ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ - Η ΤΑΙΝΙΑ (THE MOVIE)

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ (The Gift of the Magi)

τι είναι προσευχή Κάλλιστος Γουέαρ

'' Πίστη'' 'του Γεωργίου Δροσίνη

Πίστη

Δεν έχεις Πίστη, όταν τα στάχυα σου 
προσμένεις να γενούν σιτάρι,
κι από τ' άκαρπο δεντρί, που κέντρωσες, 
προσμένεις καρπερό βλαστάρι!

Πίστη έχεις, όταν από το χέρσωμα
κι από τα αστραποκαμένα ξύλα,
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους
και καταπράσινα τα φύλλα.

Δεν έχεις Πίστη, όταν, πηγαίνοντας
το δρόμο του βουνού, προσμένεις
να φτάσεις ως το ανάερο ψήλωμα
κάποιας κορφής μαρμαρωμένης.

Πίστη έχεις, όταν, αλυσόδετος,
μέσα από τα βάθη της αβύσσου,
προσμένεις ως τα ουράνια ελεύτερο
να φτερουγίσει το κορμί σου.

Δεν έχεις Πίστη, όταν τ' απόβραδο
προσμένεις να προβάλλουν τ' άστρα,
και με του πετεινού το λάλημα
να φέξη η αυγή ροδογελάστρα!

Πίστη έχεις, όταν- όσο αλόγιστο
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει-
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.

Δεν έχεις Πίστη, όταν, πιστεύοντας,
ρωτάς την κρίση και τη γνώση!
Δεν έχεις Πίστη, όταν την πίστη σου
στο λογικό έχεις θεμελιώσει!

Πίστη έχεις, όταν κάθε σου όνειρο 
το ανάφτεις στο βωμό της τάμα,
κι αν κάποιο τάμα σου είναι αδύνατο, 
προσμένεις να γενεί το θάμα.

το βρήκαμε εδώ  http://www.sophia-ntrekou.gr/2013/12/Pisti-G.Drosinis.html?spref=bl

Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω

Κάποτε ο γνωστός συγγραφέας Ντοστογιέφσκι βγήκε στον απογευματινό του περίπατο.

Ενώ η ημέρα έφθανε στο σούρουπο ένας ζητιάνος άπλωσε το χέρι του και ζητούσε βοήθεια. Ο Ντοστογιέφσκι ψάχνει τις τσέπες του να βρει κανένα κέρμα, αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Ψάχνει το ρολόι του να το προσφέρει, αλλά και εκείνο το είχε ξεχασμένο στο σπίτι του.

Ο μεγάλος συγγραφέας κοκκίνισε λίγο στο πρόσωπο και πάνω στην αμηχανία του έσκυψε, φίλησε το χέρι του τυφλού και ψιθύρισε: «Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω»!

Και ο γέρο ζητιάνος απαντά: «Ευχαριστώ πολύ. Το πήρα! Αυτό που μου έδωσες δεν μπορούσα να το βρω αλλού. Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω...».

Πηγή

το βρήκαμε εδώ http://kataskinosi-agkyra.blogspot.gr/2016/12/blog-post_24.html

Δημήτρης Κογιάννης - Κυριακή

"Κυριακή" Μουσική του Δημήτρη Κογιάννη σε ποιήση Κώστα Καρυωτάκη (2016).

Όργανα : Δημήτρης Κογιάννης
Τραγούδι: Δημητράκης Ramone 

Ο ήλιος ψηλότερα θ’ανέβει
σήμερα που `ναι Κυριακή
φυσάει τ’αγέρι και σαλεύει
μια θυμωνιά στο λόφο εκεί

Τα γιορτινά θα βάλουν όλοι
θά `χουν ανάλαφρη καρδιά
κοίτα στον δρόμο τα παιδιά
κοίταξε τ’ άνθη στο μπαλκόνι

Άκου οι καμπάνες πως χτυπάνε
είν’ ο Θεός αληθινός
πέρα στα σύννεφα σκορπάνε
και μεγαλώνει ο ουρανός

Άσε τον κόσμο στην χαρά του
κι έλα καρδιά μου να σου πω
ένα τραγούδι χαρωπό
ένα τραγούδι του θανάτου.

το πρότεινε στο facebook   

Εφη Μπέλμπα

Η υψηλότερη μορφή τραγουδιού είναι η προσευχή

Η Πεμπτουσία παρουσιάζει αποσπάσματα από  συνεντεύξεις του καλλιτεχνικού αστέρα του Χόλιγουντ, Τζόναθαν Τζάκσον, με αφορμή τη βιβλιοπαρουσίαση του έργου του  «Το Μυστήριο της Τέχνης. Η γέννηση του Καλλιτέχνη κατ’ εικόνα Θεού» (Αθήνα, 20 Νοεμβρίου 2016). Ο καλλιτέχνης εδώ περιγράφει τις πνευματικές του εμπειρίες στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ενώ ακούγονται αποσπάσματα από το έργο του καλλιτέχνη.

πηγή  http://www.pemptousia.gr/video/tzonatham-tsakson/

Επανάληψη στη θεματική ενότητα 1 της α΄λυκείου με το Ν.Π.Σ.

θεματική ενότητα 1 Α΄Λυκείου .

1 2     3                                       4   5 6                   7 8                     9           10 11                                                           12                                                                                         13                                                                                         14                                                                 15

Οριζόντια Τα διάφορα χαρίσματα , με τα οποία μας προίκισε ο Θεός ονομάζονται.............. Ο Απόστολος Παύλος έγραψε τον περίφημο .................της αγάπης. Απαραίτητη προϋπόθεση για μια σωστή ............. είναι η ταπεινοφροσύνη και η αλληλοσυγχώρεση. Την εποχή του Χριστού , οι ...................πίστευαν ό,τι είναι αναμάρτητοι και έκριναν τους άλλους. Η ...................αποτελεί σημαντικό παράγοντα αποκατάστασης των σχέσεων του ανθρώπου. Κατά την .............επιχειρώ να κρίνω τον εαυτό μου.

Κάθετα Σύμφωνα με τον Κύριο , ..................είναι οι πράοι και οι ελεήμονες. Με τη Θ.Κοινωνία ο χριστιανός μετέχει στην ...................... του Θεού. Η αγάπη του Θεού δεν επιβάλλεται , αλλά υπάρχει ως δυνατότητα ........................ Η ριζική αλλαγή του τρόπου σκέψης και ζωής ονομάζεται ............. Ο Θεός ................. εστίν. ...................ονομάζεται η υπερβολή της ηθικής. Με το μυστήριο της ................. , ο πιστός απαλάσσεται από τις αμαρτίες του. Η αληθινή αγάπη προς τον πλησίον χαρακτηρίζεται από .......................... ........σημαίνει μετέχω στη γνώση κάποιου πράγματος, γνωρίζω.

Κι άλλος… κι άλλος Άγιος

Ήταν Κυριακή και παρακολουθούσα τη θεία Λειτουργία κάπου προς το τέλος του ναού. Μπήκε μια νέα κυρία, με ένα τρισχαριτωμένο κοριτσάκι στην αγκαλιά. Πίσω ο πατέρας, κρατώντας από το χέρι το μικρό αγοράκι τους. Πήρε από το παγκάρι κεριά και τα μοίρασε στον καθένα. Πάλευε το νήπιο να ανάψει με το χεράκι του το κερί. Διακριτικά το βοηθούσε η μητέρα του. Δική του η προσφορά, και το κατόρθωμα. Έπειτα ασπάστηκαν όλοι τους τις εικόνες στα προσκυνητάρια. Ήταν αρκετές. Ακουμπούσαν τα χειλάκια του νηπίου, σταυροκοπιόταν και ασπάζονταν η μητέρα.

—Μαμά, φώναξε η μικρούλα: «Τσι άλλος, τσι άλλος Άγιος!» και την τραβούσε να πάνε κοντά… Από πίσω τους ο γιός με τον πατέρα. Στριφογύριζε στην αγκαλιά η μικρή, για να το πει και στο αδερφάκι της. Σήκωσε το χεράκι κι έδειχνε: «Τσι άλλος, τσι άλλος Άγιος!». Κάθισαν, μα τα μικρά αθώα πλάσματα μετρούσαν στα εικονοστάσια, στους τοίχους, στα τόξα, στο τέμπλο, τις εικόνες. Το νήπιο επαναλάμβανε: «τσι άλλος, τσι άλλος Άγιος»! Ἔμοιαζαν ευτυχισμένα, γιατί βρίσκονταν στο σπίτι του Θεού με τούς πολλούς Αγίους! Άθελά μας, όσοι βρεθήκαμε κοντά, γυρίζαμε τα μάτια να δούμε: Οι Άγιοι στις εικονογραφίες ήταν γυρισμένοι προς το μέρος μας. Κρατούσαν το σταυρό ή δέονταν. Άπλωναν τα αγιασμένα χέρια τους, για να πάρουν τη δέησή μας κι ενισχυμένη από τη μεσιτεία τους, να τη μεταφέρουν στον κοινό Πατέρα. Τα παιδάκια ψιθύριζαν τα ίδια λόγια κι εμείς ενδόμυχα δεόμαστε: «Άγιοι του Θεού, πρεσβεύσατε υπέρ ημών». Πλήθος παλαιών και νεότερων Αγίων κοντά μας.

Τα ψελλίσματα των μικρών, αθέλητα κι αταίριαστα για την ώρα, παρέσυραν τη σκέψη σε ευσεβείς στοχασμούς: Λοιπόν, η πνευματική δύναμη των Αγίων δαμάζει το χρόνο. Η λάμψη τους μένει αμείωτη. Η υπερχρονική και οικουμενική παρουσία τους είναι ζωντανή στη λατρευτική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας μας. Μάρτυρες, ησυχαστές, Ασκητές, «ξίφει ή πυρί ή θαλάσση τελειωθέντες». Στρατηγοί, παρθένες, σφριγηλοί νέοι, μητέρες, αθώα νήπια, ιατροί και οι «συν αυτοίς» ανώνυμοι Άγιοι.

Τα παιδάκια ψιθύριζαν κατά διαστήματα «τσι άλλος, τσι άλλος Άγιος…». «Νέφος Αγίων». Ο ναός βέβαια, σκεφτόμουν, δεν είναι ένα μουσείο τέχνης, αλλά εργαστήριο Αγιότητος. Προβάλλει με τις εικόνες και τα συναξάρια τούς Αγίους για να τούς μιμηθούμε. Συνειδητά ίσως προσπαθούμε «το ἐκείνων αγαθόν οικειον ποιείσθαι, διά μιμήσεως» (Μ. Βασίλειος). Στο χώρο της Εκκλησίας, αντικρίζοντας τούς Αγίους, «αγωνιζόμαστε να ουρανώσουμε τον εαυτό μας». Οι Άγιοι, πού ασκούν μια μυστική έλξη στα αθώα παιδιά και στους προβληματισμένους ή αμαρτωλούς μεγαλύτερους ανθρώπους, δεν είναι υπερφυσικά όντα. Είναι όπως όλοι οι σύγχρονοί τους, όπως εμείς. Δεν ήταν απόκοσμοι. Φίλοι του Θεού ήταν. Ήταν από χώμα τα μάτια τους, αλλά κοίταζαν τον Ουρανό. Δεν ήταν ριζωμένοι στη γη. Εμείς καταφεύγουμε σε αυτούς, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς Αγίους, χωρίς μεσίτες στο Θεό!

Και μετά την απόλυση της θείας Λειτουργίας, ξαναθυμόμουν τις φωνούλες των νηπίων και παρακαλούσα με ξένα λόγια: «Δός μας κι άλλους, κι άλλους Αγίους, Κύριε όχι μόνο στους τοίχους και στους τρούλους των ναών, όχι μόνο στα τέμπλα και στα προσκυνητάρια, όχι μόνο στα εικονίσματα και στα συναξάρια… στη ζωή μας σήμερα…» δός μας Αγίους!

Φαίνεται πώς δεν λείπουν και στην εποχή μας, κι ας μένουν αφανείς. Αποσύρονται διακριτικά οι ίδιοι, για να δείχνουν το δρόμο του Θεού. Υπάρχουν κι άλλοι, κι άλλοι Άγιοι, κι είναι, είπαν, πιθανόν περισσότεροι οι άγνωστοι. Κάποιοι ἴσως περπατούν και στην «Ομόνοια» ακόμα της Αθήνας. Αυτοί ας περιφρουρούν τις ψυχές και τον τόπο μας!

Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Αυγούστου – Σεπτεμβρίου 2010.

Πηγή: http://www.orp.gr

http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6569.html?spref=bl