...σε καταλαβαίνω, γιατί και γω, κοντή είμαι. Και γω στο δέντρο θα ανέβαινα για να δω. Όμως, δεν ξέρω αν θα ανέβαινα για να Τον δω. Δεν ξέρω αν θα έιχα πειστεί και δε θα ξεχνιόμουνα περιφερόμενη να χαζεύω το πλήθος, -κι έτσι να ευφραίνομαι.
(Και βέβαια, αν με εντόπιζε και μου λεγε πως θα ρθει να μείνει σπίτι μου, θα σάστιζα, θα περδικλωνόμουνα, θα πεφτα κάτω και θα μουνα κοντή και τραυματισμένη. Όπως είμαι και τώρα: κοντή και «τραυματισμένη»).
Μέχρι δω κάτι καταλαβαίνω, αλλά από δω και πέρα, τίποτα!
Πες μου, Ζακχαίε πώς κατάφερε η ψυχή σου και βγήκε απ' τη φυλακή της και σκαρφάλωσε ψηλά να αναπνεύσει; Να αναπνεύσει την πνοή Εκείνου που ερχόμενος, προσκαλούσε σε μετάνοια;
Πες μου, Ζακχαίε πώς κατάφερες και πέταξες σαν ξένο ρούχο με μιας τον παλιό σου εαυτό. Κι από δυνάστης των άλλων, έγινες διάκονός τους. Κι από κλέφτης, προσφέρθηκες να τους τα επιστρέψεις στο τετραπλάσιο.
Με μιας! Σαν τους μαθητές που παρατήσανε τα δίχτυα....
Πες μου, Ζακχαίε πώς κατάφερες κι έγινες τελικά ένας από τους προδρόμους του ληστή που -κρεμασμένος στον σταυρό εκείνος-,
γύρισε και ζήτησε από τον Παραγραφέα όλων των αδικημάτων, να τον θυμηθεί στη βασιλεία Του...
γύρισε και ζήτησε από τον Παραγραφέα όλων των αδικημάτων, να τον θυμηθεί στη βασιλεία Του...
Πες μου, γιατί δεν καταλαβαίνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.