ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ ΣΗΚΩΝΩ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΟΥ;

Η απόφαση του γνωστού δημοσιογράφου να πεθάνει με τον τρόπο που ο ίδιος θα διάλεγε, προκειμένου να αποφύγει την «αναξιοπρέπεια» ενός τέλους επώδυνου εξαιτίας της ανίατης ασθένειάς του, συζητήθηκε αρκετά από πιστούς και μη. Επώνυμοι επαίνεσαν την απόφαση. Θεώρησαν ηρωική κίνηση τον αυτοτερματισμό της ζωής. Αρκετοί από τους φίλους του έσπευσαν να δηλώσουν ότι θα αναλάβουν αγώνα ώστε να κατοχυρωθεί το δικαίωμα της «ευθανασίας» για όσους το τέλος της ζωής τους δηλαδή είναι προδιαγεγραμμένο και αλλοτριωτικό.

Τέτοιες αποφάσεις δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ούτε με αφορισμούς ούτε με έπαινο. Έχουν να κάνουν με την ελευθερία του ανθρώπου, με το δικαίωμά του να διαχειρίζεται τον εαυτό του όπως κρίνει. Έχουν να κάνουν με τον κόσμο και τον πολιτισμό μας, ο οποίος θεωρεί ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα διαφυλάττονται με όριο τη βλάβη των άλλων. Και η προσωπική απόφαση για «μη υποβοηθούμενη ευθανασία», όπως χαρακτηρίστηκε η αυτοκτονία του δημοσιογράφου, φαινομενικά δε βλάπτει τους άλλους. 

Η Εκκλησία, εκτός από τον σεβασμό στον άνθρωπο, δεν μπορεί παρά να θέσει τον προβληματισμό. Ο θάνατος είναι ο έσχατος σταυρός του ανθρώπου. Είναι αναπόφευκτος για όλους. Δεν έχει σημασία αν υπολογίζουμε ότι πλησιάζει η ώρα της εξόδου μας από αυτή τη ζωή ή ζούμε αμέριμνοι, ανεξαρτήτως ηλικίας. Πώς όμως αντιμετωπίζουμε τον πόνο και τον θάνατο όταν πιστεύουμε; Μέχρι πότε μπορούμε να σηκώνουμε τον σταυρό του πόνου; Έχει κάποιο νόημα να υποφέρουμε, όταν το τέλος μας είναι βέβαιο ότι είναι αναπότρεπτο; 

Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Περνά όμως από τον δρόμο της πίστης και από την σχέση με τον Χριστό. Αν πιστεύουμε, αποδεχόμαστε ότι Αυτός που έχει περάσει τον πόνο του ανθρώπου, αφού ανέλαβε την φύση μας, φθάνοντας μέχρι και τον θάνατο, είναι ο Χριστός. Μπορεί να μας κατανοήσει. Να μας δώσει δύναμη. Να μας βοηθήσει να άρουμε τον σταυρό μας με γενναιότητα και αξιοπρέπεια. Να μην γογγύξουμε από τον πόνο. Να φτάσουμε με όπλο την πίστη μέχρι το τέλος. Ακόμη κι αν το σώμα μας δυσκολεύεται, αλλοιώνεται η όψη του, οι δυνάμεις μας μάς εγκαταλείπουν, η πίστη αναπληρώνει την συντριβή του οστράκινου σκεύους μας. Μέχρι το τέλος σηκώνουμε τον σταυρό μας, διότι Αυτός που πέθανε για μας έδωσε στον καθέναν μας το φως της αιωνιότητας. Για λόγους που δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε στο απόλυτο βάθος τους, διότι έχουν να κάνουν με το μέλλον της αιωνιότητας, την πρόνοια του Θεού και το θέλημά Του, υποφέρουμε. Ωστόσο, το «Κύριε ελέησον» είναι η πιο αξιοπρεπής κραυγή αγάπης που έχει ακουστεί.  

Η πλειοψηφία των νέων σήμερα διαμορφώνει τη γνώμη της όχι με κριτήριο την πίστη, αλλά τη λογική των ΜΜΕ, από τα οποία δε απαιτεί κάποιος να αποδέχονται το θέλημα του Θεού. Η «ευθανασία» το υποκαθιστά. Είναι η έσχατη έκφραση αξιοπρεπούς απόγνωσης. Προσευχόμαστε για την ανάπαυση του ανθρώπου που διάλεξε αυτό τον δρόμο, αλλά δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με την απόφασή του. Οι νέοι ας σκεφτούν την γενναιότητα της άρσης του σταυρού μέχρι τέλους, τα θαύματα που κάνει ο Θεός δια των αγίων Του, αλλά και την δωρεά της αιωνιότητας σε όσους υπομένουν. Η εμπιστοσύνη στο θέλημά Του τελικά γαληνεύει.  

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 14 Σεπτεμβρίου 2016

πηγή http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/2016/09/blog-post_14.html?spref=bl

Ο Ένας και ο Άλλος (Σχόλιο πάνω στην ευθανασία)

Τα φώτα στο θαλάμο της εντατικής χαμήλωσαν. Η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα παρακαλούσε τους επισκέπτες να φύγουν. Οι συγγενείς των ασθενών σηκώθηκαν.

- Πώς πάει ο δικός σας; ρώτησαν οι συγγενείς του Ενός τούς συγγενείς του Άλλου.

-Τα ίδια, απάντησαν οι συγγενείς του Άλλου. Ο δικός σας;

-Ίδια κι απαράλλαχτα. Καιρός να το αποφασίσουμε. Δεν πάει άλλο. Τι τον κρατάμε; Ο άνθρωπος τζάμπα βασανίζεται. Ευθανασία αύριο κιόλας.

-Καληνύχτα, είπαν οι μεν κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι.

-Καληνύχτα, τους απάντησαν οι δε βγαίνοντας στο δρόμο.

Και Ένας και ο Άλλος είχαν μείνει "φυτά". Φυτά σωματικώς. Οι ψυχές τους ολοζζώντανες. Ίσως πιο ζωντανές από ποτέ, περίμεναν πώς και πώς να αναχωρήσουν οι συγγενείς τους. Πολλές συζητήσεις, ομιλίες ατέλειωτες, αβάσταχτη θλίψη. Οι δυο ψυχές είχαν πολύ κουραστεί.

-Όσο ήμουν ακόμα υγιής, είπε ο Ένας, είχα πει στους δικούς μου, αν ποτέ καταντήσω έτσι, να μου κάνουν ευθανασία. 

-Κι εγώ, είπε ο Άλλος.

 -Έλα όμως που εγώ το μετάνιωσα, αλλά δεν έχω τρόπο να τους το πω.

-Εγώ δεν το μετάνιωσα καθόλου, είπε ο Άλλος. Ζωή είναι αυτή;

Και όμως είναι. Κι αυτό είναι ζωή, είπε ο Ένας. Προφανώς, μια διαφορετική ζωή απ' αυτή που ζούσαμε πριν, αλλά αφού συνομιλούμε, μπορείς να ισχυριστείς πως αυτό δεν είναι ζωή; 

-Ναι μπορώ. Δεν είναι. Οι δικοί μου κουράστηκαν να με φροντίζουν κι εγώ δεν μπορώ πια τίποτα να τους προσφέρω, μόνο τους ταλαιπωρώ. Τι νόημα έχει; Ελπίζω πως αύριο θα τελειώσει και το δικό τους και το δικό μου μαρτύριο.

 -Μαρτύριο, είπε ο Ένας σκεφτικός. Πάμε μια βόλτα στους άλλους θαλάμους; Καιρό τώρα το είχαν συνήθειο.

 -Και δεν πάμε;

Μπήκαν στους περισσότερους. Άλλοι ασθενείς ξαγρυπούσαν βαρυγκομώντας  απ' τους πόνους, άλλους τους είχαν πιάσει τα φάρμακα και κοιμούνταν βαθιά. Οι συνοδοί τους ξενυχτούσαν πλάι τους καθισμένοι στις καρέκλες. Έπλεκαν, κεντούσαν, διάβαζαν, κουτουλούσαν απ' τη νύστα.

 -Τους θυμάσαι αυτούς που κάθονται τόσες μέρες στις καρέκλες πώς ήταν τον πρώτο καιρό; ρώτησε ο Ένας τον Άλλον.

 -Θυμάμαι, πώς δε θυμάμαι. Τότε ήταν μια χαρά, ενώ τώρα η κούραση είναι ορατή στα πρόσωπα, στα σώματα.

 -Και για τις ψυχές τους τι έχεις να πεις; Τις βλέπεις πώς μεγάλωσαν, πώς φωτίζουν;

 -Όχι, δεν βλέπω τίποτα. Πού τα είδες αυτά; Εγώ τις βλέπω λιωμένες, μαυρισμένες, συρρικνωμένες.

 -Μα κοίταξε καλύτερα. Όλοι αυτοί που φροντίζουν τους αρρώστους τους και που λίγο πριν εσύ ισχυριζόσουν πως μόνο τους τυραννούμε και δεν τους προσφέρουμε τίποτα λάμπουν! Κοίτα και τους αρρώστους. Οι ψυχές τους από ισχνά κεριά που ήταν στην αρχή, τώρα καίνε σαν πασχαλινές λαμπάδες, να μην πω σαν βεγγαλικά. Καλά, δε βλέπεις;

 -Δεν ξέρω τι εννοείς. Κι ούτε που με νοίζει αν λάμπουν και πόσο λάμπουν. Με νοιάζει μόνο πόσο πονούν και πόσο βασανίζονται. Κι αυτοί και οι άλλοι. Τι να το κάνω εγώ το φως  τους;

 -Μα είναι νύχτα, είπε ο Ένας. Η γλυκιά λάμψη τους ξεχύνεται παντού, γλυστρά απ' τα σφραγισμένα παράθυρα, πηγαίνει στον έξω κόσμο, αυτόν που ακόμα κοιμάται ήσυχος, υγιής, ξέγνοιαστος.

 -Δε με ενδιαφέρει. Ούτε οι άρρωστοι με νοιάζουν ούτε και οι συνοδοί τους.  Καλύτερα να τέλειωνε το μαρτύριό τους μια ώρα αρχίτερα. Κουράστηκα, πάμε πίσω.

Μπήκαν και πάλι στο θάλαμο της εντατικής. Μαρτύριο, ε; συγομουρμούρισε πάλι ο Ένας. Αντίκρυσαν τα σώματά τους, βουβά, λιωμένα, διασωληνωμένα.

 -Η αλήθεια είναι πως αν δεν είχε προοδεύσει τόσο η Ιατρική, τώρα δε θα ήμασταν εδώ, είπε ο Ένας.

 -Και το λες αυτό πρόοδο; ρώτησε ο Άλλος. Με το ζόρι να κρατάς κάποιιον σ' αυτήν την κατάσταση; Μωρέ, ευθανασία και πάλι ευθανασία!

- Όχι, αυτό δεν μπορώ πια να το δεχθώ, είπε ο Ένας στον Άλλον. Το ξανασκέφτηκα. Δεν είναι δική μου η ζωή, όσο κι αν υπήρξε δική μου. Ο Θεός μου την έδωσε όταν ήθελε, ο Θεός πρέπει και να μου την πάρει όποτε θέλει.

 -Ναι, αλλά τώρα δε σε κρατά ο Θεός, σε κρατούν τα μηχανήματα.

 -Κι αυτό όμως ακόμα, Εκείνος το επιτρέπει. Κι αυτό που μας φαίνεται γελοίο να ονομάζεται πρόοδος, κι αυτό ο Θεός το επέτρεψε. Νομίζεις δηλαδή πως αν θέλει ο Θεός δεν μπορεί να μας πάρει παρόλα τα μηχανήματα;

 -Δεν μπορεί βέβαια, δεν τον αφήνουμε.

 -Ίσως έχεις δίκιο, είπε ο Ένας σκεφτικός. Ίσως βρήκαμε τρόπο να εκβιάζουμε ακόμη και τον Θεό...

 -Άρα δεν υπάρχει άλλη λύση.

 -Κι όμως δεν μπορεί. Μίλλησες για μαρτύριο. Πόσοι και πόσοι δε μαρτύρησαν πριν από μας. Γιατί αυτοί δεν αφαιρούσαν μόνοι τους τη ζωή τους; Ποιοι είμαστε εμείς; Τι παραπάνω ξέρουμε από κείνους;  Αν τα μηχανήματα εκβιάζουν το Θεό να μας κρατά στη ζωή, τότε η ευθανασία δεν τον εκβιάζει ακόμα παραπάνω, αφαιρώντας του το δικαίωμα να μας την πάρει ο ίδιος; Στο κάτω κάτω τα μηχανήματα διατηρούν στη ζωή τη ζωή που ο Θεός έδωσε, ενώ η ευθανασία την αφαιρεί με ευθύνη δική μας. Ποιος από μας έχει αυτό το δικαίωμα;

 -Εγώ το έχω. Στο ικάτω κάτω το παίρνω από μόνος μου βρε αδερφέ. Δεν με παρατάς ήσυχο με τον Θεό σου. Εξάλλου, αύριο και οι δικοί μου και οι δικοί σου θα προχωρήσουν σύμφωνα με ό,τι τους παραγγείλαμε πριν φτάσουμε σ' αυτό το αξιοθρήνητο σημείο. Οπότε, τι τα μελετάς;

 -Εσύ δηλαδή θα φύγεις ανάλαφρος ή έχεις κάποιο βάρος; Κάτι που να μην πρόλαβες να το τακτοποιήσεις όσο ήσουν μέσα στο υγιές σώμα σου;

 -Φυσικά και έχω. Αλλά τι να κάνω τώρα; Δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

 -Θα φύγεις, λοιπόν, μ' αυτό το βάρος;

 -Ας φύγω το συντομότερο κι ας φύγω και μ' αυτό, αφού άλλη λύση δεν υπάρχει, είπε ο Άλλος. Υπάρχει;

Ο Ένας έμεινε σιωπηλός. Έμεινε σιωπηλός ώρα πολλή. Μέσα στην ησυχία της νύχτας, ο Άλλος τον άκουσε να προσεύχεται.

 "Κύριε", είπε. "Εσύ που δίνεις και παίρνεις τη ζωή, συγχώρεσέ με. Στάθηκα σκληρός και άδικος με τον αδερφό μου. Δεν του ζήτησα να με συγχωρέσει όσο ζούσα. Έχει δίκιο που δεν ήρθε ούτε μια φορά εδώ να με δει. Μα και να ερχόταν, φωνή το σώμα μου δεν είχε πια να του ζητήσει συγνώμη. Δε θα με άκουγε. Συγχώρεσέ με, Κύριε, και πάρε με κοντά Σου. Τούτο το βράδυ, πάρε με. Μην πάρω και την αμαρτία της αφαίρεσης της ζωής μου, να μην την πάρουν και τα παιδιά μου εξαιτίας μου. Πάρε με, Κύριε. Εσύ, αν θέλεις, μπορείς. Μπορείς τα πάντα. Κύριε, πάρε με..." 

Ο Άλλος κρυφογέλασε, μα δε μίλησε. Τίποτα δεν είπε. Προτίμησε να κοιμηθεί. Ανέκαθεν προτιμούσε τον ύπνο απ' τις σπαζοκεφαλιές. Ξημέρωσε. Ένας ήλιος λαμπρός μπήκε στο θάλαμο και ο τόπος άστραψε. Ο Άλλος ξύπνησε.

Φωνές, φώτα, γιατροί, νοσοκόμοι. 

 -Μα πώς έγινε αυτό; ρωτούσαν οι γιατροί τις νοσοκόμες. Δεν κάνατε βάρδια το βράδυ; Δεν τα ελέγξατε όλα;

 -Όλα πήγαιναν καλά. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα μέχρι τις τέσσερις που περάσαμε. Μέσα σε μισή ώρα τι έγινε;

Ο Άλλος κοίταξε το ρολόι του τοίχου. Είχε κάνει λάθος. Δεν είχε ξημερώσει. Ήταν μόνο τέσσερις και μισή. Κοίταξε το παράθυρο. Μέσα στο πηχτό σκοτάδι της νύχτας, η  ψυχή του Ενός ανέβαινε πάμφωτη στον ουρανό περιτριγυρισμένη από μύρια φώτα. Έμεινε ασάλευτος να την κοιτάζει. 

 -Πώς σταμάτησε το μηχάνημα, αδερφή; Κάποια εξήγηση θα πρέπει να δώσουμε στους συγγενείς.

 -Δεν ξέρω, γιατρέ. Δεν ξέρω, ειλικρινά. Αλλά μην ανησυχείτε, σήμερα ούτως ή άλλως θα μας ζητούσαν να του κάνουμε ευθανασία. Μας έβγαλε απ' τη δύσκολη θέση ο άνθρωπος...

 -Ο Άλλος τι κάνει;

 -Όλα δουλεύουν κανονικά, ευτυχώς. Κι οι δικοί του θα έρθουν σε λίγες ώρες για τον ίδιο λόγο.

Οι λίγες ώρες πέρασαν. Στις εννιά ήρθαν οι συγγενείς του Ενός, ήρθαν και του Άλλου. 

 -Δεν προλάβαμε να εκτελέσουμε την επιθυμία του, είπαν οι συγγενείς του Ενός, είπε κάποιος.  Κρίμα. Έφυγε μόνος του. Τον λυπήθηκε ο Θεός. Ίσως και καλύτερα. Τουλάχιστον ξέρουμε πως κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Κι αυτό ειναι κάτι...

 -Μα πότε έφυγε; Αφού ήρθε μέσα στον ύπνο μου, είπε βουρκωμένος ο αδερφός του. Μ' αγκάλιασε, έπεσε στα γόνατα και κλαίγοντας μού ζήτησε συγνώμη. Τον σήκωσα, τον φίλησα, τον αγκάλιασα και ήρθα χαρούμενος να τον συναντήσω. Νόμιζα πως είχε γίνει πια καλά. Τι όνειρο... Αναπαυμένος να 'ναι...

Οι συγγενείς του Άλλου κουβέντιαζαν ήδη με τον γιατρό. Η ψυχή του τους μιλούσε, τους εξηγούσε τι συνέβη στον φίλο του, τους ικέτευε να του δώσουν λίγο χρόνο, λίγο, μια στάλα χρόνο ρε παιδά, να το ξανασκεφτώ... Κανείς δεν τον άκουσε. Κανείς. Ίσα που πρόλαβε να πει: Κύριε..

Οι συγγενείς του Άλλου έμειναν σιωπηλοί. Κατέβασαν τα μάτια. Τα μάτια τους θα κουβαλούσαν ως τη στερνή τους ώρα το ασήκωτο βάρος τριών ερωτημάτων που το στόμα τους ποτέ δε θα άρθρωνε. Ήταν οι αγαπημένοι του ή οι φονιάδες του; Αν μπρούσε να τους μιλήσει θα επέμενε στην παλιά του άποψη; Στάθηκαν φιλάνθρωποι ή Θεομάχοι; 

Το σίγουρο είναι πως κανένας τους δεν ζήτησε ποτέ για τον εαυτό του την ίδια μεταχείριση σε ενδεχόμενη ανάλογη περίπτωση.

http://animusanimus.blogspot.gr/2016/09/blog-post_7.html

Ε Υ Θ Α Ν Α Σ Ι Α_ ή _ΦΟΝΟΣ ;

     Ε Υ Θ Α Ν Α Σ Ι Α_ ή _ΦΟΝΟΣ ;

      Ευθανασία σημαίνει ότι βοηθάμε έναν άνθρωπο να θέσει τέρμα στη ζωή του όταν πάσχει από ανίατη ασθένεια και δεν θα ζήσει για πολύ ακόμη, υποφέρει συνέχεια και ο ίδιος μας το ζητάει από μόνος του!

( Σκέψεις που διατυπώθηκαν μέσα από μια ζωντανή ραδιοφωνική εκπομπή )

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

• Μπορεί κάποιος που σήμερα θέλει να θέσει τέλος στη ζωή του, να το μετανιώσει αύριο. Θα είναι όμως αργά όταν εσυ τον βοηθήσεις να αυτοκτονήσει!
• Πολλοί άνθρωποι θέλουν να αυτοκτονήσουν υπό το κράτος μιας σοβαρής ψυχολογικής επιβάρυνσης (έστω και αν πάσχουν από ανίατη οδυνηρή ασθένεια!). Οταν αυτή εκλείψει, τότε παύει και η επιθυμία της αυτοκτονίας που είναι μη αναστράψιμη κατάσταση. (Προσωπικά έχω αντιμετωπίσει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις και νέων σαν ψυχοθεραπευτής)
• Ηδη έχουμε προβλήματα χρηματισμού και δεοντολογίας μέσα στον ιατρικό κόσμο. Πώς θα δεί κανείς το γιατρό του από τον οποίο περιμένει σωτηρία, όταν ξέρει ότι αυτός έγινε αιτία να πεθάνουν κάποιοι άνθρωποι γρηγορότερα με τη δική του βοήθεια;... (Καταπάτηση και αυτού του όρκου του Ιπποκράτη!)
• Επειτα λένε ότι ευθανασία επιτρέπεται μόνο όταν το άτομο είναι καταφανώς δυστυχισμένο... Αποκλείεται λοιπόν ένας δυστυχισμένος σήμερα να γίνει αύριο ευτυχισμένος, έτσι απλά υιοθετώντας μια άλλη φιλοσοφία ζωής; (η υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας που αντί να βοηθάει για την επίλυση του προβλήματος, κλείνει τα μάτια της...)

ΙΑΤΡΙΚΗ - ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ

• Ο γιατρός έδωσε όρκο ενώπιο Θεού και ανθρώπων να συμβάλλει στην καλύτερη υγεία και ζωή του ανθρώπου και όχι να βλάπτει και να αφαιρεί ζωές, όπως τονίζει και ο όρκος του Ιπποκράτη.
• Από τη στιγμή που θεσμικά ή νομοθετικά ανοίγουμε τους ασκούς του Αιόλου με το να γίνονται κάποιοι με δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σε κάποιους άλλους αδύναμους εκ φύσεως, μπορεί να έχουμε απρόβλεπτες συνέπειες. Ποιος θα μπορεί να ελέγξει τι γίνεται; Παράδειγμα να έχουμε φόνους με κριτήρια ρατσιστικά και προσωπικά κάθε φορά, έστω με γνώμονα να απαλλάξουμε κάποια άτομα από την υποτιθέμενη δυστυχία τους και την κοινωνία από το να τα υποφέρει!!! (κάτι εντελώς υποκειμενικό) Κάποιοι σκέφτηκαν τα άτομα με σοβαρή νοητική υστέρηση (βλ. ταινία: “το στίγμα της ευθανασίας”) ή γεροντική άνοια, αύριο (ποιός ξέρει) τα σπαστικά ή τα κωφάλαλα ή "Θεός φυλάξοι" ποιά άλλα...
• Ειδικά σήμερα που η επιστημη προχωρεί με καλπάζοντες ρυθμούς και καθημερινά έχουμε νέες θεραπείες (ακόμη και καρκίνους!) δεν δικαιούμαστε να μιλάμε για ανίατες αρρώστιες. Επειτα είναι γνωστό ότι όχι σπάνια γίνεται και το θαύμα και περιπτώσεις "ξεγραμμένες" για την ιατρική επιβιώνουν και θεραπεύονται ανεξήγητα. (περίπτωση ανθρώπου φυτού που μετά από 8 χρόνια παρεντερική σίτιση στην Αμερική επανήλθε στη φυσιολογική ζωή)

ΗΘΙΚΗ - ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΟΨΗ

• Η ζωή είναι απόλυτο αγαθό και δεν μπορεί να δοθεί αντάλλαγμα σε ο,τιδήποτε. Ούτε μπορεί να επιδικάσει κανείς μια ζωή αντάλλαγμα για μια άλλη. (Ορθόδοξη άποψη)
• Ευθανασία σημαίνει ανθρωποκτονία είτε αυτοκτονία και είναι απορριπτέες από την εκκλησία. Μάλιστα δεν κάνει κηδεία στον αυτόχειρα (εκτός ψυχοπάθειας) .
• Δεν μπορεί κανείς να δώσει μια ζωή και το προνόμιο αυτό ανήκει στο Θεό. Οποιος καταστρέφει το σώμα του που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, θα τον τιμωρήσει ο Θεός, λέει ο απ. Παύλος.
• Εκτός των άλλων δείχνει απιστία αφού βάζουμε οι ίδιοι ένα τέλος χωρίς να περιμένουμε την απόφαση του Θεού που είναι δίκαιος και φιλεύσπλαγχνος και ό,τι επιτρέπει είναι σίγουρα για το καλό μας. Εκτός αυτού μπορεί κάποια στιγμή να κάνει το θαύμα του και να γίνει καλά ένας που ήταν επιστημονικά "ξεγραμμένος", πράγμα που γίνεται καθημερινά.

πηγή  http://users.otenet.gr/~styliant/euthanasia.htm

Ευθανασία σε παιδιά

Την ευθανασία ανηλίκων νομιμοποίησε το Βέλγιο

Η πρώτη χώρα παγκοσμίως

Ο ηλεκτρονικός πίνακας της ψηφοφορίας που καθιστά το Βέλγιο την πρώτη χώρα που αφαιρεί κάθε ηλικιακό όριο για την ευθανασία (Πηγή: in.gr)

Η πρώτη χώρα παγκοσμίως που νομιμοποιεί την ευθανασία ανηλίκων γίνεται το Βέλγιο, καθώς η Βουλή ενέκρινε με ευρεία πλειοψηφία την Πέμπτη το νομοσχέδιο για την επέκταση της ισχύος του νόμου για την ευθανασία σε παιδιά που πάσχουν από νόσο τελικού σταδίου.
Η πρόταση εγκρίθηκε με 86 θετικές ψήφους, 44 αρνητικές και 12 αποχές, και όταν το νομοσχέδιο υπογραφεί από τον βασιλιά Φίλιππο, το Βέλγιο θα καταστεί η πρώτη χώρα στον κόσμο που αφαιρεί οποιοδήποτε όριο ηλικίας για την πρακτική.
Η ευθανασία για τους ενήλικες είναι νόμιμη στο Βέλγιο από το 2002.
Σύμφωνα με το BBC, το 2012 καταγράφηκαν στο Βέλγιο 1.432 περιπτώσεις ευθανασίας, 25% περισσότερες από το 2011.
Οι περισσότεροι ενήλικες που επέλεξαν την ευθανασία ήταν άνω των 60 ετών κι έπασχαν από καρκίνο.
Βάσει του νόμου που ίσχυε έως σήμερα, οι ασθενείς που θα επιλέξουν την ευθανασία έπρεπε να είναι τουλάχιστον 18 ετών και να έχουν διατυπώσει σαφώς, εκουσίως και επανειλημμένως το αίτημα να πεθάνουν.
Μόνον αν ο ασθενής πάσχει από ανίατη ασθένεια, υποφέρει διαρκώς και διατηρεί σώας τας φρένας, εγκρίνεται το αίτημά του. Επίσης πρέπει να περάσει τουλάχιστον ένας μήνας μεταξύ του γραπτού αιτήματος, που μπορεί να γίνει και από ειδικώς ορισμένο ενήλικα εφόσον ο ασθενής δεν μπορεί να γράψει μόνος του, και του θανάτου του αρρώστου.
Με βάση το νέο νομοσχέδιο ένας ανήλικος που έχει συνείδηση θα μπορεί να ζητήσει να υποβληθεί σε ευθανασία υπό τέσσερις όρους: εάν βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο ανίατης ασθένειας, εάν υποφέρει από επίμονους, αφόρητους σωματικούς πόνους, εάν λάβει την έγκριση των γονέων του και εάν έχει συμβουλευτεί ομάδα ειδικών γιατρών.
Ψυχολόγος θα αποφασίζει αν ο ανήλικος ασθενής είναι ικανός να λάβει ελεύθερα την απόφαση τερματισμού της ζωής του.
Το επίμαχο νομοσχέδιο είχε ήδη λάβει από τον περασμένο Δεκέμβριο την έγκριση της Γερουσίας, με 50 ψήφους υπέρ και 17 κατά και την Πέμπτη διεξήχθη η τελική ψηφοφορία για την έγκρισή του.
Βουλευτές των Σοσιαλιστών, των Φιλελευθέρων και των Πρασίνων καθώς και το εθνικιστικό κόμμα N-VA υποστηρίζουν την πρόταση, αλλά οι συντηρητικοί είναι αντίθετοι.
Το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία είναι οι μοναδικές χώρες στην Ευρώπη όπου επιτρέπεται η ευθανασία υπό συγκεκριμένους όρους. Η Ολλανδία επιτρέπει την ευθανασία σε παιδιά ηλικίας από 12 και άνω.
Η Εκκλησία διεξήγαγε εκστρατεία κατά του νομοσχεδίου στο Βέλγιο, όπου εκατοντάδες άνθρωποι συμμετείχαν την περασμένη εβδομάδα σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.
«Θεωρούμε τους εφήβους νομικά ανίκανους να πράξουν επί σημαντικών ζητημάτων σε οικονομικό και συναισθηματικό επίπεδο κι όμως ξαφνικά γίνονται ικανοί να αποφασίσουν για τον θάνατό τους» δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Belga ο Καθολικός αρχιεπίσκοπος Αντρέ-Ζοζέφ Λεονάρ.
Η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (πολιτικό όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης που έχει ως έργο του την προάσπιση της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της έννομης τάξης, της κοινωνικής συνοχής, της ασφάλειας των πολιτών και της πολυπολιτισμικότητας) υποστήριξε ότι το νομοσχέδιο προκαλεί «την ίδια τη βάση της πολιτισμένης κοινωνίας» και ότι τα παιδιά δεν μπορούν να δώσουν την «πρέπουσα ενήμερη συναίνεση».
Οι επικριτές της πρότασης είχαν απευθύνει εκκλήσεις να καθυστερήσει η διαδικασία, εκφράζοντας ανησυχίες ότι οι βουλευτές μπορεί να δεχτούν πιέσεις εν όψει των εκλογών του Μαϊου. Ομάδα 160 παιδιάτρων είχε ζητήσει τη μετάθεση της ημερομηνίας διεξαγωγής της ψηφοφορίας για μετά τις εκλογές.
Αναδημοσίευση από in.gr, 14.2.2014, http://news.in.gr/world/article/?aid=1231295502
το βρήκαμε εδώ http://blogs.sch.gr/spykarydis/2014/02/14/euthanasia-5/#.Uv44bnJffWg.blogger

 

Ευθανασία- «Είναι δικαίωμα ο θάνατος;».

Η ζωή δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον βίο. Ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής, αλλά το τέλος του βίου και τελείωση της ζωής

 

ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ, εφ. Το Βήμα, 1/10/2006
 

Η ευθανασιακή προοπτική που κυριαρχεί στη σκέψη μερικών ανθρώπων της εποχής μας θέτει πολλά ερωτήματα, μεταξύ των οποίων και το ερώτημα: «Είναι δικαίωμα ο θάνατος;». Στη φράση αυτή σημαντική θέση έχουν οι λέξεις «δικαίωμα» και «θάνατος». Η απάντηση που θα δώσει κανείς στο ερώτημα αυτό εξαρτάται από τις πεποιθήσεις του και τις φιλοσοφικές, θρησκευτικές και θεολογικές απόψεις που τον διακατέχουν.

Για τον ορθόδοξο Χριστιανό η απάντηση είναι σαφής: ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού και ο Θεός έχει την αποκλειστικότητα (copyright) πάνω στη ζωή του. Εκείνος που δίνει τη ζωή, εκείνος ρυθμίζει και την εξέλιξή της. Δεν δώσαμε εμείς τη ζωή στον εαυτό μας και επομένως δεν μπορούμε να την τερματίσουμε. Κατά τον Αγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό υπάρχουν τα «εφ' ημίν» - όσα εξαρτώνται από μας - και τα «ουκ εφ' ημίν» - όσα δεν εξαρτώνται από μας. Σίγουρα η έναρξη της βιολογικής ζωής και το τέλος της ανήκουν στα «ουκ εφ' ημίν». Επομένως δεν δεχόμαστε την ευθανασία.

Όμως το ερώτημα αν «έχουμε δικαίωμα στον θάνατο», που οδηγεί μερικούς στην ευθανασία, σχετίζεται και με άλλα υπαρξιακά ερωτήματα, όπως: «τι είναι το είναι», «τι είναι η ζωή», «τι είναι ο θάνατος», «ποια είναι η σημασία του πόνου» κτλ.

Το «είναι» του ανθρώπου δεν συνίσταται απλώς στην ευζωία, αλλά στο νόημα που δίνει κανείς στη ζωή του. Η ζωή δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον βίο. Ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής, αλλά το τέλος του βίου και τελείωση της ζωής, δηλαδή αρχή μιας άλλης ύπαρξης, μιας πορείας συνάντησης με άλλα πρόσωπα. Ο πόνος έχει βαθύτατο νόημα, αφού κατά τον Victor Frankl «το νόημα μπορεί να βρεθεί στη ζωή όχι μόνον μέσ' από την πράξη η τις εμπειρικές αξίες, αλλ' επίσης και μέσα από τα βάσανα». Γι' αυτό και η ελευθερία δεν συνίσταται στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δύσκολα και τραγικά γεγονότα, αλλά στην ελεύθερη στάση απέναντι στις δυσκολίες. Όταν δίνει κανείς νόημα στον πόνο, τότε βιώνει την «έκσταση της αγάπης», αποκτά την «αίσθηση της ομορφιάς», μαθαίνει την «αίσθηση του χιούμορ».

Ένα άλλο ερώτημα που συνδέεται με το αρχικό είναι: «Ο άνθρωπος είναι ένα άτομο με ατομικά δικαιώματα η πρόσωπο με προσωπικές σχέσεις;».

Ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα σχέσεως, καρπός αγάπης δύο ανθρώπων, των γονέων του, που συνεργάζονται με τον Θεό, δηλαδή είναι κοινωνικόν ον. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως άτομο και μέσα από τα ατομικά δικαιώματα, αλλά ως πρόσωπο και μέσα από προσωπικές σχέσεις. Έτσι, δεν έχουμε ατομικό δικαίωμα στον θάνατο, όπως δεν έχουμε ατομικό δικαίωμα στη ζωή. Το μόνο «δικαίωμα-καθήκον» που έχουμε είναι να αισθανόμαστε το «δώρο» της ζωής, να χαιρόμαστε όλες τις «περιπέτειες» της ζωής, τη δραστηριότητα της ημέρας, αλλά και την ομορφιά της νύχτας, να υπερβαίνουμε τον πόνο και τις δοκιμασίες της ζωής με υπευθυνότητα, να αισθανόμαστε τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους ως μια «ανταλλαγή δώρων», να ζούμε προσωπικά και κοινωνικά. Τότε θα γνωρίσουμε καλά ότι η θετική αντιμετώπιση της διαδικασίας του θανάτου είναι ευεργετική για τον εαυτό μας, γιατί έτσι ωριμάζουμε, αλλά και ωφέλιμη για τους συνανθρώπους μας, γιατί έτσι εκφράζεται κατά τον καλύτερο τρόπο η αγάπη ως θυσία, υπέρβαση του εγώ και προσφορά, και όχι ως μια ευχάριστη ατομική δικαιωματική απόφαση.

Οποιος δίνει νόημα στη ζωή, στον πόνο και στον θάνατο και βιώνει την «έκσταση της αγάπης» έχει σκοπό στη ζωή του και ισχύει ο λόγος του Νίτσε «εκείνος που έχει έναν σκοπό στη ζωή μπορεί ν' αντέξει σχεδόν στο κάθε τι» και δεν τρέμει προ της διαδικασίας του θανάτου, ούτε την αρνείται εγωιστικά, με το ατομικό του δικαίωμα, για να καταλήξει στην ευθανασία. Οπότε και δεν τον απασχολεί το ερώτημα αν έχει δικαίωμα στον θάνατο, αφού γεμίζει από νόημα ζωής.