ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ - Η ΤΑΙΝΙΑ (THE MOVIE)

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ (The Gift of the Magi)

Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω

Κάποτε ο γνωστός συγγραφέας Ντοστογιέφσκι βγήκε στον απογευματινό του περίπατο.

Ενώ η ημέρα έφθανε στο σούρουπο ένας ζητιάνος άπλωσε το χέρι του και ζητούσε βοήθεια. Ο Ντοστογιέφσκι ψάχνει τις τσέπες του να βρει κανένα κέρμα, αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Ψάχνει το ρολόι του να το προσφέρει, αλλά και εκείνο το είχε ξεχασμένο στο σπίτι του.

Ο μεγάλος συγγραφέας κοκκίνισε λίγο στο πρόσωπο και πάνω στην αμηχανία του έσκυψε, φίλησε το χέρι του τυφλού και ψιθύρισε: «Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω»!

Και ο γέρο ζητιάνος απαντά: «Ευχαριστώ πολύ. Το πήρα! Αυτό που μου έδωσες δεν μπορούσα να το βρω αλλού. Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω...».

Πηγή

το βρήκαμε εδώ http://kataskinosi-agkyra.blogspot.gr/2016/12/blog-post_24.html

«Υπάρχω γιατί υπάρχουμε»

Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σ’ ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σ’ έναν κύκλο για να φάνε τα φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!» Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε»

Η καλοσύνη

( The Other Pair ) το άλλο παπούτσι ....

Το άλλο παπούτσι (the other pair) είναι μια μικρού μήκους αιγυπτιακή ταινία, διάρκειας έξι λεπτών, της οποίας το θέμα είναι πολύ συγκινητικό. Βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία από τη ζωή του Μαχάτμα Γκάντι.
Την ταινία σκηνοθέτησε η μόλις 20 ετών Sarah Rozik και κέρδισε βραβείο στο Φεστιβάλ του Luxor το 2014.
Σκηνοθεσία: Sarah Rozik
Σενάριο: Mohammed Maher
Επιμέλεια: Eman Samir
Ηθοποιοί: Ali Rozik & Omar Rozik
Πηγή: Ζωντανό ιστολόγιο

το βρήκαμε http://agiabarbarapatras.blogspot.gr/2016/08/other-pair.html?spref=bl

Το πλοίο που βυθιζόταν και η βάρκα που χωρούσε μόνο ένα άτομο

Μια δασκάλα που δίδασκε στην τάξη της, αποφάσισε να πει στα παιδιά μια καταπληκτική ιστορία.

Η ιστορία της μιλούσε για ένα κρουαζιερόπλοιο που βυθίζονταν και για ένα ζευγάρι που προσπαθούσε να σωθεί μπαίνοντας σε μια σωστική λέμβο. Δυστυχώς όμως ανακάλυψαν ότι στη βάρκα υπήρχε χώρος μόνο για ένα άτομο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ήθελε να διδάξει στα παιδιά της η δασκάλα με αυτή την ιστορία..

«Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε αυτός μέσα στη βάρκα.

Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση».

Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:

«Τι νομίζετε ότι του φώναξε;»

Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».

Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό. Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:

«Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας»».

Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε: «Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;»

Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά: «Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της».

Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:

«Η απάντηση είναι σωστή».

Το πλοίο τελικά βυθίστηκε και όλοι όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν σκοτώθηκαν. Ο άντρας πήγε στο σπίτι και μεγάλωσε την κόρη τους μόνος του. Πολλά χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του πατέρα της, η κόρη τους βρήκε τυχαία το ημερολόγιο του και διάβασε ολόκληρη την ιστορία. Ανακάλυψε ότι η μητέρα της, λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο, είχε διαγνωσθεί με μια ανίατη ασθένεια. Την κρίσιμη στιγμή, ο πατέρας έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν σωστό. Όχι για αυτόν, αλλά για την κόρη τους.

«Ήθελα τόσο να μείνω μαζί σου στο πλοίο αγαπημένη μου. Ήθελα να πεθάνουμε μαζί. Αλλά για χάρη της κόρης μας, επέλεξα να σε αφήσω μόνη», έγραφε στο ημερολόγιό του».

Τα παιδιά έμειναν για αρκετά λεπτά σιωπηλά μόλις η δασκάλα τελείωσε την ιστορία της.

Η δασκάλα τότε προσπάθησε να δώσει στα παιδιά να καταλάβουν το νόημα αυτής της ιστορίας:

«Το καλό και το κακό είναι περίπλοκα και πολλές φορές πολύ δύσκολο να τα κατανοήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να επικεντρώνεται κάποιος μόνο στην επιφάνεια και να κρίνει τον άλλον χωρίς να προσπαθήσει πρώτα να κατανοήσει τις πράξεις του.

Άν έχετε βγει να φάτε με κάποιον φίλο και προσφερθείτε να πληρώσετε τον λογαριασμό, δεν το κάνετε γιατί έχετε πολλά χρήματα αλλά γιατί βάζετε την φιλία σας πάνω από τα χρήματα.

Εκείνοι που παίρνουν πρωτοβουλίες στη δουλειά τους, δεν το κάνουν επειδή είναι χαζοί, αλλά επειδή καταλαβαίνουν την έννοια της ευθύνης.

Όσοι ζητούν συγγνώμη μετά από έναν καυγά, δεν το κάνουν επειδή ξέρουν ότι υποστήριζαν την λάθος άποψη, αλλά επειδή εκτιμούν περισσότερο τον άνθρωπο δίπλα τους.

Εκείνοι που είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν, δεν το κάνουν επειδή σας χρωστάνε κάτι, αλλά επειδή σας βλέπουν ως ένα αληθινό φίλο.

Εκείνοι που σας τηλεφωνούν συχνά, δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, αλλά επειδή είστε στην καρδιά τους.

Μια ημέρα, όλοι θα αναγκαστούμε να χωρίσουμε από αυτούς που έχουμε σήμερα δίπλα μας. Θα χάσετε τις κουβέντες σας, θα ξεχάσετε τα όνειρο που κάνατε μαζί τους. Οι ημέρες θα περάσουν, τα χρόνια θα φύγουν και μια μέρα τα παιδιά σας θα δουν μερικές φωτογραφίες και θα σας ρωτήσουν:

«Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;»

Και εσείς θα χαμογελάσετε με αόρατα δάκρυα, και θα τους απαντήσετε:

«Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πέρασα τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.»

____________________

Πηγή:  dinfo.gr

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Το Δώρο των Μάγων

από το εξαιρετικό blog Θρησκευτικά και μουσική 

Η βραβευμένη μικρού μήκους χριστουγεννιάτικη ταινία κάνει την διαδικτυακή της πρεμιέρα.

Ο καταξιωμένος Αμερικανός συγγραφέας O’Henry συναντά την ελληνική κρίση 110 χρόνια μετά την έκδοση της πλέον πασίγνωστης Χριστουγεννιάτικης ιστορίας του “Το Δώρο των Μάγων”. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης ιστορίας στην εποχή όπου όλα καταρρέουν, εκτός ίσως από τον ρομαντισμό. Η ταινία απέσπασε πρόσφατα το πρώτο βραβείο στο Micro μ Film Festival, κερδίζοντας το Βραβείο Κοινού Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας 2015 από 9 πόλεις σε όλη την Ελλάδα.

Το έργο περιγράφει την ιστορία ενός ζευγαριού στην απελπισμένη αναζήτηση του να πάρει ο ένας δώρο στον άλλον καθώς πλησιάζουν οι γιορτές.

Πρωταγωνιστούν οι Έλσα Σίσκου, Αλέξανδρος Βοζινίδης, Ελένη Μακίσογλου, Δήμητρα Μπάτζιου και Κωνσταντίνα Τσιάπου. Το έργο είναι μία παραγωγή της Keys of Art, ενώ το σενάριο και την σκηνοθεσία υπογράφει η Ισμήνη Δασκαρόλη.

Μπορείτε να δείτε την ταινία εδώ:

http://www.thegiftofthemagimovie.com/

http://parallaximag.gr/

«Δάσκαλε, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;»

 

Κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του:
«Δάσκαλε, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;»
Ο δάσκαλος του απάντησε:
«Πολύ μικρή κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση».
Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι.
Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα.
Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα.

Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.
«Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο».
Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.
«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;»
«Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος.
«Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».

πηγή

 

το βρήκαμε εδώhttp://proskynitis.blogspot.gr/2015/04/blog-post_83.html

Τρεις εσείς, τρεις κι εμείς

Μεγάλο κακό το να κρίνουμε μόνο από αυτά που βλέπουμε.

Μεγάλο κακό το να κρίνουμε μόνο από αυτά που βλεπουμε.

Ο ιερέας μόλις είχε τελειώσει το συμβούλιο με την εκκλησιαστική επιτροπή. Είχε βραδιάσει πια. Η βροχή έκανε τους δρόμους να γυαλίζουν στο φως του φεγγαριού.

Μπήκε στο αμάξι του και πήρε τον δρόμο για το σπιτικό του. Ήταν πολύ κουρασμένος. Σωματικά αλλά και ψυχικά. Όλη την ημέρα άκουγε τα προβλήματα του κόσμου προσπαθώντας να καθοδηγήσει, προσπαθώντας να μην αποκάμει ο ίδιος με αυτά που άκουγε δίνοντας συγχρόνως συγχώρεση και ελπίδα.

Καθώς είχε διασχίσει σχεδόν όλη την διαδρομή για το σπίτι του ξαφνικά πάτησε φρένο μπροστά σε ένα μαγαζί που πουλούσε σάντουιτς.

Κατέβηκε και με δυο τρία γρήγορα βήματα μπήκε μέσα στο κατάστημα. Η βροχή είχε δυναμώσει. Τα γυαλιά μυωπίας του θόλωσαν. Τα έβγαλε και τα σκούπισε με το εσώρασό του.

Στο κατάστημα δεν υπήρχε άλλος πελάτης.Δύο κοπέλες πίσω από τον κισέ και ένας νεαρός ο οποίος μάλλον πήγαινε τις παραγγελίες στα σπίτια.

«Θα ήθελα παρακαλώ, δύο σάντουιτς με γύρο και δύο με σουβλάκι...» είπε ο ιερέας.

Οι δύο κοπέλες κοιτάχτηκαν στα μάτια,με διάθεση να αστειευτούν.

Ο ιερέας κατευθύνθηκε προς το ψυγείο με τα αναψυκτικά και πήρε δύο. Τα τοποθέτησε δίπλα στην ταμειακή μηχανή. Αυτά που ζήτησε ήταν έτοιμα.

«Τι οφείλω παρακαλώ...», απευθύνθηκε στην κοπέλα που κτυπούσε τα πλήκτρα τις ταμειακής βαριεστημένα. Αντί όμως για την τιμή της παραγγελίας ο ιερέας δέχτηκε μία ερώτηση...

«Πάτερ, ξέρετε τί ημέρα είναι σήμερα;Μήπως ξεχάσατε»;

Ο ιερέας παραξενεύτηκε... «Τι ημέρα είναι...»;

«Είναι Παρασκευή πάτερ...δεν είναι νηστεία; Εσείς δήθεν πρέπει να μας δείχνεται το καλό παράδειγμα και όχι να τρώτε κρέατα τέτοια ημέρα...».

Ο ιερέας χαμήλωσε το κεφάλι του. Έβγαλε από το πορτοφόλι του το ποσό που είδε να αναγραφεται πάνω στην ταμειακή μηχανή.

«Κρατήστε τα ρέστα....θα ήθελα να προσεύχεστε για μένα, είμαι ένας ταλαίπωρος άνθρωπος γεμάτος πάθη...» είπε και βγήκε από το μαγαζί.

Η κοπέλα παρατήρησε ότι ο ιερέας βγαίνοντας από το μαγαζί τους δεν κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητό του, γεμάτη ικανοποίησε γι'αυτό που είπε έκανε να βγει και αυτή έξω...

«Μα που πάει...»; είπε κοιτώντας την άλλη κοπέλα η οποία είχε σαστίσει με το όλο σκηνικό.

Ο ιερέας κατευθύνθηκε προς την αντίθετη πλευρά που βρισκόταν η πορεία του προς το σπίτι του. Με γοργό βήμα σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκε στο σημείο που ήθελε. Ένας κάδος σκουπιδιών. Η βροχή άρχισε να δυναμώνει ακόμα περισσότερο.

«Αδελφέ, μπορώ να σε απασχολήσω λίγο...» ήταν τα λόγια του ιερέως προς τον μελαψό άνδρα ο οποίος έψαχνε μέσα στα σκουπίδια.

Ο άνδρας άφησε τις σακούλες που είχε στο χέρι του. Κατευθύνθηκε προς τον ιερέα.

Στάθηκε ακριβώς μπροστά του. Τα μάτια τους κοινωνούσαν την ίδια βροχή, τον ίδιο αέρα, το ίδιο κρύο...

Ο ιερέας δεν είπε κάτι άλλο. Άπλωσε τα χέρια του τις σακούλες με τα σάντουιτς και τα αναψυκτικά.

Ο μελαψός άνδρας δεν άπλωσε τα δικά του. Μάλλον δεν πίστευε ότι αυτό του συμβαίνει. Ένα μικρό παιδάκι, μάλλον ο γιος του, το οποίο στεκόταν δίπλα του άπλωσε τα μικρά και αδύνατα χεράκια του και πήρε τις σακούλες και άρχισε να τα περιεργάζεται.

Ο ιερέας με ένα νεύμα συγκατάβασης γύρισε και απομακρύνθηκε.
Φτάνοντας στο αυτοκίνητό του, το οποίο το είχε αφήσει μπροστά στο σαντουιτσάδικο,τον περίμενε μια έκπληξη.

Η κοπέλα η οποία του είχε κάνει την παρατήρηση είχε βγει έξω για να δει που πήγε...τα είχε δει όλα.

«Πάτερ....συγνώμη...». Δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει. Ο ιερέας της έπιασε τα χέρια και διακόπτοντάς την είπε: «Μην στεναχωριέσαι...να εύχεσαι για μένα, καλό σου βράδυ».

Τα μάτια της κοπέλας βούρκωσαν...δύο τρία δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά της καθώς έβλεπε το αυτοκίνητο του ιερέως να χάνεται μέσα στην βροχερή νύχτα.

Από το απέναντι πεζοδρόμιο περνούσαν τώρα ο μελαψός άνδρας με το μικρό παιδάκι του γελώντας και τρώγοντας αυτά που τους πρόσφερε ο ιερέας.

Η κοπέλα μπήκε μέσα στο μαγαζί.

«Είσαι καλά»; την ρώτησε η συνάδελφός της.

«Μεγάλο κακό το να κρίνουμε γρήγορα και επιπόλαια μόνο από αυτά που βλέπουμε...» είπε με τρεμάμενη φωνή.

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

πηγή   http://imverias.blogspot.gr/2014/11/blog-post_38.html?spref=bl

Ο ΚΛΕΦΤΟΚΟΤΑΣ...

Ένας παμπόνηρος χωρικός είχε κλέψει δύο κότες από το σπίτι του εφημέριου του. Πως όμως να του το εξομολογηθεί;

Του είπε:
-Έκλεψα δύο κότες από κάποιον.
-Πρέπει να τις επιστρέψεις.
-Αιδεσιμώτατε,τις θέλετε;
-Εγώ όχι! Να τις επιστρέψεις στον ιδιοκτήτη τους.
-Αυτός δεν τις θέλει.
-Τότε κράτησέ τις.
Και τις κράτησε.... Ο άνθρωπος τυπικά ήταν εντάξει.
Με διάφορες κουτοπονηριές προσπαθεί ο άνθρωπος να δικαιολογεί τις αμαρτίες του και να υπηρετεί συγχρόνως Θεό και μαμωνά. Αλλά ο Θεός δεν κοροιδεύεται.

tokandilaki.blogspot.gr
http://tostavroudaki.blogspot.gr/2014/09/blog-post_872.html?spref=bl

Μια διδακτική ιστορία

Μια διδακτική ιστορία που αξίζει να πείτε στα παιδιά σας

Μια δασκάλα έχει αποφασίσει να παίξουν ένα παιχνίδι στην τάξη της.
Λέει λοιπόν στα παιδιά, να φέρει το κάθ’ ένα, μια πλαστική σακούλα, που θα περιέχει μέσα μερικές πατάτες. Σε κάθε πατάτα θα δώσει ένα όνομα από τα πρόσωπα που μισεί.

Έτσι, ο αριθμός των πατατών που κάθε παιδί θα βάλει στη σακούλα του θα εξαρτηθεί από τον αριθμό των ανθρώπων που μισεί.
Την άλλη μέρα κάθε παιδί, έφερε από μια σακούλα με πατάτες, με το όνομα των ανθρώπων που μισούσαν, γραμμένο σε κάθε πατάτα. Κάποια παιδιά είχαν δύο πατάτες μέσα στη σακούλα, άλλα τρεις, άλλα πέντε και άλλα περισσότερες. Η δασκάλα λέει μετά στα παιδιά, να κουβαλούν μαζί τους την πλαστική σακούλα με τις πατάτες, όπου και αν πηγαίνουν (ακόμη και στην τουαλέτα), για μερικές μέρες........

Ύστερα από αρκετές μέρες, τα παιδιά άρχισαν να διαμαρτύρονται, λόγω της δυσάρεστης οσμής που άφηναν οι πατάτες οι οποίες άρχισαν να σαπίζουν. Άλλωστε, αυτοί που είχαν περισσότερες πατάτες στη σακούλα, έπρεπε να αντέξουν και το μεγαλύτερο βάρος τους. Κάποιες μέρες αργότερα, το παιχνίδι τελείωσε και τα παιδιά ανακουφίστηκαν και από την απαλλαγή τους από το βάρος αλλά και από τη δυσοσμία των χαλασμένων πατατών.

Η δασκάλα ρώτησε τα παιδιά: «Πώς αισθανθήκατε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού;. Τα παιδιά, άρχισαν ομαδικά να διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι έπρεπε να κουβαλούν παντού μια τσάντα με πατάτες και μάλιστα χαλασμένες με άσχημη μυρωδιά, από κάποια στιγμή και μετά.

Στη συνέχεια, η δασκάλα τους αποκάλυψε το κρυμμένο νόημα πίσω από το παιχνίδι . «Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση όταν έχετε μίσος για κάποιον μέσα στην καρδιά σας. Η δυσωδία από το μίσος θα φωλιάσει στην ψυχή σας και θα το μεταφέρετε μαζί σας όπου κι αν πάτε συνεχώς. Αν δεν μπορείτε να ανεχθείτε τη μυρωδιά των σάπιων πατατών για μερικές μόνο μέρες, μπορείτε να φανταστείτε πως θα είναι να έχετε τη δυσωδία του μίσους στην ψυχή σας για μια ζωή;

Ηθικό Δίδαγμα: Προσπαθήστε να αποβάλλετε το μίσος που έχετε για τους άλλους και συγχωρέστε τους, ώστε να μην έχετε το βάρος στην καρδιά σας για μια ζωή.

Η αληθινή αγάπη δεν είναι ν’ αγαπάς ένα τέλειο, σημαντικό και δυνατό άτομο, αλλά να αγαπάς ένα ασήμαντο και με ελαττώματα πρόσωπο, δυνατά!!

 

πηγή: http://ellpalmos.blogspot.com

 

αναδημοσίευση : http://orthodoxa-ofelimata.blogspot.com

το βρήκαμε εδώ http://eorakamen.blogspot.gr/

Το ξεχασμένο κουτί παπουτσιών

 

Ένας άνδρας με τη σύζυγό του είχαν έναν ευτυχισμένο γάμο για πάνω από πενήντα χρόνια. Έζησαν μαζί χαρούμενες αλλά και δυσάρεστες στιγμές, ήξεραν τα πάντα ο ένας για τον άλλον. Τα πάντα, εκτός από ένα πράγμα...

Όταν παντρεύτηκαν η σύζυγος ζήτησε από τον άντρα της, να μην ανοίξει ποτέ το κουτί παπουτσιών που είχε τοποθετήσει στο πάνω ράφι της ντουλάπας.

Ο άντρας σεβάστηκε την επιθυμία της και όσο και τον έτρωγε η περιέργεια, ποτέ δεν το άνοιξε αλλά ούτε και την ρώτησε ποτέ για το περιεχόμενο του.

Μια μέρα, όταν η ηλικιωμένη πια γυναίκα αρρώστησε και ένιωσε ότι δεν είχε πολύ χρόνο ακόμη να ζήσει μαζί με τον αγαπημένο της, κάλεσε το σύζυγό της κοντά της στο κρεβάτι του νοσοκομείου και του είπε ότι ήρθε η ώρα να ανοίξει εκείνο το ξεχασμένο κουτί παπουτσιών πάνω στη ντουλάπα.

Ο ηλικιωμένος άντρας πήγε στο σπίτι, πήρε το κουτί και το άνοιξε. Μέσα, υπήρχαν δύο πλεκτές κούκλες αλλά και χρήματα.

Τα μέτρησε και με έκπληξη ανακάλυψε ότι ήταν 95.000 δολάρια!

Αλλά γιατί; Πώς; Ο άντρας ένιωθε ανήμπορος να εξηγήσει το περιεχόμενο του κουτιού!

Πήγε στο νοσοκομείο, βρήκε την γυναίκα του και της ζήτησε να του εξηγήσει που βρήκε τα χρήματα.

Εκείνη του είπε:

«Πριν παντρευτούμε ζήτησα από την γιαγιά μου να μου πει το μυστικό για έναν ευτυχισμένο γάμο. Εκείνη μου είπε ότι το μυστικό είναι να μην θυμώνω ποτέ μαζί σου. Να μην τσακωνόμαστε. Μου είπε ακόμη ότι αν ποτέ εκνευριστώ με αυτά που θα μου πεις ή θα κάνεις, να μείνω ήρεμη και να πλέξω μια κούκλα.»

Ο ηλικιωμένος άντρας συγκινήθηκε με την πράξη της.

«Υπήρχαν όμως μόνο δύο κούκλες στο κουτί των παπουτσιών. Αυτό σημαίνει ότι για πενήντα ολόκληρα χρόνια μόνο δυο φορές εκνευρίστηκες μαζί μου!» της είπε χαρούμενος και έσκυψε να της δώσει ένα φιλί.

«Αλλά τα χρήματα που βρέθηκαν;» ρώτησε στη συνέχεια με απορία.

«Ω, αυτά;» είπε εκείνη χαμογελώντας «αυτά είναι τα χρήματα που κέρδισα όταν πούλησα τις υπόλοιπες κούκλες»

Πηγή: http://www.piperies.gr

το βρήκαμε εδώ http://gnosesthe.blogspot.gr/2014/09/blog-post_43.html?spref=bl

«Το καλάθι με τα σύκα» - Καζαντζάκης

Μια γριούλα πέρασε...
Στάθηκε, ανασήκωσε απ’ το καλάθι που κρατούσε μερικά συκόφυλλα που το σκέπαζαν, διάλεξε και με φίλεψε δυο σύκα...

— Με γνωρίζεις κυρά μου; τη ρώτησα...

— Όχι παιδί μου, είναι ανάγκη να σε γνωρίζω για να σε φιλέψω;

— Άνθρωπος δεν είσαι; Άνθρωπος είμαι και εγώ, δεν φτάνει;

Γέλασε... ένα δροσερό κοριτσίστικο γέλιο...

Και τράβηξε το δρόμο της κούτσα κούτσα κατά το κάστρο.

Έσταζαν τα δυο σύκα μέλι, ποτέ θαρρώ δεν γεύτηκα πιο νόστιμα. Τα ‘τρωγα και με δρόσιζαν τα λόγια της γριάς...

«άνθρωπος είσαι, άνθρωπος κι εγώ, φτάνει!»

_____

~ Απόσπασμα από το Αναφορά στον Γκρέκο

Πηγή: LENA Kolentsi

by Αντικλείδι, http://antikleidi.com

 

εμείς το βρήκαμε εδώ http://hamomilaki.blogspot.gr/2014/08/basket-of-figs-kazantzakis.

Τα πιο πολύτιμα πράγματα που υπάρχουν στη γη

 Γεροντικόν

Κάποια στιγμή στον ουρανό ζήτησε ο Θεός από τους αγγέλους να του φέρουν τα πιο πολύτιμα πράγματα ,που υπάρχουν στη γη.

Οι άγγελοι ξεκίνησαν και έψαξαν ολόκληρη τη γη. Πολλοί ομολογουμένως έφεραν πολλά ωραία και πολύτιμα πράγματα. Ξεχώρισαν όμως τρείς.

Ο ένας έφερε και απέθεσε στον θρόνο του Θεού ένα ωραιότατο μαργαριτάρι. Ήταν μια σταγόνα ιδρώτα. Είχε πέσει από το μέτωπο κάποιου που τίμια προσπαθούσε να ζήσει την οικογένειά του.

-Ωραίο το εύρημα σου, είπε ο Θεός ,αλλά υπάρχει και πιο ωραίο από αυτό.

Ήρθε τότε δεύτερος άγγελος. Αυτός απέθεσε με σεβασμό μπροστά στον Θεό ένα κατακόκκινο ρουμπίνι. Ήταν μια σταγόνα αίματος ενός ήρωα, που είχε πέσει στο πεδίο της τιμής. Οι άγγελοι έμειναν εκστατικοί. Ασφαλώς αυτός θα κέρδιζε το βραβείο.

-Υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο ακόμη ,είπε ο Θεός.


Τότε όλοι στράφηκαν προς το μέρος του τρίτου αγγέλου, που εκείνη την ώρα ερχόταν και με πολλή ευλάβεια άφησε να κυλίσει στον θρόνο του Θεού ένα αστραφτερό διαμάντι, που όμοιο μ 'αυτό ποτέ δεν είχαν δει. Ήταν ένα δάκρυ κάποιου αμαρτωλού, που γονατιστός ομολογούσε τις αμαρτίες του μπροστά στον πνευματικό.

-Αυτό είναι το πιο πολύτιμο πράγμα , είπε τότε ο Θεός και το βραβείο δόθηκε στον τελευταίο άγγελο. Αλήθεια, πόσο αξίζει η μετάνοια και η εξομολόγηση.

Αυτό το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος, που λέγει «Λέγω ύμίν ότι ούτω χαρά έσται έν τω ούρανω έπί ένί άμαρτωλώ μετανοούντι... ούτω, λέγω υμίν, χαρά γίνεται ενώ­πιον των αγγέλων του Θεού έπί ένί άμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκά ιε' 7, 10).

Γεροντικόν

http://orthodoxianpress.com/didagmata/didaxes/215-ta-pio-polytima-pragmata-poy-yparchoyn-sti-gi-gerontikon-

το βρήκαμε εδώ http://paterikos.blogspot.gr/2014/08/blog-post_53.html?spref=bl

Οι… άδηλοι πρωταθλητές των πανελληνίων – του Λ.Κ., φιλολόγου

από δημοσίευση στο Frear.gr

Τίτλοι τέλους για τις Πανελλήνιες και εφέτος –μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων– και τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν ως συνήθως στους αριστεύσαντες και πρωτεύσαντες ανά Σχολή και περιοχή.

Περιστοιχίζονται αίφνης από οικείους και φίλους, καλούνται από δημοσιογράφους σε εκπομπές και panels, ενώ οι επιδόσεις και οι φωτογραφίες τους προβάλλονται σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων και αναρτώνται σε ποικίλα blogs και ιστοτόπους.

Γενικά πολιορκούνται από έκπληκτα βλέμματα και τίθενται στο επίκεντρο της προσοχής και του κοινού θαυμασμού… – Πως τα κατάφερες; – Ποιοι σε στήριξαν; – Με ποια μέθοδο διάβαζες; – Τι στερήθηκες; … είναι μερικά από τα συνήθη ερωτήματα με τα οποία σφυροκοπούν τους διακριθέντες…

Κι εκείνοι, οι περισσότεροι αμήχανοι για την ξαφνική έκθεσή τους στην αδηφάγο αρένα της ειδησεογραφίας, αρκούνται σε λιτές, αυτονόητες συνήθως απαντήσεις, δοσμένες ως επί το πλείστον με την έμφυτη εκείνη νεανική αιδημοσύνη μπροστά στο φακό ή ενίοτε με έναν κεκαλυμμένο αυτάρεσκο κομπασμό, προϊόν ίσως της κοινωνικής απήχησης της ευφυΐας τους.

Όσο όμως οι προβολείς ανάβουν και τα ειδησεογραφικά φλας αστράφτουν μπροστά σε αυτούς τους ολίγους αρίστους, τόσο αισθάνομαι πως πέφτει πιο βαριά η σκιά επάνω σε μια μεγάλη ομάδα αποφοίτων που ίσως να αξίζουν και να δικαιούνται περισσότερο τον έπαινο και την επιβράβευσή μας.

Πρόκειται γι’ αυτούς που κάτω από φοβερά αντίξοες και άγνωστες για τους πολλούς συνθήκες, ξεπερνώντας εμπόδια φαινομενικά ανυπέρβλητα, νικώντας έμφυτες και επίκτητες αδυναμίες τους κατάφεραν να μείνουν ως την τελευταία μέρα αταλάντευτα προσανατολισμένοι και επίμονοι διεκδικητές στη σχολή που στόχευσαν. Είναι εκείνοι, που εργάστηκαν χωρίς καμιά ή με υποτυπώδη φροντιστηριακή στήριξη (προφανώς λόγω οικονομίας καχεξίας), που χρειάστηκε να υπερβούν ψυχοφθόρα οικογενειακά προβλήματα (θανάτους, αρρώστιες ή χωρισμούς από οικεία πρόσωπα), που κατάφεραν να παλέψουν με εγγενή ή επίκτητα ψυχο-βιολογικά προβλήματα (μαθησιακές δυσχέρειες, σωματικές δυσπλασίες, ποικίλες νευρώσεις), που δεν είχαν όχι απλά τις ιδανικές, αλλά ούτε καν τις αυτονόητες συνθήκες μελέτης στο σπίτι τους, και στο δωμάτιό τους – αν είχαν…

Είναι γενικά εκείνοι που δεν είχαν τις δυνατότητες και τις ικανότητες των αρίστων, ακόμη και σε επίπεδο νοητικών δεξιοτήτων και ευφυΐας, αλλά κοπίασαν πολλαπλάσια και το τελικό άθροισμα των μορίων τους (σίγουρα κατώτερο από το βαθμολογικό πλαφόν που αναδεικνύει τους πρωτεύσαντες) αποτελεί δηλωτικότατο αντίκρισμα των απαράμιλλων και συχνά εξοντωτικών κόπων τους. Ενδεχομένως να χάσουν για λίγα μόρια τη σχολή πρώτης τους προτίμησης και το κλάμα της ψυχής τους να είναι πολύ σφοδρότερο από κάποιους άλλους (αποτυχόντες) που είχαν σχεδόν προκαταλάβει την επιτυχία τους… Διαθέτουν όμως, αυτά τα παιδιά, τέτοια αποθέματα ψυχικού σθένους, που είναι θέμα χρόνου να αναδιατάξουν τις δυνάμεις τους, αντλώντας δύναμη ακριβώς από την αδάμαστη θέλησή τους και τη δίψα για την κατάκτηση του στόχου τους ενάντια σε κάθε πρόσκομμα.

Έχω πολλούς τέτοιους μαθητές μου να θυμάμαι…

Τον Πέτρο, που στις αρχές Γ’ Λυκείου έχασε τη μητέρα του από αυτοκινητιστικό και διάβαζε για να την κάνει να χαίρεται από τον ουρανό, όπως μου έλεγε.

Τον Άρη, που τα κουρασμένα του μάτια, κάθε πρωί, πρόδιδαν ξενύχτι, γιατί είχε ένα αδελφάκι με ειδικές ανάγκες στο δωμάτιό του που έπρεπε να το φροντίζει… και ουδέποτε βέβαια θέλησε να το αποχωριστεί.

Την Ειρήνη, που συνήθως μου έδινε αμέσως άδεια την κόλλα της Έκθεσης, ώσπου μια μέρα μου έγραψε ότι έχει σύνδρομο διπολικής διαταραχής και δε θέλει να παίρνει άλλα φάρμακα…

Τον Γιώργο, με το σύνδρομο Asperger, που με αυτοθυσία προσπαθούσε να πειθαρχήσει στη μελέτη του, το πολύ 2 ώρες την ημέρα, καταφέρνοντας θαυμαστά αποτελέσματα.

Την Αρετή, που με χαμηλωμένο βλέμμα πλησίασε στην έδρα για να μου ζητήσει περισσότερες ασκήσεις για το σπίτι συμπληρώνοντας: «…γιατί πλέον σταμάτησα όλα τα φροντιστήρια, οι γονείς μου δε δουλεύουν…».

Τον Απόστολο, μαθητή δυνατοτήτων του 12, που μέσα σε ένα χρόνο ξεπέρασε τον εαυτό του με 8ωρα μελέτης καθημερινά και εξέπληξε τους πάντες φθάνοντας τα 17.000 μόρια!

Όλοι αυτοί πέτυχαν θαυμαστά αποτελέσματα στις εξετάσεις!

Και για άλλους πολλούς θα μπορούσα να γράψω μικρούς και αφανείς ήρωες της μαθητικής καθημερινότητας, που η ζωή, με τις δοκιμασίες που τους επεφύλαξε, στην ουσία γιγάντωσε μέσα τους το καλό πείσμα, αυτό που ο Γ. Σεφέρης το παρομοιάζει με «απαραίτητη πρωινή γυμναστική»…

Φυσικά και δεν πρέπει να υποτιμούμε τις άριστες επιδόσεις των ολίγων διακριθέντων, αλλά ούτε όμως και να τις υπερτιμούμε.

Αναμφίβολα, το δίκαιο είναι να κρίνεται και να αξιολογείται ο καθένας όχι με το τελικό «σκορ» του, αλλά με κριτήριο τον αγώνα που κατέβαλλε και τις συνθήκες που καθόρισαν αυτόν τον αγώνα του.

Το σίγουρο πάντως είναι πως αυτοί οι χαρισματικοί μαθητές –είτε επιτυχόντες σε κάποια σχολή είτε όχι– είναι οι άδηλοι πρωταθλητές των εκάστοτε πανελληνίων. Πιστεύω πώς όλοι, όσοι τους γνωρίζουμε στον κύκλο μας, έχουμε την υποχρέωση να τους αποτίσουμε το φόρο τιμής που αξίζουν, με μια γενναία επιβράβευση, μια ζεστή αγκαλιά, ένα βλέμμα παραδοχής, ένα χαμόγελο περηφάνιας γι’ αυτό που κατάφεραν.

Έτσι, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, θα λάμπει πάντα το Φως της δικής τους Ψυχής, παράδειγμα και οδοδείκτης για όλους εμάς και κυρίως για τους επερχόμενους υποψηφίους.

 

Λουκάς Κασιάρας

φιλόλογος 1ο ΓΕΛ Πυλαίας

Το πάθημα του Βολταίρου.

 

Ο Βολταίρος θεωρείται ο πατριάρχης των άθεων. Μια μέρα σ΄ένα τραπέζι, θέλησε ν’ αστειευτεί, όπως κάμνουν πολλοί έξυπνοι, προκειμένου να δείξουν την ψυχική τους κενότητα.

- Πουλώ την θέση μου στην παράδεισο, είπε, για ένα πεντόφραγκο.

Μερικοί ξεκαρδίστηκαν στα γέλια. Ένας όμως, πιστός χριστιανός δεν χάνει καιρό και σε ύφος σοβαρό δίδει την απάντηση.

- Εδώ, κύριε, πουλάει κανείς κάτι που έχει στην κυριότητά του. αν μπορείτε να μας αποδείξετε ότι κατέχετε κάποια θέση στον παράδεισο, εγώ είμαι πρόθυμος να δώσω όλη μου την περιουσία να την αγοράσω.

Ο Βολταίρος βουβάθηκε!

Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που αστειεύονται για τόσο σοβαρά πράγματα, με τόσο ανοίκειο τρόπο…

πηγή: από το Βιβλίο "Όταν θέλης να ξεκουράζεσαι"

Α' τόμος

αρχιμ.Θεοφίλου Ζησοπούλου

εκδ.ΟΧΑ "Λυδία"

πηγή  http://imverias.blogspot.gr/2014/06/blog-post_4665.html?spref=bl 

Μαμαδίστικες ιστορίες ......

Λένε πως μόνο μια μαμά ξέρει πραγματικά τι κάνει μια μαμά, και μόνο μια μαμά μπορεί να σου πει πώς έχει η ιστορία. Μια μαμά λοιπόν μας διηγείται…

-----

  Χτυπάει το τηλέφωνο…

Μαμά: Παρακαλώ;

Δημοσιογράφος: Καλημέρα, είμαι δημοσιογράφος. Στα πλαίσια μιας έρευνας με θέμα την καριέρα, έχουμε επιλέξει τυχαία ένα δείγμα γυναικών για να μας δώσουν συνοπτική περιγραφή της θέσης εργασίας τους. Έχετε ένα λεπτό;

Μαμά: Όχι τώρα, είμαι απασχολημένη!

Δημοσιογράφος: Εντάξει κυρία μου, δεν θα σας απασχολήσω άλλο.

Μαμά: Ω, συγγνώμη, μιλούσα στο 2χρονο γιο μου. Προσπαθεί να πάρει το χέρι μου για να του ρίξω λίγο γάλα στο ποτήρι.

Δημοσιογράφος: Μάλιστα κατάλαβα. Ώστε είστε μητέρα;

Μαμά: Δεν μπορώ τώρα, θα το κάνω σε ένα λεπτό!

Δημοσιογράφος: Με συγχωρείτε, αλλά δεν καταλαβαίνω, σε μένα μιλάτε;

Μαμά: Ζητώ και πάλι συγγνώμη. Μιλούσα με την 4 χρονών κόρη μου, χρειάζεται βοήθεια για να σκουπιστεί.

Δημοσιογράφος: Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος. Πρώτα απ” όλα, εργάζεστε;

Μαμά: Φυσικά και εργάζομαι!

Δημοσιογράφος: Πολύ ωραία! Ποιο είναι το επάγγελμά σας;

Μαμά: Είμαι μαμά.

Δημοσιογράφος: Ναι, αλλά δεν εργάζεστε με αμοιβή, έτσι δεν είναι;

Μαμά: Έχω την πιο υψηλά αμειβόμενη εργασία που γνωρίζω!

Δημοσιογράφος: Μα νόμιζα πως είστε μητέρα. Έχετε κάποια άλλη εργασία;

Μαμά: Δεν είναι αρκετό;

Δημοσιογράφος: Υποθέτω πως ναι (παύση). Λοιπόν θα σας αφήσω με τα παιδιά σας και θα συνεχίσω και εγώ τη δουλειά μου.

Μαμά: Μισό λεπτό, περιμένετε. Δεν θέλετε να ακούσετε την περιγραφή της εργασίας μου;

Δημοσιογράφος: Εεεε…(σκέφτεται πως ίσως γίνει αναφορά στο περιοδικό αν πει όχι)….Ναι βέβαια, πείτε μου.

Μαμά: Μπορείτε να περιμένετε μισό λεπτό; Πάω τον γιο μου μέχρι το μπάνιο. Ένα λεπτό θα πάρει μόνο.

Δημοσιογράφος: (αναστενάζει) Εντάξει θα περιμένω.

  Μετά από 5 λεπτά…

Μαμά: Επέστρεψα. Φαντάζομαι πως αυτό ήταν πάνω και πέρα από τα καθήκοντά σας!

Δημοσιογράφος: Νομίζω πως αυτό θα το παραλείψω από το άρθρο.

Μαμά: Καλή ιδέα.

Δημοσιογράφος: Λοιπόν, ας ακούσουμε την περιγραφή της εργασίας σας (μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του), αυτό δε θα μας πάρει ώρα.

Μαμά: Ελπίζω να έχετε αρκετό χαρτί. Λοιπόν, ακούστε ποια είναι η θέση μου.

Έχω την πιο σημαντική δουλειά του κόσμου. Εκπαιδεύω ανθρώπους για τη ζωή. Τους διδάσκω ηθικές αξίες, το σωστό και το λάθος. Φροντίζω να παίρνουν την κατάλληλη εκπαίδευση που θα τους βοηθήσει μια μέρα να έχουν τη δυνατότητα να κυβερνήσουν τον κόσμο, αν είναι απαραίτητο. Διδάσκω επίσης αυτά τα μικρά πράγματα που πηγαίνουν μαζί με τα καλά του πολιτισμού όπως την υγιεινή και τους καλούς τρόπους.

Η εκπαιδευτική διαδικασία θέλει πολύ υπομονή και απαιτεί από εμένα να έχω μια σειρά από διαφορετικούς επαγγελματικούς ρόλους. Θα σας πω μόνο μερικούς από αυτούς λόγω χρόνου.

Ένας από αυτούς είναι ότι είμαι νοσοκόμα. Υπάρχουν φορές που οι μικροί μου “εκπαιδευόμενοι” χτυπούν και τραυματίζουν τα γόνατά τους και τρέχουν δάκρυα στα μικρά τους προσωπάκια. Η δουλειά μου είναι να βάλω έναν πολύχρωμο επίδεσμο στην πληγή και να του δώσω φιλάκι (αυτό έχει καταπληκτική θεραπευτική επίδραση). Στη συνέχεια συνήθως σκουπίζουν τα μάτια τους, χαμογελούν και τρέχουν πίσω να κάνουν αυτό που τους έκανε να χτυπήσουν και να τραυματιστούν.

Ωστόσο, υπάρχουν και πιο δύσκολες στιγμές, όπως όταν αρρωσταίνουν. Εκεί η θέση μου είναι να είμαι σε ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή, να επιβλέπω, να ελέγχω θερμοκρασίες, να δίνω φάρμακα και συχνά αφήνω τον ύπνο μου για να σιγουρευτώ πως τα παιδιά μου είναι ασφαλή.

Επίσης είμαι διαιτητής. Υπάρχουν στιγμές που οι μικροί μου άγγελοι βγάζουν κέρατα. Ξεσπούν μάχες ανάμεσα στα αδέλφια και η θέση μου είναι να διακόψω τον αγώνα και να αποκαταστήσω την ειρήνη.

Μερικές φορές, ως μαμά, πρέπει να είμαι και ψυχολόγος. Σε αυτήν την περίπτωση έχω να σκαλίσω τα προβλήματα των παιδιών μου, να βρω τις βασικές αιτίες της συμπεριφοράς τους και να τους βοηθήσω να τις αλλάξουν.

Είμαι δασκάλα 24 ώρες 7 μέρες την εβδομάδα. Τα παιδιά μου μαθαίνουν συνεχώς από μένα είτε προσπαθώ να τους διδάξω είτε όχι. Αυτό απαιτεί από εμένα να είμαι πολύ προσεκτική σε ό,τι κάνω και πω γιατί από εμένα μαθαίνουν το καλό και το κακό.

Μια άλλη δουλειά που κάνω (και σε αυτήν είμαι πραγματικά καλή) είναι η δικηγορία. Υπάρχουν φορές που ο δικαστής (μπαμπάς) ορίζει τον νόμο. Παρόλο που τις περισσότερες φορές συμφωνώ με τον δικαστή μπαμπά πως η ποινή πρέπει να δίνεται για τις μη σωστές συμπεριφορές, κοιτάζω το τι προκάλεσε το παιδί να συμπεριφερθεί με αυτόν τον τρόπο. Γνωρίζω πως οι ποινές μειώνονται όταν το παιδί μπορεί να παρουσιάσει έναν καλό λόγο για τον οποίο έκανε ό,τι έκανε (ο δικαστής μπαμπάς δεν φαίνεται να πιστεύει ότι πρόκειται για ρόλο δικηγόρου, νομίζει ότι είναι η καρδιά της ελαστικής μαμάς).

Επίσης είμαι σοφέρ, υπηρέτρια, μαγείρισσα και… είπατε κάτι κύριε;

(ακούγεται ροχαλητό)

Μαμά: Μάλλον βαρέθηκε ακούγοντας αυτά που έχω να κάνω (κλείνει το τηλέφωνο). Πάμε γλύκα μου να πάρουμε το γάλα μας τώρα.

Αυτή ήταν λοιπόν η ιστορία μιας γυναίκας μαμάς η οποία δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο για να ανταπεξέλθει στον ρόλο της. Είναι η μαμά που παρά την κούρασή της καταφέρνει και είναι μια καταπληκτική μαμά. Είναι η μαμά που χρειάζεται ενθάρρυνση και αναγνώριση γιατί παρόλο που δουλεύει, δουλεύει, δουλεύει νιώθει πως κανείς δεν το προσέχει. Είναι η μαμά που ποτέ δεν κάνει διάλειμμα. Είναι η μαμά που δυσκολεύεται να την πάρει ο ύπνος όταν έχει ένα νεογέννητο δίπλα της. Είναι η μαμά που μένει μέχρι αργά ξύπνια και λιώνει η καρδιά της μέχρι να γυρίσει ο έφηβος στο σπίτι. Είναι η μαμά που κάνει το πιο γενναίο ταξίδι που υπάρχει, γιατί έτσι απλά, αυτή είναι η μαμά!

__________

   parentshelp.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com