Πάσχα Ελλήνων. Τα μεγαλύτερα και ομορφότερα προσκυνήματα της Ορθοδοξίας ...

Πίνακες με ξωκκλήσια στη θάλασσα

Πίνακες με ξωκκλήσια του Μιχάλη Οικονόμου και Μποτίλια στη θάλασσα του Γιώργου Σεφέρη

Ξωκκλήσια με θέα στη θάλασσα

Θα συνεχίσω με μαγικά ταξίδια φυγής μέσα από τις ονειρικές αχνές εικόνες του αγαπημένου μου Μιχάλη Οικονόμου (1888-1933). Επέλεξα μία σειρά από πίνακες μ' ένα "ελληνικό" θέμα σε παραλλαγές: Μοναχικά λευκά εκκλησάκια με θέα στη θάλασσα περιβάλλονται από αχλύ ονείρου. Παραθαλάσσια τοπία με εκκλησάκια, που έχουν συντροφιά πεύκα, κυπαρίσσια και ελιές... Απομονωμένα εκκλησάκια σε βράχους και λόφους που βλέπουν την απέραντη θάλασσα να απλώνεται...Εκκλησάκια μοναχικά στην παραλία, που καθρεφτίζονται στη θάλασσα...

Μιχάλης Οικονόμου, Άγιος Ανδρέας. Ιδιωτική Συλλογή. Μία γυναικεία φιγούρα πηγαίνει να προσκυνήσει.

Μιχάλης Οικονόμου, Ξωκκλήσι. Ιδιωτική Συλλογή.

Μιχάλης Οικονόμου, Ξωκκλήσι με ελιές. Ιδιωτική Συλλογή.

Μιχάλης Οικονόμου, Ξωκκλήσι με κυπαρίσσια. Ιδιωτική Συλλογή.

Μιχάλης, Εκκλησάκι με κόκκινη τέντα. Ιδιωτική Συλλογή. Κάτω από την κόκκινη τέντα δύο γυναικείες φιγούρες. Ο Οικονόμου συνήθιζε να ζωγραφίζει παραθαλάσσια σπίτια με κόκκινες τέντες. (βλ. http://annagelopoulou.blogspot.gr/2015/07/blog-post_12.html)

Οι πίνακες του Οικονόμου μου θύμισαν ένα αγαπημένο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη. Ένας μοντερνιστής ζωγράφος συναντιέται ένα μοντερνιστή ποιητή.

Γιώργος Σεφέρης, Μποτίλια στο πέλαγο

Τρεῖς βράχοι λίγα καμένα πεῦκα κι ἕνα ρημοκλῆσι
καὶ παραπάνω
τὸ ἴδιο τοπίο ἀντιγραμμένο ξαναρχίζει.
τρεῖς βράχοι σὲ σχῆμα πύλης, σκουριασμένοι
λίγα καμένα πεῦκα, μαῦρα καὶ κίτρινα
κι ἕνα τετράγωνο σπιτάκι θαμμένο στὸν ἀσβέστη.
καὶ παραπάνω ἀκόμη πολλὲς φορὲς
τὸ ἴδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτὰ
ὡς τὸν ὁρίζοντα ὡς τὸν οὐρανὸ ποὺ βασιλεύει.
Ἐδῶ ἀράξαμε τὸ καράβι νὰ ματίσουμε τὰ σπασμένα κουπιά,
νὰ πιοῦμε νερὸ καὶ νὰ κοιμηθοῦμε.
Ἡ θάλασσα ποὺ μᾶς πίκρανε εἶναι βαθιὰ κι ἀνεξερεύνητη
καὶ ξεδιπλώνει μίαν ἀπέραντη γαλήνη.
Ἐδῶ μέσα στὰ βότσαλα βρήκαμε ἕνα νόμισμα
καὶ τὸ παίξαμε στὰ ζάρια.
Τὸ κέρδισε ὁ μικρότερος καὶ χάθηκε.
Ξαναμπαρκάραμε μὲ τὰ σπασμένα μας κουπιά.

Μιχάλης Οικονόμου, Στη βάρκα. Ιδιωτική Συλλογή.

Μιχάλης Οικονόμου, Βάρκες. Ιδιωτική Συλλογή.

Μιχάλης Οικονόμου, Εκκλησάκι. Ιδιωτική Συλλογή.

Μιχάλης Οικονόμου, Βυζαντινή Εκκλησία. Ιδιωτική Συλλογή. Ένας υπέροχος πίνακας. Η απόκοσμη εκκλησία, μνημείο του παρελθόντος, καθρεφτίζεται στο νερό.

Μιχάλης Οικονόμου, Εκκλησάκι σε παραθαλάσσιο τοπίο. Ιδιωτική Συλλογή. Αχνές γραμμές και ονειρική ατμόσφαιρα...και πάλι η αγαπημένη κόκκινη τέντα.

Μιχάλης Οικονόμου, Εκκλησάκι στην Ύδρα. 1. Ιδιωτική Συλλογή. Αφαιρετική εικόνα. Οι γραμμές ενώνονται...μία φιγούρα ανθρώπινη στο βράχο έξω από το εκκλησάκι, κάτω στη θάλασσα μία βάρκα...

Μιχάλης Οικονόμου, Εκκλησάκι στην Ύδρα. 2. Ιδιωτική Συλλογή. Το εκκλησάκι αιωρείται, κυματίζει, "χορεύει", ρέει προς τη θάλασσα.

https://paletaart.wordpress.com/2012/07/04/οικονόμου-μιχαήλ-michail-oikonomou-1888-1933/

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/george_seferis/various.htm#ΜΠΟΤΙΛΙΑ

 

πηγή http://annagelopoulou.blogspot.gr/2015/07/blog-post_17.html?spref=bl

Ο Μανώλης Ανδρόνικος για τους νέους (1967)

  

Η γενιά του 1950 πείνασε και αγωνίστηκε μέχρι να ορθοποδήσει ...και είναι αλήθεια ότι στερήθηκε πολλά,αλλά είχε στην ψυχή της την ελπίδα...το όραμα για κάτι το καλύτερο !

* Η σημερινή γενιά έχασε την ελπίδα ή τουλάχιστον την έσβησαν και την αφαίρεσαν απ΄αυτήν κι αυτό είναι το πιο τραγικό...

Και με ρωτάει ο 15ντάχρονος "πώς θα πορευτούμε" ; Και του απαντώ με θάρρος και πίστη και ελπίδα !

Και θα του θυμίσω τα λόγια της ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ του Μανόλη Ανδρόνικου στην εφημερίδα ΒΗΜΑ τον Μάιο του Ι967. Εκεί μεταξύ των άλλων γράφει :

«Όταν βλέπω τα μάτια των νέων καρφωμένα επάνω μου, νιώθω πως βυθίζονται στα έγκατα της ψυχής μου για να ανασύρουν από κει ό,τι έχει μαζευτεί χρόνια τώρα. Αγάπη και κακίες, γνώσεις και όνειρα, ελπίδες και φόβοι. Με ερευνούν και με ελέγχουν και προσδοκούν να πάρουν κουράγιο, για τον δικό τους δρόμο. Τι να τους μαρτυρήσω; Είναι στιγμές που είμαι έτοιμος να τους πω πόσο κουραστήκαμε η γενιά μου, ποια γενιά ; Ας πούμε η γενιά του 40.

 

Πόσο πολύ πιστέψαμε το φως μέσα στο σκοτάδι και πόσο λίγο ήταν το ψωμί που έθρεψε το κορμί μας στην πρώτη του νιότη. Πόσο ζαλισμένοι ξυπνήσαμε την αυγή της Λευτεριάς για να ψηλαφίσουμε το χώμα και τη θάλασσα, να χτίσουμε ένα σπίτι, να βρούμε μια γυναίκα, να πάρουμε αυτό που λέμε το δρόμο της ζωής. Ποιος μπορεί να πει τι κάναμε, τι πήραμε και τι δώσαμε;

 

Μας βλέπουν τα νεανικά μάτια ερωτηματικά. Θέλουν να τους θυμίσουμε πως ύψωναν τα παιδιά τα χέρια τους στον περίεργο χαιρετισμό του φασισμού…πως έκλαψαν τον Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.

 

Ο Σαγγάριος ήταν το πρώτο μας παραμύθι, μαζί ,ε τη φωτιά της Σμύρνης και τους Τσέτες. Δεν είναι γνωστή στα παιδιά μας η λέξη «πρόσφυγας»και του αϊτού ο γιος» δεν τους λέει τίποτα. Κι αν δουν σε κάποιο μουσείο ένα μαύρο δίκοχο δε θα δακρύσουν, αφού δεν έχουν δει τη μορφή εκείνου που το φορούσε.

 

Τα παιδιά μας δεν είδαν το κίτρινο πεντάλφα των Εβραίων, δεν έχασαν τους φίλους τους στο κρεματόριο. η αγαπημένη τους Ραχήλ δεν έγινε σαπούνι. Όλ’ αυτά δε γίνονται τραγούδι, ούτε θέατρο, ούτε βιβλία. Έχουν γίνει πίκρα μέσα στις καρδιές μας και γεννούν κακούς εφιάλτες τις νύχτες. Στα παιδιά μας μπορούμε να πούμε μονάχα : πεινάσαμε, πονέσαμε, ελπίσαμε. Τώρα ζούμε, τώρα περάσαμε πέρα από την ελπίδα…

 

Τα μάτια των παιδιών μας ρωτούν. Μπορούμε να ελπίζουμε, μπορούμε να ζήσουμε ;Τι να τους πούμε; Αφού εμείς ζήσαμε και ζούμε, αφού είμαστε ακόμα όρθιοι και κάνουμε όνειρα, θα πεί πως μπορείτε κάτι παραπάνω, πως πρέπει να ζήσετε και να ελπίζετε και να κάνετε όνειρα. Αν δεν είναι καυτός ο ήλιος της χαράς σας, είναι όμως ήλιος, το σκοτάδι το περάσαμε εμείς, εσείς στεκόσαστε γερά στα πόδια σας, τα μάτια σας βλέπουν μπροστά, οι αρμοί σας είναι γεροί για να χορέψετε, να κάνετε έρωτα, να χτίσετε σπίτια, για να σας φέρουν στο φεγγάρι.

 

Τα μάτια των παιδιών μας κατηγορούν : Για την κακία που βλέπον γύρω τους, για τις αδυναμίες μας , για την απιστία μας, για την υποκρισία μας. Και τα μάτια των παιδιών είναι καθαρά, φωτεινά, έτσι ήταν και τα δικά μας μάτια , έτσι είναι και τώρα όταν μείνουμε μονάχοι στο σκοτάδι και ονειρευόμαστε, έτσι θέλουμε να είναι όλα τα μάτια κι όλες οι καρδιές των ανθρώπων.

 

Είμαστε λιγότεροι κακοί απ’ όσο μας νομίζουν τα παιδιά μας, είμαστε όμως αδύναμοι. Χρειάστηκαν να ξοδέψουμε τις δυνάμεις μας, όλες μαζί, σε μια μέρα ή σ’ ένα χρόνο, ποιος είχε καιρό να μετράει τότε τις στιγμές. Η Λευτεριά ζητούσε αίμα και πόνο και της τα προσφέραμε αφειδώλευτα, το σκοτάδι ζητούσε φως και το πήραμε από τα δικά μας μάτια, οι άνθρωποι ζητούσαν ψωμί κι ελπίδα και τα σκορπίσαμε όπου βρισκόμασταν. Δουλεύαμε για το μέλλον του ανθρώπου, της πατρίδας, της γης, δε νοιαζόμασταν για το δικό μας μέλλον.

 

Μπροστά στα εξεταστικά μάτια των παιδιών αισθανόμαστε συχνά ντροπιασμένοι, γιατί και κείνα και μεις πιστέψαμε πως είχαμε ξεπεράσει την ανθρώπινη μοίρα , πως αποκαθαρθήκαμε μέσα στην πυρά της δοκιμασίας από τις μικρότητες και της αδυναμίες της ζωικής μας φύσης. Και μας είναι οδυνηρή η αποκάλυψη πως μείναμε άνθρωποι, με έγνοιες και φροντίδες ασήμαντες, με εγωισμούς και ματαιοδοξίες απροσδόκητες.

 

Δεν είναι ανάγκη να απολογηθούμε, φτάνει μονάχα η εξομολόγηση. Και φτάνει μονάχα η αγάπη προς τα παιδιά μας, για να τους πείσει πως κάποτε μας αδικούν. Πως δεν τους ωφελεί να παίρνουν μονάχα τη θέση του κατήγορου, έτοιμοι να κεραυνώσουν τους αμαρτωλούς, γιατί μια τέτοια στάση μαρτυρεί πολύν εγωισμό, κάποτε αδικαιολόγητο.

 

Πιστεύουν πως εκείνοι είναι καλύτεροί μας, αυτό πιστεύουμε κι εμείς. Ξέρουν πως κάναμε λιγότερα απ’ όσα μπορούσαμε , το ξέρουμε και λυπόμαστε γι’ αυτό. Νιώθουν ότι δεν είμαστε όσο θα ήθελαν ειλικρινείς απέναντι τους κι απέναντι στον εαυτό μας, καταλαβαίνουμε το αίσθημά τους αυτό.

 

Η γενιά μας, ας πούμε η γενιά του 40…δεν είχε προλάβει να κρίνει τους πατέρες της, γιατί πλήρωναν με το αίμα τους πατρικούς λογαριασμούς, δεν είχαν προλάβει να σκεφτούν το μέλλον τους, γιατί είχαν να πολεμήσουν με το τουφέκι στο χέρι γι αυτό, δεν είχαν προλάβει να τραγουδήσουν παρά τραγούδια ηρωικά και πένθιμα, δεν είχα προλάβει να αγαπήσουν τίποτα άλλο από τον άνθρωπο, τη Λευτεριά και το Θάνατο.

 

Ποιος μπορεί να πει τι κάναμε, τι πήραμε , τι δώσαμε η γενιά μας; Ένα μονάχα μπορούμε να πούμε : Πολύ αγαπήσαμε ,πολύ πονέσαμε και πολλά ελπίσαμε. Κι ελπίζουμε, γιατί μάθαμε να μην απελπιζόμαστε μπροστά σε τίποτα.

Στον Μανόλη Ανδρόνικο, με πολύ σεβασμό ξαναθυμίζω το θαυμάσιο λόγο του, τη μικρή εξομολόγησή του προς τους νέους !
 

 Πηγή : Όπου γης

πηγή http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/2015/04/1967.html

Όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ώπιν

    

Σας εύχομαι, τώρα που τελείωσαν οι πόλεμοι, να ευτυχήσετε με ειρήνη. Όλοι οι θνητοί απ’ εδώ και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός μονοιασμένος για την κοινή προκοπή.
Να θεωρείτε την οικουμένη Πατρίδα σας με Κοινούς Νόμους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι ανεξαρτήτως Φυλής.
Δεν χωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε αυτούς που κατάγονται από την Ελλάδα και σε βαρβάρους.
Δεν μ’ ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω με ένα μόνο κριτήριον, την ΑΡΕΤΗΝ.

Για μένα κάθε καλός Ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρον.

Αν ποτέ σας παρουσιασθούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε στα όπλα παρά θα τις λύσετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα έρθω εγώ διαιτητής σας.

Τον ΘΕΟ δεν πρέπει να τον νομίζετε σαν αυταρχικό κυβερνήτη, αλλά σαν κοινό ΠΑΤΕΡΑ όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με τη ζωή που κάνουν τ’ αδέλφια στην οικογένεια.

Από μέρους μου σας θεωρώ όλους ίσους, λευκούς ή μελαμψούς και θα ήθελα να μην είστε υπήκοοι μόνον της κοινοπολιτείας μου, αλλά όλοι μέτοχοι, όλοι συνέταιροι.

Όσο περνάει από το χέρι μου θα προσπαθήσω να συντελεσθούν αυτά που υπόσχομαι.

Τον όρκο τούτον που δώσαμε με την σπονδή απόψε κρατήστε τον σαν ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΑΓΑΠΗΣ.

Αναφορά στα γεγονότα της Ώπιδος (324 π.Χ.)

Η στάση που ξέσπασε στην πόλη Ώπιδα, ο λόγος του Μ. Αλεξάνδρου, καθώς και ο όρκος του που δόθηκε με την σπονδήν αναφέρονται σε σποραδικά ιστορικά στοιχεία. Η προσωπικότητα του Μ. Αλεξάνδρου πέρασε στο Θρύλο. Και ήταν τούτο επόμενο. Το μυθιστόρημα του Μ. Αλεξάνδρου, γραμμένο στον Γ΄μ.Χ. αιώνα από τον Ψευδοκαλλισθένη, γνώρισε πολλές εκδόσεις και εικονογραφήσεις.
Ιστοριογράφος του Αλεξάνδρου, υπήρξε ο φιλόσοφος Καλλισθένης, ανεψιός του Αριστοτέλη, ο οποίος και ακολούθησε τις εκστρατείες του. Τα έργα που έγραψε (Ελληνικά, Ιερός πόλεμος κλπ.) δεν σώζονται ολόκληρα, παρά μόνον αποσπάσματα.
Ένα από τα έργα υπάρχει σε μετάφραση Λατινική, Συριακή και Αρμένικη.
Εκεί αναφέρεται ο λόγος-όρκος που εξεφώνισε ο Αλέξανδρος ενώπιον 9.000 αξιωματούχων και προυχόντων στην Ώπιδα το 324 π.Χ.
Στην Ελληνική ο όρκος αναφέρεται σε «σπαράγματα» του Ερατοσθένους - μεγάλου μαθηματικού, ιστορικού και φιλολόγου της Αρχαίας Ελλάδας (257-194 π.Χ.) - καθώς και στον Ψευδοκαλλισθένη (Βιβλ. Β΄και Γ΄).
Στο περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ έχει δημοσιευθεί ο όρκος του Μ. Αλεξάνδρου.
Ο Καλλισθένης συνιστούσε στον Αλέξανδρο να αποφεύγει τη θεοποίησή του και να απομακρύνει από το θρόνο του τους αυλοκόλακες. Οι αυλοκόλακες όμως βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία και κατηγόρησαν στον Αλέξανδρο τον Καλλισθένη, ο οποίος υπέπεσε στη δυσμένειά του. Τελικά θανατώθηκε.

***

Ο Μ. Αλέξανδρος, μετά το δεύτερο γάμο του με τη Στάτειρα, κόρη του Δαρείου, συγκρότησε ένα στρατό από Πέρσες, εκπαιδευμένους με Μακεδονικό τρόπο, που ωνομάσθηκαν επίγονοι και έφτασαν τις 30.000. Το γεγονός αυτό δυσαρέστησε τους Μακεδόνες πολεμιστές και, όταν ο Αλέξανδρος θέλησε να στείλει πίσω στη Μακεδονία τους παλαιμάχους του στρατού του, ξέσπασε στην πόλη Ώπιδα το καλοκαίρι του 324 π.Χ. μια μεγάλη στάση. Τελικά ο Αλέξανδρος συμφιλιώθηκε με το στρατό του και 10.000 παλαίμαχοι Μακεδόνες με επικεφαλής τον Κρατερό (δεύτερο τη τάξει) ξαναγύρισαν στη Μακεδονία, αφού πήραν ικανοποιητική αποζημίωση.
ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΟΥΛΗΣ

http://www.artionrate.com/index.php/artion-magazine/artion-kalesma/1164-orkos-megalou-aleksandroy

Επανάσταση 1821-ppt

Επανάσταση 1821

View more presentations or Upload your own.

Στην Ιθάκη - Άλκηστις Πρωτοψάλτη

First Greek animated feature (1942-1945)

...είναι ένας τόπος παράξενος......

αναμνήσεις από ένα ταξίδι στην Ελλάδα ......

Μέσα στο ρυθμό της μουσικής,
μέσα στα ζεστά,γεμάτα χρώματα του δειλινού,
στο ανάγλυφο ενός αγάλματος του Ερμή
και στο ζεστό φιλί της Αφροδίτης,
στο βραχνό χτύπο του αμονιού
και στην αχνή μελωδία μιας μακρινής κυριακάτικης καμπάνας,
στη γεμάτη φλέβα του βουρκωμένου παιδιού
και βαθειά μέσα στις ρυτίδες της κυράς της Ρω,
στο ξανάσεμα του δρομέα
και στη μελωδία των αριθμών,
μέσα σε μια λέξη του ποιητή
και σε μια γραμμή που χάραξε ο αγιογράφος,
κάτω από έναν τρούλο του Μυστρά
και πάνω στο βράχο της Μονεμβασιάς,
εκεί που σμίγει η Δύση και η Ανατολή,
είναι ένας τόπος παράξενος,
κατοικεί ένας λαός μίζερου μεγαλείου,
ένας λαός τέτοιας ομορφιάς που ούτε κι ο ίδιος την έχει καταλάβει,
ένας λαός τόσης ευλογίας που και τον ίδιο τρομάζει.
Αυτή  τη γωνιά του κόσμου την κράτησαν οι θεοί για τον εαυτό τους....
εδώ σιγοκαίει η φλόγα που φωτίζει όλο τον κόσμο.

Δ.Κ.  καλοκαίρι του 1992

H Ελλάδα και οι ομορφιές της σε έναν εικονικό γύρο του κόσμου.

H Ελλάδα και οι ομορφιές της σε έναν εικονικό γύρο του κόσμου. Δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις στην υφήλιο

Του Άρη Κολογερόπουλου

πηγή http://synodoiporia.blogspot.gr/

 

Λίγο χαμόγελο. Mariza

The Stubborn Donkey - Cute Aniboom Cartoon by Constantine Kryst...

ΚΡΙΝΑ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ. Καλό μήνα.

Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Ερμηνεία : Ελλη Πασπαλά

Μάτια μου - Σε ψηλό βουνό
Θα ανέβω μήπως και τα δω
Όλα τα νησιά, το Θιάκι και τη Τζιά.
Μάνα αχ! - Τη Νίσυρο
Και ως το Τζάντε το χλωρό
Βήματα Θεού, σαν κρίνα του γιαλού.

Αχ! Έλα στη Λευκάδα
Νύχτα με φεγγαράδα.
Να πιάσεις το φεγγάρι με συρτή.
Αχ! Και στη Σαντορίνη
Έλα σαν το δελφίνι
Το αίμα σου να γίνει θαλασσί.

Μάτια μου - Σαν μικρός Θεός
Απ' το ΄να στ' άλλο πέλαγος
Έγια μόλα γεια, με μία δρασκελιά.
Μάνα μου - Βρε από τη Νιο
Και μέχρι το Ιόνιο
Βήματα Θεού, σαν κρίνα του γιαλού.

Αχ! Έλα και στη Θάσο
Στην Κρήτη και στη Σκιάθο
Να λιώσουμε παπούτσια στο χορό.
Αχ! Και στη Μυτιλήνη
Στην Κύπρο, στη Λευκίμμη
Γαρύφαλλα να στρώσω στο νερό.

καλοκαιρινές ευχές !

  


Εύχομαι σε όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς ,
ύστερα από μία κουραστική και ''περίεργη'' σχολική χρονιά,
να χαρείτε με τις οικογένειές σας και τους φίλους σας το καλοκαίρι
και το φθινόπωρο να μας βρει όλους υγιείς και χαρούμενους στις θέσεις μας.

Ο μοναδικός ασκεπής ναός στον κόσμο! - Παναγιά Κακαβιώτισσα Λήμνου

Ο μοναδικός ασκεπής ναός στον κόσμο! - Παναγιά Κακαβιώτισσα Λήμνου

 

Η Παναγιά, ονομάστηκε Κακαβιώτισσα από το βουνό Κάκαβο στο οποίο βρίσκεται το ξωκλήσι της. Πρόκειται για τη μοναδική παγκοσμίως άσκεπη εκκλησία, η οποία είναι 

χτισμένη μέσα σε μια σπηλιά. Δε είναι ακριβώς σπηλιά αλλά μια εσοχή που σχηματίζουν τα βράχια.

Κάτω από το βραχώδες αυτό μπαλκόνι ασκητές ήδη από τα 1305 επέλεξαν το τόπο του Κάκαβου, για να ασκητέψουν και να δοξολογήσουν την Παναγία.

Έχτισαν το ναΐσκο για να λειτουργούνται οι μοναχοί, που ασκήτευαν στις γύρω σπηλιές του βουνού.

 

Κάποτε οι μοναχοί πέθαναν, καινούργιοι ασκητές δεν ήρθαν και ο τελευταίος που έμεινε, αποφάσισε, να εγκαταλείψει τη Λήμνο και να πάει στο Άγιο Όρος.

Πριν φύγει, βρήκε ένα Λημνιό από την οικογένεια Μουμτζή, από το Κοντιά, που 'χε τη μάντρα του εκεί κοντά και του εμπιστεύτηκε την εικόνα της Παναγίας, το «Ρόδον το 

αμάραντον».

Ο μοναχός ζήτησε από το βοσκό να ανεβάζει την εικόνα στο ναό κάθε Λαμπροτρίτη για να λειτουργείται.

Έπειτα ο ασκητής μπήκε στη θάλασσα, άνοιξε το ράσο του, το οποίο έγινε βάρκα και έφυγε για το Άγιο Όρος.

Το μετόχι της Παναγίας της Κακαβιώτισσας βρίσκεται κοντά στο ερειπωμένο πια χωριό Ζεματά ή Ζυματά στη περιοχή του Κοντιά, 4 μόλις χιλιόμετρα από τη Μύρινα.

Η Παναγία η Κακαβιώτισσα είναι ένα από τα πολλά παλαιά αγιορείτικα μετόχια της Λήμνου.

 

Το μετόχι είναι γνωστό ήδη από το 1305, έτος που περιήλθε στην ιδιοκτησία της μονής Μεγίστης Λαύρας.

Μοναχοί τότε από τον Άγιο Ευστράτιο που ανήκαν στη μονή της Μεγίστης Λαύρας, εγκαταστάθηκαν στη σπηλιά, για να προστατευθούν από τις επιδρομές των Τούρκων.

Εντυπωσιακή είναι η θέση του ναΐσκου. Βρίσκεται μέσα σε δυσπρόσιτη σπηλιά, στις παρυφές του βουνού. Η σπηλιά βρίσκεται σε ιδανική θέση για ερημίτες.

Ακόμα και σήμερα σε μια διπλανή μικρή σπηλιά συναντάμε ίχνη ανθρώπων, που πηγαίνουν στη σπηλιά, για να απομονωθούν και να προσευχηθούν. Υπάρχουν κονσέρβες, 

πνευματικά χριστιανικά βιβλία και στρωσίδια.Το ξωκλήσι λειτουργεί και εορτάζει κάθε Λαμπροτρίτη, όταν οι κάτοχοι της εικόνας την ανεβάζουν στο ναό, για να λειτουργηθεί.

ΠΗΓΗ xristianos.gr

Μικρά Ελληνικά εκκλησάκια!

Ο Άγιος Φανούριος στη λίμνη Δόξα



Ένα μικρό εκκλησάκι στη χαράδρα του Βίκου



Η Παναγιά Καστριανή στη Τζια



Η εκκλησία της Παναγιάς στη Φολέγανδρο



Ο Άγιος Ισίδωρος στη Λέρο



Η Παναγιά η θαλασσινή στην Άνδρο



Παναγιά η Καβουράδαινα στη Λέρο



Η Ζωοδόχος Πηγή στη Σπαρτούντα της Χίου

Άγιος Γεώργιος (δύο εκκλησάκια) στα Δίδυμα Αργολίδας



Παναγιά η Μακρινή στη Σάμο



Ο Άγιος Νικόλαος στη λίμνη Ηραίου



Η Αγία Θεοδώρα στη Βάστα Αρκαδίας



Ο Άγιος Νικόλαος στη Γεωργιούπολη Χανίων



Ο Άγιος Σώζων στη Νάξο



Ο Άγιος Στέφανος στην Ελάτα της Χίου



Ο Άγιος Ισίδωρος στο Παντουκιός της Χίου



Η Αγία Μαρίνα των Μεσσηνιακών Οινουσσών

Αναρτήθηκε από Συνοδοιπορία