Μια διδακτική παρεξήγηση για την εποχή των social media όπου αλήθεια θεωρείται συνήθως αυτό που φαίνεται και όχι αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα
Πρόκειται για μια εικόνα με πολλά επίπεδα: παιδιά του σχολείου προσηλωμένα στα κινητά τους ενώ βρίσκονται μπροστά στο αριστούργημα του Ρέμπραντ «Νυχτερινή Περίπολος». Είναι όμως στην πραγματικότητα αυτό που φαίνεται;
Η εικόνα έχει γίνει viral στο Διαδίκτυο. Και λογικά. Οχι μόνο γιατί ο συμβολισμός της εκ πρώτης όψεως είναι προφανής. Αλλά και γιατί προσφέρεται για άμεσο σχολιασμό και απαξιώσεις: Η νέα γενιά αδιαφορεί για τα υψηλά επιτεύγματα και στρέφεται στο εφήμερο και το εύκολο.
Πράγματι, από την πρώτη στιγμή που η φωτογραφία του Gijsbert van der Wal από το Μουσείο του Αμστερνταμ είδε το φως της δημοσιότητας αντιμετωπίστηκε σαν ένας ξεκάθαρος συμβολισμός των σύγχρονων μεταμοντέρνων κοινωνιών την εποχή των smartphones, του Διαδικτύου και των social media που διασπούν την προσοχή μας.
Και μια ακόμα διαδικτυακή δίκη, ξεκίνησε με το twitter να πρωτοστατεί
«Δεν υπάρχει λόγος να αναρωτιόμαστε γιατί αυτή η φωτογραφία έγινε viral. Η τέλεια απεικόνιση της εποχής μας», γράφει κάποιος Κρίς Γκίνες, εκπρόσωπος της Υπηρεσίας Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους μαζεύοντας 308 likes και 443 retweets.
διαβάστε τη συνέχεια εδώ http://www.protagon.gr/themata/i-alithini-istoria-tis-fwtografias-me-ta-paidia-pou-agnoousan-ton-rebrant-44341321635
Σε ένα ασπρόμαυρο φόντο κι ενώ ακούγεται το νέο τραγούδι του Moby, “Are You Lost In The World Like Me?” (Είσαι χαμένος στον κόσμο όπως εγώ;), παρελαύνουν μπροστά μας σε θλιβερές εικόνες οι σύγχρονες συνήθειες των ανθρώπων και μας αναγκάζουν να αναρωτηθούμε άλλη μία φορά, αν αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο θέλουμε να ζούμε.
Το animation αποτελεί δημιουργία του Steve Cutts, ο οποίος αποδίδει με ζοφερότητα την εξάρτηση των ανθρώπων από τις έξυπνες συσκευές και την άρνησή τους να αλληλεπιδράσουν με άλλους ανθρώπους, επικεντρωμένοι στις οθόνες τους και τα κάθε λογής τεχνολογικά gadgets.
Ο Cutts, γνωστός στους περισσότερους ως ο δημιουργός του animation “MAN“, το οποίο έγινε viral αναγκάζοντάς μας να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να αντιληφθούμε πόση ζημιά κάνουμε στον πλανήτη, δεν διστάζει να φτάσει την κριτική του στα άκρα.
Ο γνωστός illustrator ντύνει το νέο τραγούδι από το πρότζεκτ The Void Pacific Choir του Moby,“Are You Lost In The World Like Me?”, με εικόνες οι οποίες υπογραμμίζουν “πόσο αναίσθητοι έχουμε γίνει”, όπως ο ίδιος δηλώνει, απεικονίζοντας ρομποτικές αντιδράσεις σε σκηνές από περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης έως αυτοκτονίες.
Στη μέση, ένας χαρακτήρας, σχεδιασμένος σε μικρότερη κλίμακα από τους άλλους, ο οποίος εκτός από το να θυμίζει τον Moby, λειτουργεί ως η προσωποποίηση όσων νιώθουν χαμένοι, παγιδευμένοι σε αυτόν τον κόσμο που μοιάζει να ασχολείται μόνο με την εικόνα -τη δική του και των άλλων- και ειδικά, πώς αυτή προβάλλεται στην ψηφιακή, παράλληλη πραγματικότητα που έχουμε φτιάξει.
“Πριν από μερικά χρόνια είδα το βίντεο ‘Man’ του Steve Cutts και ήταν εκπληκτικό, με συνεπήρε. Έκανα μια έρευνα στο διαδίκτυο, βρήκα το email του και ταπεινά του ζήτησα να κάνει ένα βίντεο για εμένα”, είπε ο Moby. “Είμαι τυχερός που συμφώνησε. Το βίντεο που έφτιαξε είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα βίντεο που έχουν γίνει ποτέ για τα τραγούδια μου”.
Ο Cutts πρόσθεσε:
“Για μένα το video αφορά την αύξηση της εξάρτησής μας από την τεχνολογία και την ανθρώπινη αλληλεπίδραση σήμερα ή μάλλον, την έλλειψη αυτής. Εστιάζει στον τρόπο που η τεχνολογία μάς αλλάζει, στον τρόπο που έχουμε γίνει αναίσθητοι”.
Πρέπει να σημειωθεί ότι οι απόψεις για την τεχνολογία και την επίδρασή της στις ανθρώπινες κοινωνίες, διίστανται. Ορισμένοι θεωρούν τις αντιδράσεις υπερβολικές, σημειώνοντας ότι καθετί νέο αντιμετωπίζεται καχύποπτα. Άλλοι πιστεύουν ότι πράγματι, η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας αλλάζει την ανθρώπινη φύση.
Το animation μάλλον κινείται στο μέσο αυτών των άκρων, θέτοντας τα σωστά ερωτήματα. Μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι πραγματικές συνήθειες μας, χωρίς να καταδικάζει αυτήν καθ’ αυτήν την τεχνολογία, αλλά τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουμε να τη χρησιμοποιούμε -περισσότερο ως φυλακή και μέσο αποξένωσης, παρά ως απελευθερωτή και μέσο εξανθρωπισμού.
Ο Moby και ο Cutts μας ρωτάνε ευθέως: “Αλήθεια, σε αυτόν τον κόσμο θέλεις να ζεις;”.
