ΛΟΥΚΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ (ΝΕΤ «Στα άκρα», 3-6-2011)

'' Πίστη'' 'του Γεωργίου Δροσίνη

Πίστη

Δεν έχεις Πίστη, όταν τα στάχυα σου 
προσμένεις να γενούν σιτάρι,
κι από τ' άκαρπο δεντρί, που κέντρωσες, 
προσμένεις καρπερό βλαστάρι!

Πίστη έχεις, όταν από το χέρσωμα
κι από τα αστραποκαμένα ξύλα,
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους
και καταπράσινα τα φύλλα.

Δεν έχεις Πίστη, όταν, πηγαίνοντας
το δρόμο του βουνού, προσμένεις
να φτάσεις ως το ανάερο ψήλωμα
κάποιας κορφής μαρμαρωμένης.

Πίστη έχεις, όταν, αλυσόδετος,
μέσα από τα βάθη της αβύσσου,
προσμένεις ως τα ουράνια ελεύτερο
να φτερουγίσει το κορμί σου.

Δεν έχεις Πίστη, όταν τ' απόβραδο
προσμένεις να προβάλλουν τ' άστρα,
και με του πετεινού το λάλημα
να φέξη η αυγή ροδογελάστρα!

Πίστη έχεις, όταν- όσο αλόγιστο
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει-
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.

Δεν έχεις Πίστη, όταν, πιστεύοντας,
ρωτάς την κρίση και τη γνώση!
Δεν έχεις Πίστη, όταν την πίστη σου
στο λογικό έχεις θεμελιώσει!

Πίστη έχεις, όταν κάθε σου όνειρο 
το ανάφτεις στο βωμό της τάμα,
κι αν κάποιο τάμα σου είναι αδύνατο, 
προσμένεις να γενεί το θάμα.

το βρήκαμε εδώ  http://www.sophia-ntrekou.gr/2013/12/Pisti-G.Drosinis.html?spref=bl

Οταν εκκλησία και επιστήμη γίνονται ένα.

Οταν εκκλησία και επιστήμη γίνονται ένα: Οι σπουδαίοι επιστήμονες που πίστευαν βαθιά στον Θεό

Επιστήμη και θρησκεία θεωρούνται 

δύο αντικρουόμενα αντικείμενα. 

Πολλοί πιστεύουν πως ανάμεσα σε

 επιστήμονες και ανθρώπους της

 εκκλησίας, υπάρχει μια ατελείωτη 

κόντρα.
Στην πραγματικότητα όμως δεν

 υπάρχει αυτή η έντονη κόντρα.

 Αντιθέτως, μάλιστα, πάρα πολλοί 

επιστήμονες αφιερώθηκαν στις επιστήμες τους επειδή ήθελαν να... εξερευνήσουν παραπάνω αυτό που

 πιστεύουν. Να βρουν όση παραπάνω λογική μπορούν στην ανεξήγητη ύπαρξη του θεού, φτάνοντας 

έτσι λίγο πιο κοντά του.
Η αντιπαράθεση μεταξύ επιστήμης και θρησκείας, ήταν αποτέλεσμα της ανήσυχης φύσης των 

επιστημόνων αλλά και των ακραία συντηρητικών αντιλήψεων της εκκλησίας. Οι μεν ήθελαν να 

εξηγήσουν, κυρίως στους εαυτούς τους, τον λόγο που πιστεύουν σε κάτι ανώτερο, ενώ οι δε θεωρούσαν

... έγκλημα να «σκαλίζει» και να αμφισβητεί, κανείς αυτά που η εκκλησία θεωρεί ιερά.
Πλέον η εκκλησία έχει αναγκαστεί να παραδεχτεί την εγκυρότητα αλλά και την χρησιμότητα της 

επιστήμης. Μετά από χιλιάδες ανακαλύψεις από ανθρώπους που σε καμία περίπτωση δεν θεωρούνταν

 άθεοι, ο χώρος της εκκλησίας κατάλαβε πως δεν μπορεί πια να στέκεται εμπόδιο.

Ποιοι σπουδαίοι επιστήμονες ήταν βαθειά θρησκευόμενοι;
Νικόλαος Κοπέρνικος (1473-1543):
Ο αστρονόμος που για πρώτη φορά παρουσίασε ένα μαθηματικά τεκμηριωμένο σύστημα που εξηγούσε 

πως οι πλανήτες γυρνούν γύρω από τον Ηλιο, διατηρούσε πολύ στενή επαφή με την εκκλησία. Μάλιστα 

από το 1497 και για λίγα χρόνια υπήρξε ιερέας σε καθολική εκκλησία. Οι δημοσιεύσεις του περί ηλιακού 

συστήματος παρουσιάστηκαν το 1533 στο Βατικανό, υπό την έγκριση του Πάπα.
Γαλιλαίος Γαλιλέι (1564-1642):
Η κόντρα του Γαλιλαίου με την καθολική εκκλησία είναι από τις πιο χαρακτηριστικές διαμάχες επιστήμης

 και θρησκείας. Η δημοσίευση του για την μορφή και την λειτουργία του ηλιακού συστήματος... εξαγρίωσε 

τον Πάπα. Τα λεγόμενα του θεωρήθηκαν αντίθετα με αυτά της Βίβλου. Ο Γαλιλαίος ωστόσο, ήταν βαθειά 

θρησκευόμενος. Μάλιστα δήλωσε πως το έργο του είναι απλώς μια εναλλακτική ερμηνεία ων βιβλικών

 κειμένων, καθώς η Βίβλος είναι ολόσωστη.
Μπλεζ Πασκάλ (1623-1662):
Ο Γάλλος επιστήμονας, πέρα από μαθηματικός και φυσικός, ήταν και θεολόγος. Παρόλο που άφησε 

πίσω του ένα σπουδαίο επιστημονικό έργο, στην διάρκεια της ζωής του αφιερωνόταν όλο και περισσότερο 

στην θεολογία. Εγραψε πολλά βιβλία, με γνωστότερο το «Pensées», αφιερωμένα στην πίστη του. 

Οι τελευταίες του λέξεις, πριν πεθάνει, ήταν «Μάκαρι ο θεός να μην με εγκαταλείψει ποτέ».
Ισαάκ Νεύτωνας (1642-1727):
Το επιστημονικό έργο του Νεύτωνα είναι γνωστό. Πρόκειται για τον άνθρωπο που εξέλιξε όσο ελάχιστοι 

τον τομέα της φυσικής. Αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό, είναι η βαθειά του πίστη. Ο Νεύτωνας 

θεωρούσε πως οι αριθμοί ήταν ένα μέσο να ανακαλύψει κανείς το πλάνο του θεού. «Το σύστημα του 

Ηλίου, των πλανητών, των κομητών δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα μιας ανώτερης δύναμης» 

είχε γράψει, χωρίς όμως να ταυτίζεται με τις χριστιανικές αντιλήψεις.
Μάικλ Φάραντεϊ (1791-1867):
Ενας από τους σημαντικότερους επιστήμονες του 19ου αιώνα, ο άνθρωπος που με το έργο του για τον

 ηλεκτρομαγνητισμό άλλαξε τα δεδομένα του πλανήτη, ήταν αφοσιωμένος χριστιανός. Μάλιστα υπήρξε

 και μέλος μιας εκ των πιο γνωστών χριστιανικών ομάδων στην Αγγλία.
Αλμπερτ Αϊνστάιν (1879-1955):
Ο σπουδαίος φυσικός έχει φροντίσει με αρκετούς τρόπους να δείξει την πίστη του προς τον θεό. «Ο 

θεός δεν παίζει ζάρια» είχε δηλώσει για να εναντιωθεί στην αρχή της αβεβαιότητας. Ο Αϊνστάιν 

προσπαθούσε με κάθε τρόπο να συνδέσει θρησκεία και επιστήμη. «Η επιστήμη χωρίς την θρησκεία

 είναι κουτσή. Η θρησκεία χωρίς την επιστήμη είναι τυφλή» είχε πει χαρακτηριστικά.
Φυσικά, υπήρξαν και επιστήμονες που ποτέ δεν μπόρεσαν να αποδεχτούν την ύπαρξη μιας ανώτερης

 δύναμης, χωρίς αυτή να αποδεικνύεται αυστηρά. Ενας από αυτούς ήταν ο Μπέρτραντ Ράσελ, που σε

 δηλώσεις του είχε εναντιωθεί άμεσα στον Χριστιανισμό.

Πηγή: Οταν εκκλησία και επιστήμη γίνονται ένα: Οι σπουδαίοι επιστήμονες που πίστευαν βαθιά στον

 Θεό | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/232231/otan-ekklisia-kai-epistimi-ginontai-ena-oi-

spoydaioi-epistimones-poy-pisteyan-vathia#ixzz4NYPa4EL2

Read more: http://alliotikathriskeytika.blogspot.com/2016/10/blog-post_22.html#ixzz4QY3e61Sd

Francis Collins, Δ/της του Προγράμματος Ανθρωπίνου Γονιδιώματος (Η.Π.Α.): Γιατί πιστεύω στον Θεό

Δήλωση του Francis Collins, Δ/του του Προγράμματος Ανθρωπίνου Γονιδιώματος, στο CNN *

Είμαι επιστήμονας και πιστός και δεν βρίσκω καμία σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο. Ως διευθυντής του Προγράμματος Ανθρώπινου Γονιδιώματος έχω ηγηθεί συνεργασίας επιστημόνων για να διαβάσουμε τα 3,1 δισεκατομμύρια γράμματα του ανθρώπινου γονιδιώματος, του βιβλίου εντολών του DNA μας.

Ως χριστιανός βλέπω το DNA, κέντρο πληροφοριών όλων των ζώντων οργανισμών, σαν τη γλώσσα του Θεού και την κομψότητα και την πολυπλοκότητα των ίδιων των σωμάτων μας και της υπόλοιπης φύσης, ως αντανάκλαση του σχεδίου του Θεού. Ως μεταπτυχιακός φοιτητής στη φυσικοχημεία τη δεκαετία του 1970 ήμουν άθεος, μη βρίσκοντας λόγο να υποθέσω την ύπαρξη οποιασδήποτε αλήθειας, έξω από τα Μαθηματικά, τη Φυσική και τη Χημεία. Στη συνέχεια, όμως, πήγα στην Ιατρική Σχολή και εκεί αντιμετώπισα θέματα ζωής και θανάτου στο προσκέφαλο των ασθενών μου. Κάποτε, μια ασθενής μου, με ρώτησε: « Εσείς σε τι πιστεύετε γιατρέ ; ». Αυτό με προβλημάτισε και άρχισα να ψάχνω για απαντήσεις.

Αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι η επιστήμη, που αγαπούσα τόσο πολύ ήταν ανίκανη να απαντήσει σε ερωτήματα, όπως: « Ποιο είναι το νόημα της ζωής ; », « Γιατί είμαι εδώ ; », « Γιατί τα Μαθηματικά λειτουργούν έτσι κι αλλιώς ; ». « αν το σύμπαν έχει αρχή, ποιος το δημιούργησε ; », « Γιατί οι φυσικές σταθερές στο σύμπαν είναι τόσο λεπτά ρυθμισμένες, ώστε να επιτρέπουν τη δυνατότητα των σύνθετων μορφών ζωής ; », « Γιατί οι άνθρωποι έχουν την αίσθηση της ηθικής ; », « Τι συμβαίνει, όταν πεθαίνουμε ; ».

Είχα υποθέσει ότι η πίστη βασίζεται μόνο σε συναισθηματικά και παράλογα επιχειρήματα και έμεινα έκπληκτος, όταν ανακάλυψα, ότι μπορεί κάποιος να αναπτύξει πολύ ισχυρά επιχειρήματα για την πιθανότητα ύπαρξης του Θεού πάνω σε ένα αποκλειστικά λογικό υπόβαθρο. Η αρχική αθεϊστική μου βεβαιότητα, πως « ξέρω ότι δεν υπάρχει Θεός » αναδύθηκε τότε ως η πιο αβάσιμη εκδοχή.

Καθώς εύστοχα έχει παρατηρήσει ο Άγγλος συγγραφέας G.K. Chestetron, « ο αθεϊσμός είναι το πιο τολμηρό δόγμα, γιατί είναι η υποστήριξη μιας καθολικής άρνησης. Αλλά η λογική από μόνη της δεν μπορεί να αποδείξει την ύπαρξη του Θεού. Η Πίστη είναι λογική συν αποκάλυψη και αυτή αποκάλυψη απαιτεί σκέψη τόσο με το πνεύμα, όσο και με το μυαλό. Πρέπει να ακούσει κανείς τη μουσική, δεν φτάνει να διαβάσει μόνο τις νότες στο πεντάγραμμο. Τελικά ένα άλμα πίστης είναι απαραίτητο.

Για μένα, αυτό το άλμα ήρθε στο 27^ο έτος της ηλικίας μου, όταν η αναζήτηση για να μάθω περισσότερα για τον Θεό με οδήγησε στον Ιησού Χριστό. Εδώ παρουσιαζόταν ένα πρόσωπο με ισχυρότατες ιστορικές μαρτυρίες για τη ζωή του, το οποίο έκανε εκπληκτικές δηλώσεις σχετικά με την αγάπη προς τον πλησίον, οι δε ισχυρισμοί του, ότι ήταν γιος του Θεού απαιτούσαν να πάρω μιαν απόφαση, για το αν ήταν πλανεμένος ή ήταν όντως ο γιος του Θεού. Μετά από αντίσταση σχεδόν δύο χρονών έγινα ακόλουθος του Ιησού.

Ορισμένοι με ρώτησαν: « Δεν έχει εκραγεί το μυαλό σου; Μπορείς να αναζητείς το πώς λειτουργεί η ζωή, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της Γενετικής και της Μοριακής Βιολογίας και συγχρόνως να λατρεύεις ένα Δημιουργό Θεό; Δεν είναι η εξέλιξη και η πίστη στο Θεό ασυμβίβαστες ; Μπορεί ένας επιστήμονας να πιστεύει σε θαύματα, όπως η Ανάσταση ; ».

Στην πραγματικότητα δεν βρίσκω καμία σύγκρουση σ’ αυτά και το ίδιο συμβαίνει με το 40% των ενεργών επιστημόνων που δηλώνουν ότι είναι πιστοί. … Αλλά γιατί δεν θα μπορούσε η εξέλιξη να είναι το σχέδιο του Θεού για τη Δημιουργία ; Είναι αλήθεια ότι αυτό είναι ασυμβίβαστο με μία, κατά γράμμα ερμηνεία της Γένεσηςαλλά ακόμη κι ο Ιερός Αυγουστίνος δεν ήταν σίγουρος για την ακριβή ερμηνεία της καταπληκτικής αυτής ιστορίας της Δημιουργίας. Το να προσκολληθεί κανείς σε κατά γράμμα ερμηνείες … δεν είναι σοφό ούτε αναγκαίο … .

Εντυπωσιακή η ομολογία του Collins. Ακόμη και μέσα απ’ τα επιστημονικά οχυρά της αθεΐας αναδεικνύει η Αγαθότητα του Θεού επιστήμονες, οι οποίοι διακηρύττουν περίτρανα την πίστη τους! Θα ήταν ίσως χρήσιμο να γί

νουν δυο σχόλια.

 

Α. Ο Collins, όπως φαίνεται και στο βιβλίο του « Η γλώσσα του Θεού » αποδέχεται πλήρως τη θεωρία της Εξέλιξης. Ακριβώς λόγω της τοποθέτησής του αυτής, η ομολογία του κορυφαίου γενετιστή εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους χρησιμοποιούν τη θεωρία της εξέλιξης, σαν επιχείρημα εναντίον της πίστης.

Β. Το βιβλίο της Γένεσης  περιγράφει γεγονότα, τα οποία, σύμφωνα με τις σύγχρονες κοσμολογικές αντιλήψεις συνέβησαν σε διάστημα 14 δισεκατομμυρίων ετών. Το ιερό κείμενο αφιερώνει λίγες μόνο σελίδες για τα γεγονότα αυτά και η αφήγηση απευθύνεται σε ανθρώπους κάθε εποχής, μόρφωσης και ηλικίας. Κι ενώ το βιβλίο είναι Θεόπνευστο και η κάθε του λέξη έχει σημασία, δεν αποτελεί επιστημονικό εγχειρίδιο, παρ’ ότι περιέχει εντυπωσιακές επιστημονικές αλήθειες.

Η άπειρη σοφία του Θεού δεν μας έδωσε έτοιμες επιστημονικές απαντήσεις, μας έδωσε όμως την ικανότητα και τις αφορμές για επιστημονική διερεύνηση: «…πολλά απεσιώπησεν, τον ημέτερον νουν γυμνάζουσα προς εντρέχειαν ( ευστροφία ),εξ’ ολίγων αφορμήν παρεχόμενη επιλογίζεσθαι ( από λίγες αφορμές να συμπεράνουμε τα υπόλοιπα )…» γράφει ο Μέγας Βασίλειος. ( ΕΠΕ 4, 72/4 ).

Το μέλλον θα δείξει τι οδό ακολούθησε η Πανσοφία του Θεού για τη Δημιουργία της ζωής και του ανθρώπου. Ένα είναι σίγουρο. Ο Θεός δεν απειλείται από τις επιστημονικές ανακαλύψεις! « Ου γαρ ελαττούται η επί τοις μεγίστοις έκπληξις επειδάν ο τρόπος καθ’όν γίνεται τι των παραδόξων εξευρεθή » ( δεν μειώνεται ο θαυμασμός μας για τα μεγαλεία της δημιουργίας, όταν ανακαλυφθεί ο τρόπος με τον οποίο έγιναν ) λέγει ο Μ. Βασίλειος, Εις την Εξαήμερον, Ομιλία Α’ , 10.

«… Έχω βρει ότι υπάρχει μία θαυμάσια αρμονία στις συμπληρωματικές αλήθειες της Επιστήμης και της Πίστης. Ο Θεός της Βίβλου είναι επίσης, ο Θεός του γονιδιώματος. Ο Θεός μπορεί να βρεθεί στον καθεδρικό ναό ή στο εργαστήριο. Ερευνώντας τα μεγαλειώδη και θαυμάσια δημιουργήματα του Θεού, η Επιστήμη μπορεί να γίνει ένα μέσο λατρείας », καταλήγει ο Collins.

* Η συνέντευξη δόθηκε τον Απρίλιο του 2007. Χάρις στον Collins τα αποτελέσματα της μνημειώδους έρευνας στο ανθρώπινο γονιδίωμα διατέθηκαν ελεύθερα στη διεθνή κοινότητα. Ο Collins είναι διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας ( NIH) των Η.Π.Α. Στο βιβλίο του : « Η γλώσσα του Θεού. Ένας επιστήμονας δίνει μαρτυρία για την πίστη » ( Ελληνική έκδοση Παπαζήση ) κάνει εκτενέστατη ομολογία πίστης.

Πηγή : κ. Πετρουλέας Βασίλειος, Δρ. Φυσικός, Ε.ΚΕ.Φ.Ε. « Δημόκριτος »

το βρήκαμε εδώ http://ziogoukalliopi.blogspot.gr/2016/06/francis-collins.html

Σου είπαν δεν έχεις πίστη...

Πες μου πόσες φορές δεν άκουσες, ότι δεν έχεις πίστη αρκετή για αυτό υποφέρεις;

Πες μου πόσες φορές σου είπαν ότι εάν πήγαινες εκκλησία δεν θα είχες προβλήματα;

Με ρωτάς και εμένα. Λες πάτερ μήπως έχω κατάθλιψη γιατί δεν πιστεύω πολύ;

Δεν ξέρω, μα η απάντηση νομίζω ότι δίνετε μέσα από την εμπειρία της εκκλησίας. Όχι εκείνων που αυτάρεσκα λένε και πιστεύουν ότι είναι οι άνθρωποι της εκκλησίας, μα εκείνων που δίχως να το αισθάνονται πραγματώνουν την εκκλησία του Χριστού, όπως τον αθώο που ποτέ δεν θα νιώσει την βαθιά αγαθότητα του.

Εμένα λοιπόν αυτή εμπειρία με διδάσκει ότι ο Χριστός υπέφερε πάνω στον Σταυρό και πέθανε πρώτα για να αναστηθεί.

Η Παναγία μονίμως διωγμένη και κυνηγημένη γι αυτό που φέρει και είναι. Οι απόστολοι και οι μάρτυρες φυλακισμένοι και δια φρικτών μαρτυρίων παραδομένοι από τους δημίους της ιστορίας στον θάνατο.

Οι ερημίτες και ασκητές, σε ένα συνεχή αγώνα μαρτυρίου της συνειδήσεως και εσωτερικής νίψεως κ.ο.κ. Ο Άγιος Σιλουανός λένε πως δυο φορές σκέφτηκε να τερματίσει την ζωή του.

 

Πόνος και σε αυτούς; Ναι.

Γιατί η αγιότητα δεν καταργεί την ανθρωπινότητα. Ο Άγιος δεν είναι μόνο πνεύμα, γιατί έτσι θα ήταν φάντασμα, μα ούτε μόνο σώμα γιατί έτσι θα ήταν πτώμα.

 

Τότε θα μου πεις και τι αλλάζει μέσα στην εκκλησία;

Δεν αλλάζει το γεγονός ότι θα πονέσουμε αλλά το πώς θα πονέσουμε και τι προοπτική θα έχει αυτός ο πόνος. Το πως βιώνουμε τις καταστάσεις της οδύνης που έτσι κι αλλιώς θα έρθουν στην ζωή μας. Η εκκλησία, ο Χριστός, προσφέρουν ένα τρόπο ζωής που μεταμορφώνει τα πάντα. Η εκκλησία δεν είναι φυγή αλλά τρόπος να ζεις. Από την φωτιά θα περάσεις μα με τον Χριστό δεν θα καείς….

π. λίβυος

πηγή http://plibyos.blogspot.gr/2014/08/blog-post_21.html?spref=bl

'' Έρχου και ίδε ''

 

Η εμπειρία της γνωριμίας με τον Χριστό του Φιλίππου και του Ναθαναήλ περιγράφεται στη σημερινή περικοπή. Το επιχείρημα που προβάλλει ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ που απορεί γιατί πιστεύει ότι δεν μπορεί κάτι καλό να προέλθει από τη Ναζαρέτ, είναι αφοπλιστικό : '' Έρχου και ίδε '' , του λέει , προτείνοντάς του να δοκιμάσει την εμπειρία ο ίδιος , μόνος του. Ο Ναθαναήλ συμφωνεί. Στην σύντομη συνομιλία που ακολουθεί ο Ναθαναήλ εντυπωσιάζεται και ομολογεί τον Χριστό ως Υιό του Θεού και βασιλιά του Ισραήλ. Η πίστη του θεωρείται άδολη , γιατί προηγουμένως , έστω κι αν αμφέβαλλε για το πρόσωπο του Χριστού με βάση την καταγωγή του , ο Κύριος τον χαρακτήρισε αληθινά άδολο. εστιάζοντας στην προαίρεσή του και όχι στα λόγια του.

Έτσι , η πίστη στον Χριστό δεν είναι ιδεολογία , δεν είναι θέμα διανοητικής παραδοχής , είναι θέμα ανταπόκρισης ευθείας προαίρεσης σε προσωπική πρόσκληση ( '' έρχου '' ) , που καταλήγει σε αψευδή όραση ( ''ίδε '' ). Η πίστη χαρίζει υπόσταση στα μη βλεπόμενα αλλά ελπιζόμενα , καθιστώντας ικανό τον άνθρωπο να '' ελέγχει '' , να έχει γνώση γι`αυτά τα μη βλεπόμενα αλλά πραγματικά ( Εβρ. 11, 1 ).

ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΡΙΘ. ΦΥΛ. 10 (3171 )

πηγή http://eorakamen.blogspot.gr/2014/03/blog-post_9.html?spref=bl

Ο Θεός δεν είναι το συμπέρασμα σε μιά σειρά συλλογισμών, η λύση σ' ένα μαθηματικό πρόβλημα...

      Στο «Σύμβολο της Πίστεως» δεν λέμε, «Πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος Θεός»· λέμε, «Πιστεύω εις ένα Θεόν». Ανάμεσα στην πίστη ότι και στην πίστη εις υπάρχει μια κρίσιμη διάκριση. Μου είναι δυνατό να πιστεύω ότι κάποιος ή κάτι υπάρχει κι όμως αυτή η πεποίθηση να μην έχει πρακτικό αποτέλεσμα στη ζωή μου. Μπορώ ν' ανοίξω τον τηλεφωνικό κατάλογο του Wigan και να διαβάσω εξονυχιστικά τα ονόματα που είναι καταχωρημένα στις σελίδες του· και καθώς διαβάζω, είμαι προετοιμασμένος να πιστέψω ότι μερικοί (ή ακόμη κι οι περισσότεροι) απ' αυτούς τους ανθρώπους πράγματι υπάρχουν. Αλλά δεν γνωρίζω κανέναν απ' αυτούς προσωπικά, ποτέ δεν έχω επισκεφθεί το Wigan, κι έτσι η πεποίθησή μου ότι υπάρχουν δεν έχει για μένα καμιά σημασία. Αντίθετα, όταν λέω σ' ένα πολυαγαπημένο φίλο, «σε πιστεύω», κάνω κάτι πολύ περισσότερο από το να εκφράσω την πεποίθηση ότι αυτό το πρόσωπο υπάρχει. «Σε πιστεύω» σημαίνει: στρέφομαι σε σένα, ακουμπώ πάνω σου, σ' εμπιστεύομαι απόλυτα και ελπίζω σε σένα. Και αυτό είναι που λέμε στο Θεό μέσα στο «Πιστεύω».

Η πίστη στο Θεό, λοιπόν, δεν μοιάζει καθόλου με το είδος της λογικής βεβαιότητας που πετυχαίνουμε στην Ευκλείδεια γεωμετρία. Ο Θεός δεν είναι το συμπέρασμα σε μιά σειρά συλλογισμών, η λύση σ' ένα μαθηματικό πρόβλημα. Το να πιστεύεις στο Θεό δεν είναι το να δέχεσαι τη δυνατότητα της ύπαρξής του επειδή μας έχει «αποδειχθεί» με κάποιο θεωρητικό επιχείρημα, αλλά είναι το να εμπιστευτούμε τον Ένα που ξέρουμε και αγαπάμε. Η πίστη δεν είναι η υπόθεση πως κάτι ίσως είναι αλήθεια, αλλά η βεβαιότητα ότι κάποιος είναι εκεί.

Επειδή η πίστη δεν είναι λογική βεβαιότητα αλλά προσωπική σχέση, και επειδή αυτή η προσωπική σχέση είναι ακόμη πολύ ατελής στον καθένα μας κι έχει ανάγκη να εξελίσσεται συνέχεια είναι δυνατό να συνυπάρχει η πίστη με την αμφιβολία. Αυτά τα δύο δεν αποκλείονται αμοιβαία.

Ίσως υπάρχουν μερικοί που με τη χάρη του Θεού κρατούν σ' όλη τους τη ζωή την πίστη ενός μικρού παιδιού, που τους δίνει την ικανότητα να δέχονται ανερώτητα όλ' αυτά που έχουν διδαχτεί. Για τους περισσότερους όμως, από εκείνους που ζουν σήμερα στη Δύση, μια τέτοια διάθεση απλώς δεν είναι δυνατή. Πρέπει να οικειοποιηθούμε την κραυγή, «Κύριε, πιστεύω· βοήθει μου τη απιστία» (Μαρκ. 9,24). Για πάρα πολλούς από μας αυτή θα παραμείνει η διαρκής μας προσευχή ως αυτές τις πύλες του θανάτου. Κι όμως η αμφιβολία καθαυτή δεν δείχνει έλλειψη πίστης. Ίσως σημαίνει το αντίθετο -ότι η πίστη μας είναι ζωντανή και αυξανόμενη. Γιατί η πίστη δεν συνεπάγεται μακαριότητα αλλά ριψοκινδύνευμα, όχι απομόνωση από το άγνωστο αλλά πορεία άφοβη για να το συναντήσουμε. Εδώ ένας Ορθόδοξος Χριστιανός θα μπορούσε πρόθυμα να οικειοποιηθεί τα λόγια του Επισκόπου J.Α.Τ. Robinson: « Η πράξη της πίστης είναι ένας ασταμάτητος διάλογος με την αμφιβολία». Όπως σωστά λέει ο Thomas Merton· Η πίστη είναι μια πηγή αμφιβολίας και πάλης πριν γίνει μια πηγή σιγουριάς και γαλήνης.»

Η πίστη, λοιπόν, δείχνει μια προσωπική σχέση με το Θεό· μια σχέση που, αν και είναι όλο ατέλεια και δισταγμό, δεν είναι καθόλου λιγότερο πραγματική. Είναι το να γνωρίσεις το Θεό όχι σαν θεωρία ή σαν μια αφηρημένη αρχή, αλλά σαν ένα πρόσωπο. Το να γνωρίζεις ένα πρόσωπο είναι κάτι πολύ περισσότερο από το να γνωρίζεις γεγονότα σχετικά μ' αυτό το πρόσωπο. Το να γνωρίζεις ένα πρόσωπο ουσιαστικά σημαίνει να το αγαπάς· δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή γνώση των άλλων προσώπων δίχως αμοιβαίαν αγάπη. Δεν έχουμε καμιάν άληθινή γνώση εκείνων που μισούμε. Εδώ, λοιπόν, είναι οι δυο λιγότερο παραπλανητικοί τρόποι να μιλάμε για το Θεό που υπερβαίνει την αντίληψή μας: είναι προσωπικός, και είναι αγάπη. Και αυτοί βασικά είναι δυό τρόποι για να πούμε το ίδιο πράγμα. Ο τρόπος μας για να μπούμε στο μυστήριο του Θεού είναι μέσω της προσωπικής αγάπης. Όπως λέγει ο Γνόφος Αγνωσίας, «Θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο αγάπης αλλά όχι αντικείμενο σκέψης. Με την αγάπη μπορεί να τον συλλάβουμε και να τον κρατήσουμε αλλά με τη σκέψη ποτέ».

Σα μιαν αμυδρή ένδειξη αυτής της προσωπικής αγάπης που επικρατεί ανάμεσα στον πιστό και στο Αντικείμενο της πίστης του, ας πάρουμε τρία παραδείγματα ή λεκτικές εικόνες. Το πρώτο είναι από μιαν αφήγηση του 2ου αι., από το μαρτύριο του αγ. Πολυκάρπου. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες μόλις έχουν φτάσει για να συλλάβουν τον ηλικιωμένον Επίσκοπο Πολύκαρπο, και να τον πάρουν εκεί όπου ξέρει ότι πρέπει να είναι ο θάνατός του:

Όταν άκουσε ότι είχαν φτάσει, κατέβηκε και μίλησε μαζί τους. Όλοι τους έμειναν έκπληκτοι από τη μεγάλη του ηλικία και την ηρεμία του, και απορούσαν γιατί οι αρχές ήθελαν τόσο επίμονα να συλλάβουν έναν ηλικιωμένο σαν κι αυτόν. Αμέσως έδωσ' εντολή να τους φέρουν φαγητό και ποτό, όσο ήθελαν, αν και ήταν αργά· και τους ζήτησε να του επιτρέψουν να προσευχηθεί μία ώρα ανενόχλητος. Όταν συμφώνησαν, σηκώθηκε όρθιος και προσευχήθηκε, και ήταν τόσο γεμάτος απ' τη χάρη του Θεού, ώστε για δυο ώρες δεν μπορούσε να σιωπήσει. Καθώς εκείνοι άκουγαν είχαν γεμίσει από θαυμασμό, και πολλοί απ' αυτούς λυπόντουσαν που είχαν έρθει να συλλάβουν ένα τέτοιο άγιον άνθρωπο. Εκείνος θυμήθηκε ονομαστικά όλους όσους είχε ποτέ συναντήσει, μεγάλους και μικρούς, φημισμένους ή άγνωστους, και ολόκληρη την Καθολική Εκκλησία σ' όλο τον κόσμο.

Τόσο φλογερή είναι η αγάπη του για το Θεό, και για όλο το ανθρώπινο γένος εν Θεώ, ώστε αυτή τη στιγμή την κρίσιμη ο άγ. Πολύκαρπος σκέφτεται μόνο τους άλλους και όχι τον προσωπικό του κίνδυνο. Όταν ο Ρωμαίος κυβερνήτης του λέει να σώσει τη ζωή του αρνούμενος το Χριστό, απαντά: «Ογδονταέξη χρόνια τον υπηρέτησα και δεν μ' έβλαψε σε τίποτε. Πώς μπορώ λοιπόν να βλαστημήσω το Βασιλιά μου, που μ' έσωσε;»

Το δεύτερο παράδειγμα το δίνει ο άγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος τον 11ον αιώνα, που περιγράφει πώς ο Χριστός του αποκαλύφθηκε σ' ένα όραμα φωτός:

Έλαμψες πάνω μου μ' εκτυφλωτική λαμπρότητα και, έτσι φάνηκε, μου παρουσιάστηκες μέσα στην ολότητά σου καθώς μ' όλο μου το είναι σε ατένιζα διάπλατα. Και όταν είπα, «Κύριε, ποιος είσαι»; τότε ευαρεστήθηκες να μιλήσεις για πρώτη φορά με μένα τον άσωτο. Με τι απαλότητα μου μίλησες, καθώς στεκόμουν έκπληκτος και γεμάτος τρόμο, καθώς στοχάστηκα για λίγο μέσα μου, στον εαυτό μου και είπα: «Τι σημαίνει αυτή η δόξα και αυτή η εκθαμβωτική λαμπρότητα; Πώς συμβαίνει να έχω διαλεχτεί εγώ για να δεχτώ τόσο μεγάλη ευλογία;» «Είμαι ο Θεός», απάντησες, «που έγινα για χάρη σου άνθρωπος· και επειδή μ' έχεις αναζητήσει μ' όλη σου την καρδιά, από τώρα και πέρα θα είσαι ο αδερφός μου, ο συγκληρονόμος μου και ο φίλος μου».

Το τρίτο είναι μια προσευχή γραμμένη από ένα Ρώσσο Επίσκοπο του 17ου αι., τον άγ. Δημήτριο του Rostov:

Έλα, Φως μου, και φώτισε το σκοτάδι μου.
Έλα, Ζωή μου, και αναζωογόνησέ με απ' το θάνατο.
Έλα, Γιατρέ μου, και γιάτρεψε τις πληγές μου.
Έλα, Φλόγα της Θείας αγάπης και κάψε
τ' αγκάθια των αμαρτιών μου, φωτίζοντας
την καρδιά μου με τη φλόγα της αγάπης σου.
Έλα, Βασιλιά μου, κάθησε πάνω στο θρόνο
της καρδιάς μου κι εκεί βασίλεψε.
Γιατί εσύ μόνος είσαι ο Βασιλιάς μου κι ο Κύριός μου.

Κάλλιστος Γουέαρ, Επίσκοπος Διοκλείας

ΠΗΓΗ

το βρήκαμε εδώ   http://enorion.blogspot.gr/2013/12/blog-post_26.html?spref=bl 

Νοημοσύνη και εμπιστοσύνη

 

'Η ανθρώπινη λογική, η κοινή λογική, δεν είναι αρκετή για να ζήσουμε σωστά. Αν εμπιστευθούμε μόνο τη νοημοσύνη μας, ο Θεός μας 'εγκαταλείπει': "Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, αφού τα ξέρετε όλα". Αν θέλουμε να Τον ακολουθήσουμε και να συμμορφωθούμε με κάποιον λόγο, ακόμη κι αν αυτός μας φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι είναι αντίθετος στην κοινή λογική, αν έχουμε εμπιστοσύνη σ' Αυτόν, ο Ίδιος ο Θεός θα τακτοποιήσει τα πράγματα με έναν τρόπο θετικό για μας. Έτσι, θα είναι φρόνιμο να μην έχουμε υπερβολική εμπιστοσύνη στη δική μας νοημοσύνη. Το μυστήριο της υπακοής είναι αληθινά μια πλευρά από τις πιο σοβαρές, γιατί έτσι θα μπορέσουμε να φθάσουμε στη σωτηρία μας, όντως έτοιμοι, όπως λέει η προσευχή, να λέμε: "Γενηθήτω το θέλημά Σου".

[Γέροντος Σωφρονίου, ομιλίες υπό έκδοση]

πηγή http://iaspis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_20.html

Απλή σύμπτωση;

Πωλ Ντέϊβις (Βρετανός αστροφυσικός): «Για μένα, υπάρχουν ισχυρές αποδείξεις ότι κάτι συμβαίνει πίσω απ’ όλα αυτά… Μοιάζει σαν κάποιος να έχει ρυθμίσει λεπτομερώς τους αριθμούς της φύσης, προκειμένου να συνθέσει το Σύμπαν… Η εντύπωση (ύπαρξης) σχεδιασμού είναι συντριπτική.» «Οι νόμοι [της φυσικής] ... μοιάζουν να είναι προϊόν ενός εξαιρετικά ευφυούς σχεδίου... Το Σύμπαν πρέπει να έχει κάποιο σκοπό.»

Αλαν Σάντετζ (βραβείο αστρονομίας Crawford):«Το βρίσκω πολύ απίθανο μια τέτοια τάξη να προήλθε από το χάος. Πρέπει να υπάρχει κάποια οργανωτική αρχή. Για μένα, ο Θεός είναι μυστήριο, αλλά είναι και η εξήγηση του θαύματος τής ύπαρξης – τού γιατί υπάρχει κάτι αντί για τίποτε»

Τζων Οκήφ(αστρονόμος της NASA): «Με αστρονομικά μέτρα, είμαστε μια παραχαϊδεμένη, πολυαγαπημένη ομάδα πλασμάτων... Αν το Σύμπαν δεν είχε φτιαχτεί με μια απολύτως καθοριστική ακρίβεια, δεν επρόκειτο ποτέ να υπάρξουμε. Είναι η γνώμη μου, πως αυτές οι συγκυρίες δείχνουν πως το σύμπαν δημιουργήθηκε για να το κατοικεί ο άνθρωπος.»

Τζωρτζ Γρήνστάϊν (αστρονόμος):«Καθώς επιβλέπουμε όλες τις αποδείξεις, η σκέψη επίμονα εγείρεται, πως κάποιος υπερφυσικός παράγοντας – ή –μάλλον- Παράγοντας, πρέπει να εμπλέκεται. Είναι δυνατόν, έτσι ξαφνικά, άθελά μας, να σκοντάψαμε πάνω σε επιστημονικές αποδείξεις της ύπαρξης ενός Υπέρτατου Όντος; Μήπως ο Θεός ήταν αυτός που επενέβη και τόσο προνοητικά χειροτέχνησε τον Κόσμο προς όφελός μας;

Άρθουρος Έντιγκτον (αστροφυσικός): «Η ιδέα ενός συμπαντικού νοός ή Λόγου θα ήταν, νομίζω, ένα μάλλον εφικτό συμπέρασμα εν όψει της παρούσης καταστάσεως της επιστημονικής θεωρίας.»

Αρνώ Πενζίας (Βραβείο Νόμπελ Φυσικής): «Η Αστρονομία μας οδηγεί σε ένα μοναδικό συμβάν, ένα σύμπαν που δημιουργήθηκε εκ του μηδενός, που διαθέτει εκείνη την πολύ λεπτή ισορροπία που χρειάζεται για να παρέχονται οι ακριβείς συνθήκες που επιτρέπουν την ζωή, και που έχει ένα υποκείμενο(‘υπερφυσικό’, θα το έλεγε κανείς) σχέδιο.»

Ρότζερ Πένροουζ (μαθηματικός και συγγραφέας): «Εγώ θα έλεγα πως το σύμπαν έχει κάποιο σκοπό. Δεν βρίσκεται εκεί, έτσι, κάπως, κατά τύχη.»

Τόνυ Ρόθμαν (φυσικός): «Όταν είμαστε αντιμέτωποι με την τάξη και την ομορφιά του σύμπαντος και τις περίεργες συμπτώσεις της φύσης, είναι μεγάλος ο πειρασμός, να κάνουμε το άλμα της πίστεως από την επιστήμη στην θρησκεία. Είμαι σίγουρος πως πολλοί φυσικοί το επιθυμούν.Πόθος μου είναι, να το παραδέχονταν αυτό.»

Βέρα Κιστιακόφσκυ (φυσικός Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασσαχουσέτης) «Η αριστουργηματική τάξη που αναδεικνύεται από την επιστημονική μας κατανόηση του φυσικού κόσμου,προϋποθέτει το Θείο.»

 

πηγή http://samakos9.blogspot.gr/2013/10/blog-post_22.html?spref=bl

 

Υπάρχει Ζωή μετά τη Γέννηση;

Ένα κείμενο άγνωστου συντάκτη, προερχόμενο από τη Γερμανία.

 

Στην κοιλιά της εγκύου, δύο έμβρυα συνομιλούν. Το ένα είναι σκεπτικιστής, το άλλο γεμάτο εμπιστοσύνη και πίστη.

Tο γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ρωτάει: "Και πιστεύεις πραγματικά σε μια ζωή μετά τη γέννηση;"

Το έμβρυο που πιστεύει, απαντά: "Ασφαλώς, ναι. Για μένα είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννησή μου. Η ζωή εδώ, είναι μόνο για να μας μεγαλώνει, ώστε να μπορούμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή μετά τη γέννησή μας, έτσι ώστε να είμαστε αρκετά δυνατά για ό,τι μας περιμένει μετά."

Ο μικρός σκεπτικιστής έχει εκνευριστεί: "Αυτό είναι αρκετά ανόητο. Δεν υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση. Πώς θα έμοιαζε μια τέτοια ζωή, ούτως ή άλλως;"

Ο μικρός πιστός όμως, υποστηρίζει: "Δε γνωρίζω. Αλλά σίγουρα θα έχει πολύ περισσότερο φως από εδώ. Και ίσως να στεκόμαστε στα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα μας!"

Το γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ξεσπάει: "Ένα μάτσο ανοησίες! Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το περπάτημα. Και φαγητό με το στόμα είναι πραγματικά μια εντελώς γελοία ιδέα – έχουμε τον ομφάλιο λώρο, που μας τροφοδοτεί αρκετά καλά, ήδη! Αυτό από μόνο του μας δείχνει ότι η ζωή μετά τη γέννηση είναι αδύνατη: ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός!"

Ο μικρός πιστός παραμένει ακλόνητος: "Είναι όντως δυνατή. Απλά μπορεί να είναι λίγο διαφορετική από ό,τι είμαστε εδώ."

Ο μικρός σκεπτικιστής σιγά-σιγά χάνει την υπομονή του μπροστά σε τόση χαζομάρα: "Κανείς και εννοώ ποτέ κανείς, δεν ήρθε πίσω μετά τη γέννηση! Ρίξε μια ματιά σε αυτό: η γέννηση είναι απλά το Τέλος της Ζωής. Τελεία και παύλα. Και κάτι ακόμα για σένα και τα τρελά όνειρά σου: Η ζωή είναι μία μεγάλη σκοτούρα μέσα στο σκοτάδι, αυτό είναι!"

Ο μικρός πιστός δεν το αφήνει έτσι: "Το παραδέχομαι ότι δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς είναι η ζωή μετά τη γέννηση… αλλά σε κάθε περίπτωση εμείς θα δούμε τελικά τη μητέρα μας και αυτή θα μας φροντίσει."

Ο σκεπτικιστής γούρλωσε τα μάτια του: "Μητέρα! Πιστεύεις στη μητέρα; Είναι γελοίο! Με συγχωρείς, αλλά… πού είναι αυτή, θα ήθελα να σε ρωτήσω;"

Ο μικρός πιστός κάνει μια χειρονομία με το χέρι: "Αυτή είναι εδώ! Παντού γύρω μας. Ζούμε μέσα σ' αυτήν, καθώς και μέσω αυτής. Χωρίς αυτήν εμείς δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχουμε!"

Ο μικρός σκεπτικιστής δεν είναι δυνατόν τώρα να συγκρατηθεί: "Αυτό φτάνει πραγματικά το αποκορύφωμα της ανοησίας. Και για κανένα λόγο δεν μπορώ να δω πουθενά τη μητέρα σου. Ούτε ένα κομμάτι της – είναι αρκετά προφανές – διότι απλά: δεν υπάρχει!"

Το μικρό που πιστεύει, κουνάει το κεφάλι του και κλείνει τα μάτια: "Μερικές φορές, όταν είμαστε πολύ ήσυχα, την ακούω να τραγουδά. Ή να χαϊδεύει τον κόσμο μας. Νιώθω και έχω την αίσθηση και πιστεύω σταθερά, ότι η γέννηση είναι ένα μεγάλο νέο ξεκίνημα!"

 

 

http://www.agiazoni.gr/article.php?id=98789423390891146745

Πίστη - Γνώση

     Η σύγκριση αυτού που μας προσφέρει η Πίστη έναντι στη Γνώση είναι ότι ένα δοχείο νερό στην έρημο σε σχέση με ένα βουνό χρυσάφι στον ίδιο τόπο.(Τολστόι)