάσεις, ἁρμονία, βάθος, ἐναλλαγές.

Χωρὶς τὰ φωτόνια δὲν θὰ ξέραμε τὶ θὰ πεῖ κάλλος, ὀμορφιά, αἰσθητική, ποικιλία, ὀπτικὴ ἁρμονία. Δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ συγκρίνουμε. Σὰν αὐτὰ νὰ δίνουν ζωὴ στὴν ὕλη.

Τὰ φωτόνια ἐπιβεβαιώνουν τὴν ὕπαρξη τοῦ κόσμου, κυρίως ὅμως ἀποκαλύπτουν τὴν ὀμορφιά του. Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν δεῖς, πρέπει νὰ τὰ ἀνακαλύψεις.

Σ’ αὐτὸ βοηθοῦν τὰ μάτια μας. Ὅταν αὐτὰ χάνουν τὴν ἀκρίβεια ἢ τὴν εὐαισθησία τους, τότε χρησιμοποιοῦμε διορθωτικοὺς φακούς.

Γιὰ νὰ ἀντικρύσουμε τὰ μικρὰ ἀντικείμενα ποὺ δὲν διακρίνονται, ἔχουμε τὰ μικροσκόπια. Γιὰ τὰ μακρινὰ ποὺ ἐπίσης εἶναι ἀθέατα, κατασκευάσαμε τὰ τηλεσκόπια. Κι ἔτσι βλέπουμε καὶ αὐτὰ ποὺ …δὲν φαίνονται. Εἶναι πολὺ ὄμορφος ὁ κόσμος μας. Καὶ περικλείει πολλὴ σοφία.

Ἡ ὀμορφιὰ κρύβεται πίσω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ αὐτὸς δείχνει. Καὶ ἡ σοφία μέσα σὲ αὐτὸ ποὺ κρύβει. Τὸ πρῶτο τὸ ἀπολαμβάνει τὸ μάτι. Τὸ δεύτερο μαγεύει τὴ σκέψη.

Χωρὶς τὸ ἐρέθισμα τῆς θεατῆς ὀμορφιᾶς, ἡ σκέψη δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κάνει τὰ διεισδυτικὰ ταξείδια της. Γι’ αὐτὸ εἶναι τόσο πολύτιμα τὰ φωτόνια.

Ἄλλοτε πάλι μὲ τὰ τηλεσκόπια φωτογραφίζουμε ἢ ἀνιχνεύουμε. Δὲν βλέπουμε. Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο. Ἡ ἀνίχνευση προκαλεῖ τὸν ἐνθουσιασμὸ τῆς διαπίστωσης.

Ἡ σκέψη τὴ μαγεία τῆς ἀνακάλυψης. Ἡ θέα ὅμως εἶναι αὐτὴ ποὺ γεννᾶ τὴ συγκίνηση τῆς ἀμεσότητας. Εἶναι ὑπέροχο πράγμα οἱ αἰσθήσεις μας. Καὶ κυρίως ἡ ὅραση.

Λέγει ὁ Ἐλύτης: Θεέ μου, πόσο μπλὲ ξοδεύεις γιὰ νὰ μὴ σὲ βλέπουμε! Κι ἐμεῖς συμπληρώνουμε: Θεέ μου, πόσα φωτόνια ἔφτιαξες γιὰ νὰ σὲ ὑποψιαζόμαστε!

«Εἶπεν ὁ Θεός: γενηθήτω φῶς∙ καὶ ἐγένετο φῶς». Μάλιστα «ἐν ἀρχῇ», τὸ πρῶτο πράγμα. Τελικά, τὸ σωμάτιο τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι τὸ μποζόνιο οὔτε λέγεται higgs∙ αὐτὸ δὲν θὰ πεῖ τίποτα.

Τὸ σωμάτιο τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ φωτόνιο. Καὶ ἡ πύλη πρὸς τὸν κόσμο τὸ τηλεσκόπιο. Βάζεις τὸ μάτι σου στὸν φακὸ καὶ ξεχύνεσαι στὸ ἄπειρο.

Ἐκεῖ ποὺ συναντᾶται ἡ ὀμορφιὰ μὲ τὴν ἀλήθεια. Τὸ μάτι βλέπει. Ἡ καρδιὰ χτυπάει. Ἡ σκέψη καλπάζει. Διαλέγεται μὲ τὰ φωτόνια.

Εἶναι ἐκπληκτικὴ ἡ θέα, ἡ ζωντανὴ εἰκόνα. Ἰδίως στὴν πατρίδα μας. Θάλασσες, νησάκια, οὐρανός. Κόλποι, παραλίες, λόφοι, ὅλα μαζί.

Ἡ φυσική της ὀμορφιὰ σὲ ταξειδεύει. Σὲ κάνει νὰ θέλεις ἢ νὰ μείνεις γιὰ πάντα στὴ γῆ ἢ νὰ φύγεις. Θέλεις νὰ ζεῖς γιὰ πάντα.

Καὶ ἂν αὐτὸ δὲν γίνεται στὴ γῆ, θέλεις νὰ πᾶς ἀλλοῦ. Ἡ ὀμορφιὰ ἐνδυμανώνει τὴν αἰωνιότητά σου. Βάζεις τὸ μάτι στὸ τηλεσκόπιο καὶ φεύγεις.

Φεύγεις στὸ ἄπειρο. Χάνεσαι στὸν χῶρο. Ἐλευθερώνεσαι ἀπὸ τὸν χρόνο. Τί ὡραία ἡ αἴσθηση τοῦ σύμπαντος!

Ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο καὶ τὸ ἄπειρο σοῦ εἶναι πεπερασμένο. Καὶ ὁ χρόνος λίγος. Θέλεις νὰ φύγεις κι ἄλλο.

Θέλεις ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ τῶν ὁρωμένων νὰ περάσεις στὴ ἐμπειρία τῶν ἀθεάτων. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ χρωστᾶς στὰ φωτόνια.

Τὰ φωτόνια σοῦ δείχνουν τὴν ὀμορφιὰ τοῦ κτιστοῦ καὶ σὲ ὑποψιάζουν γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ ἀκτίστου. Τὰ φωτόνια δείχνουν Αὐτὸν ποὺ δὲν φαίνεται. Δείχνουν τὸν Θεό.

Θέλω νὰ ἐκφράσω τὴ χαρά μου γιὰ τὴν εὐκαιρία τῆς ἀποψινῆς βραδιᾶς καὶ τὶς πολλὲς εὐχαριστίες μου στὸν κ. Τσίγκανο καὶ γιὰ τὴν πρόσκληση καὶ γιὰ τὴ δυνατότητα νὰ ἀνοίξω γιὰ λίγο μπροστά σας τὴν καρδιά μου.

Εἶναι πολὺ ὡραῖο πράγμα ἡ ζωή σου νὰ φιλοξενεῖ καὶ αἴσθηση Ἀστροφυσικῆς καὶ ἐμπειρία ἱερωσύνης.

Καὶ εἶναι θαυμάσιο νὰ περνᾶς μιὰ ὄμορφη βραδιὰ στὴν Πεντέλη μὲ ἀνοιχτὸ τὸν θόλο κυνηγώντας φωτόνια. Ἴσως καλύτερο ἀπὸ τὸ νὰ ψάχνεις χρόνια ὁλόκληρα ἕνα μποζόνιο στὴ Γενεύη!


Πηγή: Ysterografa.gr
 
 

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Η αγάπη κάνει θαύματα....



ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ στίχοι Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος μουσική Δημήτρης Μαρκατόπουλος ερμηνεία Παντελής Θεοχαρίδης απο ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ παραγωγή ΣΕΙΡΙΟΣ 2001

Η αγάπη κάνει θαύματα , δεν ζητάει ανταλλάγματα .

Ἀλίμονο ἄν ζῶ χωρίς καρδιά

 

GRAFFITI 2000 BY KACAO77 / BACKGROUND BY ESHER, CHESTER / STYLES BY SHAW, DHOR, DEJOE, KEY BY ZEAL, SKEY, KIDE 1999
Ἀλίμονο ἄν ζῶ χωρίς καρδιά.
Ἀλίμονο ἄν θρησκεύω χωρίς καρδιά.
Ἀλίμονο ἄν τηρῶ τὶς ἐντολές χωρίς καρδιά.
Ἄν μοιράζω τὰ πλούτη μου χωρίς καρδιά.
Ἄν συγχωρῶ χωρίς καρδιά.
Ἄν δίνω καὶ ἄν δίνομαι χωρίς καρδιά.
Ἀλίμονο ἄν ἐλεῶ χωρίς καρδιά.
Ἀλίμονο ἄν μετανοῶ χωρίς καρδιά.
Ἀλίμονο ἄν στέκομαι ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ
χωρίς καρδιά.
Θὰ μοῦ πεῖτε: εἶναι δυνατόν; γίνεται;
Καὶ θὰ σᾶς πῶ ἀπό πεῖρα: Γίνεται
Μοῦ ἔχει συμβεῖ γιὰ μεγάλες περιόδους
νὰ εἶμαι με τόν Χριστό, νά ἔχω ὅ, τι εἶναι δικό Του
ἀλλά νά μήν ἔχω Ἐκεῖνον
Μοῦ ἔχει συμβεῖ γιὰ μεγάλες περιόδους
ἀλλοῦ νά εἶναι ὁ Χριστός κι ἀλλοῦ ὁ θησαυρός μου
Ὁ Χριστός νά μέ καλεῖ, νά μέ ξανακαλεῖ κι ἐγώ
ν’ ἀπουσιάζω
Μοῦ ἔχει συμβεῖ
Κι ὅταν μετά ἀπό καιρό μέτρησα τίς ἀναπάντητες κλήσεις Του καί διαπίστωσα τῆς μακροθυμίας τό πέλαγος, μοῦ ἔχει συμβεῖ …
ἔκλαψα πικρά.
Ἄν δέν βάλω καρδιά, δέν θά πάρω Χριστό
Ὅπως δέν θά πάρω ἥλιο, ἄν δέν ἀνοίξω τά κλειστά μου παράθυρα
Μέ τήν καρδιά ζοῦμε.
Μέ τήν καρδιά ἀκοῦμε.
Μέ τήν καρδιά βλέπουμε.
Μέ τήν καρδιά παραβλέπουμε.
Ἡ καρδιά μοῦ κάνει εὔκολες τίς ἐντολές
καί ἡ ἀπουσία της μοῦ τίς καθιστᾶ ἀδύνατες.
Ἡ καρδιά μοῦ κάνει δυνατή τὴν κοινωνία μου μὲ τὸν Χριστό κι ἡ ἀπουσία της τήν δυσχεραίνει.
Γι’ αὐτό ἕνα καρδιακό « Κύριε ἐλέησον »
ἔλεγε ὁ γέροντας Παϊσιος,
μπορεῖ νά ἰσοδυναμεῖ μέ ἀγρυπνία
Γιατί ἔχει μέσα τήν ψυχή μου ὅλη
Γιατί ἔχει μέσα τὴν φωνή μου ὅλη
Ἀλλιῶς, νά φωνάξω πῶς;
Δὲν μπορῶ νὰ φωνάξω δυνατά, ἄν δὲν βάλω καρδιά.
Δὲ μπορῶ νὰ κοιτάξω μακριά, ἄν δὲν βάλω καρδιά.
Ὁ γηραιός πατέρας του ἀσώτου τὸν εἶδε ἀπό μακριά
νὰ ἔρχεται, γιατί μὲ τὴν καρδιά ἔβλεπε.
Από κεῖ ἀντλοῦσε τὴν ὅραση.
Τὰ ποσά εἶναι εὐθέως ἀνάλογα:
Ἡ ὅρασή μου, ἡ ἄκοή μου, οἱ δυνάμεις μου αὐξομειώνονται ἀνάλογα μὲ τὴν ἀγάπη
Γι’ αὐτό ἔχω ἀπουσία Χριστοῦ
Γι αὐτό ἔχω ἀορασία Χριστοῦ
Γι αὐτό ἔχω ὀρφάνια Χριστοῦ
Γιατί δὲν ἔχω ἀγάπη
Γι αὐτό δὲν ἔχω πεῖρα τῆς εὐσπλαχνίας Του
Γιατί ἡ καρδιά μου εἶναι ἀνενεργή
Οὔτε παίρνει οὔτε στέλνει μηνύματα

της Μαρίας Μουρζά

Ευχαριστίες στην Βιβή Κ.
πηγή http://istologio.org/
 

Ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν ἀγάπη (Λουκ.6, 31-36) Anthony Bloom

Ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν ἀγάπη (Λουκ.6, 31-36) Anthony Bloom

23 Νοεμβρίου 1969


Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πολλές φορὲς ὁ Χριστὸς μᾶς μιλάει στὸ Εὐαγγέλιο Του γιὰ τὴν νέα ἐντολὴ ποὺ μᾶς ἔδωσε. Τί καινούργιο ὑπάρχει σὲ τούτη τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης; Εἶναι ἡ ἁγνότητα καὶ ἡ σπουδαιότητα της. Δὲν εἶναι καινούργιο ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον· οἱ ἄνθρωποι πάντοτε ἀγαποῦσαν κάποιους ἄλλους ἀνθρώπους. Αὐτὸ ποὺ εἶναι καινούργιο σ’ αὐτή τὴν ἐντολὴ εἶναι ν’ ἀποκτήσουμε μιὰ καρδιὰ μὲ τὸν Οὐράνιο Πατέρα μας, νὰ συμμετέχουμε στὴν ἀγάπη Του. Αὐτὸ σημαίνει νὰ ἀγαπᾶμε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἀγαπᾶ κι’ Ἐκεῖνος, - ποὺ δὲν ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό, ποὺ δὲν ξεχωρίζει ἐκείνους ποὺ εἶναι εὐγνώμονες καὶ ἐκείνους ποὺ εἶναι ἀχάριστοι, νὰ μὴν ἀναφέρω ἐκείνους ποὺ ἴσως γοητεύουν κάποιον. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπέραντη καὶ βαθιὰ καὶ ἀγκαλιάζει τὰ πάντα· αὐτὸ ποὺ διαφέρει σ’ αὐτή τὴν ἀγάπη εἶναι μιὰ ἐσωτερικὴ ποιότητα : ὁ Θεός μπορεῖ νὰ χαίρεται καὶ μπορεῖ νὰ πληρώσει τὸ τίμημα τῆς ἀγάπης Του ἐπάνω στὸν Σταυρό.

Καὶ καλούμαστε νὰ κάνουμε τὸ ἴδιο· καλούμαστε νὰ ἀγαπᾶμε χωρὶς διακριση – οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο θὰ ἔλεγαν ὅτι φερόμαστε ἀδιάκριτα, ἀνόητα, τρελά – καλούμαστε νὰ ἀγαπήσουμε ὁλόψυχα ἐκείνους ποὺ ἔχουν δίκιο καὶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἄδικο. Ἡ διαφορὰ ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι ἴσως χαιρόμαστε μὲ τοὺς πρώτους καὶ πληγώνεται ἡ καρδιά μας μὲ τοὺς δεύτερους, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη μας δὲν πρέπει νὰ παραπαίει. Ὅλοι γνωρίζουμε πὼς μποροῦμε νὰ ἀγαπᾶμε λίγο αὐτοὺς ποὺ ἀγαπᾶμε φυσικά, καὶ ἀναρωτιόμαστε πῶς μποροῦμε ἀπὸ τὴν μικρὴ ἀγάπη ποὺ ἔχουμε πρὸς τοὺς λίγους, νὰ καλλιεργήσουμε μιὰ ἀγάπη μεγαλύτερη, καὶ ἀγαπώντας ἐκείνους ποὺ εἶναι ἀξιαγάπητοι, νὰ ξεκινήσουμε νὰ ἀγαπᾶμε ἐκείνους ποὺ δὲν εἶναι.

Τὸ πρῶτο βῆμα ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἀγαπήσουμε ἐκείνους ποὺ ἀγαπᾶμε αὐθόρμητα μ’ ἕνα καινούργιο τρόπο: νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε πάντα, καὶ ὄχι μόνο τὶς στιγμὲς ποὺ μᾶς εἶναι εὔκολο, νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε δίχως νὰ περιμένουμε τίποτα ἄλλο παρὰ τὴν χαρὰ νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε καὶ νὰ δεχόμαστε τὴν κάθε ἀγάπη σὲ ἀπάντηση τῆς δικῆς μας ἀγάπης σὰν ἕνα δῶρο τέλειο, ἅγιο, ποὺ εἶναι ἕνα θαῦμα, ἀλλὰ ποὺ δὲν εἶναι ἀνταμοιβή, δὲν εἶναι κάτι στὸ ὁποῖο ἔχουμε δικαίωμα, ἀλλὰ κάτι ποὺ μᾶς ἔχει δοθεῖ ἐλεύθερα, τέλεια, κάτι ποὺ γεμίζει τὴν καρδιά μας μὲ θαυμασμὸ καὶ εὐγνωμοσύνη.

Πρέπει νὰ μάθουμε ν’ ἀγαπᾶμε χωρὶς νὰ περιμένουμε ἀνταμοιβή, ἁπλῶς νὰ χαιρόμαστε τὸ θαῦμα τῆς ἀγάπης ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψει νὰ χαιρόμαστε ὅταν συμβαίνει κάτι μὲ τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ χαροῦμε καὶ νὰ χαιρόμαστε ξανὰ ὅταν ἐκεῖνοι ποὺ ἀγαπᾶμε θὰ ἔχουν χάσει τὰ πάντα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγάπη μας, ποὺ θὰ τοὺς ἔχει τουλάχιστον ἀπομείνει, τουλάχιστον κάτι ποὺ ποτὲ δὲν θὰ τοὺς τὸ στερήσουμε.

Καὶ πρέπει νὰ μάθουμε ν’ ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου: ὄχι ἁπλῶς νὰ κάνουμε τὸ καλὸ σὲ κάποιους ἀνθρώπους, ἀλλὰ νὰ σκεφτόμαστε ποιὸ εἶναι ἀληθινὰ καλὸ γιὰ ἕνα πρόσωπο. Δὲν μιλάω γιὰ τὸν σκληρὸ τρόπο ποὺ συνεχῶς ὁρίζουμε στοὺς ἄλλους αὐτὸ ποὺ θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἡ εὐτυχία τους καὶ τὸ καλὸ τους, καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο πιέζουμε, ἤ ποὺ προσπαθοῦμε νὰ πιέσουμε προκειμένου νὰ εἶναι εὐτυχισμένοι μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐμεῖς θέλουμε νὰ εἶναι. Ὄχι· σκέφτομαι κάποιον ἄλλο τρόπο προσεκτικῆς ἀναζήτησης γιὰ τὸ καλό τους: ποτὲ νὰ μὴν στηρίζουμε τὴν ἀδυναμία τους ἀφήνοντας τὰ πράγματα νὰ ἐξελίσσονται ὡς ἔχουν, ποτὲ νὰ μὴν κλείνουμε τὰ μάτια μας σὲ ὅ,τι εἶναι γι’ αὐτοὺς καταστροφικό, νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια μὲ ἔλεος, νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε ἔτσι ὥστε νὰ οἰκοδομοῦνται καὶ ὄχι νὰ καταστρέφονται.

Ἄν ξεκινήσουμε νὰ ἀγαπᾶμε καλύτερα ἐκείνους ποὺ ἀγαπᾶμε αὐθόρμητα καὶ φυσικά, ἡ καρδιὰ μας θὰ γίνει πιὸ καθαρή, πιὸ ἁγνὴ καὶ πιὸ μεγάλη, καὶ θὰ μάθουμε νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς ἀνθρώπους, ἴσως μονάχα ἕνα πρόσωπο, καὶ μετὰ ἕνα ἄλλο, καὶ ξανὰ ἕνα ἄλλο, μὲ μεγαλύτερο τίμημα, μὲ μεγαλύτερη ἁγνότητα, μὲ λιγότερο ἐγωϊσμό, μὲ μιὰ μακρόθυμη καρδιά.

Ἄς ξεκινήσουμε ἀπὸ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀγάπη ἐκείνη ποὺ μᾶς καλεῖ νὰ ἀποκτήσουμε καὶ νὰ μοιραστοῦμε, μιὰ ἀγάπη ποὺ εἶναι προσφορὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας, ποὺ εἶναι φῶς, χαρά, πίστη, ποὺ εἶναι τὸ ξεκίνημα τῆς αἰωνιότητας ἐδῶ καὶ τώρα. Ἀμήν.


Ἀπόδοση κειμένου: www.agiazoni.gr

Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/#ixzz2gDJP3dYF

ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ…


 

15Όταν λέμε το Κομποσχοίνι και σκεφτόμαστε αυτούς για τους οποίους θέλουμε να προσευχηθούμε, κίνητρό μας είναι η αγάπη.
«Θεέ μου, Εσύ ξέρεις πόσο αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο. Η αγάπη μου αυτή δεν είναι δική μου, γιατί Εσύ είσαι η Πηγή της Αγάπης. Απ’ αυτήν την Πηγή της Αγάπης παίρνω κι εγώ, και Σου τον προσφέρω αυτόν τον άνθρωπο. Και Σε παρακαλώ να του δώσεις Φώτιση, να του δώσεις Πίστη, να του δώσεις όλα τα πλούσια Ελέη Σου που Εσύ δίνεις.
Εγώ, μόνο την ταπεινή μου αγάπη μπορώ να προσφέρω. Και Σε παρακαλώ για (τον τάδε)…., την τάδε κ.ά»
Και να φέρνεις νοερά στα πόδια του Χριστού αυτά τα πρόσωπα, σαν να είναι γονατιστοί και να προσεύχονται μπροστά Του, αυτοί οι ίδιοι πραγματικά, όπως λέει ο Προσκυνητής.
Έχω εμπειρία πολλών ετών, ότι κάνει ο Θεός πολλά θαύματα μ’ αυτήν την προσευχή.Γιατί ο Θεός μας θέλει Συνεργούς. Όσο τιποτένιοι κι αν είμαστε, γιατί είμαστε τα Πλάσματά Του και μ’ αυτά τα Πλάσματα έχει να δουλέψει…..
 
Πηγή: Από το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας «Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης»

 

Ἀγάπη στοὺς ἐχθρούς, πρόκληση ζωῆς (Λουκ. 6,31-36) Ἀρχιμανδρίτης Νικάνωρ Καραγιάννης


Ἀγάπη στοὺς ἐχθρούς, πρόκληση ζωῆς (Λουκ. 6,31-36) Ἀρχιμανδρίτης Νικάνωρ Καραγιάννης
 
Μπροστὰ σ' ἕναν καθρέπτη μᾶς τοποθετεῖ σήμερα ὁ Χριστός, γιὰ νὰ βλέπουμε τὴν ἀδυναμία μας καὶ νὰ ἐλέγχουμε τὸν ἑαυτὸ μας: «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως», δηλ. αὐτὸ ποὺ θέλετε νὰ κάνουν οἱ ἄλλοι γιὰ σᾶς, αὐτὸ νὰ κάνετε καὶ ἐσεῖς σ' ἐκείνους.

Μιὰ τέτοια στάση οὐσιαστικὰ ἀποτελεῖ τὸ πρῶτο ἀποφασιστικὸ βῆμα, γιὰ νὰ προχωρήσουμε στὴ χριστιανικὴ ζωή. Μιὰ τέτοια στάση δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας κανόνας καλῆς ἐξωτερικῆς καὶ τυπικῆς συμπεριφορᾶς, δὲν εἶναι ἀπλῶς ἕνα πλαίσιο, ὥστε νὰ οἰκοδομηθοῦν οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις μας πάνω στὴν ἀμοιβαιότητα καὶ τὴ δικαιοσύνη. Ἡ ἀμοιβαιότητα τοῦ χρυσοῦ κανόνα (νὰ φέρεσθε πρὸς τοὺς ἀλλοὺς ὅπως θὰ θέλατε νὰ φερθοῦν σὲ ἐσᾶς ὑπαινίσσεται, ἀσφαλῶς, τὴ δικαιοσύνη, δὲν περιορίζεται, ὅμως, σὲ αὐτή. Καὶ ἐδῶ γεννιέται τὸ ἐρώτημα, πῶς συνυπάρχει στὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ἡ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία στὸ ἔσχατο ὅριό της φτάνει στὴν ἀγάπη γιὰ τοὺς ἐχθροὺς, μὲ τὴ δικαιοσύνη.

Ἡ περιχώρηση τῆς ἀγάπηs καὶ τῆs δικαιοσύνηs δὲν αἴρει τὴ μεταξὺ τουs ἔνταση. Χωρὶς δικαιοσύνη, οἱ ἀνθρώπινεs σχέσεις γίνονται σκληρὲs καὶ ἀδιάφορες καὶ χωρὶs ἀγάπη, γίνονται ἀποπνικτικὲς καὶ βάρβαρες. Ἡ ἀγάπη δὲν καταργεῖ τὴ δικαιοσύνη οὔτε τὴν ὑποκαθιστᾶ, ἀλλὰ τὴ διορθώνει καὶ ὑποδεικνύει τὴ σωστή της κατεύθυνση. Εἶναι ἡ ἀκατάλυτη δύναμη ποὺ ἔχει τὴ ρίζα της στὸν Θεό. Ὅταν ζητᾶμε, λοιπόν, ἀπὸ τὸν ἄλλο καλωσύνη, κατανόηση καὶ ἀγάπη, αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸν βλέπουμε στὸ βάθοs τῆς ὑπαρξήs του. Ἐδῶ ἀκpιβῶs φαίνεται ὅτι ὅ καθένας μαs εἶναι ζωντανὴ εἰκόνα θεοῦ, ποὺ, ὅσο ἀμαυρωμένη, ὅσο σπιλωμένη καὶ ἂν εἶναι, ἔχει ὑπέρτατη ἀξία. Ἔτσι ὁδηγούμαστε φυσικὰ καὶ ἀβίαστα στὴν ἀγάπη.


Ἡ ἀγάπη στοὺς ἐχθροὺς

Ἡ ἀγάπη εἶναι γιὰ μᾶs γιὰ τοὺς πιστοὺς τὸ πλήρωμα τοῦ νόμου, ἡ πεμπτουσία τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ ζωῆς, ὁ πυρήνας τῆς χριστιανικῆς ἀποκάλυψης. Ἡ ἀγάπη εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι τὸ ἀπόθεμα καὶ ἡ ποιότητα τῆς πίστης μας. Μία ἀγάπη ποὺ ἀπευθύνεται καὶ ἀγκαλιάζει ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. Ὅταν ἀγαποῦμε μόνο ὅσους μᾶς ἀγαποῦν, ὅταν εὐεργετοῦμε μόνο ὅσους μᾶς εὐεργετοῦν, ὅταν βοηθᾶμε μόνο ὅσους μᾶς βοηθοῦν, τότε ἡ ἀγάπη μας γίνεται ψευδώνυμη, κίβδηλη καὶ ἰδιοτελής. Ὑποτάσεται στὸ καθημερινὸ παιχνίδι τῆς συναλλαγῆς- δίνω καὶ παίρνω-, ἐνῶ οἱ σχέσεις ποὺ διαμορφώνονται μέσα σ' αὐτὸ τὸ πλαίσιο στηρίζονατι πάνω στὸ πλέγμα τῆς ἀνταπόδωσης. Μία τέτοια συμπεριφορά, ὅμως, εἶναι ἐπιλήψιμη ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ γιατί ἔχει ὡς κίνητρό της τὸν ὑπολογισμὸ καὶ τὸ συμφέρον. Ἔτσι, μέτρο μὲ τὸ ὁποῖο ζυγίζουμε καὶ κάνουμε τὰ πάντα γύρω μας γίνεται τὸ ἐγώ μας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βυθιζόμαστε στὴν ἀπομόνωση καὶ τὴ μοναξιά.

Ὁ ἄλλος εἶναι ἢ γίνεται ἐχθρός μας, τὸν ἀρνούμαστε, τὸν περιφρονοῦμε, τὸν ἀποφεύγουμε καί, κάποτε, στρεφόμαστε ἐναντίον του καὶ συγκρουόμαστε μαζί του μὲ μία ἀπίστευτη σκληρότητα. Κι ὅμως, ὁ ἀπέναντί μας δὲν εἶναι ἡ κόλασή μας, ἀλλὰ ὁ παράδεισός μας. Γίνεται ἡ κόλασή μας, ὅταν ἐμεῖς δὲν γινόμαστε γι' αὐτὸν ὁ παράδεισός του. Ἂν ὁ ἐγωισμὸς εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ μέσα μας, τότε ἡ στροφή μας πρὸς τὸν ἄλλον εἶναι αὐτὸ ποὺ συντρίβει τὸν ἐγωισμό μας καὶ μᾶς ἀποκαθιστᾶ ὑγιεῖς μπροστὰ στὸν Θεό. Ὅσο πιὸ κακοὶ καὶ ἀπεχθεῖς μᾶς φαίνονται οἱ ἄλλοι, τόσο μὲ τὸ ἄνοιγμα τῆς καρδιὰ μας σ' αὐτοὺς θεραπεύεται ἡ ἀρρώστια μας.

Γράφει ἕνας λόγιος Μητροπολίτης: "Καμιὰ μορφὴ ἀγάπης δὲν εἶναι πιὸ ἐλεύθερη ἀπὸ αὐτήν, καὶ καμιὰ μορφὴ ἐλευθερίας δὲν ταυτίζεται πιὸ πολὺ μὲ τὴν ἀγάπη τῶν ἐχθρῶν (...) ἡ ἀγάπη ποὺ δὲν περιμένει ἀνταπόδοση (...) εἶναι ἀληθινὰ χάρις, δηλαδὴ ἐλευθερία (...). Μόνο ὅταν συμπίπτει ἡ ἀγάπη μὲ τὴν ἐλευθερία, ἔχουμε θεραπεία".

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σχολιάζει τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ λέγοντας: "Οὐ γὰρ εἶπε, μὴ μισήσῃs, ἀλλά, ἀγάπησον"· καὶ συνεχίζει: «Πρόσεξε τώρα καὶ ἐσύ, καθὼς ἀνεβαίνεις πρὸs τὰ πάνω. Ὅταν σὲ ἀδικήσουν, νὰ μὴν ἀνταποδώσεις. Ἐπίσης, νὰ μὴν μισήσεις αὐτὸν ποὺ σὲ ἔβλαψε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν ἀγαπήσεις. Ἀκόμη περισσότερο, νὰ τὸν εὐεργετήσεις καὶ νὰ παρακαλεῖς γι' αὐτὸν τὸν Θεό». Σ' αὐτὴ τὴν πνευματικὴ σκάλα ἔχουμε μόχθο καὶ πολὺ ἀγώνα μπροστά μας, ἀλλὰ ἡ συνείδησή μας δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει νὰ ἡσυχάσουμε, ὥσπου νὰ βιώσουμε τὴν ἀγάπη ὡς δῶρο καὶ θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν


Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/#ixzz2gDKU4sNg
 

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Ασωτος Υιός




Giannos WU – Άσωτος υιός

Πατέρα, εσύ που βρίσκεσαι ψηλά στον ουρανό, ευλογημένο να ναι πάντα το όνομά σου
Αν έλθει η βασιλεία σου στην γη, όπως είναι και στον ουρανό ξέρω ότι θα γίνει μόνο το θέλημά σου
Σε όλη μου την ζωή είμαι μακριά σου και ξέρω ό,τι έχω στην ζωή μου είναι δικά σου
Γι’αυτό λέω στον εαυτό μου στάσου, τι θα γίνει την μέρα που θα βρεθώ
για να κριθώ μπροστά σου
Δεν έχω κάνει τίποτα σωστό, Πατέρα δεν έχω πάνω μου τίποτα καλό
για να σωθώ
Ό,τι μου είπες να κάνω ποτέ δεν το έχω κάνει  κι ό,τι μου απαγόρευσες το έχω παρακάνει
Ποτέ δεν έχασα ευκαιρία για αμαρτία, πόσες φορές σε σταύρωσα χωρίς αιτία
ένοχος χωρίς δικαιολογία
Η καρδιά μου μολυσμένη, στα βάθη μου αιχμαλωτισμένη πονεμένη, στερημένη
Το στόμα μου είναι σαν τάφος και η γλώσσα μου σαν φτυάρι, όσο πιο πολύ μιλώ τόσο πιο πολύ με θάβει
πιο βαθιά στην κόλαση που έφτιαξα μόνος, και την καρδιά μου νίκησε το μίσος και ο φθόνος
Νιώθοντας χαμένος, όμως γνωρίζοντας ότι ο μόνος τρόπος για να σωθώ
είναι γυρίζοντας πίσω σε σένα
Και για ό,τι έκανα μετανοώ. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί αλλά ο πρώτος είμαι εγώ

 Ρεφραίν

Όπως τον άσωτο γιο πίσω σε σένα επιστρέφω
Ζητάω έλεος, το βλέμμα μου σε σένα στρέφω
Σε όλη μου την ζωή είμαι μακριά σου
Συγχώρεσε με ουράνιε Πατέρα και πάρε με κοντά σου

 
Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ, σκέφτομαι, τα λάθη μου μετρώ
Το παρελθόν μου ερευνώ το κάθε λάθος μελετώ, υπερηφάνεια, εγωισμό, καινοδοξία, φιληδονία, θυμό
Κρίνοντας άλλους, ξεχνώντας ότι κι εγώ θα κριθώ μήπως θα καταφέρω έγκαιρα να λυτρωθώ
Είμαι αδύνατος, θα νικηθώ, βοήθησε με συ Πατέρα, γιατί εγώ από μόνος δεν μπορώ
Στα αδέλφια μου δεν ήμουνα ποτέ σωστός αδελφός, στους γονείς μου δεν ήμουνα ποτέ σωστός υιός
Στους φίλους μου δεν ήμουνα ποτέ φίλος σωστός, ούτε στην εκκλησία σου ένας καλός χριστιανός
Σαν αιχμάλωτος πολέμου, νικημένος, Θεέ μου μίλησε μου, συγχώρεσέ μου τα λάθη
Και φώτισέ μου το σκότος που με κρατάει μακριά σου, θα έδινα τα πάντα για να βρεθώ για λίγο στην αγκαλιά σου
Προσπαθώντας με στίχους να κάνω κόσμο να ξυπνήσει, ξέχασα ότι κι εγώ ακόμα κοιμάμαι
Προσπαθώντας να φέρω λίγο κόσμο κοντά σου, ενώ κι εγώ μόνο στις δύσκολες στιγμές σε θυμάμαι
Νιώθοντας χαμένος, όμως γνωρίζοντας, ότι ο μόνος τρόπος για να σωθώ είναι γυρίζοντας πίσω σε σένα
Και για ό,τι έκανα μετανοώ, όλοι είμαστε αμαρτωλοί αλλά ο πρώτος είμαι εγώ

Ρεφραίν (x4)

Ευχή της Θείας Μεταλήψεως


Ευχή της Θείας Μεταλήψεως


Ξέρω, Κύριε, πὼς κοινωνῶ τὸ ἄχραντο Σῶμα Σου καὶ τὸ τίμιο Αἷμα Σου χωρὶς νὰ εἶμαι ἄξιος. Ἀναγνωρίζω πὼς μὲ τρόπο ἔνοχο καὶ ἁμαρτωλὸ τρώγω καὶ πίνω, χωρὶς νὰ συνειδητοποιῶ ὅτι αὐτὰ ποὺ κοινωνῶ εἶναι τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μου. Ὅμως μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν καλωσύνη Σου πλησιάζω σὲ Σένα, ποὺ εἶπες: ὅποιος τρώγει τὴν σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου μένει μέσα μου καὶ ἐγὼ μαζί του. Λυπήσου με, λοιπόν, Κύριε, καὶ μὴ μὲ τιμωρήσεις παραδειγματικά, τὸν ἁμαρτωλό, ἀλλὰ δεῖξε καὶ σὲ μένα τὴν ἀγάπη Σου. Καὶ ἂς συντελέσουν τοῦτα τὰ Ἅγια στὴ θεραπεία καὶ στὸν καθαρισμὸ καὶ τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν προφύλαξη καὶ τὴ σωτηρία καὶ τὸν ἁγιασμὸ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μου. Γιὰ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ μένα κάθε πονηρὴ σκέψη καὶ πράξη καὶ διαβολικὴ ἐνέργεια ποὺ ξεκινᾷ ἀπὸ τὴν σκέψη μου καὶ πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ σώματός μου. Γιὰ νὰ ἔχω θάρρος νὰ Σὲ ὁμολογῶ καὶ θερμὰ νὰ Σὲ ἀγαπῶ. Γιὰ νὰ τηρῶ τὶς ἐντολές Σου. Γιὰ νὰ φωτιστῶ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιὰ νὰ ἔχω ἐφόδιο γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ νὰ κάνω καλόδεχτη ἀπολογία στὸ φοβερὸ καὶ οὐράνιο δικαστήριό Σου, Κύριε, ἂς μὴν ἁμαρτήσω κοινωνώντας ἀνάξια καὶ ἂς μὴν κατακριθῶ.



Μεγάλου Βασιλείου
Πηγή



xristianosgr.   


Η αξία του γάμου

 
Ἄς μή φανεῖ παράξενο, ἀγαπητοί μου ἀκροατές, τό ὃτι ἓνας ἱερομόναχος θά ὁμιλήσει γιά τό θέμα τοῦ γάμου, γιατί κατά τούς ἁγίους Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν γίνεται δεκτή ἡ παρθενία κάποιου, ἄν προτιμᾶ αὐτόν τόν τρόπο ζωῆς, ἐπειδή βδελύσσεται τόν γάμο.
Ἀκόμη, κατά τινα Κανόνα, ἀνεθαματίζεται ἀπό τήν Ἐκκλησία ὁ μοναχός ἐκεῖνος πού θεωρεῖ τόν ἑαυτό του σέ ἀνώτερο ἐπίπεδο, γιά τήν παρθενία του, τόν δέ ἒγγαμο σέ κατώτερο.
Ὁ Χρυσόστομος πάλι σέ κάποια ὁμιλία ἀπορρίπτει τήν παρθενία τῶν Ἰουδαίων γιά τόν λόγο ὃτι προτιμοῦν αὐτήν ἐπειδή μισοῦν τόν γάμο. Ὃλα αὐτά δείχνουν καθαρά σε πόσο ὑψηλή τιμή ἒχει ἡ Ἐκκλησία μας τόν γάμο.
Ἀπό τήν ἀρχή ὃμως, Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα, ἢθελα νά πῶ στόν χῶρο μας, ὃπως σέ πολλά θέματα, ἒτσι καί στό θέμα τοῦ γάμου ἐπεκράτησε ἀπό παλαιά μιά φράγκικη σχολαστική θεολογία, ἐπηρεασμένη ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου, καί μᾶς ἔφερε λανθασμένες ἀντιλήψεις σχετικά μέ τό μελετώμενο θέμα, ὁ γάμος καί ἡ τεκνογονία, διαφορετικές βέβαια ἀντιλήψεις ἀπό τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Κατά τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ Θεός τόν ἑνοποιημένο ἀρχικά ἄνθρωπο –γιατί ἔχουμε συνδημιουργία καί τῶν δύοφύλων- τόν ἐχώρησε ἔπειτα σέ δύο φύλα καί ἔβαλε μεταξύ αὐτῶν, αὐτό πού ὁ ἅγιος Βασίλειος λέγει,«ἀγαπητικήν δύναμιν» καί ὁ ἄλλος Βασίλειος ὁ Ἀγκύρας λέγει «οἶστρον» (δηλαδή ἀλογόμυγα, μανιῶδες πάθος) καί ἡ εὐχή τοῦ ἀρραβῶνος λέγει «διάθεση γιά σύνδεσμο» («σύνδεσμον διαθέσεως τιθείς ἄρρηκτον»).
Καί ἡ ὁρμή αὐτή τῆς ἕλξεως τῶν δύο φύλων, πού εἶναι ἀπό τόν Θεό βαλμένη, φέρει τήν ἕνωση μεταξύ τους, τόν γάμο τους. Κατά τούς ἁγίους ὅμως Πατέρες ἡ φορά καί ἡ ἕλξη καί ἡ ἀγάπη τοῦ ἑνός φύλου πρός τό ἄλλο εἶναι, πρέπει νά εἶναι εἰκόνα τῆς φορᾶς μας καί τῆς ἀγάπης μας προς τόν Θεό.
Καί ζώντας τό ἀνδρόγυνο τήν μεταξύ τους ἀγάπη ἔχει μιά ζωντανή εἰκόνα γιά τό πόσο πρέπει νά ἀγαποῦν τόν Θεό. Νά τόν ἀγαποῦν ὅσο πρέπει νά εἶναι οἱ δυό τους ἑνωμένοι καί ἀκόμα πιό πολύ.
« Ἔτσι –λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος- ὁ νεαρός ἄνδρας πού ἀγαπᾶ μιά κόρη καί ἐπιθυμεῖ νά τήν περιπτυχθεῖ καί νά τήν κρατήσει στίς ἀγκάλες του, μπορεῖ νά ἐννοήσει κάπως τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τόν πόθο του νά ἀγκαλιάσει τό πλάσμα του καί νά τό κρατήσει μέσα στούς παντοκρατορικούς κόλπους του».
Ἐκεῖ τελικά πρέπει νά καταλήγει ἡ ἀγάπη τῶν συζύγων: Στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιατί ὁ σκοπός τοῦ γάμου εἶναι σωτηριολογικός˙ ὁ ἕνας νά βοηθάει τόν ἄλλον γιά τήν σωτηρία του. Πόσο ὡραῖο εἶναι αὐτό πού ἔλεγε κάποια κυρία στήν προσευχή της μέ τόν σύζυγό της: «Κάνε μας, Χριστέ,ἀγαπώντας ὁ ἕνας τόν ἄλλο νά ἀγαπᾶμε Ἐσένα τόν Ἴδιο»!!!
Κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας πάλι, κάπως διαφορετικόςεἶναι ὁ γάμος τώρα, μετά τήν πτώση, ἀπό ὅ,τι θα ἦταν στόν παράδεισο, πρίν ἀπό τήν πτώση. Ἄν, δηλαδή, δέν ἁμάρταναν οἱ πρωτόπλαστοι, θά ἐπολλαπλασιάζοντο μέν, θά ὑπῆρχε ἕνωση τῶν δύο φύλων, ἀλλά παρθενική, κατά τρόπο που ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ θά ὑπεδείκνυε.
Ἡ διδασκαλία αὐτή, πού λέγεται ἀπό πολλούς ἁγίους Πατέρες, στηρίζεται ἁγιογραφικά στό ὅτι τήν ἀναφορά περί τοῦ γάμου στήν Ἁγία Γραφή, μέ τήν ἔκφραση «Ἀδάμ ἒγνω Εὔαν τήν γυναῖκα αὐτοῦ καί συλλαβοῦσα ἔτεκε Καΐν(4,1), τήν ἔχουμε ἀμέσως μετά τήν πτώση,ἀμέσως μετά τήν ἔξοδο τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τόν παράδεισο.
Ὡς ἐν παρόδῳ δέ ἐδῶ,ἄς παρατηρήσουμε ἀπό τό χωρίο αὐτό, ὅτι τήν ἕνωση τῶν συζύγων ἡ Γραφή τήν ἐκφράζει ἀπό τήν ἀρχή μέ τό ρῆμα «γιγνώσκω» («ἔγνω Ἀδάμ Εὔαν τήν γυναῖκα αὐτοῦ»), γιατί δέν τήν θεωρεῖ ὡς σωματική μόνο ἕνωση, ἀλλά ὡς ψυχοσωματική.
Ἐπανερχόμενος λέγω: Τό ὅτι ὁ γάμος μέ τήνσημερινή του ἔννοια ἦλθε μετά τήν πτώση, αὐτό, γιά μᾶς πού ζοῦμε μετά τήν πτώση, σημαίνει ὅτι ὁ γάμος μᾶς εἶναι ἡ φυσική κατάσταση, ἐνῶ ἡ παρθενία μᾶς εἶναι ἡ ὑπερφυσική κατάσταση.
Ὅποιος,λοιπόν, παρθενεύει δέν ἀκολουθεῖ τήν φυσική ὁδό, ἀλλά σημαίνει ὅτι αὐτός ἔχει μιά εἰδική κλήση ἀπό τόν Θεό, πού τοῦ δημιουργεῖ ἕναν ἄλλο ἔρωτα, θεῖο ἔρωτα,ἤ, γιά νά τό πῶ διαφορετικά, αὐτόν πού τόν καλεῖ ὁ Θεός γιά τήν ὁλότελα ἀφιερωμένη σ’ Αὐτόν παρθενική ζωή, τοῦ δίνει καί τήν Χάρη Του, πού τόν ἐνδυναμώνει νά κάνει αὐτό τό ἅλμα εἰς ὕψος καί νά ὐπερπηδήσει τό φράγμα τῆς πτώσεως· νά ὑπερπηδήσει τό φυσικό καί νά πετύχει τό ὑπερφυσικό.
Γιατί,πραγματικά, ὅπως εἶναι λογικό, γιά νά νικήσει κανείς τό φυσικό χρειάζεται τήν παρουσία τοῦ ὑπερφυσικοῦ. Ὅπως ὡραῖα τό λέγει ὁ ἄγιος Ἰωάννης τῆς Κίμακος,«ὅπου φύσεως ἧττα γέγονεν, ἐκεῖ τοῦ ὑπέρ φύσιν παρουσία ἐπέγνωσται»!!

Ὄχι ἡ τεκνογονία ἀποκλειστικός σκοπός τοῦ γάμου

Ὅπως φαίνεται ἀπό τά παράνω καί ὅπως τό καταλαβαίνουμε, ἡ ἕνωση τῶν συζύγων, αὐτό, δηλαδή, πού καλοῦμε γάμο, γίνεται ἀπό ἀγαπητική ὁρμή˙ γίνεται γιά νά χαρεῖ ὁ ἕνας τόν ἄλλο, γιά νά φανεῖ ὅτι ὁ ἕνας δἐχεται τόν ἄλλο καί δέ γίνεται ἁπλᾶ μέ τήν σκέψη νά κάνουν παιδιά. Θέλω νά πῶ μέ αὐτό ὅτι δέν ἀποτελεῖ ἡ τεκνογονία τόν ἀποκλειστικό σκοπό τοῦ γάμου. Ἄν ἐρωτήσουμε,γιά παράδειγμα, κάποια, γιατί παντρεύτηκε τόν ἄνδρα της, θά μᾶς ἀπαντήσει ὅτι τόν παντρεύτηκε γιατί τόν ἀγάπησε καί ἤθελε νά ἑνώσει τήν ζωή της μαζί του καί ὄχι γιατί ἤθελε νά κάνει μέ αὐτόν παιδιά.
Ὡς ἀποκλειστικό σκοπό τοῦ γάμου τήν τεκνογονίαν τήνθεωροῦσαν οἱ σύγχρονοι τοῦ προφήτου Μαλαχίου Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι καί γι’αὐτό ἐγκατέλειπαν τήν γυναίκα τους, ὅταν ἀποκτοῦσαν μαζί της παιδιά, ἀφοῦ ἐκπληρώθηκε μέ τήν τενογονία τους ὁ σκοπός τοῦ γάμου, ὅπως ἐσφαλμένα αὐτοί τόν καθόριζαν ὡς ἀποκλειστικό σκοπό.
Ἐναντίον αὐτῆς τῆς ἐσφαλμένης τοποθετήσεως τοῦ γάμου ἐπιτίθεται ὁ προφήτης Μαλαχίας δίδοντας μιά σπουδαία, σπουδαιότατη θεολογική διδασκαλία γιά τό θέμα μας, τόν γάμο καί τήν τεκνογονία. Στούς Ἰουδαίους πού καθόριζαν ὡς σκοπό τοῦ γάμου τήν τεκνογονία –καί γιά αὐτό ἐγκατέλειπαν τήν γυναίκα τους μετά τήν ἀπόκτηση παιδιῶν- ὁ προφήτης ἐπεμβαίνει καί λέγει:
2,14 « Ὁ Γιαχβέ ὑπῆρξε μάρτυρας, μεταξύ σοῦ καί τῆς γυναίκας τῆς νεότητός σου, πρός τήν ὁποία ἐσύ ἐφέρθηκες ἄπιστα, ἐνῶ αὐτή εἶναικοινωνός (σύντροφος) σου καί γυναίκα τῆς διαθήκης σου15 Δέν ἔπλασε διαφορετικός (Θεός) τήν γυναίκα, ἀλλά αὐτή ἔγινε μέ τό ὑπόλοιπο τοῦ ἐμφυσήματος(τοῦ Θεοῦ).Ἐσεῖς ὅμως λέγετε: Τί ἄλλο ζητάει ὁ Θεός παρά σπέρμα;»
Ἄς σχολιάσουμε γιά λίγο τήν περικοπή αὐτή γιά νά δοῦμε τήν περί γάμου ὡραία διδασκαλία τοῦ προφήτου Μαλαχίου, πού μᾶς ἔρχεται ἀπό μακρυα, ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων, αἰώνων βάθη:
Ὁ ἄνδρας δέν πρέπει νά διαπληκτίζεται καί πολύ περισσότερο δέν πρέπει νά χωρίζει ἀπό τή γυναίκα του,γιατί αὐτή εἶναι α) «γυναίκα τῆς νεότητός σου»(στιχ. 14).
Εἶναι γυναίκα πού ἀγάπησε ἀπό τήν νεότητά του μέ σφοδρή ἀγάπη, πού τήν ἐξέλεξε γιά σύζυγό του καί ἔζησε μέ αὐτήν πολύ. Εἶναι β) «κοινωνός» του (στιχ. 14), σύντροφός του.
Εἶναι γυναίκα μέ τήν ὁποία ὁ ἄνδρας ἔζησε μαζί της χαρές καί λύπες τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς. Εἶναι γ) «γυναίκα διαθήκης» (στιχ. 14), ἡ γυναίκα, δηλαδή, μέ τήν ὁποία ὁ ἄνδρας συνῆψε διαθήκη καί ἱερό συμβόλαιο, τό συμβόλαιο τῆς πιστότητος τοῦ γάμου.
Καί δέν πρέπει, τέλος, τό ἀνδρόγυνο νά χωρίζει, γιατί δ) «δέν ἐδημιούργησε ἄλλος» Θεός (στιχ.15) τόν ἄνδρα Ἀδάμ καί ἄλλος τήν γυναίκα Εὔα.Ἀφοῦ, λοιπόν, ἔχουν τόν ἴδιο δημιουργό Θεό, πρέπει γι’ αὐτό νά εἶναι καί περισσότερο ἀγαπημένοι. Καί μάλιστα νά σκεφθεῖ κανείς, ὅτι ἡ γυναίκα εἶναι«ὑπόλειμμα τοῦ ἐμφυσήματος» τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέγει στήν συνέχεια ὁ στίχος μας.
Δηλαδή, ὅπως τό διαβάζουμε στό Γεν. 2,7, ὁ Θεός μέ τό φύσημά του ἔδωσε ψυχή στόν ἄνθρωπο Ἀδάμ. Κατά τόν στίχο μας ἐδῶ, μέ τό φύσημα ἔγινε ὁ ἄνδρας καί μέ τό «ὑπόλειμμα τοῦ ἐμφυσήματος» τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἡ γυναίκα. Ἔτσι τονίζεται ἔντονα ἡ στενή σχέση τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας στόν γάμο.

Ἀλλά ἄς ἔρθουμε στό θέμα μας: Στά ἰσχυρά αὐτά λόγια τοῦ προφήτου Μαλαχίου οἱ σύγχρονοι του Ἰουδαῖοι, πού χωρίζουν τίς γυναῖκες τους, ἀπαντοῦσαν ὠμά:
«Τί ἄλλο, παρά σπέρμα ζητάει ὁ Θεός;»(στιχ. 15)
Αὐτοί σάν σκοπό τοῦ γάμου τοποθετοῦσαν τήν τεκνογονία μόνο κι ἔτσι ἐγκατέλειπαν τήν γυναίκα τους, ἀφοῦ ἐξεπλήρωναν μέ αὐτή τόν μοναδικό σκοπό τοῦ γάμου, τήν τεκνογονία. «Σπέρμα μόνο», φώναζαν, παιδιά δηλαδή ζητάει ὁ Θεός. Καί ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Θεοδώρητος, «πολυπαιδίας κήδεσθαι τόν Θεόν», ἔλεγαν.
Στήν Καινή Διαθήκη ἐρχόμενος, γιά νά ὑποστηρίξω ὅτι δέν εἶναι ἡ τεκνογονία ὁ μοναδικός σκοπός τοῦ γάμου, θά ἀναφερθῶ στόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος συνιστᾶ τόν γάμο καί στήν «ὑπέρακμο», στήν γυναίκα, δηλαδή, πού ἔχει περάσει τά χρόνια τῆς γονιμότητας καί ἄρα δέν μπορεῖ νά τεκνοποιήσει (βλ.Α΄ Κορ. 7,36).
Πραγματικά, ἄν ἡ τεκνογονία ἀποτελοῦσε τόν κύριο σκοπό τοῦ γάμου, ἂν, δηλαδή, ὁ γάμος γίνεται μόνο γιά τήν τεκνογονία, τότε, γιατί νά προχωρήσει ἡ Ἐκκλησία στήν τέλεσητοῦ ἱεροῦ μυστηρίου γιά ἕνα ζεῦγος, θά ἔπρεπε νά εἶναι βεβαία ἰατρικῶς ἐκ τῶν προτέρων ὅτι δύναται τό ζεῦγος αὐτό νά γεννήσει παιδιά. Δέν συμβαίνει ὅμως αὐτό. Πατερικές μαρτυρίες γιά τό θέμα μας ὑπάρχουν πολλές. Λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου παραθέτω σέ μετάφραση αὐτή μόνο τήν περικοπή τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Λέγει ὁ ἅγιος πατέρας:
«Ὁ γάμος ὁρίστηκε καί γιά τήν τεκνογονία,ἀλλά πολύ περισσότερο ὁρίστηκε γιά νά ἱκανοποιήσει τήν σαρκική ἐπιθυμία. Καί σ’αὐτό ἐπικαλοῦμαι γιά μάρτυρα τόν Ἀπόστολο Παῦλο, πού λέγει: Γιά νά ἀποφεύγεται τήν πορνεία κάθε ἄνδρας ἄς ἔχει τήν δική του γυναίκα καί κάθε γυναίκα ἄς ἔχει τόν δικό του ἄνδρα».(Α΄ Κορ. 7,2)
Συνιστᾶ τόν γάμο γιά νά ἀποφεύγεται ἡ πορνεία, καί δέν τόν συνιστᾶ γιά τήν τεκνογονία. Καί ἀκόμη ὁ Ἀπόστολος συνιστᾶ νά σμίγουν τά ἀνδρόγυνα ὄχι γιά νά γίνουν πατέρες πολλῶν παιδιῶν, ἀλλά γιατί; «Γιά νά μήν πέφτουν σέ πειρασμούς τοῦ σατανά»(Α΄Κορ. 7,5). Καί πιό κάτω δέν λέγει «ἄν ἐπιθυμοῦν τά παιδιά» ἀλλά τί; «Ἄν δέν μποροῦν νά μείνουν ἐγκρατεῖς, ἄς πανδρευτοῦν»(Α΄Κορ. 7,9)».
Ἡ περικοπή αὐτή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου εἶναι πολύ σαφής καί δέν δέχεται παρερμηνεῖες. Σαφέστατα ὁ ἅγιος πατέρας δέν καθορίζει τήν τεκνογονία ὡς κύριο σκοπό τοῦ γάμου.
Ἐπιθυμῶ νά ἀναφέρω καί μία ὡραία σχετική περικοπή τοῦ Καθηγητοῦ κ. Γεωργίου Μαντζαρίδου ἀπό τό ὑπέροχο σύγγραμά του, Χριστιανική Ἠθική, τό γραμμένο μέ πνεῦμα αὐστηρά ὀρθόδοξο:
«Τά πλαίσια γιά τήν κανονική ἐκδήλωση τοῦ φυσικοῦ ἔρωτα τοῦ ἀνθρώπου προσφέρει ὁ γάμος. Σύμφωνα μέ τήν χριστιανική διδασκαλία ὁ γάμος ἀποτελεῖ κοινωνία προσώπων, πού ἔχει ὡς κύριο σκοπό τήν ἀμοιβαία συμπλήρωση καί τελείωσή τους. Ἡ θέση αὐτή εἶναι βασική. Γι’αὐτό καί ἀπό τήν ἀποδοχή ἤ τήν ἀπόρριψή της προσδιορίζονται καί οἱ ἀπαντήσεις πού δίδονται σέ ἐπί μέρους ζητήματα τοῦ γάμου καί τῆς ἔγγαμης ζωῆς.
Ἔτσι π.χ.ἄν δεχθεῖ κανείς ὅτι ὁ κύριος σκοπός τοῦ γάμου δέν εἶναι ἡ προσωπική τελείωση,ἀλλά ἠ τεκνογονία, πρέπει νά θεωρήσει καί ὡς ἀνυπόστατο κάθε γάμο πού δέν ἔχει ὡς συνέπεια τήν γέννηση παιδιῶν ἀπό ἐνδεχόμενη στειρότητα τῶν συζύγων.
Οὔτε ὅμως ἡ Ἐκκλησία οὔτε ὁ κοινός νοῦς δέχεται κάτι τέτοιο.
Ἄλλωστε ἡ θεώρηση τῆς τεκνογονίας ὡς κυρίου σκοποῦ τοῦ γάμου σημαίνει οὐσιαστικά περιορισμό τοῦ νοήματός του μέσα στά πλαίσια τῶν σαρκικῶν σχέσεων τῶν συζύγων, πράγμα πού δέν συμβιβάζεται μέ τήν χριστιανική ἀντίληψη γιά τόν γάμο.
Ἡ ἄποψη ὅτι ὁ σκοπός τοῦ γάμου ταυτίζεται μέ τήν τεκνογονία θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ ἀνάλογη μέ τήν ἄποψη ὅτι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου ταυτίζεται μέ τήν παραγωγή ἀγαθῶν.
Καί εἶναι βέβαια ἀναμφισβήτητο ὅτι ὅλα αὐτά καταξιώνουν τόν ἄνθρωπο καί κάνουν περισσότερο αἰσθητή καί καρποφόρο τήν παρουσία τουμέσα στόν κόσμο, δέν ἐξαντλοῦν ὄμως καί τόν σκοπό τῆς ὑπάρξεώς».
Δέν εἶναι, λοιπόν, ἡ τεκνογονία ὁ ἀποκλειστικός σκοπός τοῦ γάμου, εἶναι ὅμως ὁ γλυκός καί θαυμαστός καρπός του, ὅπου ὁ Θεός τόν παρέχει, διότι ὁ Θεός δίδει τήν κύηση ( Α. Βασ. 1, 19. 27. Ρούθ 4,13).
Πρέπει δέ τά ἀνδρόγυνα νά γνωρίζουν τόν θεολογικό λόγο καί τήν πνευματική ἀξία τῆς τεκνογονίας, γιά νά κάνουν συνειδητά καί ὄχι ἀσυνείδητα τό θεῖο αὐτό ἔργο τους.
Νά γνωρίζουν, δηλαδή, ὅτι γεννώντας παιδιά φέρνουν εἰκόνες τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο∙

ὅτι μέ τήν τεκνογονία τους αὐξάνεται ἡ Ἐκκλησία, γιατί τά γεννώμενα παιδιά τους γίνονται πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό, πρέπει οἱ γονεῖς νά δίνουν καλή παιδεία καί ἀνατροφή στά παιδιά τους.
Γιατί ἄν δέν γίνει αὐτό δέν ὠφελεῖ σέ τίποτα ἡ τεκνογονία τους. Δέν εἶπε ὁ Χριστός γιά τόν Ἰούδα καλύτερα νά μήν εἶχε γεννηθεῖ; Βλ. Ματθ, 26, 24.
Καί ὁ πλούσιος ἐκεῖνος τῆς παραβολῆς ἦταν παιδί πολύτεκνης οἰκογένειας˙ἕξι παιδιά εἶχε ὁ πατέρας τους, ἀλλά ὅλα κατέληξαν στόν τόπο τῆς βασάνου (βλ. Λουκ. 16, 28).
Πραγματικά, δέν ἔχει νόημα ἡ τεκνογονία καί ἡ πολυτεκνία, ἄν δέν ὑπάρχει εὐτεκνία καί καλλιτεκνία. Εἶναι πολύ ὡραῖος καί δυνατός αὐτός ὁ χρυσοστομικός λόγος: «Οὐ τό σπεῖραι ποιεῖ πατέρα μόνον, ἀλλά τό παιδεῦσαι καλῶς˙οὐδέ τό κυῆσαι μητέρα ἐργάζεται,ἀλλά τό θρέψαι καλῶς».
Ἐπίσης πρέπει νά κατανοοῦμε τά ἀνδρόγυνα ὅταν μᾶς λέγουν ὅτι ἡ ἀπόκτηση ἑνός ἐπί πλέον παιδιοῦ θά τούς ἐπιδεινώσει κάποια ὑπάρχοντα προβλήματά τους. Τήν τεκνογονία θά πρέπει νά τήν ἀποφασίσει ἐλεύθερα μόνο του τό ἀνδρόγυνο μέ ὑπολογισμό καί τῆς καταστάσεώς του καί τῶν προβλημάτων του. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει κάπου: «Τά μέν ἄνω (στόν οὐρανό) μόνον τοῦ Θεοῦ, τά δέ κάτω ( τά ἐπίγεια) καί ἡμῶν».Πρέπει, δηλαδή ὁ ἄνθρωπος νά προϋπολογίζει ὅσο καλύτερα μπορεῖ τίς πράξεις του, γιατί διαφορετικά θά ἐμπλακεῖ σέ ποικίλους πειρασμούς. Ὁ χριστιανός ὑπακούει στόν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰσιδώρου τοῦ Πηλωσιώτου: «Μή πέραν τῆς φύσεως, μηδ΄ ἔξω τοῦ μέτρου».
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λέγει καθαρά ὅτι «ἡ γυνή σωθήσεται διά τῆς τεκνογονίας»( Α΄ Τιμ. 1,15).

Ἀλλά ἄν πραγματικά ὁ λόγος αὐτός τοῦ Ἀποστόλου ὁμιλεῖ γιά τεκνογονία καί πολυτεκνία, τότε θά τόν ἐρωτήσουμε μαζί μέ τόν ἅγιο Νικόδημο τόν ἀγιορείτη:
«Τί δέ ἔχουν νά γένουν οἱ ἀνύπανδρες καί παρθένες γυναῖκες, ὦ μακάριε Παῦλε; Τί δέ νά κάνουν οἱ στεῖρες,ὅπου δέν γεννοῦν τέκνα; Ἆραγε ἠμποροῦν νά σωθοῦν καί αὐτές, ἀλλά εἶναι ἀπωλεσμένες, γιατί δέν ἔχουν τέκνα;»

Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ἑρμηνευτής, ἁγιορείτης πατήρ καί ὅπως πραγματικά ἔτσι φαίνεται ἀπό τήν συνάφεια τοῦ κειμένου, τό «διά τῆς τεκνογονίας» ἑρμηνεύεται «διά τῆς τεκνοτροφίας» καί ὄχι «διά τῆς πολυτεκνίας». Προηγουμένως (εἰς Α΄ Τιμ. 1,12) ὁ Ἀπόστολος ἀπηγόρευσε στήν γυναίκα νά διδάσκει στήν Ἐκκλησία, ἀλλά «παρηγορεῖ τώρα αὐτήν γιά τό ἐμπόδιο αὐτό», ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος, καί τῆς λέγει ὅτι ἔχει τέτοιο διδακτικό ἔργο νά κάνει, ἀναγκαῖο γι΄ αὐτήν, ἔργο πού θά τήν σώσει:
Νά διδάσκει τά παιδιά της.
«Σωθήσεται διά τῆς τεκνογονίας»! Θά εἶναι ὅμως καλύτερα νά ἑρμηνεύσουμε τόν λόγο αὐτόν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀναφέροντάς τον στήν Παναγία.
Προηγουμένως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλοῦσε γιά τήν κατωτέρα θέση τῆς γυναίκας ἀπό τόν ἄνδρα. Ἀλλά τώρα μέ τήν τεκνογονία τῆς Παρθένου Μαρίας τό γένος τῶν γυναικῶν ἔλαβε τήν ἰσοτιμία του πρός τό ἀνδρῶο γένος. Παλαιός ἑρμηνευτής λέγει ἐπί τοῦ λόγου τοῦ Ἀποστόλου«ἡ δέ γυνή σωθήσεται διά τῆς τεκνογονίας»: «Σώζεται τό γυναικεῖο γένος καί πᾶσα δέ ἡ τῶν ἀνθρώπων φύσις , διά τοῦ ἐκ τῆς Θεοτόκου κατά σάρκα τικτομένου Χριστοῦ».
Τοῦ ἀρχιμ. Ἰερεμία Φούντα
Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν
νῦν Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλουπόλεως
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...