Με αφορμή την ημέρα κατά του καπνίσματος.
Πέμπτη 30 Μαΐου 2013
Τετάρτη 29 Μαΐου 2013
Μάνος Χατζιδάκις - Νυχτερινός άγγελος
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ συνθέτης: Μάνος Χατζιδάκις, στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης, τραγούδι: Στέλιος Μαρκετάκης
Κάθε πρωί μέσ’ στην Αγιά Σοφιά
όταν κοιμούνται όλοι
βγαίνει ένας άγγελος να δει
βγαίνει να δει
τη χαλασμένη Πόλη.
Ψάχνει για φως μέσ’ στα σκοτεινά
κι όπως γυρίζει μοναχός
είν’ ένας άγγελος αϊτός
που μας κοιτάζει απ’ τα βουνά.
Ένας καπνός το βράδυ θ’ απλωθεί
τον κόσμο να σκεπάσει
κι όσα έχουν τώρα ξεχαστεί
σε μια γραφή
θα σκύψει να διαβάσει.
Νύχτα βαθιά πάνω απ’ τα νερά
φυσάει ο αγέρας δυνατός
είν’ ένας άγγελος αϊτός
που μέσ’ στον κόσμο προχωρά.
Αναρτήθηκε από PanAndriopoulos
Τρίτη 28 Μαΐου 2013
Άλωση της Πόλης, θρύλοι και παραδόσεις
29η Μαΐου, 2:30 τό μεσημέρι: Ἡ χιλιόχρονη βυζαντινή αὐτοκρατορία εἶχε καταλυθεῖ. Καμιᾶς πολιτείας ἡ πτώση δέν θρηνήθηκε τόσο πολύ ὅσο τῆς Πόλης τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἐπειδή ὡς τό 1453 εἶχε παραμείνει τό ἀδούλωτο προπύργιο τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους. Ἡ ἀντίσταση τῶν πολιορκουμένων μπροστά στούς πολυάριθμους ἄπιστους γιά τήν πατρίδα καί τή θρησκεία, ἔμεινε χαραγμένη στόν ὑπόδουλο Ἑλληνισμό καί δημιούργησε τήν ἐθνική συνείδηση στούς 4 αἰῶνες σκλαβιᾶς. .... Οἱ Ἕλληνες μόλις διέτρεξε ἡ φήμη πώς ἔπεσε ἡ Πόλη, ἄλλοι ἄρχισαν νά τρέχουν πρός τό λιμάνι στά πλοῖα τῶν Βενετσιάνων καί τῶν Γενοβέζων καί καθώς ὁρμοῦσαν πολλοί πάνω στά πλοῖα βιαστικά καί μέ ἀκαταστασία χάνονταν, γιατί βουλίαζαν τά πλοῖα. Καί ἔγινε ἐκεῖνο πού συνήθως γίνεται σέ τέτοιες καταστάσεις. Μέ θόρυβο, φωνές καί χωρίς καμιά τάξη ἔτρεχαν νά σωθεῖ ὁ καθένας μέσα σέ σύγχυση...
Ἕνα μεγάλο πλῆθος ἄνδρες καί γυναῖκες, πού ὅλο καί μεγάλωνε ἀπό τούς κυνηγημένους, στράφηκε πρός τόν πιό μεγάλο ναό τῆς Πόλης, πού ὀνομάζεται Ἅγια Σοφιά. Μαζεύτηκαν ἐδῶ ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά. Σέ λίγο ὅμως πιάστηκαν ἀπό τούς Τούρκους χωρίς ἀντίσταση. Πολλοί ἄνδρες σκοτώθηκαν μέσα στό ναό ἀπό τούς Τούρκους. Ἄλλοι πάλι σ' ἄλλα μέρη τῆς Πόλης πῆραν τούς δρόμους χωρίς νά ξέρουν γιά πού. Σέ λίγο ἄλλοι σκοτώθηκαν, ἄλλοι πιάστηκαν καί πολλοί ὅμως ἀπό τούς Ἕλληνες φάνηκαν γενναῖοι ἀντιστάθηκαν καί σκοτώθηκαν, γιά νά μή δοῦν τίς γυναῖκες καί τά παιδιά τούς σκλάβους.
"Σέ ὅλη τήν Πόλη τίποτε ἄλλο δέν ἔβλεπες παρά αὐτούς πού σκότωναν καί αὐτούς πού σκοτώνονταν αὐτούς πού κυνηγοῦσαν καί κείνους πού ἔφευγαν". Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, "Ἀπόδειξις ἱστοριῶν" (μετάφραση). Ὁ λαός διέδιδε μέ τό τραγοῦδι τοῦ τό σκληρό μήνυμα ὡς θέλημα Θεοῦ. Πῆραν τήν πόλιν, πῆραν τήν, πῆραν τή Σαλονίκη, πῆραν καί τήν Ἁγία Σοφιά, τό μέγα Μοναστῆρι, πού εἶχε τριακόσια σήμαντρα κι ἑξήντα δυό καμπάνες κάθε καμπάνα καί παπάς, κάθε παπάς καί διάκος. Σιμά νά βγοῦν τά ἄξια κι ὁ βασιλιάς τοῦ κόσμου φωνή τούς ἠρθ' ἐξ οὐρανοῦ κι ἀπ' Ἀρχαγγέλου στόμα. Στίς 2:30 τό μεσημέρι ἡ χιλιόχρονη Βυζαντινή Αὐτοκρατορία τό σύμβολο τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ, εἶχε καταλυθεῖ.
Ἡ Λαϊκή μοῦσα θρηνεῖ γιά τήν ἅλωση τῆς Πόλης: "Πάψετε τό Χερουβικό, κι ἄς χαμηλώσουν τ' Ἅγια γιατί εἶναι θέλημα Θεοῦ, ἡ Πόλη νά τουρκέψη". "Ἡ Δέσποινα ταράχτηκε καί δάκρυσαν οἱ εἰκόνες". Ἀλλά τό γενναῖο φρόνημα τοῦ ἔθνους μέ αἰσιοδοξία δηλώνει: "Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μήν κλαίς καί μή δακρύζης, πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς, πάλι δικά μας θά' ναί". Θρῆνος κλαυθμός καί ὀδυρμός καί στεναγμός καί λύπη, Θλῖψις ἀπαραμύθητος ἐπεσεν τοῖς Ρωμαίοις. Ἐχάσασιν τό σπίτιν τους, τήν Πόλιν τήν ἁγία, τό θάρρος καί τό καύχημα καί τήν ἀπαντοχήν τους. Τίς τό 'πεν; Τίς τό μήνυσε; Πότε 'λθεν τό μαντάτο; Καράβιν ἐκατέβαινε στά μέρη τῆς Τενέδου καί κατέργον τό ὑπάντησε, στέκει καί ἀναρωτᾶ τό: -"Καράβιν, πόθεν ἔρκεσαι καί πόθεν κατεβαίνεις;" -"Ἐρκομαι ἄκ τά' ἀνάθεμα κι ἐκ τό βαρύν τό σκότος, ἄκ τήν ἀστραποχάλαζην, ἄκ τήν ἀνεμοζάλην ἀπέ τήν Πόλην ἔρχομαι τήν ἀστραποκαμένην. Ἐγώ γομάριν Δέ βαστῶ, ἀμέ μαντάτα φέρνω κακά διά τούς χριστιανούς, πικρά καί δολωμένα." (δημοτικό, ἀπόσπασμα).
Παραδοσιακοί καί θαυμαστοί θρῦλοι, ἀναπτύχθηκαν γύρω ἀπό τήν ἅλωση τῆς Πόλης, γιά νά θρέψουν τίς ἐλπίδες καί τό θάρρος τοῦ ἔθνους ἐπί αἰῶνες. "ΠΑλι μέ ΧρΟνουΣ καί καιροΥΣ" Ὅταν ἔπεσε ἡ Κωνσταντινούπολη στούς Τούρκους, ἕνα πουλί ἀνέλαβε νά πάει ἕνα γραπτό μήνυμα στήν Τραπεζούντα στήν Χριστιανική Αὐτοκρατορία τοῦ Πόντου γιά τήν Ἅλωση τῆς Πόλης. Μόλις ἔφτασε ἐκεῖ πῆγε κατευθείαν στή Μητρόπολη πού λειτουργοῦσε ὁ Πατριάρχης καί ἄφησε τό χαρτί μέ τό μήνυμα πάνω στήν Ἅγια Τράπεζα. Κανείς δέν τολμοῦσε νά πάει νά διαβάσει τό μήνυμα. Τότε πῆγε ἕνα παλλικάρι, γιός μίας χήρας, καί διάβασε τό ἄσχημο μαντάτο "Πᾶρθεν ἡ Πόλη, Πᾶρθεν ἡ Ρωμανία". Τό ἐκκλησίασμα καί ὁ Πατριάρχης ἄρχισαν τόν θρῆνο, ἀλλά ὁ νέος τους ἀπάντησε "Κι ἄν ἡ Πόλη ἔπεσε, κι ἄν πᾶρθεν ἡ Ρωμανία, πάλι μέ χρόνους καί καιρούς, πάλι δικά μας θά' ναί". Πᾶρθεν ἡ Ρωμανία Ἕναν πουλίν, καλόν πουλίν ἐβγαῖν' ἀπό τήν Πόλην οὐδέ στ' ἀμπέλια κόνεψεν οὐδέ στά περιβόλια, ἐπῆγεν καί-ν ἐκόνεψεν ἅ σου Ἠλί' τόν κάστρον. Ἐσεῖξεν τ' ἕναν τό φτερόν σό αἷμα βουτεμένον, ἐσεῖξεν τ' ἄλλο τό φτερόν, χαρτίν ἔχει γραμμένον, Ἀτό κανείς κι ἀνέγνωσεν, οὐδ' ὁ μητροπολίτης ἕναν παιδίν, καλόν παιδίν, ἔρχεται κι ἀναγνώθει. Σίτ' ἀναγνώθ' σῖτε κλαίγει, σῖτε κρούει τήν καρδίαν. "Ἀλί ἐμᾶς καί βάι ἐμᾶς, πᾶρθεν ἡ Ρωμανία!" Μοιρολογοῦν τά ἐκκλησιᾶς, κλαῖγνε τά μοναστήρια κι ὁ Γιάννες ὁ Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται, -Μή κλαίς, μή κλαίς Ἀϊ-Γιάννε μου, καί δερνοκοπισκᾶσαι -Ἡ Ρωμανία πέρασε, ἡ Ρωμανία 'πάρθεν. -Ἡ Ρωμανία κι ἄν περασεν, ἀνθεῖ καί φέρει κι ἄλλο. (Δημοτικό τραγοῦδι τοῦ Πόντου).
"ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ": Οἱ περισσότεροι τοπικοί θρῦλοι γιά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης μοιάζουν σέ ἕνα σημεῖο: ὅλοι δείχνουν ὅτι ὁ χρόνος σταμάτησε μέ τήν κατάληψη τῆς ἱερῆς πόλης τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τούς ἄπιστους Τούρκους καί ὅτι ἡ τάξη στόν κόσμο θά ἐπανέλθει μέ τήν ἀνακατάληψη τῆς Βασιλεύουσας ἀπό τούς Ἕλληνες. Ἔτσι, καί στήν Ἤπειρο ὑπάρχει μιααντίστοιχη λαϊκή δοξασία. Συγκεκριμένα, ἕνα πουλί φέρνει τήν ἀναγγελία τῆς πτώσης τῆς Πόλης σέ μία ὁμάδα βοσκῶν πού ἐκείνη τή στιγμή ποτίζουν τά κοπάδια τους σέ ἕνα ποτάμι, Ὁ θρῦλος λέει ὅτι στό ἄκουσμα τῆς φοβερῆς εἴδησης τά νερά τοῦ ποταμίου σταμάτησαν νά κυλᾶνε, ἀφοῦ καί τό φυσικό στοιχεῖο θεώρησε ὅτι ἡ πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης ἦταν κάτι τό ἀνήκουστο. Τό ποτάμι θά συνεχίσει καί πάλι νά κυλάει, μόλις ἀπελευθερωθεῖ ἡ Πόλη, συνεχίζει ὁ λαϊκός θρῦλος...
"ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥ": Κάποιος καλόγερος εἶχε ψαρέψει σέ ἕνα ποτάμι ψάρια καί τά τηγάνιζε κοντά στήν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ. Τή στιγμή ἐκείνη ἀκούστηκε ἀπό ἕνα πουλί τό μήνυμα τῆς πτώσης τῆς Κωνσταντινούπολης στούς Τούρκους. Ὁ καλόγερος σάστισε καί ἀμέσως τά μισοτηγανισμένα ψάρια πήδησαν ἀπό τό τηγάνι καί ξαναβρέθηκαν στό ποτάμι. Ἐκεῖ ζοῦν αἰώνια μέχρι τή στιγμή τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό τούς Τούρκους, ὅποτε καί θά ξαναβγοῦν γιά νά συνεχιστεῖ τό τηγάνισμά τους.
"Ὁ Πύργος τῆς Βασιλοπούλας": Στά κάστρα τοῦ Διδυμότειχου ἕνας κυκλικός πύργος, ὁ ψηλότερος ὀνομάζεται "πύργος τῆς βασιλοπούλας". Ἡ παράδοση λέει πώς κάποτε ὁ βασιλιάς διασκέδαζε κυνηγώντας καί στή θέση τοῦ ἄφησε τήν κόρη του. Ὅταν τόν εἰδοποίησαν ὅτι ἔρχονται οἱ Τοῦρκοι εἶχε τόση ἐμπιστοσύνη στήν ὀχυρότητα τοῦ κάστρου ὥστε εἶπε: "ἄν σηκωθεῖ ἀπό τή χύτρα ὁ κόκορας καί λαλήσει, θά πιστέψω ὅτι κυριεύτηκε ἡ πόλη.". Οἱ Τοῦρκοι ὅμως χρησιμοποίησαν δόλο καί ἔδειξαν τό χρυσοκέντητο μαντήλι τοῦ βασιλιᾶ στήν κόρη του. Αὐτή μόλις τό εἶδε, τούς παρέδωσε τό κλειδί τοῦ κάστρου κι ἔγινε αἰτία τῆς ἅλωσης. Ὅταν κατάλαβε πώς τήν ξεγέλασαν, δέν ἄντεξε τήν ντροπή καί αὐτοκτόνησε πέφτοντας ἀπό τόν πύργο. Ἀπό τότε ὁ πύργος λέγεται τῆς βασιλοπούλας.
"ΟI ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ": Ἔ νᾶν ἀπό τούς πύργους τῶν τειχῶν τῆς Πόλης τόν ὑπεράσπιζαν τρία ἀδέρφια, ἄρχοντες Κρητικοί πού πολεμοῦσαν μέ τό μέρος τῶν Βενετῶν (ἡ Κρήτη τότε ἦταν κάτω ἀπό τήν κυριαρχία τῶν Βενετῶν). Μετά τήν πτώση τῆς πόλης τά τρία ἀδέρφια καί οἱ ἄντρες τούς ἐξακολουθοῦσαν νά πολεμοῦν καί παρά τίς λυσσώδεις προσπάθειες τούς οἱ Τοῦρκοι δέν εἶχαν κατορθώσει νά καταλάβουν τόν πύργο. Γιά τό περιστατικό αὐτό ἐνημερώθηκε ὁ Σουλτάνος καί ἐντυπωσιάστηκε ἀπό τήν παλικαριά τους. Ἀποφάσισε, λοιπόν, νά τούς ἐπιτρέψει νά φύγουν μέ ἀσφάλεια ἀπό τόν πύργο καί νά πάρουν ἕνα καράβι μέ τούς ἄντρες τους καί νά γυρίσουν στήν Κρήτη. Πραγματικά ἡ πρόταση τοῦ ἔγινε δεκτή μέ τή σκέψη ὅτι ἔπρεπε νά μείνουν ζωντανοί γιά νά πολεμήσουν νά ξαναπάρουν τή Βασιλεύουσα πίσω ἀπό τούς ἀπίστους. Ἔτσι οἱ Κρητικοί ἐπιβιβάστηκαν στό πλοῖο τους καί ξεκίνησαν γιά τό νησί τους. Τό πλοῖο δέν ἔφτασε ποτέ στήν Κρήτη καί ὁ θρῦλος λέει ὅτι περιπλανιοῦνται αἰώνια στό πέλαγος μέχρι τή στιγμή πού θά ξεκινήσει ἡ μάχη γιά τήν ἀνακατάληψη τῆς Πόλης ἀπό τούς Ἕλληνες. Τότε τό πλοῖο τῶν Κρητικῶν θά τούς ξαναφέρει στήν Κωνσταντινούπολη γιά νά πάρουν καί αὐτοί μέρος στή μάχη καί νά ὁλοκληρώσουν τήν ἀποστολή τους καί τό ἑλληνικό ἔθνος νά ξανακερδίσει τήν Πόλη.
Ἕνα μεγάλο πλῆθος ἄνδρες καί γυναῖκες, πού ὅλο καί μεγάλωνε ἀπό τούς κυνηγημένους, στράφηκε πρός τόν πιό μεγάλο ναό τῆς Πόλης, πού ὀνομάζεται Ἅγια Σοφιά. Μαζεύτηκαν ἐδῶ ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά. Σέ λίγο ὅμως πιάστηκαν ἀπό τούς Τούρκους χωρίς ἀντίσταση. Πολλοί ἄνδρες σκοτώθηκαν μέσα στό ναό ἀπό τούς Τούρκους. Ἄλλοι πάλι σ' ἄλλα μέρη τῆς Πόλης πῆραν τούς δρόμους χωρίς νά ξέρουν γιά πού. Σέ λίγο ἄλλοι σκοτώθηκαν, ἄλλοι πιάστηκαν καί πολλοί ὅμως ἀπό τούς Ἕλληνες φάνηκαν γενναῖοι ἀντιστάθηκαν καί σκοτώθηκαν, γιά νά μή δοῦν τίς γυναῖκες καί τά παιδιά τούς σκλάβους.
"Σέ ὅλη τήν Πόλη τίποτε ἄλλο δέν ἔβλεπες παρά αὐτούς πού σκότωναν καί αὐτούς πού σκοτώνονταν αὐτούς πού κυνηγοῦσαν καί κείνους πού ἔφευγαν". Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, "Ἀπόδειξις ἱστοριῶν" (μετάφραση). Ὁ λαός διέδιδε μέ τό τραγοῦδι τοῦ τό σκληρό μήνυμα ὡς θέλημα Θεοῦ. Πῆραν τήν πόλιν, πῆραν τήν, πῆραν τή Σαλονίκη, πῆραν καί τήν Ἁγία Σοφιά, τό μέγα Μοναστῆρι, πού εἶχε τριακόσια σήμαντρα κι ἑξήντα δυό καμπάνες κάθε καμπάνα καί παπάς, κάθε παπάς καί διάκος. Σιμά νά βγοῦν τά ἄξια κι ὁ βασιλιάς τοῦ κόσμου φωνή τούς ἠρθ' ἐξ οὐρανοῦ κι ἀπ' Ἀρχαγγέλου στόμα. Στίς 2:30 τό μεσημέρι ἡ χιλιόχρονη Βυζαντινή Αὐτοκρατορία τό σύμβολο τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ, εἶχε καταλυθεῖ.
Ἡ Λαϊκή μοῦσα θρηνεῖ γιά τήν ἅλωση τῆς Πόλης: "Πάψετε τό Χερουβικό, κι ἄς χαμηλώσουν τ' Ἅγια γιατί εἶναι θέλημα Θεοῦ, ἡ Πόλη νά τουρκέψη". "Ἡ Δέσποινα ταράχτηκε καί δάκρυσαν οἱ εἰκόνες". Ἀλλά τό γενναῖο φρόνημα τοῦ ἔθνους μέ αἰσιοδοξία δηλώνει: "Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μήν κλαίς καί μή δακρύζης, πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς, πάλι δικά μας θά' ναί". Θρῆνος κλαυθμός καί ὀδυρμός καί στεναγμός καί λύπη, Θλῖψις ἀπαραμύθητος ἐπεσεν τοῖς Ρωμαίοις. Ἐχάσασιν τό σπίτιν τους, τήν Πόλιν τήν ἁγία, τό θάρρος καί τό καύχημα καί τήν ἀπαντοχήν τους. Τίς τό 'πεν; Τίς τό μήνυσε; Πότε 'λθεν τό μαντάτο; Καράβιν ἐκατέβαινε στά μέρη τῆς Τενέδου καί κατέργον τό ὑπάντησε, στέκει καί ἀναρωτᾶ τό: -"Καράβιν, πόθεν ἔρκεσαι καί πόθεν κατεβαίνεις;" -"Ἐρκομαι ἄκ τά' ἀνάθεμα κι ἐκ τό βαρύν τό σκότος, ἄκ τήν ἀστραποχάλαζην, ἄκ τήν ἀνεμοζάλην ἀπέ τήν Πόλην ἔρχομαι τήν ἀστραποκαμένην. Ἐγώ γομάριν Δέ βαστῶ, ἀμέ μαντάτα φέρνω κακά διά τούς χριστιανούς, πικρά καί δολωμένα." (δημοτικό, ἀπόσπασμα).
Παραδοσιακοί καί θαυμαστοί θρῦλοι, ἀναπτύχθηκαν γύρω ἀπό τήν ἅλωση τῆς Πόλης, γιά νά θρέψουν τίς ἐλπίδες καί τό θάρρος τοῦ ἔθνους ἐπί αἰῶνες. "ΠΑλι μέ ΧρΟνουΣ καί καιροΥΣ" Ὅταν ἔπεσε ἡ Κωνσταντινούπολη στούς Τούρκους, ἕνα πουλί ἀνέλαβε νά πάει ἕνα γραπτό μήνυμα στήν Τραπεζούντα στήν Χριστιανική Αὐτοκρατορία τοῦ Πόντου γιά τήν Ἅλωση τῆς Πόλης. Μόλις ἔφτασε ἐκεῖ πῆγε κατευθείαν στή Μητρόπολη πού λειτουργοῦσε ὁ Πατριάρχης καί ἄφησε τό χαρτί μέ τό μήνυμα πάνω στήν Ἅγια Τράπεζα. Κανείς δέν τολμοῦσε νά πάει νά διαβάσει τό μήνυμα. Τότε πῆγε ἕνα παλλικάρι, γιός μίας χήρας, καί διάβασε τό ἄσχημο μαντάτο "Πᾶρθεν ἡ Πόλη, Πᾶρθεν ἡ Ρωμανία". Τό ἐκκλησίασμα καί ὁ Πατριάρχης ἄρχισαν τόν θρῆνο, ἀλλά ὁ νέος τους ἀπάντησε "Κι ἄν ἡ Πόλη ἔπεσε, κι ἄν πᾶρθεν ἡ Ρωμανία, πάλι μέ χρόνους καί καιρούς, πάλι δικά μας θά' ναί". Πᾶρθεν ἡ Ρωμανία Ἕναν πουλίν, καλόν πουλίν ἐβγαῖν' ἀπό τήν Πόλην οὐδέ στ' ἀμπέλια κόνεψεν οὐδέ στά περιβόλια, ἐπῆγεν καί-ν ἐκόνεψεν ἅ σου Ἠλί' τόν κάστρον. Ἐσεῖξεν τ' ἕναν τό φτερόν σό αἷμα βουτεμένον, ἐσεῖξεν τ' ἄλλο τό φτερόν, χαρτίν ἔχει γραμμένον, Ἀτό κανείς κι ἀνέγνωσεν, οὐδ' ὁ μητροπολίτης ἕναν παιδίν, καλόν παιδίν, ἔρχεται κι ἀναγνώθει. Σίτ' ἀναγνώθ' σῖτε κλαίγει, σῖτε κρούει τήν καρδίαν. "Ἀλί ἐμᾶς καί βάι ἐμᾶς, πᾶρθεν ἡ Ρωμανία!" Μοιρολογοῦν τά ἐκκλησιᾶς, κλαῖγνε τά μοναστήρια κι ὁ Γιάννες ὁ Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται, -Μή κλαίς, μή κλαίς Ἀϊ-Γιάννε μου, καί δερνοκοπισκᾶσαι -Ἡ Ρωμανία πέρασε, ἡ Ρωμανία 'πάρθεν. -Ἡ Ρωμανία κι ἄν περασεν, ἀνθεῖ καί φέρει κι ἄλλο. (Δημοτικό τραγοῦδι τοῦ Πόντου).
"ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ": Οἱ περισσότεροι τοπικοί θρῦλοι γιά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης μοιάζουν σέ ἕνα σημεῖο: ὅλοι δείχνουν ὅτι ὁ χρόνος σταμάτησε μέ τήν κατάληψη τῆς ἱερῆς πόλης τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τούς ἄπιστους Τούρκους καί ὅτι ἡ τάξη στόν κόσμο θά ἐπανέλθει μέ τήν ἀνακατάληψη τῆς Βασιλεύουσας ἀπό τούς Ἕλληνες. Ἔτσι, καί στήν Ἤπειρο ὑπάρχει μιααντίστοιχη λαϊκή δοξασία. Συγκεκριμένα, ἕνα πουλί φέρνει τήν ἀναγγελία τῆς πτώσης τῆς Πόλης σέ μία ὁμάδα βοσκῶν πού ἐκείνη τή στιγμή ποτίζουν τά κοπάδια τους σέ ἕνα ποτάμι, Ὁ θρῦλος λέει ὅτι στό ἄκουσμα τῆς φοβερῆς εἴδησης τά νερά τοῦ ποταμίου σταμάτησαν νά κυλᾶνε, ἀφοῦ καί τό φυσικό στοιχεῖο θεώρησε ὅτι ἡ πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης ἦταν κάτι τό ἀνήκουστο. Τό ποτάμι θά συνεχίσει καί πάλι νά κυλάει, μόλις ἀπελευθερωθεῖ ἡ Πόλη, συνεχίζει ὁ λαϊκός θρῦλος...
"ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥ": Κάποιος καλόγερος εἶχε ψαρέψει σέ ἕνα ποτάμι ψάρια καί τά τηγάνιζε κοντά στήν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ. Τή στιγμή ἐκείνη ἀκούστηκε ἀπό ἕνα πουλί τό μήνυμα τῆς πτώσης τῆς Κωνσταντινούπολης στούς Τούρκους. Ὁ καλόγερος σάστισε καί ἀμέσως τά μισοτηγανισμένα ψάρια πήδησαν ἀπό τό τηγάνι καί ξαναβρέθηκαν στό ποτάμι. Ἐκεῖ ζοῦν αἰώνια μέχρι τή στιγμή τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό τούς Τούρκους, ὅποτε καί θά ξαναβγοῦν γιά νά συνεχιστεῖ τό τηγάνισμά τους.
"Ὁ Πύργος τῆς Βασιλοπούλας": Στά κάστρα τοῦ Διδυμότειχου ἕνας κυκλικός πύργος, ὁ ψηλότερος ὀνομάζεται "πύργος τῆς βασιλοπούλας". Ἡ παράδοση λέει πώς κάποτε ὁ βασιλιάς διασκέδαζε κυνηγώντας καί στή θέση τοῦ ἄφησε τήν κόρη του. Ὅταν τόν εἰδοποίησαν ὅτι ἔρχονται οἱ Τοῦρκοι εἶχε τόση ἐμπιστοσύνη στήν ὀχυρότητα τοῦ κάστρου ὥστε εἶπε: "ἄν σηκωθεῖ ἀπό τή χύτρα ὁ κόκορας καί λαλήσει, θά πιστέψω ὅτι κυριεύτηκε ἡ πόλη.". Οἱ Τοῦρκοι ὅμως χρησιμοποίησαν δόλο καί ἔδειξαν τό χρυσοκέντητο μαντήλι τοῦ βασιλιᾶ στήν κόρη του. Αὐτή μόλις τό εἶδε, τούς παρέδωσε τό κλειδί τοῦ κάστρου κι ἔγινε αἰτία τῆς ἅλωσης. Ὅταν κατάλαβε πώς τήν ξεγέλασαν, δέν ἄντεξε τήν ντροπή καί αὐτοκτόνησε πέφτοντας ἀπό τόν πύργο. Ἀπό τότε ὁ πύργος λέγεται τῆς βασιλοπούλας.
"ΟI ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ": Ἔ νᾶν ἀπό τούς πύργους τῶν τειχῶν τῆς Πόλης τόν ὑπεράσπιζαν τρία ἀδέρφια, ἄρχοντες Κρητικοί πού πολεμοῦσαν μέ τό μέρος τῶν Βενετῶν (ἡ Κρήτη τότε ἦταν κάτω ἀπό τήν κυριαρχία τῶν Βενετῶν). Μετά τήν πτώση τῆς πόλης τά τρία ἀδέρφια καί οἱ ἄντρες τούς ἐξακολουθοῦσαν νά πολεμοῦν καί παρά τίς λυσσώδεις προσπάθειες τούς οἱ Τοῦρκοι δέν εἶχαν κατορθώσει νά καταλάβουν τόν πύργο. Γιά τό περιστατικό αὐτό ἐνημερώθηκε ὁ Σουλτάνος καί ἐντυπωσιάστηκε ἀπό τήν παλικαριά τους. Ἀποφάσισε, λοιπόν, νά τούς ἐπιτρέψει νά φύγουν μέ ἀσφάλεια ἀπό τόν πύργο καί νά πάρουν ἕνα καράβι μέ τούς ἄντρες τους καί νά γυρίσουν στήν Κρήτη. Πραγματικά ἡ πρόταση τοῦ ἔγινε δεκτή μέ τή σκέψη ὅτι ἔπρεπε νά μείνουν ζωντανοί γιά νά πολεμήσουν νά ξαναπάρουν τή Βασιλεύουσα πίσω ἀπό τούς ἀπίστους. Ἔτσι οἱ Κρητικοί ἐπιβιβάστηκαν στό πλοῖο τους καί ξεκίνησαν γιά τό νησί τους. Τό πλοῖο δέν ἔφτασε ποτέ στήν Κρήτη καί ὁ θρῦλος λέει ὅτι περιπλανιοῦνται αἰώνια στό πέλαγος μέχρι τή στιγμή πού θά ξεκινήσει ἡ μάχη γιά τήν ἀνακατάληψη τῆς Πόλης ἀπό τούς Ἕλληνες. Τότε τό πλοῖο τῶν Κρητικῶν θά τούς ξαναφέρει στήν Κωνσταντινούπολη γιά νά πάρουν καί αὐτοί μέρος στή μάχη καί νά ὁλοκληρώσουν τήν ἀποστολή τους καί τό ἑλληνικό ἔθνος νά ξανακερδίσει τήν Πόλη.
ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily
Δευτέρα 27 Μαΐου 2013
Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι…
Ἀπαρτίσας οὖν τὰ πάντα, ὡς αὐτῷ ἐδόκει καλῶς, ἔπεμψεν ἔνδον λέγων τῷ βασιλεῖ «Γίνωσκε τὰ τοῦ πολέμου ἤδη ἀπήρτησθαι· καὶ καιρός ἐστιν ἀπό τοῦ νῦν πρᾶξαι τὸ ἐνθυμηθὲν πρὸ πολλοῦ παρ’ ἡμῖν νῦν· τὴν δὲ ἔκβασιν τοῦ σκοποῦ τῷ Θεῷ ἐφίεμεν. Τί λέγεις; Βούλει καταλιπεῖν τὴν πόλιν καὶ ἀπελθεῖν, ἔνθα καὶ βούλει, μετὰ τῶν σῶν ἀρχόντων καὶ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῖς, καταλιπὼν τὸν δῆμον ἀζήμιον εἶναι καὶ παρ’ ἡμῶν καὶ παρά σοῦ; ἤ ἀντιστῆναι καὶ σὺν τῇ ζωῇ καὶ τὰ ὑπάρχοντα ἀπολέσεις σύ τε καὶ οἱ μετὰ σέ, ὁ δὲ δῆμος αἰχμαλωτιστθεὶς παρὰ τῶν Τούρκων διασπαρῶσιν ἐν πάσῃ τῇ γῇ;» Ὁ βασιλεὺς δ’ ἀπεκρίνατο σὺν τῇ συγκλήτῳ· «Εἰ μἐν βούλει, καθὼς καὶ οἱ πατέρες σου ἔζησαν, εἰρηνικῶς σὺν ἡμῖν συζῆσαι καὶ σύ, τῷ Θεῷ χάρις. Ἐκεῖνοι γὰρ τοὺς ἐμοὺς γονεῖς ὡς πατέρας ἐλόγιζον καὶ οὕτως ἐτίμων, τὴν δὲ πόλιν ταύτην ὡς πατρίδα· καὶ γὰρ ἐν καιρῷ περιστάσεως ἅπαντες ἐντὸς ταύτης εἰσιόντες ἐσώθησαν καὶ οὐδεὶς ὁ ἀντισταίνων ἐμακροβίω. Ἔχε δὲ καὶ τὰ παρ’ ἡμῖν ἁρπαχθέντα ἀδίκως κάστρα καὶ γῆν ὡς δίκαια καὶ ἀπόκοψον καὶ τοὺς φόρους τόσους, ὅσους κατὰ τὴν ἡμετέραν δύναμιν, κατ’ ἔτος τοῦ δοῦναι σοι καὶ ἄπελθε ἐν εἰρήνῃ. Τί γὰρ οἶδας, εἰ θαῤῥῶν κερδᾶναι εὐρεθῇς κερδανθείς; Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».
Απόδοση(Ο Μεχεμέτ), αφού ετοίμασε τα πάντα όπως καλύτερα νόμιζε, έστειλε μήνυμα λέγοντας στο βασιλιά: «Μάθε ότι έχουν τελειώσει οι πολεμικές προετοιμασίες. Ήρθε πια η ώρα να κάνουμε πράξη αυτό που θέλουμε εδώ και πολύ καιρό. Την έκβασή του την αφήνουμε στο Θεό. Τι λες; Θέλεις να εγκαταλείψεις την Πόλη και να φύγεις, όπου θέλεις, μαζί με τους άρχοντές σου και τα υπάρχοντά τους, αφήνοντας αζήμιο το λαό και από μένα και από σένα; Ή θέλεις να αντισταθείς και να χάσεις τη ζωή σου και τα υπάρχοντά σου και συ και οι μετά σου, κι ο λαός αφού αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους, να διασκορπιστεί σ’ όλη τη γη;» Κι ο βασιλιάς με τη σύγκλητο αποκρίθηκε: «Αν θέλεις να ζήσεις μαζί μας ειρηνικά, όπως και οι πρόγονοί σου, ας έχεις την ευλογία του Θεού. Γιατί εκείνοι θεωρούσαν τους γονείς μου ως πατέρες τους και τους τιμούσαν ανάλογα, κι αυτή την πόλη τη θεωρούσαν ως πατρίδα τους. Σε καιρό ανάγκης όλοι τους έτρεχαν μέσα να σωθούν και κανένας αντίπαλός της δεν έζησε πολλά χρόνια. Κράτα τα κάστρα και τη γη που μας άρπαξες άδικα, όρισε και ετήσιους φόρους ανάλογα με τη δύναμή μας κα φύγε ειρηνικά. Σκέφτηκες ότι ενώ νομίζεις πως θα κερδίσεις μπορεί να βρεθείς χαμένος; Το να σου παραδώσω την Πόλη ούτε δικό μου δικαίωμα είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της· γιατί όλοι με μια ψυχή προτιμούμε να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δε λυπόμαστε για τη ζωή μας».
By Τρεχαντήρι
Κυριακή 26 Μαΐου 2013
Το κρεββάτι
«Έγειραι, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει» (Ιωάν. 5, 8). Με τη φράση αυτή ο Χριστός θαυματουργεί. Θεραπεύει τον παράλυτο της Βηθεσδά, ο οποίος επί τριάντα οκτώ έτη υποφέρει. Ο Χριστός θεραπεύει τον πόνο του παραλύτου, τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό από τη δοκιμασία. Θεραπεύει την μοναξιά του, καθότι δεν είχε κάποιον άνθρωπο να τον βοηθήσει. Θεραπεύει και την λύπη του γιατί δεν μπορούσε ναεπωφεληθεί από το θαύμα της ταραχής του ύδατος στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Ένας κάθε φορά θεραπευόταν. Όποιος προλάβαινε να πέσει πρώτος, με την εμφάνιση του Αγγέλου. Και ο παράλυτος ήταν καταδικασμένος να μην μπορεί ναν ζήσει το θαύμα. Ούτε να ελπίσει σ’ αυτό. Έτσι, ο Χριστός του δίνει την υγεία και τον γιατρεύει από τις πληγές του σώματος και της ψυχής.
Την ίδια στιγμή όμως ο Χριστός του ζητά να κάνει κάτι. Να σηκωθεί και να πάρει στους ώμους το κρεβάτι του και να περπατήσει. Η έγερση ήταν το σημείο της θεραπείας. Το ίδιο και το βάδισμα του πρώην παραλύτου. Γιατί όμως ο Χριστός του ζητά να πάρει στους ώμους του το κρεβάτι;
Την ίδια στιγμή όμως ο Χριστός του ζητά να κάνει κάτι. Να σηκωθεί και να πάρει στους ώμους το κρεβάτι του και να περπατήσει. Η έγερση ήταν το σημείο της θεραπείας. Το ίδιο και το βάδισμα του πρώην παραλύτου. Γιατί όμως ο Χριστός του ζητά να πάρει στους ώμους του το κρεβάτι;
Αξίζει να σκεφτούμε ότι ο Χριστός γνώριζε καλά πως η άρση του κρεβατιού θα θεωρούνταν εργασία από τους φανατικούς Ιουδαίους και μάλιστα την ημέρα του Σαββάτου. Ήταν βέβαιο ότι ο θεραπευθείς παράλυτος θα γνώριζε την κατάκριση. Το ίδιο και Εκείνος που τον θεράπευσε και του ζήτησε να σηκώσει το κρεβάτι στους ώμους. Έτσι ο Χριστός στην ουσία φαίνεται να προκαλεί τους Ιουδαίους να τον κατηγορήσουν για παράβαση του μωσαϊκού νόμου. Την ίδια στιγμή βάζει σε άλλη περιπέτεια αυτόν που είχε βρει την λύτρωση. Εκείνος έζησε στη μοναξιά του επί πολλά χρόνια. Τώρα θα κινδυνεύσει με μιαν άλλη μοναξιά: αυτή της περιθωριοποίησης εξαιτίας της ασέβειας που επέδειξε έναντι του νόμου. Έτσι, ελαττώνεται η αξία της ευεργεσίας και ο ευεργετηθείς καλείται να περάσει μία νέα δοκιμασία. Γιατί λοιπόν ο Χριστός δεν αρκείται στην ευλογία του θαύματος;
Η άρση του κρεβατιού αποτελεί για τον Χριστό ένα σημείο-κλειδί στο θαύμα που κάνει στον παράλυτο. Η άρση δηλώνει ότι τα βάρη της ζωής δεν σηκώνονται με το θαύμα. Αντίθετα, ο άνθρωπος που γεύεται το θαύμα καλείται να μη μείνει σ’ αυτό, αλλά να προχωρήσει στη ζωή του και στη σχέση του με το Θεό σηκώνοντας το σταυρό του. Ο Χριστός δεν υπόσχεται στον παράλυτο ζωή χαρισάμενη. Του υποδεικνύει ότι καθώς έλαβε την ευλογία, καλείται να την αξιοποιήσει κάνοντας αυτό που δεν μπορούσε να κάνει τα προηγούμενα χρόνια. Να εργαστεί δηλαδή, όχι μόνο υλικά, αλλά και πνευματικά. Συχνά στην ζωή της πίστης οι άνθρωποι προσμένουμε θαύματα ή ευλογίες. Και όταν τα ζούμε, νιώθουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας ως οι ευλογημένοι από το Θεό, χωρίς να χρειαστεί να δείξουμε ότι είναι ανάγκη να κουραστούμε για να καταστήσουμε την ευλογία ενεργή. Και αυτό γίνεται δια της εργασίας, τόσο εν τω κόσμω όσο και εν πνεύματι. Η προσευχή, η άσκηση, η αγάπη, η κάθαρση της καρδιάς, ακόμη και η αποδοκιμασία από τους άλλους είναι ο σταυρικός δρόμος, είναι η άρση του κρεβατιού που δείχνει την ευθύνη μας έναντι του Θεού, ώστε η δωρεά που μας δίδεται, είτε αυτή είναι της ίδιας της πίστης είτε εντοπίζεται σε οιαδήποτε ευλογία να μην καταστεί άδωρη.
Το κρεβάτι ήταν η προέκταση του σώματος του παραλύτου. Ο Χριστός, με την εντολή του, δείχνει στον θεραπευμένο ότι δεν θα πρέπει να ξεχνά τι πέρασε. Και το κρεβάτι αυτό συμβολίζει. Τα χρόνια του πόνου. Τα χρόνια της λύπης. Η μνήμη των δοκιμασιών, όπως επίσης και της αμαρτίας και του θανάτου, αποτελεί για τον άνθρωπο σημείο που τον κρατά προσγειωμένο στη ζωή. Το κρεβάτι γίνεται το σύμβολο εκείνο που θα βοηθήσει τον παράλυτο να μην παρασυρθεί στη ζωή της αμαρτίας. Γι’ αυτό και ο Χριστός θα του τονίσει: «μηκέτι αμάρτανε» (Ιωάν. 5, 14). Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε σύμβολα στη ζωή μας, τα οποία θα μας βοηθούν να μην λησμονούμε. Και τα σύμβολα δεν έχουν να κάνουν μόνο με αυτά που χαιρόμαστε να θυμόμαστε. Τα σύμβολα λειτουργούν ανακλητικά και ταυτόχρονα αποτρεπτικά. Ως παράδειγμα για να αποφύγουμε λάθη.
Το κρεβάτι, τέλος, αποτελούσε το οφθαλμοφανές σημείο του θαύματος για τους άλλους. Απέναντι στο Χριστό, απέναντι στην πίστη, ο καθένας καλείται, κατά την προαίρεση της καρδιάς του, να πάρει θέση. Και ο Χριστός, ενίοτε, δεν μιλά με παροιμίες ή με ιδέες ή με πληροφορίες. Δείχνει τη δύναμή Του και την θαυματουργία Του. Εκεί φαίνεται η καρδιά μας. Οι Ιουδαίοι δεν δόξασαν το Θεό για το μέγεθος του σημείου. Στενόκαρδοι και εμπαθείς, αλλά και κακοί έμειναν στο περιτύλιγμα και απέφυγαν την ουσία. Ασφαλώς θα υπήρξαν και άλλοι, οι οποίοι θα δόξασαν το Θεό για ό,τι είδαν τα μάτια τους. Έναν «άταφο νεκρό» να ανασταίνεται και να παίρνει στους ώμους του τον τάφο του. Αυτή την ανάσταση καλούμαστε να δούμε κι εμείς σήμερα. Μέσα από τα πρόσωπα των Αγίων μας, αλλά και τον διαρκή αναβαπτισμό μας στο θαύμα της Βηθεσδά που είναι η κολυμβήθρα της μετανοίας, την οποία η Εκκλησία συνεχώς μας προσφέρει. Να δοξάσουμε το Θεό διότι δεν εξέλειπε η πίστη. Και να μην εντοπίζουμε την κριτική μας και την μικροψυχία μας σε λεπτομέρειες τυπολατρίας και ματαιότητας, οι οποίες μας στερούν την διαύγεια του φωτεινού παραδείγματος και της ελπίδας, την οποία μάς δίνει η παρουσία του Χριστού.
Το κρεβάτι για τον θεραπευθέντα παράλυτο είναι την ίδια στιγμή η ανάληψη της ευθύνης και το σημείο της ευλογίας. Είναι η υπόμνηση της αμαρτωλότητας και της δύναμης του Χριστού. Αλλά και για όλους μας αφορμή να προβληματιζόμαστε πάνω στις δωρεές της αγάπης του Θεού και στις δυνατότητες αναβαπτισμού μας στην πίστη. Ο Χριστός δεν θα πάψει να μας τονίζει ότι χωρίς Εκείνον, αλλά και χωρίς κόπο και ευθύνη «ουκ έστι σωτηρία». Αυτός ας είναι ο δρόμος μας.
Αναρτήθηκε από Συνοδοιπορία
Πέμπτη 23 Μαΐου 2013
Η χρήση της Εικόνας στην Κατήχηση
Είναι γενικά αποδεκτό ότι ο αιώνας μας είναι ο αιώνας των εικόνων και των κινουμένων παραστάσεων. Στο σύγχρονο κόσμο ο άνθρωπος, από παιδί, αναπτύσσεται και καλλιεργείται με την αρχή της εποπτείας, λόγω της καθοριστικής επιρροής των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Παρόλα αυτά οι εικόνες περνούν από μπροστά μας και μένουμε παθητικοί δέκτες. Απουσιάζει από μέσα μας η ενεργητική κριτική , η αισθητική αντίληψη και η εικαστική παιδεία. Θα ήταν ευχής έργο ο άνθρωπος , αφού έχει μπροστά του πλήθος εικόνων, να μπορεί ελεύθερα να επιλέξει το ωραίο από το άσχημο.
Οι αγιογραφίες υπερτερούν έναντι των κινουμένων εικόνων, διότι η αγιογραφία, αν και στατική, γίνεται οικεία, έχει διάρκεια , κατανοείται ευκολότερα, χωρίς βιασύνη , μιλά με το δικό της τρόπο και δημιουργεί στις ψυχές των πιστών έντονα συναισθήματα και ιδιάζουσες ψυχολογικές εμπειρίες.
Ο Todd Citlin, καθηγητής της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ των Η.Π.Α επεσήμανε ότι "οι άνθρωποι σκέπτονται περισσότερο με εικόνες , παρά με τη λογική".
Η κατήχηση δεν επιτρέπεται να εξαντλείται στο μονόλογο ή έστω στο λεκτικό διάλογο. Σε μια εποχή όπου ο καθένας υφίσταται το βομβαρδισμό τού νου με εικόνες, φαίνεται καθαρά η ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε εποπτικότερα την Ορθόδοξη παράδοση. Η Ορθόδοξη λειτουργική τέχνη προσφέρεται όχι μόνο για να διανθίσει τη θεωρία με την πράξη της ζωής της Εκκλησίας , αλλά και να καλλιεργήσει στους νέους μια κριτική στάση απέναντι στις ποικίλες εικόνες που γεμίζουν τη ζωή μας. Η χρήση των εικόνων στη διδακτική πράξη είναι σήμερα απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε.
Η εικονογράφηση υπηρετεί πολλούς στόχους και γι΄αυτό είναι ανάγκη να αξιοποιηθεί κατά τη διδασκαλία. Οι Άγιοι Γρηγόριος Νύσσης και Ιωάννης Δαμασκηνός αναφέρουν ότι μέσα στις εικόνες μπορεί να δει κανείς όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που θα έβρισκε σε γραπτές , εύγλωττες διηγήσεις.
Η αξιοποίηση της ορθόδοξης Εικόνας σημαίνει αντιμετώπισή της ως "καινής " θεολογικής γλώσσας και άρα , ως πηγής θεολογικής γνώσης και όχι ως απλής οπτικής αφήγησης του περιεχομένου ενός θρησκευτικού γεγονότος ή προσώπου. Σημαίνει, επίσης, αντιμετώπισή της ως εικαστικής γλώσσας με συγκεκριμένους κανόνες και κώδικες, η γνώση και αποκωδικοποίηση των οποίων είναι σε θέση να μας αποκαλύψει "ορθοδόξου πλουτισμόν θεολογίας". Διότι, πράγματι , η ιδιότυπη και ιδιόλεκτη αυτή γλώσσα καλύπτει ολόκληρο το φάσμα της θεολογικής θεματικής, από την κτισιολογία, Τριαδολογία και τη Χριστολογία μέχρι την Εκκλησιολογία και την Εσχατολογία , την αγιολογία και τη συγκριτική θεολογία, αντλώντας το περιεχόμενό της από τον Ευαγγελικό λόγο, τη θεία λατρεία, τα Συναξάρια των αγίων και τα πατερικά κείμενα, αλλά, ενίοτε, και από την προφορική παράδοση και τα Απόκρυφα Ευαγγέλια.
Η εικόνα, αν αξιοποιηθεί ορθά από τους εκπαιδευτικούς, μπορεί να αποβεί μια δεύτερη "γλώσσα" , μια "εικαστική διατύπωση της θεολογικής θεματικής", που θα μεταδίδει στους πιστούς με άλλο τρόπο πιο εκφραστικό και πιο άμεσο , τα μηνύματα ζωής και αλήθειας.
Η εικόνα μεταγλωττίζει το κείμενο εικαστικά , το ερμηνεύει περαιτέρω και επεκτείνει το νόημά του σε νέες διαστάσεις. Κείμενο και εικόνα αλληλοσυμπληρώνονται και περιχωρούνται. Ταυτόχρονα χρειάζεται προσοχή μήπως η χρήση της εικόνας γίνει κατάχρηση και από λειτουργία λόγου μετατραπεί σε λειτουργία εικόνας. Θα πρέπει να είναι λειτουργία εικόνας και λόγου. Η επιτυχία του μαθήματος δεν εξαρτάται από τη χρήση της εικόνας , αλλά από τη σωστή χρήση της.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι κατανόηση μιας ορθόδοξης εικόνας δεν σημαίνει επιφανειακή περιγραφή – πληροφόρηση για το εικονιζόμενο πρόσωπο ή γεγονός , ούτε νοητική σύλληψη του περιεχομένου της , αλλά "κεκρυμμένων κατάληψις " και, κατά το δυνατόν, βίωση του νοήματός της. Η ανάγνωση των εικόνων δεν στοχεύει μόνο σε μια θεολογική γνωσιολογία , αλλά και σε μια εμπειρική θεογνωσία. Εάν η διδασκαλία δεν είναι συνέχεια της λατρείας μα ένας, αυτόνομος λόγος, τότε έχασε την αγιαστική της δύναμη και καταδικάζεται διότι δεν εξαγγέλλει το λόγο του Θεού και δεν μαρτυρεί περί του Χριστού και της Αναστάσεώς Του, αλλά "μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά ", παρά την επιτακτική ανάγκη ότι "ενός εστί χρεία".
Ο τρόπος που θα προσλάβει ο ακροατής τις αναγκαίες παραστάσεις είναι άμεσος και εποπτικός , θα του κινήσει το ενδιαφέρον , θα του ερεθίσει την περιέργεια , θα του προκαλέσει εντύπωση ή ακόμα και απορίες, δίνοντάς του παράλληλα μια απάντηση και μια γνώση πειστική και κατανοητή.
Η εμπειρική προσέγγιση των θρησκευτικών θεμάτων, η κατάλληλη εκμετάλλευση της προσωπικής, βιωματικής, εμπειρίας του θα κάνει τη διδασκαλία ελκυστική . Όταν λειτουργήσει αυθόρμητα το μαθησιακό του ενδιαφέρον , απομακρύνεται η ανία του. Η ανία η οποία, όχι σπάνια , υπάρχει στην ατμόσφαιρα της αίθουσας. Η βίωση αξίζει να ενισχύεται με στοχασμό και κριτική.
Χρήση εποπτικού υλικού από διάφορα είδη βυζαντινής εικονογραφίας: ψηφιδωτά, τοιχογραφίες, μικρογραφίες χειρογράφων και φορητές εικόνες παλαιών και νεότερων αγιογράφων καθώς και έργα ζωγράφων με θρησκευτικό περιεχόμενο είναι εύκολο να μαζευτεί και να χρησιμοποιηθεί.
Πέραν των εικόνων, όλο το υλικό στοιχείο της λατρείας (κολυμβήθρα , μυροδοχείο , δισκοπότηρα, άμφια στέφανα αρραβώνες, σταυρός , βασιλικός , νερό, λάδι , πρόσφορο, κρασί) αποτελούν εποπτικά μέσα για κατανόηση της λατρείας. Η Εκκλησία με πολλή παιδαγωγική σύνεση και με ιερή καλαισθησία όρισε, δια μέσου των αιώνων, τη λειτουργική τάξη και διακόσμησε τη θεία λατρεία ,έτσι ώστε οι πιστοί να διδάσκονται τα γεγονότα της πίστεώς και διδασκόμενοι να κατανύσσονται, να μυσταγωγούνται και να γίνονται κοινωνοί θείων καταστάσεων και μέτοχοι ζωής αιωνίου. Αυτό το εκκλησιαστικό φρόνημα πρέπει να διδαχθούν οι νέοι μας.
Ας μη λησμονούμε ότι για το νέο, η καλύτερη μαρτυρία της γνώσης και της αλήθειας που καλείται να ενστερνισθεί και να αφομοιώσει είναι η έμπρακτη , προσωπική και βιωματική έκφρασή της στο πρόσωπο του δασκάλου - κατηχητή του. Το καλύτερο μέσο και η πιο γόνιμη εποπτεία που μπορεί να υπάρξει είναι η μέσα σε κλίμα αγάπης, συνεργασίας και συνέπειας παρέμβαση του εκπαιδευτικού, όχι μόνο στη σκέψη και στη λογική του μαθητή , αλλά και στη βούληση και το συναίσθημα , δηλαδή σε όλο το εύρος της συνείδησής του και μάλιστα με τρόπο που θα πείθει , θα παροτρύνει και θα ενισχύει στην πορεία της ολοκλήρωσης και της ανακαίνισης. Στηριγμένοι στην Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Παράδοση, εξοπλισμένοι με τη Θεόπνευστη Αγιογραφική Διδασκαλία, χρησιμοποιώντας σύγχρονες διδακτικές μεθόδους και φωτισμένοι από τη Χάρη του Θεού ας πλησιάσουμε το πρότυπο του μεγάλου Διδασκάλου και ας αποτελέσουμε ζωντανό παράδειγμα των δυνατοτήτων και των αρετών, που μπορεί να προσπελάσει χαρισματικά ο αγωνιζόμενος εκκλησιολογικά άνθρωπος, σε καιρούς πολλαπλά αντίξοους.
Δέσποινα Ιωάννου –Βασιλείου
Πρεσβυτέρα , Εκπαιδευτικός
http://www.churchofcyprus.org.cy
http://www.churchofcyprus.org.cy
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΗΝ GOOGLE ART . Η Google «χαρτογράφησε» τη Μονή της Πάτμου
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΗΝ GOOGLE ART
Η Google «χαρτογράφησε» τη Μονή της Πάτμου (φωτογραφιες)
Τρομακτική λεπτομέρεια, απίστευτη ευκρίνεια και πανέμορφες εικόνες είναι το τρίπτυχο της μοναδικής ενέργειας, του παγκόσμιου κολοσσού του διαδικτύου, της γνωστής σε όλους Google, που μέσω του Street View και του Google Art Project, κατάφερε να «χωρέσει» στους υπολογιστές μας ολόκληρη τη Μονή της Πάτμου και τα σπάνια κειμήλια της.
Πρόκειται για μια παγκόσμια πρωτοπορία αφού η Μονή της Αποκάλυψης είναι το πρώτο μοναστήρι από ολόκληρο τον κόσμο, που «χαρτογραφήθηκε» ψηφιακά από τους τεχνικούς της Google με αποτέλεσμα να είναι δυνατή η περιήγηση του οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου, οπουδήποτε στον κόσμο, με λεπτομέρεια «καρφίτσας».
Εξίσου ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως οι επισκέπτες του Google Art Project μπορούν να δουν και σημεία, που δεν είναι προσβάσιμα στους επισκέπτες όπως για παράδειγμα η βιβλιοθήκη της Μονής, μια από τις σημαντικότερες σε ολόκληρο τον κόσμο.
ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ
Ένα από τα σημαντικότερα εκκλησιαστικά μουσεία στη χώρα μας, φιλοξενείται στη Μονή της Πάτμου, με ιδιαίτερα αξιόλογα εκθέματα. Ανάμεσα τους, ο Ιησούς του Ελ Γκρέκο, μνημειακό Άγιο Ποτήριο ( Βενετία 16ος αιώνας) με το οποίο κατά την επανάσταση του 1821, ο Πάτμιος Πατριάρχης Αλεξανδρείας, Θεόφιλος Παγκώστας, τέλεσε Θεία Λειτουργία πάνω στη ναυαρχίδα των Ψαριανών και κοινώνησε τα πληρώματα πριν από την νικηφόρο για τούς Έλληνες ναυμαχία του Γυαλιού.
Αυτά και φυσικά όλα τα εκθέματα, βρίσκονται πλέον στην διάθεση των επισκεπτών που μπορούν να τα θαυμάσουν από την οθόνη του υπολογιστή τους σε ανάλυση και λεπτομέρεια που ίσως ξεπερνά ακόμη και την φυσική επίσκεψη.
Όσοι λοιπόν θέλατε να θαυμάσετε όλες τις ομορφιές και τους θησαυρούς της Μονής της Πάτμου και δεν είχατε μέχρι τώρα την ευκαιρία, είστε μόλις ένα κλικ μακρυά.
Το πρόγραμμα δίνει τη δυνατότητα περιήγησης σε όλα τα επίπεδα της Μονής
Η τραπεζαρία όπου γευματίζουν καθημερινά οι μοναχοί
Το Μουσείο της Μονής και στο βάθος ο Χριστός του Ελ Γκρέκο. Στον καθρεύτη το ρομπότ της Google φωτογραφίζει τον... εαυτό του
Η είσοδος του καστρομονάστηρου
Η λεπτομέρεια που μπορεί να δει κάποιος είναι απίστευτη
Η τραπεζαρία
Η είσοδος του Ναού του Αγίου Ιωάννη
Τα γνωστά σε όλο τον κόσμο για τις καμάρες τους προπύλαια του Ναού
Το μουσείο
Η βιβλιοθήκη της Μονής Πάτμου. Μια από τις σημαντικότερες στον κόσμο
Τετάρτη 22 Μαΐου 2013
Να ζεις, να αγαπάς και να παθαίνεις
Είσαι. Αυτό το έχεις πάρει δικαιωματικά με τη γέννησή σου. Υπάρχεις, αναπνέεις, ανταλλάσεις ενέργεια. Δεν σημαίνει όμως ότι ζεις. Σημαίνει απλά ότι επιβιώνεις. Να ζεις πάει να πει να σχετίζεσαι. Να κοινωνείς. Να δίνεις και να παίρνεις. Να ταξιδεύεις στο μήκος του δρόμου και να χαίρεσαι κάθε τι που συναντάς στην πορεία σου. Να ζυγίζεις με την ακρίβεια της φρόνησης τα καλά και τα κακά του δρόμου. Να έχεις ισορροπίες σε ό,τι κάνεις. Να μην απογοητεύεσαι από τα λυπηρά, να μην γοητεύεσαι από τα ωραία. Να βλέπεις μπροστά και να ανοίγεις δρόμους, να κοιτάζεις πίσω για να πηγαίνεις μπροστά. Να απολαμβάνεις τα ευχάριστα, ποτέ όμως να μην παραμένεις στάσιμος και ανυποψίαστος για το ότι οι εμπειρίες της ζωής εναλλάσσονται.
Το φως διαδέχεται το θάμπος, τα σύννεφα ξαφνικά παραμερίζουν, το πρόβλημα οδηγείται στη λύση του. Αυτά και τα αντίστροφα ισχύουν στο παιχνίδι ζωή που ξανοίγεται κάθε μέρα μπροστά σου.
Να αγαπάς. Αλλά όχι να στενεύεις τον άλλο, να τον κάνεις υποχείριό σου, να ικανοποιείσαι μέσω του. Να αγαπάς. Η αγάπη σου όμως να μην είναι εγωισμός εις διπλούν, εσύ με το αγαπημένο σου πρόσωπο. Ένα τοίχος που αποκλείει άλλα πρόσωπα απ’ την προοπτική σας. Να αγαπάς και να το αποδείχνεις με τα έργα σου. Η έγνοια σου να είναι ο άλλος όχι γιατί τον χρειάζεσαι αλλά γιατί για σένα είναι ανόμοιος, μοναδικός και ανεπανάληπτος σε σχέση με όλα τα άλλα πρόσωπα γύρω σου. Να αγαπάς ακόμη ως χριστιανός αποδεικνύοντας στην πράξη ότι θέτεις τον αδελφό σου πάνω από σένα. Ότι κάθε τι που κάνεις δεν έχει αναφορά στο εγώ σου, στην ψυχή σου, στον μεταθανάτιο παράδεισο της ευδαιμονίας σου.
Τέλος όχι απλώς να ζεις και να αγαπάς αλλά να παθαίνεις αγάπη για τη ζωή, να ερωτεύεσαι εμπαθώς για τον άλλο. Να παθαίνεις αγάπη για τη ζωή ώστε όταν όλα σου έρχονται ανάποδα εσύ να αγωνίζεσαι με πάθος για να φτιάξουν και να μην παραδίνεσαι εύκολα. Όταν όλα σου έρχονται δεξιά και η πορεία φαίνεται απρόσκοπτη εσύ να αναμένεις κάπου εκεί στη γωνιά την απότομη στροφή του δρόμου. Να είσαι έτοιμος για όλα. Μαχητής με πάθος. Διάθεση πολεμιστή θέλει η ζωή. Και μάλιστα παθιασμένου.
Να παθαίνεις για έρωτα. Να αγωνίζεσαι και ως εραστής και ως αγαπημένος. Μην ξεχνάς ότι ο έρωτας είναι νίκη. Πρώτα ενάντια στο εγώ σου. Ερωτευμένος είναι αυτός που μοιράζεται το εγώ του και κάθε τι που αποτελεί προέκτασή του∙ την απόλαυση των δικών του αισθήσεων, την ικανοποίηση των δικών του τέρψεων. Είναι ακόμη ο έρωτας κερί αναμμένο και όλη η προσπάθεια είναι να το κρατήσεις στη κατάσταση αυτή όσο κρατά η ζωή. Αν σβήσει οι αναθυμιάσεις του θα σε αποπνίξουν. Να παθαίνεις για έρωτα. Κάθε πρωί να ξεκινάς με την αίσθηση αυτού που μπαίνει στο στίβο με τη σιγουριά της νίκης. Θα δώσεις τρυφερότητα, ενδιαφέρον, αγάπη και θα σου δοθούν. Έχε την προθυμία για την προσφορά του άλλου, κράτα όμως και τη θέληση για απόδοση με το παραπάνω.
Πάθε για τη ζωή και τον έρωτα. Όλη η τέχνη είναι να μάθεις να ζεις, να αγαπάς και να παθαίνεις.
http://www.churchofcyprus.org.cy/
Αλέξης Αλεξάνδρου
Ο Αλέξης Αλεξάνδρου είναι διευθυντής στο Γυμνάσιο Καλογερόπουλου.
Τρίτη 21 Μαΐου 2013
Μαθήματα ζωής
"Oπότε δεν πρέπει να σπαταλάμε το χρόνο μας κλαψουρίζοντας στους άλλους και αναλώνοντας την ενέργεια μας στην αυτολύπηση. Ο εαυτός μας και οι επιλογές μας, μας έχουν φέρει στο σημείο που βρισκόμαστε.
Θα έπρεπε να νιώθουμε τεράστια ευγνωμοσύνη εμείς οι άνθρωποι , διότι είμαστε τα μοναδικά ζωντανά πλάσματα στο σύμπαν που διαθέτουν ελευθερία επιλογής. H ζωή δεν είναι τίποτα παραπάνω από το σύνολο όλων των επιλογών που έχουν γίνει ανά πάσα στιγμή.
Oι σκέψεις μας , για τις οποίες είμαστε υπεύθυνοι, είναι το ίδιο αληθινές με τις πράξεις μας , θα διαπιστώσουμε ότι κάθε λέξη και κάθε πράξη επηρεάζει τη ζωή μας , καθώς και χιλιάδες άλλες ζωές. Nα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί , ότι πρέπει τώρα να ζήσουμε τη ζωή μας και ότι τώρα έχουμε μόνο αυτή τη ζωή που ζούμε , το βασικότερο μάθημα είναι να ζούμε την κάθε μέρα στα όρια της.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε τη θάλασσα, ή που μυρίσατε το άρωμα του πρωινού;
Που αγγίξατε τα μαλλιά ενός μωρού;
Που γευτήκατε βαθιά και απολαύσατε ένα νόστιμο φαγητό;
Που περπατήσατε με γυμνά πόδια πάνω στο γρασίδι;
Που χαθήκατε στο μπλε του ουρανού;
Όλες αυτές είναι εμπειρίες που όσο μπορούμε να ξέρουμε , ίσως να μην ξαναζήσουμε ποτέ.
Πολλοί από μας ζουν κοντά στη θάλασσα , ποτέ όμως δεν βρίσκουν το χρόνο να την κοιτάξουν.
Όλοι ζούμε κάτω από τα αστέρια , πότε όμως κοιτάμε ψηλά;
Πότε αγγίζουμε και γευόμαστε τη ζωή και πότε βλέπουμε ή αισθανόμαστε το σπάνιο και ασυνήθιστο μέσα στα κοινά και στα τετριμμένα;
Κάπου λένε ότι η γέννηση του κάθε παιδιού σημαίνει πώς ο Θεός αποφάσισε ότι ο κόσμος θα συνεχίσει. Με τον ίδιο τρόπο, η κάθε μέρα που ξυπνάμε είναι ένα ακόμη δώρο ζωής και εμπειρίας .
Πότε ήταν η τελευταία φορά που βιώσατε την εμπειρία μιας ημέρας μέχρι το μεδούλι;
Δε θα έχετε άλλη ζωή σαν κι αυτή.
Δε θα παίξετε ποτέ ξανά το ρόλο που παίζετε τώρα ούτε θα βιώσετε άλλη φορά τη ζωή έτσι όπως σας έχει δοθεί τώρα.
Δε θα βιώσετε ποτέ ξανά τον κόσμο όπως τον βιώνετε σε αυτή τη ζωή, με αυτούς τους γονείς, τα παιδιά και τις οικογένειες.
Δε θα έχετε ποτέ ξανά αυτούς τους φίλους που έχετε τώρα.
Δε θα έχετε ποτέ ξανά την εμπειρία αυτής της γης και των θαυμάτων της.
Μην περιμένετε τη στιγμή που θα στραφεί για τελευταία φορά το βλέμμα σας στη θάλασσα, στα αστέρια ή στην αγαπημένη σας.
Πηγαίνετε και δείτε τα τώρα."
_______
Από το βιβλίο "Μαθήματα Ζωής" της Elisabeth Kubler-Ross Μ.D. Γεννήθηκε στην Ελβετία ( 1926-2004). Ψυχίατρος. Τιμήθηκε με πάνω από 25 διδακτορικούς τίτλους. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 35 γλώσσες. Το βιβλίο της "On Death and Dying" θεωρείται ένα από τα 50 πιο σημαντικά βιβλία του περασμένου αιώνα.
Πηγή: dromosvimata.blogspot.gr
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Κυριακή 19 Μαΐου 2013
Την πατρίδα μ' έχασα
Στίχοι: Χρήστος Αντωνιάδης - Μουσική: Κώστας Σιαμίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αχιλλέας Βασιλειάδης & Γιάννης Κουρτίδης
Αφήγηση : Γ. Συμεωνίδης
Την πατρίδαμ' έχασα,
άκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι'αρόθυμο, όι-όι
ν' ανασπάλω κι' επορώ.
Ρεφραίν:
Μίαν κι' άλλο ΄σην ζωή μ'
σο πεγάδι μ' σην αυλή μ'.
Νέροπον ας έπινα, όι-όι
και τ' ομμάτα μ' έπλυνα.
Τά ταφία μ' έχασα
ντ' έθαψα κι' ενέσπαλα.
Τ' εμετέρτς αναστορώ, όι-όι
και ΄ς σο ψυόπο μ' κουβαλώ.
Ρεφραίν...
Εκκλησίας έρημα,
μοναστήρα ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα, όι-όι
επέμναν ακρόνυχτα.
Τετάρτη 15 Μαΐου 2013
Ευχή για τους μαθητές
Κύριε Ἰησού Χριστέ,
ἡ πηγή τῆς σοφίας καί τῆς γνώσης. Σύ, πού μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
ἔκανες τούς ψαράδες πάνσοφους ἀποστόλους, καί τούς ἔστειλες νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο,
γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου,
Σύ, Κύριε, πού με τό φῶς Σου διαλύεις
κάθε εἴδους σκοτάδι, δῶσε, αὐτό τό φῶς Σου να λάμψει καί στίς καρδιές ὅλων τῶν διδασκόντων καί τῶν μαθητῶν που σπουδάζουν στό ἐκπαιδευτηριο αὐτό. Φώτιζέ τους νά ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια, που εἶναι μία καί ἔχει πηγή Ἐσένα.
Δῶσε Κύριε, σύνεση, νά ἐπιθυμοῦμε νά κυβερνάει τήν ζωή μας τό φῶς Σου, καί νά ποθοῦμε, νά γεμίζει τήν ζωή μας.
Εὐλ όγησέ μας, Κύριε ὅλους, καί ἰδιαιτέρως αὐτά τά παιδιά, που τώρα
οἰκοδομοῦν τή ζωή τους.
Εὐλ όγησέ τα, νά ἐπιτύχουν στήν
προσπάθειά τους.
Ἀξίωσέ τα, νά ὁλοκληρώσουν τις
σπουδές τους καί νά εἶναι χαρά καί καύχημα γιά τούς γονείς τους καί τούς δασκάλους τους.
ἡ πηγή τῆς σοφίας καί τῆς γνώσης. Σύ, πού μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
ἔκανες τούς ψαράδες πάνσοφους ἀποστόλους, καί τούς ἔστειλες νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο,
γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου,
Σύ, Κύριε, πού με τό φῶς Σου διαλύεις
κάθε εἴδους σκοτάδι, δῶσε, αὐτό τό φῶς Σου να λάμψει καί στίς καρδιές ὅλων τῶν διδασκόντων καί τῶν μαθητῶν που σπουδάζουν στό ἐκπαιδευτηριο αὐτό. Φώτιζέ τους νά ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια, που εἶναι μία καί ἔχει πηγή Ἐσένα.
Δῶσε Κύριε, σύνεση, νά ἐπιθυμοῦμε νά κυβερνάει τήν ζωή μας τό φῶς Σου, καί νά ποθοῦμε, νά γεμίζει τήν ζωή μας.
Εὐλ όγησέ μας, Κύριε ὅλους, καί ἰδιαιτέρως αὐτά τά παιδιά, που τώρα
οἰκοδομοῦν τή ζωή τους.
Εὐλ όγησέ τα, νά ἐπιτύχουν στήν
προσπάθειά τους.
Ἀξίωσέ τα, νά ὁλοκληρώσουν τις
σπουδές τους καί νά εἶναι χαρά καί καύχημα γιά τούς γονείς τους καί τούς δασκάλους τους.
Ἀξίωσέ τα νά προκόψουν, σέ πίστη, σέ
ἀνθρωπιά, καί σέ καλωσύνη, μέ τήν χάρη Σου
καί μέ τήν εὐλογία Σου. ΑΜΗΝ
Τρίτη 14 Μαΐου 2013
Αγάπη έμπρακτη
Ο σκιτσογράφος Ronald Searle έφτιαχνε στη δεκαετία του ’70 σχέδια για να εμψυχώσει την άρρωστη γυναίκα του – ένα για κάθε χημειοθεραπεία της.
Ο σκιτσογράφος Ronald Searle, εκτός από καλός καλλιτέχνης ήταν και καλός άνθρωπος. Όταν στη δεκαετία του ’70, η γυναίκα του διαγνώστηκε με μια επικίνδυνη και σπάνια μορφή καρκίνου, για να την εμψυχώσει της έφτιαχνε ένα σχέδιο με “ηρωϊδα” την ίδια, κάθε φορά που πήγαινε για χημειοθεραπεία.
Οι χημειοθεραπείες διήρκησαν συνολικά πέντε χρόνια. Τα σχέδια που της χάρισε, ένα για κάθε μία, έφτασαν αισίως τα 46!
Όπως είχε πει της έδινε τις ζωγραφιές για να την κάνει να ξεχαστεί, να χαρεί αλλά και να σκεφτεί το όμορφο μέλλον όταν κάποτε, όλα αυτά θα τελείωναν.
“Ήθελα να την κάνω να φαντάζεται ένα μέλλον χωρίς την ασθένεια, όπου θα είμαστε οι δυο μας, υγιείς και χαρούμενοι”, είχε πει ο παγκοσμίου φήμης σκιτσογράφος.
Μετά από τα πέντε χρόνια θεραπειών και τα δεκάδες σκίτσα του Searle, το όμορφο μέλλον, επιτέλους, ήρθε. Η Monica Koenig γιατρεύτηκε – εντελώς.
Όταν την Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1969 η κυρία Searle διαγνώστηκε με καρκίνο, οι γιατροί της έδωσαν περίπου 6 μήνες ζωής.
42 χρόνια αργότερα ζούσε με τον άντρα της στα βουνά της Γαλλίας, στις Alpes-de-Haute-Provence.
Το φθινόπωρο του 2011, ο Searl κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τα σχέδια που χάριζε στη γυναίκα του στις χημειοθεραπείες της. Πρόλαβε να το δει να κυκλοφορεί.
Ο Ronald Searl πέθανε στις 30 Δεκεμβρίου του 2011, στην αγκαλιά της συζύγου του. Ήταν 91 ετών.
Είχε ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή – μαζί με την Monica Koenig.
Δημοσιευμένο στη LIFO
Δευτέρα 13 Μαΐου 2013
Κυριακή 12 Μαΐου 2013
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
