Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

...είναι ένας τόπος παράξενος......


αναμνήσεις από ένα ταξίδι στην Ελλάδα ......


Μέσα στο ρυθμό της μουσικής,
μέσα στα ζεστά,γεμάτα χρώματα του δειλινού,
στο ανάγλυφο ενός αγάλματος του Ερμή
και στο ζεστό φιλί της Αφροδίτης,
στο βραχνό χτύπο του αμονιού
και στην αχνή μελωδία μιας μακρινής κυριακάτικης καμπάνας,
στη γεμάτη φλέβα του βουρκωμένου παιδιού
και βαθειά μέσα στις ρυτίδες της κυράς της Ρω,
στο ξανάσεμα του δρομέα
και στη μελωδία των αριθμών,
μέσα σε μια λέξη του ποιητή
και σε μια γραμμή που χάραξε ο αγιογράφος,
κάτω από έναν τρούλο του Μυστρά
και πάνω στο βράχο της Μονεμβασιάς,
εκεί που σμίγει η Δύση και η Ανατολή,
είναι ένας τόπος παράξενος,
κατοικεί ένας λαός μίζερου μεγαλείου,
ένας λαός τέτοιας ομορφιάς που ούτε κι ο ίδιος την έχει καταλάβει,
ένας λαός τόσης ευλογίας που και τον ίδιο τρομάζει.
Αυτή  τη γωνιά του κόσμου την κράτησαν οι θεοί για τον εαυτό τους....
εδώ σιγοκαίει η φλόγα που φωτίζει όλο τον κόσμο.

Δ.Κ.  καλοκαίρι του 1992

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

In Christ Alone by Newsboys


Χαρά ή Απελπισία;;;


Η ζωή είναι στα χέρια σου. Μπορείς, αν θέλεις, να διαλέξεις τη χαρά ή μπορείς να συναντάς την απελπισία όπου κι αν κοιτάς.
Όλα είναι δικά σου. Πώς συμβαίνει και μερικοί άνθρωποι βλέπουν παντού όμορφους ουρανούς και πράσινο χορτάρι με ωραία λουλούδια, ενώ άλλοι δυσκολεύονται να βρούνε έστω και ένα όμορφο πράγμα;
Ο Καζαντζάκης λέει: «Έχεις τα πινέλα και τα χρώματα. Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».
Δεν έχει σημασία τι χρώματα χρησιμοποιείς τώρα. Πάντα μπορείς να τ’ αλλάξεις…
Leo Buscaglia
Πηγή: εδώ

Θρησκευτικά ... αλλιώς!!!: Τι είναι η Εκκλησία;

Θρησκευτικά ... αλλιώς!!!: Τι είναι η Εκκλησία;: Όλοι οι Χριστιανοί, ομιλούν για την Εκκλησία. Φαίνεται όμως, πως πολύ λίγοι γνωρίζουν, τι είναι η Εκκλησία. Γι’ αυτό, ας πούμε με λίγα...

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Είμαι Άνθρωπος



Ένα κολάζ από ανθρώπους που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό, σε έναν κόσμο όπου ένας χαρακτηρισμός φαίνεται αρκετός για να τους περιγράψει.
Το βρήκαμε http://symvstathmos.wordpress.com/

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Ορθόδοξο προσευχητάριο


Free Orthodox Prayer Book for everyone! Ορθόδοξο προσευχητάριο για κάθε ορθόδοξο χριστιανό (δωρεάν)

Prayer Book
Ένα πολύ εύχρηστο προσευχητάριο για κάθε στιγμή της ημέρας. Περιέχει πρωινές, βραδινές προσευχές, ύμνους, κλπ. Σε μικρό, βολικό μέγεθος, το δημοσιεύουμε όπως το βρήκαμε από τη σελίδα της Ι. Μητροπόλεως Τορόντο (Καναδά).
Το βιβλίο αυτό μας παραχωρεί να δημοσιεύσουμε με την ευλογία και τις ευχές του, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τορόντο (Καναδά) κκ Σωτήριος, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά και ευχόμαστε Ο Κύριος να ενισχύει το δύσκολο έργο του.
Σε δυο εκδόσεις: Ελληνική και Αγγλική.
—————-
You can find here a very useful and handy prayer book, for every occasion. We found and republish this under the blessings and kind permission of His Eminence Metropolitan Archbishop Sotirios. (Greek Orthodox Metropolis of Toronto, Canada).
English Prayer Book!
Ελληνικό Προσευχητάριον!


 Αναδημοσίευση.  http://iliaxtida.wordpress.com/page/28/

Τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας



Τα Μυστήρια είναι εκείνες οι ιερές τελετές της Εκκλησίας μας, που αποτελούν αισθητά σημεία της θείας χάρης, μεταδίδουν στους πιστούς την ουράνια ευλογία, χαράσσουν βαθειά στο εσωτερικό των χριστιανών σωτηριώδεις συνέπειες, αναμορφώνουν ψυχικά τον άνθρωπο, τον μεταμορφώνουν σε καινή κτίση. Τα ιερά Μυστήρια είναι θεοσύστατα, δηλαδή τα συνέστησε ο ίδιος ο Χριστός. Η συνειδητή συμμετοχή όλων μας σε αυτά είναι απαραίτητη για την ένωσή μας με τον Θεό και τη σωτηρία μας.



Η σημασία των ιερών Μυστηρίων



Τα μυστήρια είναι ιερές τελετές της Εκκλησίας μας, που ιδρύθηκαν από τον ίδιο τον Χριστό. Παρέχουν στους πιστούς τη θεία χάρη και αποσκοπούν στην ευλογία ολόκληρης της ψυχοσωματικής υπόστασης του ανθρώπου. Τα ιερά μυστήρια είναι επτά:
1) Το βάπτισμα ενσωματώνει το βαπτισθέντα στο σώμα της Εκκλησίας.
2) Το χρίσμα σφραγίζει με τα χαρίσματα του Αγ. Πνεύματος τη νέα πνευματική ζωή που άρχισε με το βάπτισμα.
3) Η μετάνοια – εξομολόγηση αποκαθιστά την πνευματική υγεία της ψυχής, την οποία χάνει ο άνθρωπος με την αμαρτία.
4) Η θεία ευχαριστία τρέφει με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού τα μέλη της Εκκλησίας, τα ενώνει εσωτερικά με τη θεότητα και τα θεοποιεί.
5) Η ιεροσύνη παρέχει με τη χειροτονία τους λειτουργούς της Εκκλησίας.
6) Ο γάμος δημιουργεί, ευλογεί και αγιάζει τη χριστιανική οικογένεια.
7) Το ευχέλαιο παρέχει τη σωματική ίαση στα ασθενούντα μέλη της Εκκλησίας, αλλά και την πνευματική τους υγεία με την άφεση των αμαρτιών.
Υπάρχουν ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας που είναι υποχρεωτικά για όλους τους πιστούς. Αυτά είναι το Βάπτισμα, το Χρίσμα, η Εξομολόγηση και η Θεία Ευχαριστία. Υπάρχουν και εκείνα που δεν είναι υποχρεωτικά για όλους τους πιστούς. Αυτά είναι ο Γάμος, η Ιερωσύνη και το Ευχέλαιο.
Άλλα Μυστήρια της Εκκλησίας μας τελούνται μόνο μία φορά στον πιστό, και συγκεκριμένα το Βάπτισμα, το Χρίσμα και η Ιεροσύνη. Άλλα είναι επαναλαμβανόμενα στη ζωή του πιστού, και συγκεκριμένα η Εξομολόγηση, η Θεία Ευχαριστία και το Ευχέλαιο. Ο Γάμος είναι μη επαναλαμβανόμενο Μυστήριο, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας ευλογεί την τέλεση ενός Γάμου και φιλανθρώπως επιτρέπει τη σύναψη δύο ακόμη.

Πηγή: faneromenihol.gr

Τι Λοιπόν;....



Τι λοιπόν, της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνη ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι' από ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίσαμε
τάφου γή θα μας έχη χωρίση;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε καί βλέπουμε
τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;

Κι' αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
καί χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ο,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνη;

Τίποτ'άλλο; Στερνό μας απόριμμα
τό κορμί που πετιέται και λυώνη;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζη;

Κι'ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρα απ' τον τάφο αρχίζη;

Η ψυχή ταξειδεύτρα μεσ' τ'άπειρο
σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζη;

που ανεβαίνη στα νέφη απ' τα πέλαγα
κι'απ'τα νέφη στούς κάμπους σταλάζη;

Μήπως ο,τι θαρρούμε βασίλεμμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;

Κι'αντί ν'άρθη μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μιά αβράδυαστη μέρα;

Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο;
Κι'η ζωή μήπως κρύβη την πλάνη;

Ό,τι λέμε πως ζη μήπως πέθανε
κι'είναι αθάνατο ο,τι έχει πεθάνει;

    Γεώργιος Δροσίνης

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Στον Δάσκαλο ... Κωστής Παλαμάς!


Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.

Σκάψε βαθειά. Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι !

Daughtry - What About Now


Γέροντας Πορφύριος - «Όταν βρεις τον Χριστό σου αρκεί»





«Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτε άλλο, ησυχάζεις.
Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει Χριστός. Ζεις στα άστρα, στο άπειρο, στον ουρανό με τους αγγέλους, με τους Αγίους, στη γη με τους ανθρώπους, με τα φυτά, με τα ζώα, με όλους, με όλα.
Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε πίεση, ούτε άγχος, ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση»...
πηγή http://xristianos.gr/

Η δύναμη της προσευχής - «Κύριε, ελέησον»...




«Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ…» (Ματθ. 9,27)
Ζούμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ἀπιστίας καὶ ἀθεΐας. Οἱ περισσότεροι μπορῶ νὰ πῶ δὲν πιστεύουν. Μέσα στοὺς ἑκατὸ ἀνθρώπους, ζήτημα σήμερα ἂν ἕνας πιστεύῃ εἰλικρινὰ στὸ Θεό. Οἱ ἄλλοι εἶνε ἀδιάφοροι, ἄπιστοι καὶ ἄθεοι.

Μοῦ ἔλεγε ἔνας παπᾶς μὲ δάκρυα, ὅτι εἶνε σαράντα χρόνια σ᾿ ἕνα χωριὸ μὲ πεντακόσες ψυχές. Καλὸς παπᾶς, δὲν ἔδωσε ποτέ ἀφορμὴ σκανδάλου. Χτυπᾷ τὴν καμπάνα κάθε Κυριακή, τοὺς προσκαλεῖ, πηγαίνει στὰ σπίτια τους. Καὶ ὅμως, ἂν πᾷς στὴν ἐκκλησιά, δὲ᾿ βρίσκεις παραπάνω ἀπὸ πέντε ἄντρες καὶ δέκα γυναῖκες· καὶ πολλὲς φορὲς τὸ καλοκαίρι δὲν ὑπάρχει οὔτε παιδὶ νὰ κρατήσῃ λαμπάδα. Ποῦ εἶνε; Δὲν ἐκκλησιάζονται.
Καὶ αὐτό, κατ᾿ ἀναλογίαν, γίνεται σχεδὸν παντοῦ. Κι ὅταν ὁ παπᾶς τοὺς λέει, Γιατί δὲν ἔρχεστε στὴν ἐκκλησία; ἀπαντοῦν· Τί νὰ κάνω στὴν ἐκκλησία;… Πηγαίνει στὸ καφενεῖο, πηγαίνει στὴν ταβέρνα, πηγαίνει στὰ γήπεδα, πηγαίνει ἐκδρομές, πηγαίνει παντοῦ, ἀλλὰ πόδια νὰ πάῃ στὴν ἐκκλησιὰ δὲν ἔχει. Καὶ μὲ αὐθάδεια λέει, Τί νὰ κάνω στὴν ἐκκλησία;…

Ἂν ὑπάρχῃ ὅμως ἕνα μέρος ποὺ εἶνε πιὸ ἀναγκαῖο ἀπὸ ὅλα νὰ πάῃ κανείς, αὐτὸ εἶνε ὁ ναὸς τοῦ Ὑψίστου. Ἐδῶ μέσα θὰ ᾿ρθῇς· ἐδῶ θὰ βαπτισθῇς, ἐδῶ θὰ στεφανωθῇς, ἐδῶ ὁ παπᾶς γιὰ τελευταία φορὰ θὰ πῇ «Δεῦτε τελευταῖον ἀσπασμὸν δῶμεν, ἀδελφοί, τῷ θανόντι…». Ἐδῶ εἶνε τὰ ἅγια καὶ τὰ ἱερά· ἐδῶ εἶνε οἱ ἅγιες εἰκόνες, ἐδῶ εἶνε οἱ ἄγγελοι καὶ οἱ ἀρχάγγελοι, ἐδῶ εἶνε τὰ μυστήρια τῶν μυστηρίων, ἐδῶ ἀκούγεται τὸ Εὐαγγέλιο, τὰ πάγχρυσα λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ἐδῶ μέσα ὅλοι μας, σὰν μιὰ οἰκογένεια, φωνάζουμε καὶ παρακαλοῦμε τὸ Θεὸ καὶ λέμε «Κύριε, ἐλέησον». Καὶ αὐτὸ τὸ «Κύριε, ἐλέησον», ποὺ μπορεῖ νὰ τὸ πῇ καὶ ὁ γέρος ὁ ἀσπρομάλλης καὶ ὁ ἀγράμματος καὶ ἀστοιχείωτος κ᾿ ἕνα μικρὸ παιδάκι ποὺ κρατάει στὴν ἀγκαλιά της ἡ μάνα, αὐτὸ τὸ «Κύριε, ἐλέησον» κάνει θαύματα.


Ναί, θαύματα κάνει. Ποιός μᾶς τὸ λέει; Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο.

Ὁ Χριστός, λέει, πῆγε σὲ μιὰ πόλι. Χιλιάδες κόσμος μαζεύτηκε, πατεῖς με – πατῶ σε. Πῆγαν ἀπὸ μιὰ περιέργεια, γιὰ νὰ δοῦνε ποιός εἶν᾿ αὐτὸς ποὺ κάνει θαύματα. Ἤθελαν νὰ δοῦνε τὸ Χριστό. Ἄλλοι ἀνέβηκαν στὶς στέγες, ἄλλοι στὰ δέντρα καὶ ὅπου ἀλλοῦ μποροῦσαν.

Ξαφνικά, μέσα στὸν κόσμο, ἀκούστηκαν φωνὲς ποὺ ἔλεγαν «Κύριε, ἐλέησον»· «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ» (Ματθ. 9,27).
Ποιός φωνάζει; Κανένας πλούσιος; Ὁ πλούσιος πρέπει νὰ χάσῃ τὰ χρήματα, νὰ χρεωκοπήσῃ, νὰ γίνῃ ζητιάνος, καὶ τότε θὰ πῇ τὸ «Κύριε, ἐλέησον».
Ποιός φωνάζει; Κανένας δυνατὸς ποὺ ἔχει ἀξιώματα; Οὔτε αὐτοὶ φωνάζουν. Πρέπει νὰ πέσουν ἀπὸ τὰ ἀξιώματά τους, καὶ τότε θὰ φωνάξουν «Κύριε, ἐλέησον».
Ποιός φωνάζει; Κανένας ὑγιής, ποὺ δὲν αἰσθάνεται κανένα πόνο; Μπᾶ· ὅταν ἔχῃς γερὰ τὰ κόκκαλα καὶ τὰ πνευμόνια καὶ τὴν καρδιά, Θεὸ δὲ᾿ ζητᾷς. Ὅταν πέσῃς στὸ κρεβάτι καὶ σὲ πάρουν μέσα στὸ χειρουργεῖο καὶ εἶνε ἕτοιμο τὸ μαχαίρι τοῦ γιατροῦ νὰ σὲ κάνῃ κομμάτια, τότε φωνάζεις «Κύριε, ἐλέησον».
Ποιός φωνάζει; Οἱ χιλιάδες ἐκεῖνες τοῦ κόσμου, ἄντρες γυναῖκες παιδιά; Μόνο μιὰ φωνὴ ἀκούγεται σπαρακτική.
Ποιός φωνάζει; Δύο φτωχοί, δυστυχισμένοι καὶ τυφλοὶ ἄνθρωποι. Δὲν βλέπανε καθόλου. Καὶ μόλις ἀκούσανε ὅτι μπαίνει ὁ Χριστὸς μέσα στὴν πόλι, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν ποῦ εἶνε, ἄρχισαν μὲ τὰ στόματά τους νὰ φωνάζουν «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ». Καὶ τὸ φώναζαν διαρκῶς.

Ὁ Χριστὸς βάδιζε καὶ ἔκανε πὼς δὲν ἀκούει. Φθάνει καὶ μπαίνει σ᾿ ἕνα σπίτι. Σταματήσανε ἆραγε τότε οἱ τυφλοί; Ὄχι. Συνέχισαν ἀπ᾿ ἔξω, σὰν σκυλιά, νὰ φωνάζουν· «Κύριε, ἐλέησον». Ὁ Χριστὸς δοκίμαζε τὴν πίστι τους. Ἅμα εἶδε τὴ μεγάλη ὑπομονή τους, τοὺς λέει· «Πιστεύετε, ὅτι μπορῶ νὰ σᾶς κάνω καλά;». «Ναί, Κύριε», ἀκούστηκε μέχρι τὰ ἄστρα ἡ φωνή τους (Ματθ. 9,28).
Τότε ὁ Χριστὸς -ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς πιστεύουμε- τί ἔκανε; Ἅπλωσε τὰ ἅγιά του χέρια ἐπάνω στὰ σβησμένα τους μάτια· καὶ ἀμέσως, ὅπως ἄλλοτε ἄναψε τὸν ἥλιο καὶ τὰ ἄστρα, ἔτσι τὴ στιγμὴ ἐκείνη δυὸ ζευγάρια μάτια ἄνοιξαν, οἱ δύο ἄνθρωποι εἶδαν τὸ φῶς τους καὶ λέγανε χίλια εὐχαριστῶ. Καὶ ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη πήγαιναν παντοῦ καὶ διαλαλοῦσαν, ὅτι ὁ Χριστὸς τοὺς ἔκανε καλά.

Βλέπετε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, τί κάνει τὸ «Κύριε, ἐλέησον»; Τὸ φώναξαν οἱ τυφλοί, τὸ ἄκουσε ὁ Χριστός, τοὺς ἐσπλαχνίσθη καὶ τοὺς ἔκανε καλά.
-Μὰ ποῦ εἶνε ὁ Χριστός; θὰ μοῦ πῆτε.
Ποῦ εἶνε ὁ Χριστός; Ἐδῶ εἶνε ὁ Χριστός, μέσα στὴν ἐκκλησία! Τὴν ὥρα ποὺ ἀκούγεται τὸ εὐαγγέλιο, τὴν ὥρα ποὺ βγαίνουν τὰ ἅγια, τὴν ὥρα ποὺ κρατάει ὁ παπᾶς τὸ δισκοπότηρο, τὴν ὥρα ποὺ κοινωνᾷς, ἐκεῖ εἶνε ὁ Χριστός. Ναί, αὐτή εἶνε ἡ πίστις μας. Κάθε ψίχουλο καὶ κάθε σταλαγματιὰ ἀπὸ τὸ ἅγιο δισκοπότηρο εἶνε ὁ Χριστός μας. Τὸ πιστεύεις; Ἔλα στὴν ἐκκλησιὰ καὶ φώναξε τὸ «Κύριε, ἐλέησον».
Στὴ θεία λειτουργία τὸ λέμε πολλὲς φορές. Ἀπὸ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία…» μέχρι τὸ «Δι᾿ εὐχῶν…» πάνω ἀπὸ πενήντα φορὲς λέμε τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Ἀλλὰ πῶς τὸ λέμε; Δὲν ὑπάρχει κατάνυξις καὶ προσοχή.

Τὸ λέγανε καὶ πρὶν διακόσα χρόνια, μὰ τὴν ὥρα ποὺ τὸ λέγανε κλαίγανε.
«Κύριε, ἐλέησον», ἔλεγε ἡ χήρα.
«Κύριε, ἐλέησον», ἔλεγε τὸ ὀρφανό,
«Κύριε, ἐλέησον», ἔλεγε ὁ σκλαβωμένος Ἕλληνας.
«Κύριε, ἐλέησον», ἔλεγε ὁ τσομπάνος.
«Κύριε, ἐλέησον», ἔλεγε ὁ χωριάτης.
«Κύριε, ἐλέησον», τὸ ἔλεγαν ὅλοι.


Ἀλλὰ τὴν ὥρα ποὺ τὸ λέγανε, τὸ πίστευαν ἀκραδάντως. Τώρα δὲν πιστεύουμε.

Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ἔφτανε τὸ «Κύριε, ἐλέησον» νὰ κάνῃ θαῦμα. Ἔπεφτε λ.χ. ἀκρίδα στὸν κάμπο τῆς Θεσσαλίας καὶ δὲν ἔμενε τίποτε. Καὶ πήγαιναν στὰ Μετέωρα, παίρνανε τὰ ἅγια λείψανα στὰ χέρια τους στὴν Καλαμπάκα καὶ στὰ Τρίκαλα (ειχανε ἀγάπη καὶ ὁμόνοια μεταξύ τους, νηστεύανε τρεῖς μέρες, δὲν σμίγανε τὰ ἀντρόγυνα), καὶ κάνανε λιτανεία καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ φωνάζανε «Κύριε, ἐλέησον»· ἔ, δὲν περνοῦσε μέρα, καὶ ἕνας ἄνεμος ἔπαιρνε τὶς ἀκρίδες καὶ τὶς ἔρριχνε μέσα στὸν Πηνειὸ ποταμὸ καὶ δὲν ἔμενε οὔτε μία. Νά τί κάνει τὸ «Κύριε, ἐλέησον», ὅταν κανεὶς πιστεύῃ πραγματικά.
Ἀλλοῦ πάλι ἔπεφτε χολέρα καὶ θέριζε τοὺς ἀνθρώπους. Ἑκατό, διακόσοι νεκροί· δὲν προλαβαίνανε ν᾿ ἀνοίγουν τάφους. Καὶ πάλι νηστεύανε, κάνανε λιτανεία μὲ τὰ ἅγια λείψανα τοῦ ἁγίου Νικάνορος καὶ ἄλλων ἁγίων, καὶ βγαίνανε ἔξω στοὺς κάμπους καὶ στὰ βουνὰ καὶ παρακαλούσανε τὸ Θεό, καὶ ἡ χολέρα κοβότανε μὲ τὸ μαχαίρι.
Καὶ ἀλλοῦ πάλι, ποὺ εἶχε ἀνομβρία καὶ δὲν ἔπεφτε σταλαγματιὰ καὶ ἡ γῆ ἤτανε σὰν τὸ κεραμίδι, ἔβγαιναν πάλι ἔξω μὲ τὶς εἰκόνες καὶ τὰ λείψανα καὶ παρακαλοῦσαν. «Κύριε, ἐλέησον» λέγανε μὲ τὴν καρδιά τους, καὶ ὁ οὐρανὸς ἔβρεχε καὶ μούσκευε τὸ χῶμα.
Καὶ ἀλλοῦ, ποὺ γινόταν σεισμός, γονατίζανε καὶ προσευχότανε. «Κύριε, ἐλέησον» λέγανε, καὶ σταματοῦσε ὁ σεισμός.

Δὲν εἶνε παραμύθια αὐτά· τὰ θυμοῦνται οἱ μεγαλύτεροι. Ζωντανὴ εἶνε ἡ θρησκεία μας· ἀρκεῖ μόνο νὰ ἔχουμε δυνατὴ πίστι.

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τί δύναμι ἔχει ἡ προσευχή, τὸ «Κύριε, ἐλέησον»;

Ἐδῶ εἶνε ὁ Χριστός μας. Καὶ ὅπως ἐρώτησε τοὺς δύο τυφλούς, ἐρωτᾷ κ᾿ ἐμένα, ἐρωτᾶ κ᾿ ἐσᾶς, ἐρωτᾷ ὅλους ἀνεξαιρέτως καὶ λέει· «Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;». Ἂς ἀπαντήσῃ ὁ λαός μας, ἂς ἀπαντήσουμε κ᾿ ἐμεῖς; Ἂν ποῦμε μὲ τὴν καρδιά μας «Ναί, Κύριε», τότε τὰ ἄστρα θὰ κατεβοῦν στὴ γῆ. Τότε θὰ δοῦμε θαύματα μεγάλα.


Ἂς παρακαλέσουμε τὸ Χριστό μας, νὰ μᾶς δώσῃ πίστι. Πίστι, ἀδέρφια μου, χρειαζόμεθα· πίστι σὰν ἐκείνη ποὺ εχανε οἱ δύο τυφλοί. Νὰ μᾶς δώσῃ πίστι, ὅπως εχανε οἱ πρόγονοί μας. Καὶ ὅταν ἔχουμε πίστι στὴν καρδιά, τότε φτάνει ἕνα «Κύριε, ἐλέησον» γιὰ νὰ γίνῃ τὸ θαῦμα. Τότε κ᾿ ἐδῶ στὴ γῆ θὰ ζήσουμε καλὰ καὶ εὐλογημένα, καὶ ὅταν κλείσουμε τὰ μάτια στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο, φτερὰ ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων θὰ μᾶς πᾶνε στὰ οὐράνια σκηνώματα. Καὶ ἐκεῖ, μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀγγέλους, θὰ ὑμνοῦμε αἰωνίως τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸν καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα εἰς αἰῶνας αἰώνων.


† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ὁσίου Ναοὺμ Ἀρμενοχωρίου - Φλωρίνης 25-7-1971)
augoustinos-kantiotis.gr

πηγή    http://xristianos.gr/


Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

MANKIND IS NO ISLAND - Tropfest Winner (TSI: "Sunflower")


Να αντιστεκόμαστε στη σκληρότητα του κόσμου,........


 
Να αντιστεκόμαστε στη σκληρότητα του κόσμου,
να αντιστεκόμαστε στην ανθρώπινη βαρβαρότητα,
να βοηθάμε τον άλλον όχι μόνον να επιβιώνει,
αλλά και να ζει ποιητικά τη ζωή του
μέσα στην αγάπη, τη φιλία, την αισθητική απόλαυση,
δηλαδή μέσα στη σχέση του με τους άλλους
και μέσα στη σχέση του με τον κόσμο.
 
Γάλλος φιλοσόφος Εντγκάρ Μορέν

πηγή http://symvstathmos.wordpress.com/

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Το καναρινί ποδήλατο (1999)


Η ταινία γυρίστηκε το 1999. Πιστή στην πραγματικότητα (βασίζεται άλλωστε σε αληθινή ιστορία), δεν τελειώνει με "επαίνους" αλλά τονίζει την εμπιστοσύνη στην αξία των ανθρώπινων σχέσεων και στην αξία της θέλησης.
Υπόθεση

Ο Άρης Σιούτης διορίζεται δάσκαλος στην έκτη τάξη ενός δημόσιου σχολείου της Αθήνας και ανακαλύπτει ότι ένας από τους μαθητές του, ο Λευτέρης Μουρατίδης, είναι σχεδόν αναλφάβητος και απομονωμένος από τους συμμαθητές του. Αποφασίζει να βοηθήσει το παιδί να βγει από το αδιέξοδο, όμως αντιμετωπίζει πολλαπλά εμπόδια: οι συνάδελφοί του είναι ηττοπαθείς και δεν πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει κάτι, ο ίδιος ο Λευτέρης δύσπιστος, οι γονείς του δεν είναι πολύ συνεργάσιμοι, ενώ και η συμπεριφορά των υπόλοιπων παιδιών δεν είναι πάντοτε φιλική απέναντι στο Λευτέρη...





Προσκυνητής: Καμπάνες και τοπία (75 πανέμορφες φωτογραφίες)

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Στάση Ζωής



Zoe's attitude from Spyros Vrettos on Vimeo.


Περίληψη

Όσοι μαθητές επιδείξουν τις καλύτερες εξωσχολικές εργασίες θα βραβευθούν. Όλοι προετοιμάζονται, εκτός από τη Ζωή και το Σταμάτη. Η Ζωή διότι προσφέρει διαρκώς φροντίδα στους άλλους. Κι ο Σταμάτης επειδή νιώθει υπερβολικά φορτωμένος από τις μεγάλες προσδοκίες του πατέρα του και ανήσυχος από τους συχνούς καβγάδες των γονέων του.
Η Ζωή βοηθά τις συμμαθήτριές της τόσο ώστε να βραβευθούν όλες. Δεν έχει βρεθεί όμως ο παραλήπτης του ανώτατου βραβείου. Οι βραβευμένες αναγνωρίζουν σε όλους το ρόλο της Ζωής στις εργασίες τους. Έτσι καλείται η Ζωή να παραλάβει το ανώτατο βραβείο. Εκείνη νιώθει ανήμπορη να δεχθεί ένα τόσο μεγάλο βραβείο.Το προσφέρει στον φίλο της τον Σταμάτη, που με μεγάλο αγώνα και αυτοθυσία κατόρθωσε να κρατήσει τους γονείς του ενωμένους.
http://www.zoforos.com/EL/zoes-attitude/

Θρησκευτικά ... αλλιώς!!!: Ακόμα και τους εχθρούς σας... Love Your Enemies......

Θρησκευτικά ... αλλιώς!!!: Ακόμα και τους εχθρούς σας... Love Your Enemies......: Ή ρθαν οι Έλληνες και τα είπαν όλα. Τα πάντα όλα. Όσοι ακολούθησαν μετά, απλά σχολίασαν αυτά που είπαν οι Έλληνες. Τίποτε δεν...

Οι τυφλοί και ο ελέφαντας



elephant
Μια φορά και έναν καιρό ήταν 6 τυφλοί άντρες που κάθονταν σε ένα παγκάκι στο πάρκο και συζητούσαν. ‘Έλεγαν πως ενώ η φύση τους είχε αδικήσει και δεν τους είχε δώσει την δυνατότητα να βλέπουν τον κόσμο γύρω τους, όπως οι άλλοι άνθρωποι, εν τούτοις, τους είχε δώσει την δυνατότητα να αναπτύξουν περισσότερο τις υπόλοιπες αισθήσεις τους, και κυρίως την αφή, ώστε να μπορούν να καταλαβαίνουν με τα χέρια τους τι είναι το κάθε τι που βρίσκεται μπροστά τους. Όλοι συμφωνούσαν ότι μπορούσαν να ψηλαφίσουν κάτι με τα χέρια τους και να καταλάβουν αμέσως τι είναι αυτό που πιάνουν.
Παρακάτω, καθόταν ένας γέρος. Δεν μίλαγε, αλλά άκουγε με ενδιαφέρον και περιέργεια αυτά που έλεγαν οι 6 τυφλοί άντρες. Ήταν πολύ μεγάλος σε ηλικία και η μεγάλη εμπειρία του από τη ζωή τον είχε κάνει σοφό. Είχε μάθει να μην βιάζεται να κρίνει ή να απορρίψει κάτι και να δέχεται πως κάθε πράγμα, κάθε θέμα, μπορεί να έχει πολλές όψεις. «Ένα πράγμα μπορεί να είναι έτσι αλλά και αλλιώς», συνήθιζε να λέει.
Μετά από αρκετή ώρα και αφού είχε ακούσει προσεκτικά όσα έλεγαν οι τυφλοί άντρες δίπλα του, τους πλησίασε και τους ρώτησε: «Πώς είστε τόσο σίγουροι πως ό,τι ακουμπάτε, ό,τι ψηλαφίζετε με τα χέρια σας, μπορείτε να καταλάβετε αμέσως τι είναι και να είστε σίγουροι για αυτό; Πώς ξέρετε ότι δεν κάνετε λάθος;» Οι 6 τυφλοί άντρες του απάντησαν ότι δεν κάνουν ποτέ λάθος και ότι αν ήθελε να το διαπιστώσει και ο ίδιος, μπορούσε να τους βάλει μία δοκιμασία.
Ο γέρος δέχτηκε και την επόμενη μέρα τους συνάντησε πάλι στο πάρκο για τη μεγάλη δοκιμασία. Ο γέρος έφερε μαζί του έναν ελέφαντα και έβαλε τους 6 άντρες να τον πλησιάσουν και ένας ένας να τον ακουμπήσουν με τα χέρια ους και να του πουν τι είναι.
Ο πρώτος τυφλός άντρας, πλησιάζοντας τον ελέφαντα από το πλάι, έπεσε πάνω στο σκληρό και σταθερό του σώμα. Ψηλαφίζοντας με τα χέρια του την τεράστια και σκληρή πλευρά του ελέφαντα, κατέληξε με στόμφο: « Μα αυτό είναι, φυσικά, ένας τοίχος!».
Ο δεύτερος τυφλός άντρας, από εκεί που στεκόταν, πλησίασε τον ελέφαντα από μπροστά και έπιασε την προβοσκίδα του. Αφού περιεργάστηκε με τα χέρια του την μακριά, κυλινδρική προβοσκίδα του ελέφαντα, είπε με σιγουριά: «Μου έχεις φέρει ένα φίδι, αυτό είναι ένα φίδι!».
Ο τρίτος άντρας, που στεκόταν λίγο πιο πέρα, έπιασε τους χαυλιόδοντες του ελέφαντα. Ήταν λείοι και μυτεροί σαν βέλη και ο τυφλός άντρας αμέσως αναφώνησε: «Αυτά που πιάνω είναι ακόντια, είναι σίγουρα ακόντια!».
Ο τέταρτος τυφλός άντρας, που είχε μακριά χέρια, έπιασε τα αφτιά του ελέφαντα που κουνιούνταν πέρα δώθε και όπως τα περιεργάστηκε, κατέληξε: «Είναι τα σκληρά φύλλα από έναν ανεμιστήρα που κουνιέται!».
Ο πέμπτος άντρας, που ήταν πιο κοντός, έπιασε τα πόδια του ελέφαντα. Τα χάιδεψε με τα χέρια του μέχρι κάτω, τα έτριψε, και γυρνώντας προς τον γέρο-σοφό, είπε με μεγάλη βεβαιότητα: «Είναι ένας χοντρός, τραχύς κορμός δέντρου, είμαι βέβαιος!».
Ο γέρος είπε και στον τελευταίο τυφλό άντρα να πλησιάσει και εκείνος, ψάχνοντας με τα χέρια του, έπιασε την ουρά του ελέφαντα. Ήταν μακριά, κυλινδρική και τραχιά σαν χοντρό σχοινί. «Είναι σχοινί. Είναι σίγουρα ένα χοντρό, δυνατό σχοινί!» αναφώνησε.
conte-sufc3ad0001-copiaeng
Αφού τελείωσαν και οι έξι, ο σοφός γέρος τους φώναξε κοντά του και τους είπε: «Κάνατε όλοι λάθος. Κανένας σας δεν βρήκε τι ήταν αυτό που είχε μπροστά του, που άγγιζε με τα χέρια του. Και όμως ήσασταν και οι έξι τόσο σίγουροι για τις απαντήσεις σας! Αυτό που πιάσατε όλοι σας ήταν ένας ελέφαντας. Ανάλογα όμως με την θέση όπου στεκόταν ο καθένας σας, ανάλογα με το ύψος του και το μάκρος των χεριών του, έπιανε με τα χέρια του ένα διαφορετικό σημείο του ελέφαντα. Έτσι, ένας νόμιζε ότι πιάνει έναν τοίχο, ο άλλος ένα φίδι, ο τρίτος ένα ακόντιο, ο τέταρτος τα φύλλα ενός ανεμιστήρα, ο πέμπτος έναν κορμό δέντρου και ο τελευταίος ένα δυνατό σχοινί. Κανένας σας όμως δεν κατάλαβε ότι αυτό που αγγίζατε, αυτό που περιεργαζόσασταν και ψηλαφίζατε ήταν πολύ μεγαλύτερο και είχε και άλλα μέρη, και άλλες πλευρές και άλλα σημεία που θα μπορούσατε να πιάσετε για να καταλάβετε τι πραγματικά είναι. Έτσι, κανένας σας δεν προχώρησε πιο πέρα για να αγγίξει και τα άλλα μέρη του ελέφαντα, κανένας δεν είχε ολοκληρωμένη αίσθηση του σώματος του ελέφαντα, ώστε, από τα διαφορετικά χαρακτηριστικά του, να μπορέσει να καταλάβει ότι αυτό που αγγίζει είναι ένας ελέφαντας!».
Οι έξι τυφλοί άντρες είχαν χάσει τη μιλιά τους. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν πόσο λάθος είχαν κάνει όλοι τους. Έτσι, με σεβασμό ζήτησαν, πλέον, από τον σοφό γέρο να τους εξηγήσει το λάθος τους, ώστε να μπορέσουν να γίνουν
καλύτεροι. Και ο γέρος τους είπε: «Ο κάθε άνθρωπος, και αυτός που τα μάτια του βλέπουν καλά και καθαρά, ανάλογα με το ποιος είναι και με τη θέση που βρίσκεται, μπορεί να βλέπει ή να νιώθει διαφορετικά το ίδιο πράγμα. Για να
είμαστε σίγουροι για κάτι, πρέπει να το επιβεβαιώσουμε πολύ καλά και πολλές φορές και κυρίως, πρέπει να το πλησιάσουμε, να το «δούμε» ολόκληρο. Εσείς δεν ψηλαφίσατε τον ελέφαντα ολόκληρο. Ο καθένας σας άγγιξε το σημείο από το σώμα του ελέφαντα που ήταν πιο κοντά του και από εκεί έβγαλε το συμπέρασμα του, το οποίο βέβαια, ήταν λάθος γιατί αφορούσε μόνο ένα κομμάτι και όχι το σύνολο. Δεν μπορούμε να κρίνουμε κάτι και να βγάλουμε συμπέρασμα, ότι και να είναι αυτό, εάν δεν το δούμε, δεν το «αγγίξουμε» από παντού, από όλες τις πλευρές του, ώστε να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα και να μπορούμε να εκφράσουμε μία σωστή άποψη.»
«Ένας ακόμα λόγος που δεν μπορέσατε να βρείτε τι είναι αυτό που όλοι σας αγγίζατε, είναι ότι δεν συνεργαστήκατε μεταξύ σας. Ακόμα και χωρίς να ξέρετε ότι σε όλους σας έχω δώσει τον ίδιο ελέφαντα να πιάσετε, αν μιλούσατε μεταξύ σας και λέγατε ο ένας στον άλλον τι πιάνετε με τα χέρια σας και τι καταλαβαίνετε από αυτό, τότε συνδυάζοντας τις εμπειρίες και τις εντυπώσεις σας από το άγγιγμα του ελέφαντα, θα μπορούσατε να βρείτε τι είναι. Πάντοτε έχουμε να κερδίσουμε από τη συνεργασία με άλλους ανθρώπους ακόμα και αν θεωρούμε ότι αυτά που κάνει ο καθένας μας είναι διαφορετικά και δεν έχουν σχέση με αυτά που κάνει ο άλλος. Αν λέγατε όλοι τη γνώμη σας για το τι είναι αυτό που αγγίζατε, αν ανταλλάσατε απόψεις, στο τέλος θα καταφέρνατε συνδυάζοντας τις γνώμες σας και τα ευρήματα σας να βρείτε την αλήθεια. Πριν καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα, είναι καλό να μιλάμε και με άλλους ανθρώπους, να ακούμε και να προσπαθούμε να καταλάβουμε και την δική τους άποψη, πριν βεβαιωθούμε για τα δικά μας συμπεράσματα.»
______
  (προσαρμοσμένο από το ποίημα “Six Blind Men and the Elephant”του Αμερικανού ποιητή John Godfrey Saxe (1816--1887)

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Το «ακριβώς» της Δύσης και το «περίπου» της Ανατολής



Αντώνης Παπαγιάννης*

Συχνά ακούμε ή χρησιμοποιούμε την ρήση ‘Ανήκομεν εις την Δύσιν’. Έγινε ‘κλισέ’ από τότε που την πρωτοξεστόμισε ο παλιός Καραμανλής. Ως χαρακτήρες όμως οι σύγχρονοι Έλληνες εμφανιζόμαστε διχασμένοι: είμαστε Δυτικοί ή Ανατολίτες; Σαν τον Κολοσσό της Ρόδου, ιστορικά πατούμε με το ένα πόδι σε κάθε πλευρά της νοητής γραμμής που χωρίζει τους δυο κόσμους. Μας διεκδικεί η Δύση (βέβαια από τότε που πρωτοέγραψα το κείμενο ίσως να έχουν αλλάξει τα πράγματα…), την θέλουμε κι εμείς για πολλούς λόγους, που συνδέονται (καλώς ή κακώς) με το άμεσο συμφέρον και την οικονομική επιβίωσή μας. Ωστόσο, δεν μπορούμε να αποβάλουμε τη γονιδιακή, ιστορική και πολιτισμική σχέση μας με την Ανατολή. ‘Δική σου είμαστε φυλή’, της τραγουδούσε πριν μερικά χρόνια ο Μανώλης Μητσιάς, όχι χωρίς λόγο.

Συχνά ως ‘Έλληνας’ θεωρείται το ιδεώδες του κλασικά παιδευμένου και αναθρεμμένου ανθρώπου (όπως τον φαντάζεται η Δύση), σε αντιδιαστολή με τον ‘Ρωμιό’, που βιώνει και εκφράζει τα χαρακτηριστικά της Ανατολής. Ο μακαρίτης Patrick Leigh Fermor στο βιβλίο του ‘Ρούμελη’ απαριθμεί 64 διαφορές του ‘Έλληνα’ από τον ‘Ρωμιό’. Χαρακτηριστική η τελευταία: Οι κίονες του Παρθενώνα από τη μια, οι τρούλοι της Αγια-Σοφιάς από την άλλη. Στις τόσο εύστοχες διαπιστώσεις και αντιδιαστολές του, ας προσθέσω πρόχειρα μερικές ακόμη, παρμένες και από την τρέχουσα επικαιρότητα:

Δύση-                              Ανατολή

1 + 1 = 2                     «Χίλιοι καλοί χωράνε»

Ισοσκελισμένος προϋπολογισμός            «Πέντε πάνω, πέντε κάτω»

Πλεονάζον προσωπικό (‘εφεδρεία’)        «Κάπου να χωθεί και το παιδί»

Αξιοκρατία                    «Δικός μας είναι αυτός»

Τιμές ορισμένες                 Υποχρεωτικό παζάρεμα

Τιμή + ΦΠΑ                         «Με απόδειξη ή χωρίς;»

Στις 5.30 ακριβώς                «Πεντέμιση με έξι» (και βάλε…)

Λογική                 Συναίσθημα

Νους                    Καρδιά

Ένα πρόχειρο πολιτισμικό παράδειγμα αυτής της διαφοράς αποτελεί η μουσική. Η εκλεπτυσμένη αρμονική πολυφωνία της Δύσης και το ανατολίτικο ‘μακάμι’ είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Έτσι, δεν μπορείς να συνταιριάσεις την αρμονία των φωνών σ’ ένα αναγεννησιακό μαδριγάλι αν ‘παίζεις’ αυθαίρετα με το τονικό ύψος και τα διαστήματα των φθόγγων. Αντίθετα, στα μέλη της Ανατολής η ‘έλξη’ των φθόγγων είναι πανταχού παρούσα, και η αναλελυμένη εκτέλεση ενός ‘παπαδικού’ βυζαντινού μέλους είναι περισσότερο υπόθεση φωνητικής ευελιξίας του ψάλτη παρά συνθετικής έμπνευσης του μουσουργού. Πριν από έναν αιώνα ένας θεωρητικός της δυτικής μουσικής υποστήριζε με πάθος ότι δεν υπάρχει μουσικό διάστημα μικρότερο από το ημιτόνιο. Τα συνεχή γλιστρήματα (glissando) της φωνής ενός μουεζίνη, ή ενός καλού ψάλτη, του ήταν αδιανόητα, διότι δεν μπορούσε να τα χωρέσει μέσα στο θεωρητικό του σχήμα. Και πρακτικά, ένας καλός κλασικός τενόρος δύσκολα ακούγεται ευχάριστα ως παραδοσιακός ψάλτης, και αντιστρόφως.

Οι διαφορές Δύσης και Ανατολής δεν είναι μόνο ιστορικές, φυλετικές, πολιτισμικές. Είναι πρωτίστως θεολογικές: άλλο δυτικός και άλλο ανατολικός Χριστιανισμός. Η Δύση ερμηνεύει ορθολογικά ακόμη και τα μυστήρια, όπως τη μετάνοια: πες τόσα ‘Άβε Μαρία’ και τόσα ‘Πάτερ ημών’, και ξεχρέωσες. Η δικανική δυτική αντίληψη (νόμος->παράβαση -> ποινή) είναι τελείως διαφορετική από την Ορθόδοξη ανατολική θεώρηση της αμαρτίας ως ασθένειας (‘ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού…’): «Θέλεις υγιής γενέσθαι;» ρωτάει ο Κύριος τον παράλυτο. Ο άνθρωπος είναι το ‘μέγα τραύμα’ που πρέπει να ιαθεί, όχι να τιμωρηθεί. Ο ασθενής Χριστιανός μπορεί ‘μιά ροπή’ να σωθεί, όπως μας λέει η υμνολογία της Μ. Πέμπτης για τον ληστή στο σταυρό. «Ένι (= υπάρχει) μετάνοια, αββά;», ρωτάει η μετανοημένη αμαρτωλή Ταϊσία τον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό (Γεροντικό), και ανέρχεται στον ουρανό την ίδια νύχτα, χωρίς να προλάβει να κάνει καμιά άλλη πράξη μετανοίας.

Με το πνεύμα αυτό μπορούμε να διακρίνουμε τις δυο έννοιες του όρου ‘οικονομία’. Υπό αυστηρή γλωσσική έννοια η ‘νομή’ σημαίνει την διαχείριση του οίκου, άρα απαιτεί ακριβολογία και συνέπεια. Από την άλλη, το ‘κατ’ οικονομίαν’ στην Ορθόδοξη Ανατολή σημαίνει να αφήνουμε περιθώριο για ενέργεια του Θεού που οικονομεί τα πάντα ‘προς το του πλάσματος συμφέρον’. Εδώ η ‘νομή’ περιλαμβάνει και φιλάνθρωπη ανοχή, περιχώρηση, τακτοποίηση του αδελφού, που μπορεί να μην ακολουθεί πάντα αυστηρά καθορισμένους τυπολατρικούς δρόμους. Όπως λένε στο Άγιον Όρος, «ψαλώ τω Θεώ μου όπως μπορώ»: ακόμη και ο αδελφός που είναι μουσικά άσχετος ή παράφωνος αφήνεται να συνεισφέρει στην ψαλμωδία, για να μη χαλάσει η αγάπη. Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο, όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο.

Η δυτική προσέγγιση, με την αναγωγή της λογικής σε υπέρτατη αξία, οδηγεί εύκολα στην απαίτηση για το ‘αλάθητο’ (= όλα μπορούν να προβλεφθούν και να προληφθούν με τη λογική, άρα κάθε σφάλμα έχει υποχρεωτικά και τον ένοχό του). Αντίθετα, στην Ανατολή η έμφαση δίνεται στην ταπείνωση: αναγνωρίζουμε ότι δεν είμαστε τέλειοι, άρα πάντα υπάρχει περιθώριο ανθρωπίνου λάθους, που θα προσπαθήσουμε κατά το δυνατό να μειώσουμε, αλλά και θα το ανεχθούμε στον κάθε ατελή συνάνθρωπο.

Έχουμε όμως συνηθίσει να σκεφτόμαστε δικανικά: όλοι ζητούμε το δίκαιο (που, κατά περίεργο τρόπο, πάντα είναι με το μέρος μας), την τιμωρία του άλλου που (πιστεύουμε ότι) αδίκησε εμάς ή την κοινωνία γενικότερα, την ικανοποίηση του ‘κοινού περί δικαίου αισθήματος’. Έχουμε την πέτρα έτοιμη στα χέρια για να εφαρμόσουμε τον Νόμο απέναντι στον παραβάτη. Από την άλλη, ακούμε από τον ίδιο τον Χριστό ότι πρέπει να συγχωρούμε «έως εβδομηκοντάκις επτά», «οσάκις αν αμάρτη εις σε ο αδελφός σου…». Αυτό είναι ανήκουστο για το δυτικό ‘γράμμα του νόμου’, που θέλει τον παραβάτη να πληρώνει μέχρι και το τελευταίο ευρώ.

Όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω σαν σκέψεις δεν σημαίνουν ότι αποδεχόμαστε ολοκληρωτικά και ασυζήτητα τη μια πλευρά και απορρίπτουμε κατηγορηματικά την άλλη. Μπορεί οι προτιμήσεις μας (ή τα γονίδιά μας, αν θέλετε) να τείνουν περισσότερο προς την πλευρά της Ανατολής, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αρετές και στη Δύση. Ούτε σημαίνει ότι όλα όσα—σωστά ή εσφαλμένα—βαφτίζουμε ως ‘ανατολική παράδοση’ είναι όντως έτσι, και είναι πρέποντα. Έτσι π.χ. συχνά οικτείρουμε την τυπολατρία των Δυτικών, και ανεχόμαστε την Ανατολίτικη οχλαγωγία (ιδίως σε εκκλησιαστικούς χώρους) περίπου ως φυσιολογική κατάσταση, ξεχνώντας το «πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω» και το «ουκ έστιν ο Θεός ακαταστασίας, αλλά ειρήνης» του Αποστόλου Παύλου.

Χρειαζόμαστε και τη μια και την άλλη θεώρηση, με μέτρο και στο κατάλληλο μίγμα, κι εδώ είναι απαραίτητη η αρετή της διάκρισης: πού σταματάει η ‘οικονομία’ και αρχίζει η ασυδοσία; Πολύ πρόχειρα, θα πρέπει να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας και να ενεργούμε φιλάνθρωπα προς τους άλλους. Καλοί οι υπολογισμοί, αλλά να αφήνουμε περιθώριο και για τα έκτακτα συμβάντα, να αποδεχόμαστε να μας χαλούν κάποια σχέδια οι άνθρωποι, αλλά και ο Θεός. Και να βάζουμε στην άκρη τους λεπτομερειακά σχεδιασμένους προϋπολογισμούς προκειμένου να διακονήσουμε τους αδελφούς.

Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Διότι δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες προσπαθήσαμε, μεταξύ άλλων νεωτερισμών στη χώρα μας, να μπούμε σε δυτικές λέσχες και να παίξουμε δυτικά οικονομικά ‘παίγνια’, με ανατολίτικο όμως τρόπο, με τα γνωστά αποτελέσματα. Από τη μεριά τους, οι Γερμανοί, Ολλανδοί και άλλοι ‘εταίροι’ επιχειρούν να προσεγγίσουν και να ερμηνεύσουν το ‘οριεντάλ’ πολίτευμά μας με καθαρώς δυτικά κριτήρια. Ακόμη κι αν (αφελώς σκεπτόμενοι) δεν τους καταλογίσουμε κανενός είδους δόλο, ερωτούμε: με τι προσόντα;

* O κ. Παπαγιάννης είαναι Ιατρός πνευμονολόγος.

Πηγή: Αντίφωνο
 Για το άρθρο ευχαριστώ την καλή μου φίλη και συνάδελφο Αν.Χ.

ART IN UFFIZI GALLERY (FLORENCE, TUSCANY, ITALY)

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ



Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική - Τραγούδι: Μίκης Θεοδωράκης


Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να 'ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν' ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα 'ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.


πηγή http://samakos9.blogspot.gr/

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Η Παναγία στο Αιγαίο


rodo to amaranto.jpg

Όπου και να βρεθεί κανείς τον Δεκαπενταύγουστο μοσχοβολά η χάρη Της. Αυτή θα σε οδηγήσει να ανάψεις ένα κερί και να γιορτάσεις μαζί Της σε μια κατάλευκη εκκλησιά.
Οι Παναγιές του Αιγαίου άλλες μεγαλοπρεπείς και άλλες ταπεινές και ήσυχες είναι χτισμένες μέσα σε βράχους, σε σπήλαια, σε δύσβατα υψώματα.
Στους τοίχους τους πολύτιμοι θησαυροί και στις εικόνες τους οι ελπίδες χιλιάδων πιστών. Κι όλες έχουν ένα θαύμα να σου αφηγηθούν.
 
Τήνος: Παναγιά η Ευαγγελίστρια
panagia-tinou-01.jpg


Πολλά τα τάματα και ακόμη περισσότερα τα ευχαριστώ στην Παναγιά τη Ευαγγελίστρια, τη Μεγαλόχαρη, τη Παναγιά των Κυκλάδων,τη Παναγιά όλου του Αιγαίου. Πιστοί από όλη την Ελλάδα φτάνουν στο λιμάνι της Τήνου ανάβουν ένα κερί, εκπληρώνουν το όποιο τάμα τους και επιστρέφουν.
Τους αρκούν λίγα λεπτά μπροστά στη χάρη Της, τους αρκούν τα δάκρυα που τρέχουν αβίαστα μπροστά στην εικόνα Της που εμφανίστηκε στη Μοναχή Πελαγία, τους αρκεί η ανάταση της ψυχής και της πίστης τους που νοιώθουν φεύγοντας.Ξέρουν ότι θα επιστρέψουν.

Αστυπάλαια: Παναγίας της Πορταΐτισσας

astipalaia_panagia_portaitissa_02.jpg

Μέσα στο κάστρο υπάρχουν δύο κατάλευκες εκκλησίες με πέτρινα περίτεχνα καμπαναριά, η παλαιότερη του Αγίου Γεωργίου και η νεότερη της Παναγίας της Πορταΐτισσας, μια από τις ωραιότερες των Δωδεκανήσων.
Εκεί το Δεκαπενταύγουστο με θέα το Αιγαίο γίνεται πανηγύρι με χορό στην αυλή αλλά και στη στέγη της εκκλησίας.
Διαθέτει σπουδαίο τέμπλο του 18ου αιώνα, γλυπτό δικέφαλο αετό στο πάτωμα και αμύθητης αξίας βυζαντινές εικόνες.
 

Σίφνος: Παναγιά της Χρυσοπηγής

PanagiaChrissopigi06.jpg
Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, τα χρόνια των Κουρσάρων στα κελιά της Παναγιάς της Χρυσοπηγής, ζούσαν καλόγριες.
Σε μια επιδρομή στο νησί, και ενώ οι περισσότερες από τις καλόγριες της πρόλαβαν να φύγουν μακριά από τους επιδρομείς, μια εξ΄ αυτών έμεινε πίσω στην μονή.
Καταδιωκόμενη από τους Κουρσάρους, η καλόγρια παρακάλεσε την Παναγιά να την σώσει.
Και αυτή το έκανε το θαύμα της. Χώρισε τον όρμο στα δύο δημιουργώντας ένα σχίσμα, ρίχνοντας τους επιδρομείς στην θάλασσα.
 
Αμοργός: Παναγιά η Χοζοβιώτισσα 

PanagiaHozoviotissa01.jpg
Το θαύμα συμβαίνει εδώ καθημερινά: «Ενώ γίνονται συνέχεια κατολισθήσεις και πέφτουν βράχια πάνω στο μοναστήρι, ποτέ δεν έχει χτυπήσει άνθρωπος».
Πλούσιοι και οι τρεις μοναχοί στη Χοζοβιώτισσα, το κατάλευκο μοναστήρι που, σκαρφαλωμένο στο βράχο, ατενίζει από τη βεράντα του καθολικού το πέλαγος.
Ο ηγούμενος, πατήρ Σπυρίδωνας, και δυο μοναχοί, ο Φιλάρετος και ο Χριστόδουλος, ζουν στην αγκαλιά του βράχου, με μοναδικό παράπονο την έλλειψη σεβασμού των επισκεπτών που θέλουν να μπουν στο μοναστήρι με άσεμνα ρούχα.
Κερνάνε λουκούμι και ψημένη τους επισκέπτες κι έπειτα ο πατήρ Σπυρίδωνας τους ανεβάζει στο καθολικό της μονής για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας, να τους πει την ιστορία της μονής.
 

Φολέγανδρος: Παναγία Της Κοιμήσεως

folegandros.jpg
Ακολουθήστε το λιθόστρωτο δρόμο που ξεκινάει από την πλατεία της Πούντας και σταματήστε για να σκύψετε για λίγο πάνω από τους γκρεμούς που καταλήγουν στα άγρια βράχια, εκεί που ανασαίνει η θάλασσα.
Η Παναγιά είναι σκαρφαλωμένη στο βράχο πάνω από τη πανέμορφη Χώρα και είναι χτισμένη κατά πάσα πιθανότητα στη θέση αρχαίου ναού, οικοδομικό υλικό του οποίου χρησιμοποιήθηκε για την ανέγερσή της.
Στον αυλόγυρο και στο εσωτερικό του ναού θα δείτε αρχαίες επιγραφές, γλυπτά και βάσεις αγαλμάτων. Η εικόνα της Παναγίας που φυλάσσεται στην εκκλησία, συνδέεται με πειρατικές ιστορίες και θρύλους.
 
Μυτιλήνη: Παναγιά της Αγιάσου

agiasos.jpg



Ένα από τα πιο σημαντικά προσκυνήματα στην Ελλάδα.
Στην εικόνα η Παναγία Βρεφοκρατούσα που έχει φιλοτεχνηθεί από τον Ευαγγελιστή Λουκά με μαστίχα και κερί.
Το σπίτι της ήταν στην Ιερουσαλήμ, αλλά μεταφέρθηκε στην Αγίασο από τον καλόγερο Αγάθωνα, το 803 μ.Χ.
Πλήθος προσκυνητών συρρέει το Δεκαπενταύγουστο για να προσκυνήσει την Θαυματουργό εικόνα.
 


Σαντορίνη: Παναγιά η Επισκοπή

panagia_episkopi.jpg
Ένα από τα πιο αξιόλογα μνημεία των Κυκλάδων. Ο ναός κτίστηκε κατά τον 11ο αιώνα με αυτοκρατορική χορηγία, από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α' Κομνηνό.
Στο εσωτερικό του σώζονται εξαιρετικές τοιχογραφίες και τέμπλο ξυλόγλυπτο.
Από τα σημαντικότερα έργα της, η πανέμορφη εικόνα της Παναγίας με το Χριστό, στον τύπο της Γλυκοφιλούσας, πλαισιωμένη με μορφές ιεραρχών, η οποία λατρεύεται μέχρι σήμερα και με ιδιαίτερο σεβασμό από τους πιστούς.

[Πηγή Πρώτο Θέμα]
http://1myblog.pblogs.gr/

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

icon


Θρησκευτικά ... αλλιώς!!!: Ο Άγιος Ταρσίζιος

Θρησκευτικά ... αλλιώς!!!: Ο Άγιος Ταρσίζιος: Ο Ταρσίζιος, πιστός «ακόλουθος» και φύλακας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού Ο Ταρσίζιος μεγάλωσε στη Ρώμη. Ήταν βαπτισμένος ...

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων........


Φώτης Κόντογλου ... ελπίδα των απελπισμένων....

 
 
Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων.
Η θρησκεία του Χριστού είναι πονεμένη θρησκεία, ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο: κ' η μητέρα του η Παναγία πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο.
 
Γι' αυτό καταφεύγουμε σε Κεiνη που την είπανε οι πατεράδες μας: «Καταφυγή»,«Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα»,«Οξεία αντίληψη»,«Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια άλλα ονόματα, που δεν βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και που πονούσανε.
Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνιέται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο ήγουν με δάκρυα με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος,χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο.
 
Κι' από τούτη την αιτία το έθνος μας στα σκληρά τα χρόνια βρίσκει παρηγοριά και στήριγμα στα αγιασμένα μυστήρια της ορθόδοξης θρησκείας μας, και παραπάνω από όλα στο Σταυρωμένο το Χριστό και στη χαροκαμένη μητέρα του, που πέρασε την καρδιά της σπαθί δίκοπο.

Σε άλλες χώρες τραγουδάνε την Παναγία με τραγούδια κοσμικά, σαν νάναι καμιά φιληνάδα τους, μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη βαθειά, θαρρετά μα με συστολή, με αγάπη μα και με σέβας,σαν μητέρα μας μα και σαν μητέρα του Θεού μας.

Ανοίγουμε την καρδιά μας να τη δει τι έχει μέσα και να μας συμπονέσει. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, «το χαροποιόν πένθος», «η χαρμολύπη» μας, «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δωδεκάτειχος πόλις».
από fb


 

H αρετή της σιωπής και τα λόγια της Παναγίας

 
Η μορφή της Παναγίας αποτελεί πράγματι την ενσάρκωση και προσωποποίηση όλων των αρετών. Άραγε ποια αρετή μπορούμε να σκεφτούμε η οποία δε χαρακτήριζε τη Θεοτόκο; Ή ποιος από εμάς δε θέτει ενώπιόν του την Παναγία ως παράδειγμα για την απόκτηση αρετών; Όλες οι αρετές κοσμούσαν την προσωπικότητα της. Ωστόσο, περισσότερο και ευκολότερα φανερή είναι η αρετή της σιωπής που την διέκρινε. Αν και ως μητέρα του Χριστού θα μπορούσε να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Εκκλησία των πρώτων χρόνων, εκείνη επέλεξε να μείνει στο περιθώριο και στη σιωπή αφήνοντας τους Αποστόλους να αναλάβουν την οργάνωση και επέκταση της Εκκλησίας του Χριστού. Τα λόγια της αλλά και οι παρεμβάσεις της ήταν περιορισμένες. Πράγματι, και στα βιβλία της Καινής Διαθήκης αναφέρονται μόνο τέσσερις περιπτώσεις, στις οποίες ομίλησε η Παναγία, κάθε μια απ' τις οποίες έχει να μας διδάξει πολλά τόσο ως προς την προσέγγιση της προσωπικότητάς Της όσο και ως προς το πώς και αν πρέπει και εμείς να απευθύνουμε λόγο. 

Η πρώτη περίπτωση ήταν η φοβερή στιγμή του Ευαγγελισμού, όταν η νεαρή κόρη Μαριάμ δέχθηκε στο οίκημά της τον Αρχάγγελο Γαβριήλ ο οποίος της μετέφερε το μήνυμα της κύησης του Υιού του Θεού. Ωστόσο, η Παναγία φαίνεται πως αντέδρασε αρχικά στο χαιρετισμό και στην είδηση που έλαβε διαλογιζόμενη μήπως το όραμα και ο χαιρετισμός αυτός πρόκειται για πλάνη , αφού τόνισε πως το να κυοφορήσει είναι αδύνατο αφού δεν είχε καμία σχέση με άνδρα. Όταν, όμως, ο Αρχάγγελος της εξήγησε πως "Πνεῦμα Ἅγιον ἐπιλεύσεται ἐπί σε καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι" αμέσως άρθρωσε λόγο υπακοής και έλλογης υποταγής στο θέλημα του Κυρίου: ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμά σου, 

Η δεύτερη περίπτωση ήταν όταν επισκέφθηκε η Θεοτόκος την Ελισάβετ, η οποία κυοφορούσε τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Τότε η Ελισάβετ "δανειζόμενη" το προφητικό χάρισμα απ΄ τον υιό της είπε προς την Ελισάβετ: "Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Και πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με;". Για τη Θεοτόκο, ωστόσο, οι επαινετικοί αυτοί λόγοι δεν έγιναν αφορμή και αιτία υπερηφανείας, αλλά αντίθετα δοξολογίας και ευχαριστίας προς το Θεό: Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί ἡγαλλίασε τό πνεῦμά μου ἐπί τῶ Θεῶ τῶ σωτήρι μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. Ἰδοῦ γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καί ἅγιον τό ὄνομα αὐτοῦ".

Η τρίτη περίπτωση ήταν όταν ο Ιησούς δίδασκε δωδεκαετής στο ναό των Ιεροσολύμων, ενώ η μητέρα του και ο μνήστωρ Ιωσήφ βρίσκονταν στο δρόμο της επιστροφής. Και όταν μετά από αναζήτηση τριών ημερών, Τον βρήκαν στο ναό να διδάσκει και να συνομιλεί με τους Νομοδιδασκάλους η Παναγία είπε προς τον Ιησού: "Τέκνον, διά τί ἔπραξας εἰς ἡμᾶς οὕτως; ίδοῦ, ὁ πατήρ σου καί ἐγώ καταλυπούμενοι σέ ἐζητοῦμεν". Δηλαδή, γιατί μας το έκανες αυτό; Και εγώ και αυτός που θεωρείται ότι είναι ο επί γης πατέρας Σου σε αναζητούμε οδυρόμενοι. Η Παναγία φαίνεται πως έχει το σθένος ώστε να κάνει παρατήρηση, θα λέγαμε, ακόμα και σ' αυτόν τον Υιό του Θεού και Θεό. Να δώσει, έστω κι αν είναι ένας άνθρωπος ενώπιον του Θεού, μια συμβουλή στον Υιό της. Κι αυτό δεν το έπραξε για να δείξει τη δύναμη που είχε αλλά κινούμενη από αγάπη και αίσθηση του ύψιστου καθήκοντός της. 

Τελευταία περίπτωση ομιλίας της Παναγίας είναι τα λόγια που άρθρωσε στο γάμο της Κανά, που ήταν και η αιτία του πρώτου θαύματος του Χριστού. Όταν, λοιπόν, τελείωσε το κρασί απευθυνόμενη στο Υιό της Τον ενημερώνει για την έλλειψη. Εκείνος απήντησε βέβαια πως δεν είχε έλθει ακόμη η στιγμή που θα ξεκινούσε η επί γης θαυματουργική δράση του. Ωστόσο, η Παναγία είπε στους υπηρέτες μια φράση, η οποία έκτοτε ηχεί έντονα σ' όλους μας: "ὅ,τι ἄν λέγῃ ἡμῖν, ποιήσατε". Οτιδήποτε, δηλαδή, και να σας πει να το κάνετε. Η φράση αυτή βέβαια δεν αφορά μόνο τους υπηρέτες στο γάμο της Κανά, αλλά απευθύνεται σ' όλους μας και μας υποδεικνύει πως μόνος δρόμος σωτηρίας είναι η τήρηση των λόγων του Χριστού. Η Θεοτόκος αποδεικνύεται μέσα και απ' αυτό το θαύμα πως έχει πολλή δύναμη, αφού η μεσολάβησή Της μετέβαλε την αρχική άρνηση του Χριστού.  

Όλοι αυτοί οι λόγοι της Υπεραγίας Θεοτόκου, πέραν του ότι αποδεικνύουν το μεγαλείο των αρετών και της προσωπικότητάς Της γενικότερα, αποτελούν για όλους μας υπόδειγμα και κανόνα για τη διαμόρφωση και της δικής μας συμπεριφοράς και άρθρωσης λόγου, ώστε να αποφεύγουμε κατά το δυνατόν τις αργολογίες και τις κατακρίσεις. Με υπόδειγμα την προσωπικότητα της Θεοτόκου πρέπει να αποφασίζουμε πάντοτε αν θα επιλέξουμε την σιωπή ή το λόγο. Όπως η Παναγία μας, έτσι και εμείς είναι καλό να ομιλούμε για να εκφράσουμε και να αποδείξουμε την υπακοή μας στο θέλημα του Θεού αλλά και των συνανθρώπων μας, για να αποδίδουμε δοξολογικούς ύμνους προς το Θεό, για να συμβουλεύουμε με αγάπη τους συνανθρώπους μας και ιδιαίτερα τους νεότερους και τέλος για να διδάσκουμε σ' όλους τις εντολές και το λόγο του Θεού, όπως ακριβώς μας προτρέπει η Παναγία με το "ὅ,τι ἄν λέγῃ ἡμῖν, ποιήσατε".
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...