Τρίτη 30 Απριλίου 2013

ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ



http://youtu.be/o259EH-XOZw

Η Αγία Κασσιανή

Ανάμεσα στο πλήθος ... ποιος απ΄ όλους είμαι κι΄ εγώ ; . . . - † Μ. Anthony Bloom



Ανάμεσα στο πλήθος ... ποιος απ΄ όλους είμαι κι΄ εγώ ; . . . - † Μ. Anthony Bloom
 "Από χθες ο Χριστός εισήλθε στο μονοπάτι της οδύνης Του αλλά και της φοβερής εκείνης 
μοναξιάς που θα τον περιβάλλει καθ’ όλη την εβδομάδα των Παθών. Η μοναξιά αρχίζει με μια 
παρεξήγηση: ο λαός περιμένει ότι η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα θα είναι η θριαμβευτική 
διέλευση ενός πολιτικού αρχηγού, ενός ηγέτη που θα ελευθερώσει το λαό του από την καταπίεση 
και τη δουλεία, από αυτό που εκείνοι θεωρούν ως «α-θεΐα» – καθώς η λατρεία των ειδώλων 
αποτελεί την άρνηση του ζώντος Θεού.
Η μοναξιά θα γίνει ακόμη βαρύτερη, όταν ούτε οι μαθητές Του θα είναι σε θέση να Τον 
κατανοήσουν. Όταν κατά το Μυστικό Δείπνο, ο Χριστός θα τους μιλήσει για τελευταία 
φορά, εκείνοι θα αμφιβάλλουν διαρκώς για το ακριβές νόημα των λόγων του. Και 
αργότερα, όταν θα μπει στον Κήπο της Γεθσημανή λίγο πριν από το φρικτό θάνατο που 
πρόκειται να αντιμετωπίσει, οι πιο έμπιστοι μαθητές Του, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, θλιμμένοι, κουρασμένοι και χωρίς ελπίδα, θα αφεθούν να αποκοιμηθούν. Το αποκορύφωμα της μοναξιάς θα είναι η κραυγή του Χριστού πάνω στο Σταυρό: « Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί 
με εγκατέλειπες». Εγκαταλειμμένος από τους ανθρώπους, απορριμμένος από το λαό 
του Ισραήλ, είναι τώρα αντιμέτωπος με τη ακραία ερημιά και πεθαίνει χωρίς Θεό, 
χωρίς ανθρώπους, μόνος, με μόνη την αγάπη Του για τον Θεό και την αγάπη Του 
για το γένος των ανθρώπων· πεθαίνει για χάρη του και για τη δόξα του Θεού.
Η θριαμβευτική Του είσοδος είναι και η αρχή του Πάθους Του. Ο κόσμος περίμενε αρχηγό 
και βασιλιά και βρίσκει το Σωτήρα των ψυχών τους. Τίποτε δεν χολώνει τον άνθρωπο τόσο
 πολύ όσο η ελπίδα που χάθηκε, που διαψεύσθηκε· κι αυτό εξηγεί γιατί οι άνθρωποι που 
μπόρεσαν να τον υποδεχθούν με τόση θέρμη, εκείνοι που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες 
της ανάστασης του Λαζάρου και είχαν δει τα θαύματά Του, εκείνοι που είχαν ακούσει 
τη διδασκαλία Του και θαύμαζαν την κάθε Του λέξη όντες έτοιμοι να γίνουν μαθητές Του
 τον «καλό» καιρό, απομακρύνθηκαν από κοντά Του την ώρα του πάθους και του γύρισαν 
την πλάτη· λίγες ημέρες δε μετά φώναξαν «Σταύρωσαν, σταύρωσαν Αυτόν». Κι Εκείνος 
πέρασε όλες αυτές τις μέρες μόνος, γνωρίζοντας τι Τον περίμενε, εγκαταλειμμένος από όλους 
εκτός από τη Μητέρα Του, που παράστεκε σιωπηλά, όπως είχε κάνει σε όλη τη ζωή Της, 
μετέχοντας στην τραγική άνοδό Του στο Σταυρό· Εκείνη που είχε δεχθεί τον Ευαγγελισμό, το ευφρόσυνο νέο, αλλά και που είχε εν σιωπή ακούσει την προφητεία του Συμεών για τη 
ρομφαία που θα διαπερνούσε τη μητρική Της καρδιά.
Τις μέρες που έρχονται, δεν θα θυμηθούμε απλώς, αλλά θα παρασταθούμε στο Πάθος του 
Χριστού. Θα είμαστε μέρος του πλήθους που θα περικυκλώσει τον Χριστό, τους Μαθητές 
και τη Θεοτόκο. Καθώς θα ακούμε τα αναγνώσματα, καθώς θα παρακολουθούμε τις Ευχές της Εκκλησίας, καθώς οι εικόνες του Πάθους θα διαδέχονται η μία την άλλη μπροστά στα 
μάτια μας, ας θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα: « Μέσα σ’ αυτό το πλήθος, 
πού βρίσκομαι εγώ, ποιός είμαι; Ένας Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; 
Ένας δειλός; Ποιός; Ή μήπως στέκομαι ανάμεσα στους Αποστόλους;»…Μα και αυτούς 
τους κατέβαλε ο φόβος. Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές, ο Ιούδας τον πρόδωσε, 
ο Πέτρος, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης αποκοιμήθηκαν την ώρα ακριβώς που ο Χριστός 
είχε ανάγκη από την ανθρώπινη αγάπη και υποστήριξη· οι άλλοι μαθητές τό ‘βαλαν 
στα πόδια· κανείς δεν έμεινε εκτός από τον Ιωάννη και τη Θεοτόκο, εκείνους που ήταν 
δεμένοι μαζί Του μ’ εκείνο το είδος της αγάπης που δεν γνωρίζει κανένα φόβο και είναι 
έτοιμη να μοιραστεί οτιδήποτε.
Ας ρωτήσουμε για άλλη μια φορά τον εαυτό μας ποιοι είμαστε και ποια είναι η θέση μας μέσα σ’ αυτό το πλήθος. Είμαστε με την ελπίδα ή με την απόγνωση, με τί; Και αν είμαστε με την αδιαφορία, τότε είμαστε κι εμείς μέρος του τρομακτικού πλήθους που περικύκλωνε τον Χριστό, που τον ακολουθούσε και τον άκουγε, αλλά μετά έφευγε· όπως θα φύγουμε κι εμείς από το ναό. Ο Εσταυρωμένος θα υψωθεί εδώ τη Μ. Πέμπτη κι εμείς θα διαβάζουμε το Ευαγγέλιο για το Σταυρό και τή Σταύρωση και το θάνατο – και μετά, τί; Ο Σταυρός θα συνεχίσει να στέκεται εδώ, αλλά εμείς θα πάμε να ξεκουραστούμε, θα πάμε σπίτι να φάμε, να κοιμηθούμε, να ετοιμαστούμε για τα έργα της επομένης. Την ίδια ώρα, ο Χριστός θα είναι στο Σταυρό, θα είναι στον τάφο. Πόσο φοβερό είναι να είμαστε ανήμποροι κι εμείς, όπως τότε οι μαθητές, να περάσουμε έστω μία μέρα, μία ώρα μαζί Του! Ας το σκεφθούμε, κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, τουλάχιστον ας αναγνωρίσουμε ποιοι είμαστε και πού βρισκόμαστε, και την τελική ώρα ας στραφούμε προς Αυτόν με την κραυγή, την έκκληση του ληστή: « Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου». "

                     ( Antony Bloom, Στο φως της Κρίσης του Θεού, Εκδ. Εν πλώ )

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Ο νυμφίος έρχεται

«Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται…»


Τι σημαίνει «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται…»
Θ. Ι. Ρηγινιώτης
Δύο από τα πιο γνωστά τροπάρια της Μ. Εβδομάδας είναι τα «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται» και «Τον νυμφώνα Σου βλέπω». Ποια είναι όμως η σημασία τους;
Το πρώτο απ’ αυτά λέει:
«Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθείς, ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς και της βασιλείας έξω κλεισθείς. Αλλά ανάνηψον κράζουσα· Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών, διά της Θεοτόκου ελέησον ημάς».
Στα νέα ελληνικά, το τροπάριο λέει (κάπως ελεύθερα):
«Δείτε, έρχεται ο Γαμπρός (Νυμφίος) καταμεσίς της νύχτας, και καλότυχος ο δούλος, που θα τον βρει ξύπνιο, αλλά ανάξιος εκείνος που θα πιαστεί στον ύπνο. Πρόσεχε λοιπόν, ψυχή μου, μην αφεθείς στον ύπνο, για να μην παραδοθείς στο θάνατο και κλειστείς έξω από τη βασιλεία. Αλλά σύνελθε και φώναξε: Είσαι Άγιος, Άγιος, Άγιος, Θεέ μας, μέσω της Θεοτόκου ελέησέ μας».
Ποια είναι η σημασία αυτού του τροπαρίου;
Οι στίχοι παραπέμπουν σε δύο παραβολές, δηλαδή ιστορίες με κάποιο νόημα που είπε ο Χριστός. Η πρώτη φράση προέρχεται από την παραβολή των δέκα παρθένων (κατά Ματθαίον, κεφ. 25, στίχοι 1-13). Λέει ότι δέκα κορίτσια είχαν βγει να προϋπαντήσουν το γαμπρό σε κάποιο γάμο. Όμως εκείνος άργησε και αποκοιμήθηκαν. Και καταμεσίς της νύχτας ακούστηκε φωνή: «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται!». Οι κοπέλες ξύπνησαν, αλλά «οι λαμπάδες τους» έσβηναν. Οι πέντε απ’ αυτές (οι «φρόνιμες» = συνετές) είχαν μαζί τους λάδι και ανανέωσαν τη φλόγα, αλλά οι άλλες πέντε (οι «μωρές» = επιπόλαιες) δεν είχαν. Έτσι, μέχρι να βρουν να αγοράσουν, ο Γαμπρός μπήκε στο σπίτι του γάμου, έκλεισε η πόρτα και έμειναν απ’ έξω.
Όπως φαίνεται στα λόγια του Χριστού, ο γαμπρός της ιστορίας συμβολίζει το Χριστό, που όλοι περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία Του, αλλά αυτή καθυστερεί. Θα έρθει ξαφνικά («μέσα στη νύχτα») και τότε κάποιοι θα είναι έτοιμοι να εμφανιστούν μπροστά Του, γιατί θα είναι καλοί άνθρωποι, ενώ κάποιοι άλλοι θα είναι ανέτοιμοι (επειδή φέρθηκαν ανόητα και δε φρόντισαν να καθαρίσουν την καρδιά τους) και θα μείνουν έξω από «το γάμο», δηλαδή τη βασιλεία του Θεού (τον παράδεισο).
Η δεύτερη παραβολή (κατά Λουκάν, κεφ. 12, στίχοι 36-46) μιλάει για κάποιους δούλους, που περιμένουν τον κύριό τους να επιστρέψει από γάμο. Καλότυχος, λέει ο Ιησούς, εκείνος ο δούλος, που ο κύριος θα τον βρει σε επιφυλακή να τον περιμένει, ενώ αλίμονο σ’ εκείνον που θα σκεφτεί «αργεί ο κύριος» και θ’ αρχίσει να μεθοκοπάει, να δέρνει και να καταπιέζει τους άλλους δούλους. Και αυτή η παραβολή δηλώνει ότι ο Χριστός θα επιστρέψει «ως κλέπτης εν νυκτί», σε στιγμή που κανείς δε θα Τον περιμένει.
Εννοείται ότι η στιγμή, για την οποία ο καθένας πρέπει να είναι έτοιμος, είναι η στιγμή του θανάτου μας, που πιθανότατα θα προηγηθεί της Δ. Παρουσίας και είναι ουσιαστικά η στιγμή της κρίσης μας μπροστά στο Θεό. Ας είμαστε έτοιμοι, έχοντας καθαρίσει την καρδιά μας από τα ελαττώματα που μας εμποδίζουν να αγαπήσουμε το Θεό και τον πλησίον μας.
Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα του τροπαρίου. Ο ποιητής καλεί την ίδια την ψυχή του να μετανοήσει και να αφεθεί στα χέρια του Θεού, ζητώντας τη βοήθειά Του μέσω της Θεοτόκου, των αγίων και των φωτεινών αγγέλων (η τελευταία φράση λέγεται με όλες αυτές τις παραλλαγές). Το τριπλό «Άγιος, Άγιος, Άγιος» είναι από τον ύμνο των αγγέλων (των Σεραφείμ) που άκουσε ο προφήτης Ησαΐας (Ησαΐας, κεφ. 6) και υποδηλώνει την Αγία Τριάδα.

«Τον νυμφώνα Σου βλέπω…»

Το δεύτερο τροπάριο λέει:
«Τον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ. Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα, και σώσον με».
Σε νέα ελληνικά:
«Σωτήρα μου, βλέπω στολισμένο το σπίτι του γάμου, αλλά δεν έχω κατάλληλα ρούχα για να μπω μέσα. Κάνε λαμπερή τη στολή της ψυχής μου, Εσύ που δίνεις το φως, και σώσε με».
Οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από μια άλλη παραβολή του Χριστού, στο κατά Ματθαίον, κεφ. 22, στίχοι 1-14: ένας βασιλιάς παντρεύει το γιο του, αλλά οι καλεσμένοι «αγρόν ηγόρασαν» (η φράση είναι από το Λουκ. 14, 18, όπου υπάρχει η ίδια παραβολή ή μια παρόμοια – εκεί κάποιος λέει: «αγόρασα ένα αγρό (χωράφι) και πρέπει να πάω να τον δω, γι’ αυτό δε μπορώ να έρθω») και δεν πήγαν. Τότε εκείνος έστειλε και κάλεσαν όλους τους φτωχούς και περιθωριακούς, που ήρθαν αντί για τους επίσημους. Είδε όμως κάποιον με ρούχα ακατάλληλα για γάμο και έβαλε να τον πετάξουν έξω, και μάλιστα «στο σκοτάδι»!...
Εννοείται ότι, αφού οι τελικοί καλεσμένοι ήταν φτωχοί, ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι ο άνθρωπος διώχτηκε επειδή είχε «κακά ρούχα». Το νόημα είναι ότι είχε κακή ψυχή.
Εδώ λοιπόν ο ποιητής του τροπαρίου παρακαλεί το Χριστό να τον βοηθήσει να γίνει λαμπερή η ψυχή του, να τη «φορέσει» (ως το καταλληλότερο ένδυμα) και να μπορέσει να μπει στο γλέντι του γάμου, δηλ. στον παράδεισο.

Τα Λαζαράκια


«Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δε θα χορτάσεις» έλεγαν οι παλιοί και γι’αυτό οι γυναίκες, το πρωί του Σαββάτου του Λαζάρου ζύμωναν ψωμάκια – ομοιώματα ανθρώπου σπαργανωμένου, όπως ακριβώς απεικονίζεται ο Λάζαρος στις εικόνες. Τα λαζαράκια που πλάθονταν ήταν όσα και τα παιδιά της οικογένειας και στολίζονταν με γαρύφαλλα για μάτια, αλλά και με φρούτα ή ξηρούς καρπούς.
Το Σάββατο του Λαζάρου αποτελεί μία από τις σημαντικές ημέρες για την Ορθοδοξία καθώς σηματοδοτεί μια μέρα θανάτου και ζωής ταυτόχρονα. Σπάνια θα ακούσει κανείς, στις μέρες μας, τα κάλαντα του Λαζάρου, είναι όμως από τα παλιότερα έθιμα για την ημέρα αυτή. Οι «Λαζαρίνες», κοπέλες και γυναίκες, αλλά και παιδιά που τραγουδούσαν τα Κάλαντα του Λαζάρου, την παραμονή της γιορτής μάζευαν λουλούδια, με τα οποία στόλιζαν τα καλαθάκια τους αλλά και έπλεκαν στεφάνι, με το οποίο κατόπιν στόλιζαν τον Επιτάφιο. Το Σάββατο του Λαζάρου τραγουδούσαν τα κάλαντα της ημέρας από σπίτι σε σπίτι, εισπράττοντας ως αντάλλαγμα αυγά, φρούτα – σπανιότερα χρήματα - και γενικότερα … το βρισκούμενο!

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ


ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Τα Κάλαντα αυτά λέγονται το Σάββατο του Λαζάρου και προετοιμάζουν για τον ερχομό της Μ. Εβδομάδας.


Ήρθε ο Λάζαρος ήρθαν τα βάγια
Ήρθε η Κυριακή που τρων τα ψάρια
Σήκω Λάζαρε και μην κοιμάσαι
Ήρθε η μάνα σου από την πόλη
Σου ‘φερε χαρτί και κομπολόι
Γράψε Θόδωρε, γράψε Δημήτρη
Γράψε Λεμονιά και Κυπαρίσσι
Οι κοτούλες σας αυγά γεννούνε
Οι φωλίτσες σας δεν τα χωρούνε
Δώστε και σε μας να τα χαρούμε
http://blogs.sch.gr/17nippell/topics/τα-καλαντα-του-λαζαρου

Γιατι ο Χριστός δεν άλλαξε τον Ιούδα



Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου
«Τότε, αφού πήγε στους αρχιερείς ένας από τους δώδεκα, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, είπε, τι θέλετε να μου δώσετε για να σας τον παραδώσω;»[...]
Και ακριβώς όταν η πόρνη μετανοούσε, όταν καταφιλούσε τα πόδια του Κυρίου, τότε πρόδινε το Δάσκαλο ο μαθητής. Γι’ αυτό είπε «τότε», για να μην κατηγορήσεις για αδυναμία το Δάσκαλο, όταν βλέπεις τον μαθητή του να τον προδίνει. Γιατί τόσο μεγάλη ήταν η δύναμη του Δασκάλου, ώστε να πείθει να Τον ακολουθούν ακόμη και οι πόρνες.
Θα αναρωτιόταν όμως κανείς, Εκείνος που είχε τη δύναμη να μεταστρέφει τις πόρνες και να τις κάνει να Τον ακολουθούν, δεν κατάφερε να κερδίσει την αγάπη του μαθητή του; Είχε τη δύναμη να κερδίσει το μαθητή, αλλά δεν επιθυμούσε να τον μεταβάλει αναγκαστικά στο καλό, ούτε με τη βία να τον προσελκύσει κοντά Του. 
«Τότε, αφού πήγε». Και το «αφού πήγε» αυτό δεν στερείται κάποιας σημασίας. Γιατί δεν κάλεσαν οι αρχιερείς τον Ιούδα, ούτε αναγκάστηκε, ούτε υποχρεώθηκε, αλλά ο ίδιος μόνος του κι ελεύθερα γέννησε την πονηρή αυτή σκέψη κι έβγαλε αυτή την απόφαση, χωρίς να έχει κανέναν σύμβουλο σ’ αυτό το πονηρό του έργο. «Τότε, αφού πήγε… ένας από τους δώδεκα». Τι σημαίνει το «ένας από τους δώδεκα»; Και αυτός ο λόγος «ένας από τους δώδεκα» δείχνει πως η κατηγορία του Ιούδα είναι πολύ μεγάλη. Γιατί ο Ιησούς είχε και άλλους μαθητές, εβδομήντα συνολικά. Αλλά εκείνοι βρίσκονταν σε δεύτερη θέση και δεν απολάμβαναν τόση τιμή, ούτε είχαν τόση οικειότητα με τον Διδάσκαλο, ούτε γνώριζαν τόσο τα μυστικά Του όσο οι δώδεκα. Αυτοί προπάντων ήταν οι εκλεκτοί, αυτοί αποτελούσαν τον στενό κύκλο του Βασιλιά, αυτοί αποτελούσαν την ομάδα που ήταν κοντά στο Δάσκαλο, και από αυτήν ξεπήδησε ο Ιούδας. Για να μάθεις, λοιπόν, ότι δεν Τον πρόδωσε απλώς κάποιος από τους μαθητές Του, αλλά ένας από τους εκλεκτούς Του, γι’ αυτό αναφέρει ο Ευαγγελιστής το «ένας από τους δώδεκα». Και δε ντρέπεται ο Ματθαίος να το αναφέρει. Αλλά για ποιο λόγο να ντραπεί; Το αναφέρει για να μάθεις πως παντού και πάντα λένε οι Ευαγγελιστές την αλήθεια και δεν αποκρύπτουν τίποτα, ακόμη και αυτά που θεωρούνται αξιοκατάκριτα. Γιατί αυτά που φαίνονται πως είναι αξιοκατάκριτα, αυτά αποδεικνύουν τη φιλανθρωπία του Κυρίου. Ότι δηλαδή προσέφερε τόσα πολλά αγαθά στον προδότη, το ληστή, τον κλέφτη (τον Ιούδα) και συνέχιζε μέχρι την τελευταία στιγμή να τον έχει κοντά Του. Και μάλιστα τον νουθετούσε και τον συμβούλευε και τον φρόντιζε με κάθε τρόπο. Αν εκείνος δεν έδινε σημασία, δεν φταίει ο Κύριος. Και μάρτυρας είναι η πόρνη, και μη πολυπαίρνεις θάρρος προσέχοντας τον Ιούδα. Γιατί και τα δύο αυτά είναι ολέθρια, και το υπέρμετρο θάρρος και η απελπισία (απόγνωση). Γιατί το υπέρμετρο θάρρος κάνει να πέσει κάτω αυτός που στέκεται όρθιος, και η απελπισία εμποδίζει να σηκωθεί αυτός που έχει πέσει. Γι’ αυτό και ο Παύλος συμβούλευε λέγοντας: «Αυτός που νομίζει πως στέκεται, ας προσέχει μην πέσει».
Έχεις τα παραδείγματα και των δύο πως έπεσε δηλαδή ο μαθητής, που νόμιζε πως στεκόταν όρθιος, και πως σηκώθηκε η πόρνη που είχε πέσει. Η σκέψη μας εύκολα παρασύρεται και η θέλησή μας είναι ευμετάβλητη. Γι’ αυτό πρέπει να διαφυλάσσουμε και να οχυρώνουμε τον εαυτό μας από παντού.[...]
«Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Πες μου Ιούδα, αυτά σου έμαθε ο Χριστός; Γι’ αυτό το λόγο δεν έλεγε, «μην αποκτήσετε χρυσά νομίσματα, ούτε ασημένια, ούτε χάλκινα που να τα φυλάγετε στις ζώνες σας», θέλοντας να περιορίσει από πιο μπροστά τη φιλαργυρία σου;[...]
«Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Πολύ σκληρά είναι τα λόγια αυτά. Πες μου, μπορείς εσύ να παραδώσεις Εκείνον που συγκρατεί τα πάντα, που εξουσιάζει τους δαίμονες, που διατάσσει τη θάλασσα και είναι ο Κύριος όλων όσων υπάρχουν στη φύση; Για να περιορίσει λοιπόν τη παραφροσύνη του και για να δείξει πως αν δεν ήθελε, δεν θα προδιδόταν, άκουσε τι κάνει. Κατά την ώρα ακριβώς της προδοσίας, όταν ήρθαν εναντίον Του κρατώντας ξύλα, λαμπάδες και πυρσούς, τους λέει: «Ποιον ζητάτε;» και δεν γνώριζαν Εκείνον που επρόκειτο να συλλάβουν. Τόσο πολύ έλειπε η δύναμη από τον Ιούδα στο να παραδώσει τον Κύριο, ώστε δεν Τον έβλεπε τη στιγμή που επρόκειτο να Τον παραδώσει, ενώ ήταν παρών, και όλα αυτά τη στιγμή που υπήρχαν τόσες λαμπάδες και τόση φωτοχυσία. Αυτό βέβαια υπαινίχθηκε και ο Ευαγγελιστής λέγοντας ότι είχαν λαμπάδες και πυρσούς και δεν τον έβλεπαν. Και κάθε ημέρα του το υπενθύμιζε και με λόγια και με έργα, ότι δηλαδή δεν θα μπορέσει να Τον προδώσει στα κρυφά. Και μάλιστα δεν του έκανε (ο Κύριος) παρατηρήσεις φανερά μπροστά σε άλλους, για να μην τον κάνει πιο αδιάντροπο, ούτε πάλι αποσιωπούσε τα σφάλματά του, για να μην νομίζει ότι περνούν απαρατήρητα και επιχειρήσει άφοβα την προδοσία, αλλά διαρκώς έλεγε: «Ένας από εσάς θα με παραδώσει», δεν τον φανέρωσε όμως.
Είπε πολλά (ο Κύριος) και για την κόλαση, πολλά και για τη Βασιλεία των ουρανών και απέδειξε τη δύναμη που είχε και για τα δύο, και για να τιμωρεί τους αμαρτωλούς και για να ανταμείβει τους δικαίους. Αλλά εκείνος (ο Ιούδας) όλα αυτά τα περιφρόνησε, ο Θεός όμως δεν τον ανακάλεσε με τη βία από αυτό που αποφάσισε. Επειδή λοιπόν μάς δημιούργησε ελεύθερους να διαλέγουμε τις κακές ή τις ενάρετες πράξεις, επιθυμεί να είμαστε καλοί με τη θέλησή μας. Γι’ αυτό αν εμείς δεν θέλουμε, ούτε μας πιέζει ούτε μας αναγκάζει. Επειδή αυτός που γίνεται με τη βία ενάρετος, δεν είναι δυνατόν να είναι ενάρετος. Αφού λοιπόν κι εκείνος ήταν ελεύθερος να διαλέξει και ήταν σε θέση να μην υποστεί βία για να κλίνει προς τη φιλαργυρία, γι’ αυτό τυφλώθηκε η σκέψη του, πρόδωσε τη σωτηρία του και είπε: «Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Επικρίνοντας τη διανοητική του τύφλωση και την αναισθησία, ο Ευαγγελιστής λέει ότι την ώρα που πήγαν να συλλάβουν τον Κύριο, βρισκόταν μαζί τους και ο Ιούδας, εκείνος που είπε «τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Και όχι μόνο από αυτό είναι δυνατόν να δούμε τη δύναμη του Χριστού, αλλά και απ’ ότι μόλις Εκείνος απλώς μίλησε, απομακρύνθηκαν κι έπεσαν κάτω. Επειδή όμως ούτε μ’ αυτόν τον τρόπο δεν σταμάτησαν το επαίσχυντο έργο τους, παραδίνεται αμέσως σαν να έλεγε: Εγώ έκανα το καθήκον μου, αποκάλυψα τη δύναμή μου και απέδειξα ότι επιχειρείτε πράγματα ακατόρθωτα. Θέλησα να περιορίσω την κακία σας, αλλά επειδή εσείς δεν θελήσατε και επιμένετε στην παραφροσύνη σας, να, σας παραδίνομαι.
Τα ανέφερα όλα αυτά, για να μην κατηγορήσουν μερικοί τον Χριστό, και πουν: γιατί δεν μετέστρεψε τον Ιούδα;

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου...


«Κύριε κα Δέσποτα τς ζως μου, πνεμα ργίας, περιεργείας,φιλαρχίας κα ργολογίας μή μοι δς. Πνεμα δσωφροσύνης,ταπεινοφροσύνης, πομονς κα γάπης, χάρισαί μοι τ σ δούλ. Ναί, Κύριε Βασιλε, δώρησαί μοι το ρν τμ πταίσματα, κα μ κατακρίνειν τν δελφόν μου, τι ελογητς ε, ες τος αώνας τν αώνων. μήν».

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Ιστορία


Η οργή και η βία κλειδώνουν τον Παράδεισο , ενώ η ταπείνωση και η μετάνοια τον ξεκλειδώνουν


Ένας άγριος πολεμιστής πήγε στον αββά Μακάριο και τον ρώτησε : '' Υπάρχει στ`αλήθεια  παράδεισος και κόλαση ; ''
'' Ποιος ρωτάει ; '' είπε ο αββάς Μακάριος.
'' Ένας γενναίος πολεμιστής ! ''  απάντησε με τόνο περήφανο αυτός . 
'' Γενναίος πολεμιστής , εσύ ; '' είπε ο αββάς κοιτώντας τον περιφρονητικά . '' Ποιος άρχοντας θα σε δεχόταν στο στρατό του ; Η φάτσα σου σε δείχνει για ζητιάνο ! '' Ο άγριος πολεμιστής θυμωμένος έκανε να σύρει το ξίφος του. 
'' Α! Έχεις και σπαθί ! '' συνέχισε ο αββάς . '' Φαίνεται τόσο σκουριασμένο , θα με γρατσουνίσει άραγε ; Ο άγριος πολεμιστής έβγαλε το ξίφος από τη θήκη.
'' Εδώ ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως'' , είπε ο αββάς  Μακάριος ατάραχος. Ακούγοντας αυτά τα λόγια και βλέποντας την ηρεμία του αββά , ο άγριος πολεμιστής ξανάβαλε το ξίφος στη θήκη του και γονάτισε συντετριμμένος και μετανοημένος.
'' Εδώ ανοίγουν οι πύλες του Παραδείσου ! '' , είπε ο αββάς  Μακάριος.

                                                       ΣΟΦΙΑ ΑΓΙΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ
Αναρτήθηκε από 

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

θρήνος Μ.Παρασκευής

Συγχωρείς τους άλλους;

Αν σου πω, νήστεψε πολλές φορές μου προβάλλεις ως δικαιολογία την ασθένεια του σώματος.
Αν σου πω, δώσε στους φτωχούς μου λες ότι είσαι φτωχός και έχεις να αναθρέψεις παιδιά.
Αν σου πω να έρχεσαι τακτικά στις Συνάξεις της Εκκλησίας, μου λες, έχω διάφορες μέριμνες.
Αν σου πω, πρόσεχε αυτά που λέγονται στην Εκκλησία και κατανόησε το βάθος των λόγων του Θεού, μου προβάλλεις ως δικαιολογία την έλλειψη μορφώσεως.
Αν σου πω, φρόντισε να βοηθήσεις ψυχικά τον αδελφό σου, μου λες ότι δεν υπακούει όταν τον συμβουλεύω, αφού πολλές φορές του μίλησα και περιφρόνησε τα λόγια μου.

Βέβαια, δεν ευσταθούν οι προφάσεις αυτές και όλα αυτά είναι χλιαρά λόγια, αλλά, παρά ταύτα, μπορείς να προφασίζεσαι.

Αν όμως σου πω, άφησε την οργή και συγχώρεσε τον αδελφό σου, ποια από τις προφάσεις αυτές μπορείς να χρησιμοποιήσεις;
Διότι νομίζω, δεν μπορείς να φέρεις ως πρόφαση ούτε ασθένεια σώματος, ούτε φτώχεια, ούτε αμάθεια, ούτε απασχόληση και μέριμνα, ούτε τίποτε άλλο.

Γι’ αυτό απ’ όλες σου τις αμαρτίες, αυτή η αμαρτία θα σου είναι ασυγχώρητη.

Αλήθεια, πως θα μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον Ουρανό; Πως θα κινήσεις τη γλώσσα σου να προσευχηθείς; Πως θα ζητήσεις συγνώμη;

Ακόμη κι’ αν θέλει ο Θεός να σου συγχωρήσει τις αμαρτίες, δεν Του το επιτρέπεις εσύ, επειδή δεν συγχωρείς τις αμαρτίες του αδελφού σου.

Διότι, αν εσύ ο ίδιος εκδικηθείς και επιτεθείς εναντίον του, είτε με λόγια, είτε με ανάλογες συμπεριφορές, είτε με κατάρες, ο Θεός δεν θα επέμβει πλέον, αφού εσύ ανέλαβες την τιμωρία Του.
Και όχι μόνο δεν θα επέμβει, αλλά και από σένα θα ζητήσει λόγο, διότι φέρθηκες υβριστικά προς Αυτόν.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Πρέπει να εξομολογηθώ;

• Μα πως είναι δυνατόν να συγχωρούνται όλες οι αμαρτίες; Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά!!
Η εξομολόγηση είναι θέμα πίστεως. Όποιος δεν πιστεύει στον Ιατρό Ιησού Χριστό, ασφαλώς δεν δέχεται και το φάρμακο Του. Όποιος όμως δέχεται απόλυτα, έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και στην αγάπη και τη δύναμη του Ιατρού, αυτός ανεπιφύλακτα δέχεται και το φάρμακο, που Εκείνος χαρίζει, δηλαδή την εξομολόγηση. Όχι μόνο το δέχεται αλλά και ευγνωμονεί για τη μεγάλη δωρεά που λέγεται εξομολόγηση. Είναι όμως απορίας άξιο. Όσον αφορά ανίατες σωματικές ασθένειες είμαστε διατεθειμένοι να δοκιμάσουμε τα πάντα πιστεύοντας σε αυτά λέγοντας μάλιστα ότι δεν έχουμε να χάσουμε και τίποτα (π.χ νερό Καματερού, δηλητήριο μπλε σκορπιού κ.λ.π). Για την ανίατη όμως ασθένεια της ψυχής μας, δεν εμπιστευόμαστε τον ίδιο το Χριστό, δεν εμπιστευόμαστε τους συνανθρώπους μας που πέρασαν ταπεινά από το εξομολογητήριο και άλλαξε η ζωή τους και μας δίνουν τη μαρτυρία τους. Εκεί θέλουμε και άλλες αποδείξεις!!! Περνώντας άραγε από το εξομολογητήριο ΤΙ έχουμε  να χάσουμε;

  Πιστεύω στη δύναμη της εξομολόγησης, αλλά τα αμαρτήματα μου είναι βαριά και αμέτρητα. Πως είναι δυνατόν να συγχωρεθώ;
Ο Ιησούς Χριστός μας βεβαιώνει ότι δεν ήλθε για τους δικαίους αλλά για τους αμαρτωλούς. Μήπως είμαστε πιο αμαρτωλοί από τον τελώνη Ματθαίο; Αξιώθηκε να γίνει Απόστολος και Ευαγγελιστής. Μήπως είμαστε πιο αμαρτωλοί από τον Παύλο, που κυνήγησε την Εκκλησία, που έσυρε Χριστιανούς σε βασανιστήρια, που συμμετείχε και ο ίδιος στη δολοφονία του πρωτομάρτυρα Στεφάνου; Μήπως είμαστε πιο αμαρτωλοί από το ληστή που σταυρώθηκε μαζί με το Χριστό; Αυτός σίγουρα λήστεψε και κατά πάσα πιθανότητα και σκότωσε. Κι όμως, ένα «ήμαρτον» είπε και έγινε ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στον Παράδεισο.

• Να εξομολογηθώ; Μα δεν έχω κάνει τίποτα. Δεν έκλεψα, δεν σκότωσα, δεν αδίκησα, είμαι ήρεμος κι έχω ήσυχη τη συνείδηση μου.
Άρα ψέματα πρέπει να είπε ο Ιησούς Χριστός όταν έλεγε στο Ματθ. 19,17 ότι «Ουδείς αγαθός, ει μη εις, ο Θεός»;  Μήπως όμως ξεχνάμε ότι δεν βρισκόμαστε πια στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης όπου εκεί ισχύει το όχι και το μη. Μη κλέψεις, μη φονεύσεις κ.λ.π. Βρισκόμαστε πια στην εποχή της Καινής Διαθήκης όπου είμαστε υπεύθυνοι, δηλαδή αμαρτωλοί, εάν δεν φερθούμε στον συνάνθρωπο μας όπως θα θέλαμε να μας φερθεί και αυτός. Μπορεί λοιπόν να μην έχουμε κλέψει από το συνάνθρωπο μας, αλλά είμαστε ένοχοι, γιατί δεν ελεήσαμε το φτωχό, ή γιατί δεν επισκεφτήκαμε τον ασθενή, ή γιατί δεν χαρήκαμε μαζί του στη χαρά του ή γιατί δεν κλάψαμε μαζί του στη στενοχώρια του.

•Αισθάνομαι βέβαια πως είμαι αμαρτωλός. Γονατίζω λοιπόν μπροστά στις εικόνες και τα λέω τα αμαρτήματα μου. Έτσι κι αλλιώς ο Θεός δεν είναι πανταχού παρών;
Όταν αρρωστήσουμε αυτό κάνουμε; Πηγαίνουμε μπροστά στη φωτογραφία κάποιου σπουδαίου γιατρού και λέμε εκεί τον πόνο μας; Όχι φυσικά, αλλά πηγαίνουμε στο γιατρό το συντομότερο δυνατό. Έτσι και για την υγεία της ψυχής μας. Πρέπει να πάμε στον κατάλληλο άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον εξομολόγο. Ο ίδιος ο Χριστός απευθυνόμενος στους Αποστόλους, τους έδωσε την εξουσία της αφέσεως των αμαρτιών. «Σε όποιον εσείς δίνετε συγχώρεση, θα είναι συγχωρημένος. Και σε όποιον δεν θα δίνετε την άφεση δεν θα είναι συγχωρημένος» (Ιωάν. 20,23).

•Σιγά, μην πάω και πω ότι έχω κάνει, στους παπάδες, που είναι χειρότεροι από εμένα, που το μυαλό τους είναι μόνο στο πώς θα τα αρπάξουνε, που οι περισσότεροι είναι ανήθικοι.
Αλήθεια, όταν ασθενήσουμε και ο γιατρός μας εξετάσει και μας δώσει κάποια φάρμακα, θα εξετάσουμε το χαρακτήρα του φαρμακοποιού όταν του ζητήσουμε να αγοράσουμε τα φάρμακα; Γνωρίζουμε ότι, το φάρμακο είναι σφραγισμένο και με εγγύηση καλής ποιότητας από την κατασκευάστρια εταιρία, και σίγουρα δεν θα είναι αλλοιωμένη η ποιότητα του αν π.χ ο φαρμακοποιός απατά την γυναίκα του. Έτσι και εδώ. Ο φαρμακοποιός είναι ο κληρικός-εξομολόγος. Ιατρός είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Σε αυτόν δείχνουμε εμπιστοσύνη για την θεραπεία της ψυχής μας. Βέβαια, θα πρέπει να διαλέξουμε προσεκτικά τον εξομολόγο που θα πάμε γιατί εκτός από την άφεση των αμαρτιών που μας τη δίνει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός διαμέσου του κληρικού, θα χρειαστεί να μας συμβουλεύσει ως νεοσύλλεκτους στον πνευματικό αγώνα. Και αν ακόμα δεν βρούμε κληρικούς με ενάρετο βίο, σίγουρα θα βρούμε κάποιους που συμβουλεύουν σωστά και ας μην τα τηρούν οι ίδιοι. Να κάνουμε αυτό που μας είπε ο Χριστός, « Όσα σας πουν οι Φαρισαίοι να τηρήσετε, τηρήστε τα. Μην ενεργείτε όμως όπως ενεργούν αυτοί» (Ματθ. 23,3).

• Θέλω να πάω να εξομολογηθώ. Αισθάνομαι την ανάγκη αλλά ντρέπομαι. Θα εξευτελιστώ. Δεν πάω!
Καλά, όταν αμαρτάναμε δεν ντρεπόμασταν, και τώρα που πάμε να καθαριστούμε τώρα ντρεπόμαστε; Μα ο Θεός ήδη ξέρει το τι έχουμε κάνει. Δεν περιμένει εμάς να πάμε να εξομολογηθούμε για να τα μάθει. Από εμάς περιμένει μόνο να πούμε το «ήμαρτον» και να παρακαλέσουμε για συγχώρεση, να ζητήσουμε το φάρμακο από το φαρμακείο του Θεού. Αν τώρα ντρεπόμαστε τον εξομολόγο, ας έχουμε υπόψη μας ότι και αυτός άνθρωπος αμαρτωλός σαν και εμάς είναι, ομοιοπαθής. Δεν είναι πρωτάκουστα για αυτόν αυτά που θα του πούμε. Και εν πάσει περιπτώσει δεν είναι προτιμότερο να εξευτελιστούμε σε αυτή τη ζωή παρά στη μέλλουσα;

• Μα αφού θα ξανακάνω τα ίδια. Ποιο το όφελος να πηγαίνω να λέω τα ίδια και τα ίδια;
Όταν αρρωστήσουμε και πάρουμε κάποιο φάρμακο, δεν θα ξαναπάρουμε το ίδιο φάρμακο όταν ξαναρρωστήσουμε; Όχι μόνο θα το ξαναπάρουμε αλλά θα πληρώσουμε και για αυτό. Και μάλιστα θα το πάρουμε και σε πολλές δόσεις προκειμένου να θεραπευθούμε. Γιατί λοιπόν για την πνευματική μας θεραπεία έχουμε την απαίτηση ότι θα γίνουμε με την πρώτη δόση, το φάρμακο της μετανοίας, εντελώς καλά και για πάντα;
•Έχω καιρό. Κάποτε θα εξομολογηθώ. Ας γεράσω και βλέπουμε…
Η εξομολόγηση δεν είναι για τους μελλοθάνατους. Είναι για όσους θέλουν να ζήσουν. Άραγε, αν κάποιο παιδί αρρωστήσει, θα πει η μητέρα του «Έχει καιρό το παιδί μου. Θα το πάω όταν γεράσει στο γιατρό! Αν το πάω τώρα θα τρομάξει. Θα νομίσει ότι θα πεθάνει;»  Και εκτός των άλλων, είμαστε σίγουροι ότι ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε;

Βιβλιογραφία «Πότε και πώς να εξομολογείσαι» Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

Μη ζητάς από το Θεό να σου δώσει ελαφρύτερο σταυρό, αλλά δυνατούς ώμους για να τον σηκώνεις.
- Γέροντας Παΐσιος

"Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ...

«κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάς».



.
Ο Θεός ως πατέρας όλων των ανθρώπων δέχεται κάθε αμαρτωλό πίσω στην αγκαλιά Του. Δεν υπάρχει ανθρώπινη αμαρτία που ο Θεός να μην τη συγχωρεί όταν ο άνθρωπος το θελήσει και το ζητήσει. Για την Εκκλησία μεγαλύτερη αμαρτία είναι η απελπισία, η αντίληψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι που ο Θεός δεν μπορεί να συγχωρήσει. Όμοια με τον Θεό, που ποτέ δεν παύει να αγαπά και να συγχωρεί τον αμαρτωλό, πρέπει και οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται με ανάλογο τρόπο.
Η ανταπόκριση ή όχι του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού δημιουργεί την κόλαση ή τον παράδεισο. Κόλαση είναι η ανικανότητά μου να αγαπήσω τον συνάνθρωπο, η αδυναμία μου να τον θεωρήσω ως αδελφό και φίλο.
Η αυτοκαταδίκη μου στην απομόνωση και τον ατομικισμό εισάγει την εμπειρία της κόλασης. Ο Θεός δεν είναι τιμωρός. Τιμωρός γίνεται ο εγωκεντρισμός μου, που μου στερεί την αίσθηση της οικειότητας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Μήπως ο πατέρας δεν κάλεσε και τον μεγάλο γιο για να εισέλθει στη γιορτή και να ευφρανθεί; Ο ίδιος ο μεγαλύτερος γιος δεν ήθελε και γι' αυτό προγεύεται το μαρτύριο της κόλασης: να μην μπορεί να συμμετάσχει στη χαρά, να ζει στον τόπο της αγάπης και να αρνείται να αγαπήσει.
Κόλαση είναι ο αυτοακρωτηριασμός των υπαρκτικών μου δυνατοτήτων. Ενώ είμαι δημιουργημένος για να αγαπώ και να αγαπιέμαι, αρνιέμαι την αγάπη ως γνώμονα ζωής και έτσι η ζωή μου ολόκληρη μετατρέπεται σε βάσανο και ταλαιπωρία. Όπως αριστοτεχνικά το συνόψισε ο Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι στο αριστούργημά του «Αδελφοί Καραμάζοφ», «κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάς».
Την κόλαση αυτή γεύεται καθημερινά ο έγκλειστος στη φιλαυτία πεπτωκώς άνθρωπος. Εθελούσια αποκομμένος από κάθε βαθύ υπαρξιακό δεσμό, βιώνει συνεχώς τη μοναξιά, την αποξένωση, την ανωνυμία. Κόλαση είναι η ελεύθερη εκλογή του ανθρώπου να απομακρύνεται από τον Θεό, την πηγή και το πλήρωμα της αγάπης.
Αντίθετα, παράδεισος είναι η ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού, η εμπειρία της ένωσης μαζί Του. Τελικά, παράδεισος και κόλαση είναι η στάση μας απέναντι στην αγάπη. Η αποδοχή της είναι παράδεισος και ζωή. Η άρνησή της είναι κόλαση και θάνατος. Η εκλογή επαφίεται στον άνθρωπο.
Πηγή: Σταύρος Σ. Φωτίου (2002), Ορθόδοξα μηνύματα: Ερμηνεία ευαγγελικών περικοπών, εκδ. Εργαστηρίου Χριστιανικής Αγωγής, Λάρνακα, σ. 108-109

Εμείς οι έφηβοι

·                                 Εμείς οι έφηβοι, υπάρχουν στιγμές που θα θέλαμε να μεγαλώσουμε γρήγορα, για να είμαστε ελεύθεροι κι ανεξάρτητοι και να μην δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν. Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές που τρομάζουμε. Δεν θέλουμε να μεγαλώσουμε, γιατί διαπιστώνουμε πόσο δύσκολο είναι να μπορεί κανείς στην εποχή μας να στηρίζεται στα πόδια του και να είναι ανεξάρτητος. Και τότε κάνουμε ΥΠΟΜΟΝΗ, φροντίζοντας να εφοδιάσουμε τον εαυτό μας με γνώσεις και συναισθηματικές εμπειρίες, ώστε να προετοιμάσουμε την εποχή της πολυπόθητης αυτονομίας όπως ο καθένας μας την ονειρεύεται (Ρούντολφ Ντράικωρς)

σήκωσε το σταυρό και ακολούθησέ Τον.

Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος

Λόγος με΄ εις το Πάσχα
(απόσπασμα)

[Μετάφραση: Πρωτοπρ. Γεώργιος Δορμπαράκης]

Από το «Μιλάει ο Γρηγόριος Θεολόγος» Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1991.


[...] 24. Αν είσαι Σίμων Κυρηναϊος, σήκωσε το σταυρό και ακολούθησέ Τον. Αν σταυρωθείς μαζί Του ως ληστής, γνώρισε το Θεό σαν ευγνώμων δούλος. Αν κι ' Εκείνος λογιάσθηκε με τους ανόμους για χάρη σου και την αμαρτία σου, γίνε συ έννομος για χάρη Εκείνου. Προσκύνησε αυτόν που κρεμάσθηκε στο σταυρό για σένα, έστω κι αν κρέμεσαι κι εσύ. Κέρδισε κάτι κι απ' την κακία. Αγόρασε τη σωτηρία με το θάνατο. Μπες με τον Ιησού στον Παράδεισο, ώστε να μάθεις από τι έχεις ξεπέσει. Δες τις εκεί ομορφιές. Άσε το ληστή που γογγύζει, να πεθάνει έξω μαζί με τη βλασφημία του. Κι αν είσαι Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ζήτησε το σώμα απ' το σταυρωτή. Ας γίνει δικό σου αυτό που καθάρισε τον κόσμο. Κι αν είσαι Νικόδημος, ο νυκτερινός θεοσεβής, ενταφίασέ τον με μύρα. Κι αν είσαι κάποια Μαρία ή η άλλη Μαρία ή η Σαλώμη ή η Ιωάννα, δάκρυσε πρωί-πρωί. Δες πρώτη την πέτρα σηκωμένη, ίσως δε και τους αγγέλους κι αυτόν τον ίδιο τον Ιησού. Πες κάτι, άκουσε τη φωνή. Αν ακούσεις «Μη μ' αγγίζεις», στάσου μακριά, σεβάσου το Λόγο, αλλά μη λυπηθείς. Γιατί ξέρει σε ποιους θα φανερωθεί πρώτα. Καθιέρωσε την Ανάσταση. Βοήθησε την Εύα, πού 'πεσε πρώτη, και πρώτη να χαιρετήσει το Χριστό και να το ανακοινώσει στους μαθητές. Γίνε Πέτρος ή Ιωάννης. Σπεύσε στον τάφο, τρέχοντας μαζί ή προπορευόμενος, συναγωνιζόμενος τον καλό συναγωνισμό. Κι αν σε προλάβει στην ταχύτητα, νίκησε με το ζήλο σου, όχι παρασκύβοντας στο μνημείο, αλλά μπαίνοντας μέσα. Κι αν σαν Θωμάς χωρισθείς απ' τους συγκεντρωμένους μαθητές, στους οποίους εμφανίζεται ο Χριστός, όταν τον δεις, μην απιστήσεις. Κι αν απιστήσεις, πίστεψε σ' αυτούς που στο λένε. Κι αν ούτε και σ' αυτούς πιστέψεις, δείξε εμπιστοσύνη στα σημάδια των καρφιών. Αν κατεβαίνει στον Άδη, κατέβα μαζί Του. Γνώρισε και τα εκεί μυστήρια του Χριστού, ποιο είναι το σχέδιο της διπλής καταβάσεως, ποιος είναι ο λόγος της: απλώς σώζει τους πάντες με την εμφάνιση Του ή κι εκεί ακόμα αυτούς που τον πιστεύουν;

και η ψυχή παρακαλά το σώμα να νηστεύει

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Η Εκκλησία αδιάκοπα υποδεικνύει την ενδεδειγμένη κατεύθυνση: λιτότητα και εγκράτεια στην προσωπική ζωή, ειλικρινή αυτοκριτική, σεβασμό στην αξιοπρέπεια του κάθε ανθρωπίνου προσώπου, όπου και σε όποιες συνθήκες και αν γεννήθηκε. Και ακόμα, η Εκκλησία έχει χρέος να αγωνίζεται για δικαιότερους κοινωνικούς θεσμούς, διορατικές ρυθμίσεις, περισσότερη αλληλεγγύη, γνησιότερη αγάπη. Βεβαίως, αν παραμείνει σε θεωρητικές διακηρύξεις, δεν πείθει. Η πιο σημαντική βοήθεια και διαρκής παρέμβαση είναι η διακήρυξη αυτών των αληθειών με τη συνεπή συμπεριφορά, με το έργο των μελών της, ιδιαίτερα όσων έχουν υπεύθυνη θέση.  
Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

Οι νέοι έχουν δίκιο να είναι οργισμένοι

Οι νέοι έχουν δίκιο να είναι οργισμένοι
 Ας μην εκχωρούν τη βούλησή τους σε συνθήματα άλλων, λέει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος  

— Ποια συμβουλή θα δίνατε σε έναν θυμωμένο 15χρονο;

— Κατ’ αρχήν θα του έλεγα ότι έχει δίκιο που θυμώνει με όσα απαράδεκτα διαπιστώνει καθώς μεγαλώνει. Με την ασυνέπεια λόγων και έργων των μεγάλων. Με την αδικία της κοινωνίας. Με τη χλιδή των ολίγων και την ανέχεια των πολλών. Με την υποκρισία και ανευθυνότητα των λεγομένων αρμοδίων στους διαφόρους τομείς της κοινωνικής ζωής. Αλλά μετά την οργή, πρέπει νηφάλια να καθήσει να σκεφθεί ποιο είναι το δικό του χρέος. Τώρα που βρίσκεται στην εφηβική ηλικία, να μην εκχωρεί την προσωπική του βούληση και ελευθερία σε συνθήματα άλλων που μπορεί να κινούνται από ιδιοτελείς επιδιώξεις. Να μη γίνει άχρωμο στοιχείο μιας μάζας, αλλά να μείνει υπεύθυνο κύτταρο της κοινωνίας. Και όταν μεγαλώσει, να μη μιμηθεί αυτές τις συμπεριφορές που σήμερα κατακρίνει. Να μη συμβιβαστεί με την κρατούσα νοοτροπία της ανεντιμότητος, της πλεονεξίας, της σκληροκαρδίας, της ασυνεπείας και του εγωκεντρισμού. Να συνεχίσει υπεύθυνα την αναζήτηση. Υπάρχουν στην ιστορία του λαού μας, στην ιστορία της Εκκλησίας μας, υπέροχα παραδείγματα ακεραιότητος, δημιουργικότητος, υπευθυνότητος, αυτοθυσίας για χάρη του λαού. Πολλά έχουν αμφισβητηθεί στο πέρασμα του χρόνου. Αναμφισβήτητα όμως παραμένουν η ελευθερία και η αγάπη. Η μία συμπληρώνει την αλλη. Της δίδει βάθος και ουσία. Η ελευθερία αρχίζει με την υπέρβαση του εγωκεντρικού εαυτού μας. Και η αγάπη εκφράζεται με σεβασμό στο κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, εκδηλώνεται έμπρακτα, χωρίς απαίτηση ανταλλαγμάτων. Η επιλογή, τελικά, είναι δική του. Το μόνο που μπορώ να τον βεβαιώσω είναι ότι προσωπικά δεν έχω μετανιώσει οσάκις έμεινα πιστός στο πνεύμα του Ευαγγελίου. Η ορθόδοξη πνευματικότητα, βασισμένη στην εσωτερική ελευθερία και την αγάπη, οδηγεί σε μια συνεχή ωρίμανση, υπεύθυνη στάση ζωής και δημιουργικότητα.

Πάντα υπάρχει ελπίδα

Σαν έρθει ο πόνος

“Σαν έρθει ο πόνος να σε βρει
να τον δεχθείς παλικαρίσια.
Στάσου λεβέντης σαν τη δρυ
τη λαμπαδόκορμη, την ίσια.
Δώρο δικό σου ‘ναι κι ο πόνος
δώρο δικό σου απ’ τ’ ακριβά.
Και φτάνω να σ’ ευγνωμονώ
γι’ αυτές τις ώρες που πονώ.”
Γ. Βερίτης

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Man

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.



- Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ο Σωκράτης και το μάθημα…

Μια μέρα εκεί που ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.
Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να του κάνει το τεστ της “τριπλής διύλισης”.
- Τριπλή διύλιση; ρώτησε με απορία.
- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις. Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
- Ε… όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και…
- Μάλιστα άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;
- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον…
- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.
Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.
- Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;
- Όχι δεν νομίζω…
- Άρα λοιπόν, αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;
Ο τύπος έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα…

Ο Σταυρός

Ο Σταυρός .
. Κάποιος κουρασμένος,αποκαμωμένος από το βαρύ Σταυρό(δοκιμασία)
που κουβαλούσε,είπε στον Κύριο:
-Κύριε,ελέησέ με.Πάρε μου αυτό το βαρύ Σταυρό,τον οποίο δεν μπορώ
να σηκώσω.
Τότε ο Κύριος τον σπλαχνίσθηκε.Τον πήγε σε μία μεγάλη αίθουσα γεμά-
τη Σταυρούς,μικρούς,μέτριους,μεγάλους.Κι του λέει:
-Άφησε εδώ τον Σταυρό σου και διάλεξε όποιον θέλεις.
Αυτός χαρούμενος άρχισε να ψάχνει.Κάποιοι Σταυροί ήταν πολύ ελα-
φρείς,κάποιοι ασήκωτοι.Αφού έψαξε πολλή ώρα,βρήκε ένα Σταυρό,στα
μέτρα του,που μπορούσε να σηκώσει.
Λέει τότε στον Χριστό:
-Κύριε,βρήκα έναν Σταυρό στα μέτρα μου,και τότε του απαντά ο Χρι-
στός:
-Στο καλό παιδί μου.Να ξέρεις όμως ότι ο Σταυρός που βρήκες είναι αυ-
τός που άφησες όταν μπήκες στην αίθουσα
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...