Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

«Γιατί ο Θεός δεν κάνει ένα θαύμα να απαλλαγούμε από τα άγχη μας, τις αρρώστιες, τον θάνατο;»

ΠΑΜΕ ΞΑΝΑ ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ..

«Γιατί ο Θεός δεν κάνει ένα θαύμα να απαλλαγούμε από τα άγχη μας, τις αρρώστιες, τον θάνατο;» είναι ένα ερώτημα που συχνά διατυπώνουν πολλοί νέοι.

Τα θαύματα των αγίων τους προξενούν το ενδιαφέρον. Τότε γεννιέται άλλο ερώτημα: «Γιατί μόνο στους άλλους και όχι και σε μας;». Η τηλεόραση, το διαδίκτυο, τα βιβλία, με την προβολή των θαυμάτων, εξάπτουν την περιέργεια. Δεν εστιάζουν όμως στη ζωή των αγίων, που είναι η ίδια θαυμαστή, αλλά με τα όσα ο Θεός επιτρέπει να κάνουν μετά θάνατον. Έτσι, τα θαύματα από καρπός της πίστης, γίνονται συχνά προϋπόθεσή της. Ένα φαινόμενο μη εξηγούμενο από τη λογική, το οποίο το θεωρούμε ως βάση για να αποδείξουμε ότι υπάρχει Θεός και ότι οι άγιοι, και μετά θάνατον, υπάρχουν. Ότι η θρησκευτική μας πίστη δεν είναι κάτι ξεπερασμένο, αφού μπορεί και γεννά θαύματα εντός της.

Δεν αναπαύεται όμως μόνο η λογική μας. Είναι και η ανάγκη να νικήσουμε με κάποιον τρόπο τον θάνατο ή να τον αναστείλουμε, τόσο για μας όσο και για τους οικείους μας. Μας φοβίζει ο θάνατος. Φαντάζει αναπόφευκτος. Δε συμβιβαζόμαστε όμως μ’ αυτόν. Ακόμη κι αν το ξέρουμε ότι θα μας νικήσει, εστιάζουμε την χρησιμότητα της πίστης στα σημεία των θαυμάτων. Δε μας ενδιαφέρει η υπόσχεση της ανάστασης. Νόημα έχει το «εδώ και τώρα». Γι’ αυτό και το θαύμα πιστεύουμε ότι εξασφαλίζει την ποιότητα της ζωής μας στο σήμερα. Αυτό ξέρουμε, γνωρίζουμε και αγαπούμε. Αν ο Θεός δεν μπορεί ή δε θέλει να μας το εξασφαλίσει, νομίζουμε ότι δεν Τον χρειαζόμαστε.

Το θαύμα έχει έναν χαρακτήρα εντύπωσης και εντυπωσιασμού. Γι’ αυτό και ο Χριστός στην πατρίδα του τη Ναζαρέτ δεν έκανε θαύματα, για την απιστία των συντοπιτών Του. Αυτό είναι ένα μήνυμα για όλους μας. Ότι προηγείται η πίστη. Η εμπιστοσύνη και η αγάπη στον Θεό, που γνωρίζει τι είναι για μας ωφελιμότερο. Δεν απαντά ο Θεός πάντα στις προκλήσεις μας. Δεν κάνει επίδειξη δύναμης. Η πίστη είναι αυτή που παρηγορεί τον καθένα μας για την αδυναμία του έναντι του χρόνου, του κακού και του θανάτου. Τα θαύματα κάποτε συμπληρώνουν την παρηγοριά. Όμως δεν αναστέλλουν την ανάγκη να αναλάβουμε την ευθύνη να παλέψουμε για περισσότερη πίστη. Για υπερνίκηση του πνεύματος του ορθολογισμού, που μετρά τον Θεό με αποδείξεις και δε μας αφήνει να γίνουμε παιδιά που Τον βλέπουμε και Τον ζούμε ως τον πατέρα μας. Αυτόν που μας δίνει την ασφάλεια της αγάπης Του, ακόμη κι αν αυτή μας βάζει σε όρια.

Το πρώτο θαύμα είναι η ζωή. Το δεύτερο θαύμα είναι η αγάπη. Το τρίτο και κορυφαίο είναι η ανάσταση. Με τη ζωή υπάρχουμε. Με την αγάπη έχει νόημα η ύπαρξή μας, διότι δεν είμαστε μόνοι μας. Με την ανάσταση υπάρχουμε για πάντα. Τα μικρότερα θαύματα, όταν συμβαίνουν, επιβεβαιώνουν αυτά τα τρία. Αυτός είναι ο δρόμος των αγίων μας, οι οποίοι, επειδή ο Θεός θέλει, εξακολουθούν να θαυματουργούν όχι όμως για να μας αφήσουν στο πρόσκαιρο, αλλά για να μας δείξουν τον Θεό και την παρουσία Του. Αυτή ας είναι η εκζήτηση και η προσευχή μας. Κι αυτό ας διδάσκουμε στους νεώτερους.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια» στο φύλλο της Τετάρτης 10 Αυγούστου 2016

themistoklismourtzanos.blogspot.gr/ 

 iPaideia.gr

Δ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ο νέος που δικαιούται να μας δείξει πώς είναι η ζωή

 

Το βράδυ της 14ης Οκτωβρίου 2006 η κοινωνία της Θεσσαλονίκης πάγωσε στο άκουσμα της είδησης ότι ένα 16χρονο παιδί τραυματίστηκε σοβαρότατα έξω από το 7ο γενικό λύκειο της Καλαμαριάς, το οποίο τελούσε υπό κατάληψη, όταν, την ώρα που στεκόταν στο πεζοδρόμιο μαζί με δύο φίλους του, έπεσε επάνω του ασυνείδητος οδηγός που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
 

Της Βαρβάρας Ζούκα

Μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί, χιλιάδες κόσμου κινητοποιήθηκαν από την πρώτη στιγμή, προσπαθώντας να υποστηρίξουν έμπρακτα το 16χρονο τότε αγόρι στην πολύμηνη μάχη που έμελλε να δώσει, ώστε κατ’ αρχήν να κρατηθεί στη ζωή και μετέπειτα να μάθει να κινείται επάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι.
Ο άτυχος μαθητής της β’ λυκείου υπέστη συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα και ολική ρήξη νωτιαίου μυελού. Χρειάστηκε να υποβληθεί σε επάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις, να νοσηλευτεί επί μακρόν στο “Παπανικολάου” και σε εξειδικευμένο κέντρο αποθεραπείας στη Σουηδία, ενώ υπέστη ακόμη ακρωτηριασμό του δεξιού χεριού του από το ύψος του ώμου και τραχειοτομή.
Σήμερα ο 25χρονος πλέον Δημήτρης Αντωνίου συγκινεί διπλά με τη δύναμη της ψυχής και την ευρύτητα του πνεύματός του. Αν και εξακολουθεί -εννέα ολόκληρα χρόνια μετά το τραγικό ατύχημα που άλλαξε τη ζωή του- να κινείται επάνω σε ένα ηλεκτρικό καρότσι, ο Δημήτρης είναι κάθε άλλο παρά καθηλωμένος.
Αντίθετα έχει ανοίξει τα φτερά του στις επιστήμες, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του στο τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και συνεχίζοντας τώρα με μεταπτυχιακές σπουδές στην οικονομική θεωρία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Ο ίδιος ανυπομονεί να ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία. “Οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι προέρχονται από το χώρο της φυσικής”, λέει χαρακτηριστικά. Εξάλλου ήδη σε συνεργασία με έναν καθηγητή του από το πανεπιστήμιο έχει βάλει στα σκαριά την προετοιμασία μιας καινούργιας έρευνας στο πεδίο των πηγών ενέργειας.

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ…
Ο Δημήτρης Αντωνίου αυτήν την περίοδο κάνει τα πρώτα βήματά του στο χώρο της συγγραφής βιβλίων. Στις 28 Μαρτίου παρουσιάζεται η πρώτη συλλογή διηγημάτων, που φέρει την υπογραφή του, σε εκδήλωση που οργανώνει ο αθλητικός και πολιτιστικός σύλλογος “Ναύαρχος Βότσης” με την υποστήριξη και του δήμου Καλαμαριάς. Η εκδήλωση, όπως αναφέρει η γενική γραμματέας του συλλόγου Μαλάμω Παπαδοπούλου, θα πραγματοποιηθεί στις 7 το απόγευμα στο δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς “Ν. Βότσης”, το οποίο βρίσκεται στους χώρους του 5ου λυκείου, στη συμβολή της Μεγάλου Αλεξάνδρου με την Ανατολικής Θράκης.
Το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη φέρει τον τίτλο “Έτσι είναι η ζωή”, που, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος, “είναι μία φράση τόσο ασαφής, που όμως οι απελευθερωτικές ιδιότητές της μπορούν να μαγνητίσουν τον καθένα”. Μάλιστα το βιβλίο, το οποίο θα παρουσιάσει ο δάσκαλος και συγγραφές Ισίδωρος Ζουργός, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και δύο αυτοβιογραφικά διηγήματα.
“Είχα την ανάγκη να εξωτερικεύσω ορισμένα πράγματα, γι’ αυτό και αποφάσισα να αποτυπώσω στο χαρτί τις σκέψεις που συνήθως κάνω τα βράδια, καθώς ούτως ή άλλως δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά. Μέσα από δύο διηγήματα που έχουν περιληφθεί στο βιβλίο ήθελα να πω τη δική μου ιστορία. Και μέσα από τα υπόλοιπα διηγήματα όμως θέλησα να περνούν μηνύματα, που έχουν ιδιαίτερη αξία για τους νέους, για σοβαρά ζητήματα, όπως το κάπνισμα, η βία, η διαφορετικότητα κ.ά.”, λέει ο Δημήτρης Αντωνίου.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΓΚΡΑΦΙΤΙ
Την ίδια ώρα ο Δημήτρης δεν εγκατέλειψε μία από τις μεγαλύτερες αγάπες του, όπως περιγράφει την τέχνη του γκράφιτι. “Θυμάμαι η πρώτη φορά που επισκέφθηκα το δήμο Καλαμαριάς ήταν στα 13 μου χρόνια, για να ζητήσω την άδεια για ένα γκράφιτι που είχα κατά νου. Τότε δεν μου είχαν δώσει την άδεια. Μετά το ατύχημα εγκατέλειψα το μεράκι μου. Λίγα χρόνια αργότερα όμως συνάντησα έναν παλιό μου φίλο και έπειτα άλλον έναν κι έτσι σιγά σιγά ξαναστήσαμε την ομάδα μας. Στην αρχή γράφαμε το σύνθημα c’est la vie (έτσι είναι η ζωή), που αποτελεί και το μότο της δικής μου ζωής. Στη συνέχεια αρχίσαμε να επιλέγουμε κι άλλες παραστάσεις, χρησιμοποιώντας πάντοτε χαρούμενα χρώματα, με σκοπό να ομορφύνουμε τους χώρους όπου συναθροίζονται παιδιά”, παρατηρεί ο Δημήτρης.
Στο πάρκο των Χαμένων Πατρίδων στην Καλαμαριά ξεχωρίζει το γκράφιτι που έκανε η ομάδα c’est la vie, απεικονίζοντας σε μία κίνηση γεμάτη συμβολισμούς τον ίδιο τον Δημήτρη επάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, που όμως έχει φτερά. Αυτήν την περίοδο ο Δημήτρης με την παρέα του έχουν αναλάβει να ομορφύνουν τους χώρους του 11ου δημοτικού σχολείου στην Καλαμαριά. “Δημιουργήσαμε μία κουκουβάγια και επιλέξαμε το σύνθημα ‘αγαπάμε το σχολείο’”, υπογραμμίζει ο ίδιος.
Μετά το ατύχημα, όπως περιγράφει ο ίδιος ο Δημήτρης στο πρώτο βιβλίο που ετοιμάζεται να εκδώσει, “δέθηκα με γονείς και φίλους, ερωτεύτηκα τη μουσική και τη λογοτεχνία και γενικά ενδιαφέρομαι και ασχολούμαι με οτιδήποτε. Όσο κι αν ωρίμασα όμως, απώτερος σκοπός μου δεν είναι άλλος παρά να βρω και να νιώσω ξανά, όπως το παιδί που κάποτε ήμουν…”.
http://www.makthes.gr/news/reportage/134836/

Team Hoyt, I can only imagine (Mercy Me)

W. Shakespeare: «Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου»...

Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!

Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!
Κι η λύπη, όταν την ξυπνάς, γίνεται θάνατος!

Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.

Θα 'θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.
Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.

Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.
Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ.

Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.

Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ.

Ή μήπως μπορώ ό,τι θέλω;

-----------------------

Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα

κι η ομορφιά και η ασχήμια
μας κοιτούν κατάματα.

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται

William Shakespeare

 mixanitouxronou

 

πηγή http://hamomilaki.blogspot.gr/2015/01/william-shakespeare.html?spref=bl

Όλα τα κομμάτια μαζί

"Όλα τα κομμάτια μαζί", μια ταινία της Μαίρης Καριωτάκη, σε σκηνοθεσία Ρένας Σκουρογιάννη με θέμα τον αυτισμό.

Περίληψη:

Μια παρέα, μια καφετέρια, μια φλυτζάνια, χίλια κομμάτια.. Η ταινία αποτελεί ένα στιγμιότυπο από την καθημερινότητα του Βασίλη, ενός φοιτητή που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού και παλεύει με τις φοβίες και τις εμμονές του. Παλεύει,να σταθεί σε μια κοινωνία που δεν χαρίζεται στην διαφορετικότητα. Δίπλα του, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, οι φίλοι του. Τα υπόλοιπα κομμάτια του πάζλ.

Πώς είσαι;

       

το βρήκαμε εδώ http://symvstathmos.wordpress.com/

Αξίζει να περιμένεις

Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις. Είναι ανάγκη να περιμένεις. Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει τους δικούς του ρυθμούς. Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Κι η φύση το ίδιο κάνει. Ένα λουλουδάκι θ’ ανθίσει όταν έρθει η ώρα του. Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ’ αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας. Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο. Ο Θεός δεν μπαίνει σ’ αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας. Κινείται στους ρυθμούς της δικής του αγάπης και της δικής του υπομονής.

 

Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης

 

πηγή:http://istologio.org/

 

το βρήκαμε εδώ http://fos-psixis.blogspot.gr/2014/08/blog-post_99.html?spref=bl

Σου είπαν δεν έχεις πίστη...

Πες μου πόσες φορές δεν άκουσες, ότι δεν έχεις πίστη αρκετή για αυτό υποφέρεις;

Πες μου πόσες φορές σου είπαν ότι εάν πήγαινες εκκλησία δεν θα είχες προβλήματα;

Με ρωτάς και εμένα. Λες πάτερ μήπως έχω κατάθλιψη γιατί δεν πιστεύω πολύ;

Δεν ξέρω, μα η απάντηση νομίζω ότι δίνετε μέσα από την εμπειρία της εκκλησίας. Όχι εκείνων που αυτάρεσκα λένε και πιστεύουν ότι είναι οι άνθρωποι της εκκλησίας, μα εκείνων που δίχως να το αισθάνονται πραγματώνουν την εκκλησία του Χριστού, όπως τον αθώο που ποτέ δεν θα νιώσει την βαθιά αγαθότητα του.

Εμένα λοιπόν αυτή εμπειρία με διδάσκει ότι ο Χριστός υπέφερε πάνω στον Σταυρό και πέθανε πρώτα για να αναστηθεί.

Η Παναγία μονίμως διωγμένη και κυνηγημένη γι αυτό που φέρει και είναι. Οι απόστολοι και οι μάρτυρες φυλακισμένοι και δια φρικτών μαρτυρίων παραδομένοι από τους δημίους της ιστορίας στον θάνατο.

Οι ερημίτες και ασκητές, σε ένα συνεχή αγώνα μαρτυρίου της συνειδήσεως και εσωτερικής νίψεως κ.ο.κ. Ο Άγιος Σιλουανός λένε πως δυο φορές σκέφτηκε να τερματίσει την ζωή του.

 

Πόνος και σε αυτούς; Ναι.

Γιατί η αγιότητα δεν καταργεί την ανθρωπινότητα. Ο Άγιος δεν είναι μόνο πνεύμα, γιατί έτσι θα ήταν φάντασμα, μα ούτε μόνο σώμα γιατί έτσι θα ήταν πτώμα.

 

Τότε θα μου πεις και τι αλλάζει μέσα στην εκκλησία;

Δεν αλλάζει το γεγονός ότι θα πονέσουμε αλλά το πώς θα πονέσουμε και τι προοπτική θα έχει αυτός ο πόνος. Το πως βιώνουμε τις καταστάσεις της οδύνης που έτσι κι αλλιώς θα έρθουν στην ζωή μας. Η εκκλησία, ο Χριστός, προσφέρουν ένα τρόπο ζωής που μεταμορφώνει τα πάντα. Η εκκλησία δεν είναι φυγή αλλά τρόπος να ζεις. Από την φωτιά θα περάσεις μα με τον Χριστό δεν θα καείς….

π. λίβυος

πηγή http://plibyos.blogspot.gr/2014/08/blog-post_21.html?spref=bl

Μη συμβιβάζεσαι φίλε

Μη συμβιβάζεσαι φίλε. Αυτή είναι η μαγκιά. Να μένεις σταθερός στα πιστεύω σου ακόμα και αν όλα φαίνονται αδύνατα. Να μη χάνεις το κουράγιο σου όταν τα προβλήματα ορθώνονται σαν εμπόδια. Μαγκιά είναι να λες στο χείλος του γκρεμού και της απελπισίας:

"Θεέ μου, ακόμα είμαι εδώ. Ακόμα ελπίζω σε σένα"...

Όταν νιώσεις την απογοήτευση να σε κυριεύει, όταν είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις και τίποτα άλλο δεν μπορεί να σου συμπαρασταθεί, μαγκιά είναι να Τον κοιτάξεις. Σ'αυτή (την τόσο αληθινή) στιγμή που πας να λυγίσεις, θυμήσου να Τον παρακαλέσεις. Να μην απογοητευτείς (γιατί τότε ο διάβολος θα σε διαλύσει), να μην δηλώσεις υποταγή. Ο χριστιανός έχει δύναμη. Ο χριστιανός είναι ανυπότακτος! Είναι ήρωας! Είναι αγωνιστής! Είναι μαχητής!

Και όλα αυτά, όχι από μια υπερφίαλη, εγωιστική σκέψη, αλλά από την τεράστια δύναμη που πηγάζει απ'το ευαγγέλιο, απ'το σταυρό του Χριστού. Από την υπόσχεση που ο ίδιος ο Θεός μάς έδωσε.

από κάπου στο διαδίκτυο

 

ΠΗΉ http://enakathemera.blogspot.gr/2014/07/blog-post_32.html?spref=bl

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Ιησού μου,
Εσύ που είσαι
η τέλεια λύση κάθε προβλήματος,
έλα να λύσεις και το δικό μου πρόβλημα,
τούτης της στιγμής.
Σωματικό,
ψυχικό, οικογενειακό,
συναισθηματικό, ερωτικό,
οικονομικό, εργασιακό,
ή άλλο.
Και φέρε
το πιο αίσιο αποτέλεσμα.
Μακάρι, Κύριε,
η λύση σου να είναι ευχάριστη
και ξεκούραστη.
Για να τη δεχτώ χαρούμενα
και βολικά,
χωρίς αντίδραση κι αντίσταση.

Αν όμως μου φέρεις
πόνο και δάκρυ,
θύμισέ μου να κοιτώ πέρα απ’ αυτά,
στο τέλος.
Βοήθα με να σκέφτομαι
το συμφέρον
που κρύβεται πίσω απ’ αυτή τη στενότητα.

Όταν πονάω, Κύριε,
χάνομαι,
παραλύω και ξεχνάω…
Θύμισε μου,
ότι όλες Σου οι επεμβάσεις
ελευθερώνουν τελικά την ψυχή μου
από κάθε εξάρτηση
που φθείρει και καθηλώνει.

Θύμιζέ μου…Ότι η καρδιά μου
σίγουρα
θα δυναμώσει
στον πόνο αυτό που περνώ.
Με όσα μου συμβαίνουν, Χριστέ μου,
προσεγγίζω τη σοφία και αγιότητα.
Κι όταν,
φτάνω στον πάτο της όποιας δοκιμασίας,
και παραιτούμαι τελείως και αφήνομαι,
τότε είναι που έρχομαι σε επαφή
με την απόλυτη μακαριότητα.

Που ήδη υπάρχει μέσα μου
βαθιά.

Τότε αγγίζω το άγιο Πνεύμα Σου.
Τότε συναντιέμαι μ’ Εσένα τον Ίδιο,
που ντύθηκα στο Βάπτισμά μου.
Και μια ειρήνη παράδοξη
και υπερκόσμια
που δεν στηρίζεται σε κάτι,
ανθίζει
μέσα στο χάος
της ψυχής μου.
Διότι πλέον,
μες στο σκοτάδι της απόγνωσής μου,
ακούστηκε η δική Σου
καταρρακτώδης φωνή:
¨γενηθήτω Φως
και ειρήνη και δύναμη και χαρά¨!
Και γίνεται.
Αμήν.
.
π.Ανδρέας Κονάνος

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ!

῞Ενα σχόλιο γιά τά ΔΙΑΖΥΓΙΑ

1. Μιλᾶμε γιά τήν εὐλογία τῆς συζυγίας - ὅ,τι ὁ Θεός ἀπαρχῆς εὐλόγησε καί θέλησε γιά τόν ἄνθρωπο -, μιλᾶμε γιά τήν εὐλογία τῆς οἰκογένειας. ᾽Αλλά δυστυχῶς μιλᾶμε παράλληλα καί γιά τήν τραγωδία τοῦ διαζυγίου: τῆς διάσπασης τῆς συζυγικῆς σχέσης πού ὁ Θεός ἔχει εὐλογήσει.Καί δέν πρόκειται γιά κάτι ἁπλῶς περιθωριακό, γιά κάτι πού κ α ί αὐτό ὑφίσταται, ἀλλά γιά κάτι πού ἤδη ἔχει πάρει τήν πρωτιά. Στατιστικά πιά διαπιστώνουμε ὅτι τά διαζύγια ξεπερνοῦν τούς γάμους, τόσο πού σκέφτεται κανείς ὅτι πολλοί νέοι μας παντρεύονται μέ σκοπό νά χωρίσουν. ῎Ισα νά ἔχουν καί τήν ἐμπειρία τοῦ γάμου.

Τό τραγικότερο εἶναι ὅτι στήν κατάσταση αὐτή ἔχουν ἀρχίσει καί εἰσέρχονται ὄχι μόνο νέα ζευγάρια - ἐκεῖ πού φαίνεται πιό εὔκολος ὁ χωρισμός λόγω τῆς νέας ζωῆς πού ἀναλαμβάνουν - ἀλλά καί ζευγάρια μέ πολλά χρόνια γάμου, ἀκόμη καί δεκαετίες. ῞Ο,τι παλαιότερα ἴσχυε ὡς θέμα ταμπού: ὁ χωρισμός καί τό διαζύγιο, σήμερα ἰσχύει ὡς κάτι αὐτονόητο. ῞Ολοι ἴσως ἔχουμε ἀκούσει ἀκόμη καί γονεῖς νά συμβουλεύουν(;) τό παιδί τους νά προχωρήσει σέ γάμου κοινωνία, μέ τήν ἐπισήμανση ῾ἔ, κι ἄν δέν τά βρεῖς ὅπως θέλεις, τό πολύ-πολύ χωρίζεις!

Καί βεβαίως μιλώντας γιά γάμο ἔχουμε ὑπόψη μας τόν ἐκκλησιαστικό γάμο, ἐκεῖνον πού ἀποδέχεται καί εὐλογεῖ ἡ ᾽Εκκλησία μας, συνεπῶς ἐκεῖνον στόν ὁποῖο ὑπάρχει ἡ ἐπιθυμία τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή τῶν ἀνθρώπων, κατά τό πρότυπο τοῦ γάμου στήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ὅπου εἶχε προσκληθεῖ καί ὁ ᾽Ιησοῦς μέ τήν Παναγία Μητέρα Του καί τούς πρώτους μαθητές Του. ῎Ετσι ἄλλωστε ἀντιμετωπίζεται καί ὁ γάμος ἀπό τήν ᾽Εκκλησία μας μέσα ἀπό τίς εὐχές τοῦ μυστηρίου. ῞Οτι πρόκειται γιά ἕνα γεγονός πού καλοῦμε τόν Χριστό νά παρευρίσκεται γιά νά εὐλογήσει ἀκριβῶς τή σχέση τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας, συνεπῶς γιά ἕνα γεγονός πού ὑπερβαίνει τά ἀνθρώπινα καί ἀνάγεται σέ μυστήριο. ῞Οπως τό λέει καί ὁ ἀπόστολος: ῾τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστί, ἐγώ δέ λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν᾽.

2. ᾽Αλλά ἀκριβῶς ἐδῶ ἀρχίζουμε καί ἐπισημαίνουμε τά αἴτια πού ὁδηγοῦν στό διαζύγιο.

(α) Σ᾽ ἕνα μεγάλο ποσοστό φαίνεται ὅτι καί ἀπό τούς χριστιανούς ἔχει χαθεῖ ἡ ἔννοια τῆς ἱερότητας τοῦ γάμου ὡς μυστηρίου καί ὡς χαρισματικοῦ γεγονότος. Περισσότερο προβάλλεται ὁ γάμος ὡς ἕνα ἁπλό κοινωνικό γεγονός - ὄχι ὅτι δέν εἶναι καί κοινωνικό γεγονός ἀφοῦ εἶναι γεγονός τῆς ᾽Εκκλησίας -, κι ἀκόμη περισσότερο προβάλλεται ὡς ἕνας θεσμός πού θά ἐπισημοποιήσει μία σχέση. ᾽Απόδειξη γι᾽ αὐτό τό ὅτι συνήθως οἱ περισσότεροι μιλοῦν καί γελοῦν κατά τήν ἀκολουθία, ἐπικεντρώνοντας τήν προσοχή τους στό νυφικό καί τό χτένισμα τῆς νύφης, ὅπως καί στήν ἐμφάνιση τῶν ἄλλων παρευρισκομένων, στά ροῦχα τοῦ γαμπροῦ, στόν φωτογράφο καί τίς σκηνοθετικές του ἱκανότητες. Δέν εἶναι μάλιστα λίγες οἱ φορές πού διαπιστώνει κανείς τήν τραγικότητα, τό ζευγάρι νά εἶναι προσανατολισμένο καθ᾽ ὅλη τή διάρκεια τοῦ γάμου στόν φωτογράφο καί τά νοήματα πού τούς κάνει, προκειμένου νά βγοῦν καλές οἱ φωτογραφίες. ῾Ο γάμος δηλαδή γίνεται γιά τό ζευγάρι καί τούς προσκεκλημένους ὄχι γιά νά προσευχηθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά γιά νά ἔχουν νά βλέπουν ἀργότερα τά ἄλμπουμ καί τά dvd, πού σημαίνει ὅτι δέν ζοῦν τό παρόν τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ πού τούς δίνεται, ἀλλά τό φαντασιακό μέλλον τῆς εἰκονικῆς τους πραγματικότητας.

῎Ετσι πρῶτο αἴτιο γιά τά διαζύγια φαίνεται νά εἶναι αὐτή ἀκριβῶς ἡ ἔκπτωση τῆς ἱερότητας τοῦ γάμου,δηλαδή ἡ ἀπιστία τελικῶς στό μυστήριο καί στήν παρουσία τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Ὁ γάμος, ὅπως εἴπαμε, κατανοεῖται ὡς ἁπλή κοινωνική ἐκδήλωση, συνεπῶς δέν ὑπάρχει ἐκεῖνο τό βάθος τό ὁποῖο θά κρατήσει τό ζευγάρι στίς δυσκολίες πού θά ἀνακύψουν φυσιολογικά στήν πορεία τῆς ἔγγαμης σχέσης τους.

(β) ᾽Αλλά ἐδῶ φτάνει κανείς σέ βαθύτερο ἐπίπεδο καί ψαύει τή ρίζα τῆς ὀδύνης τοῦ χωρισμοῦ. ῾Η ὑποβάθμιση ἤ καί ἡ παντελής διαγραφή τῆς ἱερότητας τοῦ γάμου ὡς ἔκφραση ἀπιστίας κατ᾽ οὐσίαν στόν Χριστό καί τήν ᾽Εκκλησία Του ἀποκαλύπτει τήν κυριαρχία τοῦ ἐγωϊσμοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. ῞Οταν ὑποχωρεῖ ἡ πίστη καί ὁ σεβασμός σέ ὅ,τι ὁ Θεός ἔχει καθορίσει, αὐξάνει συνήθως τό ἀνθρώπινο καί ἐγωϊστικό στοιχεῖο. Αὐτό ἄλλωστε δέν μᾶς διδάσκει καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εὐρύτερα γιά τόν χωρισμό ἀνάμεσα σέ ὅλες τίς ἀνθρώπινες σχέσεις; ῾Ο χωρισμός καί ἡ διάσταση μπῆκε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους,γιατί ἀκριβῶς ὑψώθηκε ὁ ἐγωϊσμός, ἡ ἴδια δηλαδή ἡ ἁμαρτία. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντοτε ἡ ἀγάπη καί ἡ ἑνότητα. Γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Κάνει κανείς πέρα τόν Θεό καί τό ἅγιο θέλημά Του; Κάνει πέρα τήν ἀγάπη, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀναφανεῖ ὅ,τι τήν καταργεῖ: ὁ ἐγωϊσμός καί ἡ ἁμαρτία. Σημειώνει κάπου ὁ μέγας Πατήρ τῆς ᾽Εκκλησίας ἅγιος Βασίλειος, μεταξύ τῶν πολλῶν ἄλλων πού ἔχουν πεῖ καί οἱ ἄλλοι Πατέρες: ῾Διαίρεσις καί διάστασις καί πόλεμος οὐκ ἄν ἦν ἐν ἀνθρώποις, μή τῆς ἁμαρτίας διατεμούσης τήν φύσιν᾽. Δέν θά ὑπῆρχε διαίρεση καί χωρισμός καί πόλεμος στούς ἀνθρώπους, ἄν ἡ ἁμαρτία δέν εἶχε διασπάσει τήν ἀνθρώπινη φύση. Κι ὁ ἅγιος Χρυσόστομος μᾶς ἀποκαλύπτει τό δαιμονικό στοιχεῖο πού ὑφίσταται στούς χωρισμούς καί τούς πολέμους: ῾Τό ἀλλήλοις πολεμεῖν τόπον ἐστί δοῦναι τῷ διαβόλῳ...Οὐδέποτε γάρ οὕτως ἔχει τόπον ὁ διάβολος ὡς ἐν ταῖς ἔχθραις᾽. Τό πανηγύρι τοῦ διαβόλου βρίσκεται πάντοτε στίς ἔχθρες καί στούς πολέμους. ᾽Εκεῖνος ἔχει πάντοτε τό πρῶτο χέρι σ᾽ αὐτούς.

Κομματιάζεται λοιπόν ἡ ἀνθρώπινη φύση μέ τήν ἁμαρτία, ὁπότε ἐπέρχεται καί ὁ χωρισμός ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Κι αὐτό σημαίνει μιλώντας γιά τά διαζύγια ὅτι στήν πραγματικότητα φαίνεται ἡ ἀποτύπωση σ᾽ αὐτά τῆς ἐσωτερικῆς διάσπασης τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ ἐσωτερικοῦ τους διχασμοῦ. Τό διαζύγιο δηλαδή σ᾽ ἕνα ζευγάρι ἀποτελεῖ εἰκόνα τοῦ διαζυγίου πού ἔχει πάρει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό, συνιστᾶ συνεπῶς συνέχεια τοῦ διασπασμένου του κόσμου.

Βασικό αἴτιο λοιπόν γιά τά διαζύγια εἶναι ὁ ἐγωϊσμός πού κυριαρχεῖ στίς ζωές τῶν ἀνθρώπων, ὅπου τό ἐ σ ύ τῆς ἀγάπης δέν ἔχει τήν προτεραιότητα,ἀλά τό ἐ γ ώ τῆς ἁμαρτίας, τό ὁποῖο ἀπαιτεῖ τήν ἐξυπηρέτησή του καί τήν ὑποταγή τοῦ ἄλλου σέ αὐτό.

Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἐξέφραζε τήν ἀλήθεια αὐτή μέ τόν δικό του ἁπλό ἀλλά καί εὐφυή τρόπο: ῾Γιά νά ὑπάρξει σπίθα, χρειάζεται νά συγκρουστοῦν δύο πέτρες᾽. Δηλαδή γιά νά ὑπάρξει ἡ ἔνταση τοῦ χωρισμοῦ ἔχουν συγκρουστεῖ δύο ἐγωϊσμοί. Χωρίς νά θέλουμε νά εἴμαστε ἀπόλυτοι ἐπ᾽ αὐτοῦ, διότι ὑπάρχουν καί περιπτώσεις, ὅπου φαίνεται τήν εὐθύνη νά ἔχει σχεδόν ἀποκλειστικά ὁ ἕνας ἐκ τῶν δύο συζύγων – μή ξεχνᾶμε ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μίλησε γιά διαζύγιο ἐκ λόγων μοιχείας - ὅμως τίς περισσότερες φορές ἡ εὐθύνη ἀνήκει καί στούς δύο.

(γ) ῎Ισως πεῖ κανείς:παλαιότερα δέν ὑπῆρχαν ἐγωϊσμοί καί γι᾽ αὐτό δέν εἴχαμε πολλά διαζύγια; Μπορεῖ νά συνέβαινε κι αὐτό, ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι μπορεῖ νά εἶχαν περισσότερη πίστη στόν Θεό, ἀλλά μᾶλλον συνέτρεχαν ἰδιαίτεροι κοινωνικοί λόγοι. Οἱ κοινωνίες ἦταν πιό κλειστές, ἡ χειραφέτηση τῆς γυναίκας ἀλλά καί τοῦ ἄνδρα ὄχι τόσο μεγάλη, τό μορφωτικό ἐπίπεδο ἐπίσης πιό χαμηλό, οἱ προκλήσεις ἀσφαλῶς λιγότερες. Σήμερα, εἶναι πιό εὔκολο νά ζήσει κανείς μόνος του καί γι᾽ αὐτό εἶναι πιό εὔκολο καί νά ἐκφραστεῖ ὁ ἐγωϊσμός μέ πιό ἀπροκάλυπτο τρόπο. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι τά λιγότερα διαζύγια τοῦ παρελθόντος δέν ἔδειχναν μεγαλύτερη ἁγιότητα, ἀλλά διατήρηση τῆς συζυγίας καί τῆς οἰκογένειας γιά λόγους περισσότερο οἰκονομικούς καί κοινωνικούς. Τό τί θά πεῖ ὁ κόσμος σ᾽ ἕνα μεγάλο ποσοστό ρύθμιζε τήν πορεία τῶν οἰκογενειῶν.

Καλύτερο αὐτό ἤ χειρότερο;Δέν ξέρουμε. Μπορεῖ σήμερα νά ὑπάρχει ἡ ἐλευθερία ὑπέρβασης μίας ὑποκριτικῆς ζωῆς,σίγουρα ὅμως δέν φαίνεται νά εἶναι καλό γιά τήν ὕπαρξη τῶν παιδιῶν. Παλαιότερα,ἔστω καί γιά λόγους ἀνάγκης, διετηρεῖτο ἡ οἰκογένεια, ὁπότε τά παιδιά μεγάλωναν μέσα σ᾽ ἕνα θεωρούμενο ἀσφαλές πλαίσιο. Σήμερα, ἡ εὐκολία τοῦ διαζυγίου μᾶλλον ἔχει ὀδυνηρό ἀντίκτυπο κυρίως στά παιδιά, τά ὁποῖα ὡς συνήθως εἶναι τά θύματα τοῦ ἐγωϊσμοῦ τῶν μεγάλων. Κι ἴσως ἐδῶ μέ τά παιδιά νά διαπιστώνουμε καί μία ἄλλη διάσταση ἐγωϊσμοῦ: δέν λαμβάνεται σοβαρῶς ὑπόψη ἡ ψυχολογία τῶν παιδιῶν μέ τήν εὐκολία τῶν διαζυγίων. ῾Η χλιαρότητα τῆς πίστης στόν Θεό, ἡ ἐπιλογή τοῦ ἐγωϊστικοῦ ἀτομιστικοῦ θελήματος,ὁδηγεῖ καί στήν ἀνευθυνότητα τῆς ἀντιμετώπισης τῶν νέων ὑπάρξεων πού ἔχουν ἔλθει στόν κόσμο. ᾽Αγνοοῦν ἄραγε οἱ γονεῖς, ὅταν χωρίς ἰδιαίτερο προβληματισμό ἀποφασίζουν νά χωρίσουν, ὅτι τά παιδιά χρειάζονται καί τούς δύο γονεῖς καί ὅτι ἁπλῶς καί μόνον ἡ ὕπαρξη τῶν παιδιῶν ἀποτελεῖ τή διατράνωση τῆς ἑνότητάς τους; Δέν χρειάζεται νά ἐπιχειρηματολογήσει κανείς γιά τό ὅτι τό κάθε παιδί εἶναι ἕνας ὕμνος στήν πραγματικότητα τῆς συζυγίας καί τῆς ἑνότητας καί ὅτι ἔτσι ὁ χωρισμός ἀποτελεῖ τή μεγαλύτερη παραφωνία.

(δ) Καί τέλος - ὄχι ὅτι ὑπάρχει τέλος σ᾽ αὐτά - ἐκεῖνο πού χωρίς νά εἶναι αἴτιο βοηθάει ὅμως τά μέγιστα στήν αὔξηση τῶν διαζυγίων εἶναι ὁ ταραγμένος καί διεσπασμένος κοινωνικός περίγυρος πού ἀποτυπώνεται συνήθως στά προγράμματα τῶν Μ.Μ.Ε. Τί συνήθως προβάλλουν τά κανάλια μέ ρυθμό σαρωτικό μάλιστα; Τήν ἀπιστία καί τή μοιχεία στίς συζυγικές σχέσεις, τόν ἐγωϊστικό τρόπο ζωῆς, τό ῾φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν᾽. Σταθερά καί μεθοδικά μπολιάζεται ὁ νεοέλληνας ἀπό ἕναν ἄφρονα τρόοπο ζωῆς, ὁ ὁποῖος τόν ἀπομακρύνει ἀπό ὅ,τι εἶναι γνήσια παραδοσιακό, δηλαδή ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό χριστιανικό τρόπο ζωῆς, σνεπῶς καί ἡ αὔξηση τῶν διαζυγίων συνιστᾶ ἕνα μονόδρομο, μία κατάληξη μαθηματικῶς θά ἔλεγε κανείς προδιαγεγραμμένη. ῾Η οἰκονομική κρίση μάλιστα σήμερα πού ἐπιτείνει τή μονομερή στροφή στήν εὐκολία τῆς ψυχαγωγίας τῆς τηλεόρασης, κάνει τόν ἄνθρωπο νά ἀδυνατεῖ νά κλείσει τό κουμπί της καί τόν βυθίζει ναρκωμένο σέ ὅλα τά ἀπόβλητα τοῦ νοσηροῦ μυαλοῦ πολλῶν ἀπό τούς παραγωγούς της.

3. Τί δέον γενέσθαι;

᾽Ανθρωπίνως, δέν μποροῦμε νά εἴμαστε καί πολύ αἰσιόδοξοι. Λογικά, βλέπουμε τά πράγματα νά πηγαίνουν ἀπό τό κακό στό χειρότερο. ᾽Αλλ᾽ ἐκεῖ πού ἀνθρωπίνως δέν ὑπάρχει διέξοδος, ἐκεῖ κατεξοχήν ἐνεργεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. ῾῞Οπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις᾽. Ἡ ἐλπίδα μας εἶναι στόν Θεό. ᾽Εκεῖνος χρησιμοποιεῖ καί τήν ἐλάχιστη καλή ἀφορμή πού τοῦ δίνουμε, γιά νά τήν πολλαπλασιάσει καί νά τή στερεώσει. Καί τέτοιες ἀφορμές εὐτυχῶς ὑπάρχουν. Ἡ εὐαισθητοποίηση πολλῶν πάνω στό ἀδιέξοδο τῶν διαζυγίων, ἡ κινητοποίηση τῶν περισσοτέρων Μητροπόλεων τῆς ᾽Εκκλησίας μέ τίς Σχολές Γονέων πού ἔχουν ἱδρύσει καί ἱδρύουν καί τίς διάφορες πρωτοβουλίες πού παίρνουν γιά τήν οἰκογένεια. Τά βιβλία πού γράφονται πάνω στό θέμα αὐτό. Διάφορες ἐκδηλώσεις πού γίνονται γιά τήν οἰκογένεια κατά καιρούς ἀπό δημόσιους καί ἰδιωτικούς φορεῖς. ῞Ολα αὐτά στοιχειοθετοῦν μία ἐλπίδα, ἀνάβουν μία μικρή φλόγα καλοῦ. ῾Ο καθένας πού ἔχει τήν καλή διάθεση ἄς πάρει τή μικρή φλόγα, ἄς τή βάλει στήν καρδιά του καί ἄς τή φουντώσει. Ἡ λύση, τό ξαναλέμε,θά ἔλθει μόνον ἀπό τόν Θεό, ὅταν βεβαίως θά Τοῦ δώσουμε δίοδο ἐμεῖς οἱ ἐλάχιστοι ἔστω θεωρούμενοι δικοί Του.

πηγή http://pgdorbas.blogspot.gr/2014/07/blog-post_2389.html?spref=bl

Ο άνθρωπος πρέπει να προσεύχεται πάντα για να του δείξει ο Κύριος το δρόμο Του

Η γνήσια υπακοή φέρνει μεγάλη ψυχική ωφέλεια και την αποκτάς όταν απειθείς στον εαυτό σου, στο θέλημα σου. Τότε σε παίρνει στα χέρια Του ο ίδιος ο Κύριος μας κι ευλογεί τα έργα σου.

Αν εμπιστευόμαστε μ' όλη μας την καρδιά και κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού, τότε όλα τα πράγματα θα είναι καλά, ακόμα κι εκείνα που φαίνονται δυσάρεστα θα τα δεχόμαστε με καλή προαίρεση. Ότι συμβαίνει γύρω μας μπορεί να μας οδηγήσει στην ψυχική μας σωτηρία. Εδώ αποκαλύπτεται μεγάλη και βαθιά σοφία. «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. η' 28).

Στην εποχή μας υπάρχουν περιπτώσεις που ίσως να κάνουμε ακριβώς αυτό που θέλουμε. Κανένας όμως δε βρίσκεται να ρωτήσει: «Τι πρέπει να κάνω τώρα;» Αν δεν υπάρχει κανένας να συμβουλευτούμε, τότε πρέπει να σκεφτούμε πως θα ενεργούσε ο Κύριος μας με την ταπείνωση και την πραότητα Του. Οι εντολές του Θεού ήταν και θα είναι πάντοτε το θεμέλιο της ζωής μας. Γι' αυτό πρέπει να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στο θέλημά Του.

Προτού κάνεις οτιδήποτε, να προσευχηθείς και να σκεφτείς: Αυτό που πάω να κάνω θα είναι φρόνιμο, θα φανεί ευάρεστο στο Θεό;

Όταν η επιθυμία σου να υπηρετήσεις το Θεό είναι ειλικρινής, η πίστη σου σ' Εκείνον ακλόνητη κι όταν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, τους άλλους και κάθε τι στο πανάγαθο και τέλειο θέλημα του Θεού, θα δεχτείς στην καρδιά σου τη θεία ειρήνη ακόμα κι όταν δοκιμάζεσαι από διάφορες θλίψεις, εσωτερικές ή εξωτερικές. Να προσευχηθείς στο Θεό να σε απαλλάξει από τις θλίψεις και να κόψεις το αμαρτωλό και τυφλό θέλημα σου. Να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, ψυχή και σώμα, τις περιστάσεις του βίου, τρέχουσες ή μελλούμενες, καθώς και τους συνανθρώπους σου, γνωστούς ή άγνωστους, στο άγιο και πάνσοφο θέλημα του Θεού. Δόξα τω Θεώ, να λες πάντα. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν! Με τα άγια αυτά λόγια θ' απαλλαγείς από τις σκοτεινές σκέψεις και τα ψυχικά βάρη. Και τότε στην καρδιά σου θα βασιλέψει η ειρήνη η παρηγοριά κι η χαρά. Γενηθήτω το θέλημά Σου, Κύριε! Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!

Να προσεύχεσαι σαν παιδί, με καρδιακή απλότητα, για όλες τις ανάγκες και τις θλίψεις σου, και να εμπιστευτείς τον εαυτό σου απόλυτα στο θέλημα του Θεού. Ο Κύριος είναι που ορίζει την σωτηρία σου.

Ο άνθρωπος πρέπει να προσεύχεται πάντα για να του δείξει ο Κύριος το δρόμο Του. Στους καιρούς της θλίψης και της ανάγκης που ζούμε, ας προσευχόμαστε στον Κύριο να μας σώσει, να τρέξει σε βοήθεια μας. Άλλη ελπίδα ή άλλη καταφυγή δε βλέπω. Οι λύσεις που δίνουν οι άνθρωποι είναι μάταιες, πολλές φορές λαθεμένες. Όταν δοκιμάζεσαι από κάτι πολύ επώδυνο αλλά ξέρεις πως δεν ευθύνεσαι εσύ γι' αυτό, πως δεν προέρχεται από το θέλημά σου, λαβαίνεις μεγαλύτερη παρηγοριά και ψυχική ειρήνη. Ας γίνει το θέλημα του Θεού. Είθε ο Κύριος να μη διαψεύσει την πίστη και την αφοσίωση μας στο θέλημά Του. Μοναδική μας ελπίδα είναι ο Θεός. Αυτός είναι το σταθερό μας θεμέλιο, κάθε άλλη ελπίδα είναι αβέβαιη. Δεν ξέρεις με σιγουριά που θα ήταν καλύτερα και που χειρότερα, τι θα 'ταν καλύτερα να περιμένεις. Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου! Δικό μας καθήκον είναι να μείνουμε σταθεροί στην πίστη μας, να μην αμαρτάνουμε και να εμπιστευόμαστε τα πάντα στο Θεό.

Η ανθρώπινη υπερηφάνεια λέει: «Θα φτιάξουμε... θα κατορθώσουμε... θα κατασκευάσουμε ένα πύργο της Βαβέλ... Απαιτούμε από το Θεό να μας δώσει λογαριασμό για τις πράξεις Του, γιατί εμείς θέλουμε να ελέγξουμε του σύμπαν, ονειρευόμαστε να βάλουμε τους θρόνους μας πάνω από τα σύννεφα». Όμως κανένας και τίποτα δεν υπακούει. Ο άνθρωπος αποδείχνεται τελείως αδύναμος από την ίδια την πικρή εμπειρία του. Ερευνώντας τα θέματα αυτά τόσο στην πρόσφατη όσο και στην παλιότερη ιστορία, έβγαλα το συμπέρασμα ότι οι τρόποι με τους οποίους ενεργεί η θεία πρόνοια είναι ανεξιχνίαστοι για μας. Δεν μπορούμε να τους κατανοήσουμε, γι' αυτό και πρέπει να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας με ταπείνωση στο θέλημα του Θεού.

Εάν παρατηρήσεις προσεχτικά τόσο τη δική σου ζωή όσο και των άλλων, θα διαπιστώσεις με εκπληκτική καθαρότητα και ακρίβεια πως όση προσοχή κι αν δώσει κανείς κι όσα μέτρα κι αν λάβει δε θα μπορέσει να ορίσει τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Γιατί όλα γίνονται σύμφωνα με την κρίση και θέλημα του Θεού. Κανέναν δεν μπορείς να ενοχοποιήσεις το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ταπεινωνόμαστε και να υπομένουμε, διαφορετικά αμαρτάνουμε ενώπιον του Θεού.

Πρέπει να εμπιστευτούμε τα πάντα στο θέλημα του Θεού, ακόμα και τον χωρισμό μας από τους άλλους. Ο Κύριος μας φωτίζει και μας βοηθάει να μη προσκολληθούμε στα αγαθά αυτού του κόσμου, όσο πολύτιμα κι αν μας φαίνονται, αλλά ν' αγωνιστούμε απερίσπαστοι για τον ουρανό, για την σωτηρία μας. Αγωνίσου μόνο για την σωτηρία της ψυχής σου, όλα τ' άλλα είναι ματαιότητα, όλα τ' αγαθά αυτού του κόσμου είναι εφήμερα. Η σκέψη μας πρέπει να είναι στην άλλη ζωή, κοντά στο Θεό. Όλα τ' αγαθά αυτού του κόσμου είναι παροδικά.

Γιατί είναι απαραίτητος ο πνευματικός πατέρας; για να κάνεις με ασφάλεια το ταξίδι και να φτάσεις στην βασιλεία των ουρανών, να μη χαθείς στο δρόμο. Για το λόγο αυτό είναι αναγκαίο ν' ακολουθείς έμπρακτα τις οδηγίες, τις συμβουλές και τις κατευθύνσεις που σου δίνει ο πνευματικός σου πατέρας. Και βέβαια πρέπει να ζεις με συνέπεια και ευλάβεια. Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που μπορούσαν να επισκέπτονται το γέροντα τους και να τον ακούνε πολύ λίγο, αλλά πρόκοψαν. Έτσι, για να μη μείνεις άκαρπος δε φτάνει να επισκέπτεσαι συχνά το γέροντά σου, αλλά να τηρείς τις εντολές και οδηγίες του.

Ο Θεός ευαρεστείται όταν οι άνθρωποι καθοδηγούνται από άλλους ανθρώπους. Κοντολογίς, κάθε μοναχός πρέπει να ξεκινάει τον αγώνα του υπακοή και αυταπάρνηση και να βιάζει τον εαυτό του στον πόλεμο με τα πάθη τόσο, ώστε να νιώσει καρδιακό πόνο. Αν δεν αγωνιστεί έτσι κανένας γέροντας δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Κάποιος άγιος άνθρωπος είπε πως «ο γέροντα κλαίει για το μαθητή του και προσεύχεται, εκείνος όμως παίζει».

Η τέλεια ανακούφιση κι ανάπαυση προέρχεται από την απόλυτη υπακοή κι εμπιστοσύνη στον πνευματικό μας πατέρα.

Στάρετς Νίκωνος
«Μικρή Ρωσική Κλίμακα», Πέτρου Μπότση

 

πηγή         http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?t=12854&p=24357&utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+xristianosgr+%28xristianos.gr+RSS%29#p24357 

Αυτός που εγνώρισε την αδυναμία του, αυτός μπόρεσε να γνωρίσει τη δύναμη του Θεού

 

Μέσα από την απελπιστική κατάστασή του ο άνθρωπος θέλει κάπου να πιαστεί, για να μην απελπιστεί με ότι συνεπάγεται αυτό. Είναι κακό τούτο; Εκφράζει αδυναμία που παραπέμπει κατά το Μαρξ σε ψευδαίσθηση του Θεού;

Μπορεί και να συμβαίνει κι αυτό. Ποιος όμως μπορεί να αρνηθεί ότι υπάρχουν και οι φορές που συνειδητοποιούμε την αδυναμία μας «να κάνουμε κάτι», ώστε να υπερβούμε το αδιέξοδο; Ποιος μπορεί να καυχηθεί ότι όλα έρχονται όπως τα θέλει και ότι με μόνο τις δικές του δυνάμεις και τα δικά του σχέδια καταφέρνει να ξεπεράσει τα αδιέξοδά του;

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος θα πει ότι «αυτός που εγνώρισε την αδυναμία του, αυτός μπόρεσε να γνωρίσει τη δύναμη του Θεού». Στη συντριβή της καρδίας, στη συνειδητοποίηση της αδυναμίας, έρχεται δυναμικά η Χάρις του Θεού, του παντοδυνάμου και αιωνίου Κυρίου μας, και μεταποιεί «τα μη όντα εις όντα», τα τίποτα σε υπαρκτά. Τότε κατανοούμε την ελπίδα αυτών των ανθρώπων, που δεν έγινε η μόρφωσή τους παραμόρφωση, που μπορούν να λεν με σιγουριά, στις δύσκολες και ασέληνες νύκτες της ζωής τους, αυτό το αληθινό «έχει ο Θεός»!

Τότε κατανοούμε ότι η πίστη στηρίζεται σε εμπειρία, στη βεβαιότητα ότι ο Θεός κρύβεται αλλά δεν εξαφανίζεται, κι ότι η σιωπή του, αν και εύκολα εκλαμβάνεται ως αδιαφορία, ίσως και ανυπαρξία, είναι όμως η έκφραση της ευγένειάς Του, που δεν θέλει να επιβάλει την παρουσία Του κι ούτε θέλει να μας υποχρεώσει με ευεργεσίες, ώστε να μας αναγκάσει έτσι να τον υπακούσουμε.

Μπροστά στην ανθρώπινη ελευθερία, το θεϊκό αυτό δώρο, παραιτείται η θεϊκή παντοδυναμία. Νομίζω ότι θα συνειδητοποιήσουμε την απέραντη αγάπη του Θεού, όταν κατανοήσουμε καρδιακά το πόσο σέβεται την ελευθερία μας.

Βέβαια, εύκολα εκχωρούμε την ελευθερία μας μπροστά στην επιτυχία του όποιου στόχου μας, που εγκλωβίζεται στα όρια του θνητού τούτου κόσμου, με βασικά πάθη τη φιλαργυρία, τη φιλοδοξία και τη φιληδονία. Όμως ο Θεός αρνείται να την πάρει και να μας κάνει δούλους ανελεύθερους, ακόμα κι αν καταλήγουμε στο να Τον αρνηθούμε.

Τελικά το «έχει ο Θεός», αν δεν κρύβει μια ψεύτικη πίστη που ο Θεός υπάρχει μόνο όταν μας κάνει τα θελήματα μας, είναι μια αλήθεια! Εκφράζει την πραγματικότητα πως «πίσω μας στέκει ο Θεός». Δείχνει τη σιγουριά της αδυναμίας μας και τη βεβαιότητα της αγάπης και του ενδιαφέροντός Του.

Έχουμε ένα Θεό που δεν αδιαφορεί για τον κόσμο Του, που βρίσκεται ζωντανά ανάμεσά μας, που η αγάπη Του στέλλει το Μονογενή του Υιό να θυσιαστεί για μας. Όσοι μέσα από τη σιωπή Του και την «εγκατάλειψή» Του γνώρισαν πώς ενεργεί, αυτοί μπορούν με σιγουριά να λεν στον εαυτό τους και στους γύρω τους «έχει ο Θεός»!

π. Ανδρέας Αγαθοκλέου  

    το βρήκαμε εδώ http://4synodoiporoi.blogspot.gr/2014/07/blog-post_11.html?spref=blΠηγή

 

 

 

 

 

Τριών ειδών προβλήματα.... μία λύση

Μερικοί βασανίζονται από τριών ειδών προβλήματα.
Από εκείνα που είχαν κάποτε.
Από εκείνα που έχουν τώρα και από εκείνα που περιμένουν ότι θα έχουν.
Οι λύπες, βέβαια, θα έρθουν, αλλά τι θα κερδίσουμε, αν βιαστούμε και τρέξουμε να τις προϋπαντήσουμε;
Θα έχουμε αρκετό καιρό να λυπηθούμε, όταν έρθουν.
Στο μεταξύ ας ελπίζουμε για καλύτερα πράγματα και ας μένουμε σταθεροί ως το τέλος.
Άφησε το παρελθόν στο έλεος του Θεού, το παρόν στην αγάπη Του και το μέλλον στην Πρόνοιά Του.

πηγή http://lllazaros.blogspot.gr/2014/07/blog-post_11.html?spref=bl

Οι… άδηλοι πρωταθλητές των πανελληνίων – του Λ.Κ., φιλολόγου

από δημοσίευση στο Frear.gr

Τίτλοι τέλους για τις Πανελλήνιες και εφέτος –μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων– και τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν ως συνήθως στους αριστεύσαντες και πρωτεύσαντες ανά Σχολή και περιοχή.

Περιστοιχίζονται αίφνης από οικείους και φίλους, καλούνται από δημοσιογράφους σε εκπομπές και panels, ενώ οι επιδόσεις και οι φωτογραφίες τους προβάλλονται σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων και αναρτώνται σε ποικίλα blogs και ιστοτόπους.

Γενικά πολιορκούνται από έκπληκτα βλέμματα και τίθενται στο επίκεντρο της προσοχής και του κοινού θαυμασμού… – Πως τα κατάφερες; – Ποιοι σε στήριξαν; – Με ποια μέθοδο διάβαζες; – Τι στερήθηκες; … είναι μερικά από τα συνήθη ερωτήματα με τα οποία σφυροκοπούν τους διακριθέντες…

Κι εκείνοι, οι περισσότεροι αμήχανοι για την ξαφνική έκθεσή τους στην αδηφάγο αρένα της ειδησεογραφίας, αρκούνται σε λιτές, αυτονόητες συνήθως απαντήσεις, δοσμένες ως επί το πλείστον με την έμφυτη εκείνη νεανική αιδημοσύνη μπροστά στο φακό ή ενίοτε με έναν κεκαλυμμένο αυτάρεσκο κομπασμό, προϊόν ίσως της κοινωνικής απήχησης της ευφυΐας τους.

Όσο όμως οι προβολείς ανάβουν και τα ειδησεογραφικά φλας αστράφτουν μπροστά σε αυτούς τους ολίγους αρίστους, τόσο αισθάνομαι πως πέφτει πιο βαριά η σκιά επάνω σε μια μεγάλη ομάδα αποφοίτων που ίσως να αξίζουν και να δικαιούνται περισσότερο τον έπαινο και την επιβράβευσή μας.

Πρόκειται γι’ αυτούς που κάτω από φοβερά αντίξοες και άγνωστες για τους πολλούς συνθήκες, ξεπερνώντας εμπόδια φαινομενικά ανυπέρβλητα, νικώντας έμφυτες και επίκτητες αδυναμίες τους κατάφεραν να μείνουν ως την τελευταία μέρα αταλάντευτα προσανατολισμένοι και επίμονοι διεκδικητές στη σχολή που στόχευσαν. Είναι εκείνοι, που εργάστηκαν χωρίς καμιά ή με υποτυπώδη φροντιστηριακή στήριξη (προφανώς λόγω οικονομίας καχεξίας), που χρειάστηκε να υπερβούν ψυχοφθόρα οικογενειακά προβλήματα (θανάτους, αρρώστιες ή χωρισμούς από οικεία πρόσωπα), που κατάφεραν να παλέψουν με εγγενή ή επίκτητα ψυχο-βιολογικά προβλήματα (μαθησιακές δυσχέρειες, σωματικές δυσπλασίες, ποικίλες νευρώσεις), που δεν είχαν όχι απλά τις ιδανικές, αλλά ούτε καν τις αυτονόητες συνθήκες μελέτης στο σπίτι τους, και στο δωμάτιό τους – αν είχαν…

Είναι γενικά εκείνοι που δεν είχαν τις δυνατότητες και τις ικανότητες των αρίστων, ακόμη και σε επίπεδο νοητικών δεξιοτήτων και ευφυΐας, αλλά κοπίασαν πολλαπλάσια και το τελικό άθροισμα των μορίων τους (σίγουρα κατώτερο από το βαθμολογικό πλαφόν που αναδεικνύει τους πρωτεύσαντες) αποτελεί δηλωτικότατο αντίκρισμα των απαράμιλλων και συχνά εξοντωτικών κόπων τους. Ενδεχομένως να χάσουν για λίγα μόρια τη σχολή πρώτης τους προτίμησης και το κλάμα της ψυχής τους να είναι πολύ σφοδρότερο από κάποιους άλλους (αποτυχόντες) που είχαν σχεδόν προκαταλάβει την επιτυχία τους… Διαθέτουν όμως, αυτά τα παιδιά, τέτοια αποθέματα ψυχικού σθένους, που είναι θέμα χρόνου να αναδιατάξουν τις δυνάμεις τους, αντλώντας δύναμη ακριβώς από την αδάμαστη θέλησή τους και τη δίψα για την κατάκτηση του στόχου τους ενάντια σε κάθε πρόσκομμα.

Έχω πολλούς τέτοιους μαθητές μου να θυμάμαι…

Τον Πέτρο, που στις αρχές Γ’ Λυκείου έχασε τη μητέρα του από αυτοκινητιστικό και διάβαζε για να την κάνει να χαίρεται από τον ουρανό, όπως μου έλεγε.

Τον Άρη, που τα κουρασμένα του μάτια, κάθε πρωί, πρόδιδαν ξενύχτι, γιατί είχε ένα αδελφάκι με ειδικές ανάγκες στο δωμάτιό του που έπρεπε να το φροντίζει… και ουδέποτε βέβαια θέλησε να το αποχωριστεί.

Την Ειρήνη, που συνήθως μου έδινε αμέσως άδεια την κόλλα της Έκθεσης, ώσπου μια μέρα μου έγραψε ότι έχει σύνδρομο διπολικής διαταραχής και δε θέλει να παίρνει άλλα φάρμακα…

Τον Γιώργο, με το σύνδρομο Asperger, που με αυτοθυσία προσπαθούσε να πειθαρχήσει στη μελέτη του, το πολύ 2 ώρες την ημέρα, καταφέρνοντας θαυμαστά αποτελέσματα.

Την Αρετή, που με χαμηλωμένο βλέμμα πλησίασε στην έδρα για να μου ζητήσει περισσότερες ασκήσεις για το σπίτι συμπληρώνοντας: «…γιατί πλέον σταμάτησα όλα τα φροντιστήρια, οι γονείς μου δε δουλεύουν…».

Τον Απόστολο, μαθητή δυνατοτήτων του 12, που μέσα σε ένα χρόνο ξεπέρασε τον εαυτό του με 8ωρα μελέτης καθημερινά και εξέπληξε τους πάντες φθάνοντας τα 17.000 μόρια!

Όλοι αυτοί πέτυχαν θαυμαστά αποτελέσματα στις εξετάσεις!

Και για άλλους πολλούς θα μπορούσα να γράψω μικρούς και αφανείς ήρωες της μαθητικής καθημερινότητας, που η ζωή, με τις δοκιμασίες που τους επεφύλαξε, στην ουσία γιγάντωσε μέσα τους το καλό πείσμα, αυτό που ο Γ. Σεφέρης το παρομοιάζει με «απαραίτητη πρωινή γυμναστική»…

Φυσικά και δεν πρέπει να υποτιμούμε τις άριστες επιδόσεις των ολίγων διακριθέντων, αλλά ούτε όμως και να τις υπερτιμούμε.

Αναμφίβολα, το δίκαιο είναι να κρίνεται και να αξιολογείται ο καθένας όχι με το τελικό «σκορ» του, αλλά με κριτήριο τον αγώνα που κατέβαλλε και τις συνθήκες που καθόρισαν αυτόν τον αγώνα του.

Το σίγουρο πάντως είναι πως αυτοί οι χαρισματικοί μαθητές –είτε επιτυχόντες σε κάποια σχολή είτε όχι– είναι οι άδηλοι πρωταθλητές των εκάστοτε πανελληνίων. Πιστεύω πώς όλοι, όσοι τους γνωρίζουμε στον κύκλο μας, έχουμε την υποχρέωση να τους αποτίσουμε το φόρο τιμής που αξίζουν, με μια γενναία επιβράβευση, μια ζεστή αγκαλιά, ένα βλέμμα παραδοχής, ένα χαμόγελο περηφάνιας γι’ αυτό που κατάφεραν.

Έτσι, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, θα λάμπει πάντα το Φως της δικής τους Ψυχής, παράδειγμα και οδοδείκτης για όλους εμάς και κυρίως για τους επερχόμενους υποψηφίους.

 

Λουκάς Κασιάρας

φιλόλογος 1ο ΓΕΛ Πυλαίας

Αν πιστεύαμε

Είναι μερικές φορές που τα προβλήματα σε κυκλώνουν και οι δυσκολίες παρουσιάζονται μπροστά σου η μία μετά την άλλη.
Και είναι και μερικές φορές που αυτό που φοβάσαι είναι...ένα "φάντασμα" και κατοικεί στο μυαλό σου.
Σου γράφω γιατί και εγώ τρόμαξα από καταιγίδες που δεν ήρθαν ποτέ και σάστισα μπροστά στις μαύρες σκέψεις του νου.
Έχεις προσέξει ότι πιο εύκολα πιστεύουμε στο κακό που πρόκειται να έρθει, παρά στην ελπίδα και την αισιοδοξία;
Φοβόμαστε και τρέμουμε το μέλλον και το παρελθόν...
Φοβόμαστε μήπως επαναλάβουμε τα ίδια λάθη και με το μυαλό μας είμαστε ήδη πολύ μπροστά από τον αληθινό χρόνο.
Αν πιστεύαμε από καρδιάς στον Θεό, θα Του δίναμε την δυνατότητα να διαλέξει Εκείνος το δρόμο μας και όχι εμείς.
Θα Τον αφήναμε να προχωρήσει πρώτος μπροστά και να κάνει ότι εμείς δεν μπορούμε.
Θα "ξεφορτώναμε" όλους τους λογισμούς που μας τρομάζουν στην αγκαλιά Του και θα ξεκινούσαμε από την αρχή.
Γιατί Εκείνος δεν θέλει να φοβάσαι!
Γιατί δεν θέλει να ανησυχείς για όλα αυτά που θα έρθουν.
Γιατί θέλει να σου μάθει να Τον εμπιστεύεσαι.
Θέλει να έχεις ειρήνη στο νου και την καρδιά.
Γιαυτό, προσπαθήσε να δεις τα πράγματα λίγο πιο αισιόδοξα και μην μπλέκεσαι στα άσχημα παιχνίδια του νου, που τριγυρνάει συνεχώς και σε τρομάζει.

Λ.Κ.

Πηγή: http://dieyxontonagion.blogspot.gr/

το βρήκαμε εδώ http://lllazaros.blogspot.gr/2014/07/blog-post_3.html?spref=bl

ο Θεός ... αναβάλλει για αργότερα, επειδή δεν είμαστε έτοιμοι.

 …Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και στην πνευματική ζωή. Μπορεί δηλαδή να ζητήσουμε κάτι που υπερβαίνει τις πνευματικές μας δυνατότητες, τις αντοχές της ψυχής μας, κάτι που ξεπερνά τα μέτρα μας. Και ο Θεός βέβαια δεν το δίνει. Αναβάλλει για αργότερα, επειδή δεν είμαστε έτοιμοι.
Για ν’ αγωνιστούμε περισσότερο. Να προσευχηθούμε πιο πολύ. Να υψώνουμε τα χέρια μας δεητικά προς Αυτόν και με πόθο πολύ να παρακαλούμε. Μέχρι που να δυναμώσουν τα χέρια μας, για να μπορέσουν να δεχθούν το δώρο του Θεού και να το κρατήσουν, να το διαφυλάξουν ακέραιο και να το τιμήσουν.
(Απόσπασμα απ’το βιβλίο του π. Αστερίου Χατζηνικολάου"Η κραυγή μου προς Σε ελθέτω- Για να εισακούονται οι προσευχές μας)

H σκάλα του ουρανού

''Και έρχεται εκείνη η στιγμή στη ζωή σου, που χάνεις τη γη κάτω απο τ' πόδια σου. Τότε είναι που εμφανίζεται μια σκάλα απο τον ουρανό, φρόντισε να αντιληφθείς την ύπαρξη της, είναι ο Θεός που σου αποκαλύπτεται...''

Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία 

 

πηγή  http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr/2014/05/h.html?spref=bl

Μην τα παρατάς.

Απλά. Να στο πω απλά: Μην τα παρατάς. Ο,τιδήποτε σε κάνει να πιστεύεις ότι αξίζει τον κόπο, ο,τιδήποτε είναι καλό, ο,τιδήποτε κάνει την καρδιά σου αληθινά χαρούμενη, να το κυνηγήσεις. Μην το παρατάς. Τόσο απλά. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να αφήνουμε το χρόνο να κυλάει άσκοπα. Αδιάφορα. Είχες μια ευκαιρία να κάνεις τα πράγματα πιο όμορφα; Μην την αφήσεις να χαθεί! Για όνομα του Θεού! Ακόμη κι αν όλα είναι εναντίον σου, πάλεψέ το. Μ'ακούς; 

Η ελπίδα είναι πάντα εδώ. Και περιμένει να της χαμογελάσουμε. Γιατί εκείνη πάντα μας χαμογελάει απ'την απέναντι άκρη. Στον κάθε άνθρωπο που συναντούμε. Σε κάθε ευκαιρία μας. Σε κάθε μας ανάσα. Σε κάθε αναστεναγμό και δάκρυ. Σε κάθε μας εκ βαθέων προσευχή. 

Τα χέρια μας μπορούν να ζωγραφίσουν τους ανέμους. Η καρδιά μας -όσο πληγωμένη κι αν είναι- μπορεί ξανά να χαμογελάσει. Τα λουλούδια έξω απ'τον τάφο του Χριστού μάς δείχνουν το δρόμο. 

Η επαναστατημένη ομορφιά, η αθώα, μόνο αυτή μπορεί ν'αλλάξει τον κόσμο. Πίστεψέ το. Και θα δεις το πώς θ'αλλάξει με τον καιρό η αλήθεια σου. Αθόρυβα. Ταπεινά. Γλυκά.

http://aoratigonia.blogspot.gr