ΟΙ ΧΗΡΕΣ ΣΤΟΝ ΙΝΔΟΥΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΓΡΟΥΣΟΥΖΕΣ
Σύμφωνα με την Ινδική μυθολογία, όταν ο Θεός RAMA νίκησε τον εχθρό του και πήρε πίσω την γυναίκα του, που του είχε κλέψει, την υποδέχθηκε ψυχρά με τα εξής λόγια: «…Ποιος άνθρωπος, που στέκεται στη θέση που του πρέπει, παίρνει πίσω γυναίκα που έζησε πολύ καιρό στο σπίτι κάποιου άλλου….».
Τότε η γυναίκα του η ΣΙΤΑ ζήτησε να της ανάψουν μια φωτιά για να πέσει μέσα να καεί . Πράγμα που έγινε. Όμως οι θεοί που παρακολουθούσαν από τον ουρανό τα γεγονότα και γνώριζαν την αθωότητά της, δεν επέτρεψαν στις φλόγες να την κάψουν.
Σε αυτό το περιστατικό θεμελιώνεται το άγριο έθιμο sati που υποχρέωνε τις γυναίκες να θυσιαστούν στη νεκρική πυρά του συζύγου τους.
Η Garuda Purana, ένα ιερό κείμενο του Ινδουισμού, που συνήθως διαβάζεται κατά την καύση των νεκρών, αναφέρει ότι όλες οι γυναίκες, ανεξαρτήτως κάστας, οφείλουν να καούν ζωντανές μετά το θάνατο του συζύγου. Εξαιρέσεις αποτελούν οι έγκυες και οι μητέρες μικρών παιδιών. Αν δεν το κάνουν, θα τιμωρηθούν και θα ξαναγεννιούνται ως γυναίκες ώσπου να το κάνουν (Garuda Purana ΙΙ 4: 91-100).
«Στολισμένες με ωραία κοσμήματα, χωρίς δάκρυα, απαλλαγμένες από τη θλίψη, να πηδήξουν [οι χήρες] μεσ' την πυρά όπου εκείνος [ο νεκρός σύζυγος] κείται.» (Ριγκ Βέδα Χ, 18: 7)
«Είναι η ύψιστη υποχρέωση για μια γυναίκα να σκοτωθεί μετά τον άντρα της.» (Brahma Purana LXXX, 75)
«Το sati είναι ευλογημένο από τις Βέδες.» (Brahma Purana LXXX, 75)
«Το sati είναι διάσημο σε όλους τους κόσμους.» (Brahma Purana LXXX, 75)
«Αν ο άνδρας μιας γυναίκας πεθάνει, εκείνη ας ζήσει με αγαμία, αλλιώς να μπει στη νεκρική πυρά [προφανώς παρά τη θέλησή της].» (Vishnu Smirti XXV, 14)
Ο Άραβας Alberuni αναφέρει ότι, «Η χήρα έχει την υποχρέωση να διαλέξει μεταξύ δυο πραγμάτων, είτε να παραμείνει χήρα για όλη της τη ζωή, είτε να καεί ζωντανή... Όσον αφορά τις γυναίκες των βασιλιάδων, τις καίνε είτε το θέλουν αυτές είτε όχι» (II, 69).
«Η σύζυγος, όταν πεθάνει ο άντρας της, πρέπει να επιτρέψει να καεί ζωντανή στη νεκρική πυρά του άντρα της.» (Abbe J. A. Du Bois, HINDU CUSTOMS, MANNERS AND CEREMONIES, Oxford 1906, pg. 345)
Το απάνθρωπο έθιμο της θανάτωσης της χήρας πάνω στη νεκρική πυρά του άντρα της καταργήθηκε το 1829 από τους Άγγλους. Σήμερα η θανάτωση στη πυρά είναι σπάνια περίπτωση.
Δυστυχώς, οι πιστοί Ινδουιστές ακόμη τηρούν το έθιμο. Το 1990, πάνω από 50 χήρες κάηκαν ζωντανές στο έθιμο αυτό !!!
Παρά την απαγόρευση όμως , Ινδές χήρες είτε δολοφονούνται από τους συγγενείς είτε τις περιβρέχουν με βενζίνη και βρίσκουν τραγικό θάνατο μέσα στις φλόγες.
Η Ινδική Παράδοση απαγορεύει να ξαναπαντρευτεί κάποια χήρα.
Η χήρα δεν έχει κανένα δικαίωμα και βρίσκεται κάτω από την πλήρη εξουσία της οικογένειας του νεκρού συζύγου της. Είναι κάτι σαν ισόβια δούλη.
Οι χήρες το βράδυ κοιμούνται στους δρόμους ή σε παραπήγματα ή στην καλύτερη περίπτωση απομονωμένες σε σπίτια όλες μαζί.
Γίνονται εύκολα θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από ιδιοκτήτες σπιτιών, από συγγενείς και από Ινδουιστές ιερείς.
Ζουν με ελεημοσύνη ή ωθούνται στην πορνεία για να πάρουν χρήματα.
Το «περίεργο» είναι ότι ούτε οι ίδιες οι χήρες αντιδρούν σε αυτή την κατάσταση, που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν «κοινωνικό θάνατο». Είναι τόσο απελπισμένες, τόσο ποτισμένες από την Ινδική παράδοση, που ούτε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν λειτουργεί.
« ακόμα και αν διαμαρτυρηθούμε για δεινά μας ποιος θα νοιαστεί; Αυτό είναι το κάρμα μας. Αυτή είναι η ζωή μας και πρέπει να τη ζήσουμε, ελπίζοντας σε μία καλύτερη μετενσάρκωση την επόμενη φορά» λέει μία Ινδή χήρα που ρωτήθηκε.
Απόσπασμα από την ταινία water (2005) της Deepa Mehta:
Ινδία, 1938. Η οχτάχρονη Chuyia (Sarala), η οποία παντρεύτηκε σε τόσο μικρή ηλικία που ούτε καν το θυμάται, χηρεύει και οδηγείται από τον πατέρα της σ' ένα κοινόβιο, όπου θα περάσει την υπόλοιπη ζωή της συμβιώνοντας με άλλες χήρες. Επειδή θεωρείται μολυσμένη, θα ζήσει μια ζωή αυταπάρνησης και κοινωνικού χλευασμού. Οι εναλλακτικές της επιλογές είναι δύο: είτε να καεί στην πυρά μαζί με το σύζυγό της, είτε να παντρευτεί τον αδερφό του. Στο κοινόβιο, στο οποίο διαμένουν 14 άλλες ηλικιωμένες γυναίκες και 'διοικείται' από την εμπειρότερη Madhumati (Manorama), η Chuyia αδυνατεί αρχικά να εγκλιματιστεί μέχρι που γίνεται φίλη με μια άλλη νεαρή χήρα, την Kalyani (Lisa Ray), η οποία εκδίδεται από τη Madhumati για να εξασφαλίζεται ένα μικρό εισόδημα για όλες τους. Η Kalyani, όμως, θα ερωτευτεί τον όμορφο γόνο μιας πλούσιας οικογένειας, Narayan (John Abraham) και, ασπαζόμενη τις ριζοσπαστικές ιδέες του θα θελήσει να τον παντρευτεί...
Σύμφωνα με την Ινδική μυθολογία, όταν ο Θεός RAMA νίκησε τον εχθρό του και πήρε πίσω την γυναίκα του, που του είχε κλέψει, την υποδέχθηκε ψυχρά με τα εξής λόγια: «…Ποιος άνθρωπος, που στέκεται στη θέση που του πρέπει, παίρνει πίσω γυναίκα που έζησε πολύ καιρό στο σπίτι κάποιου άλλου….».
Τότε η γυναίκα του η ΣΙΤΑ ζήτησε να της ανάψουν μια φωτιά για να πέσει μέσα να καεί . Πράγμα που έγινε. Όμως οι θεοί που παρακολουθούσαν από τον ουρανό τα γεγονότα και γνώριζαν την αθωότητά της, δεν επέτρεψαν στις φλόγες να την κάψουν.
Σε αυτό το περιστατικό θεμελιώνεται το άγριο έθιμο sati που υποχρέωνε τις γυναίκες να θυσιαστούν στη νεκρική πυρά του συζύγου τους.
Η Garuda Purana, ένα ιερό κείμενο του Ινδουισμού, που συνήθως διαβάζεται κατά την καύση των νεκρών, αναφέρει ότι όλες οι γυναίκες, ανεξαρτήτως κάστας, οφείλουν να καούν ζωντανές μετά το θάνατο του συζύγου. Εξαιρέσεις αποτελούν οι έγκυες και οι μητέρες μικρών παιδιών. Αν δεν το κάνουν, θα τιμωρηθούν και θα ξαναγεννιούνται ως γυναίκες ώσπου να το κάνουν (Garuda Purana ΙΙ 4: 91-100).
«Στολισμένες με ωραία κοσμήματα, χωρίς δάκρυα, απαλλαγμένες από τη θλίψη, να πηδήξουν [οι χήρες] μεσ' την πυρά όπου εκείνος [ο νεκρός σύζυγος] κείται.» (Ριγκ Βέδα Χ, 18: 7)
«Είναι η ύψιστη υποχρέωση για μια γυναίκα να σκοτωθεί μετά τον άντρα της.» (Brahma Purana LXXX, 75)
«Το sati είναι ευλογημένο από τις Βέδες.» (Brahma Purana LXXX, 75)
«Το sati είναι διάσημο σε όλους τους κόσμους.» (Brahma Purana LXXX, 75)
«Αν ο άνδρας μιας γυναίκας πεθάνει, εκείνη ας ζήσει με αγαμία, αλλιώς να μπει στη νεκρική πυρά [προφανώς παρά τη θέλησή της].» (Vishnu Smirti XXV, 14)
Ο Άραβας Alberuni αναφέρει ότι, «Η χήρα έχει την υποχρέωση να διαλέξει μεταξύ δυο πραγμάτων, είτε να παραμείνει χήρα για όλη της τη ζωή, είτε να καεί ζωντανή... Όσον αφορά τις γυναίκες των βασιλιάδων, τις καίνε είτε το θέλουν αυτές είτε όχι» (II, 69).
«Η σύζυγος, όταν πεθάνει ο άντρας της, πρέπει να επιτρέψει να καεί ζωντανή στη νεκρική πυρά του άντρα της.» (Abbe J. A. Du Bois, HINDU CUSTOMS, MANNERS AND CEREMONIES, Oxford 1906, pg. 345)
Το απάνθρωπο έθιμο της θανάτωσης της χήρας πάνω στη νεκρική πυρά του άντρα της καταργήθηκε το 1829 από τους Άγγλους. Σήμερα η θανάτωση στη πυρά είναι σπάνια περίπτωση.
Δυστυχώς, οι πιστοί Ινδουιστές ακόμη τηρούν το έθιμο. Το 1990, πάνω από 50 χήρες κάηκαν ζωντανές στο έθιμο αυτό !!!
Παρά την απαγόρευση όμως , Ινδές χήρες είτε δολοφονούνται από τους συγγενείς είτε τις περιβρέχουν με βενζίνη και βρίσκουν τραγικό θάνατο μέσα στις φλόγες.
Η Ινδική Παράδοση απαγορεύει να ξαναπαντρευτεί κάποια χήρα.
Η χήρα δεν έχει κανένα δικαίωμα και βρίσκεται κάτω από την πλήρη εξουσία της οικογένειας του νεκρού συζύγου της. Είναι κάτι σαν ισόβια δούλη.
Οι χήρες το βράδυ κοιμούνται στους δρόμους ή σε παραπήγματα ή στην καλύτερη περίπτωση απομονωμένες σε σπίτια όλες μαζί.
Γίνονται εύκολα θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από ιδιοκτήτες σπιτιών, από συγγενείς και από Ινδουιστές ιερείς.
Ζουν με ελεημοσύνη ή ωθούνται στην πορνεία για να πάρουν χρήματα.
Το «περίεργο» είναι ότι ούτε οι ίδιες οι χήρες αντιδρούν σε αυτή την κατάσταση, που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν «κοινωνικό θάνατο». Είναι τόσο απελπισμένες, τόσο ποτισμένες από την Ινδική παράδοση, που ούτε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν λειτουργεί.
« ακόμα και αν διαμαρτυρηθούμε για δεινά μας ποιος θα νοιαστεί; Αυτό είναι το κάρμα μας. Αυτή είναι η ζωή μας και πρέπει να τη ζήσουμε, ελπίζοντας σε μία καλύτερη μετενσάρκωση την επόμενη φορά» λέει μία Ινδή χήρα που ρωτήθηκε.
Απόσπασμα από την ταινία water (2005) της Deepa Mehta:
Ινδία, 1938. Η οχτάχρονη Chuyia (Sarala), η οποία παντρεύτηκε σε τόσο μικρή ηλικία που ούτε καν το θυμάται, χηρεύει και οδηγείται από τον πατέρα της σ' ένα κοινόβιο, όπου θα περάσει την υπόλοιπη ζωή της συμβιώνοντας με άλλες χήρες. Επειδή θεωρείται μολυσμένη, θα ζήσει μια ζωή αυταπάρνησης και κοινωνικού χλευασμού. Οι εναλλακτικές της επιλογές είναι δύο: είτε να καεί στην πυρά μαζί με το σύζυγό της, είτε να παντρευτεί τον αδερφό του. Στο κοινόβιο, στο οποίο διαμένουν 14 άλλες ηλικιωμένες γυναίκες και 'διοικείται' από την εμπειρότερη Madhumati (Manorama), η Chuyia αδυνατεί αρχικά να εγκλιματιστεί μέχρι που γίνεται φίλη με μια άλλη νεαρή χήρα, την Kalyani (Lisa Ray), η οποία εκδίδεται από τη Madhumati για να εξασφαλίζεται ένα μικρό εισόδημα για όλες τους. Η Kalyani, όμως, θα ερωτευτεί τον όμορφο γόνο μιας πλούσιας οικογένειας, Narayan (John Abraham) και, ασπαζόμενη τις ριζοσπαστικές ιδέες του θα θελήσει να τον παντρευτεί...
Πηγή/Αναδημοσίευση:http://samakos9.blogspot.gr
Read more: http://alliotikathriskeytika.blogspot.com/2013/07/blog-post_6903.html#ixzz2lyj2DzEw
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.