ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Ζούμε σε μία εποχή που επικρατεί γενική αναστάτωση , ταραχή, κρίση , αμφισβήτηση και κατάρρευση ιδεών, αρχών, ηθών και βάσεων. Η αδιαφάνεια, η απληστία, ο κορεσμός, η αλλοτρίωση κυριαρχεί στον κόσμο. Έχουμε μία έξαρση της φιλαρχίας, της φιλαυτίας, της φιλοδοξίας, της φιληδονίας, της φιλοκτησίας και της φιλαργυρίας. Τεράστιες οικολογικές καταστροφές σε όλο τον πλανήτη δυσχαιρένουν τη ζωή των ανθρώπων. Τ’ απαράγραπτα
ανθρώπινα δικαιώματα λειτουργούν συχνά σε βάρος των βασικών ανθρώπινων υποχρεώσεων. Επικρατεί το αντιευαγγελικό «μακαριότερο το να λαμβάνεις από το να δίνεις». Αμφισβητούνται ηθικές αρχές, λογικές βάσεις, αρχαίες αξίες. Προβάλλονται νοσηρές ιδιαιτερότητες και αποκρουστικές φαυλότητες. Βρισκόμαστε στην εκπλήρωση της προφητείας του Μ. Αντωνίου: «Θα έλθει μία εποχή που οι τρελοί θα λένε τους γνωστικούς τρελούς και το αντίθετο».
Από την άλλη, μερικές φορές, η Εκκλησία εξαντλεί το έργο της στη φιλανθρωπία. Όχι ότι δεν είναι ένα από τα έργα της, αλλά δεν είναι το μόνο και δεν είναι το κύριο. Το έργο αυτό το κάνει και το υπουργείο κοινωνικής προνοίας ( ή όπως αλλιώς τώρα λέγεται) , που βέβαια δεν το κάνει πάντοτε , κι ένας σύλλογος κι ένας μασώνος κι ένας αλλόθρησκος κι ένας άθεος. Οι νέοι μας δεν ζητούν από την Εκκλησία χρήματα και ψωμί, αλλά νόημα βαθύ και σκοπό βίου ορθό. Να μάθουν για το τί ζουν και πού πάνε, γιατί υπάρχουν, γιατί γεννήθηκαν και γιατί πεθαίνουν. Είναι πολύ κουραστικές οι ομιλίες θεολόγων που δεν τους μίλησε ο Θεός, τα στερεότυπα κηρύγματα, οι μεγαλόστομες ηθικολογίες, οι βερμπαλιστικές ρητορείες, οι διδασκαλίες δίχως προσωπικό αντίκρυσμα.
Στη σύγχρονη κοινωνία απουσιάζει η κοινωνία των προσώπων. Επικρατεί δυστυχώς ακοινωνησία και ασυνεννοησία, μοναξιά και ψυχρότητα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι λίαν ανταγωνιστικές , εξουσιαστικές, ζηλόφθονες, υποκριτικές , αναληθείς, ανίερες. Δεν υπάρχει αλληλοκατανόηση, αλληλοπεριχώρηση, αλληλοσεβασμός. Αν οι όποιες ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι εν Χριστώ , εν αληθεία, εν αγάπη , έχουν σίγουρα ημερομηνία λήξεως. Δίχως τον Χριστό ανάμεσα στα πρόσωπα δεν υπάρχει κατανόηση, ανεκτικότητα, υπομονή και υποχωρητικότητα. Οι σύζυγοι , τ’ αδέλφια, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συμμαθητές, οι συμφοιτητές, δεν μπορούν να συνευρεθούν, να συμπορευθούν, να συναντηθούν, να συνομιλήσουν και να συνεννοηθούν δίχως Χριστό.
Το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι μοναδικό, ιερό και ανεπανάληπτο μέσα σε όλη την παγκόσμια ιστορία. Το κάθε πρόσωπο είναι εντελώς διαφορετικό και χρειάζεται έναν ιδιαίτερο σεβασμό. Όλα τα πρόσωπα είναι πλασμένα κατ’ εικόνα Θεού. Δεν μπορεί λοιπόν ποτέ να μην είναι αξιοσέβαστα και αξιοτίμητα. Η διαφορετικότητα , η ανομοιότητα, η ιδιαιτερότητα, αποτελεί τελικά μία καταπληκτική συμμετρία. Η συνάντηση και συνεννόηση προσώπων αποτελεί αλληλοσυμπλήρωση και αρμονική σύνθεση. Δεν υπάρχουν οπωσδήποτε δύο όμοιοι άνθρωποι, ούτε μπορούν να υπάρξουν. Μόνο με την αγάπη και την ταπείνωση μπορούν να συναντηθούν και να ταυτισθούν ακόμη.
Ο άνθρωπος σήμερα έχει αυξήσει τρομερά τις γνώσεις του. Εντούτοις ενώ γνωρίζει τί γίνεται στα τέσσερα σημεία της γης και στο άπειρο σύμπαν, παραμένει άγνωστος ο πλησιέστερος εαυτός του. Έχουμε πληροφορίες από τους γαλαξίες, από τις πέντε ηπείρους και δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε με τον πλησίον μας. Στο τέλος όμως σίγουρα αυτά που γνωρίζουμε είναι πολύ λιγότερα από αυτά που δεν γνωρίζουμε. Η τεχνολογία αναπτύσσεται υπερβολικά και υπερθαύμαστα, η πρόληψη του κακού όμως είναι αδύνατη.
Γνωρίζουμε μόνο το 1/10 των λειτουργιών του εγκεφάλου μας. Ο άνθρωπος όσο μικρός είναι τόσο και μεγάλος, όσο σοφός τόσο και ανόητος, όσο πλούσιος τόσο και φτωχός, όσο καλός τόσο και κακός. Γνωρίζουμε πολλά και αγνοούμε πιο πολλά. Είναι ένα ανεξήγητο και απύθμενο μυστήριο ο κάθε άνθρωπος. Τί επιλέγει και γιατί αγαπά αυτό και όχι το άλλο, γιατί μισεί τόσο θανάσιμα κάτι, γιατί κλαίει, πώς πονά, γιατί εκφράζεται έτσι, γιατί υβρίζει και κραυγάζει, πώς μελαγχολεί, πότε φοβάται, η ποικιλία, η διαφορετικότητα, η άποψη, η έφεση, η δημιουργικότητα, η επιλογή, η ανατομία, η ψυχοσύνθεση, ο χαρακτήρας, το ύφος, το ήθος, ο ατομισμός. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τον ξεχωρίζουν και τον διακρίνουν με το άφθαστο μεγαλείο της ιερής μοναδικότητας.
Ο νέος που ενδιαφέρεται διερωτάται σχετικά με τη σύνδεση της ψυχής και σώματος, τί ακριβώς είναι η ψυχή και τί είναι ο θάνατος. Ποιά είναι η ηθική η απαραίτητη για τη διατήρηση της ιερότητας της ζωής. Πότε αρχίζει και πότε τελειώνει η ζωή δεν είναι πάντοτε ακριβώς γνωστό. Η ζωή δεν ορίζεται από κοσμικούς νόμους, γιατί είναι μυστήριο δυσερμήνευτο. Ο επίσκοπος Μεσογαίας Νικόλαος λέγει «είμαστε απίστευτα μικροί, υπερβολικά μόνοι, πολύ στιγμιαίοι για τους κοσμικούς χρόνους για να πούμε: α ) ότι γνωρίζουμε τον κόσμο, β) ότι τον κατανοούμε, και γ ) ότι μπορούμε να επικοινωνούμε».
Παρά την τόση επικοινωνία και συναναστροφή, ο σύγχρονος άνθρωπος πάσχει από μεγάλη μοναξιά. Παρά την τόση γνώση κατανοούμε ότι έχουμε μεγάλη άγνοια. Η μοναξιά μας και η άγνοιά μας συναντιούνται στη μοναδικότητά μας. Η επιστημονική πλούσια γνώση θέλει να εξοβελίσει τον Θεό. θεωρεί πως μπορεί να προχωρήσει δίχως την παρουσία της δυνάμεώς Του και πολύ περισσότερο δίχως τη βοήθειά Του. Ο επιστήμονας εμπιστεύεται τις γνώσεις και τις δυνάμεις του και δεν θέλει καμιά άλλη συμπαράσταση. Ο Γέροντας Παϊσιος έλεγε πως «όλα τα θέματα τα συζητώ, εκτός από το περί υπάρξεως Θεού. Είναι σαν να μου λες ότι δεν γεννήθηκες από μάνα ή ότι το ράσο μου δεν είναι μαύρο. Τί συζήτηση να κάνουμε;». «Εδώ βρε παλληκάρια», έλεγε σε δυο φοιτητές που τον επισκέφθηκαν, «και τ’ άλογα ζώα πιστεύουν στον Θεό και δεν πιστεύει ο λογικός άνθρωπος;». Την ώρα εκείνη περνούσε μία σαύρα. Της λέει ο Γέροντας: «Υπάρχει Θεός; Και η σαύρα ένευσε καταφατικά το κεφάλι της». ( Σε μια παραλλαγή άκουσα ότι αυτό το ίδιο γεγονός ότι δήθεν μίλησε η σαύρα και με ψιλή φωνή είπε: «Ναι, υπάρχει Θεός») .
Σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή δεν ανεφύη τέτοιο ερώτημα ποτέ. Οι άνθρωποι μπορούσαν ν’ αμαρτάνουν, αλλά ποτέ δεν τους πέρασε από το νου η ιδέα , μήπως και δεν υπάρχει ο Θεός. Γι’ αυτό και κανένας από τους θεοφώτιστους αγίους πατέρες δεν έγραψε λόγο που ν’ αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού. Το ερώτημα αυτό κατασκευάσθηκε στην ορθολογιστική και λογοκρατούμενη Δύση. Η Ορθόδοξη Παράδοση, πίστη και ζωή, δεν ασχολήθηκε ποτέ με το ερώτημα αν υπάρχει Θεός. Μίλησε μόνο για τη βέβαιη παρουσία Του. Ο Θεός δεν αποδεικνύεται επιστημονικά. Αν αποδεικνυόταν έτσι, δεν θ’ άξιζε να πιστεύουμε. Πρόκειται για ματαιοπονία μάλλον. Ο Θεός βιώνεται και αποκαλύπτεται∙ δεν ανακαλύπτεται, ούτε αναδεικνύεται. Μόνο βιούμενος ο Θεός κοινωνείται από το πλάσμα του και γεμίζει χαρά η ζωή του.
Δεν κατανοείται ο ακατανόητος, δεν χωρείται ο αχώρητος. Ο νους θα πρέπει να κατέβει στην καθαρή καρδιά , κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, για να συναντήσει, γνωρίσει και οικειωθεί τον Θεό. Το μυστήριο δεν ερευνάται, δεν εξιχνιάζεται, δεν κατανοείται αλλά βιώνεται εμπειρικά και κοινωνείται απερινόητα. Ο Θεός δεν είναι απρόσιτος αλλά προσιτός και οικείος κατά τις άκτιστες ενέργειές του. Ο Θεός είναι παντέλειος , παντοδύναμος, πανυπεράγαθος, πανδίκαιος. Η δικαιοσύνη Του δεν αναιρεί την αγάπη Του. Η δικαιοσύνη Του δεν τον κάνει τιμωρό κι εκδικητικό…
(συνεχίζεται)

Πηγή: «ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

παθοκτονία πρόσκληση μετανοίας σε καιρούς κρίσεως»

Εκδόσεις : Εν πλω

http://xristianos.gr το βρήκαμε εδώ http://armenisths.blogspot.gr/2014/06/blog-post_1778.html

Τι πρέπει να ξέρουμε περί Δευτέρας Παρουσίας, Κρίσεως και Αντιχρίστου και ερμηνευτικά στην Αποκάλυψη

Τι πρέπει να ξέρουμε περί Δευτέρας Παρουσίας, Κρίσεως και Αντιχρίστου Ιερεμίας Φούντας (Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως)

Τὸ ἕβδομο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως λέγει:

«Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος».

- Ἐρ.: Τί λέει ἡ ἁγία Γραφὴ γιὰ τὴν δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ;
Ἀπ.: «Αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς ποὺ ἀναλήφθηκε ἀπὸ σᾶς στὸν οὐρανό, θὰ ἔρθει κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, ὅπως τὸν εἴδατε νὰ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανὸ» (Πράξ. 1, 11). Αὐτὸ εἰπώθηκε στοὺς Ἀποστόλους ἀπὸ δύο ἀγγέλους τὴν ἴδια στιγμὴ τῆς ἀνάληψης τοῦ Κυρίου μας.

- Ἐρ.: Πῶς μιλάει ἡ ἁγία Γραφὴ γιὰ τὴν μελλοντικὴ κρίση τοῦ Χριστοῦ;

Ἄπ.: «Ἔρχεται ὥρα, ποὺ ὅλοι ὅσοι θὰ βρίσκονται στὰ μνημεῖα θὰ ἀκούσουν τὴν φωνή Του καὶ θὰ βγοῦν ἔξω, ἐκεῖνοι μὲν ποὺ ἔκαναν τὸ καλὸ θὰ ἀναστηθοῦν γιὰ ζωή, ἐκεῖνοι δὲ ποὺ ἔκαναν τὸ κακὸ θὰ ἀναστηθοῦν γιὰ καταδίκη» (Ἰω. 5, 28.29). Αὐτὰ εἶναι λόγια τοῦ Ἴδιου τοῦ Χριστοῦ.

- Ἐρ.: Τί λέει ἡ ἁγία Γραφὴ γιὰ τὴν Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν πρόκειται νὰ ἔχει τέλος; («Οὗ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος»).

Ἀπ.: «Αὐτὸς (ὁ Χριστὸς) θὰ εἶναι μέγας καὶ θὰ ὀνομαστεῖ Υἱὸς τοῦ Ὑψίστου καὶ θὰ τοῦ δώσει ὁ Θεὸς τὸν θρόνο τοῦ Δαυὶδ τοῦ πατέρα Του καὶ θὰ βασιλεύσει στὸν οἶκο τοῦ Ἰακὼβ αἰώνια καὶ ἡ Βασιλεία Του δὲν θὰ ἔχει τέλος»
(Λουκ. 1, 32-33). Αὐτὰ εἶναι λόγια τοῦ ἀγγέλου Γαβριὴλ πρὸς τὴν Παναγία.

- Ἐρ.: Θὰ μοιάζει ἡ δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν πρώτη;

Ἀπ.: Ὄχι, θὰ εἶναι πολὺ διαφορετική. Στὴν πρώτη Του παρουσία ὁ Χριστὸς ἦρθε καὶ ὑπέφερε γιὰ 'μᾶς μὲ πολλὴ ταπείνωση, ἀλλὰ στὴν δεύτερη παρουσία Του θὰ ἔρθει νὰ μᾶς κρίνει μὲ ὅλη τὴν δόξα Του καὶ μὲ ὅλους τοὺς ἁγίους ἀγγέλους Του. Βλ. Ματθ. 25, 31 ἑξ.

- Ἐρ.: Θὰ κρίνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους;

Ἀπ.: Μάλιστα, ὅλους˙ χωρὶς καμμιὰ ἐξαίρεση.

- Ἐρ.: Πῶς θὰ τοὺς κρίνει;

Ἀπ.: Ἡ συνείδηση κάθε ἀνθρώπου θὰ εἶναι σ' ὅλους φανερή. Καὶ δὲν θὰ ἀποκαλυφθοῦν μόνο τὰ ἔργα ποὺ κάναμε σ' ὅλη μας τὴν ζωή, ἀλλὰ καὶ τὰ λόγια μας καὶ οἱ μυστικὲς ἐπιθυμίες μας καὶ οἱ κρυφὲς σκέψεις μας. Ὁ Ἀπόστολος λέει: «Θὰ ἔρθει ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος, θὰ φέρει στὸ φῶς τὰ πράγματα ποὺ κρύβονται στὸ σκοτάδι καὶ θὰ φανερώσει τὶς σκέψεις τῶν καρδιῶν. Τότε ὁ καθένας θὰ πάρει τὸν ἔπαινό του ἀπὸ τὸν Θεὸ» (Α' Κορ. 4, 5).

- Ἐρ.: Καὶ θὰ μᾶς καταδικάσει ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ λόγια μας καὶ τὶς σκέψεις μας;

Ἀπ.: Χωρὶς ἀμφιβολία, θὰ μᾶς καταδικάσει... Ἐκτὸς ἂν μετανοήσουμε καὶ τὶς ἐξαλείψουμε μὲ τὸ Ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης καὶ μὲ τὴν διόρθωση τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς μας. Ὁ Κύριος μᾶς λέει: «Γιὰ κάθε λόγο ἀνωφελῆ ποὺ θὰ ποῦν oἱ ἄνθρωποι, θὰ δώσουν λόγο τὴν ἡμέρα τῆς κρίσης» (Ματθ. 12, 36).

Ἐρ.: Θὰ γίνει σύντομα ἡ δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ;

Ἀπ.: Αὐτὸ δὲν τὸ γνωρίζουμε. Ἑπομένως πρέπει νὰ
ζοῦμε ἔτσι, ὥστε νὰ εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι γι' αὐτήν. «Δὲν καθυστερεῖ ὁ Κύριος τὴν ἐκπλήρωση τῆς ὑπόσχεσής Του, ὅπως νομίζουν μερικοί, ἀλλὰ μακροθυμεῖ γιὰ μᾶς, ἐπειδὴ δὲν θέλει νὰ χαθοῦν μερικοί, ἀλλὰ θέλει νὰ ἔρθουν ὅλοι σὲ μετάνοια» (Β' Πέτρ. 3, 9). «Ἀγρυπνεῖτε, λοιπόν, γιατὶ δὲν ξέρετε οὔτε τὴν ἡμέρα, οὔτε τὴν ὥρα κατὰ τὴν ὁποία ἔρχεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 25, 13).

- Ἐρ.: Ὑπάρχουν σημεῖα ποὺ προμηνύουν τὸν ἐρχομὸ τῆς δεύτερης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ;

Ἀπ.: Ἡ ἁγία Γραφὴ μιλάει γιὰ τὰ σημεῖα αὐτά. Θὰ εἶναι ἡ «ἀποστασία», τὸ ὅτι δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι θὰ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεό˙ θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων˙ θὰ πληθυνθεῖ ἡ ἀνομία˙ θὰ ἔρθουν πολλὲς θλίψεις καὶ συμφορές˙ θὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐγγέλιο σ' ὅλα τὰ ἔθνη καὶ θὰ ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος. Βλ. Ματθ. κεφ. 24. Λουκ. κεφ. 21. Β' Θεσ. κεφ. 2 καὶ τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννου.

Ἐρ.: Τί λέει τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννου;

Ἀπ.: Λέει αὐτὸ ποὺ εἴπαμε παραπάνω: Τὰ σημεῖα ποὺ
θὰ προηγηθοῦν τῆς δεύτερης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ˙ τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τὸν πόλεμό του κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τέλος τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ κατασυντρίψει τὸν Ἀντίχριστο καὶ γιὰ νὰ πάρει τὰ παιδιά Του στὴν Βασιλεία Του. Γιὰ τὸν Ἀντίχριστο βλ. Β' Θεσ. 2, 3 ἑξ. Ἀποκ. κ. 13.

- Ἐρ.: Στὶς μέρες μας βλέπουμε νὰ πραγματοποιοῦνται πολλὰ σημεῖα τῆς Ἀποκάλυψης˙ τί ἔχετε νὰ πεῖτε γι' αὐτό; Πλησιάζει ἡ δεύτερη παρουσία;

Ἀπ.: Κατὰ πρῶτο ἔχουμε νὰ ποῦμε ὅτι δὲν πρέπει νὰ εἴμαστε ἀδιάφοροι στὰ παρατηρούμενα σημεῖα τῶν καιρῶν. Ὁ Κύριος μᾶς λέει: «Ὑποκριτές, τὸ πρόσωπο τοῦ οὐρανοῦ ξέρετε νὰ τὸ διακρίνετε˙ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν δὲν μπορεῖτε νὰ τὰ διακρίνετε;» (Ματθ. 16, 3). Τὸ ὅτι δέ, πραγματικά, βλέπουμε νὰ ἐκπληρώνονται πολλὰ σημεῖα τῆς Ἀποκάλυψης, αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς ἐμβάλλει σὲ ἀνησυχία καὶ νὰ κάνουμε ἐπὶ τέλους ἀρχὴ γιὰ μετάνοια˙ γιατὶ τὰ σημεῖα αὐτὰ σκοπὸ ἔχουν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ μετάνοια. Πρέπει ὅμως νὰ προσέχουμε στὴν ἑρμηνεία τῆς Ἀποκάλυψης.

Θὰ εἶναι λάθος νὰ ποῦμε ὅτι ἔφτασε ἡ δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ βλέπουμε νὰ ἐκπληρώνονται μερικὰ προγνωστικά της σημεῖα, ὅπως τὰ περιγράφει ἡ Ἀποκάλυψη. Τὰ σημεῖα αὐτὰ σὲ κάποια ἔνταση καὶ ἔκταση συμβαίνουν σὲ κάθε ἐποχή. Τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης πρέπει νὰ τὸ ἑρμηνεύουμε «κυκλικά». Δηλαδή: Σὲ μία ἐποχὴ συμβαίνουν τὰ γεγονότα τῆς Ἀποκάλυψης κατὰ ἕνα μικρὸ κύκλο, κατὰ κάποια ἔνταση. Ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλη ἐποχὴ θὰ συμβοῦν τὰ ἴδια γεγονότα κατὰ μεγαλύτερο κύκλο, κατὰ μεγαλύτερη ἔνταση. Καὶ τελικά, σὲ μία ἄλλη ἐποχὴ θὰ συμβοῦν τὰ γεγονότα αὐτά, τὰ σημεῖα αὐτὰ τῆς Ἀποκάλυψης, κατὰ πολὺ ἰσχυρὴ ἔνταση, σὲ πολὺ -πολὺ εὐρύτερο κύκλο, ὁπότε εἴμαστε στὶς παραμονὲς τῆς δεύτερης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.

Γιὰ παράδειγμα: Γράφει ἡ Ἀποκάλυψη, ὡς ἐσχατολογικὸ σημεῖο, ὅτι θὰ πικραθοῦν τὰ νερά (8,10-11). Στὶς μέρες μας μὲ τὸ περίφημο γεγονὸς τοῦ Τσερνομπὶλ εἴδαμε σὲ ἔνταση πραγματοποιούμενη τὴν προφητεία αὐτή. Ἀλλὰ καὶ σὲ πολὺ προηγούμενα χρόνια εἶδαν οἱ ἄνθρωποι κατὰ μικρότερη ὅμως ἔνταση πραγματοποιούμενη πάλι τὴν προφητεία αὐτή. Θὰ ἦταν, λοιπόν, πολὺ λανθασμένο νὰ ἔλεγαν τότε οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἔρχεται ἡ δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ συνέβησαν μερικὰ προγνωστικά της σημεῖα, ποὺ γράφει ἡ Ἀποκάλυψη. Τὰ ἴδια σημεῖα ἐπρόκειτο νὰ συμβοῦν καὶ ἀργότερα, ὅπως καὶ συνέβησαν, γιατὶ ἡ Ἀποκάλυψη ἑρμηνεύεται «κυκλικά». Εἶναι ὅμως ἀλήθεια ὅτι στὶς μέρες μας συμβαίνουν πολλὰ σημεῖα, ποὺ γράφει ἡ Ἀποκάλυψη, σὲ μεγαλύτερη ἔνταση ἀπὸ προηγούμενα χρόνια˙ καὶ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἀφήνει ἀδιάφορους, ἀλλὰ πρέπει νὰ μᾶς ξυπνήσει ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία μας καὶ νὰ μᾶς παρακινήσει σὲ μετάνοια.

- Ἐρ.: Τί εἶναι ὁ Ἀντίχριστος;

Ἀπ.: Ὁ Ἀντίχριστος θὰ εἶναι ἄνθρωπος κανονικὸς γεννημένος ἀπὸ πατέρα καὶ μητέρα, μέσα στὸν ὁποῖο ὅμως θὰ μπεῖ ὁ διάβολος καὶ θὰ τὸν κάνει ὄργανό του, τὸ κατ' ἐξοχὴν ὄργανό του, γιὰ νὰ πολεμήσει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
- Ἐρ.: Γιατί λέγεται «Ἀντίχριστος»;

Ἄπ.: Λέγεται ἔτσι γιατὶ εἶναι ἀντίθετος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ἄλλο λόγο, γιατί, γιὰ νὰ παραπλανήσει πολλούς, θὰ πάρει ἐξωτερικὰ τὴν μορφὴ τοῦ Χριστοῦ. Θὰ φαίνεται ὡς καλός, ὡς ἀρνίο, ἐνῶ θὰ εἶναι θηρίο στὴν καρδιά. Ἀκοῦστε τί λέγει γι' αὐτὸν σ' ἕνα στίχο ὁ ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «Εἶδα ἕνα θηρίο νὰ ἀνεβαίνει ἀπὸ τὴν γῆ˙ εἶχε δύο κέρατα σὰν ἀρνιοῦ, ἀλλὰ μιλοῦσε σὰν δράκος» (Ἀποκ. 13, 11). Ἐξωτερικὰ ὁ Ἀντίχριστος θὰ προσπαθεῖ νὰ πάρει τὴν μορφὴ ἀρνίου, γιατὶ ὡς Ἀρνίο παριστάνεται ὁ Χριστός μας (βλ. Ἀποκ. 14,1). - Ὁ Ἀντίχριστος, λοιπόν, θὰ προσπαθεῖ νὰ μιμηθεῖ ἐξωτερικὰ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ παραπλανήσει πολλούς. Θαύματα ἔκανε ὁ Χριστός μας; Θαύματα θὰ παραχωρηθεῖ νὰ κάνει καὶ ὁ Ἀντίχριστος (βλ. Ἀποκ. 13, 13-15α). Σημεῖο ἔχει ὁ Χριστός, τὸν Τίμιο Σταυρό; Σημεῖο, «χάραγμα», ὅπως λέγεται (Ἀποκ. 13, 17), θὰ ἔχει καὶ ὁ Ἀντίχριστος.

- Ἐρ.: Ποιό εἶναι τὸ σημεῖο τοῦ Ἀντιχρίστου;

Ἀπ.: Εἶναι ὁ ἀριθμὸς τῶν γραμμάτων χξς', 666 (βλ. Ἀποκ. 13, 18).

Ἐρ.: Τί σημαίνει τὸ σημεῖο αὐτό, ὁ ἀριθμὸς αὐτός;

Ἀπ.: Τὸ τριγράμματο χξς', ποὺ δίνει τὸν ἀριθμὸ 666,
ἔχει τὰ ἀκραῖα γράμματα χς' ποὺ παριστάνουν τὸν Χριστό. Ὁ Ἀντίχριστος ἐξωτερικὰ θὰ προσπαθεῖ νὰ φαίνεται σὰν Χριστός, ὅπως εἴπαμε. Στὴν καρδιά του ὅμως, στὴν πραγματικότητα, θὰ εἶναι ξ, ὅπως δηλώνει τὸ μεσαῖο γράμμα τοῦ τριγράμματου σημείου του. Τὸ ξ εἶναι περίεργο γράμμα, δηλώνει τὸν ἰδιότροπο χαρακτήρα, παριστάνει τὸ φίδι. Ἔτσι θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος: Θὰ εἶναι «ξ», παρὰ τὸ ὅτι θὰ φαίνεται «χς'». Θὰ ἔχει μέσα του τὸν καταραμένο ὄφι.

- Ἐρ.: Τί εἶναι ὁ ἀριθμὸς 666;

Ἀπ.: Ὑπῆρχε συνήθεια στοὺς Ἰουδαίους καὶ στοὺς Ἕλληνες ἕνα ὄνομα νὰ τὸ ἐκφράζουν μὲ τὸν ἀριθμό του. Βρισκόταν δὲ ὁ ἀριθμὸς ἑνὸς ὀνόματος μὲ τὴν πρόσθεση τῶν ἀριθμῶν ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τὰ γράμματα τοῦ ὀνόματος. Σχετικὰ μὲ τὸν Ἀντίχριστο ἡ Ἀποκάλυψη δὲν λέει τὸ ὄνομά του, ἀλλὰ τὸν ἀριθμό του. Εἶναι δὲ ὁ ἀριθμὸς τῶν γραμμάτων τοῦ σημείου του χξς'. Τὸ χ εἶναι τὸ 600. Τὸ ξ τὸ 60 καὶ τὸ ς' τὸ 6. Ὅλο τὸ τριγράμματο δίνει τὸν ἀριθμὸ 666. Τὸν ἀριθμὸ αὐτὸ ἔδιδε τὸ ὄνομα κάποιου προσώπου, Ρωμαίου αὐτοκράτορα, διώκτου τῆς Ἐκκλησίας, στὰ χρόνια ποὺ ὁ Ἰωάννης ἔγραφε τὴν Ἀποκάλυψη. Ὅπως λένε οἱ ἑρμηνευτές, ὁ Ἰωάννης εἶχε ὑπόψη του τὸν αὐτοκράτορα Νέρωνα. Ἡ ἔκφραση «Καίσαρ Νέρων» γραφόμενη ἑβραϊκὰ δίνει τὸν ἀριθμὸ 666. Ὅπως περιγράφει ὁ Ἰωάννης τὸν Ἀντίχριστο στὸ κεφ. 13 τῆς Ἀποκάλυψης, ταιριάζει μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Νέρωνα. Σ' αὐτόν, λοιπόν, ὁ Ἰωάννης, ἢ σὲ ἄλλο σύγχρονό του πρόσωπο, ἐφαρμόζει τὸν ἀριθμὸ 666, γιατὶ τὸ ὄνομά του ἔδινε αὐτὸν τὸν ἀριθμό. Ἀλλὰ ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς ἁρμόζει καὶ σ' ὅλους τοὺς προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅλων τῶν ἐποχῶν, κυρίως δὲ ἁρμόζει στὸν κυρίως Ἀντίχριστο, στὸν ὁποῖο καὶ ἐφαρμόζονται ἀκριβῶς ὅλα ὅσα χαρακτηριστικά, λέει γι' αὐτὸν ὁ Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψή Του.

— Ἐρ.: Καὶ ὅλοι οἱ πρόδρομοι τοῦ Ἀντχρίστου, ἀπὸ τὸν Νέρωνα μέχρι τὸν κυρίως Ἀντίχριστο, θὰ ἔχουν τέτοιο ὄνομα, ὥστε νὰ δίνει τὸν ἀριθμὸ 666;

Ἀπ.: Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ἐρώτημα μᾶς κάνει νὰ ποῦμε ὅτι ὁ ἀριθμὸς 666 ἐκφράζει κάτι βαθύτερο, τὸν γενικὸ χαρακτήρα τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ δὲν δίνει ἁπλῶς τὸ ὄνομά του˙ ὅπως καὶ τὸ τρίγραμμα χξς' ἐκφράζει τὸν χαρακτήρα τοῦ Ἀντιχρίστου. - Ὁ ἀριθμὸς 666 πραγματικὰ εἶναι μυστηριώδης ἀριθμός. Ἀποτελεῖται ἀπὸ τρία 6˙ τὸ τετράγωνο τοῦ 6 εἶναι 36˙ ἂν προσθέσουμε ὅλους τοὺς ἀριθμοὺς ἀπὸ τὸ 1 μέχρι τὸ 36, λαβαίνουμε ἄθροισμα 666. Ἄλλος ἑρμήνευσε ὅτι τὸ 666 εἶναι σύμβολο τῆς ἀοριστίας, τοῦ χάους. Εἶναι καὶ αὐτὸ σύμβολο τοῦ Ἀντιχρίστου.
- Ἐρ.: Γεννήθηκε ὁ Ἀντίχριστος;

Ἀπ.: Δὲν τὸ ξέρουμε. Μπορεῖ καὶ νὰ γεννήθηκε, γιατὶ κάποτε ἀσφαλῶς θὰ γεννηθεῖ. Ἀλλὰ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μιλᾶμε μὲ βεβαιότητα γιὰ τὸ θέμα αὐτό, γιατὶ προγνωστικὰ σημεῖα τῆς δεύτερης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ παρατηροῦνται στὴν ἐποχή μας, συμβαίνουν σὲ κάθε ἐποχή. Εἶναι ὅμως ἀλήθεια, ὅπως εἴπαμε, ὅτι στὴν ἐποχή μας παρατηροῦνται πιὸ ἔντονα τὰ σημεῖα αὐτὰ καὶ σὲ μεγαλύτερη ἔκταση. Πάντως, ὅπως μᾶς λέει ὁ Κύριός μας, πρέπει νὰ εἴμαστε πάντα ἄγρυπνοι, γιατὶ δὲν ξέρουμε τὴν ἡμέρα οὔτε τὴν ὥρα, ποὺ θὰ ἔρθει (Ματθ. 25, 13).

- Ἐρ.: Τί εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὴν ὁποία μιλάει αὐτὸ τὸ ἕβδομο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς πίστης μας;

Ἀπ.: Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ εἶναι πρῶτα ὅλος ὁ κόσμος˙ δεύτερο, εἶναι ὅλοι οἱ πιστοὶ πάνω στὴν γῆ καὶ τρίτο εἶναι οἱ σεσωσμένοι στὸν οὐρανό.
Τὸ πρῶτο ὀνομάζεται βασίλειο τῆς φύσης, τὸ δεύτερο βασίλειο τῆς χάρης καὶ τὸ τρίτο βασίλειο τῆς δόξας.

- Ἐρ.: Ποιό ἀπὸ τὰ βασίλεια αὐτὰ ἐννοεῖται, ὅταν λέμε στὸ «Πιστεύω» ὅτι «οὐκ ἔσται τέλος»;

Ἀπ.: Τὸ βασίλειο τῆς δόξας.

1. Τσέρνομπιλ εἶναι μιὰ μικρὴ πόλη τῆς Οὐκρανίας τῆς Ρωσσίας, ὁποὺ τὸ ἔτος 1986 ἔγινε Ἔκρηξη τοῦ πυρηνικοῦ ἀντιδραστήρα καὶ μολύνθηκαν τὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ Δνείπερου, ποὺ περιβρέχει τὸ Τσέρνομπιλ˙ καὶ ὁ λαμπαδιασμένος θερμοπυρηνικὸς ἀντιδραστήρας ὡς «ἀστὴρ μέγας καιόμενος ὡς λαμπὰς» (Ἀποκ. 8,10) βυθίστηκε στὰ σπλάγχνα τῆς γῆς γιὰ νὰ μολύνει τὶς ὑπόγειες ὑδροδεξαμενὲς καὶ τὶς θάλασσες, στὶς ὁπολῖες ἐκβάλλουν ὅλα αὐτὰ τὰ νερά. «Τίς οὗτος (ὁ Ἀντίχριστος) ἐστιν; Ἆρα ὁ Σατανᾶς; Οὐδαμῶς˙ ἀλλ' ἄνθρωπός τις πᾶσαν αὐτοῦ δεχόμενος τὴν ἐνέργειαν» (Χρυσόστομος). (agiazoni.gr)

http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/09/deytera-paroysia-apokalypsi-omilia.html?spref=bl