Δημήτρης Κογιάννης - Κυριακή

"Κυριακή" Μουσική του Δημήτρη Κογιάννη σε ποιήση Κώστα Καρυωτάκη (2016).

Όργανα : Δημήτρης Κογιάννης
Τραγούδι: Δημητράκης Ramone 

Ο ήλιος ψηλότερα θ’ανέβει
σήμερα που `ναι Κυριακή
φυσάει τ’αγέρι και σαλεύει
μια θυμωνιά στο λόφο εκεί

Τα γιορτινά θα βάλουν όλοι
θά `χουν ανάλαφρη καρδιά
κοίτα στον δρόμο τα παιδιά
κοίταξε τ’ άνθη στο μπαλκόνι

Άκου οι καμπάνες πως χτυπάνε
είν’ ο Θεός αληθινός
πέρα στα σύννεφα σκορπάνε
και μεγαλώνει ο ουρανός

Άσε τον κόσμο στην χαρά του
κι έλα καρδιά μου να σου πω
ένα τραγούδι χαρωπό
ένα τραγούδι του θανάτου.

το πρότεινε στο facebook   

Εφη Μπέλμπα

Η υψηλότερη μορφή τραγουδιού είναι η προσευχή

Η Πεμπτουσία παρουσιάζει αποσπάσματα από  συνεντεύξεις του καλλιτεχνικού αστέρα του Χόλιγουντ, Τζόναθαν Τζάκσον, με αφορμή τη βιβλιοπαρουσίαση του έργου του  «Το Μυστήριο της Τέχνης. Η γέννηση του Καλλιτέχνη κατ’ εικόνα Θεού» (Αθήνα, 20 Νοεμβρίου 2016). Ο καλλιτέχνης εδώ περιγράφει τις πνευματικές του εμπειρίες στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ενώ ακούγονται αποσπάσματα από το έργο του καλλιτέχνη.

πηγή  http://www.pemptousia.gr/video/tzonatham-tsakson/

Επανάληψη στη θεματική ενότητα 1 της α΄λυκείου με το Ν.Π.Σ.

θεματική ενότητα 1 Α΄Λυκείου .

1 2     3                                       4   5 6                   7 8                     9           10 11                                                           12                                                                                         13                                                                                         14                                                                 15

Οριζόντια Τα διάφορα χαρίσματα , με τα οποία μας προίκισε ο Θεός ονομάζονται.............. Ο Απόστολος Παύλος έγραψε τον περίφημο .................της αγάπης. Απαραίτητη προϋπόθεση για μια σωστή ............. είναι η ταπεινοφροσύνη και η αλληλοσυγχώρεση. Την εποχή του Χριστού , οι ...................πίστευαν ό,τι είναι αναμάρτητοι και έκριναν τους άλλους. Η ...................αποτελεί σημαντικό παράγοντα αποκατάστασης των σχέσεων του ανθρώπου. Κατά την .............επιχειρώ να κρίνω τον εαυτό μου.

Κάθετα Σύμφωνα με τον Κύριο , ..................είναι οι πράοι και οι ελεήμονες. Με τη Θ.Κοινωνία ο χριστιανός μετέχει στην ...................... του Θεού. Η αγάπη του Θεού δεν επιβάλλεται , αλλά υπάρχει ως δυνατότητα ........................ Η ριζική αλλαγή του τρόπου σκέψης και ζωής ονομάζεται ............. Ο Θεός ................. εστίν. ...................ονομάζεται η υπερβολή της ηθικής. Με το μυστήριο της ................. , ο πιστός απαλάσσεται από τις αμαρτίες του. Η αληθινή αγάπη προς τον πλησίον χαρακτηρίζεται από .......................... ........σημαίνει μετέχω στη γνώση κάποιου πράγματος, γνωρίζω.

Κι άλλος… κι άλλος Άγιος

Ήταν Κυριακή και παρακολουθούσα τη θεία Λειτουργία κάπου προς το τέλος του ναού. Μπήκε μια νέα κυρία, με ένα τρισχαριτωμένο κοριτσάκι στην αγκαλιά. Πίσω ο πατέρας, κρατώντας από το χέρι το μικρό αγοράκι τους. Πήρε από το παγκάρι κεριά και τα μοίρασε στον καθένα. Πάλευε το νήπιο να ανάψει με το χεράκι του το κερί. Διακριτικά το βοηθούσε η μητέρα του. Δική του η προσφορά, και το κατόρθωμα. Έπειτα ασπάστηκαν όλοι τους τις εικόνες στα προσκυνητάρια. Ήταν αρκετές. Ακουμπούσαν τα χειλάκια του νηπίου, σταυροκοπιόταν και ασπάζονταν η μητέρα.

—Μαμά, φώναξε η μικρούλα: «Τσι άλλος, τσι άλλος Άγιος!» και την τραβούσε να πάνε κοντά… Από πίσω τους ο γιός με τον πατέρα. Στριφογύριζε στην αγκαλιά η μικρή, για να το πει και στο αδερφάκι της. Σήκωσε το χεράκι κι έδειχνε: «Τσι άλλος, τσι άλλος Άγιος!». Κάθισαν, μα τα μικρά αθώα πλάσματα μετρούσαν στα εικονοστάσια, στους τοίχους, στα τόξα, στο τέμπλο, τις εικόνες. Το νήπιο επαναλάμβανε: «τσι άλλος, τσι άλλος Άγιος»! Ἔμοιαζαν ευτυχισμένα, γιατί βρίσκονταν στο σπίτι του Θεού με τούς πολλούς Αγίους! Άθελά μας, όσοι βρεθήκαμε κοντά, γυρίζαμε τα μάτια να δούμε: Οι Άγιοι στις εικονογραφίες ήταν γυρισμένοι προς το μέρος μας. Κρατούσαν το σταυρό ή δέονταν. Άπλωναν τα αγιασμένα χέρια τους, για να πάρουν τη δέησή μας κι ενισχυμένη από τη μεσιτεία τους, να τη μεταφέρουν στον κοινό Πατέρα. Τα παιδάκια ψιθύριζαν τα ίδια λόγια κι εμείς ενδόμυχα δεόμαστε: «Άγιοι του Θεού, πρεσβεύσατε υπέρ ημών». Πλήθος παλαιών και νεότερων Αγίων κοντά μας.

Τα ψελλίσματα των μικρών, αθέλητα κι αταίριαστα για την ώρα, παρέσυραν τη σκέψη σε ευσεβείς στοχασμούς: Λοιπόν, η πνευματική δύναμη των Αγίων δαμάζει το χρόνο. Η λάμψη τους μένει αμείωτη. Η υπερχρονική και οικουμενική παρουσία τους είναι ζωντανή στη λατρευτική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας μας. Μάρτυρες, ησυχαστές, Ασκητές, «ξίφει ή πυρί ή θαλάσση τελειωθέντες». Στρατηγοί, παρθένες, σφριγηλοί νέοι, μητέρες, αθώα νήπια, ιατροί και οι «συν αυτοίς» ανώνυμοι Άγιοι.

Τα παιδάκια ψιθύριζαν κατά διαστήματα «τσι άλλος, τσι άλλος Άγιος…». «Νέφος Αγίων». Ο ναός βέβαια, σκεφτόμουν, δεν είναι ένα μουσείο τέχνης, αλλά εργαστήριο Αγιότητος. Προβάλλει με τις εικόνες και τα συναξάρια τούς Αγίους για να τούς μιμηθούμε. Συνειδητά ίσως προσπαθούμε «το ἐκείνων αγαθόν οικειον ποιείσθαι, διά μιμήσεως» (Μ. Βασίλειος). Στο χώρο της Εκκλησίας, αντικρίζοντας τούς Αγίους, «αγωνιζόμαστε να ουρανώσουμε τον εαυτό μας». Οι Άγιοι, πού ασκούν μια μυστική έλξη στα αθώα παιδιά και στους προβληματισμένους ή αμαρτωλούς μεγαλύτερους ανθρώπους, δεν είναι υπερφυσικά όντα. Είναι όπως όλοι οι σύγχρονοί τους, όπως εμείς. Δεν ήταν απόκοσμοι. Φίλοι του Θεού ήταν. Ήταν από χώμα τα μάτια τους, αλλά κοίταζαν τον Ουρανό. Δεν ήταν ριζωμένοι στη γη. Εμείς καταφεύγουμε σε αυτούς, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς Αγίους, χωρίς μεσίτες στο Θεό!

Και μετά την απόλυση της θείας Λειτουργίας, ξαναθυμόμουν τις φωνούλες των νηπίων και παρακαλούσα με ξένα λόγια: «Δός μας κι άλλους, κι άλλους Αγίους, Κύριε όχι μόνο στους τοίχους και στους τρούλους των ναών, όχι μόνο στα τέμπλα και στα προσκυνητάρια, όχι μόνο στα εικονίσματα και στα συναξάρια… στη ζωή μας σήμερα…» δός μας Αγίους!

Φαίνεται πώς δεν λείπουν και στην εποχή μας, κι ας μένουν αφανείς. Αποσύρονται διακριτικά οι ίδιοι, για να δείχνουν το δρόμο του Θεού. Υπάρχουν κι άλλοι, κι άλλοι Άγιοι, κι είναι, είπαν, πιθανόν περισσότεροι οι άγνωστοι. Κάποιοι ἴσως περπατούν και στην «Ομόνοια» ακόμα της Αθήνας. Αυτοί ας περιφρουρούν τις ψυχές και τον τόπο μας!

Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Αυγούστου – Σεπτεμβρίου 2010.

Πηγή: http://www.orp.gr

http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6569.html?spref=bl

Άγιοι

Ο ιδανικός άνθρωπος, ο ήρωας, ο άγιος.

Άγιοι

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Μανώλης Πάππος

Σα να μην γεννήθηκαν ποτέ,
σα να 'ταν ένα ψέμα
άνθρωποι που δώσαν την χαρά,
που 'φτασε και σε μένα.

Άγιοι που δεν θα γιορταστούν
γιατί δεν θα τους βρουν
ημέρα που ταιριάζει.

Άμυαλοι που πέσαν στην φωτιά
για να 'χει τ' όνειρο
φωλιά για να κουρνιάζει.

Δεν τους πρέπουν εικονίσματα
κεριά και καντηλέρια
τις χοές μας που και που στη γη
και τη ματιά στ' αστέρια.

Μέσα στης ζωής τον πανικό
ασίκικο χορό
χορεύουν οι ψυχές τους

Αχ! καρδούλα δως μου δύναμη
να βρω κάποια στιγμή
κι εγώ τις αντοχές τους.

το βρήκαμε εδώ http://samakos9.blogspot.gr/2016/10/15-5_27.html

«Πεθαίνω, θα επιστρέψω σε 200 χρόνια»

Η 14χρονη Βρετανή ξεψύχησε τον Οκτώβριο αφότου κέρδισε το δικαίωμα να ψυχθεί μετά τον θάνατό

 της και να επανέλθει στη ζωή όταν θα υπάρχει θεραπεία για τον καρκίνο. Πήρε μόνη της την απόφαση

, βρήκε ακόμη πώς και πού θα μεταφερθεί ο οργανισμός της. Γιατί; Για τη μητέρα της 

Το πιο δύσκολο πράγμα για μία μητέρα είναι να αποδεχθεί ότι το παιδί της πεθαίνει από μία ασθένεια. 

Δεν το αποδέχεται, ούτε καν το χειρίζεται, απλώς παλεύει με τον χρόνο ελπίζοντας. 

Αλλά το χειρίστηκε η κόρη της. Αποδέχθηκε το γεγονός, ότι δηλαδή θα ξεψυχούσε λόγω μίας 

σπάνιας μορφής καρκίνου που διαγνώστηκε το 2015, αλλά δεν αποδέχθηκε τις προοπτικές για το

 μέλλον της: «Είμαι μόνο 14 ετών και δεν θέλω να πεθάνω».

Τον Αύγουστο του 2016 οι γιατροί της είπαν ότι είχε μόλις λίγες εβδομάδες ζωής. Εκείνη είχε ήδη 

κάνει την έρευνά της στο Διαδίκτυο: Πόσο έχουν προχωρήσει οι έρευνες θεραπείας του καρκίνου; 

Ποιες είναι οι προβλέψεις για το άμεσο ή μακρινότερο μέλλον; Και τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος

 για να διατηρηθεί ο οργανισμός του μέχρι εκείνο το μέλλον;

Βρήκε την απάντηση: κρυογονική επιστήμη. Να ψυχθεί ο οργανισμός της μετά τον θάνατό της μέχρι

 να βρεθεί η θεραπεία. Αρχισε την έρευνα. Προσπέρασε τον μύθο για τον «καταψυγμένο» Γουόλτ 

Ντίσνεϊ κι έσκαψε βαθύτερα. Διάβασε ότι η διαδικασία στη χώρα της, Βρετανία, είναι νόμιμη και ότι 

350 άνθρωποι στον κόσμο είναι σε «ψύξη» -μάλιστα υπάρχουν υποψήφιοι οι οποίοι έχουν ήδη 

υπογράψει το απαραίτητο συμβόλαιο! Κανένας, όμως, δεν έχει επαναφερθεί ακόμη στη ζωή. 

Οι επιστήμονες δεν μπορούν να δεσμευτούν ότι η μέθοδος είναι πετυχημένη.

Η μόνη πετυχημένη δοκιμή που έχει γίνει μέχρι σήμερα είναι στον εγκέφαλο ενός κουνελιού.

 Προς μεγάλη τους χαρά οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τουλάχιστον φαινομενικά, ο εγκέφαλος ήταν 

ολόιδιος. Αλλά ακόμη κι αν κάνει τα απαραίτητα άλματα η τεχνολογία και η κρυογονική επιστήμη, 

κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σήμερα πώς ακριβώς θα επανέλθει ο ανθρώπινος οργανισμός 

στη ζωή στο μέλλον. Θα είναι ο ίδιος άνθρωπος; Εχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι η προσωπικότητα, 

η μνήμη και οι δεξιότητες αποθηκεύονται στις διασυνδέσεις των νευρώνων; Θα μπορούν όλα αυτά 

τα δεδομένα να κωδικοποιηθούν και να αποθηκευτούν ενδεχομένως σε μία μηχανή; Δηλαδή θα

 αναστηθούν οι οργανισμοί ως ρομπότ; Πώς μπορείς να μεταφέρεις την πολυπλοκότητα του

 ανθρώπινου εγκεφάλου -τους 100δισ. νευρώνες!- σε έναν υπολογιστή;

Η έφηβη δεν βρήκε σαφείς απαντήσεις, μόνο τις λεπτομέρειες της διαδικασίας: Ακριβώς μετά τον

 θάνατο, προτού νεκρωθούν τα εγκεφαλικά κύτταρα λόγω έλλειψης οξυγόνου, το αίμα του νεκρού 

οργανισμού αφαιρείται και αντικαθίσταται από ένα αντιψυκτικό υγρό, που αποτρέπει τη διαμόρφωση 

κρυστάλλων. Το σώμα ψύχεται σταδιακά στους -70 βαθμούς Κελσίου, καλύπτεται με στεγνό πάγο

 και αποθηκεύεται μέσα σε έναν ειδικό υπνόσακο κι ύστερα σε μία δεξαμενή που βρίσκεται σε

 ειδικά δωμάτια συντήρησης.

Εντόπισε την πιο «κλασική» συμφωνία που προσφέρει αμερικανική εταιρεία Cryonics Institute, 

μία από τις τρεις στον κόσμο. Βρήκε ακόμη και πώς θα μεταφερόταν η σορός της στο Μίσιγκαν 

καθώς και τη μοναδική βρετανική (εθελοντική) οργάνωση που παρέχει τις απαιτούμενες υπηρεσίες

. Η μέθοδος θα κόστιζε 37.000 λίρες (43.000 ευρώ).

Στη χώρα της δεν υπήρχε προηγούμενο για αντίστοιχες περιπτώσεις σε ανήλικα παιδιά. Επομένω ς,

 θα χρειαζόταν την άδεια των γονέων της. Η μητέρα συμφώνησε, αλλά ο πατέρας της με τον οποίο

 είχαν διακοπεί οι επαφές από το 2008, διαφώνησε. «Ακόμη κι αν η βρεθεί η θεραπεία, ακόμη κι

 αν επιστρέψει στη ζωή σε 200 χρόνια, μπορεί να μην βρει κανέναν συγγενή, να μη θυμάται 

τίποτε. Μπορεί να βρεθεί σε μία κατάσταση απελπισίας –θα είναι μόλις 14 ετών- στις ΗΠΑ», 

είχε πει ο ίδιος, ο οποίος έχει επίσης προσβληθεί από καρκίνο. Ακολούθησε ένας ακόμη 

τσακωμός ανάμεσα στους γονείς για την κόρη τους. Ποιος από τους δύο είχε δίκιο;

Η 14χρονη ασθενής ανέλαβε να πείσει η ίδια, μαζί με μία δικηγόρο, τους δικαστές. «Μου ζητήθηκε

 να εξηγήσω γιατί θέλω να ικανοποιηθεί αυτό το ασυνήθιστο αίτημά μου. Είμαι μόνο 14 ετών

 και δεν θέλω να πεθάνω, αλλά ξέρω ότι αυτό θα συμβεί. Αν διατηρηθώ με την κρυογονική 

επιστήμη έχω μία ελπίδα να θεραπευτώ και να ξυπνήσω – έστω και ύστερα από εκατοντάδες

 χρόνια»,έγραψε σε επιστολή η οποία διαβάστηκε στο δικαστήριο, στις 6 Σεπτεμβρίου. «Δεν θέλω

 να με θάψουν. Θέλω να ζήσω και να ζήσω περισσότερο και πιστεύω ότι στο μέλλον μπορεί να

 έχουν βρει μία θεραπεία για τον καρκίνο και να μπορέσουν να με ξυπνήσουν. Θέλω να έχω

 αυτή την ευκαιρία. Αυτή είναι η επιθυμία μου».

Την ικανοποίησαν για πρώτη φορά στην ιστορία της Βρετανίας. Ο δικαστής Πίτερ Τζάκσον, είχε 

γνωρίσει το κορίτσι από κοντά στο νοσοκομείο, συγκινήθηκε από τον «γενναίο τρόπο με τον οποίο

 η 14χρονη αντιμετώπιζε το αδιέξοδο της ζωής της» και τελικά εκπλήρωσε το αίτημά της,

 αποφασίζοντας ότι δεν χρειάζεται η συναίνεση και των δύο γονέων, ειδικά σε αυτή την περίπτωση.

Τις τελευταίες ημέρες το κορίτσι έλεγε στους συγγενείς της: «Πεθαίνω. Θα επιστρέψω σε 200

 χρόνια». Ξεψύχησε στις 17 Οκτωβρίου. Ακολούθησαν ενστάσεις, γράμματα προς το νοσοκομείο,

 παρατηρήσεις από το προσωπικό του νοσοκομείου ότι τις τελευταίες ημέρες η μητέρα ήταν

 περισσότερο απασχολημένη με τις διαδικασίες που θα ακολουθούσαν μετά το θάνατο του παιδιού 

της, παρά με το ίδιο το μελλοθάνατο παιδί της. Γι’ αυτό διεκδίκησε το δικαίωμά της να ψυχθεί η έφηβη.

 Βρήκε μία παρηγοριά για την ίδια κι έναν τρόπο να χειριστεί τον θάνατό της η μητέρα της.

πηγή  http://www.protagon.gr/epikairotita/44341279541-44341279541

το πρότεινε η Katerina Varela