Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015
Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015
Ο διάλογος του Ιησού με την Σαμαρείτιδα.
5 Έρχεται τότε σε
μια πόλη της Σαμάρειας που λέγεται Συχάρ, κοντά στο χωράφι που έδωσε ο Ιακώβ
στον Ιωσήφ το γιο του.
6 Και εκεί ήταν
το πηγάδι του Ιακώβ. Ο Ιησούς, λοιπόν, επειδή είχε κουραστεί από την οδοιπορία,
καθόταν έτσι απλά δίπλα στο πηγάδι. Ήταν περίπου δώδεκα η ώρα το
μεσημέρι.
7 Έρχεται τότε
μια γυναίκα από τη Σαμάρεια να αντλήσει νερό. Λέει σ’ αυτήν ο Ιησούς: «Δώσε μου
να πιω»
8 – γιατί οι
μαθητές του είχαν φύγει στην πόλη, για να αγοράσουν
τροφές.
9 Του λέει λοιπόν
η γυναίκα η Σαμαρείτισσα: «Πώς εσύ που είσαι Ιουδαίος ζητάς να πιεις από εμένα,
μια γυναίκα που είμαι Σαμαρείτισσα;» – γιατί δε συναναστρέφονται Ιουδαίοι με
Σαμαρείτες.
10 Αποκρίθηκε ο
Ιησούς και της είπε: «Αν ήξερες τη δωρεά του Θεού και ποιος είναι αυτός που σου
λέει, “δώσε μου να πιω”, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε νερό
ζωντανό».
11 Λέει σ’ αυτόν
η γυναίκα: «Κύριε, ούτε κουβά έχεις και το πηγάδι είναι βαθύ. Από πού λοιπόν
έχεις το νερό το ζωντανό;
12 Μήπως εσύ
είσαι μεγαλύτερος από τον πατέρα μας τον Ιακώβ, που μας έδωσε το πηγάδι και ήπιε
από αυτό αυτός και οι γιοι του και τα θρεφτάρια
του;»
13 Αποκρίθηκε ο
Ιησούς και της είπε: «Καθένας που πίνει από το νερό τούτο θα διψάσει
πάλι.
14 Όποιος όμως
πιει από το νερό που εγώ θα του δώσω δε θα διψάσει στον αιώνα, αλλά το νερό που
θα του δώσω θα γίνει μέσα του πηγή νερού που θα αναβλύζει για ζωή
αιώνια».
15 Λέει προς
αυτόν η γυναίκα: «Κύριε, δώσε μου αυτό το νερό, για να μη διψώ μήτε να περνώ εδώ
να αντλώ».
16 Ο Ιησούς της
λέει: «Πήγαινε, φώναξε τον άντρα σου και έλα εδώ».
17 Αποκρίθηκε η
γυναίκα και του είπε: «Δεν έχω άντρα». Της λέει ο Ιησούς: «Καλά είπες: “Άντρα
δεν έχω” –
18 γιατί πέντε
άντρες είχες και τώρα αυτός που έχεις δεν είναι άντρας σου. Αυτό είναι αληθινό
που έχεις πει».
19 Λέει σ’ αυτόν
η γυναίκα: «Κύριε, βλέπω ότι εσύ είσαι προφήτης.
20 Οι πατέρες μας
σε τούτο το όρος προσκύνησαν το Θεό. αλλά εσείς λέτε ότι στα Ιεροσόλυμα είναι ο
τόπος όπου πρέπει να προσκυνεί κανείς».
21 Της λέει ο
Ιησούς: «Πίστευέ με, γυναίκα, ότι έρχεται ώρα που ούτε στο όρος ετούτο ούτε στα
Ιεροσόλυμα θα προσκυνείτε τον Πατέρα.
22 Εσείς
προσκυνείτε αυτό που δεν ξέρετε. εμείς προσκυνούμε αυτό που ξέρουμε, γιατί η
σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους.
23 Αλλά έρχεται
ώρα, και μάλιστα είναι τώρα, που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον
Πατέρα με Πνεύμα και με αλήθεια. Και πράγματι, ο Πατέρας τέτοιοι ζητά να είναι
εκείνοι που τον προσκυνούν.
24 Πνεύμα είναι ο
Θεός, και εκείνοι που τον προσκυνούν με Πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον
προσκυνούν».
25 Λέει σ’ αυτόν
η γυναίκα: «Ξέρω ότι έρχεται ο Μεσσίας, ο λεγόμενος Χριστός. Όταν έρθει εκείνος,
θα μας τα αναγγείλει όλα».
26 Της λέει ο
Ιησούς: «Εγώ είμαι, που σου μιλώ».
27 Και πάνω σ’
αυτό ήρθαν οι μαθητές του και θαύμαζαν επειδή μιλούσε με γυναίκα. Κανείς όμως
δεν είπε: «Τι ζητάς;» ή «Τι μιλάς μαζί της;»
28 Άφησε, λοιπόν,
την υδρία της η γυναίκα και πήγε στην πόλη και λέει στους
ανθρώπους:
29 «Ελάτε να
δείτε έναν άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έκανα. Μήπως αυτός είναι ο
Χριστός;»
30 Εκείνοι
εξήλθαν από την πόλη και έρχονταν προς αυτόν.
Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015
Αγαπώ σημαίνει ταπεινώνομαι.
Σ’αγαπώ σημαίνει ταπεινώνομαι, χάνομαι για χάρη σου.
Λοιπόν…για ποια αξιοπρέπεια μου μιλάς;
Εάν θέλεις να περισώσεις την αξιοπρέπειά σου, δικαίωμά σου.
Μην μου μιλάς όμως για αγάπη…
Διότι “η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής…” (Α’ Κοριν. 13,5)
Πηγή: imverias.blogspot.gr
Εάν θέλεις να περισώσεις την αξιοπρέπειά σου, δικαίωμά σου.
Μην μου μιλάς όμως για αγάπη…
Διότι “η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής…” (Α’ Κοριν. 13,5)
Πηγή: imverias.blogspot.gr
Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015
εργασία μαθητών γ΄γυμνασίου ναοδομία
Την παρουσίαση επιμελήθηκαν οι μαθήτριες του Γ3 Κωνσταντίνα Σ. και Γιορίντα Σ.
Μπράβο κορίτσια !!!
Οι τοιχογραφίες της Μονής της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη
Η Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη (σήμερα μουσείο) είναι το σημαντικότερο μνημείο της εποχής των Παλαιολόγων και λόγω του μοναδικού του εικονογραφικού προγράμματος ένα από τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά δημιουργήματα της βυζαντινής τέχνης.
Το καθολικό της Μονής της Χώρας χτίστηκε μεταξύ 1077 και 1081 από τη Μαρία Δούκαινα, την πεθερά του αυτοκράτορα Αλέξιου Α' Κομνηνού, πάνω σε παλαιότερο κτίσμα. Το 1120 επισκευάστηκε ριζικά από τον γιο του Αλέξιου, τον σεβαστοκράτορα Ισαάκιο Κομνηνό. Πολύ αργότερα, μεταξύ 1316 και 1321, ο Θεόδωρος Μετοχίτης, Λογοθέτης του Γενικού επί Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου και λόγιος με σημαντικό συγγραφικό έργο, ανακαινίζει το κτήριο, προσθέτει τον εξωνάρθηκα και το νότιο παρεκκλήσι και τα διακοσμεί με μωσαϊκά και τοιχογραφίες.
Το νότιο παρεκκλήσι προσαρτήθηκε και διακοσμήθηκε στα 1315-20 με δαπάνη του Μετοχίτη, με σκοπό να συμπεριλάβει τον τάφο του κτήτορα. Σύμφωνο με το νεκρικό προορισμό του χώρου είναι και το εικονογραφικό του πρόγραμμα. Μία επιβλητική σύνθεση της Καθόδου του Χριστού στον Άδη διακοσμεί την αψίδα, ενώ μία μνημειακή παράσταση της Δευτέρας Παρουσίας καλύπτει τα ψηλότερα μέρη του ανατολικού τμήματος. Οι δύο παραστάσεις από τα Θαύματα του Κυρίου, η ανάσταση του γιου της χήρας και της κόρης του Ιαείρου, ολοκληρώνουν το πρόγραμμα του ανατολικού τμήματος του παρεκκλησίου, που συνολικά εκφράζει τον Θρίαμβο του Χριστού πάνω στον θάνατο. Στη διακόσμηση της κάτω ζώνης της αψίδας του παρεκκλησίου απεικονίστηκε και η ολόσωμη Παναγία που τραβά με τα χέρια προς το μάγουλό της το Θείο Βρέφος και χαρακτηρίζεται «ένας από τους πιο συναισθηματικούς τύπους της Παναγίας Ελεούσας στη βυζαντινή τέχνη». Σχετικές με τη μεγάλη διάδοση της λατρείας της Θεοτόκου είναι και οι απεικονίσεις των τεσσάρων μελωδών αγίων: του Ιωάννη Δαμασκηνού, του Κοσμά Υμνογράφου, του Θεοφάνη Γραπτού και του Ιωσήφ Υμνογράφου, που δημιούργησαν τη βασική μαριολογική υμνογραφία της Ορθοδοξίας. Αξιόλογη στη σειρά των σκηνών της Παλαιάς Διαθήκης είναι η παράσταση της κλίμακος του Ιακώβ στη δυτική πλευρά του νότιου τοίχου.Το δυτικό τμήμα διακοσμείται με σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη που αποτελούν προεικονίσεις της Παναγίας, διαμορφώνοντας έτσι με ζωγραφικά μέσα έναν ύμνο στη Θεοτόκο.
Δείτε τις τοιχογραφίες παρακάτω:
Το καθολικό της Μονής της Χώρας χτίστηκε μεταξύ 1077 και 1081 από τη Μαρία Δούκαινα, την πεθερά του αυτοκράτορα Αλέξιου Α' Κομνηνού, πάνω σε παλαιότερο κτίσμα. Το 1120 επισκευάστηκε ριζικά από τον γιο του Αλέξιου, τον σεβαστοκράτορα Ισαάκιο Κομνηνό. Πολύ αργότερα, μεταξύ 1316 και 1321, ο Θεόδωρος Μετοχίτης, Λογοθέτης του Γενικού επί Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου και λόγιος με σημαντικό συγγραφικό έργο, ανακαινίζει το κτήριο, προσθέτει τον εξωνάρθηκα και το νότιο παρεκκλήσι και τα διακοσμεί με μωσαϊκά και τοιχογραφίες.
Το νότιο παρεκκλήσι προσαρτήθηκε και διακοσμήθηκε στα 1315-20 με δαπάνη του Μετοχίτη, με σκοπό να συμπεριλάβει τον τάφο του κτήτορα. Σύμφωνο με το νεκρικό προορισμό του χώρου είναι και το εικονογραφικό του πρόγραμμα. Μία επιβλητική σύνθεση της Καθόδου του Χριστού στον Άδη διακοσμεί την αψίδα, ενώ μία μνημειακή παράσταση της Δευτέρας Παρουσίας καλύπτει τα ψηλότερα μέρη του ανατολικού τμήματος. Οι δύο παραστάσεις από τα Θαύματα του Κυρίου, η ανάσταση του γιου της χήρας και της κόρης του Ιαείρου, ολοκληρώνουν το πρόγραμμα του ανατολικού τμήματος του παρεκκλησίου, που συνολικά εκφράζει τον Θρίαμβο του Χριστού πάνω στον θάνατο. Στη διακόσμηση της κάτω ζώνης της αψίδας του παρεκκλησίου απεικονίστηκε και η ολόσωμη Παναγία που τραβά με τα χέρια προς το μάγουλό της το Θείο Βρέφος και χαρακτηρίζεται «ένας από τους πιο συναισθηματικούς τύπους της Παναγίας Ελεούσας στη βυζαντινή τέχνη». Σχετικές με τη μεγάλη διάδοση της λατρείας της Θεοτόκου είναι και οι απεικονίσεις των τεσσάρων μελωδών αγίων: του Ιωάννη Δαμασκηνού, του Κοσμά Υμνογράφου, του Θεοφάνη Γραπτού και του Ιωσήφ Υμνογράφου, που δημιούργησαν τη βασική μαριολογική υμνογραφία της Ορθοδοξίας. Αξιόλογη στη σειρά των σκηνών της Παλαιάς Διαθήκης είναι η παράσταση της κλίμακος του Ιακώβ στη δυτική πλευρά του νότιου τοίχου.Το δυτικό τμήμα διακοσμείται με σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη που αποτελούν προεικονίσεις της Παναγίας, διαμορφώνοντας έτσι με ζωγραφικά μέσα έναν ύμνο στη Θεοτόκο.
Δείτε τις τοιχογραφίες παρακάτω:
"Στη φυλακή ήμουν και δεν με επισκεφτήκατε..."
Της Μάρως Βαμβουνάκη
Τον ονομάζουν "Ο άγιος των φυλακισμένων" και είναι ο π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος από τα Γρεβενά. Λέει ότι ξεκίνησε την ακούραστη διακονία του στις φυλακές της Ελλάδας, της Ρωσίας, της Αιγύπτου, της Ρουμανίας, της Γερμανίας, στο Ισραήλ, παντού, από τότε που νεαρός ιερέας συγκινήθηκε απ΄το παράπονο του Ιησού: "Στη φυλακή ήμουν και δεν με επισκεφτήκατε..."
Γυρίζει στα κελιά, πληρώνει χρέη και αποφυλακίζει κρατούμενους. Έχει περάσει πια τα ογδόντα του χρόνια και συνεχίζει. Τον άκουσα στο ραδιόφωνο να λέει: Δεν είναι μόνο τα λεφτά που έχουν ανάγκη οι φυλακισμένοι, σε κοιτούν στην απελπισία τους και ζητούν λίγο σεβασμό, μια παρηγοριά, μια ελπίδα. Τους λέω:
"Παιδιά μου, ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στον Παράδεισο ήταν ένας ληστής δίπλα στον σταυρό. Αφού έκλεψε και λήστεψε στη γη, λήστεψε μετά και τον Ουρανό! Έτσι παιδιά μου να κάνετε τώρα κι εσείς..."
Η Αγάπη δεν κρύβεται
Η αγάπη δεν λυγίζει στο πόνο της καρδιά μας αλλά στην αγάπη του άλλου.
Η αγάπη δεν φανερώνεται εύκολα στο λόγο αλλά στη βλέμμα της ευσπλαγχνίας.
Η αγάπη δεν χαρίζεται στο σώμα του άλλου αλλά μέσα στην ταπεινή καρδιά.
Η αγάπη δεν φωνάζει στην αδικία του άλλου αλλά σιωπά στην ταπείνωση του εαυτού μας.
Η αγάπη δεν χάνεται μέσα στην βοή του κόσμου αλλά δείχνει την παρουσία της με την πλούσια αρετή της.
Η αγάπη δεν καταστρέφεται με την αδιαφορία αλλά βοηθεί με τον ενδιαφέρον της.
Η αγάπη δεν αδιαφορεί για την αδυναμία του άλλου αλλά ενδιαφέρεται για την σωτηρία του.
Η αγάπη δεν τρέχει μαζί με το θυμό αλλά τον προσπερνά με γρήγορο βηματισμό για να συναντήσει την αδελφή της την ταπείνωση.
Η αγάπη δεν κοιμάται χωρίς να συγχωρήσει τον άλλον.
Η αγάπη δεν κοιτά το παρελθόν αλλά κοιτά το μέλλον για να αγαπήσει περισσότερο τον άλλον.
Η αγάπη δεν καταδικάζει τον άλλον αλλά σταυρώνεται παρά να σταυρώσει.
Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015
Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015
Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015
Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015
ΨΑΛΜΟΙ
ΨΑΛΜΟΙ
Οι Ψαλμοί είναι ένα από τα βιβλία του
κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης. Στον ιουδαϊκό κανόνα συναριθμείται με τον τίτλο
Ύμνοι ή Ψαλμοί μεταξύ των βιβλίων που ονομάζονται "Αγιόγραφα", ενώ στον
αντίστοιχο ελληνικό κανόνα εντάσσεται στη συλλογή των Ποιητικών-Διδακτικών
βιβλίων.
Το βιβλίο των Ψαλμών αποτελεί μια συλλογή 150 θρησκευτικών ποιημάτων. Αποτελούν τελειότατα δείγματα λυρικής ποίησης. Ονομάστηκαν έτσι από το «ψαλτήρι», ένα έγχορδο μουσικό όργανο που συνοδεύει την απαγγελία των ποιημάτων αυτών. Επειδή ένα μεγάλο μέρος των ψαλμών συνδέεται με το όνομα του ποιητή βασιλιά Δαβίδ, ολόκληρη η συλλογή αποδόθηκε τελικά σ’ αυτόν. Η σημερινή μορφή του βιβλίου διαιρείται σε πέντε μέρη και είναι το αποτέλεσμα της συνένωσης μικρότερων συλλογών που διαμορφώθηκαν σε διάφορες εποχές.
Η συλλογή περιλαμβάνει διάφορες κατηγορίες ποιημάτων, που με βάση τα φιλολογικά τους χαρακτηριστικά διακρίνονται σε:
α)Ύμνους που εκφράζουν τα συναισθήματα του ποιητή, που δημιουργούνται από την διαπίστωση της παντοδυναμίας, πανσοφίας και αγαθότητας του Θεού όπως παρουσιάζεται στη φύση και στην ιστορία.
β) Ευχαριστήριους που εκφράζουν ευχαριστία και ευγνωμοσύνη προς το Θεό για τη βοήθειά του σε δύσκολες καταστάσεις (ασθένεια, αιχμαλωσία, πολιορκία κ.λπ.).
γ) Θρήνους που εκφράζουν ατομικό ή ομαδικό θρήνο για συντελεσθείσα ή επικειμένη καταστροφή και την παράκληση προς βοήθεια και σωτηρία.
δ) Εξομολογήσεως ή μετανοίας που εκφράζουν την συναίσθηση της αμαρτίας και την ανάγκη συμφιλίωσης του ανθρώπου με το Θεό.
ε) Ιεραποδημητικούς που ψάλλονται από προσκυνητές εκφράζοντας τον πόθο τους να προσκυνήσουν στον Ναό της Ιερουσαλήμ.
στ) Διδακτικούς που περιέχουν θρησκευτικές και ηθικές συμβουλές.
ζ) Ιστορικούς που αναφέρονται σε διάφορα ιστορικά γεγονότα της ζωής των Ισραηλιτών.
η) Βασιλικούς που αναφέρονται σε διάφορα περιστατικά της ζωής των βασιλέων (γέννηση, γάμο, ενθρόνιση κ.λπ.).
θ) Μεσσιανικούς ή Χριστολογικούς που αναφέρονται σε διάφορα περιστατικά της ζωής του Μεσσία.
ι) Εσχατολογικούς που εξυμνούν τη δύναμη του Θεού κατά την έσχατη ημέρα και εκφράζουν την ακλόνητη πεποίθηση σ' Αυτόν.
ια) Εκδικητικούς.
ιβ) Προφητικούς.
ιγ) Προσευχές κ.ά.
Από άποψη περιεχομένου όμως το βιβλίο των Ψαλμών εκτός από την εξύμνηση του μεγαλείου και της δόξας του Θεού, διατυπώνονται υψηλές διδασκαλίες για το θεό, την παρουσία του στην ιστορία, το έλεος και την αγάπη του αλλά και τη δίκαιη κρίση του, τη ζωή και το θάνατο, την αγιότητα και την αμαρτία και προπάντων εκφράζεται η μεσσιανική προσδοκία.
Το βιβλίο των Ψαλμών αποτελεί μια συλλογή 150 θρησκευτικών ποιημάτων. Αποτελούν τελειότατα δείγματα λυρικής ποίησης. Ονομάστηκαν έτσι από το «ψαλτήρι», ένα έγχορδο μουσικό όργανο που συνοδεύει την απαγγελία των ποιημάτων αυτών. Επειδή ένα μεγάλο μέρος των ψαλμών συνδέεται με το όνομα του ποιητή βασιλιά Δαβίδ, ολόκληρη η συλλογή αποδόθηκε τελικά σ’ αυτόν. Η σημερινή μορφή του βιβλίου διαιρείται σε πέντε μέρη και είναι το αποτέλεσμα της συνένωσης μικρότερων συλλογών που διαμορφώθηκαν σε διάφορες εποχές.
Η συλλογή περιλαμβάνει διάφορες κατηγορίες ποιημάτων, που με βάση τα φιλολογικά τους χαρακτηριστικά διακρίνονται σε:
α)Ύμνους που εκφράζουν τα συναισθήματα του ποιητή, που δημιουργούνται από την διαπίστωση της παντοδυναμίας, πανσοφίας και αγαθότητας του Θεού όπως παρουσιάζεται στη φύση και στην ιστορία.
β) Ευχαριστήριους που εκφράζουν ευχαριστία και ευγνωμοσύνη προς το Θεό για τη βοήθειά του σε δύσκολες καταστάσεις (ασθένεια, αιχμαλωσία, πολιορκία κ.λπ.).
γ) Θρήνους που εκφράζουν ατομικό ή ομαδικό θρήνο για συντελεσθείσα ή επικειμένη καταστροφή και την παράκληση προς βοήθεια και σωτηρία.
δ) Εξομολογήσεως ή μετανοίας που εκφράζουν την συναίσθηση της αμαρτίας και την ανάγκη συμφιλίωσης του ανθρώπου με το Θεό.
ε) Ιεραποδημητικούς που ψάλλονται από προσκυνητές εκφράζοντας τον πόθο τους να προσκυνήσουν στον Ναό της Ιερουσαλήμ.
στ) Διδακτικούς που περιέχουν θρησκευτικές και ηθικές συμβουλές.
ζ) Ιστορικούς που αναφέρονται σε διάφορα ιστορικά γεγονότα της ζωής των Ισραηλιτών.
η) Βασιλικούς που αναφέρονται σε διάφορα περιστατικά της ζωής των βασιλέων (γέννηση, γάμο, ενθρόνιση κ.λπ.).
θ) Μεσσιανικούς ή Χριστολογικούς που αναφέρονται σε διάφορα περιστατικά της ζωής του Μεσσία.
ι) Εσχατολογικούς που εξυμνούν τη δύναμη του Θεού κατά την έσχατη ημέρα και εκφράζουν την ακλόνητη πεποίθηση σ' Αυτόν.
ια) Εκδικητικούς.
ιβ) Προφητικούς.
ιγ) Προσευχές κ.ά.
Από άποψη περιεχομένου όμως το βιβλίο των Ψαλμών εκτός από την εξύμνηση του μεγαλείου και της δόξας του Θεού, διατυπώνονται υψηλές διδασκαλίες για το θεό, την παρουσία του στην ιστορία, το έλεος και την αγάπη του αλλά και τη δίκαιη κρίση του, τη ζωή και το θάνατο, την αγιότητα και την αμαρτία και προπάντων εκφράζεται η μεσσιανική προσδοκία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
