Το Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς (μαμά, τι θα κάνεις όταν εγώ θα έχω φύγει;)
Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν εμείς δεν μικραίνουμε, ο κόσμος και ίσως κάποτε η οπτική μας μικραίνει, τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία πραγματικότητα:
Το σπίτι αδειάζει, τα κενά στη σχέση με το σύζυγο μοιάζουν όλο και μεγαλύτερα κι όλο και πιο δυσβάσταχτα -όταν η σχέση δεν έχει γερά θεμέλια κι αγάπη-, το σπίτι αδειάζει, δεν υπάρχει κάποιος να μας φωνάζει "μαμά!" και "μαμά!" όλη την ώρα, το σπίτι αδειάζει κι έχουμε επιτέλους τον πολυπόθητο προσωπικό χρόνο που τόσα χρόνια αποζητούσαμε με δάκρυα στα μάτια και με πόνο ψυχής, μόνο που...
...Μόνο που τώρα δεν ξέρουμε πως να διαθέσουμε τόσο προσωπικό χρόνο, δεν ξέρουμε ούτε πως ν' αντιμετωπίσουμε τη σιωπή του σπιτιού που άδειασε, πως να διαχειριστούμε το γεγονός ότι η φωλιά μας άδειασε, το καθήκον μας ως γονιός το κάναμε, τα πουλάκια μας φτέρωσαν και πέταξαν πια με τις δικές τους φτερούγες.
Κοιτάζοντας στον καθρέφτη τότε, συχνά αντικρίζουμε έναν άλλο άνθρωπο, δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Παχύναμε ίσως, αφεθήκαμε, γεράσαμε...
Δεν αναγνωρίζουμε πλέον δυστυχώς ούτε τον άνθρωπο που κάποτε αγαπήσαμε κι επιλέξαμε μαζί του να φέρουμε στον κόσμο τα παιδιά μας. Αν στην πορεία της σχέσης κι ενώ ακόμη μεγαλώναμε τα παιδιά ανακαλύψαμε το πόσο εντέλει δεν ταιριάζουμε και το πόσο δεν θα επιθυμούσαμε να συμβιώνουμε άλλο, όταν τα παιδιά τραβούν το δρόμο τους η ανάγκη για ελευθερία, για απεξάρτηση από το μη αγαπημένο πια άλλο μισό, γίνεται επιτακτική. Πολλά είναι τα ζευγάρια που χωρίζουν σε αυτή τη φάση.
Για τη μαμά δε, το να αλλάζει έτσι η ζωή της, ν' αδειάζει η αγκαλιά της και να συνειδητοποιεί πως τα παιδιά της δεν είναι πια μικρά (οπότε και διαχειρίσιμα...) είναι ένα μικρό -ή μεγάλο, ανάλογα με την περίπτωση- σοκ.
Αλλάζουμε λοιπόν κι εμείς οι μαμάδες, έτσι κι αλλιώς. Αναγκαστικά ανταμώνουμε την πραγματικότητα πως παύουμε να είμαστε το κέντρο του κόσμου για τα ανθρωπάκια που φέραμε στον κόσμο, οπότε αν δεν θέλουμε να βυθιστούμε στη θλίψη (ή ακόμη και στην κατάθλιψη) πρέπει ν' αρχίσουμε ν' αναζητάμε άλλες διεξόδους.
Τρόποι υπάρχουν πολλοί, διάθεση να έχουμε:
Αν το θέλουμε, αυτό όμως εξαρτάται αποκλειστικά από εσάς και το είδος της σχέσης που έχετε με τα παιδιά σας, συζητάμε μαζί τους τους λόγους που μας ωθούν σε αυτές τις αλλαγές. Είναι πάντα καλό να μιλάμε με τα παιδιά μας, να συζητάμε για οτιδήποτε μπορεί να απασχολεί και να προβληματίζει εκείνα αλλά και εμάς, έτσι δεν δημιουργούνται κενά στη μεταξύ μας σχέση που δύσκολα καλύπτονται καθώς τα χρόνια περνούν.
Μην ξεχνάτε πως όσο κι αν μεγαλώνουμε όλοι, πάντα εμείς θα είμαστε γονείς κι εκείνα παιδιά. Λέω για παράδειγμα στον Νίκο μου που νευριάζει όταν τον αποκαλώ "μικρό μου":
Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν εμείς δεν μικραίνουμε, ο κόσμος και ίσως κάποτε η οπτική μας μικραίνει, τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία πραγματικότητα:Το σπίτι αδειάζει, τα κενά στη σχέση με το σύζυγο μοιάζουν όλο και μεγαλύτερα κι όλο και πιο δυσβάσταχτα -όταν η σχέση δεν έχει γερά θεμέλια κι αγάπη-, το σπίτι αδειάζει, δεν υπάρχει κάποιος να μας φωνάζει "μαμά!" και "μαμά!" όλη την ώρα, το σπίτι αδειάζει κι έχουμε επιτέλους τον πολυπόθητο προσωπικό χρόνο που τόσα χρόνια αποζητούσαμε με δάκρυα στα μάτια και με πόνο ψυχής, μόνο που...
...Μόνο που τώρα δεν ξέρουμε πως να διαθέσουμε τόσο προσωπικό χρόνο, δεν ξέρουμε ούτε πως ν' αντιμετωπίσουμε τη σιωπή του σπιτιού που άδειασε, πως να διαχειριστούμε το γεγονός ότι η φωλιά μας άδειασε, το καθήκον μας ως γονιός το κάναμε, τα πουλάκια μας φτέρωσαν και πέταξαν πια με τις δικές τους φτερούγες.
Κοιτάζοντας στον καθρέφτη τότε, συχνά αντικρίζουμε έναν άλλο άνθρωπο, δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Παχύναμε ίσως, αφεθήκαμε, γεράσαμε...
Δεν αναγνωρίζουμε πλέον δυστυχώς ούτε τον άνθρωπο που κάποτε αγαπήσαμε κι επιλέξαμε μαζί του να φέρουμε στον κόσμο τα παιδιά μας. Αν στην πορεία της σχέσης κι ενώ ακόμη μεγαλώναμε τα παιδιά ανακαλύψαμε το πόσο εντέλει δεν ταιριάζουμε και το πόσο δεν θα επιθυμούσαμε να συμβιώνουμε άλλο, όταν τα παιδιά τραβούν το δρόμο τους η ανάγκη για ελευθερία, για απεξάρτηση από το μη αγαπημένο πια άλλο μισό, γίνεται επιτακτική. Πολλά είναι τα ζευγάρια που χωρίζουν σε αυτή τη φάση.
Για τη μαμά δε, το να αλλάζει έτσι η ζωή της, ν' αδειάζει η αγκαλιά της και να συνειδητοποιεί πως τα παιδιά της δεν είναι πια μικρά (οπότε και διαχειρίσιμα...) είναι ένα μικρό -ή μεγάλο, ανάλογα με την περίπτωση- σοκ.
Αλλάζουμε λοιπόν κι εμείς οι μαμάδες, έτσι κι αλλιώς. Αναγκαστικά ανταμώνουμε την πραγματικότητα πως παύουμε να είμαστε το κέντρο του κόσμου για τα ανθρωπάκια που φέραμε στον κόσμο, οπότε αν δεν θέλουμε να βυθιστούμε στη θλίψη (ή ακόμη και στην κατάθλιψη) πρέπει ν' αρχίσουμε ν' αναζητάμε άλλες διεξόδους.
Τρόποι υπάρχουν πολλοί, διάθεση να έχουμε:
- Βγάζουμε από το χρονοντούλαπο του νου μας όλα αυτά που αγαπούσαμε να κάνουμε προτού γίνουμε μητέρες και στρεφόμαστε ξανά προς αυτά με νέα οπτική.
- Αναζητάμε νέες δραστηριότητες που θα γεμίσουν το χρόνο αλλά και την ψυχή μας. Για παράδειγμα, προσωπικά ήθελα πάντα να παρακολουθήσω μαθήματα ηθοποιίας, ίσως τώρα να είναι η στιγμή που περίμενα για να το κάνω.
- Ταξιδεύουμε! τώρα είναι η ευκαιρία!
- Α λ λ ά ζ ο υ μ ε ! στην κυριολεξία. Εμφάνιση, στυλ, χρώμα στα μαλλιά ή χτένισμα, αλλάζουμε οτιδήποτε με σκοπό να ανανεωθούμε κι εσωτερικά όσο εξωτερικά. Για καλό και για κακό ενημερώνουμε για τις αλλαγές τα φευγάτα πουλιά μας -Πρόσεχε, ενημερώνουμε, δεν ζητάμε την άδεια!- για να μην νομίσουν κατά την επανασύνδεση πως μπήκαν σε λάθος σπίτι!
Μην ξεχνάτε πως όσο κι αν μεγαλώνουμε όλοι, πάντα εμείς θα είμαστε γονείς κι εκείνα παιδιά. Λέω για παράδειγμα στον Νίκο μου που νευριάζει όταν τον αποκαλώ "μικρό μου":
"Όταν εγώ θα είμαι 80 εσύ θα είσαι 62 και πάλι θα είσαι το μικρό μου οπότε. Όταν εγώ θα είμαι 150 εσύ θα είσαι 132 και πάλι θα σε λέω μικρό μου. Γι' αυτό, καλά θα κάνεις να συνηθίζεις!"
Δεν πέφτουμε σε θλίψη λοιπόν, χαιρόμαστε που τα παιδιά μας στηρίζονται στις δυνατότητές τους κι αναζητούν τη ζωή σύμφωνα με τις επιλογές τους. Ανακαινίζουμε τη φωλιά, δεν την αφήνουμε να γκρεμιστεί, ανασυντασσόμαστε κι αναζητάμε νέους ρόλους και δραστηριότητες που θα μας γεμίζουν χαρά, αρμονία, όρεξη και δύναμη για τη νέα πραγματικότητα. Έτσι δείχνουμε και στα παιδιά μας πως είμαστε άνθρωποι δυνατοί και πάνω μας μπορούν να στηριχθούν προστρέχοντας πίσω στη φωλιά για να αντλήσουν δύναμη και ενέργεια οποτεδήποτε θελήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.