W. Shakespeare: «Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου»...

Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!

Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!
Κι η λύπη, όταν την ξυπνάς, γίνεται θάνατος!

Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.

Θα 'θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.
Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.

Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.
Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ.

Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.

Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ.

Ή μήπως μπορώ ό,τι θέλω;

-----------------------

Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα

κι η ομορφιά και η ασχήμια
μας κοιτούν κατάματα.

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται

William Shakespeare

 mixanitouxronou

 

πηγή http://hamomilaki.blogspot.gr/2015/01/william-shakespeare.html?spref=bl

Ένας δυνατός αντίπαλος . . . ο εαυτός μας !

 

Τελικά, η μνήμη και το μυαλό μας είναι, από την πλευρά του εαυτού μας, ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχουμε.

Όσο κι΄ αν παλέψουμε μαζί τους, όσο κι΄ αν τους βάλουμε στο περιθώριο, όσο κι΄ αν τα αγνοήσουμε, και προσπαθήσουμε να μην δίνουμε σημασία στις σκέψεις και στις αναμνήσεις μας, τίποτα δεν μπορούμε να επιτύχουμε.

Είναι κι΄ αυτό, ένα απ΄ τα ισχυρά τεχνάσματα του πονηρού, να μας κρατά δέσμιους με το παρελθόν, να μας ρίχνει στην κατάθλιψη και την απελπισία, να μας κάνει να μην βλέπουμε με αισιοδοξία την πορεία της ζωής μας,

και την σημασία του κάθε γεγονότος του κάθε πόνου, της κάθε θλίψης, σαν ένα γεγονός που ο Θεός και η Θεία Του Πρόνοια, επέτρεψαν να μας συμβούν, με σκοπό την πνευματική μας ωφέλεια, και την προσωπική μας σωτηρία.

Ότι όμως και να συμβαίνει στην πορεία της ζωής μας, δεν είμαστε ποτέ μόνοι , στον δύσκολο τούτο αγώνα .
Έχουμε συνοδοιπόρο, και σύμμαχο σε κάθε μάχη, Τον Αγαπημένο μας Ιησού Χριστό.

Μας θωρακίζει με δύναμη ισχυρή, μας ενισχύει με υπομονή κι΄ ελπίδα, μας συντροφεύει και μας κρατά όρθιους στο φύσημα του ανέμου, στην καταιγίδα των πειρασμών, στην επανάσταση του εαυτού μας, του μυαλού μας, της σάρκας μας ...

πηγή  http://trelogiannis.blogspot.gr/

Ενοχικά παθήματα....

                         Σκέφτηκες ποτέ ότι ίσως πίσω από τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε, υπάρχει μια αυτοκαταστροφική δύναμη εντός μας, που ακυρώνει την χαρά από την ζωή μας; Ότι μπορείς να εκεί βαθιά στις αθέατες πλευρές της καρδιάς σου, να πιστεύεις ότι το μόνο που θα έπρεπε να υπάρχει στην ζωή σου, είναι ο πόνος, η οδύνη, τόσο γιατί μόνο αυτό αξίζεις, αλλά και γιατί μέσα από αυτήν, θα πληρώνεις το κακό που έχεις “κάνει” ή σου έχουν πει ότι έχεις δημιουργήσει;

Μήπως τελικά δεν είναι ο Θεός η αιτία των παθημάτων μας, όπως τόσο πολύ καλά μας έχουν πείσει; Μήπως αντιθέτως η αγάπη του Θεού είναι αυτή που σκεπάζει τα λάθη μας, που απαλύνει τις πληγές της ύπαρξης μας; που περικρατά την κουρασμένη εκ των αστοχιών και αυτοκαταστροφικών επιλογών ψυχή μας; Γιατί να πιστέψω σε ένα Θεό που κατασκευάζει ασθένειες, ατυχήματα, προβλήματα, πόνο και οδύνη, και να μην κατανοήσω μέσα στης καρδιάς την επίγνωση ότι ο Θεός μόνο αγάπα, συγχωρά, σκεπάζει, φροντίζει, θεραπεύει και αναπαύει βαθιά έως αναστάσεως;

… Μηδεὶς πειραζόμενος λεγέτω ὅτι ἀπὸ Θεοῦ πειράζομαι· ὁ γὰρ Θεὸς ἀπείραστόςἐστι κακῶν, πειράζει δὲ αὐτὸς οὐδένα. ἕκαστος δὲ πειράζεται ὑπὸ τῆς ἰδίαςἐπιθυμίας ἐξελκόμενος καὶ δελεαζόμενος· εἶτα ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσα τίκτειἁμαρτίαν, ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον...(Ιακώβου Επιστολή α.13-15).

Ίσως γιατί κάπου και σε κάποιον θέλω να μεταθέσω την ευθύνη της ζωής μου ή την αδυναμία μου να υπάρξω κάτι άλλο από αυτό που τελικά είμαι. Θέλω κάποιον να κατηγορήσω. Έτσι βρίσκω τον Θεό, που στο πρόσωπο του, ενοχοποιώ την ίδια την ζωή, εμένα τον ίδιο και ολάκερο τον κόσμο, ώστε να είναι βέβαιο ότι εγώ θα είμαι πλέον ο μοναδικός δίκαιος και αδικημένος συνάμα.

Όμως εάν μετανοήσεις την εσωτερική ματιά σου, εάν δεις λίγο διαφορετικά, με το βλέμμα του Χριστού μας, με μια πιο φωτισμένη διαυγή ματιά την ζωή σου, ίσως τότε να μπορέσεις να κατανοήσεις ότι σε έχουν γεμίσει ενοχές ή ότι ο ίδιος αισθάνεσαι ένοχος με αποτέλεσμα να ακυρώνεις κάθε χαρά στην ζωή, έχοντας την υποσυνείδητη πεποίθηση ότι δεν δικαιούσαι να περνάς καλά; Και ένα ένοχος τι θέλει; Θέλει εξιλασμό για να λυτρωθεί. Να πληρώσει ζητάει τίμημα ακριβό κι ας μην το καταλαβαίνει με την πρώτη ανάγνωση της καρδιάς του.

Τότε να δεις πόσο εφευρετικός γίνεται ο εαυτό μας στην αυτοκαταστροφική διάθεση. Τότε να δεις πως ακυρώνεις κάθε σου βήμα προς το μετά στην σκιά του τότε. Τότε να δεις πως δημιουργείς και διαμορφώνεις όρους και πραγματικότητες, ώστε ποτέ να μην γελάσεις παραπάνω από μια ώρα….

παπα-Λίβυος

το βρήκαμε εδώ http://proskynitis.blogspot.gr/2014/05/blog-post_7548.html?spref=bl

Τίποτε δὲν εἶναι τυχαῖο…

Τίποτε δὲν είναι τυχαίο. Στενοχώρια και ασθένειες– Νὰ ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δὲν ἔγινε εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχε. Ὅλα ἔχουν τὸν σκοπό τους. Καὶ τίποτα δὲν γίνεται χωρὶς νὰ ὑπάρχει αἰτία. Οὔτε μιὰ πευκοβελόνα δὲν πέφτει ἀπὸ τὸ πεῦκο ἂν δὲν θέλει ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ μὴ στενοχωριέσαι γιὰ ὅ,τι σοῦ γίνεται. Ἔτσι ἁγιαζόμαστε.

Νά! Ἐσὺ στενοχωριέσαι μὲ τὰ πρόσωπα τοῦ σπιτιοῦ σου καὶ βασανίζεσαι πότε μὲ τὴ γυναίκα σου καὶ πότε μὲ τὰ παιδιά σου. Αὐτὰ εἶναι ὅμως ποὺ σὲ κάνουν καὶ ἀνεβαίνεις πνευματικὰ ψηλά… Ἂν δὲν ἦσαν αὐτοί, ἐσὺ δὲν θὰ προχωροῦσες καθόλου. Σοῦ τοὺς ἔχει δώσει ὁ Θεὸς γιὰ σένα. Μὰ θὰ μοῦ πεῖς-συνέχισε ὁ Γέροντας- εἶναι καλὸ νὰ ὑποφέρουμε ἀπὸ τοὺς ἀγαπημένους μας; Ἔ! Ἔτσι τὸ θέλει ὁ Θεός. Καὶ ἐσὺ εἶσαι εὐαίσθητος πολὺ, καὶ ἀπὸ τὴ στενοχώρια σου, σοῦ πονάει τὸ στομάχι σου καὶ ἡ κοιλιά σου ἐκεῖ χαμηλά.

– Ναί, μὰ εἶναι κακὸ, Παππούλη, νὰ εἶναι κάποιος εὐαίσθητος;

– Ναί, εἶναι κακὸ νὰ εἶναι κανεὶς πολὺ εὐαίσθητος σὰν ἐσένα,γιατὶ μὲ τὴ στενοχώρια δημιουργεῖς διάφορες σωματικὲς ἀρρώστιες. Δὲν ξέρεις ἀκόμα ὅτι καὶ ὅλες οἱ ψυχικὲς ἀρρώστιες εἶναι δαιμόνια;

– Ὄχι…

– Ἔ, μάθε το τώρα ἀπὸ μένα…

πηγή http://neotitathiras.blogspot.gr/2014/05/blog-post_9911.html?spref=bl

ΗΛΙΘΙΑ ΛΗΘΗ

 Αν δεν σκεφτείς,
όλα είναι όντως προβλήματα.

Αν όμως το καλο-σκεφτείς,
λίγα είναι τα όντως προβλήματα.
Τα περισσότερα είναι κυρίως
σενάρια και λογισμοί,
αναμνήσεις, φοβίες,
παρερμηνείες, ...
ανασφάλειες,
φαντάσματα.

Κι όλα ξεκινούν απ' τον άρρωστο νου,
που δεν βλέπει φωτισμένα,
δεν ερμηνεύει ψύχραιμα,
δεν διαθέτει ανδρεία
ούτε επίγνωση.

Κι έτσι, όλο φοβάται,
όλο πλάθει σενάρια,
όλο καταρρέει.

Αν ήξερες τη δόξα σου,
την ιερότητα της καταγωγής σου,
το ακαταμάχητο της εν Χριστώ δύναμής σου,
και αν θυμόσουν όλα όσα λέει το Ευαγγέλιο
για τη θεϊκή πλάση σου,
ή - έστω, ρε παιδί μου- όσα τραγουδά η Ελεωνόρα
για την ¨Επιμονή σου¨,
τότε θα άντεχες,
θα πετούσες,
θα γελούσες,
δεν θα φυτοζωούσες,
μα θα ζούσες μ' ένα τραγούδι ηρωικό
διαρκώς στα χείλη σου.

Δεν είναι τυχαίο
που οι άγιοι
μάς τονίζουν διαρκώς πως η ψυχή μας πάσχει
από άγνοια και λήθη.

Δηλ, δεν ξέρει.
Ή, ξέρει μεν,
αλλά διαρκώς ξεχνά.

Λάβε τα φτωχά αυτά λόγια
σαν ένα σκούντημα
και υπενθύμιση
για όλα όσα ξέρεις στον πυρήνα σου.

Εκεί που γράφει
¨Σφραγίς δωρεάς, Πνεύματος Αγίου¨.

Το χάραγμα το θείο είναι εντός σου.
Που αχνίζει Αίμα και λιβάνι.
Και θεραπεία Σιλωάμ.

 

π.Ανδρέας Κονάνος

Nick Vujicic - "Something More" Music Video

το ταξιδι

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος, Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Βασίλης Γισδάκης

Τρέχω πετάω κυνηγάω πουλιά και όνειρα,
και κάθε μέρα κολυμπάω σε πιο βαθιά νερά
Θέλω τον κόσμο να αγκαλιάσω με ένα ζεστό φιλί,
και από τη δύση μου να φτάσω ως την ανατολή.

Μα είναι φίδι το ταξίδι
είναι χολή μαζί και ξύδι,
σε ένα μεγάλο αγκάθινο σταυρό
όμως εγώ δεν κάνω πίσω
ούτε τον δρόμο μου θ' αφήσω,
ώσπου λιμάνι σίγουρο να βρω.
Θέλω τον κόσμο να αγκαλιάσω με ένα ζεστό φιλί,
και από τη δύση μου να φτάσω ως την ανατολή.

Τρέχω,πετάω,χαιρετάω τα πιο τρελά παιδιά
Και κάθε πέτρα που πατάω ανοίγει σαν καρδιά
Δείχτε μου δρόμο να περάσω με ήλιο με βροχή,
Θέλω τον κόσμο ν' αγκαλιάσω και πάλι απ' την αρχή.

Μα είναι φίδι το ταξίδι
είναι χολή μαζί και ξύδι,
σε ένα μεγάλο αγκάθινο σταυρό
όμως εγώ δεν κάνω πίσω
ούτε τον δρόμο μου θ' αφήσω,
ώσπου λιμάνι σίγουρο να βρω.

Δείχτε μου δρόμο να περάσω με ήλιο με βροχή,
Θέλω τον κόσμο να ΄διαβάσω και πάλι απ' την αρχή.

.........το πετροβόλημα.

Ένας μικρούλης έριξε στην άκρη του γιαλού το όμορφο καραβάκι του. Δεν πρόσεξε όμως, κι έτσι το καραβάκι απομακρύνθηκε, χωρίς να προλάβει να το πιάσει. Τότε ο πατέρας του πήρε πέτρες και τις πετούσε μπροστά από το καραβάκι. Ο μικρός στην αρχή δεν κατάλαβε κι απόρησε γι’ αυτό το πετροβόλημα. Αλλά δεν άργησε να εννοήσει. Οι πέτρες έπεφταν πέρα από το καραβάκι, χωρίς να το χτυπούν. Και με τα κυματάκια που προκαλούσαν, το έφερναν σιγά- σιγά πίσω στην ακρογιαλιά. Κι έτσι ο μικρός με μεγάλη χαρά το πήρε πάλι στη αγκαλιά του. Πολλές από τις θλίψεις που μας βρίσκουν μοιάζουν μ’ αυτό το πετροβόλημα. Είναι οι πέτρες που ρίχνει ο Θεός, σαν απομακρυνθούμε από κοντά Του, για να γυρίσουμε σ’ Αυτόν.

από εδώ http://mazi-xeri-xeri.blogspot.gr/2013/10/blog-post_20.html

Να λυπόμαστε όταν κάνουμε κάτι κακό και όχι όταν παθαίνουμε...

Τη λύπη την έβαλε μέσα μας ο Θεός. Όχι, όμως, για να τη μεταχειριζόμαστε άσκοπα ή και βλαπτικά, σε ακατάλληλο χρόνο και σε αντίθετες συνθήκες στη φύση μας περιστάσεις, κλονίζοντας έτσι την υγεία της ψυχής και του σώματος, αλλά για ν' αποκομίζουμε απ' αυτήν όσο γίνεται μεγαλύτερο πνευματικό κέρδος.

Γι' αυτό, δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τα πράγματα. Έτσι, και αμέτρητα κακά να διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. Αν, όμως, πάθουμε και το παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τα χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμμια και δεν συλλογιζόμαστε πως οι θλίψεις και οι πειρασμοί φανερώνουν τη φροντίδα του Θεού για μας περισσότερο από τα ευχάριστα περιστατικά.

Αλλά γιατί αναφέρω τις θλίψεις αυτής της ζωής; Μήπως και η απειλή του αιωνίου κολασμού δεν αποτελεί τη φιλανθρωπία του Θεού καλύτερα από την υπόσχεσή Του για την ουράνια βασιλεία;

Γιατί, αν δεν υπήρχε η απειλή του αιωνίου κολασμού, λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα κέρδιζαν τη σωτηρία. Δεν είναι, βλέπεις, αρκετή για μας, τους ράθυμους, η υπόσχεση των ουράνιων αγαθών. Ο φόβος της κολάσεως πιο πολύ μας παρακινεί στην αρετή.

Γι' αυτό, λοιπόν, υπάρχουν η λύπη και η αθυμία, όχι για να μας κυριεύουν όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο ή όταν χάνουμε χρήματα ή όταν δοκιμάζουμε κάποια αποτυχία, αλλά για να μας βοηθούν στον πνευματικό μας αγώνα. Ας λυπόμαστε όχι για τη θλίψη ή τη βλάβη που μας προξενεί κάποιος, αλλά για τις αμαρτίες μας, με τις οποίες λυπούμε το Θεό. Γιατί οι αμαρτίες διώχνουν μακριά μας το Θεό, ενώ οι θλίψεις, που δοκιμάζουμε από άλλους ανθρώπους, Τον κάνουν να μένει κοντά μας ως προστάτης.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
pentapostagma.gr

ΠΗΓΉ http://xristianos.gr/