Φράχτες συρμάτινοι φαντάζουν οι αποστάσεις
που αδιάκοπα, ακούραστα, μηχανικά,
υψώνονται ανάμεσα στις καρδιές που αγαπιούνται...
Κι όσο μεγαλύτερη η αγάπη,
τόσο φορτισμένοι ηλεκτρισμούς κι αστραπές οι φράχτες.
Μιαν αυγή πέρασα στο ανάμεσο του χάσματος,
στα παραθύρια που ανοίγονται στις καμπύλες των συρμάτων,
ένα ρόδο μυρωμένο έγνοια και τρυφεράδα κρυφή.
Μονάχα ετούτο αλώβητο διαπέρασε το φράχτη
κι απόμεινε στολίδι μοναχό,
να παραπαίει στο ενδιάμεσο δυο κόσμων,
δυο ψυχών που αγαπήθηκαν,
μα λησμόνησαν να ξεριζώσουν τη πικρόγευστη ρίζα.
Κι έγινε φράχτης...
Έγινε απόσταση σε μια γη αδιαίρετη στο άπειρο...
Η αγάπη...
Επιβιώνει...
Και στην απόσταση...
Σ.
Αποστάγματα καρδιάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.