Δ.Ε .37 Η ιαπωνική θρησκεία

η ιαπωνική θρησκεία . from desphan

Μπράβο στη Ματίνα  ,μαθήτρια της β λυκείου, που ανέλαβε να παρουσιάσει στους συμμαθητές της
 την ενότητα 37 ,την ιαπωνική θρησκεία.

ΟΜΙΛΙΑ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

της θεολόγου Ελένης Χανόγλου

Στον Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου, Καλοχωρίου 30/01/2014

Σεβαστοί Πατέρες,

Αξιότιμοι συνάδελφοι,

Αγαπητά μου παιδιά,

Σήμερα μαζευτήκαμε μεγάλοι και μικροί, εδώ στην εκκλησία μας,με αφορμή μία γιορτή. Για να τιμήσουμε τρεις άντρες που ξεχώρισαν πολύ στην εποχή τους, αλλά που έχουν πολλά να μας πουν ακόμα και σήμερα. Γι’ αυτό ήθελα να σας πω δύο λόγια γι’ αυτούς κι ύστερα να αναρωτηθούμε αν αξίζει να τους αφιερώνουμε μία μέρα το χρόνο.

Έζησαν τον 4^οαι. μ. Χ. και μέσα στην οικογένειά τους γνώρισαν το χριστιανισμό. Ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος ήταν πολύ καλοί φίλοι από τη στιγμή που γνωρίστηκαν στην Αθήνα όπου σπούδασαν όλες τις τότε γνωστές επιστήμες, δηλ. γεωμετρία, αστρονομία,φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, ιατρική. Ο Ιωάννης αγαπούσε επίσης τη μόρφωση και σπούδασε στην Αντιόχεια ρητορική, φιλοσοφία, θεολογία και νομική.

Και οι τρεις είχαν ένα κοινό στοιχείο. Πολύ περισσότερο από τα γράμματα και τη δίψα για μόρφωση, αγαπούσαν το Θεό, στον οποίο αφιερώνουν τη ζωή τους. Ζουν ασκητικά, δηλ. απλά και λιτά, όχι επειδή ήταν φτωχοί. Το αντίθετο μάλιστα. Οι οικογένειές τους ήταν πλούσιες, αλλά η αγάπη τους στο Θεό τους οδηγεί να μοιράσουν όλη την περιουσία τους στους συνανθρώπους τους που στερούνταν ακόμη και τα απαραίτητα. Ζούσαν με ελάχιστη τροφή και ύπνο, με νηστεία και προσευχή, αλλά και μελέτη. Αφιερώνονται στο Θεό με το να χειροτονηθούν ιερείς. σύντομα όμως αναγνωρίζεται η προσφορά τους κι έτσι,συνεχίζουν το έργο τους ως επίσκοποι πια, ύστερα από επιθυμία και του λαού.

Ο Άγιος Βασίλειος χειροτονείται επίσκοπος Καισαρείας της Καππαδοκίας. Βοηθούσε πάντοτε τους αδικημένους, τους πεινασμένους και τους αρρώστους ανεξάρτητα από τη φυλή και το θρήσκευμα.Μάλιστα, για πρώτη φορά στην ιστορία, ίδρυσε ένα ίδρυμα – ολόκληρο χωριό- όπου λειτουργούσε νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο και ξενώνας. Πήρε το όνομά του και ονομάστηκε Βασιλειάδα. Οι υπηρεσίες προσφέρονταν δωρεάν και το προσωπικό δούλευε εθελοντικά. Ο ίδιος ο Αγ. Βασίλειος περιποιόταν τους λεπρούς ασθενείς, τους οποίους υποδέχονταν αγκαλιάζοντάς τους και φιλώντας τους τα χέρια αναγνωρίζοντάς τους την αξιοπρέπεια που έχαναν λόγω της αρρώστιας τους.Έτσι, όταν πεθαίνει την 1^η Ιανουαρίου το 379 μ.Χ. σε ηλικία 49χρονών, στην κηδεία του συμμετέχει πλήθος χριστιανών και όχι μόνο, που τον αγαπούσαν τόσο πολύ ώστε σημειώθηκαν λιποθυμίες και θάνατοι. Είναι ο μόνος άνθρωπος στην ιστορία που ονομάστηκε Μέγας όσο ζούσε ακόμα.

Ο άγιος Γρηγόριος αποκαλείται και Θεολόγος, γιατί την αγάπη του για το Θεό και τους συνανθρώπους του την εκφράζει αξιοποιώντας το ταλέντο να χρησιμοποιεί σωστά το γραπτό λόγο. Πιο μετριοπαθής στο χαρακτήρα, η μεγαλύτερη προσφορά του είναι τα θεολογικά κείμενα με τα οποία καταπολεμά την αίρεση του αρειανισμού, βοηθώντας μας να καταλάβουμε την πίστη στον Τριαδικό Θεό. Αξιοσημείωτη όμως, είναι η στάση του όταν, αν και κατηγορείται άδικα,παραιτείται από επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, προκειμένου να επανέλθει η ηρεμία ανάμεσα στους πιστούς, οι οποίοι διχάζονταν.

Αξιομνημόνευτος για το γραπτό αλλά και για τον προφορικό του λόγο ήταν ο Ιωάννης, που γι’ αυτό αποκαλείται Χρυσόστομος, δηλ. αυτός με το χρυσό στόμα. Γιατί η πίστη του κάνει τα συγγράμματά αλλά και το κήρυγμά του - όταν χειροτονείται ιερέας- να είναι τόσο ζωντανό και αληθινό. Δε διστάζει να δείχνει τα λάθη τους στους αιρετικούς, στους πλούσιους, σε αυτούς που διοικούν όταν αδικούν το λαό. Δίνει το καλό παράδειγμα ως αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως όταν καταργεί κάθε πολυτέλεια στην εκκλησία και εκποιεί πολύτιμα σκεύη. Δημιουργεί μία σειρά ιδρυμάτων όπως πτωχοκομεία και γηροκομεία, ενώ με το συσσίτιο που οργανώνει στην Κωνσταντινούπολη ταΐζει καθημερινά επτά χιλιάδες απόρους. Παράδειγμα προς μίμηση, όμως, αποτελεί και η στάση που κράτησε όταν η αυτοκράτειρα Ευδοξία τον εξόρισε δύο φορές, ενοχλημένη από την κριτική στο πρόσωπό της. Υπακούει παρόλη την αδικία για να μην προκληθεί περισσότερη ταραχή.

Παιδιά μου, όπως αναφέραμε και στην αρχή, ο άνθρωπος που αγαπάει γνήσια το Θεό, αγαπάει γνήσια και το συνάνθρωπό του. Και δεν μπορεί παρά να είναι και ο ίδιος γνήσιος και διαχρονικός, δηλαδή αυτά που λέει και κάνει να είναι σημαντικά και σπουδαία για τους ανθρώπους όλων των εποχών. Για ακούστε μερικά από τα λόγια των Τριών Ιεραρχών – τους αποκαλούμε έτσι, γιατί ήταν ιερωμένοι – σχετικά με την κοινωνική αδικία και το πρόβλημα της ειρήνης στον κόσμο. Νομίζει κανείς ότι σχολιάζουν κάποια σύγχρονη εφημερίδα!

Γράφει λοιπόν ο Μέγας Βασίλειος: «συνήθως χαρακτηρίζονται κλέφτες αυτοί που κλέβουν πορτοφόλια… αλλά οι πραγματικοί κλέφτες είναι αυτοί που αποτελούν τις πολιτικές αρχές πόλεων και εθνών, και άλλα αφαιρούν κρυφά,άλλα παίρνουν φανερά με τη βία…», όπως επίσης «…κι αυτοί που θεωρούνται άρχοντες της Εκκλησίας, όταν παίρνουν από αυτούς χρήματα… Αντί να τους ελέγχουν και να τους νουθετούν… εύκολα απλώνουν το χέρι, και τους μακαρίζουν… και τους αδύνατους τους μισούν για τις πράξεις αυτές, ενώ τους άλλους που είναι μεγάλοι κλέφτες τους θαυμάζουν».

Επίσης ο Μέγας Βασίλειος αναρωτιέται «έως πότε θα κυβερνά ο πλούτος που είναι η αιτία του πολέμου; Οι εξοπλισμοί γίνονται για την απόκτηση του πλούτου». Ενώ ο Γρηγόριος ο Θεολόγος συμπεραίνει ότι «Μητέρα των πολέμων είναι η πλεονεξία, οι πόλεμοι με τη σειρά τους γεννούν την υψηλή φορολογία, που είναι η αυστηρότατη καταδίκη των πολιτών». Και επιγραμματικά διατυπώνει ο ιερός Χρυσόστομος ότι «Οι πόλεμοι γίνονται από τον έρωτα για τα χρήματα».

Για ποιο λόγο όμως αυτά τα τρία πρόσωπα έχουν συνδεθεί με την παιδεία και τα γράμματα; Γιατί σήμερα τα σχολεία γιορτάζουν; Να σας πω ένα μυστικό; Αν ακούσετε ποιες είναι οι απόψεις των τριών αυτών ανδρών, που πέρασαν πολλά χρόνια σπουδάζοντας, για το πώς πρέπει να είναι ο σωστός δάσκαλος και το σωστό σχολείο, είμαι σίγουρη ότι τους Τρεις Ιεράρχες θα θέλατε για δασκάλους.Και για να προλάβω την αντίδραση των εκπαιδευτικών σας, στα κείμενά τους συναντά κανείς προβληματισμούς και προτάσεις για θέματα αγωγής των νέων ίδιες με εκείνες που συναντά κανείς στη σύγχρονη Παιδαγωγική και Ψυχολογία.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Ιωάννη το Χρυσόστομο η σχέση δασκάλου –μαθητή πρέπει να είναι σχέση αγάπης και αλληλοσεβασμού, να μην είναι ο δάσκαλος εγωιστής και αλαζόνας, αλλά ταπεινός, με συναίσθηση των ατελειών και των αδυναμιών του. Να αποφεύγει την ειρωνεία και την υποκρισία. Ο λόγος του να είναι «λόγος ανθρώπου που διδάσκει, παρά ελέγχει, που παιδαγωγεί παρά τιμωρεί…που διορθώνει παρά που επεμβαίνει στη ζωή του μαθητή». Γιατί «ο καλός ο δάσκαλος εμπνέει και πείθει».

Επίσης συμπληρώνει ότι δεν υπάρχει νόημα να διδαχθεί κάτι νέο ο μαθητής, αν δεν έχει καταλάβει το προηγούμενο, γιατί όπως ακριβώς αν κάποιος τρέφεται αλλά δε χωνεύει την τροφή δε θα ζήσει ποτέ, έτσι κι αν κάποιος διαβάζει αλλά δεν καταλαβαίνει τίποτε, δε θα βρει την αλήθεια».

Ο Μέγας Βασίλειος υποστηρίζει ότι «η διδασκαλία πρέπει να γίνεται με ευχαρίστηση και πρέπει να είναι διασκεδαστική» και ενθαρρύνει τους μαθητές που κουράζονται στο σχολείο λέγοντάς τους ότι: «η παιδεία στην αρχή φαίνεται να προξενεί δυσφορία και όχι χαρά, αργότερα όμως αποφέρει καρπό ειρήνης και σωτηρίας».

Ο Γρηγόριος εισάγει την έννοια του επαγγελματικού προσανατολισμού θεωρώντας ότι «ο δάσκαλος οφείλει έγκαιρα να διακρίνει τις κλίσεις των μαθητών του και να υποδεικνύει στους εφήβους ποιο κλάδο και ποιο επάγγελμα πρέπει να ακολουθήσουν, αφού ό,τι γίνεται κατά τις υποδείξεις της φύσης πετυχαίνει, ενώ ό,τι είναι αντίθετο από αυτήν αποτυγχάνει».

Ο Ιωάννης ενθαρρύνει όσους δεν τα καταφέρνουν στα γράμματα,δίνοντας αξία στα χειρωνακτικά επαγγέλματα, λέγοντας ότι: «κανείς από όσους ασκούν χειρωνακτικό επάγγελμα να μην ντρέπεται, αλλά να ντρέπονται όσοι τρέφονται άδικα και μένουν αργοί», ενώ ο Βασίλειος προτρέπει τους δικούς του μαθητές: «κάθε άνθρωπος να πολλαπλασιάσει το χάρισμα που θα αποδειχθεί κατόπιν δοκιμής ότι έχει από το Θεό, χρησιμοποιώντας το για το καλό και το όφελος των πολλών. Γιατί, κανείς δεν είναι αμέτοχος της χρηστότητας του Θεού, κανείς δεν έμεινε χωρίς χαρίσματα».

Εύχομαι, λοιπόν, αγαπητά μου παιδιά όλοι εμείς, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές σας, τιμώντας με την παρουσία μας σήμερα στο ναό τους τρεις προστάτες των γραμμάτων τον Μέγα Βασίλειο,τον Ιωάννη το Χρυσόστομο και το Γρηγόριο το Θεολόγο, να εμπνεόμαστε και να μιμούμαστε τις αξίες τους. Να θυμόμαστε ότι η παιδεία πρέπει να είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι οποιουδήποτε συστήματος και ότι η παιδεία συνδέεται με την αγωγή και όχι με την παραγωγή.

Χρόνια πολλά σε όλους.

ευχές....

Χρόνια πολλά στους μαθητές και στους δασκάλους τους.
Καλή φώτιση σε όλους.

Η Ιερά Σύνοδος προς τους μαθητές για την εορτή των τριών Ιεραρχών

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Πρός τούς μαθητές καί τίς μαθήτριες ὅλων τῶν Ἑλληνικῶν Σχολείων

Ἀθήνα, Ίανουάριος 2014

Ἀγαπητά μας παιδιά,

Ἀπό τίς πρῶτες ἡμέρες τῆς Ἀνεξαρτησίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, οἱ πρόγονοί μας, ἐκεῖνοι δηλαδή πού ἀγωνίσθηκαν τό 1821 γιά νά ἐλευτερωθοῦμε, καθιέρωσαν νά τιμῶνται οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ὡς οἱ προστάτες τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων. Ἡ ἑορτή τους, στίς 30 Ἰανουαρίου, δέν εἶναι μία ἁπλή ἀργία. Εἶναι μία ἡμέρα ἐκκλησιασμοῦ καί πνευματικοῦ ἑορτασμοῦ γιά νά μπορέσετε καό σεῖς μαζί μέ τούς γονεῖς καί τούς δασκάλους σας νά ἐμπνευσθεῖτε ἀπό τή ζωή καί τά διδάγματα τῶν Τριῶν Μεγίστων Φωστήρων τῆς Τρισηλίου Θεότητος.

Ὁ Μέγας Βασίλειος, Ὁ Ἄγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί ὁ Ἄγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔζησαν τόν Δ΄ ἀιῶνα μ.Χ., σέ μία ἐποχή κατά τήν ὁποία ὑπῆρχαν ἔντονες συζητήσεις κάι διαφωνίες μεταξύ τῶν Χριστιανῶν καί τῶν πιστῶν τῆς ἀρχίας θρησκείας. Οἱ τρεῖς αὐτοί αὐτοί ἄνδρες, μέ τή βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί στηριγμένοι στήν ἄριστη γνώση τῆς ἀρχαιοελληνικῆς κλασικῆς παιδείας, ἔδωσαν τή λύση. Τόνισαν ὅτι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί δέν ἀπορρίπτουμε τή μελέτη τῶν ἀρχαίων κειμένων, ἀλλά ἡ μελέτη αὐτή γίνεται ἐπιλεκτικά καί προσεκτικά. Ἀπορρίπτουμε κάθε δοξασία πού θά μποροοῦσε νά μᾶς άπομακρύνει ἀπό τήν ἀναζήτηση τοῦ Ἑνός καί Ἀληθινοῦ Θεοῦ καί διατηροῦμε κάθε στοιχεῖο πού διαπλάθει τό ῆθος μας, σταθεροποιεῖ τίς ἀξίες μας, βελτιώνει τή σχέση μας μέ τό Θεό, μέ τούς συνανθρώπους μας, μέ τήν κοινωνία.

Ἡ Παιδεία, ὅπως τήν καλλιέργησαν οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες δέν ἀποβλέπει μόνον στή συσσώρευση γνώσεων καί πληροφοριῶν οὔτε στή δημιουργία ἀνθρώπων-ρομπότ. Ἑλληνορθοδοξη Παιδεία σημαίνει δια -μόρφωση χαρακτήρων (γι’αυτό τή λέμε μόρφωση), διάπλαση σφαιρικῶν καί ὁλοκληρωμένων προσωπικοτήτων, ἐνίσχυση τῆς φιλανθρωπίας, καί τῆς κοινωνικότητας, καταπολέμηση τοῦ ἀτομισμοῦ καί τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ.

Σέ μία ἐποχή πολύπλευρης κρίσης, ὅπως ἠ σημερινή, συνάνθρωποί μας ὑποφέρουν καί ἀξίες χλευάζονται. Δέν μποροῦμε νά μένουμε

ἀπαθεῖς μπροστά στό δτάμα τοῦ διπλανοῦ μας, τοῦ πλησίον μας. Οὔτε μποροπυμε νά ἐπιτρέψουμε νά γκρεμίζονται τά ὅσια καί τά Ἱερά τοῦ λαοῦ μας καί τοῦ Γ¨ενους μας. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες καί ὁ Ἄγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἀπό τή γέννηση τοῦ ὁποίου συμπληρώνονται τριακόσια χρόνια, ἀγωνίσθηκαν γιά μία Παιδεία, ἡ ὁποία στρέφει τόν ἄνθρωπο πρός τόν Θεό, πρός τόν ὑγιῆ καί ἀφανάτιστο πατριωτισμό, πρός τόν σεβασμό τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, πρός τήν αὐτοθυσία καί τήν προσφορά.

Ἄς ἀξιοποιήσουμε αὐτήν τήν πανηγυρική ἡμέρα τιμῆς καί μνήμης τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν γιά νά ἐμπλουτίσουμε τή ζωή μας ἀπό τόν πλοῦτο τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσής μας, ἀπό τά κείμενα τῶν τριῶν ἀυτῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπό τή γλῶσσα τους πού καταδεικνύει τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀπό τήν ἐντυπωσιακή παιδεία τους, ἀπό τήν κοινωνική εὐαισθησία τους. Ἄς δοκιμάσουμε εὐφροσύνη ἀπό τή σωφροσύνη τους, ἄς θαυμάσουμε τό οἰκουμενικό καί πανανθρώπινο μήνυμά τους, ἄς προσπαθήσουμε νά προσεγγίσουμε τό εὐρύ φάσμα τῆς Ἑλληνικῆς καί Ὀρθόδοξης Παιδείας τους. Ἄς μετατρέψουμε τήν ἡμέρα αὐτή σέ μία εὐκαιρία μελέτης, περισυλλογῆς καί γόνιμου προβληματισμοῦ καί ὄχι ἁπλῶς σέ μία ἡμέρα χωρίς μαθήματα στό σχολεῖο.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος γνωρίζει τό ἄγχος σας καί τίς μέριμνές σας, ἀγαπητά μας παιδιά. Προσευχόμαστε γιᾶ σᾶς καί εὐχόμαστε καλή ἐπιτυχία καί παρά Θεοῦ εὐόδωση τῶν προσπαθειῶν σας. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες μακάρι νά γίνουν ὁδοδεῖκτες τῆς πνευματικῆς πορείας τοῦ καθενός καί τῆς καθεμιᾶς ἀπό σᾶς.

Μέ πατρική ἀγάπη καί θερμές εὐχές,

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΔΙΣ

πηγή http://aktines.blogspot.gr/2014/01/blog-post_7684.html

Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών και η εποχή μας

 

Ανδρέα Αργυρόπουλου
Σχολικού Συμβούλου θεολόγων 
 Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου
 Ομιλία που εκφωνήθηκε στο Δημοτικό θέατρο Μυτιλήνης, στα πλαίσια της εκδήλωσης που οργάνωσε η Περιφερειακή Δ/νση Εκπαίδευσης Βορείου Αιγαίου για την σχολική εορτή των Τριών Ιεραρχών

 ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ – ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΝΕΥΜΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

Χωρίς αμφιβολία η εποχή μας έχει πολλά κοινά, με αυτή των Τριών Ιεραρχών. Πόλεμοι, βίαιες συγκρούσεις, κοινωνικά αδιέξοδα, άλυτα οικονομικά προβλήματα, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κοινωνικές διακρίσεις, θρησκευτικές διαμάχες, εξεγέρσεις κλπ. Το μήνυμα των Τριών Πατέρων της Εκκλησίας μας πάντα επίκαιρο και επαναστατικό, έρχεται να μας θυμίσει τη χριστιανική αυθεντικότητα, να προτείνει λύσεις και να δώσει κατευθύνσεις, που γεμίζουν ελπίδα και απελευθερώνουν. Οι Τρεις Ιεράρχες υπήρξαν ολοκληρωμένες προσωπικότητες που δεν διακρίθηκαν μόνο σ’ έναν τομέα αλλά παντού. Όλοι τους χαρακτηρίζονταν για τη θεολογική αλλά και την ευρύτερη επιστημονική τους συγκρότηση, τη ριζοσπαστική κοινωνική τους παρουσία, την ανοικτότητα του πνεύματος και την κριτική στάση τους απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία.

Οι Τρεις Ιεράρχες τάραξαν τα νερά της εποχής τους και άφησαν παρακαταθήκες με αιώνια αξία. Θλίβεται κανείς όταν βλέπει την αναγνώριση του επιστημονικού τους έργου σε παγκόσμια κλίμακα από τη μια μεριά και από την άλλη, την άγνοια ή ακόμα και την απαξίωση που υπάρχει γι’ αυτούς στην πατρίδα μας. Λίγα μόλις χρόνια μετά το θάνατό τους τα κείμενά τους μεταφράζονται στα Λατινικά και με την πάροδο του χρόνου σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Στη Δύση αλλά και παγκοσμίως δεν είναι λίγοι οι ερευνητές από το χώρο της Ιατρικής, της Κοινωνιολογίας, των Πολιτικών Επιστημών, της Παιδαγωγικής, της Φιλοσοφίας, της Θεολογίας και της Ψυχολογίας που μελέτησαν το έργο των Πατέρων της Εκκλησίας τονίζοντας την αξία του. Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η επίδραση του συγγραφικού του έργου στους Ευρωπαίους επιστήμονες κυρίως των ανθρωπιστικών σπουδών από την εποχή της Αναγεννήσεως μέχρι σήμερα.

Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι τα έργα του Μεγάλου Βασιλείου άρχισαν να διδάσκονται στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων το 16ο αιώνα, το δε πόνημά του: «Προς του νέους…» απέκτησε τόσους θαυμαστές στη Δύση, που εντός 50 ετών (1449-1500) γνώρισε 20 εκδόσεις. Τα Άπαντά του, έχουν εκδοθεί στα Γερμανικά από το 1776. Είναι ευτύχημα ότι τα τελευταία χρόνια και στην πατρίδα μας έχει αρχίσει μια προσπάθεια ανακάλυψης του έργου των Τριών Ιεραρχών και στο θεολογικό χώρο, αλλά και πέρα απ’ αυτόν, πράγμα πολύ ελπιδοφόρο.

    Είναι αξιοπρόσεκτο ότι την επιστημονική τους κατάρτιση οι Τρεις Ιεράρχες δεν τη χρησιμοποίησαν για ατομική προβολή, αλλά για να προσφέρουν στον αδερφό τους.

Ο Βασίλειος, γιατρός ο ίδιος, ιδρύει τη γνωστή σε όλους μας Βασιλειάδα μια «πόλη φιλανθρωπίας». Εκεί οργανώνει το πρώτο δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο υπάρχουν κατοικίες γιατρών, νοσηλευτικού προσωπικού και ειδικές πτέρυγες για λεπρούς και πάσχοντες από επιδημικές ασθένειες. Μας γίνεται γνωστό από τα κείμενα ότι ο ίδιος παρότι καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια «έδινε το χέρι στους λεπρούς, τους φιλούσε αδελφικά και τους φρόντιζε ο ίδιος προσωπικά». Συνιστούσε μάλιστα στους επισκόπους της δικαιοδοσίας του, την ίδρυση παρόμοιων με την Βασιλειάδα ιδρυμάτων. Σιγά-σιγά οργάνωσε ένα δίκτυο υπηρεσιών υγείας σε ολόκληρη τη Μικρά Ασία.

Ο Χρυσόστομος που σπούδασε κι αυτός γιατρός χτίζει πολλά νοσοκομεία στην Κωνσταντινούπολη, στα οποία όπως και ο Βασίλειος περιποιείται ο ίδιος τους ασθενείς.

Η επιστημονική έρευνα έχει καταδείξει ότι ο Βασίλειος και ο Χρυσόστομος είναι ουσιαστικά οι εμπνευστές ενός δημόσιου συστήματος υγείας που με την πάροδο του χρόνου απλώνεται σε ολόκληρη την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η αγάπη για τους Πατέρες, δεν είναι θεωρητικό κατασκεύασμα, έχει κόστος. Είναι πράξη που απαιτεί υπευθυνότητα και διάθεση για διαρκή προσφορά.

Οι Τρεις Ιεράρχες στηρίζουν με κάθε τρόπο τους φτωχούς, τους κυνηγημένους και τους απροστάτευτους της εποχής τους. Θεωρούν αυτονόητο να θυσιαστούν για τον κάθε έναν από αυτούς. Η περιθωριοποίηση των κοινωνικά αδύνατων δεν συνάδει με το ορθόδοξο ήθος. Κάθε άνθρωπος αποτελεί ανεπανάληπτη προσωπικότητα, είναι εικόνα του Θεού. «Με ποιο δικαίωμα» αναρωτιέται ο Χρυσόστομος «μπορεί κανείς να περιφρονεί εκείνους τους οποίους ο Θεός τόσο τιμά ώστε τους δίνει το Σώμα και το Αίμα του Υιού του». Η επιμονή του μάλιστα να κτίσει το λεπροκομείο, όχι σε κάποια υποβαθμισμένη περιοχή της Κωνσταντινούπολης, αλλά στην πλουσιότερη συνοικία έξω απ’ την πόλη, εκεί που ζούσαν μεγάλοι γαιοκτήμονες και οι οποίοι έβλεπαν την οικονομική αξία των πολυτελών οικημάτων να μειώνεται λόγω της γειτνίασης με το κτήριο αυτό, αποτέλεσε και την αφορμή για την οριστική δίωξή του, που θα τον οδηγούσε στην εξορία και στο βασανιστικό θάνατο.

Στο μεγάλο λιμό που έπληξε την περιοχή του ο Βασίλειος στηλιτεύει τη δράση των μαυραγοριτών, που θέλουν να πλουτίσουν σε βάρος των λιμοκτονούντων συμπατριωτών τους, οργανώνει συσσίτια για όλο το λαό προσφέροντας βοήθεια χωρίς καμιά διάκριση σε χριστιανούς, ειδωλολάτρες, Ιουδαίους και αιρετικούς σώζοντας χιλιάδες από βέβαιο θάνατο. Άλλοτε παρακαλώντας, και άλλοτε με δυναμικό τρόπο ζητάει από τους άρχοντες την απαλλαγή των φτωχών από τη φορολογία, ενώ δεν παραλείπει να παρέμβει για τα συμφέροντα των εργαζομένων στα ορυχεία του Ταύρου.

Ο Χρυσόστομος μόλις ανέρχεται στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης, πουλάει τα πολυτελή σκεύη και έπιπλα της Αρχιεπισκοπής χάρη των παλαιών και νέων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων. Διακόπτει άμεσα τη διοργάνωση επίσημων και πλούσιων δείπνων στο χώρο της Αρχιεπισκοπής και με τα χρήματα που εξοικονομεί οργανώνει συσσίτια για 7.000 φτωχούς καθημερινά, χωρίς υπολογίζονται σε αυτό το νούμερο οι ξένοι και αυτοί που για κάποιο διάστημα βρισκόντουσαν στην πόλη. Υποστηρίζει κάθε έναν που αδικείται από την πολιτική εξουσία φτάνοντας στο σημείο να συγκρουστεί με την αυτοκράτειρα, όταν εκείνη καταπατά το κτήμα μιας φτωχής χήρας. Ο ίδιος ζει λιτά και ασκητικά, όπως αρμόζει σ’ έναν ιεράρχη, προκαλώντας το θαυμασμό του απλού λαού, αλλά και την περιφρόνηση των πλούσιων και κοινωνικά ισχυρών αντιπάλων του. Ανυποχώρητος στα πιστεύω, του δεν αρέσκεται στον να συγκαλύπτει νοσηρές καταστάσεις μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο. Δε διστάζει να καθαιρέσει μεγάλο αριθμό επισκόπων με την κατηγορία του χρηματισμού κατά την άσκηση της ιεροσύνης. Αντιμετωπίζει δραστικά το σκανδαλισμό που προκαλούσαν στου πιστούς με τον πολυτελή βίο τους, απερίσκεπτοι κληρικοί και α-μόναχοι μοναχοί. Η θέση των μοναχών κατά τον ιερό Πατέρα είναι στα μοναστήρια τους, όχι σε κοσμικές εκδηλώσεις και δεξιώσεις επισήμων, που οδηγούν σε σχέσεις διαπλοκής με την έκαστε εξουσία, γι’ αυτό το λόγο και επέβαλε την παραμονή τους στις μονές.

Οι Τρεις Ιεράρχες ζητάνε από τους χριστιανούς της εποχής τους, να ανακαλύψουν την αυθεντική θρησκευτικότητα, αυτή που απελευθερώνει τον άνθρωπο, μακριά από δεισιδαιμονίες, προλήψεις και φοβίες. Ενδιαφέρονται για την ερμηνεία των Γραφών, βοηθώντας έτσι τους χριστιανούς όχι μόνο της εποχής τους αλλά και διαχρονικά στην κατανόηση και εμπέδωση των ιερών κειμένων. Οφείλουμε να αναφέρουμε ότι ο Χρυσόστομος θέλοντας να είναι ακριβής στο έργο της ερμηνείας της Βίβλου κάνει 7.000 παραπομπές στην Παλαιά και 11.000 στην Καινή Διαθήκη. Οποιοσδήποτε από τους παρόντες έχει ασχοληθεί με στοιχειώδη επιστημονική έρευνα κατανοεί το μέγεθος του παραπάνω εγχειρήματος.

      Άνθρωποι με ανοιχτούς πνευματικούς ορίζοντες, οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν κατ’ επανάληψιν στα κείμενά τους την αξία της αρχαίας ελληνικής παιδείας. Ο Γρηγόριος αντιδρώντας στις απόψεις κάποιων ακραίων και φοβικών χριστιανών, που αρνούνταν τη μελέτη της κλασικής παιδείας, υποστηρίζει πως είναι «αγροίκοι και αγράμματοι», όσοι δε δέχονται την αξία της. Αποκαλεί την πόλη των Αθηνών που ήταν κέντρο σπουδής του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, «Χρυσή Αθήνα των Γραμμάτων».

Οι Τρεις Ιεράρχες δεν ήθελαν τους χριστιανούς νέους ανθρώπους χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς ευρύτητα γνώσεων, χωρίς γενικότερο προβληματισμό. Τους ήθελαν μέσα στην κοινωνία και τη ζωή, μετόχους των κοινωνικών ανησυχιών και φιλοσοφικών ρευμάτων. Ο Χρυσόστομος τους προτείνει να σπουδάσουν πρώτα στα δημόσια ειδωλολατρικά σχολεία κι όχι στα μοναστήρια, ενώ ο Μ. Βασίλειος στέλνει στον εθνικό Λιβάνιο φτωχούς χριστιανούς νέους για να σπουδάσουν κοντά του, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να υμνήσει την αξία της φιλοσοφίας και της προσφοράς της στη διατύπωση των χριστιανικών δογμάτων.

Και οι τρείς αντιδρούν σε μια επιφανειακή πνευματικότητα, σε ένα ακίνδυνο χριστιανισμό, σε μια πίστη που τυφλώνει και σε μια εκκλησία που δεν είναι η οδός της αληθινής σωτηρίας και ζωής, αλλά ένα μέσο στα χέρια των ισχυρών για τη χειραγώγηση και εκμετάλλευση ανθρώπων και λαών. Οι Τρεις Ιεράρχες δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την υποκρισία των βολεμένων χριστιανών: «ξέρω πολλούς», λέει ο Χρυσόστομος, «που νηστεύουν και προσεύχονται και στενάζουν, επιδεικνύοντας κάθε λογής αδάπανη ευλάβεια. Ενώ ούτε ένα οβολό δε δίνουν στους θλιβόμενους. Τι κέρδος έχουν από την υπόλοιπη αρετή τους; Γι’ αυτούς η βασιλεία των ουρανών είναι κλειστή». Και ο Γρηγόριος συμπληρώνει: «Μη τεντώνεις τα χέρια σου στον ουρανό αλλά στα χέρια των φτωχών. Αν εκτείνεις τα χέρια σου στα χέρια των φτωχών έπιασες την κορυφή του ουρανού».

 

 

ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Οι κοινωνικές θέσεις τους είναι τόσο σύγχρονες και ριζοσπαστικές που νομίζει κανείς πως έχουν γραφεί μόλις τον τελευταίο αιώνα και μάλιστα κατά τα διαστήματα των μεγάλων κοινωνικών επαναστάσεων και συγκρούσεων. Ο Νικόλας Μπερντιάεφ ο μεγαλύτερος ίσως Ρώσος διανοητής του 20ου αιώνα μεταξύ των άλλων αναφέρει «στον Μεγάλο Βασίλειο όπως και στον Ιωάννη τον Χρυσόστομο η κοινωνική αδικία, δημιούργημα της κακής διανομή του πλούτου κριτικάρεται με μια δριμύτητα που θα έκανε τον Προυντόν και τον Καρλ Μαρξ να χλωμιάσουν».

Ο γνωστός σε όλους ΄Εριχ Φρομ στο βιβλίο του «Να έχεις ή να είσαι» προβάλλει τις απόψεις των Πατέρων για την κοινοκτημοσύνη αξιολογώντας τες θετικά. Για τους Τρεις Ιεράρχες το πρόβλημα της ανισοκατανομής των αγαθών δεν αποδίδεται στο θέλημα του Θεού, ούτε σε φυσικές αιτίες και τυχαία γεγονότα αλλά σε συγκεκριμένες ενέργειες αυτών που κατέχουν την εξουσία και τον πλούτο. «Οι κοινωνικές ανισότητες δεν είναι θέλημα Θεού», λέει ο άγιος Γρηγόριος «ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο… Με την πτώση θρυμματίστηκε η αρχική ενότητα και ισοτιμία μεταξύ των ανθρώπων, οι θρασύτεροι με τη βοήθεια του πολιτικού νόμου, τον οποίο κατέστησαν όργανο καταδυναστεύσεως, επιβλήθηκαν στους ασθενέστερους και έτσι οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και δούλους και σε πολλές άλλες κατηγορίες. Εμείς όμως, σαν χριστιανοί οφείλουμε να αποβλέπουμε και να τείνουμε στην αρχική ενότητα και όχι στην κατοπινή διαίρεση, στο νόμο του Θεού και όχι στο νόμο του ισχυρού», (Περί φιλοπτωχίας PG 35, 892 Α-Β). Είναι πασιφανές ότι ο νόμος του Θεού, δηλαδή ο νόμος της αγάπης, της ισότητας, της ελευθερίας της ειρήνης, δεν έχει τίποτα κοινό με το νόμο των ισχυρών κάθε εποχής.

Ο Μέγας Βασίλειος γίνεται πολύ παραστατικός όταν θέλει να αναφερθεί στην αδικία και την αρπαγή του πλούτου από τους κοινωνικά δυνατούς, ανατρέποντας μάλιστα με τα λεγόμενά του τις κοινωνικά αποδεκτές αντιλήψεις περί κλοπής: «συνήθως» λέει «χαρακτηρίζονται κλέφτες αυτοί που κλέβουν πορτοφόλια από τα λουτρά. Δεν είναι όμως αυτοί οι πραγματικοί κλέφτες… αλλά κάποιοι…που αποτελούν τις πολιτικές αρχές πόλεων και εθνών, άλλα αφαιρούν κρυφά, άλλα παίρνουν φανερά με τη βία… Κοινωνοί της κλοπής όμως γίνονται κι αυτοί που θεωρούνται άρχοντες της Εκκλησίας, όταν παίρνουν απ’ αυτούς χρήματα…», για οποιουσδήποτε λόγους. «Αντί να τους ελέγχουν και να τους νουθετούν…εύκολα τους απλώνουν το χέρι και του μακαρίζουν…και τους αδύνατους τους μισούν για τις πράξεις αυτές ενώ τους άλλους που είναι μεγάλοι κλέφτες τους θαυμάζουν».

Ο Μέγας Βασίλειος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρούν ότι η κοινοκτημοσύνη είναι η λύση του κοινωνικού προβλήματος και προτείνουν την πρωτοχριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων όπου όλα ήταν κοινά, σαν πρότυπο για μια δίκαιη κοινωνική οργάνωση των χριστιανικών κοινωνιών, (PG 31, 325 Α-Β). O Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος αναφέρει για τους Τρεις Ιεράρχες: «η γλώσσα τους αποκτά μια μοναδική οξύτητα όταν κηρύσσουν την ισότητα και την αδελφοσύνη όλων των ανθρώπων. Αφύσικα βλέπει» φωνάζει ο Μέγας Βασίλειος όποιος κάνει διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων. Είναι «άθεοι» ή «παράλογοι» και οπωσδήποτε «λωποδύτες» αυτοί που θησαυρίζουν σε βάρος των άλλων και κρατούν τα πλούτη τους για αποκλειστική τους χρήση». Ο Χρυσόστομος ακολουθώντας τον Απόστολο Παύλο χαρακτηρίζει την πλεονεξία των πλουσίων ως ειδωλολατρία, (PG 2,123).

Οι Τρείς Πατέρες πιστεύουν ξεκάθαρα πως η μανία του πλούτου και τα συμφέροντα των ισχυρών ευθύνονται για την κατάντια των κοινωνιών, για την πείνα, την εγκατάλειψη, τους πολέμους. «Οι πόλεμοι» γράφει ο Χρυσόστομος «γίνονται από τον έρωτα για τα χρήματα», ενώ ο Βασίλειος διερωτάται «έως πότε θα κυβερνά ο πλούτος που είναι η αιτία του πολέμου; Οι εξοπλισμοί» συμπληρώνει «γίνονται για την απόκτηση του πλούτου» (Ε.Π.Ε. 6,312). Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, συμπληρώνοντας τον προβληματισμό του Μ. Βασιλείου λέει: «Μητέρα των πολέμων είναι η πλεονεξία, οι πόλεμοι με τη σειρά τους γεννούν την υψηλή φορολογία, που είναι η αυστηρότητα καταδίκη των πολιτών», (ΒΕΠ 59, 141).

Λόγια ξεκάθαρα και αληθινά. Λόγια που η αιώνια αξία τους αποδεικνύεται διαρκώς μέσα στην ιστορία. Θα αναφέρω ενδεικτικά δύο παραδείγματα από την εποχή μας για του λόγου το αληθές. Το πρώτο: η περυσινή έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για το 2007 και την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο μας πληροφορεί ότι 22 δις δολάρια κατά μέσο όρο δαπανώνται κάθε χρόνο για όπλα από χώρες της Ασίας, της Μέσης Ανατολής, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Με αυτά τα χρήματα οι συγκεκριμένες χώρες θα είχαν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν σε κάθε παιδί μια θέση στο σχολείο και να μειώσουν την παιδική θνησιμότητα κατά δύο τρίτα μέχρι το 2015. Το δεύτερο: το κόστος 216 Τόμαχοκ που εξαπολύθηκαν στον πόλεμο κατά του Ιράκ σε μια μόνο ημέρα (19/1/1990) αρκούσαν να θρέψουν με τρόφιμα το λαό της Αιθιοπίας για έξι μήνες.

Σε μια εποχή που η γυναίκα βρισκόταν στο κοινωνικό περιθώριο οι Πατέρες αναλαμβάνουν την υπεράσπισή της και αγωνίζονται σθεναρά να της δώσουν τη θέση που της αρμόζει στην κοινωνία Είναι γνωστή σε όλους μας η θέση του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου 17 αιώνες πριν την εποχή μας όταν στιγμάτιζε, τη μεροληπτική υπέρ των ανδρών νομοθεσία του κράτους. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερχόμενος σε ρήξη με τις ανδροκρατικές αντιλήψεις της εποχής του, επιλέγει ως πρώτη μεταξύ των συνεργατών του μια γυναίκα, τη μετέπειτα Αγία Ολυμπιάδα η οποία αναδεικνύεται σε ηγέτιδα του χριστιανικού κοινωνικού έργου.

 

ΠΑΙΔΕΙΑ ΖΩΗΣ ΄Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ;

Μελετώντας κανείς τις θέσεις των Τριών Ιεραρχών για θέματα αγωγής των νέων, συναντά στα κείμενα τους προβληματισμούς και προτάσεις, όμοιες με τις πλέον προωθημένες της εποχής μας στις επιστήμες της Παιδαγωγικής και της Ψυχολογίας. Δυστυχώς όμως, ακόμα παραμένουν άγνωστες, όχι απλά στο ευρύ κοινό αλλά και στον εκπαιδευτικό κόσμο.

Η παιδεία κατά τους Τρείς Ιεράρχες πρέπει να αποτελεί δρόμο απελευθέρωσης προσωπικής και κοινωνικής, όχι διαδικασία εξαναγκασμού και ανελευθερίας. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος θεωρεί ότι πρωτεύοντα ρόλο στην εκπαιδευτική διαδικασία παίζει η προσωπικότητα του δασκάλου καθώς επίσης και η σχέση του με τους μαθητές. Η σχέση δάσκαλου-μαθητή πρέπει να είναι μια σχέση αγάπης και αλληλοσεβασμού. Το να αγαπά ο δάσκαλος το μαθητή και να αγαπιέται από αυτόν, «το φιλείν και φιλείσθαι» όπως ακριβώς λέει, είναι το στοιχείο εκείνο που βοηθάει ουσιαστικά να γίνει αποδοτική η διδασκαλία. Ο καλός δάσκαλος κατά τον Χρυσόστομο εμπνέει, προσελκύει και πείθει, (MG. 57327 ) Δεν είναι εγωιστής ούτε αλαζόνας, δε διακρίνεται για το εξουσιαστικό του ύφος, έχει πνεύμα μαθητείας, δεν περιαυτολογεί. Είναι ταπεινός έχοντας συναίσθηση των ατελειών και αδυναμιών του. Γνωρίζει καλά «ότι η επιείκεια είναι πιο δυνατή από τη βία», (MG. 57,61 ).

Ο παιδαγωγός πρέπει να επιδεικνύει δημοκρατικό πνεύμα και να σέβεται τη γνώμη των μαθητών του, ( MG. 60,35-36 ). Απέναντι τους να είναι απλός, ειλικρινής, απονήρευτος, άδολος. Να αποφεύγει την ειρωνεία και την υποκρισία. (MG. 61,404-406 ). Οι δάσκαλοι κατά τον Άγιο Πατέρα δεν πρέπει να είναι φορτικοί και πιεστικοί αλλά φιλόστοργοι. (MG. 62,402-403 ). Οφείλουν να υπερβάλλουν σε φιλοστοργία τους φυσικούς πατέρες. «Ο λόγος (του δασκάλου)», λέει ο Χρυσόστομος πρέπει να είναι «λόγος ανθρώπου που διδάσκει μάλλον παρά ελέγχει, που παιδαγωγεί παρά τιμωρεί, που βάζει τάξη παρά που διαπομπεύει, που διορθώνει παρά που επεμβαίνει στη ζωή του άλλου (του μαθητού)», (MG. 61 593-594).

Τα βασικά στοιχεία της αληθινής παιδείας για τους Τρεις Ιεράρχες είναι: η αγάπη, η ελευθερία και ο σεβασμός του ανθρώπινου προσώπου. Και οι τρεις τονίζουν πως η σχέση παιδαγωγού μαθητή είναι μια σχέση ελευθερίας και δημιουργίας. Ο διάλογος είναι το καλύτερο μέσο για να επιτευχθεί ο σκοπός της αγωγής. Η εξουσιαστικότητα και ο δογματισμός όχι μόνο δείχνουν έλλειψη αγάπης, (M.G. 62,404), αλλά και δε φέρνουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο εκπαιδευτικός οφείλει πρώτιστα να σέβεται το δώρο της ελευθερίας που χάρισε ο δημιουργός στα παιδιά και να μη φυλακίζει τις ανησυχίες τους, αλλά να ανοίγει δρόμους.

Με απλά λόγια οι Τρεις Ιεράρχες υποστηρίζουν πως η Παιδεία πρέπει να είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι του συστήματος, όπως δυστυχώς έχει καταντήσει στις μέρες μας. Σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο η Παιδεία είναι κατευθυνόμενη, γι’ αυτό και αποτυχημένη. Οι νέοι-ες κατευθύνονται σύμφωνα με τις ανάγκες του συστήματος κάθε χώρας. Ενδεικτικό είναι το γεγονός σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία ότι μόνο ένας στους πέντε νέους κατάφερε να εισαχθεί στη σχολή των ονείρων του την προηγούμενη χρονιά. Το ζητούμενο, δυστυχώς στις μέρες μας δεν είναι να φτιάξουμε ελεύθερους ανθρώπους, με συγκροτημένη προσωπικότητα, υπεύθυνους, έτοιμους να σταθούν κριτικά σε ό,τι αλλοιώνει την ομορφιά της ζωής, αλλά εξαρτήματα για να λειτουργήσει καλά η μηχανή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. (Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας και ο γιος μου ανταλλακτικό). Οι περισσότεροι νέοι δεν προχωρούν στις σπουδές τους σε ότι αυτοί ονειρεύονταν και επέλεξαν, δε σπουδάζουν για να ξεδιψάσουν τις ψυχές τους, για να ζήσουν, αλλά για να ενταχθούν εκεί που το απαιτούν οι ανάγκες του συστήματος με απώτερο σκοπό να βοηθήσουν στην ανάκαμψη των «δεικτών της παραγωγικότητας». Η παιδεία όμως δεν πρέπει να αποβλέπει ούτε στην παραγωγικότητα, ούτε στις όποιες ανάγκες του κράτους, οφείλει να οδηγεί τους νέους στην ανακάλυψη του μυστηρίου της ζωής, στην κατάκτηση της ελευθερίας, στα μονοπάτια της αναζήτησης της αλήθειας, στη μύησή τους στην παράδοση του τόπου τους και στον πολιτισμό, στη μεταμόρφωσή τους. Άραγε πόσοι από τους μαθητές, για παράδειγμα, της Λέσβου, ακόμη κι απ’ αυτούς που έχουν πετύχει στις καλύτερες πανεπιστημιακές και πολυτεχνικές σχολές έχουν μυηθεί στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη;

Όπως ωραία λέει ο Χρήστος Γιανναράς, όσοι κάνουν τους σχεδιασμούς για την παιδεία δείχνουν πως δεν τους ενδιαφέρει « η κατά κεφαλήν καλλιέργεια αλλά το κατά κεφαλήν εισόδημα». Συνεχίζουμε να εγκληματούμε σε βάρος των νέων ανθρώπων. Ξεκόψαμε τη γνώση από τη ζωή, τον έρωτα, την ομορφιά. Υποτάξαμε την αγάπη στην αναγκαιότητα και γι’ αυτό αποτύχαμε. Για όποιον αμφιβάλει γι’ αυτή την αποτυχία, παραπέμπω στην πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων για τους νέους όπου τα συμπεράσματά της μας αποκαλύπτουν ότι το 20% των Ελλήνων μαθητών ηλικίας 15 ως 18 ετών υποφέρει από κατάθλιψη, στις κοπέλες μάλιστα το ποσοστό φτάνει στο 30%. Στις μέρες μας η παιδεία έχει δώσει τη θέση της σε μια μονοδιάστατη, γι’ αυτό και άρρωστη εκπαίδευση. Για να επιτευχθούν οι στόχοι της, όλοι (γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί) μπαίνουν σε καλούπια από νωρίς. Μια άλλη έρευνα έδειξε ότι το 97% των γονέων που έχουν παιδιά στο δημοτικό σχολείο απαιτούν πρώτιστα από αυτά την άριστη βαθμολογία. Το δόγμα παιδείας ειδικά στα Λύκεια, δηλαδή την εποχή που η ψυχή του νέου πάει να ανθίσει, είναι «να βγει η ύλη». Όλα θυσιάζονται εκεί. Η πίεση αφόρητη στους εκπαιδευτικούς που ζουν την τραγικότητα της μετατροπής τους, από φορείς γνώσης και ζωής σε απλούς διεκπεραιωτές ύλης ενώ τα παιδιά μας στην ηλικία που διψάνε για ζωή και αλήθεια περιορίζονται στο να μετατραπούν σε ζωντανά λυσάρια φυσικής, χημείας, μαθηματικών, αρχαίων, κλπ.

Στη σημερινή εκπαίδευση της ισοπέδωσης, φτάσαμε ακόμη και η έκθεση ιδεών, το μάθημα που ο μαθητής υποτίθεται ελεύθερα καταθέτει τις ιδέες του, να ταυτίζεται με ένα φροντιστηριακό δίωρο. Ο μαθητής αφού πληρώσει αδρά ζει την τραγωδία του να μαθαίνει «τι πιστεύει» και πως «πρέπει να το εκθέσει» ούτως ώστε να «πετύχει». Ζητάμε δηλαδή από τον νέο άνθρωπο να αρνηθεί την προσωπικότητά του, να γίνει κάτι «άλλο» για να κατορθώσει να θεωρηθεί επιτυχημένος. Σε μια κοινωνία πνιγμένη στον ατομικισμό, στις αξίες του εύκολου κέρδους, σε μια κοινωνία που προοδεύει όποιος διακρίνεται όχι για τις γνώσεις του αλλά για την ευλυγισία της μέσης του, τις γνωριμίες του, τα «κονέ» του που λένε οι νέοι, σε μια κοινωνία, στην οποία οι αξίες που προτείνονται στη νέα γενιά είναι ο καριερισμός, η βαθμοθηρία και αργότερα το μικροαστικό βόλεμα τι μπορούμε να περιμένουμε; Εμείς οι μεγαλύτεροι πνιγμένοι στις ανασφάλειές μας θέλουμε γενιές βολικών και βολεμένων, ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι να ρισκάρουν, ούτε να θυσιαστούν για τίποτα. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έλεγε: «αυτός που δεν είναι έτοιμος να πεθάνει για κάτι, δεν αξίζει να ζει». Προτείνουμε στους νέους την κοινωνία του «φαίνεσθαι», του «πρεστίζ». Το παν, είναι το προσωπείο. Η εικόνα μας προ τα έξω. Ξεχάσαμε ότι η αξία δεν βρίσκεται στο προσωπείο, αλλά στο πρόσωπο. Έτσι οι νέοι άρχισαν να μαζεύουν προσωπεία. Πώς να επιβιώσεις διαφορετικά. Στο βάθος ακούγεται η κραυγή αυτών που παλεύουν και διψάνε για ζωή. «Φανέρωσέ μας τη μάσκα που κρύβεις κάτω από τη μάσκα που φοράς», λέει το τραγούδι. Θέλει δρόμο για να φτάσεις στο πρόσωπο, στην επικοινωνία, στη συνάντηση. Θέλει ψυχή.

Η αγάπη, λέει ένας άγιος της Εκκλησίας μας, είναι πιο γλυκιά και από τη ζωή. Προσφέρουμε σήμερα παιδεία αγάπης; Όχι. Τότε πως θέλουμε παιδεία ζωής; Η παιδεία για να είναι πετυχημένη πρέπει να μιλά στις ψυχές, να τις κάνει να χαίρονται, να ονειρεύονται, να δημιουργούν. Να είναι όπως προτείνουν οι Τρεις Ιεράρχες «δρόμος απελευθέρωσης και όχι διαδικασία εξαναγκασμού και ανελευθερίας». Αν θέλουμε να τιμήσουμε τους Τρεις Ιεράρχες δε χρειάζεται να το κάνουμε μέσα από ακίνδυνες τυπικές γιορτές. Απαιτείται μελέτη του έργου τους, της προσφοράς τους, αλλά κυρίως η μίμηση της στάσης ζωής τους.

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ «Μέγας Βασίλειος - Το λιοντάρι του Χριστού» (Επεισόδιο 5)

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ο Θεός σου είναι μεγάλος ή μικρός;

 

Ένας που καμώνονταν τον πολύ σοφό συνάντησε κάποτε στο δρόμο του έναν απλοϊκό χωρικό που πήγαινε στην εκκλησία.

- Για που με το καλό; τον ρώτησε.
- Πάω στην εκκλησία, του απάντησε ο χωρικός.
- Και δε μου λες, του λέει ειρωνικά ο σοφός. Μήπως ξέρεις να μου πεις, ο Θεός σου είναι μεγάλος ή μικρός;
- Κι από τα δύο.
- Δε γίνεται να είναι και τα δύο!
- Γίνεται, κύριε. Να, είναι τόσο μεγάλος, που δεν τον χωρούν ούτε οι ουρανοί, αλλά και τόσο μικρός, που μπορεί να κατοικεί μέσα στην καρδιά μου.

Κι ο σοφός τα 'χασε με τη σοφή απάντηση του απλοϊκού μα πιστού χωρικού.

Πηγή: lllazaros.blogspot.gr

Κυριακή του Ζακχαίου σήμερα .......

    Δέκατη Πέμπτη Κυριακή του Λουκά η Κυριακή του Ζακχαίου σήμερα (κεφ. ιθ΄,1-10), αγαπητοί.
Ο Ιησούς μας πορευόταν για την Ιερουσαλήμ, για το εκούσιον Πάθος. Εφθασε στην Ιεριχώ, που είναι κοντά στη θεία Σιών. Στο έμπα της πόλεως εθεράπευσε έναν τυφλό. Επειτα μπήκε στην πόλη και τη γύριζε.
Στην πόλη εκείνη της Ιεριχούς βρισκόταν ένας άνθρωπος με το όνομα Ζακχαίος, που ήταν και αρχιτελώνης και πλούσιος. Είχε ακούσει για τον Ιησού και για την καλοσύνη και την αγάπη που έδειχνε στους τελώνες και τους αμαρτωλούς και ζητούσε να Τον δει ποιος είναι.
Οταν έμαθε, λοιπόν, πως έφτασε εκεί, τ' άφησε όλα κι έτρεξε. Ηταν όμως κοντός στο σώμα, αλλά μεγάλος στην ψυχή. Δεν μπορούσε να δει τον Ιησού, που ήταν ανάμεσα στον κόσμο.
Ο Ιησούς ήταν ταπεινός και δεν ανέβαινε σε άρματα και στα υπόλοιπα, ήταν η άκρα ταπείνωσις.
Και τι να κάμει τότε; Τρέχει και ανεβαίνει σε μια συκαμινιά, γιατί από κει θα περνούσε, την έστησε και περίμενε. Οντως έφτασε ο Ιησούς. Με τα θεϊκά Του μάτια τον είχε ήδη δει, τώρα όμως σηκώνει και τα ανθρώπινα μάτια Του, τον βλέπει και τον φωνάζει με το όνομά του: «Ζακχαίε, τρέξε και κατέβα. Σήμερα είναι ανάγκη να μείνω στο σπίτι σου, αφού για σένα ήλθα, το απολωλός, για να σε σώσω».
Εκείνος κατέβηκε αμέσως και Τον υποδέχτηκε με χαρά. Με χαρά, γιατί τον είδε ο Ιησούς, γιατί τον αποκάλεσε με το όνομά του και διάλεξε να μείνει στο σπίτι του. Οι υπόλοιποι, η συνοδεία του Ιησού κι ο λαός, όταν είδαν να κάμει αυτή τη διάκριση, άρχισαν να γογγύζουν και να λένε: «Χάθηκε ένα σπίτι δικό μας; Σ' αυτόν τον παλιάνθρωπο πήγε να μείνει και να ξεκουραστεί;». Εφτασαν στο σπίτι, εν τω μεταξύ, κι ο Ζακχαίος στέκεται μπροστά στον Ιησού και Του λέγει: «Κύριε, έχουν δίκαιο, ήμουν παλιάνθρωπος, αλλά, να, τώρα αλλάζω με τη δική Σου χάρη και βοήθεια και τα μισά απ' τα υπάρχοντά μου τα δίνω στους φτωχούς (σ.σ.: χρησιμοποιεί το ρήμα «δίδωμι» που σημαίνει «τα δίνω τώρα» κι όχι «θα τα δώσω», έχει σημασία αυτό), κι όποιον αδίκησα του το επιστρέφω τέσσερις φορές παραπάνω», όπως όριζε ο Νόμος του Μωυσή, τη μεγαλύτερη αποζημίωση. Και το έκανε με χαρά.

Ο Ιησούς, τότε, τον υπερασπίστηκε και είπε: «Και αυτός έπρεπε να σωθεί. Σήμερα έγινε σωτηρία σ' αυτό το σπίτι, γιατί κι αυτός είναι υιός Αβραάμ».

Εγινε την ώρα εκείνη υιός Αβραάμ, διότι ο Αβραάμ είχε πίστη αφενός και αφετέρου ήταν φιλόξενος και ελεήμων. Σε μια στιγμή, πώς αλλάζει ο άνθρωπος! Αυτή είναι η Χάρη του Χριστού η παντοδύναμη. Για να δικαιολογήσει τα πάντα ο Ιησούς είπε: «Ηλθε ο Υιός του ανθρώπου, για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός».
Και ποιος δεν είναι απολωλός; Απολωλότα πρόβατα γέμισε η πλάση όλη.
Και σήμερα, μετά 2.000 χρόνια Χριστιανοσύνης, οι περισσότεροι είμεθα απολωλότα. Μακάρι στη ζωή μας να έλθει και να μας βρει ο Ιησούς Χριστός, αρκεί εμείς, όπως κι αν είμαστε, να Τον ζητάμε και να Τον παρακαλούμε.
Αυτό θα είναι μεγάλη για Κείνον χαρά και δική μας σωτηρία.

Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (Το κήρυγμα της Κυριακής)
πηγή http://misha.pblogs.gr/tags/p-ananias-koystenis-gr.html

Ζακχαίε,

...σε καταλαβαίνω, γιατί και γω, κοντή είμαι. Και γω στο δέντρο θα ανέβαινα για να δω. Όμως, δεν ξέρω αν θα ανέβαινα για να Τον δω. Δεν ξέρω αν θα έιχα πειστεί και δε θα ξεχνιόμουνα περιφερόμενη να χαζεύω το πλήθος, -κι έτσι να ευφραίνομαι.

(Και βέβαια, αν με εντόπιζε και μου λεγε πως θα ρθει να μείνει σπίτι μου, θα σάστιζα, θα περδικλωνόμουνα, θα πεφτα κάτω και θα μουνα κοντή και τραυματισμένη. Όπως είμαι και τώρα: κοντή και «τραυματισμένη»).

Μέχρι δω κάτι καταλαβαίνω, αλλά από δω και πέρα, τίποτα!

Πες μου, Ζακχαίε πώς κατάφερε η ψυχή σου και βγήκε απ' τη φυλακή της και σκαρφάλωσε ψηλά να αναπνεύσει; Να αναπνεύσει την πνοή Εκείνου που ερχόμενος, προσκαλούσε σε μετάνοια;

Πες μου, Ζακχαίε πώς κατάφερες και πέταξες σαν ξένο ρούχο με μιας τον παλιό σου εαυτό. Κι από δυνάστης των άλλων, έγινες διάκονός τους. Κι από κλέφτης, προσφέρθηκες να τους τα επιστρέψεις στο τετραπλάσιο.

Με μιας! Σαν τους μαθητές που παρατήσανε τα δίχτυα....

Πες μου, Ζακχαίε πώς κατάφερες κι έγινες τελικά ένας από τους προδρόμους του ληστή που -κρεμασμένος στον σταυρό εκείνος-,
γύρισε και ζήτησε από τον Παραγραφέα όλων των αδικημάτων, να τον θυμηθεί στη βασιλεία Του...

Πες μου, γιατί δεν καταλαβαίνω...

 

πηγή http://anatash.pblogs.gr/2012/20120101.html

δ.ε.36 Η κινεζική θρησκεία

η κινεζική θρησκεία from desphan

σύντομη ιστορία του Κομφούκιου

Yin

Ξέχασα το κινητό μου.

Αλλοτρίωση , αποξένωση . Χάνουμε την ουσία , σταματάμε να χαιρόμαστε την στιγμή . Ένα συγκλονιστικό βίντεο 2 μόλις λεπτών, εμπεριέχει όλη την ουσία του προβλήματος της χρήσης του κινητού τηλεφώνου σ όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής μας.

πηγή Αντικλείδι , http://antikleidi.com/

UBUNTU - Υπάρχω επειδή υπάρχουμε

Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε ένα παιχνίδι στα παιδιά σε μια αφρικανική φυλή. Έβαλε ένα καλάθι γεμάτο φρούτα κοντά σε ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιος θα έφτανε πρώτος τρέχοντας εκεί θα κέρδιζε τους γλυκούς καρπούς. Όταν τους εδωσε σύνθημα να τρέξουν, όλοι πιάστηκαν χέρι χέρι και έτρεξαν όλοι μαζί, κάθισαν μαζί και απόλαυσαν όλοι μαζί τους καρπούς τους.

Όταν τους ρώτησε γιατί είχαν τρέξει έτσι όταν κάποιος μόνος του θα μπορούσε να έχει όλα τα φρούτα για τον εαυτό του, του απάντησαν, «UBUNTU, πώς μπορεί κανείς από εμάς να είναι ευτυχής αν όλοι οι υπόλοιποι είναι λυπημένοι;» («UBUNTU» στον πολιτισμό των Ξοζα σημαίνει: «Εγώ υπάρχω γιατί εμείς υπάρχουμε).

An anthropologist proposed a game to children in an African tribe. He put a basket full of fruit near a tree and told the children that whoever got there first won the sweet fruits. When he told them to run, they all took each others hands and ran together, then sat together enjoying their treats.

When he asked them why they had run like that when one could have had all the fruits for himself, they said, ‘UBUNTU, how can one of us be happy if all the other ones are sad?’ (‘UBUNTU’ in the Xhosa culture means: ‘I am because we are.)”

Osani Circle Game - taken by Jean-Pierre Hallet

πηγή http://animusanimus.blogspot.gr/2014/01/ubuntu.html

Massai - Οι πολεμιστές της Βροχής

Ενδιαφέρουσα ταινία, με αρκετές αναφορές στα αφρικανικά θρησκεύματα.

Τι σημαίνουν τα επίθετα των Αγίων: Δίκαιος, Όσιος, Μάρτυρας, Απολογητής, Ομολογητής,Οσιομάρτυρας, Ιερομάρτυρας…

Τι σημαίνουν τα επίθετα των Αγίων: Δίκαιος, Όσιος, Μάρτυρας, Απολογητής, Ομολογητής,Οσιομάρτυρας, Ιερομάρτυρας…

 

Στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους (Μωσαϊκός Νόμος) επικρατούσε η άποψη ότι Άγιος είναι μόνο Ένας, ο Θεός. 

Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί Αγίους όλους τους βαπτισμένους Χριστιανούς, που ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, που αγωνίζονται για την σωτηρία της ψυχής τους και που επιδιώκουν να κατακτήσουν την Βασιλεία του Θεού (Ρωμ. α’,7 – Α” Κορ. α’,1-2 – Εβρ. ς’,10). 

Στον 4ο αιώνα ο τίτλος «Άγιος» αρχίζει να αποδίδεται μόνο σε λίγους εκλεκτούς ΄»φίλους του Θεού», που ξεχωρίζουν για το μαρτύριό τους, για την ζωή τους και για τα θαύματά τους. Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας όμως τονίζει: «Άγιος είναι εκείνος που είναι καθαρός από κακία και αμαρτήματα».

Οι ομάδες (χοροί) των Αγίων έχουν ως εξής:

- Δίκαιοι.Ονομάζονται όλοι οι άγιοι άνθρωποι που έζησαν προ Χριστού έχοντας πίστη στον Έναν και Μοναδικό Θεό και ήλπιζαν στον ερχομό του Μεσσία – Χριστού.

-Προφήτες. Όνομάζονται οι Δίκαιοι που προφήτευσαν για το πρόσωπο του Χριστού και για την Σωτηρία του ανθρώπου.

- Απόστολοι και Αποστολικοί Πατέρες.Τον τίτλο αυτό πήραν οι μαθητές του Κυρίου και οι μαθητές αυτών.

- Μάρτυρες.Ονομάζονται όλοι όσοι μαρτύρησαν για την πίστη τους, βασανίσθηκαν και θανατώθηκαν ιδιαίτερα κατά τους πρώτους μεγάλους διωγμούς. οι Μάρτυρες είναι χιλιάδες: Γυναίκες, άντρες, νέοι, γέροι και παιδιά, και φυσικά δεν είναι όλοι γνωστοί.

- Μεγαλομάρτυρες.Όσοι από τους Μάρτυρες υπέστησαν μεγάλα βασανιστήρια και θανατώθηκαν με φρικτό – βάρβαρο τρόπο, έχουν πάρει από την Εκκλησία αυτόν τον τίτλο, ακόμα ονομάζονται και οι Μάρτυρες των οποίων η μαρτυρία τους επηρέασε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι έγιναν χριστιανοί.

- Ιερομάρτυρες. Ονομάζονται όσοι από τους Μάρτυρες ήταν Ιερομένοι.

- Οσιομάρτυρες. Οι μοναχοί, οι ασκητές και οι ερημίτες έλαβαν αυτόν τον τίτλο, είχαν οσιακό βίο και μαρτυρικό τέλος.

- Νεομάρτυρες. Έτσι ονομάζονται οι Άγιοι που μαρτύρησαν επί Τουρκοκρατίας, μετά το 1453 (Άλωση της Κων/πολης)

- Ομολογητές. Ονομάζονται οι Άγιοι που διώχθηκαν και βασανίσθηκαν, που ομολόγησαν την πίστη τους, αλλά που τελικά δεν θανατώθηκαν.

- Όσιοι. Οι Άγιοι (ερημίτες, αναχωρητές, ασκητές…) που εγκατέλειψαν τον κόσμο και αφιερώθηκαν εξ ολοκλήρου στον Θεό. Τον λάτρεψαν σε ερήμους και σε κακοτοπιές με πίστη και εγκαρτέρηση για όλη τους την ζωή και τελικά «κοιμήθηκαν εν ειρήνη», ονομάσθηκαν Όσιοι.

- Οσιοπαρθενομάρτυρες. Έτσι ονομάζονται οι παρθένες γυναίκες μοναχές, που θανατώθηκαν με μαρτυρικό τρόπο.

- Ισαπόστολοι. Όλοι όσοι έκαναν αποστολικό έργο ισάξιο των Αποστόλων ονομάσθηκαν έτσι.

- Πατέρες της Εκκλησίας. Οι μοναχοί, οι κληρικοί και ιδιαίτερα οι Επίσκοποι που διακρίθηκαν για το συγγραφικό, αντιαιρετικό και ποιμαντικό έργο τους.

- Απολογητές. Όλοι όσοι υπερασπίστηκαν τον Χριστιανισμό απέναντι σε φιλόσόφους, ηγεμόνες, βασιλείς και αυτοκράτορες, θεωρητικά ή γραπτά, με επιστολές ή με τον λόγο τους.

- Θεολόγοι. Φυσικά τρεις μόνο κατέχουν αυτόν τον τίτλο. Ο Ιωάννης ο Θεολόγος ο Ευαγγελιστής, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος επίσκοπος Ναζιανζού, και ο Συμεών ο νέος, ο Θεολόγος. Αυτοί όχι μόνο Θεολόγησαν με τα γραπτά τους, αλλά και με το παράδειγμα της ζωής τους.

imverias

 

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.

- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.

- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω,... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.

- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.

- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.

- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.

'Θέλω να μου χαρίσεις κάτι '

ΑΝΘΗ ΔΟΞΙΑΔΗ-ΤΡΙΠ   εικονογράφηση Αλέξης Κυριτσόπουλος

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Τι είναι αγάπη;

Τι είναι αγάπη;

Παρακολουθήστε στο βίντεο μια τρυφερή ιστορία αγάπης.
Ο Bill και η Glad είναι παντρεμένοι για πάνω από 50 χρόνια και μας υπενθυμίζουν ότι η πραγματική αγάπη μπορεί να αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, στις καλές αλλά και τις άσχημες στιγμές.

πηγή http://www.videoman.gr/53124

Δάσκαλος γνώσεων και στάσης ζωής

Η ιστορία του πιο ξεχωριστού δασκάλου της Πτολεμαΐδας ή, πώς ο Μιχαλάκης έγινε κύριος Μιχάλης. Ένα θαυμάσιο κείμενο του Ευθύμιου Σαββάκη για τον ”κύριο Μιχάλη” (μα τι εύηχο που είναι…), έναν γεννημένο εκπαιδευτικό. Τυχεροί οι μαθητές του που έχουν για δάσκαλο έναν άνθρωπο που ξέρει πως να τους κάνει δυνατούς και αυτόνομους. Φάρος γενναίας ψυχής και ελπίδας, Δάσκαλος για να αντλείς δύναμη και να υποκλίνεσαι με σεβασμό.

Λένε πως τα παραμύθια που σέβονται τον εαυτό τους έχουν πάντα έναν δράκο και ένα αισιόδοξο φινάλε. Ο Μιχάλης Σίσιος τα έζησε από κοντά και τα δύο. Ο προσωπικός του δράκος γεννήθηκε μαζί του πριν 30 χρόνια, προσθέτοντας στα γενέθλια δώρα και ένα καροτσάκι για τις μετακινήσεις του. Σε αυτό τον γνώρισα στο δημοτικό. Τότε που σε μία χριστουγεννιάτικη γιορτή είχε ανακοινώσει το όνειρό του να γίνει δάσκαλος. Μερικά χρόνια μετά περιμένει να τελειώσουν οι διακοπές των Χριστουγέννων για το πρώτο κουδούνι της χρονιάς. Για να δει τους μαθητές του. Ο κύριος Μιχάλης του Α2.

«Ο ρόλος των γονιών σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το Α και το Ω. Από εδώ αρχίζουν όλα. Στη δική μου περίπτωση ήμουν ευλογημένος γιατί είχα δύο γονείς που στάθηκαν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό μου. Όπως και η αδερφή μου και ο αγαπημένος μου παππούς. Δεν είναι όλα τόσο ρόδινα πάντα. Υπάρχουν οικογένειες που επειδή το παιδί τους έχει κάποια αναπηρία το κρατούν στο σπίτι, το κλειδώνουν, δεν το βγάζουν έξω. Ντρέπονται! Ντρέπονται να λέει ο κόσμος ότι έχουν ένα ανάπηρο! Κι όλα αυτά το 2014!

Εγώ, αν με ρωτάς, δε γνώρισα ρατσισμό. Δε με χλεύασε κανένας και το κυριότερο κανένας δεν έδειξε οίκτο μπροστά μου. Έμαθα να διεκδικώ αυτά που μου ανήκουν. Να είμαι και να δείχνω ίσος. Όταν δε δίνεις δικαίωμα ούτε σε λυπούνται ούτε σε κοροϊδεύουν. Είναι μεγάλο ζήτημα να έχει αξιοπρέπεια ο άνθρωπος και να θυμάται πάντα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή.

Όταν ήμουν στο δημοτικό και αντιμετώπιζα τα πρώτα προβλήματα στη μετακίνηση ή τη διαφορετικότητα της τάξης η μητέρα μου κάθε βράδυ μου μιλούσε με τις ώρες. “Μιχάλη δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Ποτέ μην το βάλεις κάτω“».

Ο ίδιος στα 15 του χρόνια γνωρίζει τον αθλητισμό. Το φλερτ μετατρέπεται σε έρωτα και τα πανελλήνια ρεκόρ έρχονται το ένα μετά το άλλο.

«Στο γυμνάσιο άρχισα να ασχολούμαι με τις ρίψεις και συγκεκριμένα με την κορίνα και το δίσκο. Έκανα πρωταθλητισμό για δώδεκα χρόνια. Ήταν η διέξοδός μου. Στο σπίτι έχω περισσότερα από δέκα μετάλλια, ενώ έχω σπάσει δέκα συνεχόμενες φορές το πανελλήνιο ρεκόρ στην κορίνα. Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Κάθε φορά και ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα παραπάνω. Αυτό μου δίδαξε η προπονήτριά μου, Λίζα Καλταβαρίδου και την ευχαριστώ για αυτό. Μαζί ξεκινήσαμε το ταξίδι του αθλητισμού, μαζί ταξιδέψαμε, μαζί παλέψαμε. Είναι όμορφο να κάνεις πάντα πράγματα που αγαπάς. Προσωπικά έχω μία καλή σχέση και με τον Θεό. Πιστεύω. Πριν λίγα χρόνια χειροτονήθηκα Αναγνώστης. Μου αρέσει. Με ηρεμεί. Έχω κάνει και Βυζαντινή μουσική. Μου επέτρεψε να ξεφεύγω».

Τα απογεύματα προπόνηση και ρίψεις. Το πρωί ιστορία, έκθεση και λατινικά. Ο Μιχάλης λατρεύει τα θεωρητικά μαθήματα και περνάει με πανελλήνιες στο Παιδαγωγικό Τμήμα της Φλώρινας. Το όνειρο αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά.

«Ήταν ένα όνειρο να σπουδάσω αυτό που αγαπώ κόντρα σε όλους και σε όλα. Δεν σου λέω ότι ήταν εύκολα. Πηγαινοερχόμουν με ειδικό αυτοκίνητο. Κάθε μέρα. Πτολεμαΐδα – Φλώρινα και πίσω. Μου άρεσε η σχολή μου. Η εξελικτική ψυχολογία, η προσέγγιση των θρησκευτικών, η μουσική. Πράγματα που διευρύνουν τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα».

Και μετά τη σχολή η ορκωμοσία και ο διορισμός. «Στην ορκωμοσία ανάγκασα όλη την Πτολεμαΐδα να… μετακομίσει στη Φλώρινα. Ήταν όλοι εκεί. Φίλοι, συγγενείς και στην άκρη ο παππούς μου. Πιστεύω το χάρηκε πιο πολύ από εμένα. Ξέρεις, όταν ήμασταν μικρά και το χιόνι έφτανε το μισό μέτρο σηκωνόταν δύο ώρες νωρίτερα από το σχολείο και άνοιγε τον δρόμο για να με πάει με το καρότσι.

Τον Σεπτέμβριο του 2007 έκανα προπόνηση όταν με πήραν οι γονείς μου και μου είπαν ότι με ψάχνουν από το γραφείο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Επιστρέφω σπίτι και τους τηλεφωνώ. Μου ζητούν την επόμενη να περάσω από εκεί και να ετοιμαστώ για να παρουσιαστώ στους μαθητές μου. Τρελάθηκα».

Τη φετινή χρονιά ο Μιχάλης συμπληρώνει εφτά χρόνια ως δάσκαλος στο ειδικό Δημοτικό. «Αποφοίτησα από το τμήμα κανονική αγωγής αλλά προτίμησα να ασχοληθώ με την ειδική αγωγή. Να δώσω το ζωντανό παράδειγμα στους γονείς αυτών των παιδιών ότι κάποιος μπορεί να φτάσει εκεί που θέλει. Όλα αυτά τα χρόνια είχα τη χαρά να έχω πολλούς και αξιόλογους μαθητές. Παιδιά με σύνδρομο Down, με νοητική υστέρηση, με σύνδρομο Γουίλι, με σύνδρομο Σαν Φιλίππο κτλ. Φέτος έχω μαθητές με αυτισμό.

Το πρώτο κουδούνι χτυπάει στις 08:10 και σχολάμε στις 12:30, περνώντας ένα παραγωγικό 5ωρο με τα παιδιά κάθε ημέρα. Σε αυτές τις ώρες το βασικότερο που πρέπει να τους διδάξουμε είναι η αυτοεξυπηρέτηση. Να μάθουν να πλένονται, να τρέφονται, να διαβάζουν μία ταμπέλα, να μπορούν ανά πάσα στιγμή να ικανοποιούν τις ανάγκες του. Όλα αυτά γίνονται μέσα από επιτραπέζια, κάρτες, βιβλία αλλά και ipad, όπου τα παιδιά παίζουν διάφορα παιχνίδια (ταύτισης, αντίθεσης, ρόλων κτλ) σαν προσομοίωση της ζωής.

Φέτος στη χριστουγεννιάτικη γιορτή μας κάναμε ένα θεατρικό σκετσάκι όπου αναπαριστούσαμε τη ζωή των παλιών χρόνων, όπου η σύζυγος είναι νοικοκυρά και καλύπτει τις ανάγκες του σπιτιού, οι άνδρες εργάζονται, κόβουν τα ξύλα, τα παιδιά λένε τα κάλαντα κτλ. Πρέπει το παιδί να αντιληφθεί από μικρή ηλικία μερικά πράγματα και σταδιακά να μάθει να αυτοεξυπηρετείται. Όλοι νομίζουν ότι οι γονείς μας θα είναι πάντα δίπλα μας να μας τα παρέχουν όλα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, οπότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε κατάσταση».

Ποια είναι όμως η μεγαλύτερη «αναπηρία» του ελληνικού κράτους; «Η παιδεία. Δεν υπάρχει παιδεία. Τελειώνω το σχολείο, προσπαθώ να πάω να πιω έναν καφέ ή να βγω το βράδυ να δω τον αγαπημένο μου Ολυμπιακό και βρίσκω συνέχεια αυτοκίνητα και μηχανές πάνω σε ράμπες, περάσματα και θέσεις αναπήρων. Αυτό για εμένα είναι η μεγαλύτερη αναπηρία».

Με χαιρετάει και στρίβει για τη Μακεδονομάχων. Μου υπόσχεται φωναχτά ότι θα έρθει Θεσσαλονίκη να δούμε μαζί τον αγώνα με τη Μάντσεστερ. «Δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι και τον Γκιγκς και τον Ρούνεϊ. Αλλά μην ξεχνάς ότι εγώ έχω Μήτρογλου. Να τον ακούς τον δάσκαλο!».

Πηγή: lifo.gr

το βρήκαμε εδώ http://symvstathmos.wordpress.com/

Εικονομαχία

Αρχές Βυζαντινής Εικονογραφίας

Αρχές Βυζαντινής Εικονογραφίας from Michelangelo705

πηγή http://byzant-anag-art.blogspot.gr/2013/02/5.html

ΚΥΡΙΟΤΕΡΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Παρακάτω αναφέρουμε ενδεικτικά τα ονόματα κάποιων από τους κυριότερους εκπροσώπους της αγιογραφίας, χωρίς φυσικά να εξαντλούμε τον κατάλογο του πλήθους των μαστόρων, που ταπεινά υπηρέτησαν την τέχνη, επωνύμων και ανωνύμων, μικρών και μεγάλων, των οποίων τα ονόματα είναι γραμμένα στη Βίβλο της Ζωής.

Ευαγγελιστής Λουκάς. Βλ. κεφάλαιο «Η πορεία της αγιογραφικής τέχνης στο χρόνο».

Άγιος Λάζαρος ο Ομολογητής. Έζησε στους χρόνους του εικονομάχου βασιλέως Θεοφίλου. Επειδή ήταν αγιογράφος κατηγορήθηκε στον βασιλιά και υπεβλήθει σε φοβερά βασανιστήρια. Έβαλαν οι δήμιοι στις παλάμες του πυρακτωμένα πέταλα και από την μεγάλη βάσανο έμεινε ως νεκρός. Η Χάρις του Θεού όμως τον φύλαξε. Κατόπιν η βασίλισσα παρακάλεσε τον Θεόφιλο να τον ελευθερώσει όπως και έγινε. Ο Άγιος Λάζαρος πήγε κρυφά στον ναό του Αγίου Προδρόμου του Φοβερού και κατοίκησε εκεί. Ενώ ήταν ακόμη με τις πληγές της φωτιάς, ιστόρησε την εικόνα του Αγ. Προδρόμου, η οποία έκανε πολλά θαύματα. Εορτάζουμε την μνήμη του Αγίου Λαζάρου την ΙΖ' του μηνός Νοεμβρίου.

Άγιος  Μεθόδιος Μοναχός. Κήρυξε την χριστιανική πίστη στους Βουλγάρους.

Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω. Στο βίο του αναφέρονται και τα εξής. Ενώ καθόταν με τους υπόλοιπους μοναχούς είπε: «Ιδού έρχονται προς ημάς δύο μοναχοί», και παίρνοντας ένα κομμάτι χαρτί ιστόρησε τις μορφές τους, διότι ήταν πολύ επιτήδειος στη ζωγραφική και τον ένα τον ζωγράφισε με γένια ενώ τον άλλο νεώτερο. Πράγματι την άλλη μέρα ήρθαν στο μοναστήρι δύο διάκονοι. Ο πρώτος που είχε γένια ονομαζόταν Ιάκωβος, ο οποίος έμεινε και ετελειώθη στο μοναστήρι και ο δεύτερος, ο νεώτερος, ονομαζόταν Ηλίας, ο οποίος έγινε ηγούμενος και αργότερα επίσκοπος Πλαταμώνος.

Ευλάλιος. Έζησε τον καιρό του Ιουστίνου του Β'. Ζωγράφισε τον ναό των Αγίων Αποστόλων στην Κωνσταντινούπολη

Ηρακλείδης ο Βυζάντιος. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, άγνωστο ποια ημερομηνία. Οι παλαιοί ιστορικοί τον εγκωμιάζουν, λέγοντας ότι εστάθη ισάξιος με τους αρχαίους φημισμένους ζωγράφους Απελλή και Αγάθαρχο.

Παύλος ο μουσειωτής (ψηφιδογράφος). Φιλοτέχνησε θαυμαστή εικόνα του Χριστού στο ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.

Στέφανος Μοναχός. Ήταν ζωγράφος και ομολογητής. Υπέστη βασανιστήρια στους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, υπέρ των αγίων εικόνων.

Ανδρέας υιός Αρταβάσδου. Ήταν επίσημος αγιογράφος τον καιρό του Κωνσταντίνου του Πορφυρογεννήτου. Φαίνεται ότι καταγόταν από περσικό γένος.

Οι Έλληνες αγιογράφοι εκ Κωνσταντινουπόλεως. Ζωγράφισαν το ΙΑ' αιώνα, κατόπιν θαύματος, τον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη φημισμένη Μονή του Σπηλαίου στο Κίεβο, όπου και εμόνασαν μετά το πέρας της αγιογραφήσεως.

Όσιος Αλύπιος ο εικονογράφος. Ο ρωσικής καταγωγής Όσιος Αλύπιος έγινε μοναχός στο φημισμένο μοναστήρι της Πετσέρσκαγια Λαύρας του Κιέβου γνωστό ως Λαύρα των Σπηλαίων. Ως λαϊκός βοηθούσε τους Έλληνες αγιογράφους που ιστορούσαν το καθολικό της μονής. Μετά από ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβη κατά τη διάρκεια της αγιογραφήσεως αποφασίζει να μείνει στο μοναστήρι. Εκεί ασκώντας θεαρέστως την τέχνη της αγιογραφίας εκοιμήθη εν Κυρίω περίπου στα μέσα του 12ου αιώνος. Το άγιο λείψανό του βρίσκεται άφθαρτο στα σπήλαια της Λαύρας μαζί με πάνω από εκατό άλλα άφθαρτα λείψανα αγίων.

Παύλος αγιογράφος. Άγνωστο πότε έζησε. Ζωγράφισε τον Αγ. Γεώργιο πάνω στο άλογο και η εικόνα του ανεδείχθη θαυματουργή. Οι ιστορικοί επαινούν αυτόν τον τεχνίτη, γράφοντας: «Παύλος ο ζωγράφων άριστος».

Μιχαήλ ο Αστραπάς και Ευτύχιος. Άριστοι αγιογράφοι και οι δύο. Καταγόταν από την Θεσσαλονίκη και τοιχογράφησαν πολλές Σερβικές εκκλησίες. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον ναό του Αγ. Κλήμεντος κοντά στην λίμνη της Αχρίδος το 1295 και τον ναό του Αγ. Γεωργίου στο Στάρο Ναγκορίτσινο Σερβίας (1313-1317).

Γεώργιος Καλλιέργης. Επίσημος αγιογράφος, ο οποίος ζωγράφισε τον ναό του Σωτήρος Χριστού στη Βέροια της Μακεδονίας το 1315, όταν εβασίλευε ο Ανδρόνικος ο Παλαιολόγος.

Μανουήλ Πανσέληνος. Κορυφαίος αγιογράφος του ΙΔ' αιώνα, από τους κυριότερους

εκπροσώπουςτης Μακεδονικής Σχολής. Δυστυχώς δεν βρέθηκε κάποια πηγή που να μας πληροφορεί για την ζωή του. Σύμφωνα με την παράδοση η καταγωγή του ήταν από την Θεσσαλονίκη. Μόνο ο Διονύσιος ο εκ Φουρνά στο σύγγραμμά του «Ερμηνεία της ζωγραφικής τέχνης» μας πληροφορεί, ότι οι αγιογραφίες του ναού του Πρωτάτου  στο Άγιο Όρος ήταν του κυρ Μανουήλ Πανσέληνου. Ακόμη ο Διονύσιος αναφέρει και για κάποιες φορητές εικόνες του Πανσελήνου, χωρίς όμως να έχουμε κάποια στοιχεία γι' αυτές. Τέλος, η αγιογράφηση του παρεκκλησίου του Αγ. Ευθυμίου στον Άγ. Δημήτριο Θεσσαλονίκης εικάζεται ότι έγινε από τον Πανσέληνο λόγω της έντονης ομοιότητας της τεχνικής σε σχέση με το Πρωτάτο.

Θεοφάνης ο Έλληνας. Βυζαντινός αγιογράφος του ΙΔ' αιώνος και γνωστός από το έργο του στη Ρωσία. Μια επιστολή ενός Ρώσου μοναχού, του Επιφανίου, αναφέρει εκτός των άλλων χαρισμάτων που τον διέκριναν ότι ήταν «ο καλύτερος ζωγράφος ανάμεσα στους εικονογράφους». Είναι άγνωστο το που γεννήθηκε και που έμαθε την τέχνη της αγιογραφίας. Ζωγράφισε πολλούς ναούς στη Ρωσία, κυρίως στη Μόσχα και στο Νόβγκοροντ. Θεωρείται ο δάσκαλος του μεγάλου Ρώσου αγιογράφου Αγίου Ανδρέα Ρουμπλιώφ. Η κοίμησίς του υπολογίζεται γύρω στα 1410.

Όσιος Ανδρέας Ρουμπλιώφ. Γεννήθηκε στη Ρωσία γύρω στα 1360. Νέος έγινε μοναχός στη μονή του Αγίου Σεργίου Ραντονέζ όπου αγιογράφησε το τέμπλο του Καθολικού καθώς και τον κυρίως ναό. Εκτός από τη μονή του Αγίου Σέργιου σώζονται έργα του και σε άλλους ναούς και μοναστήρια. Ένα από τα αριστουργήματά του είναι η εικόνα της Αγίας Τριάδος. Θεωρείται από όλους τους Ρώσους ζωγράφους ως ο κυριώτερος εκπρόσωπος της αρχαίας ρωσικής τέχνης. Η κοίμησίς του υπολογίζεται γύρω στα 1430. Η Ιερά Σύνοδος της Ρωσικής Εκκλησίας τον αναγνώρισε επισήμως ως άγιο το 1988.

Νικόλαος Ιωάννου και Καστρίσιος. Κατάγονταν από την Καλαμπάκα Θεσσαλίας. Ζωγράφισαν το έτος 1501 το καθολικό της Μονής Αγ. Στεφάνου στα Μετέωρα.

Θεοφάνης Μοναχός ο Κρης. Κορυφαίος αγιογράφος του 16ου αιώνα και κυριότερος εκπρόσωπος της Κρητικής Σχολής. Ο μοναχός Θεοφάνης Στρελίτζας, ο επιλεγόμενος Μπαθάς, πρέπει να γεννήθηκε στο Ηράκλειο μέσα στην τελευταία δεκαπενταετία του 15ου αιώνα και ακολούθησε το οικογενειακό επάγγελμα της ζωγραφικής. Σε κατάλληλη ηλικία παντρεύτηκε και απόκτησε δύο παιδιά, το Συμεών και το Νίφο-Νεόφυτο. Έπειτα για κάποιο λόγο - ίσως θανάτου της συζύγου - έγινε μοναχός. Η πρώτη μνεία του αγιογράφου Θεοφάνη βρίσκεται στην κτητορική επιγραφή στο καθολικό της Μονής του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά στα Μετέωρα, το 1527. Το 1535 ιστορεί το καθολικό της Ι. Μονής Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος, όπου και εγκαταστάθηκε με τους δυο γιούς του. Το 1545, με συνεργάτη το γιο του Συμεών τοιχογραφεί το καθολικό της Ι. Μονής Σταυρονικήτα. Αφού έζησε αρκετά χρόνια στο Άγιο Όρος, επιστρέφει στην πατρίδα του την Κρήτη όπου και πεθαίνει στις 24 Φεβρουαρίου του 1559, την ημέρα που έκανε την διαθήκη του. Το έργο του συνέχισαν οι δύο γιοι του.

Αντώνιος ο Κρης. Αυστηρός και απλότεχνος αγιογράφος. Ζωγράφισε το καθολικό της Μονής Ξενοφώντος Αγίου ΌρουςΤζώρτζης ο Κρης. Άριστος αγιογράφος, μαθητής του Θεοφάνους του Κρητός. Αγιογράφησε το καθολικό της Ι. Μονής Διονυσίου το 1545.

Ευφρόσυνος Ιερεύς. Αγιογράφησε φορητές εικόνες κάποιες από τις οποίες βρίσκονται στην Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους (Μεγάλη Δέησις κ.α.). Έζησε τον ΙΣΤ' αιώνα. Πολύ καλός τεχνίτης της Κρητικής Σχολής.

Φράγκος Κατελάνος. Καταγόταν από την Θήβα. Θεωρείται από τους καλύτερους αγιογράφους του ΙΣΤ' αιώνα. Αγιογράφησε το παρεκκλήσιο του Αγίου Νικολάου στη Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους καθώς και το καθολικό της Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων. Προέρχεται από την Κρητική Σχολή αλλά έχει δεχθεί έντονες επιδράσεις από την Δύση.

Γεώργιος Ιερεύς και σακελλάριος Θηβών. Λαμπρός τοιχογράφος, ο οποίος ιστόρησε το νάρθηκα του καθολικού της Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων το 1566.

Δανιήλ Μοναχός. Αγιογράφησε το καθολικό της Μονής Κορώνης επί της Πίνδου το 1587.

Ανδρέας Ρίτζος. Εικονογράφος, ο οποίος έζησε στο τέλος του ΙΕ' αιώνα. Υπάρχουν έργα του στην Ιταλία και την Πάτμο.

Μιχαήλ Δαμασκηνός ο Κρης. Πρέπει να γεννήθηκε γύρω στο 1530-35. Λίγα στοιχεία

υπάρχουν για την ζωή και την δράση του και ελάχιστες οι χρονολογημένες εικόνες του. Ήταν άριστος τεχνίτης και το μεγαλύτερο γνωστό σύνολο υπογεγραμμένων έργων του σώζεται στην Κέρκυρα. Η ύπαρξη μεγάλου αριθμού πινάκων Ιταλών καλλιτεχνών στην Κρήτη επηρέασε τους Έλληνες αγιογράφους. Έτσι και ο εν λόγω αγιογράφος χρησιμοποίησε ιταλικά στοιχεία στις αγιογραφίες του, ανάλογα ίσως, με τις επιθυμίες των πελατών του. Ο Δαμασκηνός έχαιρε μεγάλης φήμης και η επίδρασή του στους συγχρόνους και μεταγενεστέρους ζωγράφους ήταν πολύ μεγάλη. Εικονογραφικοί τύποι που αυτός, κατά τα φαινόμενα, εισήγαγε ή αποκρυστάλλωσε, έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς και αντιγράφηκαν μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα.

Όσιος Ποιμήν ο Ζωγραφίτης. Σπουδαίος εικονογράφος και κτήτορας ναών. Γεννήθηκε στη Σόφια της Βουλγαρίας από ευσεβείς γονείς. Έγινε μοναχός στο Άγιον Όρος, στη μονή Ζωγράφου. Σε ηλικία πενήντα πέντε χρόνων, ύστερα από θεοσημία, αναχώρησε για τη Βουλγαρία. Εκεί έκτισε ή ανακαίνισε περίπου τριακόσιους ναούς και δεκαπέντε μονές. Πολλούς τους στόλισε και με τοιχογραφίες από το ίδιο του το χέρι. Αναπαύθηκε εν ειρήνη το 1620 στη μονή Τσερεπίσκι. Το 1942 αναγνωρίστηκε ως προστάτης άγιος των Βουλγάρων ζωγράφων.

Εμμανουήλ Λαμπάρδος. Έζησε στις αρχές του 17ου αιώνα. Αγιογράφησε μόνο φορητές εικόνες, στις οποίες διαπιστώνεται συνειδητή άγνοια των έργων του Δαμασκηνού και του Κλόντζα και επιστροφή σε παλαιολόγεια και πρώιμα κρητικά πρότυπα.

Όσιος Νείλος ο Μυροβλύτης. Γεννήθηκε στη Πελοπόννησο από ευσεβείς γονείς περί το 1601. Μόνασε στη μονή Παναγίας της Μαλεβής. Ο πόθος της ασκήσεως τον έφερε στο Άγιον Όρος. Κατοίκησε κοντά στο σπήλαιο του Αγίου Πέτρου του Αθωνίτου όπου έκτισε κελλί με ναό προς τιμή της Υπαπαντής, τον οποίο κόσμησε με εικόνες, που ο ίδιος αγιογράφησε, γιατί ήταν καλός αγιογράφος. Μετά την οσιακή κοίμησή του, στις 12-11-1651, το σώμα του ανέβλυσε ευωδιαστό μύρο.

Άγγελος ο Κρης. Άριστος αγιογράφος, ο οποίος ιστόρησε μόνο φορητές εικόνες και έζησε στις αρχές του 17ου αιώνα.    

Ιερεμίας Παλλαδάς, Ιερομόναχος. Ένας από τους πιο φημισμένους αγιογράφους της εποχής του. Ήταν σιναΐτης ιερομόναχος αλλά ζούσε στον Χάνδακα, από όπου και καταγόταν. Έχαιρε μεγάλης φήμης μεταξύ των συγχρόνων του, που τον θεωρούσαν άξιο μιμητή των «δοκίμων παλαιών εικονογράφων», εδίδασκε δε την τέχνη σε μαθητευόμενους αγιογράφους. Ήταν προσκολλημένος στην παραδοσιακή τεχνοτροπία και σπάνια χρησιμοποιούσε ιταλικά στοιχεία. Πέθανε πριν το 1660 μ.Χ.

Εμμανουήλ Τζάνες, ιερεύς. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο γύρω στο 1610 και πέθανε στη Βενετία στις 28 Μαρτίου 1690. Θεωρήθηκε ο σημαντικότερος Κρητικός αγιογράφος της δεύτερης πεντηκονταετίας του 17ου αι. Έζησε την περίοδο του καταστροφικού Κρητικού πολέμου (1645-1669) και αναγκάστηκε να πάρει το δρόμο της προσφυγιάς. Η Κρήτη σβήνει σαν δημιουργικό καλλιτεχνικό κέντρο και οι ζωγράφοι καταφεύγουν κυρίως στη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα, από όπου μερικοί πηγαίνουν στη Βενετία. Άλλοτε ακολουθεί βυζαντινά πρότυπα του 14ου και 15ου αιώνα και άλλοτε εμπνέεται από δυτικά έργα ακολουθώντας ορισμένες φορές φλαμανδικές χαλκογραφίες. Υπολογίζεται ότι έχουν σωθεί πάνω από εκατό έργα του Τζάνε

Κωνσταντίνος Κονταρίνης. Από τους παραγωγικότερους αγιογράφους των τριών πρώτων δεκαετιών του 18ου αι. Ζούσε στην Κέρκυρα και ακολουθεί στα περισσότερα έργα του την τεχνοτροπία του π. Εμμανουήλ Τζάνε.

Διονύσιος ιερομόναχος εκ Φουρνά. Γεννήθηκε γύρω στα 1670 στο χωριό Φουρνά της

Ευρυτανίας. Τον πατέρα του, που ήταν ιερέας, τον έλεγαν Παναγιώτη Χαλκιά. Αγιογράφησε φορητές εικόνες αλλά και τοιχογραφίες κυρίως στο κελί του Τιμίου Προδρόμου στο Άγιο Όρος, όπου και εγκαταβίωνε. Θαύμαζε τα έργα του Πανσελήνου, τον οποίο και προσπαθούσε να μιμηθεί. Θεωρείται από τους πιο αξιόλογους αγιογράφους της εποχής του αφήνοντας πίσω του ικανούς μαθητές. Έχοντας πόθο να επαναφέρει την βυζαντινή παράδοση, η οποία έφθινε λόγω της επελάσεως της δυτικής τεχνοτροπίας, συνέγραψε την «Ερμηνεία της ζωγραφικής τέχνης». Λόγω της προσηλώσεώς του στα παραδοσιακά πρότυπα υπέστη διωγμούς από ομοτέχνους του και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Άγιο Όρος. Ο ακριβής χρόνος του θανάτου του δεν είναι γνωστός.

Γεώργιος Μάρκου. Η γενέτειρά του ήταν το Άργος. Υπήρξε τοιχογράφος παραγωγικότατος. Εργάσθηκε στην περιοχή των Αθηνών. Ιστόρησε το καθολικό της Μονής των Ασωμάτων Πετράκη το 1719. Το τελευταίο και σπουδαιότερο έργο του λόγω του πλήθους των εικονισθέντων Αγίων, είναι η τοιχογράφηση της Μονής Φανερωμένης Σαλαμίνος, το 1735. Οι μαθητές του και οι μαθητές των μαθητών του έφθασαν σχεδόν μέχρι τα τέλη του 18ου αι.

Δημήτριος Ζούκης. Κατήγετο από το χωριό Καλαρρύτες. Ένα από τα έργα του είναι και η ιστόρηση του νάρθηκα της Μονής Υπαπαντής Μετεώρων, το 1784.

Οσιομάρτυς Ιωσήφ. Έγινε μοναχός στη μονή Διονυσίου Αγίου Όρους και ήταν αγιογράφος. Έργο του είναι η εικόνα των Αρχαγγέλων στο τέμπλο του Καθολικού της μονής. Το τέλος του ήταν μαρτυρικό. Βασανίσθηκε σκληρά από τους Τούρκους και απαγχονίστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1819.

Ιωάννης Αναγνώστης. Ζωγράφισε το καθολικό της Μονής Σπηλαιωτίσσης κοντά στο χωριό Αρτσίστα Ζαγορίου, το 1810.

Αθανάσιος Παγώνης Βραχιώτης. Ιστόρησε το καθολικό της Μονής Φανερωμένης Καλλιφωνίου στα μέρη της Καρδίτσας το 1840.

Βασίλειος Γρεβενίτης. Αγιογράφησε τον ναό του Αγίου Νικολάου στο χωριό Βαρυμπόμπη Τρικάλων, το 1863.

 Όσιος Σάββας ο εν Καλύμνω. Γεννήθηκε στην Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης το 1862. Δώδεκα ετών έρχεται στο Άγιον Όρος, στη σκήτη της Αγίας Άννης, όπου μαθαίνει την αγιογραφία. Κατόπιν πηγαίνει στους Αγίους Τόπους και για ορισμένα χρόνια ασκητεύει στα Ιεροσόλυμα, στις μονές του Χοζεβά και του Αγίου Σάββα και στις όχθες του Ιορδάνου. Επιστρέφει και πάλι στην Ελλάδα όπου γνωρίζεται και συνδέεται στενά με τον Άγιο Νεκτάριο. Μετά την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου μένει σαράντα ημέρες κλεισμένος στο κελλί του και με νηστεία και προσευχή αγιογραφεί την πρώτη εικόνα του Θεοφόρου Νεκταρίου. Το έτος 1926 ή 1928 έρχεται στην Κάλυμνο και ζει στη μονή των Αγίων Πάντων μέχρι την οσιακή κοίμησή του το 1948. Κατά την ανακομιδή το άγιο λείψανό του βρέθηκε σώο, αδιάφθορο, εκπέμπον άρρητη ευωδία και επιτελόν πολλά θαύματα.

Φώτης Κόντογλου. Γεννήθηκε στις Κυδωνιές (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας το 1895. Μετά τον θάνατο του πατέρα του την κηδεμονία αυτού ανέλαβε ο θείος του ιερομόναχος π.Στέφανος Κόντογλου, ηγούμενος της μονής Αγ. Παρασκευής. Το σχολείο το τελείωσε στο Αϊβαλί και ήταν μέλος μιας ομάδας μαθητών που εξέδιδε το περιοδικό «Μέλισσα», το οποίο ο Κόντογλου διακοσμούσε με ζωγραφιές. Γράφτηκε στη σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι (1914), όπου μελέτησε τις διάφορες σχολές ζωγραφικής. Κατόπιν πολλών περιπλανήσεων και ταξιδιών εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Το 1923 ταξίδεψε στο Άγιο Όρος, όπου ανακάλυψε την βυζαντινή αγιογραφία και έκτοτε αγωνίσθηκε για την αναβίωση της τέχνης. Την δεκαετία του 1950-1960 βρίσκεται στην κορύφωση της αγιογραφικής του δραστηριότητας. Παρουσίασε διάφορες εκθέσεις ζωγραφικής, εργάστηκε ως συντηρητής εικόνων σε μουσεία, τιμήθηκε με το βραβείο Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο «Έκφρασις της Ορθοδόξου Εικονογραφίας» και γενικά είχε μία πλούσια προσφορά στον τομέα της τέχνης. Αγιογράφησε πολλές φορητές εικόνες και ιστόρησε τους ναούς Ζωοδόχου πηγής Παιανίας, Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Ρόδο, Καπνικαρέας Αθηνών κ.α. Θεωρείται ο αναγεννητής της Ορθοδόξου Αγιογραφίας και υπήρξε πιστό τέκνο της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Οι σύγχρονοι αγιογράφοι του χρωστούν πολλά. Μαθητές του υπήρξαν ακόμη και διακεκριμένοι ζωγράφοι όπως ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Εγγονόπουλος, κ.ά. Εκοιμήθη στις 13 Ιουλίου 1965 από τις επιπλοκές που του είχε προκαλέσει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην περιοχή του Φαλήρου.

  πηγή http://www.impantokratoros.gr/A4499259.el.aspx